Άρθρο
Από την κατάληψη της Γουόλ Στριτ στη Γενική Απεργία στο Όκλαντ

Εξώφυλλο του τευχους 89

Μια δεκαετία με αγώνες από το Σιάτλ μέχρι την αντίσταση στον πόλεμο ανοίγει νέες προοπτικές στις ΗΠΑ. Ο Λέανδρος Μπόλαρης βλέπει στο νέο κίνημα τη δυνατότητα να συνδυάσει την εργατική δύναμη του ’30 με τον ριζοσπαστισμό του ’60.

Στις 15 Οκτώβρη περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σε 950 πόλεις σ' όλον τον πλανήτη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για μια διεθνή μέρα αλληλεγγύης στο κίνημα της “κατάληψης της Γουόλ Στρητ” στις ΗΠΑ. Στην Times Square της Νέας Υορκης η συγκέντρωση έφτασε τις 100.000, ένας εντυπωσιακός αριθμός από μόνος τους. Στη Μαδρίτη οι διαδηλωτές έφτασαν το μισό εκατομμύριο, το κίνημα των indignados βγαίνει ξανά στους δρόμους. Στη Ρώμη, οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ήρθαν αντιμέτωποι με την χημικά και τα γκλομπς των μπάτσων του Μπερλουσκόνι. Το κίνημα έχει απλωθεί μέχρι το μακρινό Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη της Αυστραλίας.

Ηταν η μεγαλύτερη διεθνής κινητοποίηση από τις 15 Φλεβάρη 2003. Εκείνη τη μέρα δεκάδες εκατομμύρια διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη ενάντια στην εισβολή των ΗΠΑ και της “συμμαχίας των προθύμων” στο Ιράκ.

Το νέο κίνημα αιχμαλωτίζει τη φαντασία και δίνει έμπνευση σε εκατομμύρια εργάτες και νέους που ξεσηκώνονται ενάντια στις θυσίες που προσπαθεί να τους επιβάλλει ένα βαριά άρρωστο σύστημα. Δεν είναι παράξενο που εδώ αυτή η αίσθηση είναι πολύ δυνατή. Το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα κάνει άλματα στους αγώνες του, και είναι φυσικό να νιώθει ακόμα πιο δυνατό όταν ένα κίνημα διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης απλώνεται στη καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού.

“Είμαστε το 99%”

Αυτό το σύνθημα έχει γίνει το “σήμα κατατεθέν” του κινήματος. Αυτοσχέδια πλακάτ όπως “είμαι άνεργος”, “είμαι βετεράνος του Ιράκ”, “η μητέρα μου πέθανε γιατί δεν είχε ιατροφαρμακευτική κάλυψη”, “είμαι πτυχιούχος αλλά κάνω μια σκατοδουλειά” με το συμπέρασμα “ανήκω στο 99%” – το 1% είναι οι κερδοσκόποι της Γουόλ Στρητ.

Την κίνηση που πήρε την ονομασία Occupy Wall Street (OWS) άρχισαν να την σχεδιάζουν ομάδες ακτιβιστών στη διάρκεια του καλοκαιριού. Στις 17 Σεπτέμβρη κατασκήνωσαν στο πάρκο Zuccotti που βρίσκεται πολύ κοντά στη Wall Street, τη “γειτονιά” όπου έχει την έδρα του το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και οι μεγάλες τράπεζες. Μέσα σε δυο μήνες κατάφερε να γίνει το κέντρο για τη νεολαία, αλλά επίσης για μια σειρά συνδικάτα και να απλώνεται σε άλλες πόλεις.

Αρχικά, η κατάληψη δεν ξεπερνούσε τις μερικές εκατοντάδες ακτιβιστές και ακτιβίστριες. Δυο βδομάδες περίπου μετά, η αστυνομία συνέλαβε περίπου 700 διαδηλωτές ενώ διέσχιζαν την γέφυρα του Μπρούκλιν – που συνδέει το Μανχάταν με το Μπρούκλιν. Τα νέα έκαναν τον γύρο του κόσμου. Αυτή η επίδειξη δύναμης από πλευράς της αστυνομίας και του Μπλούμπεργκ, του πολυεκατομμυριούχου δημάρχου της Ν. Υόρκης, όχι μόνο δεν πτόησε τον κόσμο που συμμετείχε ήδη στην κινητοποίηση αλλά προκάλεσε ένα κύμα αλληλεγγύης. Στις 5 Οκτώβρη ήρθε η πρώτη στροφή: μια πορεία χιλιάδων, στην οποία συμμετείχαν εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, φοιτητές ακτιβιστές κάθε είδους, ξεχύθηκε στους δρόμους εκφράζοντας την συμπαράστασή της με την κατάληψη. Αντίστοιχες συγκεντρώσεις έγιναν εκείνη τη μέρα σε 50 αμερικάνικες πόλεις.

Τις επόμενες μέρες και βδομάδες το κίνημα πλάτυνε τόσο γεωγραφικά όσο και κοινωνικά. Εκατοντάδες διαδηλώσεις γίνονται σε πόλεις των ΗΠΑ, άλλες καταλήγουν σε καταλήψεις δημόσιων χώρων άλλες όχι. Παντού κυριαρχεί η ζωντάνια και η οργή. Ομως, το κίνημα άρχισε να πλαταίνει και κοινωνικά. Η εμπλοκή των συνδικάτων σ' αυτό είναι η πιο χαρακτηριστική ένδειξη. Μια εμπλοκή που ξεκίνησε να γίνεται ορατή ήδη από τις πρώτες μέρες, όταν μεγάλα συνδικάτα όπως το TWU, το συνδικάτο των αστικών συγκοινωνιών της Ν. Υόρκης έκφρασε επίσημα την συμπαράστασή του για να το ακολουθήσουν το πανεθνικό συνδικάτο της βιομηχανίας χάλυβα USW, το πανεθνικό συνδικάτο των νοσηλευτών-τριών. Το συνδικάτο των πιλότων της Continental Airlines κατέβασε τα μέλη του στη διαδήλωση της 5 Οκτώβρη, με τις άψογες στολές τους που έμοιαζαν παράταιρες με το “παρδαλό” πλήθος των νεαρών διαδηλωτών. Ομως, κανένας τους δεν έμοιαζε παράταιρος. Το TWU πήρε απόφαση ότι τα μέλη του δεν πρόκειται να οδηγήσουν τα λεωφορεία που είχε επιτάξει η αστυνομία για να στοιβάζει συλληφθέντες.

Η συμβολή του οργανωμένου εργατικού κινήματος ήταν κρίσιμη και για την επιτυχία της κινητοποίησης της 15 Οκτώβρη. Την παραμονή, ο δήμαρχος Μπλούμπεργκ αποφάσισε να διαλύσει την “κατασκήνωση” της κατάληψης. Τα συνδικάτα κάλεσαν τα μέλη τους να συμπαρασταθούν στους καταληψίες, και χιλιάδες ανταποκρίθηκαν. Αυτή η μαζική κινητοποίηση των εργατών ανάγκασε τον Μπλούμπεργκ να καταπιεί τις απειλές του. Την επόμενη μέρα η συμμετοχή τους ήταν ορατή στη μεγάλη διαδήλωση.

Σ' αυτό το επίπεδο η σύγκριση με το κίνημα της δεκαετίας του '60 είναι πολύ διαφωτιστική. Το κίνημα φούντωσε στα μέσα εκείνης της δεκαετίας μέσα στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, στα γκέτο των Μαύρων στις μεγάλες πόλεις. Το αντιπολεμικό κίνημα έφτασε να κινητοποιεί εκατομμύρια, και να έχει μεγάλο αντίκτυπο στους αμερικάνους φαντάρους στο ίδιο το Βιετνάμ. Ομως, πολύ λίγο επηρέασε τα εργοστάσια και την οργανωμένη εργατική τάξη. Οταν ήρθε η ώρα των μεγάλων αναμετρήσεων για το εργατικό κίνημα στις ΗΠΑ, στα τελευταία χρόνια του Κάρτερ και με τις μετωπικές επιθέσεις που εξαπέλυσε ο Ρήγκαν, οι ριζοσπαστικές ιδέες και τα κινήματα της δεκαετίας του '60 είχαν μπει σε κρίση και μεγάλη υποχώρηση. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά στις ΗΠΑ.

Μια δεκαετία - τρεις μεγάλες στιγμές

Αυτό που έχει κάνει τη διαφορά είναι τρεις μεγάλες στιγμές στην προηγούμενη δεκαετία. Η πρώτη ήταν το 1999.

Αν κάτι θυμίζουν οι σκηνές που εκτυλίσσονται στους δρόμους της Νέας Υόρκης και των άλλων πόλεων σήμερα, είναι οι διαδηλώσεις στο Σιάτλ τον Δεκέμβρη του 1999 ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Πενήντα χιλιάδες διαδηλωτές από όλη την Αμερική (και τον Καναδά) ακύρωσαν τη συνεδρίαση του Οργανισμού που είχε γίνει το σύμβολο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Και εκεί, τη ραχοκοκαλιά των κινητοποιήσεων την προσέφερε η συνεργασία μεταξύ δικτύων ακτιβιστών για τα πιο διαφορετικά θέματα (για το περιβάλλον, τα δικαιώματα των μειονοτήτων) με ισχυρά συνδικάτα. Το Σιάτλ σηματοδότησε τη γέννηση του αντικαπιταλιστικού κινήματος που έκανε αισθητή την παρουσία του αμέσως μετά στην Πράγα το 2000, και ακόμα πιο εντυπωσιακά στη Γένοβα το 2001. Ηταν η πρώτη φορά μετά τις ήττες της δεκαετίες του '80, που ένα κίνημα αμφισβήτησης του συστήματος έκανε τόσο αισθητή την παρουσία του διεθνώς. Το γεγονός ότι το κίνημα ξεκίνησε στις ΗΠΑ, τη καρδιά του καπιταλισμού και την μοναδική υπερδύναμη, έδωσε μεγαλύτερη έμπνευση σε εκατομμύρια παλιούς και νέους αγωνιστές σε όλο τον κόσμο.

Στις ΗΠΑ αυτό το κίνημα μετά τον Σεπτέμβρη του 2001 δέχτηκε τις ασφυκτικές πιέσεις του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” του Μπους. Ομως, αποτέλεσε τη μαγιά για το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ που πήρε γιγάντιες διαστάσεις. Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη “στιγμή”. Το 2004 ακόμα και οι επίσημες δημοσκοπήσεις έδειχναν ένα 53% που καταδίκαζαν τον πόλεμο. Αυτά τα ποσοστά ήταν προϊον ενός κινήματος που εκτός από τεράστιες πανεθνικές διαδηλώσεις στην Ουάσιγκτον ρίζωσε σε εκατοντάδες μεγάλες και μικρές πόλεις, κινητοποίησε δίκτυα συνδικαλιστών, φαντάρους όπως οι Βετεράνοι του Ιράκ Ενάντια στον Πόλεμο. Αυτό το κίνημα απονομιμοποίησε τον Μπους και τα “γεράκια” του και συνέβαλε αποφασιστικά, μαζί με την αντίσταση στο Ιρακ και την Μέση Ανατολή, στην κρίση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Κι όχι μόνο αυτό: άνοιξε το δρόμο για να εκφραστεί η οργή της “άλλης Αμερικής” για όλη την αδικία, τις επιθέσεις, το ταξικό χάσμα που γιγαντώθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες.

Γι' αυτό τον λόγο, η νίκη του Ομπάμα δεν ήταν “μια από τα ίδια”. Τον Νοέμβρη του 2008 αυτό το περιοδικό ξεκίναγε με την εξής διαπίστωση το σχόλιό του για το αποτέλεσμα των αμερικάνικων προεδρικών εκλογών: “Η αλλαγή στις ΗΠΑ δεν είναι η εκλογική νίκη του Ομπάμα, είναι η επιβεβαίωση του απλού κόσμου, ότι πιστεύει και παλεύει για να αλλάξει τη ζωή του. Σ’αυτόν τον κόσμο είχε απήχηση το σλόγκαν του Ομπάμα «Μπορούμε να αλλάξουμε την Αμερική» και αυτοί έγιναν η πραγματική δύναμη που του έδωσε τη νίκη” (ΣαΚ, τεύχος 71, Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2008).

