Άρθρο
Για ένα συντριπτικό χτύπημα στη Χρυσή Αυγή

Αντιφασιστικό συλλαλητήριο στο Εφετείο, 27 Ιούνη 2019 - τη μέρα που “λιποθύμισε” ο υπόδικος “πυρηνάρχης” Νίκαιας.

Ο Γιώργος Πίττας θυμίζει τις μάχες που δώσαμε για να φράξουμε το δρόμο στους νεοναζί και την ανάγκη να συνεχίσουμε μέχρι τη συντριβή τους.

 

Στις εκλογές η Χρυσή Αυγή υπέστη μια πολύ μεγάλη ήττα. Αξίζει να δούμε και να κατανοήσουμε πλήρως το μέγεθος αυτής της ήττας. Και για να το ευχαριστηθούμε αλλά κυρίως για να καταλάβουμε ότι είμαστε στο σημείο που έχουμε την δυνατότητα να τη μετατρέψουμε σε συντριπτική ήττα. 

Από το 2010 οπότε η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής πέτυχε την πρώτη της εκλογική επιτυχία εκλέγοντας τον Μιχολολιάκο στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας μέχρι τις βουλευτικές εκλογές του Μάιου του 2012 με το 6.97% και τις 440.966 ψήφους, η Χ.Α αύξανε την εκλογική της επιρροή, με τους δημοσκόπους να της δίνουν τότε ακόμη και διψήφια νούμερα. 

Στις φετινές ευρωεκλογές από τρίτο κόμμα κατρακύλησε στην πέμπτη θέση, με 4,88% και 275.000 ψήφους, σχεδόν τις μισές ψήφους του 2014. Στην κάλπη των περιφερειακών εκλογών έπεσε πανελλαδικά από τις 457.893 ψήφους το 2014 στις 197.299 ψήφους το 2019. Έχασε 260 χιλιάδες ψήφους, δηλαδή πάνω από τη μισή της εκλογική δύναμη. Στις περιφέρειες της Βορείου Ελλάδας όπου επιδίωξε να δημιουργήσει «κύμα εθνικιστικών καταλήψεων» στα σχολεία και να αξιοποιήσει τα εθνικιστικά συλλαλητήρια πέφτει από το 8,74% στο 3,83% στην Κεντρική Μακεδονία, από το 5,96% στο 3,62% στην Ανατολική Μακεδονία-Θράκη και από το 4,71% στο 2,08 στη Δυτική Μακεδονία.

Στο αριθμό των δαχτύλων του ενός χεριού μετριούνται οι δήμοι που μπόρεσε να κατεβάσει υποψήφιο στην Αττική. Στην Θεσσαλονίκη δεν κατάφερε καν να συμμετέχει στις εκλογές. Πού να κρύβονται άραγε όλοι εκείνοι οι δημοσκόποι που από τον Γενάρη και μετά προέβλεπαν ότι ο Κασιδιάρης θα πάει στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών στην Αθήνα; 

Οι επιστολές του Ιησού έφεραν την πτώση; 

Καταρχάς είναι τουλάχιστον ανοησία να εξηγεί κανείς την πτώση της Χ.Α με την άνοδο του Βελόπουλου, δηλαδή ένα από τα συνεπακόλουθα και όχι την αιτία αυτής της πτώσης. 

Αυτό είναι προφανές κοιτώντας τα εκλογικά αποτελέσματα εκεί που δεν υπήρχε Βελόπουλος. Όπως εξηγεί στην Καθημερινή (3/6) ο Πέτρος Ιωαννίδης, εκλογικός αναλυτής της εταιρείας About People “στην Αττική και στην Αθήνα οι Ηλίας Παναγιώταρος και Ηλίας Κασιδιάρης δεν είχαν να αντιμετωπίσουν υποψήφιο της Ελληνικής Λύσης και όμως είδαν τα ποσοστά τους να μειώνονται έως και 50%”. Επισημαίνει επίσης ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του exit poll των ευρωεκλογών “12% των ψηφοφόρων που είχαν επιλέξει τη Χρυσή Αυγή το 2015, μετακινήθηκαν προς το κόμμα του Βελόπουλου, ενώ 12,6% προς τη Νέα Δημοκρατία, 13% προς άλλο κόμμα και 4,1% προς τον ΣΥΡΙΖΑ”. 

