Σύνταγμα, 15 Σεπτέμβρη
Νέες διαστάσεις παίρνει η διεθνής πρωτοβουλία για κοινή αντιφασιστική δράση. Ο Γιώργος Πίττας εξηγεί τη σημασία της και την προοπτική της.
Η διεθνής καμπάνια για μια διεθνή μέρα δράσης κατά του ρατσισμού και του φασισμού το Σάββατο 16 Μάρτη του 2019 είναι μια πρωτοβουλία εξαιρετικής σημασίας. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που η παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού θα γίνει η αφορμή για να οργανωθούν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Όμως φέτος υπάρχουν σημαντικές διαφορές.
Ένα βασικό στοιχείο για αυτήν την εξέλιξη, είναι τα σημαντικά γεγονότα που μεσολάβησαν σε μια σειρά από χώρες την χρονιά που μόλις έφυγε. Μια ιδιαίτερη χρονιά που σημαδεύτηκε από νέους κινδύνους αλλά και νέες προκλήσεις. Οι μάχες δόθηκαν αφήνοντας στο αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα πολύτιμες εμπειρίες.
Μια χρονιά πεισματικής αντίστασης
Το αντιφασιστικό καλοκαίρι-φθινόπωρο της Γερμανίας ενάντια στην άνοδο του ακροδεξιού AfD που ακολούθησε τη ναζιστική πρόκληση στο Κέμνιτζ είναι σίγουρα η πιο σημαντική από αυτές τις εμπειρίες. Η ακροδεξιά και οι φασίστες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την δολοφονία ενός κουβανογερμανού-στα πρότυπα του πογκρόμ της Χ.Α το 2011 μετά τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη στην Αθήνα-σαν αφορμή για να επιτεθούν σε πρόσφυγες και μετανάστες.
Αλλά οι ναζί δεν πέρασαν. Κέμνιτζ, Αμβούργο, Μόναχο, σε μία μετά τις άλλες γερμανικές πόλεις κατά δεκάδες χιλιάδες ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους για να πει όχι στον φασισμό και τον ρατσισμό με αποκορύφωση το συλλλαλητήριο του Βερολίνου όπου 240.000 άνθρωποι διαδηλώνουν στο δρόμο: «Είμαστε αδιαίρετοι». Αλλά η Γερμανία δεν ήταν η μόνη.
Στην Βρετανία είχαμε αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις ενάντια στην επανεμφάνιση της ακροδεξιάς και των φασιστών στους δρόμους γύρω από την καμπάνια «Free Tommy Robinson». Μια διαδήλωση 15.000 ατόμων υπέρ του Τόμι Ρόμπινσον χτύπησε καμπανάκι. Με μια καμπάνια που είχε διάρκεια, με συνεχείς μικρές και μεγάλες αντισυγκεντρώσεις σε κάθε πόλη της Βρετανίας κάθε φορά που οι φασίστες βγήκαν στους δρόμους αλλά και πρωτοβουλίες όπως η πανεθνική διαδήλωση που έγινε στις 17 Νοέμβρη στο Λονδίνο με 30.000 κόσμο, είχαν σαν αποτέλεσμα στην τελευταία ψοφοδεή σύναξη υπέρ του Ρόμπινσον να συμμετέχουν 5.000 ενώ στην αντιφασιστική 10.000.
Στην Ιταλία, δυναμική επανεμφάνιση έχει κάνει το αντιρατσιστικό κίνημα και το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες αντιμέτωπο με τα ρατσιστικά μέτρα του Σαλβίνι και την συμμετοχή της Λέγκας στη νέα κυβέρνηση. Οι διαδηλώσεις έχουν πολλαπλασιαστεί – τον Μάρτη στο Μιλάνο ενάντια στη δολοφονία ενός Αφρικανού μετανάστη, στο Ριάτσε με το κίνημα ενάντια στην δίωξη του δήμαρχου της πόλης Μίμο Λουκάνο, στο Κάλιαρι και το Παλέρμο ενάντια στην απαγόρευση του σωστικού πλοίου Aquarius από την κυβέρνηση αλλά και μέσα στον Δεκέμβρη, όταν χιλιάδες μετανάστες και αντιρατσιστές κατέβηκαν στους δρόμους της Ρώμης ντυμένοι με κίτρινα γιλέκα ενάντια στον ρατσιστικό νόμο που ψήφισε η νέα κυβέρνηση τον Νοέμβρη.
Στη Γαλλία, ο Μακρόν αναγκάστηκε να δεχτεί το Aquarius μέσα από ένα μαζικό κίνημα διαμαρτυριών με αποκορύφωση ένα μεγάλο συλλαλητήριο στη Μασσαλία και άλλες πόλεις της Γαλλίας με τους διαδηλωτές να φοράνε τα χαρακτηριστικά πορτοκαλί γιλέκα. Στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην Ανδαλουσία, η είσοδος του ακροδεξιού φρανκικού Vox στο κοινοβούλιο σημαδεύτηκε από μαζικές διαδηλώσεις την ίδια και την επόμενη μέρα στη Σεβίλλη και όλες τις μεγάλες πόλεις του ισπανικού νότου.
Στην Πολωνία, στην Βαρσοβία, χιλιάδες αντιφασίστες δεν σιώπησαν αλλά πραγματοποίησαν το μεγαλύτερο αντιφασιστικό συλλαλητήριο που έχει γίνει ποτέ στη χώρα απέναντι στην μαζική φιέστα που οργανώνουν εθνικιστές και ακροδεξιοί τη μέρα ανεξαρτησίας κάθε Νοέμβρη –φέτος και με την παρουσία και στήριξη της πολωνικής κυβέρνησης. Στην Ουγγαρία, ο Ορμπάν έρχεται αντιμέτωπος με δυναμικές διαδηλώσεις ενάντια στα νέα εργασιακά μέτρα που δεν οργανώνονται από το φασιστικό Jobbik, αλλά πρωτοστατούν αριστερές φοιτητικές ομάδες. Στην Αυστρία, το 2018 ξεκίνησε το Σάββατο 13 Γενάρη με ένα τεράστιο συλλαλητήριο 70.000 ανθρώπων στη Βιέννη ενάντια στη συγκυβέρνηση του δεξιού Λαϊκού Κόμματος και του ακροδεξιού, φιλοναζιστικού Κόμματος της Ελευθερίας (FP).
Στην Βραζιλία, το σοκ από την άνοδο του ακροδεξιού Μπολσονάρο στην εξουσία σήμανε μαζικές αντιφασιστικές και αντισεξιστικές διαδηλώσεις ενός κόσμου αποφασισμένου να συγκρουστεί με τις πολιτικές που απειλεί να εφαρμόσει ο μιμητής του Τραμπ – με έναν ανάλογο τρόπο που το κίνημα στις ΗΠΑ εδώ και ένα χρόνο δεν έχει σταματήσει να συγκρούεται με τον ίδιο τον Τραμπ με τελευταίο επεισόδιο το κίνημα αλληλεγγύης στο καραβάνι των μεταναστών προς τα σύνορα με το Μεξικό. Το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ τις ίδιες μέρες -όπου σε απόλυτα νούμερα οι Ρεπουμπλικάνοι ηττήθηκαν σε εθνικό επίπεδο με σχεδόν 9 μονάδες- μαζί με την εκλογή αριστερών μαύρων και ιθαγενών γυναικών σε μια σειρά περιοχές ήταν η αποδειξη ότι η ρατσιστική εκστρατεία του Τραμπ ενάντια στην «εισβολή» των φτωχών γυναικόπαιδων από την Λατινική Αμερική στις ΗΠΑ πήγε τελικά «άπατη».
Στη μάχη ενάντια στον φασισμό νέες δυνάμεις ήρθαν να προστεθούν μέσα στην προηγούμενη χρονιά: Γενική απεργία για τη γυναίκα πέρσι στις 8 Μάρτη στην Ισπανία, το κίνημα metoo που ξεκίνησε απέναντι στον Τραμπ στις ΗΠΑ και έγινε διεθνές, το μαζικό κίνημα για τη νομιμοποίηση της έκτρωσης στην Ιρλανδία, το κίνημα ενάντια στις απόπειρες απαγόρευσής της στην Πολωνία, το κίνημα ενάντια στον Μπολσονάρο με τις γυναίκες στην πρώτη γραμμή, οι γυναικείες διαδηλώσεις στη Γαλλία και κυρίως στην Ιταλία τον προηγούμενο μήνα ενάντια σε ένα νόμο που αλλάζει το οικογενειακό δίκαιο σε βάρος της γυναίκας.
Ένα άλλο νέο χαρακτηριστικό είναι ότι η παρουσία των ακροδεξιών κομμάτων στις κυβερνήσεις τούς αφαιρεί το αντισυστημικό προσωπείο. Οι σκληροί αντεργατικοί νόμοι που κατέβασαν στην Αυστρία και στην Ουγγαρία προκαλούν μαζικές και δυναμικές αντιδράσεις αποκαλύπτοντας σε όλο τον κόσμο ποια συμφέροντα εξυπηρετούν ο Ορμπάν, ο Κουρτζ και οι όμοιοί τους.
Στην ίδια την Ελλάδα, μετά την αποτυχία της Χ.Α και της ακροδεξιάς να ξεσηκώσουν τον κόσμο ενάντια στους πρόσφυγες και τα προσφυγόπουλα στα σχολεία, οι νέες απόπειρες της Χ.Α και των υπόλοιπων ακροδεξιών -έχοντας φυσικά τις πολιτικές πλάτες του Μητσοτάκη και της ΝΔ- ήταν να επιδιώξουν να αξιοποιήσουν το μακεδονικό σαν πολιτικό εφαλτήριο για ένα μαζικό αντιδραστικό κίνημα.
Αλλά από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια της άνοιξης που σταδιακά εκφυλίστηκαν μέχρι την προσπάθεια για καταλήψεις σχολείων το φθινόπωρο, αυτές οι προκλήσεις δεν μπόρεσαν να στεριώσουν -χάρη και στην σθεναρή αντίσταση εκείνου του κομματιού του κινήματος και της αριστεράς που βγήκε ανοιχτά ενάντια στον εθνικισμό. Η συνέχιση της δίκης της Χ.Α εξακολουθεί να στριμώχνει τη ναζιστική οργάνωση που απεγνωσμένα καθυστερεί τις διαδικασίες θέλοντας να φτάσει στις εκλογές πριν ο φυρερίσκος και η ηγεσία της βρεθούν να απολογούνται στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Ανοιχτά μέτωπα διεθνώς
Όμως το βασικό στοιχείο που κάνει την φετινή 16 Μάρτη εξαιρετικά σημαντική δεν είναι τόσο το τι προηγήθηκε αλλά το τι ακολουθεί. Στη Ελλάδα και διεθνώς, η 16Μ έρχεται σε ένα σημείο καμπής πάνω σε κρίσιμα μέτωπα που σε διεθνές και τοπικό επίπεδο παραμένουν ανοιχτά – προς το καλύτερο και προς το χειρότερο. Μια μεγάλη διεθνής καμπάνια και μια πετυχημένη μέρα δράσης στις 16Μ μπορεί να γίνει ο καταλύτης που θα σπρώξει τα πράγματα στη σωστή κατεύθυνση σε όλα αυτά τα μέτωπα.
Οι ευρωεκλογές που γίνονται, δύο μήνες μετά, ταυτόχρονα το Μάη σε 27 χώρες της ΕΕ είναι το χρονικό σημείο που όλων των ειδών τα αντιδραστικά, ακροδεξιά, φασιστικά κόμματα θα χρησιμοποιήσουν για να παγιώσουν και να ισχυροποιήσουν -ανάλογα με την χώρα και την περίσταση- την παρουσία τους στο πολιτικό σκηνικό. Σύμφωνα με έρευνα του Ρόιτερς το Νοέμβριο που έγινε βάση δημοσκοπήσεων σε όλη την Ευρώπη, οι δύο κυρίαρχες πολιτικές ομάδες της δεξιάς και της κεντροαριστεράς από κοινού αναμένεται να καταλάβουν λιγότερες από τις μισές έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ ταυτόχρονα προβλέπεται άνοδος της ακροδεξιάς αλλά και των Πρασίνων και της αριστεράς.
Στις ευρωεκλογές του Μάη τίθεται σε μαζικη κλίμακα, το πιο κρίσιμο ερώτημα της εποχής μας στην ΕΕ: πού θα στραφεί πολιτικά η αγανάκτηση απέναντι στις πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόζουν δεξιά και κεντροαριστερά εδώ και δεκαετίες, θα πάει δεξιότερα ή προς τα αριστερά; Θα πάει στην κατεύθυνση των περισσότερων ρατσιστικών μέτρων, της πολεμοκαπηλείας, της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, του βαθέματος των διακρίσεων με βάση το φύλο, την φυλή, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, το έθνος, τη θρησκεία ή θα πάει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση;
Αυτό το ερώτημα θα απασχολήσει ταυτόχρονα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις χώρες της ΕΕ. Το πως θα απαντηθεί πολύ λιγότερη σημασία έχει για τις πλειοψηφίες ενός ανίσχυρου στην ουσία όργανου όπως το ευρωκοινοβούλιο και πολύ περισσότερη για το τι θα καταγράψει στους ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στην κάθε χώρα και συνολικά σε διεθνές επίπεδο.
Σε αυτές τις συνθήκες, μια μεγάλη, απλωμένη σε όλες τις χώρες τρίμηνη αντιφασιστική-αντιρατσιστική καμπάνια και μια πετυχημένη μέρα δράσης στις 16Μ μπορεί να παίξει κεντρικό ρόλο στο να απομονώσει και να βάλει φρένο στην άνοδο της ακροδεξιάς και των φασιστών σε όλα τα σημεία δυναμώνοντας και δίνοντας αυτοπεποίθηση και την πρωτοβουλία στην από εδώ πλευρά. Και είναι κρίσιμο να παρθεί αυτή η πρωτοβουλία από το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα γιατί αν δεν το κάνει αυτό δεν πρόκειται να το κάνει κανείς άλλος. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ, παρά τα κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο της ακροδεξιάς, θα συνεχίσουν να της στρώνουν το δρόμο.
Καταρχήν, κλιμακώνοντας τις πιο άγριες πολιτικές λιτότητας δίπλα στις πιο άγριες μορφές ρατσισμού. Μέσα στον Δεκέμβριο ενώ το μη εκλεγμένο τεχνοκρατικό ιερατείο της ΕΕ έλεγχε έναν-έναν τους προϋπολογισμούς των χωρών-μελών μην τυχόν και έχει δοθεί κανένα ευρώ παραπάνω για τις ανάγκες του κόσμου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που συνεδρίαζε στις 13/12 στις Βρυξέλλες πανηγύριζε στην κοινή αποφασή του γιατί «ο αριθμός των παράνομων διελεύσεων των συνόρων που εντοπίστηκαν μειώθηκε στα επίπεδα πριν από την κρίση και ότι η συνολική πτωτική τάση συνεχίζεται» σημειώνοντας ότι αυτή «βασίζεται ιδίως στον έλεγχο των εξωτερικών συνόρων και στη συνεργασία με τις χώρες προέλευσης και διέλευσης, η οποία έχει ενταθεί τους τελευταίους μήνες». Και καταλήγοντας: «Συνεπώς, η πολιτική αυτή θα πρέπει να συνεχιστεί, να αναπτυχθεί περαιτέρω και να εφαρμοστεί πλήρως».
Με τον ίδιο τρόπο που ο Τραμπ κλείνει τα σύνορα στο καραβάνι των μεταναστών της Λατινικής Αμερικής, με φράχτες και στρατούς, οι ηγέτες της ΕΕ οδηγούν στο θάνατο χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες στα νερά της Μεσογείου και στους χερσαίους δρόμους -ενώ στρατόπεδα συγκέντρωσης, άμεσες απελάσεις και παράνομες «επαναπροωθήσεις» περιμένουν όσους καταφέρουν να περάσουν. Επιλέον, εντείνουν τις πιέσεις και τη «συνεργασία» με τις χώρες προέλευσης και διέλευσης, με Σύμφωνα αντίστοιχα με αυτό που από το 2016 έχουν συνάψει με την Τουρκία με στόχο η βρώμικη δουλειά να γίνεται πριν ακόμη φτάσουν στα σύνορα της ΕΕ.
Αυτές είναι οι πολιτικές που εφαρμόζει, όχι μόνο το πιο σκληρό αντιδραστικό κομμάτι των κυβερνήσεων της Αυστρίας, της Ιταλίας και των χωρών του Βίζεγκραντ, αλλά και η ΕΕ του «δημοκρατικού τόξου» της Μέρκελ, του Μακρόν και του Τσίπρα -τροφοδοτώντας έτσι πολιτικά τους πρώτους.
Με το ξέσπασμα του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων στη Γαλλία ο Μακρόν έτρεξε να δηλώσει ότι είναι υποκινούμενα από την Μαρίν Λεπέν ή ότι είναι «αντιδραστικά» γιατί είναι τάχα ενάντια στο περιβάλλον. Ενώ στην ουσία αυτό που δυναμώνει την Λεπέν είναι το μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και η ατελείωτη ισλαμοφοβία -που είδαμε εκ νέου να εκδηλώνει ξανά το πολιτικό κατεστημένο στη Γαλλία μετά την επίθεση στο Στρασβούργο – με στόχο ακριβώς να αποδυναμώσει τα Κίτρινα Γιλέκα. Αλλά και στη Βρετανία, όλο το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της ΕΕ και της ίδιας της Βρετανίας έσπευσε να χρεώσει πέρσι το Βrexit στην ακροδεξιά με τον ίδιο τρόπο που στην Ελλάδα προσπάθησαν να πουν ότι το κίνημα των πλατειών το 2011 τροφοδότησε την Χ.Α.
Και στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα τον Μάη αυτή η μάχη θα δοθεί με ακόμη περισσότερη ένταση. Θα έχουμε επιπλέον τις τοπικές εκλογές, δημοτικές και περιφερειακές –και δεν αποκλείεται ταυτόχρονα να έχουμε και τις βουλευτικές εκλογές. Με την μακριά προεκλογική περίοδο να έχει ξεκινήσει εδώ και κάποιους μήνες, μπορεί κανείς εύκολα να βγάλει τα συμπεράσματα για την συνέχεια.
Προσηλωμένος από τα γενοφάσκια του στις πολιτικές της σκληρής λιτότητας και κάνοντας κριτική στο μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ για ...«παροχολογία», ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν βρίσκει άλλα προεκλογικά όπλα να επιστρατεύσει πέρα από το να πουλήσει «νόμο-τάξη-ασφάλεια» και πατριδοκαπηλία. Αλλά ακόμη και όταν πάει να μιλήσει για «παροχές», αυτό γίνεται πουλώντας ρατσισμό, υποσχόμενος 2000 ευρώ «για κάθε ελληνόπουλο». Από κοντά ο «φιλελεύθερος» Μπακογιάννης, ακολουθώντας πολυετείς οικογενειακές παραδόσεις του Μητσοτακέικου, δεν έχει κανένα πρόβλημα να κάνει προεκλογική περιοδεία στον Άγιο Παντελεήμονα με πρώην χρυσαυγίτες.
Όλο το επιχειρηματικό και μιντιακό κατεστημένο που στηρίζει τη ΝΔ πρωτοστατεί σε αντιδραστικές καμπάνιες: Σεξιστικός οχετός μετά την άγρια δολοφονία του Ζακ/Zackie Κωστόπουλου, ρατσιστικός εμετός ενάντια στους Αλβανούς με αφορμή τον θάνατο του ακροδεξιού εθνικιστή Κατσίφα, ύστερα από την ανταλλαγή πυροβολισμών με την αλβανική αστυνομία. Η πολιτική της ΝΔ ξεκάθαρα ανοίγει το δρόμο στην ακροδεξιά και τους φασίστες.
Τι έχει να απαντήσει σε αυτόν τον κίνδυνο ο ΣΥΡΙΖΑ; Αρκείται στο να περιφέρει ως απόδειξη της αριστερότητάς του τις ανοησίες της ακροδεξιάς ρητορικής της ΝΔ που θέλουν τον Τσίπρα νέο Βελουχιώτη. Αλλά αυτά δεν αναιρούν την ουσία της πολιτικής του. Δεν μπορούν να αναιρέσουν το γεγονός ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του πρωτοστατούν και επιχαίρουν για τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που φράζει το δρόμο στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Δεν μπορούν να σβήσουν τη συνεχιζόμενη αθλιότητα των στρατοπέδων στην Μόρια και στην υπόλοιπη Ελλάδα, δεν μπροούν να κρύψουν τις παράνομες επαναπροωθήσεις που κάνουν στα σύνορα με την Τουρκία κρυφά η αστυνομία και οι συνεργάτες της, δεν μπορούν να κρύψουν τα νεκρά σώματα προσφύγων στα καθημερινά ατυχήματα στην Εγνατία οδό.
Πάνω στα ζητήματα του εθνικισμού, αυτή η κυβέρνηση έχει στις τάξεις της υπουργό Άμυνας τον Καμμένο, έναν από τους πλέον πολεμοκάπηλους και εθνικιστές υπουργούς που έχουν περάσει από αυτή τη χώρα. Και βέβαια δεν είναι πολιτική του Καμμένου αλλά συνολικά της κυβέρνησης η συνεχής ένταση με την Τουρκία.
Πέφτει στις πλάτες του αντιφασιστικού κινήματος να δώσει τη μάχη ώστε η αγανάκτηση προς την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να μην πάει ούτε στην δεξιά αλλά ούτε και στην ακροδεξιά και τους φασίστες της Χ.Α, που μέσα σε αυτές τις συνθήκες προσπαθούν να αναδιοργανωθούν σε νέα σχήματα με στόχο μετεκλογικά να παίξουν το χαρτί της συνεργασίας με τη ΝΔ. Χαρακτηριστικό από αυτήν την άποψη ήταν το άνοιγμα ενός τρομοκρατημένου Μιχαλολιάκου που έθεσε όρους προς τη ΝΔ για ενδεχόμενα συνεργασίας. Η παλιά πρόταση Καρατζαφέρη («να έρθουν και τα παιδιά της Χ.Α να τους δώσουμε κανένα υπουργείο») έχει έρθει ξανά στην επιφάνεια μέσα από τη συμμετοχή «σοβαρών» ακροδεξιών κομμάτων στις κυβερνήσεις στην Ιταλία και την Αυστρία και μεθοδεύεται στην Ισπανία, όπου το νέο φρανκικό κόμμα Vox εμφανίζεται σαν υποψήφιος κυβερνητικός εταίρος.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, τα κόμματα και οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν φτάνει απλά να καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ για την μνημονιακή του κατρακύλα. Είναι ανάγκη να συγκρουστούν με τις ρατσιστικές πολιτικές της ΕΕ που εφαρμόζει στην πράξη η κυβέρνηση. Είναι ανάγκη να μην υποκύπτουν στις εθνικιστικές πιέσεις αλλά να αποδείξουν την διεθνιστική τους αλληλεγγύη συγκρουόμενοι με τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού. Είναι ανάγκη να συγκρουστούν με τις επιθέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά ταυτόχρονα να κάνουν το ίδιο απέναντι στην πολιτική του Μητσοτάκη και των ακροδεξιών υπαρχηγών του.
Και αυτό δεν αφορά τα κόμματα της Αριστεράς μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς, Αν στη Γερμανία στο Die Linke είχε κυριαρχήσει το φθινόπωρο η τάση της Βάγκενεχτ που προτείνει να μπουν όρια στη μετανάστευση, δεν θα είχαμε ποτέ το κίνημα των «αδιαίρετων» αλλά υπόκλιση στις πιέσεις του AfD. Στη Γαλλία, η υπόκλιση του Μελανσόν στον «πατριωτισμό» δεν στερεί αλλά χαρίζει ακόμη περισσότερους ψηφοφόρους στην Λεπέν.
Είναι απαραίτητο, λοιπόν, η Αριστερά να συγκρουστεί αποτελεσματικά με την φασιστική απειλή. Η εμπειρία που ήρθε μέσα στο 2018 από την Γερμανία, την Αυστρία, την Βρετανία είναι ότι η μαζικότητα και η κοινή δράση όλης της αριστεράς, όλης της εργατικής τάξης και του αντιφασιστικού κινήματος είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας όχι μόνο για να σταματήσουμε άμεσα τους φασίστες, αλλά και για να μπορέσει ο καθένας και η καθεμιά που συμμετέχει στην κοινή αντιρατσιστική και αντιφασιστική δράση να ξεκαθαρίσει και για την ανάγκη να παλέψει ενάντια στο ίδιο το σύστημα.
Η 16 Μάρτη είναι μια μεγάλη ευκαιρία για μια τέτοια κοινή δράση. Να στείλουμε μήνυμα ότι θα απαιτήσουμε μέχρι το τέλος την καταδίκη της ηγεσίας της εγκληματικής συμμορίας της Χ.Α και δεν πρόκειται να κάνουμε αποδεκτή την οποιαδήποτε οβιδιακή της μεταμόρφωση βάζει σαν στόχο να μπει σε κυβέρνηση. Ότι δεν θα αφήσουμε ενόψει των εκλογών τους φασίστες να ξαναρχίσουν τις επιθέσεις στους δρόμους.
Να πούμε όχι στον ρατσισμό, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις απελάσεις, την Φρόντεξ, τα ανθρωποκυνηγητά στο Αιγαίο και στη Βόρεια Ελλάδα. Να πούμε όχι στον εθνικισμό – και θα το αποδείξουμε και στην πράξη με μια κοινή εκδήλωση του αντιρατσιστικού κινήματος της Ελλάδας και της Τουρκίας στον Έβρο τον Φλεβάρη, ενάντια στο έγκλημα που διαπράττουν οι δύο κυβερνήσεις κατά των προσφύγων. Να απαιτήσουμε δικαιοσύνη για την ρατσιστική δολοφονία του Αλβανού εργάτη Πετρίτ Ζίφλε από ένα δηλωμένο χρυσαυγίτη στην Κέρκυρα, την απονομή δικαιοσύνης για τον Ζακ που δολοφόνησε ο «νόμος και η τάξη».
Να απαιτήσουμε - ποιοί; Όλοι εμείς, γυναίκες και άνδρες ή όπως θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας. Ντόπιοι και μετανάστες, ανεξάρτητα από θρησκεία, φυλή, εθνότητα και σεξουαλικές προτιμήσεις, όλα τα συνδικάτα και όλη η Αριστερά. Μαζί να στείλουμε το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να αφήσουμε να μας διαιρέσουν, να διαιρέσουν την εργατική τάξη, ότι το μέλλον ανήκει σε όλους εμάς και όχι στους φασίστες.