Η Μαρία Στύλλου παρουσιάζει τί σημαίνει η ενσωμάτωση του Τσίπρα στο “ευρωπαϊκό πλαίσιο” και προτείνει απαντήσεις.
«Νομίζω ότι το μεγαλύτερο κατόρθωμα της κυβέρνησης είναι ότι η Ελλάδα για περισσότερα από πέντε χρόνια ήταν κομμάτι του ευρωπαϊκού προβλήματος και τώρα είναι μέρος της λύσης» ομολογεί ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξη στους Financial Times (1). Στο ίδιο άρθρο ο δημοσιογράφος κάνει ένα flash back στο πρώτο εξάμηνο του 2015, τότε που ο σχηματισμός κυβέρνησης της Αριστεράς για πρώτη φορά σε περίοδο κρίσης και μνημονίων σε όλη την Ευρώπη, κόντεψε να τινάξει την ηγεσία της Ε.Ε. στον αέρα. «Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την κυβέρνηση πάνω σε ένα τεράστιο κύμα εργατικών αγώνων και αντιστάσεων σε μια πολιτική λιτότητας και μνημονίων τρομοκράτησε όλες τις κυβερνήσεις» (2).
Τώρα, όπως κομπορρημονεί ο Τσίπρας, «Βρίσκομαι μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο και συνεργάζομαι με το κέντρο και τη δεξιά, απέναντι στους Ευρωσκεπτικιστές» (3).
Είναι η πιο αποκαλυπτική ομολογία ότι τα συμφέροντα της Μέρκελ, της κυρίαρχης τάξης και της υψηλής γραφειοκρατίας της Ε.Ε. μπαίνουν πάνω από τις ανάγκες της πλειοψηφίας, των εργατών/τριών, του κόσμου που πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει τα μνημόνια και τη λιτότητα. Η προσπάθεια να πείσει η κυβέρνηση ότι, παρόλο που «βρίσκεται στα αριστερά», κάνει την επιλογή να συνεργαστεί με τις «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» μέσα στην Ευρώπη, ενάντια στην ακροδεξιά που μεγαλώνει, δεν πείθει κανέναν. Κι αυτό βγαίνει ξεκάθαρα από τις τρεις βασικές επιλογές της μέσα στο τελευταίο χρονικό διάστημα: Η συμφωνία για το χρέος, οι πιέσεις στη Δημοκρατία της Μακεδονίας να αλλάξει όνομα και Συνταγμα για να διευκολύνει τις γεωπολιτικές επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή, και τέλος η διπλή συμφωνία με Μέρκελ και ακροδεξιές κυβερνήσεις της Ε.Ε. για τους πρόσφυγες.
Τρεις εγκληματικές συμφωνίες για την εργατική τάξη και τη νεολαία όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς. Προγράμματα και στόχοι που η κυρίαρχη τάξη και τα κόμματα της τα ήθελαν αλλά δεν τολμούσαν να τα βάλουν κάτω και να τα εφαρμόσουν.
Η συμφωνία «για το χρέος» ή οι τραπεζίτες πάνω απ’ όλα
Στη συμφωνία του Eurogroup στις 21 Ιούνη στις Βρυξέλες, ο Τσακαλώτος υιοθέτησε όλα όσα ζήτησε η Τρόϊκα.
• Τα πρωτογενή πλεονάσματα, που αρχίζουν από 3,5% και συνεχίζονται μέχρι το 2060 με ανοιχτό πόσο πιο ψηλά θα χρειαστεί να πάνε. Την επόμενη μέρα της συμφωνίας ακόμα και το Δ.Ν.Τ. αναγνώρισε ότι είναι δύσκολο να κρατηθούν, πολύ περισσότερο καθώς κανένα κράτος μέχρι τώρα δεν έχει βάλει ούτε έχει πετύχει τέτοιο στόχο.
• Το δεύτερο, που είναι στροφή 180 μοιρών όχι μόνο σε σύγκριση με το αρχικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακόμα και με τις δηλώσεις που έκανε όταν κατέβαζε στη Βουλή τα προαπαιτούμενα για την τρίτη αξιολόγηση, είναι η επιμήκυνση του χρέους και όχι η διαγραφή έστω και ενός μέρους.
Αυτά σημαίνουν πληρωμή ενός χρέους που έχουμε πληρώσει στο πολλαπλάσιο.
«Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας υπολογίζεται σήμερα στα 343 δις ευρώ. Αλλά πρόκειται για ένα χρέος που έχει πληρωθεί και με το παραπάνω. Σύμφωνα με τον οργανισμό διαχείρησης Δημοσίου Χρέους, από το 1991μέχρι το 2011, το σύνολο των χρημάτων σε ευρώ που είχε πληρώσει το δημόσιο ήταν περίπου 462 δις ευρώ σε χρεολύσια και 199 δις ευρώ σε τόκους. Από το 2011 μέχρι το 2017 καταβλήθηκαν ακόμα 110 δις ευρώ σε χρεολύσια και 68 δις ευρώ σε τόκους, φτάνοντας ένα σύνολο 839 δις ευρώ για όλα. Η κυβέρνηση συμφώνησε να ξεπληρώσει επιπλέον μέχρι το 2060 άλλα 246 δις ευρώ… Η μεγαλύτερη τοκογλυφία που έχει γίνει…» (4).
Η μόνη διευκόλυνση που αναγνώρισε το Eurogroup είναι αναβολές πληρωμών για μια δεκαετία μέχρι το 2032.
Η συμφωνία είναι ότι θα υπάρχει συστηματική εποπτεία – με στενό έλεγχο κάθε τρίμηνο που θα εξασφαλίζει ότι το σκληρό πρόγραμμα των μνημονιακών μέτρων θα συνεχίζει να εφαρμόζεται, ότι οποιαδήποτε υπερπλεονάσματα θα πάνε σε φοροαπαλλαγές όπως υποστηρίζει και ο Μητσοτάκης, ότι οι περικοπές στις συντάξεις από το 2019 και η μείωση του αφορολόγητου για τους μισθωτούς των 450 ευρώ το μήνα από το 2020 δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Μπορεί μετά απ’ αυτή τη συμφωνία να βγαίνουν οι υπουργοί και να πουλάνε κοινωνική ευαισθησία, αλλά κανένας δεν τους πιστεύει. Ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εξαγριωθεί. Η Εφημερίδα των Συντακτών δημοσίευσε άρθρο του Φίλη που τόνιζε ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να εφαρμόσει το κόψιμο των συντάξεων και του αφορολόγητου που έχει συμφωνήσει. Αυτή η κριτική ακούστηκε και στο πολιτικό συμβούλιο, αλλά και στην κοινοβουλευτική ομάδα, στη συνεδρίαση που διεκδίκησε ένας μεγάλος αριθμός στελεχών, αλλά ποτέ δεν έγινε έτσι όπως τη ζήτησαν.
Μια ομάδα στελεχών, πρώην υπουργοί και υφυπουργοί, διεκδίκησε εγγράφως να γίνει έκτακτη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας πριν καταθέσει η κυβέρνηση τα προαπαιτούμενα της τέταρτης αξιολόγησης στη Βουλή. Βασικό σημείο της διεκδίκησης ήταν να γίνει ενημέρωση από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Ο Τσίπρας δεν τόλμησε να πάει και έστειλε τον Τσακαλώτο και άλλους πέντε για να τους καθησυχάσουν. Στο τέλος η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, έφτασε να ψηφίσει στη Βουλή και τα προαπαιτούμενα και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Το συμπέρασμα είναι καθαρό, η απάντηση είναι μια: Κλιμάκωση των εργατικών αγώνων για να μην περάσουν τα πλεονάσματα. Λεφτά για μισθούς, συντάξεις και μαζικές προσλήψεις – σύγκρουση με τους τραπεζίτες για να μπούνε οι ανάγκες μας στο κέντρο.
Η συμφωνία για το Μακεδονικό
Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. διεκδίκησαν τον έλεγχο της Γιουγκοσλαβίας αμέσως μετά την κατάρρευση του ’89. Η Γερμανία έβαλε χέρι στην Κροατία, ανοίγοντας ένα σήριαλ ανταγωνισμών, εθνικισμών και συγκρούσεων ανάμεσα στα ομόσπονδα κράτη. Η Ελλάδα μπήκε από την αρχή σ’ αυτή τη μοιρασιά με στόχο να μπορέσει να αρπάξει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Σήμερα, έρχεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πραγματοποιεί τους στόχους που είχαν βάλει οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Η κυβέρνηση των Μητσοτάκη – Σαμαρά το 1992 διαπραγματεύονταν τον διαμελισμό της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το ΠΑΣΟΚ το 1995 επέβαλε εμπάργκο και στη συνέχεια βοήθησε τους καπιταλιστές να προχωρήσουν στην εξαγορά επιχειρήσεων και τραπεζών στα Σκόπια που ήταν κρατικές. Το 1999 ο Σημίτης συμμετείχε τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς ενάντια στη Σερβία.