Από το παραπάνω είναι προφανές ότι η πτώση της Χ.Α δεν έχει σαν βασική αιτία ούτε τον Βελόπουλο ούτε τον επαναπατρισμό ενός μέρους των ψηφοφόρων της στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας συγκυριακά λόγω της προεκλογικής πόλωσης «για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ». Ακόμη μεγαλύτερη πόλωση είχε υπάρξει πριν από τέσσερα χρόνια στις εκλογές «για να μην έρθει η αριστερά που θα καταστρέψει τη χώρα» αλλά αυτό δεν σήμανε αυτόματα πτώση της Χ.Α. 

Η τροφοδότηση της ΝΔ με ένα μέρος των ψηφοφόρων της Χ.Α είναι αποτέλεσμα και όχι η αιτία της πτώσης. Αξίζει να σταθούμε σε αυτό καθώς εκπρόσωποι της ΝΔ έχοντας στην πρώτη γραμμή τον Δένδια επιχειρούν να προβάλλουν ότι αυτοί ήταν εκείνοι που έβαλαν την Χ.Α στη φυλακή το 2013. Πρόκειται για φούμαρα. 

Από την δεκαετία του 1990, Χ.Α και ΝΔ είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Η Χ.Α επιχειρεί τις πρώτες της δημόσιες εμφανίσεις και επιθέσεις στα πλαίσια των εθνικιστικών συλλαλητηρίων που έγιναν το 1992 με πρωτοβουλία της κυβέρνησης του (μπαμπά) Μητσοτάκη. Λίγο αργότερα, ο Καρατζαφέρης που τότε ακόμη πολιτευόταν με τη ΝΔ καλούσε τα «παιδιά της Χ.Α να πάρουν ένα υπουργείο» σε μια μελλοντική κυβέρνηση. Όπως έχει γράψει ο Χ.Κουσουμβρής ταμίας της Χ.Α εκείνη την περίοδο, «το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος». 

Η δημιουργία του ΛΑΟΣ από τον Καρατζαφέρη (το 2009 έφτασε να πάρει στις ευρωεκλογές 7,15%) αποτέλεσε την εκλογική γέφυρα ανάμεσα στη ΝΔ και την Χ..Α. Το 2011, εν μέσω του μεγαλύτερου εργατικού κινήματος που έχει υπάρξει στη χώρα από την εποχή της Μεταπολίτευσης και της ακόμη μεγαλύτερης πολιτικής κρίσης που δημιούργησε, η απόφαση του Καρατζαφέρη να στηρίξει τη μνημονιακή τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου σήμανε τη μαζική μετακίνηση των απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ και της ΝΔ στη Χ.Α που στο μεταξύ είχε πετύχει να γίνει ορατή με την επιτυχία της εκλογής του Μιχαλολιάκου στο Δήμο Αθήνας. 

Αυτήν την περίοδο η ΝΔ -και μαζί της και το ΠΑΣΟΚ- με την θεωρία των «δύο άκρων» του ΣΥΡΙΖΑ και της Χ.Α, πετυχαίνει να νομιμοποιεί τους μαχαιροβγάλτες της Χ.Α. Την ίδια περίοδο –και ιδιαίτερα μετά από την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ- στα υπόγεια της Βουλής προβλημένα στελέχη της ΝΔ όχι μόνο συναγελάζονται τους διοικητές των ταγμάτων εφόδου αλλά μεθοδεύουν το ξέπλυμα της Χ,Α και συζητάνε ανταλλάγματα όπως αποδείχθηκε με το περίφημο βιντεοσκοπημένο διάλογο του τότε γραμματέα της κυβέρνησης Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη. Είναι η περίοδος που πέφτει από τα παράθυρα του ΣΚΑΙ και η ιδέα της ενδεχόμενης συνεργασίας ΝΔ με μια «σοβαρή Χ.Α». 