Ο Ομπάμα, είναι αλήθεια, στηρίχτηκε από ισχυρά τμήματα της αμερικάνικης άρχουσας τάξης που έβλεπαν ότι η διακυβέρνηση του Μπους πήγαινε από το ένα φιάσκο στο επόμενο και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ένιωθε όλο και σκληρότερα τις πιέσεις μιας διπλής κρίσης: στην οικονομία και την παγκόσμια ηγεμονία του. Στο κάτω-κάτω το Δημοκρατικό Κόμμα είναι το ένα από τα δυο κόμματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όμως, το σύνθημα για “Αλλαγή” του Ομπάμα κινητοποίησε κοινωνικές δυνάμεις που δεν είχε κατορθώσει να κάνει ο Κέρι για παράδειγμα το 2004. Χωρίς τους αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας δεν είχαν σημειωθεί οι μετατοπίσεις στις ιδέες που οδήγησαν πλατιά στρώματα εργαζόμενων να πάνε στις κάλπες καταρχήν (αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη νεολαία), που μετατόπισε παραδοσιακά “συντηρητικούς” ή ισπανόφωνους λευκούς ψηφοφόρους να στηρίξουν έναν Μαύρο υποψήφιο, ακόμα και σε περιοχές του Νότου. Η ίδια η προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα προσπάθησε να αξιοποιήσει μορφές οργάνωσης που είχε γεννήσει το αντικαπιταλιστικό και το αντιπολεμικό κίνημα. Αυτή ήταν η τρίτη μεγάλη “στιγμή”.

Αυτό που εξελίσσεται τώρα είναι η αρχή της επόμενης φάσης. Ο Τοντ Γκίτλιν, πανεπιστημιακός σήμερα, και πρόεδρος του SDS στις αρχές της δεκαετίας του '60 – της οργάνωσης από όπου προήλθαν όλα τα ριζοσπαστικά ρεύματα της “νέας αριστεράς” στη φοιτητική νεολαία της εποχής – έκανε μια οξυδερκή διαπίστωση σε ένα άρθρο του στους New York Times, με τίτλο “Η Αριστερά κηρύσει την ανεξαρτησία της”. Γράφει: «Ο Μπάρακ Ομπάμα ωφελήθηκε επί δυο χρόνια από το προνόμιο της αμφιβολίας εκ μέρους ένθερμων υποστηρικτών. Στοιχηματίζω ότι πολλοί απ' αυτούς στο Κάτω Μανχάταν αυτές τις εβδομάδες το 2008 πήγαιναν πόρτα-πόρτα για την καμπανια του. Κι αυτή η υποστήριξη εξηγεί γιατί δεν έγινε κατάληψη της Γουόλ Στρητ το 2009. Τώρα, όπως δήλωσε στο πάρκο Ζουκότι ο Τζέρεμι Βάρον, ένας ιστορικός στο Νιου Σκουλ, ‘Εδώ ειναι η γενιά του Ομπάμα που κηρύσσει την ανεξαρτησία της από τη διακυβέρνησή του’».

Κρίση και ταξικές μάχες

Η Πρωτομαγιά του 2006 ήταν πολύ διαφορετική από κάθε προηγούμενη στις ΗΠΑ. Ενα εκατομμύριο μετανάστες εργάτες, οι περισσότεροι ισπανόφωνοι, κατέβηκαν σε διαδηλώσεις ενάντια σε νομοθεσίες που περιόριζαν τη δυνατότητά τους να αποκτήσουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Ακολούθησαν μεγάλες κινητοποιήσεις μεταναστών εργατών και αντιρατσιστικών κινήσεων ενάντια στη νομοθεσία που στερούσε δικαιώματα από τους μετανάστες στην Αριζόνα.

Με την οικονομική κάμψη να δείχνει τα δόντια της, ξέσπασαν κι εργατικοί αγώνες: “Ενάντια στο σχέδιο Πόλσον τα συνδικάτα κάλεσαν διαδήλωση στη Γουώλ Στρητ στις 25 Σεπτέμβρη. Ήταν έκπληξη και στη συμμετοχή και στα συνθήματα. Όμως δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τα τελευταία χρόνια η συμμετοχή στα συνδικάτα έχει ανέβει. Έχουν γίνει απεργίες στη General Motors, στη Μπόινγκ, στους αγρεργάτες, στα καινούργια εργατικά κομμάτια στα ξενοδοχεία, στην εστίαση, στους εργαζόμενους στην πρόνοια” (ΣαΚ, ο.π). Πράγματι, τα επίσημα στοιχεία του αμερικάνικου Υπουργείου Εσωτερικών δείχνουν ότι για παράδειγμα το 2007 ήταν η πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια που σημειώθηκε αύξηση των συνδικαλισμένων εργατών. Η ενίσχυση του συνδικαλισμού εντοπίζεται κυρίως σε τμήματα της “νέας” εργατικής τάξης: υπηρεσίες, δημόσιο, νέοι εργαζόμενοι.

Στις 15 Φλεβάρη του 2011, στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, φοιτητές, άλλοι εργαζόμενοι κατέλαβαν το πολιτειακό Καπιτώλιο στην πρωτεύουσα. Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν για βδομάδες. Ηταν η απάντηση στην απόπειρα του Ρεπουμπλικάνου Κυβερνήτη της Πολιτείας να τσακίσει τις συλλογικές συμβάσεις για να περικόψει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της Πολιτείας. Ο Γουόκερ, ο Κυβερνήτης, δεν μάσησε τα λόγια του: “είναι μια μάχη για να τσακιστούν τα μεγάλα συνδικάτα”. Στο κέντρο της κινητοποίησης βρέθηκε το συνδικάτο των εκπαιδευτικών, ένα συνδικάτο με μεγάλη παράδοση, που είχε πρωταγωνιστήσει στο αντιπολεμικό κίνημα της προηγούμενης περιόδου. Ηταν μια συγκλονιστική εξέλιξη. Όπως δήλωσε ένας από τους συμμετέχοντες: “Στην Αμερική για δεκαετίες είχαμε έναν μονόπλευρο ταξικό πόλεμο. Ομως τώρα η δικιά μας μεριά αρχίζει να απαντά κι αυτή”.

Μπορεί τα συνδικάτα στις ΗΠΑ να έχουν χάσει μεγάλο μέρος της ισχύος τους από προηγούμενες περιόδους. Σήμερα, συνδικαλισμένο είναι το 12% σε σχέση με το 38% της δεκαετίας του '50. Η γραφειοκρατία τους να κάνει τον Παναγόπουλο να μοιάζει επαναστάτης. Ομως, οι πιέσεις της κρίσης προκαλούν καυγάδες και παράλυση στην αμερικάνικη άρχουσα τάξη και μέσα από αυτά τα ρήγματα βρίσκει δίοδο να εκφραστεί μια ριζοσπαστικοποίηση που διαμορφώνεται εδώ και χρόνια. Οι αλεπάλληλες ενέσεις ρευστότητας εκατοντάδων δις δολαρίων σε τράπεζες, οι διασώσεις των πολυεθνικών κολοσσών – όπως της αυτοκινητοβιομηχανίας – δεν ξεκολλάνε την αμερικάνικη οικονομία από το τέλμα. Τα υψηλά ποσοστά ανεργίας που επιμένουν παρά την τυπική “ανάκαμψη” των δυο τελευταίων χρόνων είναι απόδειξη αυτού του γεγονότος.

Η προηγούμενη φορά που η εργατική τάξη των ΗΠΑ μπήκε μαζικά στο προσκήνιο ήταν στη δεκαετία του '30. Οταν ξέσπασαν οι πρώτες μεγάλες μάχες το 1934, τα συνδικάτα έβγαιναν από τη “σκοτεινή περίοδο” του 1920. Το 1928 το ποσοστό συνδικαλισμού δεν ξεπερνούσε το 9.9%. Αυτό που ακολούθησε ήταν οι μεγάλες απεργίες, οι καταλήψεις των εργοστασίων το 1936-37, η μαζική ριζοσπαστικοποίηση που γέννησε μεγάλα νέα συνδικάτα και μαζικοποίησε την Αριστερά. Οι πολιτικές εξελίξεις έπαιξαν ρόλο: η άνοδος του Ρούζβελτ και οι ελπίδες που γέννησε το “Νιου Ντηλ”, η πάλη ενάντια στο φασισμό που θέριευε στην Ευρώπη και στον ρατσισμό στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Καμιά εποχή δεν επαναλαμβάνεται, αλλά τα στοιχεία που γέννησαν το μεγάλο κίνημα στη δεκαετία του '30 εμφανίζονται ξανά σήμερα: η παρατεταμένη κρίση, τα πολιτικά προβλήματα για την κυρίαρχη τάξη, η συσσώρευση εμπειριών από πολιτικές και οικονομικές μάχες που εκδηλώνονται απότομα και με άλματα, αιφνιδιάζοντας πολλές φορές όχι μόνο τους “από πάνω” αλλά και την ίδια την αριστερά.

Συνέχεια

Μέχρι τώρα, η αντιπολίτευση στον Ομπάμα που έπαιρνε το φως της δημοσιότητας ήταν η πιο παρανοϊκή συντηρητική πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων και το “Tea Party” που ειναι συνδεδεμένο μαζί της. Αυτή η εικόνα αλλάζει.

Οσο ο Ομπάμα αναζητάει “συνεννόηση” στις περικοπές και τη λιτότητα με τους Ρεπουμπλικάνους, τόσο θα ανοίγουν οι δυνατότητες για μια αλλη, αριστερή αντιπολίτευση. Ομως κανένα κίνημα δεν ξεπηδάει έτοιμο. Εντεκα χρόνια πριν μεγάλα τμήματα της επαναστατικής αριστεράς και στις ΗΠΑ και διεθνώς αντιμετώπισαν αφ' υψηλού και το κίνημα του Σιάτλ και το αντιπολεμικό κίνημα. Αποδεικνύεται πόσο λάθος έκαναν στις εκτιμήσεις τους.

Το κίνημα που ξεδιπλώνεται τώρα στις ΗΠΑ με κέντρο το OWS τροφοδοτεί αυτή τη δυναμική. Μπορεί τμήματα των ακτιβιστών που έπαιξαν ρόλο στη γέννησή του, να μην έχουν αυτή την αντίληψη. Στις πρώτες φάσεις, τουλάχιστον, της κατάληψης κυριαρχούσαν έντονα αντιλήψεις της αυτονομίας: δεν χρειαζόμαστε καν συγκεκριμένα αιτήματα, πολιτικές, αρκεί που είμαστε εδώ, ήταν μια άποψη που κυριαρχούσε. Ακόμα και το σύνθημα “είμαστε το 99%” παρά την βαθιά αίσθηση του ταξικού χάσματος της αμερικάνικης κοινωνίας που εκφράζει, αφήνει απροσδιόριστο ποιος ειναι ο εχθρός: μόνο οι λαίμαρχοι κερδοσκόποι της Γουόλ Στρητ; Ο Ομπάμα έσπευσε να δηλώσει ότι “κατανοεί” τις ανησυχίες των διαδηλωτών και οι πολιτικοί του υποστηρικτές συνεχίζουν να υπόσχονται “πειθάρχηση” της Γουόλ Στρητ.

Ομως, τέτοιες υποσχέσεις χάνουν γρήγορα τη παλιά τους λάμψη. Στα τέλη του Οκτώβρη, η αστυνομία του Οκλαντ στην Καλιφόρνια διέλυσε βίαια την κατασκήνωση των διαδηλωτών. Ενας διαδηλωτής, ο Σκοτ Ολσεν, βετεράνος του πολέμου στο Ιράκ, κατέληξε στο νοσοκομείο με βαριά τραύματα στο κεφάλι. Η απάντηση που έδωσε η συνέλευση του “Καταλάβετε το Οκλαντ” ήταν κάλεσμα για Γενική Απεργία στη περιοχή στις 2 Νοέμβρη. Το Εργατικό Κέντρο και πολλά συνδικάτα ανταποκρίθηκαν. Εκατοντάδες ακτιβιστές πήγαν στους εργατικούς χώρους για να βοηθήσουν τους εργάτες στις απεργιακές φρουρές. Η τελευταία Γενική Απεργία στο Οκλαντ έγινε το 1946 – τη χρονιά του μεγαλύτερου απεργιακού κύματος στην ιστορία των ΗΠΑ. Είναι η πόλη που ιδρύθηκε το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων το 1966.

Ενα κίνημα που θα συνδυάζει τις καλύτερες παραδόσεις των εργατικών αγώνων του '30 με το ριζοσπαστισμό των κινημάτων του '60 μπορεί να κλονίσει συθέμελα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.