Τώρα, το δίδυμο Κοτζιά – Τσίπρα φτάνει να υλοποιήσει τις απαιτήσεις του ελληνικού καπιταλισμού με μια Συμφωνία που επιβάλει αλλαγή ονόματος και Συντάγματος στο γειτονικό κράτος. Η Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας γίνεται επίσημα και γεωπολιτικός εκτός από οικονομικός δορυφόρος του ελληνικού καπιταλισμού, εξασφαλίζοντας την αναβάθμιση της Ελλάδας στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή σε στενή συνεργασία με Τραμπ και Μέρκελ.
Ο έλεγχος των Δυτικών Βαλκανίων είναι μέρος των ανταγωνιστικών συγκρούσεων ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία και η Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ τοποθετεί τις δυο χώρες στο επίκεντρο αυτών των εξορμήσεων. Όσο και να κραυγάζουν μαζί Δεξιά και ακροδεξιά για «εθνικές προδοσίες» το Μητσοτακέικο ξέρει ότι η Συμφωνία ολοκληρώνει την προσπάθεια που ξεκίνησε ο Μητσοτάκης και γι’ αυτό θα την εφαρμόσει στο ακέραιο αν φτάσει να γίνει κυβέρνηση.
Οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που υπογράφουν ένα κείμενο στήριξης της κυβέρνησης ενάντια στην επίθεση που δέχεται από τα δεξιά για τη συμφωνία με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας παραλείπουν δυο βασικά πράγματα. Το πρώτο, ότι θα έπρεπε να διεκδικήσουν από την κυβέρνηση τους να υπογράψει συμφωνία χωρίς να βάλει όρους ούτε για το όνομα, ούτε για τη γλώσσα, ούτε για το Σύνταγμα, γιατί η φιλία των λαών δεν κερδίζεται με πιέσεις και εκβιασμούς. Και δεύτερο, ότι θα έπρεπε παράλληλα να έριχναν γέφυρα και συνεργασία με τα συνδικάτα της Μακεδονίας διεκδικώντας από κοινού αυξήσεις, προσλήψεις, σύγκρουση με τη λιτότητα και το ΝΑΤΟ. Αυτή είναι η σωστή απάντηση του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων απ’ αυτή τη μεριά των συνόρων.
Πρόσφυγες- μια μαύρη συμφωνία
Τρία μέτρα προβλέπει η καινούργια συμφωνία για τους πρόσφυγες που έχουν υπογράψει όλοι οι ηγέτες της ΕΕ, μαζί τους και ο Τσίπρας. Το πρώτο μέτρο είναι ελεγχόμενα κλειστά κέντρα προσφύγων, το δεύτερο «πλατφόρμες αποβίβασης» έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα και τρίτο fast-track απελάσεις από τα σύνορα των κρατών μελών.