Ταυτόχρονα, όλο το 2012-13 τα τάγματα της Χ.Α αποθρασυμένα από την εκλογική επιτυχία και την κρατική χρηματοδότηση δρουν ανεξέλεγκτα, μαχαιρώνουν, δολοφονούν, τρομοκρατούν, χρησιμοποιώντας σαν βάσεις τους τα γραφεία τους –ακόμη και αστυνομικά τμήματα, όπως του Αγίου Παντελεήμονα και της Νίκαιας- όπως αποδείχθηκε στη δίκη της Χ.Α. Είναι αυτό το διάστημα που εκτινάσσονται οι ρατσιστικές επιθέσεις κάνοντας ακόμη και τους εκπροσώπους του ΟΗΕ στην Ελλάδα να δηλώνουν: «Σημαίνουμε συναγερμό. Κρούουμε τον πιο δυνατό κώδωνα κινδύνου».

Υπουργός Δημόσιας Τάξης ενώ συμβαίνουν όλα αυτά είναι βέβαια ο Δένδιας. Ήδη η πρώτη κίνηση που έκανε σαν υπουργός το καλοκαίρι του 2012 ήταν να κηρύξει τον πόλεμο στους μετανάστες με τον «Ξένιο Δία» και τις σκούπες της ΕΛ.ΑΣ -σε ένα καλοκαίρι που σημαδεύεται από ανεξιχνίαστες δολοφονίες μεταναστών στις γειτονιές της Αθήνας. 

Τον Γενάρη του 2013 θα δολοφονηθεί ο Σαχζάτ Λουκμάν και η ΕΛ.ΑΣ θα καταγράψει το περιστατικό ως δολοφονία «δια ασήμαντον αφρομήν». Θα φτάσει να δολοφονηθεί και ο Παύλος Φύσσας εννιά μήνες αργότερα, για να ομολογήσει ο Δένδιας ότι κρατάει κρυμμένες στα συρτάρια του «32 υποθέσεις» σχετιζόμενες με την Χ.Α και να προσθέσει έτσι και μια 33η... Πόσο θράσος αλήθεια να παριστάνει αυτός ο τύπος τον αντιφασίστα αλλά και πόσο επαίσχυντο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να τον καταχειροκροτούν στην Βουλή τον φετινό Γενάρη για το αντιφασιστικό του «ήθος» προβάλλοντας σαν λύση το «δημοκρατικό τόξο» με αυτούς που τους έστρωσαν το δρόμο σαν την απάντηση στην φασιστική απειλή.

Τσακίζοντας την Χρυσή Αυγή

Αυτός που οδήγησε στην εκλογική ήττα την Χρυσή Αυγή δεν ήταν ο Δένδιας αλλά το αντιφασιστικό κίνημα. Και αυτό δεν συνέβη ούτε μπορεί να εξηγηθεί με στιγμιαίους όρους.

Στις 13 Iουλίου του 2009, μετά από μια μαζική συγκέντρωση στη Νομική και πατώντας πάνω σε προηγούμενες πρωτοβουλίες κοινής δράσης, δημιουργείται η Κίνηση Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή, η ΚΕΕΡΦΑ. Σήμερα 10 χρόνια μετά, είναι πιθανό οι νεοναζί της ΧΑ να μείνουν εκτός Βουλής και λίγους μήνες μετά, το δικαστήριο να αποφανθεί την καταδίκη και τη φυλάκισή τους. Η ΚΕΕΡΦΑ, οι πρωτοβουλίες της και ο καθημερινός αγώνας των αγωνιστών κι αγωνιστριών της, έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. 

Μόλις τέσσερις μέρες πριν την ίδρυση της ΚΕΕΡΦΑ, ένα μεγάλο φάσμα από μεταναστευτικές κοινότητες, σωματεία και αντιρατσιστικές κινήσεις είχαν οργανώσει συλλαλητήριο με σύνθημα “Όχι στα ρατσιστικά μέτρα ΝΔ – ΛΑΟΣ, Στοπ στις απελάσεις, Όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης, Άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες, Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές”. Ήταν η βάση για τη δημιουργία της Κίνησης. 

Το πρώτο κάλεσμα για τη συγκέντρωση της Νομικής, υπογράφουν μεταξύ άλλων ο Τζαβέντ Ασλάμ κι ο Ζαχέρ Μοχάμαντ, πρόεδροι της Πακιστανικής και της Αφγανικής Κοινότητας, η Λορέτα Μακόλεϋ από την Ένωση Αφρικανών Γυναικών, ο Τζο Βαλένθια από την Ένωση Φιλιπινέζων Εργαζομένων, οι πανεπιστημιακοί Γιάννης Μαΐστρος, Μάκης Καβουριάρης και Νίκος Θεοχαράκης, ο ιστορικός Δημήτρης Λιβιεράτος, συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες από τον ΟΣΕ, την ΕΙΝΑΠ, την ΟΕΝΓΕ, την ΠΟΕΣΥ, τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, την ΕΡΤ, την Ιντρακόμ, σύλλογοι εκπαιδευτικών, κάτοικοι του Αγ.Παντελεήμονα, ακτιβιστές από περιβαλλοντικές κινήσεις όπως την Κίνηση Πολιτών ΚηφιΣΟΣ, από τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, καλλιτέχνες όπως η Εύα Μπέη, ο Νίκος Τουλιάτος, η Κάτια Γέρου, ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, δημοσιογράφοι και συγγραφείς όπως ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο Μωυσής Λίτσης κ.α. Το ιδρυτικό της κείμενο υπογράφτηκε από εκατοντάδες ανάμεσά τους ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Κώστας Βεργόπουλος, ο, τότε καθηγητής της ΝΟΠΕ, Γιάνης Βαρουφάκης κλπ.

Η διακήρυξη, που συνοδεύει την ίδρυσή της, αναφέρει:

«Η κυβέρνηση της ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ. ευθυγραμμίζονται στην αντιμετώπιση ότι η μετανάστευση και η προσφυγιά είναι έγκλημα που πρέπει να τιμωρηθεί με στρατόπεδα συγκέντρωσης, μαζικές απελάσεις, ρατσιστικές επιχειρήσεις σκούπα, μακρόχρονες φυλακίσεις των αιτούντων άσυλο. Αντί για ανθρώπινη υποδοχή και αλληλεγγύη σε διωκόμενους ανθρώπους, πέφτουν πάνω στην σιδερόφρακτη πολιτική της Ευρώπης- φρούριο, πνίγονται στα κύματα του Αιγαίου, ακρωτηριάζονται στις νάρκες του Έβρου. Θέλουν να μετατρέψουν τους μετανάστες σε αποδιοπομπαίους τράγους.

Χέρι- χέρι με την βάρβαρη αστυνομική καταστολή, τους εξευτελισμούς στα αστυνομικά τμήματα και στους δρόμους, σηκώνει το ανάστημά της στις γειτονιές η φασιστική δράση “αγανακτισμένων πολιτών” με την καθοδήγηση του ΛΑ.Ο.Σ. μαζί με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Προωθούν “εκκαθαριστικές επιχειρήσεις” κατά των μεταναστών, όπως στην Πάτρα και τον Άγιο Παντελεήμονα.

Θέλουν εθνοκάθαρση ναζιστικής έμπνευσης. Αποτελούν απειλή για τις ελευθερίες όλων μας...

Είναι ώρα να ενώσουμε τις γραμμές μας για να τους σταματήσουμε! Καλούμε τα συνδικάτα, τους φοιτητικούς συλλόγους, τις κοινότητες μεταναστών, την Αριστερά, τα κινήματα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μεταναστών, τους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, να ενωθούμε σε ένα ισχυρό μέτωπο για να βάλουμε φρένο στις ρατσιστικές επιθέσεις και τις φασιστικές προκλήσεις».1

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το 2009 υποστήριζαν ότι η δημιουργία μιας τέτοιας κίνησης ήταν “υπερβολική” και άνευ περιεχομένου, όσον αφορά και στα δύο της σκέλη.

Αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα, όμως, ήταν ότι η Νέα Δημοκρατία, τρομοκρατημένη από την εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008, προσπαθούσε να σώσει τον εαυτό της και να γυρίσει το κλίμα παίζοντας το ρατσιστικό χαρτί. 

Αυτή η πολιτική φούσκωνε όλο αυτό το διάστημα τους φασίστες, αρχικά το ΛΑΟΣ και στη συνέχεια, το πιο ακραίο ναζιστικό κομμάτι, την ίδια τη Χρυσή Αυγή. 

Η ανάλυση για την Χ.Α και οι προτάσεις της ΚΕΕΡΦΑ δοκιμάστηκαν ένα προς ένα στη ζωή τα χρόνια που ακολούθησαν. 

Απέναντι στην ευρύτατα διαδεδoμένη τότε άποψη που έλεγε «440.000 ψηφοφόροι έβαλαν την Χ.Α στη Βουλή, είναι πλέον νόμιμο κόμμα», το πρωταρχικό καθήκον του αντιφασιστικού κινήματος ήταν να πει ΟΧΙ σε αυτήν τη νομιμοποίηση. Το ΟΧΙ αυτό είχε ειπωθεί ήδη από το 2010, μέσα στην πρώτη συνεδρίαση του νέου δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας, από την ΚΕΕΡΦΑ και τον συντονιστή της Πέτρο Κωνσταντίνου αναγκάζοντας τον Μιχαλολιάκο (μετά τις χειραψίες που αντάλλαξε με τον Καμίνη) να προχωρήσει στο γνωστό ναζιστικό του χαιρετισμό. Ειπώθηκε και δυνατά στις γειτονιές της Νίκαιας, του Πειραιά, στο κέντρο της Αθήνας, στον Άγιο Παντελεήμονα και τις υπόλοιπες πόλεις της χώρας, όπου δεκάδες διαδηλώσεις έγιναν κάθε φορά που η Χρυσή Αυγή καλούσε σε φασιστοσυνάξεις. 

Διαδηλώσεις και καμπάνιες ενάντια στο άνοιγμα ή για να κλείσουν τα γραφεία τους σε μια σειρά από συνοικίες και πόλεις. Στους δρόμους και στις πλατείες κάθε φορά που προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν συγκέντρωση. Στα νοσοκομεία, οι «αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες», οι καμπάνιες για να διώξουν τα παιδιά των μεταναστών από τους παιδικούς σταθμούς, τα δουλεμπορικά γραφεία ευρέσεως εργασίας «μόνο για Έλληνες», τα «συσσίτια μόνο για Έλληνες» και άλλες αντίστοιχες καμπάνιες που επιχειρεί εκείνο το διάστημα η Χ.Α αποτυχαίνουν καθώς συναντούν την σθεναρή αντίσταση των σωματείων και του αντιφασιστικού κινήματος. Η Ένωση Μεταναστών Εργατών σε συνεργασία με τις κοινότητες μεταναστών πρωτοστατούν σε διαδηλώσεις και απεργίες εργατών γης με κορύφωση τις κινητοποιήσεις μετά την επίθεση στη Μανωλάδα τον Ιούνη του 2013, ενώ την ίδια χρονιά γίνονται διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες με αίτημα να δοθεί Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά των μεταναστών. Από την Αμυγδαλέζα μέχρι τη Μόρια οργανώνονται πλήθος διαμαρτυριών με αίτημα να κλείσουν τα ρατσιστικά στρατόπεδα. 

Έτσι φτάνουμε στην πρώτη μεγάλη αντιφασιστική καμπάνια και το συγκλονιστικό συλλαλητήριο, την Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική τον Γενάρη του 2013. Στις χιλιάδες υψωμένες γροθιές στην ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του μόλις πριν δύο μέρες δολοφονημένου Σαχζάτ Λουκμάν, μπορούσε εύκολα κανείς να καταλάβει ότι το αντιφασιστικό κίνημα ήρθε για να μείνει. 

Μέσα στους επόμενους μήνες –και ιδιαίτερα το καλοκαίρι της κατάληψης στην ΕΡΤ ενάντια στο μαύρο– με την αριστερά και τη ριζοσπαστικοποίηση να απλώνεται, η Χ.Α επιχείρησε το φθινόπωρο του 2013 να κάνει αισθητή την παρουσία της με τον τρόπο που αυτή ξέρει, κλιμακώνοντας μια σειρά από επιθέσεις που οδήγησαν στην δολοφονία του Παύλου Φύσσα. 

Το αντιφασιστικό ποτάμι ξεχύθηκε στους δρόμους στο Κερατσίνι και σε όλες τις πόλεις της χώρας την επόμενη της δολοφονίας. Η μαζική διαδήλωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που πήγε στα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής μια βδομάδα αργότερα ανάγκασε την κυβέρνηση της ΝΔ στις 28 Σεπτεμβρίου του 2013 να συλλάβει τους δράστες και την ηγεσία της. Αν δεν το έκανε, αντιμετώπιζε άμεσα τον κίνδυνο κατάρρευσης καθώς σε εξέλιξη ήταν όχι μόνο η κατάληψη της ΕΡΤ αλλά και η απεργία διαρκείας των καθηγητών. 

Δεν θα είχαμε φτάσει ποτέ στη σύλληψη, την φυλάκιση και τη δίκη της Χ.Α χωρίς όλες αυτές τις μάχες που δόθηκαν σε πολλαπλά επίπεδα τα χρόνια που προηγήθηκαν –αποτελέσματα που θεωρήθηκαν τότε από πολλούς ότι θα «ηρωοποιούσαν» την Χρυσή Αυγή. Αυτό φυσικά δεν συνέβη ποτέ. Με την ηγεσία και τα μισά της στελέχη στην φυλακή και τα υπόλοιπα τρομοκρατημένα να κρύβονται, το αντιφασιστικό κίνημα είχε πετύχει ένα καίριο πλήγμα στο «στενό ναζιστικό πυρήνα» της Χρυσής Αυγής. Οι ρατσιστικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου μειώνονται δραματικά και σε μια σειρά από περιοχές τα γραφεία της Χ.Α αρχίζουν να κατεβάζουν ρολά ή να υπολειτουργούν. 

Η κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ στο δημοψήφισμα του 2015 έκανε πολλούς να υποστηρίζουν στα κανάλια ότι «τώρα έρχεται η σειρά της Χ.Α» που θα μπορούσε ξανά να φουσκώσει τα πανιά της με αφορμή τη λεγόμενη «προσφυγική κρίση» που το ίδιο καλοκαίρι έφτανε στο ζενίθ της.

Τέσσερα καταιγιστικά χρόνια

Η απάντηση του κινήματος στην τετραετία που ακολούθησε ήταν καταιγιστική σε όλα τα επίπεδα. Και ήταν επίσης μια δικαίωση των επιλογών της ΚΕΕΡΦΑ ότι το κίνημα πρέπει να συνδυάζει την αντίσταση στον ρατσισμό με την πάλη ενάντια στη φασιστική απειλή.

Εκεί που μέσα στην τελευταία τετραετία έγινε πραγματικά άλμα ήταν στο ζήτημα του ρατσισμού. Το 2015 έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα ένα πρωτοφανές αντιρατσιστικό κίνημα που καταφέρνει να αποτελέσει διεθνές παράδειγμα. Εκεί που, μέσα ακόμη και στην Αριστερά, κυριαρχούσε η άποψη να μην συνδέουμε το αντιρατσιστικό με το αντιφασιστικό κίνημα γιατί τάχα έτσι απομαζικοποιούμε το δεύτερο, αποδείχθηκε στην πράξη το ακριβώς αντίθετο. 

Το 80% που έκφρασε την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες και αναγκάστηκαν να το μετρήσουν ακόμη και οι δημοσκοπήσεις, απομόνωσε ακόμη περισσότερο τους φασίστες. Ακόμη και μετά την δεύτερη ιστορικά μεγάλη κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίξει τη ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας το 2016, να κλείσει τα σύνορα και να ανοίξει τα «χοτσποτ», το αντιρατσιστικό κίνημα έδωσε σκληρές μάχες επιβάλλοντας ότι τα προσφυγόπουλα θα πάνε στα σχολεία, ότι έστω και με αργούς ρυθμούς οι πόλεις θα ανοίξουν για τους πρόσφυγες. 

Παράλληλα, η αποκάλυψη του ναζιστικού και ταυτόχρονα του εγκληματικού χαρακτήρα της Χρυσής Αυγής μπορούσε πλέον να γίνεται σε καθημερινή βάση καθώς εξελισσόταν βήμα το βήμα η δίκη της Χρυσής Αυγής. Μέσα στις αίθουσες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού και του Εφετείου εκατοντάδες μάρτυρες καταθέτουν για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τη δολοφονική επίθεση στο σπίτι των Αιγυπτίων αλιεργατών στο Πέραμα, την επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στη ζώνη του Περάματος, τις υπόλοιπες συνεξεταζόμενες υποθέσεις της εγκληματικής οργάνωσης. Η φάση των αναγνωστέων εγγράφων φέρνει στο φως ένα τεράστιο συντριπτικό υλικό που βλέπει σε καθημερινή βάση το φως της δημοσιότητας. Η φάση των καταθέσεων των ματρύρων υπεράσπισης εξελίσσεται σε φιάσκο, καθώς μόλις 69 από τους 265 έρχονται τελικά να καταθέσουν στο δικαστήριο. Η τελική φάση των απολογιών στην οποία βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, εκεί που υποτίθεται θα έρχονταν για να αποδείξουν ότι είναι θύματα σκευωρίας εξελίσσεται στο απόλυτο βατερλό των νεοναζί. Επιπλέον, ο κλοιός γύρω από τη ναζιστική συμμορία έσφιξε ακόμη περισσότερο καθώς άνοιξε ο δρόμος για να δικαστούν και να καταδικαστούν οι φασίστες σε μια σειρά από μεγάλες και μικρότερες υποθέσεις που εκδικάστηκαν παράλληλα με τη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης.

Για να φτάσουμε ως εδώ, έπρεπε να τσακίσουμε την φασιστική τρομοκρατία που την πρώτη μέρα της δίκης σημαδεύτηκε από την οργανωμένη επίθεση τρομοκράτησης των μαρτύρων κατηγορίας. Να πετύχουμε τη νομιμοποίηση της πολιτικής αγωγής, να επιβάλουμε κόντρα στις μεθοδεύσεις της αστυνομίας ότι η δίκη είναι ανοιχτή στην πράξη για τον κόσμο. Να αναγκάσουμε τα τάγματα εφόδου να ξεχάσουν την ιδέα ότι θα ελέγξουν το ακροατήριο. Να επιβάλουμε την αλλαγή χώρου από τον Κορυδαλλό στο Εφετείο αλλά και την επιτάχυνση της δίκης κόντρα στις συνεχείς κωλυσιεργίες της υπεράσπισης. Να κερδίσουμε τη μάχη της ενημέρωσης κόντρα και στην έδρα που δεν άφησε τη μετάδοση της δίκης, αλλά και κόντρα στα ΜΜΕ με εκατοντάδες εκδηλώσεις ενημέρωσης σε όλη τη χώρα και διεθνώς.

Από την πρώτη μέρα της δίκης με το μεγάλο αντιφασιστικό συλλαλητήριο που έγινε στον Κορυδαλλό και στο οποίο συμμετείχαν συνδικάτα και όλες οι οργανώσεις της αριστεράς, από το ΚΚΕ μέχρι τον αντιεξουσιαστικό χώρο, έγινε δυνατό να αναπτυχθεί ένα αντιφασιστικό μέτωπο που μπόρεσε μέσα κι έξω από το δικαστήριο να επιβάλει όλα τα παραπάνω βήματα.

Ταυτόχρονα, οι απόπειρες της Χ.Α όλο αυτό το διάστημα να επανανομιμοποιήσει την παρουσία της στο δρόμο αντιμετώπισαν τη συνεχή κινητοποίηση του αντιφασιστικού κινήματος. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Ασφάκ Μαχμούντ, Πακιστανού εργάτη γης στη Γκορυτσά του Ασπρόπυργου:

«Στην Γκορυτσά υπήρξε μια περίοδος που είχαμε μεγάλο πρόβλημα. Πριν από 2-3 χρόνια δεχόμασταν συνέχεια επιθέσεις. Φασίστες μπαίνανε μέσα στα χωράφια και χτυπάγανε πολλά παιδιά. Εργάτες που δούλευαν εκεί. Κι εγώ ήμουν ένας από αυτούς. 

Επικοινωνήσαμε με την Πακιστανική Κοινότητα και τον Τζαβέντ Ασλάμ και με την ΚΕΕΡΦΑ. Ευχαριστούμε πάρα πολύ και την ΚΕΕΡΦΑ και την κοινότητα γιατί ήρθαν κατευθείαν. Και μία και δύο και τρεις φορές. Κάναμε πολλές διαδηλώσεις μαζί τους και με όλα τα παιδιά από το Πακιστάν που δουλεύουν εδώ στην Γκορυτσά. Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει. Εδώ και τουλάχιστον ενάμιση χρόνο έχουν σταματήσει οι επιθέσεις. Δουλεύουμε κανονικά χωρίς να φοβόμαστε ότι θα ρθουν και θα μας χτυπήσουν. Νομίζω ότι κάποια στιγμή πιάσανε και τους φασίστες που μας είχαν χτυπήσει. Αυτό έγινε γιατί κάναμε αυτές τις διαδηλώσεις. Όλοι οι Πακιστανοί εργάτες εδώ είναι στο πλευρό της ΚΕΕΡΦΑ. Είμαστε μαζί της και ξέρουμε ότι άμα γίνει ξανά κάτι, πάλι εδώ θα είναι».2

Το ότι οι υμνητές του Ολοκαυτώματος και οι αρνητές της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας γενικότερα δεν μπορούν να έχουν λόγο κατακτήθηκε στην πράξη χάρη στην επιβολή των εργαζομένων στην ΕΡΤ και του συνδικάτου τους, της ΠΟΣΠΕΡΤ, που κόντρα σε μηνύσεις και απειλές αποφάσισε απεργία κάθε φορά που η επιλεγμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ διοίκηση της ΕΡΤ τους έδινε κάλυψη. 

Η ίδια μάχη δόθηκε στα δημοτικά και κοινοτικά συμβούλια για να μη δίνονται δημόσιοι χώροι για φασιστοσυνάξεις στην Αθήνα και σε μια σειρά από δήμους που η Χρυσή Αυγή κηρύχθηκε ανεπιθύμητη. Τα συνδικάτα και η εργατική τάξη έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν τον αγώνα πετώντας έξω τους φασίστες από τα σχολεία που έρχονταν με τη μάσκα του «γονέα» να χύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο.

Οι απόπειρες το ίδιο διάστημα των φασιστών να στοχοποιήσουν την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα με δεκάδες επιθέσεις στον Κεραμεικό, στο Παγκράτι και αλλού, επίσης δεν πέρασε, οδηγώντας στο γενικό ξεσηκωμό μετά τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, δείχνοντας ότι η σύγκρουση με τον ρατσισμό, την ισλαμοφοβία και τον σεξισμό είναι όπλα στην φαρέτρα του αντιφασιστικού κινήματος. 

Την ίδια αντίσταση συνάντησε και η τελευταία απόπειρα που έκαναν οι φασίστες να βγουν στο προσκήνιο χάρη στη νομιμοποίηση που τους παρείχε η ΝΔ στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Και αυτή η απόπειρα, με την οποία επεδίωξαν ένα «εθνικιστικό κύμα καταλήψεων» στα σχολεία, έπεσε στο κενό.

Αξίζει κλείνοντας κανείς αυτήν την τετραετία να σημειώσει ότι αυτά συνέβησαν κόντρα σε πρωτοβουλίες της κυβέρνησης της Αριστεράς που λειτουργούσαν στην αντίθετη κατεύθυνση. Όχι μόνο πάνω σε πολιτικά ζητήματα που στρώνουν το δρόμο στην Χ.Α όπως η Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, αλλά και σε ζητήματα που αφορούσαν άμεσα την εγκληματική οργάνωση. