Η πλήρης διάψευση των προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για το ζήτημα των μεταναστών επισφραγίστηκε με την κατάθεση του τελικού σχεδίου νόμου για την ιθαγένεια στην επιτροπή της Βουλής στα τέλη Φλεβάρη.

Ο Ραγκούσης ξεκαθάρισε ρητά ότι: «κανένας μετανάστης που βρίσκεται σήμερα στη χώρα χωρίς νόμιμη παραμονή ή θα έλθει παράνομα αύριο δεν νομιμοποιείται καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τις διατάξεις του παρόντος προσχεδίου νόμου» και αφορά μόνο όσους απέκτησαν προσωρινή ή οριστική νομιμοποίηση μέσα από την τελευταία διαδικασία της περιόδου 2005-2007.

Η χορήγηση ιθαγένειας και δικαιώματος ψήφου μέσα από τις αυστηρές προϋποθέσεις που ζητά το νέο νομοσχέδιο θα μείνουν απλά εξαγγελίες.

Αντί για το αυτονόητο δικαίωμα της ιθαγένειας στα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, το τελικό νομοσχέδιο απαιτεί «να έχουν συμπληρώσει και οι δύο γονείς 5ετή νόμιμη διαμονή». Ενώ για όσα παιδιά δεν γεννήθηκαν στην Ελλάδα, η κυβέρνηση βάζει ως προϋπόθεση «την εξαετή παρακολούθηση τάξεων του ελληνικού σχολείου» και μάλιστα με «επιτυχία».

Σχετικά με την πολιτογράφηση των ενηλίκων, προϋπόθεση είναι «η 7ετής συνολικά νόμιμη διαμονή στη χώρα και η κατοχή άδειας επί μακρόν διαμένοντος» καθώς επίσης και η «επαρκής γνώση της ελληνικής γλώσσας», η «ομαλή ένταξη στην οικονομική και κοινωνική ζωή», η «εξοικείωση πλήρως με τους θεσμούς» και η «βασική γνώση της ελληνικής και πολιτικής ιστορίας» και εφόσον «δεν συντρέχει λόγος δημόσιας ή εθνικής ασφάλειας», προϋποθέσεις δηλαδή που μπορούν να κάνουν απαγορευτική την πολιτογράφηση ακόμα και για τους ντόπιους. Στο δε ζήτημα της ψήφου, οι προϋποθέσεις σημαίνουν ότι μόλις και μετα βίας ένα ποσοστό 0,65% επί του συνόλου του εκλογικού σώματος θα μπορέσει να συμμετέχει στις εκλογές.

Χωρίς αντίκρυσμα

Οι υποσχέσεις του Γιώργου Πα­πανδρέ­ου και του Χρυσοχοϊδη αποδείχθηκαν χωρίς αντίκρυσμα. Ένα μήνα μετά τις εκλογές, στις 4 Νοέμβρη 2009, ο ίδιος ο Παπανδρέου είχε δηλώσει στη διάρκεια του 3ου Παγκόσμιου Φόρουμ Μετανάστευσης και Ανάπτυξης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσία του Παπούλια και του γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν: «Για τους μετανάστες, η πολιτική της κυβέρνησής μας θα είναι η δραστική προώθηση των μέτρων ένταξης και κοινωνικής συμμετοχής για την επίτευξη μιας κοινωνικά συνεκτικής και δίκαιης Ελλάδας. Στόχος μας η καταπολέμηση της ανισότητας και του φόβου στην κοινωνία». Στην ίδια ομιλία ανακοίνωσε τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης, όπως η απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας, «κυρίως της λεγόμενης δεύτερης γενιάς», καθώς και για τη συμμετοχή των μεταναστών στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση.

Ο Χρυσοχοϊδης μοίρασε απλόχερα υποσχέσεις για «εκδημοκρατισμό της αστυνομίας» που θα έχει σαν στόχο το «σεβασμό στον πολίτη» και στα «δημοκρατικά του δικαιώματα». Μίλησε για μετατροπή των αστυνομικών τμημάτων σε «κέντρα προστασίας του πολίτη», ενώ έτρεξε να καταδικάσει τα φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας αστυνομικών σε βάρος μεταναστών και φυσικά τη «βία από όπου και αν προέρχεται».