Επειδή όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Μέρκελ και όλη η υψηλή γραφειοκρατία της δεν προχωράνε σε μέτρα χωρίς να τα έχουν δοκιμάσει, έχουν στήσει ήδη τα παραδείγματα. Στα νότια σύνορα της Βαυαρίας έχει δημιουργηθεί κλειστό στρατόπεδο με 3.500 έγκλειστους πρόσφυγες που περιμένουν μήνες και χρόνια για το ποια θα είναι η τύχη τους. Στην τελευταία συμφωνία που έκαναν Μέρκελ – Ζεεχόφερ για να συνεχίσουν τη συνεργασία τους και να μην πέσει η κυβέρνηση των Χριστιανικών Κομμάτων της Γερμανίας (CDU και CSU), η απόφαση είναι να δημιουργηθούν κλειστά στρατόπεδα περιμετρικά σε όλη τη Γερμανία, που να είναι επανδρωμένα με δυνάμεις ελέγχου και καταστολής που θα τους απελαύνουν όσο γίνεται πιο γρήγορα
Σύμφωνα με ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Μπάμπη Αγρολάμπου στην Εφ.Συν., «ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας Μάρκους Σέντερ ετοιμάζεται να δημιουργήσει επτά κλειστά κέντρα και να ξεκινήσει τις απελάσεις αμέσως» (5). Οι αντιδράσεις ενάντια στα στρατόπεδα έχουν ξεκινήσει ήδη στη Γερμανία, με κινητοποιήσεις των ίδιων των προσφύγων: «έχουμε κουραστεί να ζούμε σε στρατόπεδα» γράφει μια πικέτα , «Θέλουμε να μας μεταφέρετε». Στην πόλη Μάνσινγκ στη νότια Βαυαρία ξεσηκώθηκαν οι πρόσφυγες, οι περισσότεροι από τη Νιγηρία, γιατί είναι έγκλειστοι, χωρίς λεφτά και βοήθεια και με αβέβαια την απόφαση τι πρόκειται να κάνει η κυβέρνηση. Πολύς κόσμος – απελπισμένος από την άθλια ζωή μέσα στο στρατόπεδο το σκάει. Εάν η αίτηση τους για άσυλο απορριφθεί, θα απελαθούν από το Μάνσινγκ στη Νιγηρία ή απ’ όπου αλλού είναι η καταγωγή τους (6).
Η τύχη των προσφύγων που θα γυρίσουν πίσω περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα από ανταποκριτή του Associated Press. Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων που έρχονται από την Αλγερία, «τα άτομα προς απέλαση, στην πλειοψηφία τους αφρικανοί μετανάστες, τσουβαλιάζονται σε φορτηγά που τους μεταφέρουν στο επονομαζόμενο «σημείο μηδέν», μια νεκρή ζώνη κοντά στη μεθόριο. Από ‘κει αποκολουθεί μια πορεία μέσα στην έρημο της Σαχάρας όπου οι περισσότεροι πεθαίνουν από ασιτία και δίψα. Μέχρι τώρα οι θάνατοι προσφύγων και μεταναστών στη Σαχάρα είναι τουλάχιστον διπλάσιοι συγκριτικά με τους πνιγμούς στη Μεσόγειο» (7).
Σε συνέντευξη του Παπαδημούλη στην Αυγή, το νέο δίπολο για τον ΣΥΡΙΖΑ περιγράφεται ως «πρόοδος» ή «συντήρηση». Εάν πρόοδος είναι η Μέρκελ, ο Ζεεχόφερ, ο Σαλβίνι, ο Κουρτς, ο Μακρόν, ο Όρμπαν και όλοι οι 28 με τους οποίους υπέγραψε τη συμφωνία για τους πρόσφυγες ο Τσίπρας, τότε ποιος άλλος μένει που ανήκει στη συντήρηση;
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε σ’ αυτές τις συμφωνίες μέσα από καθαρές επιλογές της – και επειδή οι επιλογές της και τα μέτρα της είναι σκληρά για την εργατική τάξη και την αριστερά, χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε τα καθήκοντα που έχει η πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερά για όλο το επόμενο διάστημα.
Οι αντιδράσεις
Ούτε οι δηλώσεις του Παπαδημούλη, ούτε η έκκληση του Τσίπρα για στήριξη της κυβέρνησης του μπορούν να σταματήσουν τη δεξιά και ακροδεξιά επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα παραδείγματα από τη σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη δείχνουν πού οδηγούν τέτοιες δήθεν «προοδευτικές» συμμαχίες.
Μέσα στην τελευταία διετία καταρρέουν όχι μόνο εκλογικά αλλά και οργανωτικά τα τρία μεγάλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στη Γαλλία, το Δημοκρατικό στην Ιταλία και το SPD στη Γερμανία. Η αιτία της κατάρρευσης τους βρίσκεται στην εφαρμογή των πιο σκληρών πακέτων λιτότητας με τα οποία νόμιζαν ότι θα έδιναν τη δυνατότητα στον καπιταλισμό να βγει από την κρίση. Στην πράξη, η κρίση συνεχίζεται και τα αβάσταχτα μέτρα λιτότητας δημιούργησαν απέραντες δεξαμενές πικρίας μέσα στην εργατική τάξη και στην ίδια τη βάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Μια τέτοια επίθεση δεν στηρίζεται μόνο σε οικονομικά μέτρα αλλά ταυτόχρονα ανοίγουν πολιτικές και ιδεολογικές επιθέσεις με στόχο τη διαίρεση και το αποδυνάμωμα των εργατικών αντιστάσεων. Σε όλη την Ευρώπη αυτή η εξέλιξη οδήγησε στο δυνάμωμα της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Το ίδιο κινδυνεύει να γίνει και εδώ με τις επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η ενεργοποίηση της δεξιάς και της ακροδεξιάς στην Ελλάδα δεν πρόκειται να απαντηθεί με στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και των επιλογών του.
Ο Μητσοτάκης δίνει ολόκληρη μάχη να κερδίσει τις εκλογές και να σχηματίσει κυβέρνηση, όχι για να εφαρμόσει διαφορετικό πρόγραμμα – ίσα-ίσα, το ίδιο και χειρότερο και στα κλειστά σύνορα, και στο Μακεδονικό και σίγουρα πάνω απ’ όλα στις μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» και τα πλεονάσματα. Αυτό που όμως ελπίζει ότι θα πετύχει καλύτερα είναι να κτυπήσει το εργατικό κίνημα, τις αντιστάσεις του, και την ανάπτυξη της αριστερής ριζοσπαστικοποίησης που βρίσκεται μέσα και πρωτοστατεί σε όλες τις μάχες.
Αυτός ο κίνδυνος βρίσκεται μπροστά μας και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Η επαναστατική αριστερά βρίσκεται μπροστά σε καινούργια καθήκοντα πολύ πιο καθοριστικά για το μέλλον της ανθρωπότητας και πάνω απ’ όλα για το μέλλον του εργατικού κινήματος και της αριστεράς απ’ό,τι μέχρι σήμερα.
Αφετηρία για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα καθήκοντα είναι η διαπίστωση ότι η αντίσταση και οι μάχες της εργατικής τάξης δεν έχουν σταματήσει παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης του Τσίπρα και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αυτό είναι κρίσιμο γιατί κάθε αγώνας και κάθε μάχη μπορεί να καθορίσει δυο πράγματα – το πρώτο, την αυτοπεποίθηση και το ανέβασμα της οργανωτικότητας αυτών που τη δίνουν, και το δεύτερο, να αναγκάσει την ίδια την κυβέρνηση σε υποχωρήσεις. Οι πιέσεις από μια απεργία είναι μεγάλες προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ενδεικτικό είναι το τι γίνεται στα νοσοκομεία και στο χώρο της υγείας, όπου το ετοιμοπόλεμο του χώρου έχει αναγκάσει τη συνδικαλιστική ηγεσία σε κήρυξη απεργιών πολύ πιο συχνά από κάθε άλλο κλάδο και την κυβέρνηση σε ελιγμούς με προσωρινές κωλοτούμπες και μέτρα. Αυτό που συμβαίνει στα νοσοκομεία είναι ένας παρατεταμένος πόλεμος με μικρές ή μεγαλύτερες προσαρμογές και υποχωρήσεις από την κυβέρνηση. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί σε μια σειρά από χώρους και κλάδους και ο στόχος είναι αυτές οι οργανωμένες αντιστάσεις να γενικευτούν και όχι να περιοριστούν.
Γενίκευση, όμως, δεν έρχεται μόνο με συντονισμό των απεργιών από χώρο σε χώρο και από κλάδο σε κλάδο, έστω κι αν αυτό είναι βασική φροντίδα των επαναστατών σε όλους τους χώρους. Χρειάζονται και πολιτικές μάχες ενάντια στις διασπαστικές και αποπροσανατολιστικές πρωτοβουλίες.
Μάχη ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. Ανοιχτά σύνορα.
Η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. αποφάσισε ότι οι ρατσιστικοί αποκλεισμοί των προσφύγων και των μεταναστών που ίσχυαν μέχρι τώρα δεν τους φτάνουν. Προφανώς θεώρησαν ότι δεν είναι αρκετοί ούτε για να διαιρέσουν την εργατική τάξη, ούτε για να εξασφαλίσουν δυνάμωμα των μηχανισμών καταστολής και στρατιωτικοποίησης του κράτους τους.