Ομως η πραγματικότητα που βιώνουν όλο και περισσότεροι μετανάστες και ντόπιοι εργαζόμενοι και νεολαίοι είναι ότι η ρατσιστική βία εξακολουθεί να προέρχεται από την κυβέρνηση, την αστυνομία και τους ρατσιστές και τους φασίστες, παρά την κυβερνητική αλλαγή. Η δολοφονία του 25χρονου Πακιστανού Μοχάμεντ Καμράν, ύστερα από το βασανισμό του στο ΑΤ Νίκαιας, η επίθεση των φασιστών στα μαγαζιά των Σύριων μεταναστών στο Ν. Κόσμο, αλλά και ο άγριος βασανισμός του χιλιανού μετανάστη στο ΑΤ Ακροπόλεως παραμονή της πρωτοχρονιάς, είναι μόνο μερικά δείγματα αυτής της πολιτικής.

Ο Χρυσοχοϊδης όχι μόνο δεν προχώρησε στην τιμωρία των υπευθύνων αλλά μετά τη δολοφονία του 25χρονου μετανάστη Ν.Τόντι στο Βύρωνα, εξήγγειλε ακόμα μεγαλύτερη καταστολή στις γειτονιές, στο όνομα της εξάλειψης της εγκληματικότητας, με χιλιάδες αστυνομικούς που θα κάνουν πεζές περιπολίες με στόχο δύο αστυνομικοί «κάθε 20 λεπτά να περνούν από το σπίτι καθενός από μας».

Στο νέο νομοσχέδιο δεν υπόσχεται τίποτα για τους ήδη νόμιμους μετανάστες, αντίθετα εξακολουθεί να ισχύει η προϋπόθεση των ενσήμων για παρατάσεις αδειών, ενώ για τους «παράνομους» έρχονται διαδικασίες «καταγραφής και απέλασης» με τη λειτουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης όπως αυτό που ετοιμάζει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη στη Ριτσώνα (δημοσίευμα των ΝΕΩΝ 16/2) και ένταση της καταδίωξης στα σύνορα με την αναβάθμιση του ρόλου της FRONTEX που εγκαθιστά την έδρα του πρώτου παραρτήματός της στον Πειραιά.

Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε με αυτό το νομοσχέδιο να πετύχει τη σαλαμοποίηση και την πολυδιάσπαση των μεταναστών σε διαφορετικές κατηγορίες: νόμιμοι και παράνομοι, παλιοί και νέοι, ομογενείς και μη, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, ευρωπαίοι, Ασιάτες και Αφρικανοί. Δεν τα κατάφερε όμως.

Η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή πήρε αμέσως την πρωτοβουλία να οργανώσει το πρώτο μαζικό αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στις 26/1, στην Αθήνα και σε πολλές άλλες πόλεις, διεκδικώντας ιθαγένεια για όλα τα παιδιά και νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Αυτό το συλλαλητήριο ήταν μία πρώτη δυνατή απάντηση και στα σχέδια της Κυβέρνησης αλλά και σε όσους έτρεξαν στο όνομα του «ρεαλισμού» να ανακηρύξουν το νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ ως «θετική πρωτοβουλία» που «ανοίγει το δρόμο» στην αναγνώριση των δικαιωμάτων των μεταναστών.

Η πρωτοβουλία στις 26 Γενάρη ήταν ένας σταθμός για τη συνέχεια του αντιρατσιστικού κινήματος. Έδωσε τη δυνατότητα να ξεδιπλωθεί το κίνημα υπέρ της ιθαγένειας και της νομιμοποίησης των μεταναστών, μετά από μία περίοδο που η αριστερά στεκόταν μουδιασμένη και αδύναμη να οργανώσει την κοινή ενωτική δράση απαιτώντας τα αυτονόητα δικαιώματα των μεταναστών και των παιδιών τους. Δόθηκε απάντηση από τα αριστερά, στο δρόμο, από οργανωμένα κομμάτια των μεταναστών όπως οι Αφρικανοί μικροπωλητές, δίπλα στους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους που παλεύουν για να μην φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες τους.

Στο συλλαλητήριο της Αθήνας που έγινε μάλιστα μέσα σε άσχημες καιρικές συνθήκες, συμμετείχε πάνω από 5.000 κόσμος. Η συγκέντρωση της Ομόνοιας άρχισε ύστερα από την ανάγνωση του μηνύματος της Κωνσταντίνας Κούνεβα, τις ομιλίες των εκπροσώπων της Πακιστανικής Κοινότητας, την ανάγνωση του ψηφίσματος της Γ’΄ΕΛΜΕ Αθήνας, που ζητούσε δικαιώματα και ιθαγένεια για όλους τους μετανάστες μαθητές. Το λόγο πήραν εκπρόσωποι Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών, του συλλόγου της ΑΣΟΕΕ, των μαθητών Αντικαπιταλίστα, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των Αφρικανών μεταναστών που είχαν και την πιο εντυπωσιακή παρουσία.

Στην πορεία που ακολούθησε μέχρι τη Βουλή, το μεγαλύτερο κομμάτι αποτελούταν από τα ζωντανά μπλοκ των αφρικανών μεταναστών, που κυριαρχούσαν με τα συνθήματα και τα τύμπανά τους παρά το γεγονός ότι δεν είχαν αντίστοιχη εμπειρία συμμετοχής σε αντιρατσιστική διαδήλωση στο παρελθόν. Στη Θεσ­σαλονίκη, τη συγκέντρωση στην Καμάρα άνοιξαν εκπρόσωποι των Αιγύπτιων Αλιεργατών, της Κίνησης ΕΕΡΦΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Σενεγαλέζικης Κοινότητας και στη συνέχεια ακολούθησε πορεία ως το Υπουργείο. Διαδηλώσεις έγιναν την ίδια ημέρα στα Γιάννενα, στα Χανιά, στο Ηράκλειο, στο Ρέθυμνο.

Οι μετανάστες στην απεργία

Η δυναμική όμως του αντιρατσιστικού κινήματος φάνηκε στην πανεργατική απεργία στις 24 Φλεβάρη. Η εμπειρία των μεταναστών που οργάνωσαν την μαζική συμμετοχή τους στις 26 Γενάρη αξιοποιήθηκε για να οργανωθεί η συμμετοχή τους στην πανεργατική απεργία. Όπως και στο αντιρατσιστικό έτσι και στην Πανεργατική, πρωτοστάτησαν Αφρι­­κα­νοί μικροπωλητές, Αραβες οικοδόμοι, εργάτες από το Μπαγκλαντες. Οργάνωσαν άτομο το άτομο τη συζήτηση, για τη δύναμη της κοινής δράσης ντόπιων και μεταναστών ενάντια στις επιθέσεις του Συμφώνου Σταθερότητας, που φέρνουν φτώχεια και ανεργία για όλους.

Έστειλε το μήνυμα ότι οι μετανάστες είναι ένα δυναμικό κομμάτι της εργατικής τάξης, που έχει τη δύναμη ενωμένη να παλέψει όλες τις επιθέσεις της κυβέρνησης και των καπιταλιστών και να ανοίξει το δρόμο για μία άλλη κοινωνία, χωρίς ρατσισμό φτώχεια και καταπίεση. Η δυναμική παρουσία των μεταναστών στην πανεργατική της 24 Φλεβάρη, θύμισε τις μάχες της αμερικάνικης εργατικής τάξης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, που κατάφεραν τις πρώτες νίκες κόντρα στην εργοδοσία μέσα από την κοινή δράση ντόπιων, μεταναστών, γυναικών, ειδικευμένων και ανειδίκευτων εργατών, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή, θρησκεία και χρώμα μέσα από το χτίσιμο κοινών μαχητικών συνδικάτων.

Η επιτυχία των αντιρατσιστικών συλλαλητηρίων στις 26/1 έδωσε σε ένα κομμάτι κόσμου την ελπίδα ότι οι δυνάμεις που παλεύουν για μία κοινωνία αλληλλεγγύης μπορούν να κερδίσουν το στοίχημα απέναντι στην ακροδεξιά που τρομοκρατεί. Αυτή η εξέλιξη τροφοδότησε πολιτικά τις αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν σε δεκάδες γειτονιές, σχολεία, συνδικάτα.

Πρακτικά μέσα σε ένα μήνα από τις 26/1 μέχρι τις 24/2 συστάθηκαν σε πολλούς Δήμους της Αθήνας και σε άλλες πόλεις σε όλη την Ελλάδα, τοπικές επιτροπές της Κίνησης ΕΕΡΦΑ. Οι εκδηλώσεις που οργανώθηκαν στην Πετρούπολη, στο Γαλάτσι, στα Πετράλωνα με θέμα «ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά» συσπείρωσαν εκατοντάδες κόσμο από μετανάστες που ζουν στην περιοχή, μέχρι συνδικαλιστές, εκπαιδευτικούς, μαθητές και φοιτητές. Στις 13 Φλεβάρη, η τοπική Κίνηση ΕΕΡΦΑ στους Αμπελόκηπους και το Γκύζη με την πρωτοβουλία που πήρε να οργανώσει μία τοπική αντιφασιστική συγκέντρωση και συναυλία στο Μετρό της Πανόρμου, στο ίδιο σημείο που πριν από 20 ημέρες είχε γίνει τρομοκρατική επίθεση νεοναζί, έδειξε τη δύναμη που έχει ο κόσμος στις γειτονιές να βάλει τους φασίστες στο περιθώριο. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν ο Αραβικός Σύλλογος της περιοχής, οι μαθητές του 16ου Λυκείου και άλλα σχολεία της περιοχής, οι εκπαιδευτικοί και εκατοντάδες κόσμος της γειτονιάς.

Η επιτυχία αυτής της πρωτοβουλίας άνοιξε τη δυνατότητα να δυναμώσει το μέτωπο ενάντια στο φασισμό. Το ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή επιχείρησαν από την πρώτη στιγμή να στήσουν μία ολόκληρη ρατσιστική καμπάνια πάνω στο ζήτημα της ιθαγένειας. Γύρω από το αίτημα της διεξαγωγής δημοψηφίσματος τόλμησαν με απύθμενο θράσος να μιλήσουν για «αλλοίωση του εκλογικού σώματος», χωρίς να εισπράξουν από καμιά επίσημη φωνή ότι είναι οι ίδιοι που έχουν στους κόλπους τους χουντικούς και φασίστες, αυτούς που κατάργησαν ιστορικά κάθε δικαίωμα του εκλογικού σώματος.

Με τέτοια υποκριτικά επιχειρήματα όλο το ακροδεξιό μπλοκ, προσπάθησε να προβληθεί ως ο ρυθμιστικός παράγοντας του πολιτικού σκηνικού που θα τραβήξει τη ΝΔ ακόμα πιο δεξιά και όλοι μαζί θα δώσουν συναίνεση στις επιθέσεις του προγράμματος σταθερότητας με αντάλλαγμα τη συνέχιση της ρατσιστικής πολιτικής απέναντι στους μετανάστες.

Τα βήματα που έχει κάνει το αντιρατσιστικό κίνημα στην Ελλάδα χρειάζεται να συνεχίσουν.

Ημέρα αντιρατσιστικής Δράσης

Μεγάλο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση θα είναι η επιτυχία της Αντιρα­τσιστικής ημέρας δράσης στα σχολεία στις 19 Μάρτη, όπως έχει αποφασίσει η ΟΛΜΕ διεκδικώντας: «Έλληνες και μετανάστες να ζούμε αρμονικά στα σχολεία και τις γειτονιές. Να σταματήσουν τώρα οι ρατσιστικές επιχειρήσεις, οι απελάσεις και οι φασιστικές επιθέσεις. Ιθαγένεια στα παιδιά που ζουν και σπουδάζουν σε σχολεία στη χώρα μας. Ειδικότερα στο χώρο της Εκπαίδευσης να προτάξουμε το αίτημα για ένα σχολείο που να χωράει όλα τα παιδιά και όλη τη γνώση, με τη λήψη ειδικών αντισταθμιστικών εκπαιδευτικών μέτρων για τα παιδιά των μεταναστών».

Επόμενο βήμα είναι η καμπάνια ενάντια στην εγκατάσταση του πρώτου επιχειρησιακού παραρτήματος της FRONTEX στον Πειραιά, που θα έχει ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του δολοφονικού έργου αυτού του στρατιωτικού μηχανισμού. Η μάχη ενάντια στη FRONTEX είναι μία κόντρα ενάντια στην πολιτική της ρατσιστικής Ευρώπης-φρούριο η οποία την ίδια στιγμή που στηρίζει τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και δημιουργεί τα καραβάνια προσφύγων τούς καταδικάζει στο θάνατο. Είναι μία μάχη ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που βάζει σε εφαρμογή το δόγμα της «μηδενικής ανοχής στη λαθρομετανάστευση».

Αυτές τις μάχες χρειάζεται να τις στηρίξει όλη η αριστερά την επόμενη περίοδο. Κάθε πρωτοβουλία για να απαιτήσουμε δικαίωμα στην ιθαγένεια για όλα τα παιδιά, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες, κάθε ενωτική δράση για να απομονώσουμε τους φασίστες και να ανακόψουμε την προσπάθειά τους να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη από τον πραγματικό εχθρό, είναι ένα βήμα πιο κοντά στην προοπτική να ενισχύσουμε τη δύναμη της εργατικής τάξης κόντρα στις επιθέσεις της κυβέρνησης και των καπιταλιστών και να χτίσουμε μία κοινωνία χωρίς ρατσισμό, φτώχεια και καταπίεση..