Είναι ανοιχτή αναγνώριση από τον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. και του νεοφιλελευθερισμού ότι ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να έχουν τον έλεγχο και μέσα στις χώρες τους, και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι να εφαρμόσουν τα μέτρα, τους περιορισμούς και τα εθνικιστικά εργαλεία που απαιτεί η ακροδεξιά και τα ρατσιστικά κόμματα. Η συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία ήταν το πρώτο βήμα για το κλείσιμο των συνόρων της Ε.Ε. Τώρα με τα καινούργια μέτρα προχώρησαν πιο μακριά.
Αυτή τη νέα συμφωνία την υπέγραψε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε υπογράψει και την προηγούμενη με την Τουρκία. Επιπλέον στη συνέχεια έγινε και μια συνάντηση με την Μέρκελ, για να λειτουργήσει η Ελλάδα σαν ανάχωμα για την μετακίνηση των προσφύγων: και σκληρός έλεγχος στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο σε συνεργασία με την Frontex, και στρατόπεδα διαλογής και απελάσεων από νησιά, Έβρο και ενδοχώρα. Παράλληλα βάζει εμπόδια στις μετακινήσεις των προσφύγων που θέλουν να πάνε στη Γερμανία και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και οργανώνει μαζικές απελάσεις στις χώρες καταγωγής ή προέλευσής τους.
Ο Δημήτρης Χριστόπουλος σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών (8) κάνει την πιο εύστοχη κριτική σ’αυτές τις επιλογές «Οι συνειδήσεις αυτές όμως, με τον τρόπο αυτό, παύουν πλέον να είναι φιλελεύθερες. Ο φασισμός δεν είναι κάποιος εξωγήινος που αποβιβάστηκε στην Ευρώπη αλλά «δικό μας παιδί». Η μοιραία Ε.Ε. έχει πλήρως αποδεχτεί το θεώρημα πώς, τάχα, για να μην έχουμε φασίστες πρέπει να μην έχουμε μετανάστες. Από τον φόβο του αντιευρωπαϊκού ακροδεξιού λόγου, ενσωματώνουμε τις παραδοχές του και η ολέθρια ζημιά γίνεται. Έτσι έγινε το 1930 και έτσι – σε άλλο περιβάλλον – γίνεται και σήμερα».
Αυτό είναι προειδοποίηση για τον Τσίπρα, τον Σάντσες, και όλη τη σοσιαλδημοκρατία. Το SPD στη Γερμανία, κάτω από καινούργια «αριστερή» υποτίθεται ηγεσία, της Αντρέα Νάλες, στηρίζει τη συμφωνία Μέρκελ – Ζεεχόφερ για δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης σε όλη τη Γερμανία και ειδικά στα σύνορα με την Αυστρία. Δεν κάνουν τίποτε άλλο με όλα αυτά από το να ανοίγουν το δρόμο στο AfD, την Εναλλακτική για τη Γερμανία. Όλοι μαζί ανοίγουν το δρόμο στην ακροδεξιά και στους φασίστες που σηκώνουν κεφάλι, σε όλη την ΕΕ και στην Ελλάδα.
Μόνο η δύναμη του αντιρατσιστικού κινήματος και της εργατικής τάξης μπορεί να σταματήσει αυτή την κατρακύλα. Όπως το 2015 ξεσηκώθηκε γιαυτό ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, το ίδιο χρειάζεται και σήμερα. Με βασικά αιτήματα ανοιχτά σύνορα, ελεύθερη μετακίνηση, όχι στις απελάσεις, άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες και μετανάστες, χρειάζεται να μετατρέψουμε σε αντιρατσιστικά μετερίζια κάθε χώρο δουλειάς, κάθε σωματείο, κάθε γειτονιά.
Τα συνδικάτα έχουν τεράστια εμπειρία απ΄αυτόν τον αγώνα. Παλέψαμε για ανοιχτά σύνορα το ’90-’91 όταν ερχόταν μαζικά ο κόσμος από την Αλβανία, συνεχίσαμε μια δεκαετία αργότερα μαζί με τα αδέλφια μας που έτρεχαν να γλυτώσουν τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στο Ιράκ και του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, και μαζί με το σύνθημα έξω το ΝΑΤΟ και ο ελληνικός στρατός από τους «πρόθυμους» των ΗΠΑ, διεκδικούσαμε ανοιχτά σύνορα, δουλειές και όχι βόμβες. Αυτή τη μάχη οργανώνουμε και σήμερα, σε μια πιο κρίσιμη περίοδο για την τύχη των προσφύγων, της εργατικής τάξης και της αριστεράς σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.
Παράλληλα οργανώνουμε τη μάχη ενάντια στους φασίστες. Φτάσαμε να τους στείλουμε στα δικαστήρια με την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, αλλά δεν σταματάμε. Επιμένουμε να τελειώσει η δίκη, αλλά τώρα διεκδικώντας να γίνει άμεση η σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής μετά την ανοιχτή πρόκληση να καλέσουν σε πραξικόπημα με τις δηλώσεις Μπαρμπαρούση στη Βουλή. Χρειάζεται να είναι καθαρό σε όλους ότι η μάχη ενάντια στον ρατσισμό δεν ξεχωρίζεται από τη μάχη ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Θέλουμε να καθαρίσουν οι δρόμοι απ’ όλα τα φασιστικά αποβράσματα και δεν θέλουμε τη συμφωνία Τσίπρα με την Ε.Ε. να ανοίξει το δρόμο για καινούργια.
Η συμφωνία με τη Μακεδονία, η διεκδίκηση της κυβέρνησης να καθορίσει το όνομα και το Σύνταγμα, άνοιξαν το δρόμο για την ενεργοποίηση της ακροδεξιάς και των φασιστών. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να το ξανακάνουν. Η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης προσπαθούν να ψαρέψουν μέσα σ’ αυτές τις εξελίξεις και να σπρώξουν το κλίμα δεξιά. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Όπως τους κλείσαμε το δρόμο με τις εργατικές μάχες ενάντια στα μνημόνια, έτσι θα τους κλείσουμε και σήμερα το δρόμο με ένα μεγάλο αντιρατσιστικό κίνημα που θα ξεσηκώσει τους πάντες όπως το 2015.
Σ’ αυτή τη μάχη θέλουμε όλη την αριστερά, διεκδικούμε να μπει σε αυτόν τον αγώνα ο κόσμος που στήριξε και μπορεί να στηρίζει ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά παλεύει για ανοιχτά σύνορα, για ανοιχτές πόλεις, για να κλείσουν τα στρατόπεδα.
Ενιαίο μέτωπο σημαίνει να μην βάλουμε τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μας φράχτη στην κοινή δράση. Στη Γερμανία του ’30, μια τέτοια αντιμετώπιση οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Στη Γαλλία, η κοινή δράση των συνδικάτων και όλων των κομμάτων και κομματιών της αριστεράς οδήγησε στις εργατικές καταλήψεις του ’36. Διαλέγουμε το δεύτερο δρόμο, παλεύοντας παράλληλα για το κτίσιμο μιας δυνατής επαναστατικής αριστεράς. Έτσι μόνο εργατικές αντεπιθέσεις όπως του ’36 στη Γαλλία μπορούν όχι μόνο να φράξουν το δρόμο στην ακροδεξιά και τους φασίστες αλλά να φτάσουν στην ανατροπή αυτού του συστήματος που βυθίζεται ξανά στην ίδια δίνη.
Σημειώσεις
(1) F.T. - Παρασκευή 29/6 – συνέντευξη από τον δημοσιογράφο Jim Brunsden στο Λονδίνο – Η επίσκεψη του Τσίπρα στην Τερέζα Μέϊ.
(2) Jim Brunsden – όπως και παραπάνω
(3) Jim Brunsden – όπως και παραπάνω
(4) Γιώργος Πίττας, «Το πολύχρονο σκάνδαλο του χρέους – Η μόνη λύση είναι η διαγραφή του», εφημ. Εργατική Αλληλεγγύη ν. 1329, 20 Ιούνη 2018
(5) Μπάμπης Αγρολάμπος, Βερολίνο, Εφημερίδα των Συντακτών, 30 Ιούνη-1η Ιούλη 2018
(6) Το στρατόπεδο που συμβολίζει τη σκλήρυνση της Γερμανίας απέναντι στους πρόσφυγες, άρθρο στους F.T. από τον Guy Chazan, 21 Μάη 2018.
(7) Βίκη Καπετανοπούλου, «Το σημείο μηδέν της ανθρώπινης ζωής», άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών, 30/6-1/7
(8) Δημήτρης Χριστόπουλος, Η μοιραία Ευρώπη του Μεταναστευτικού, Εφ.Συν. 3/7/2018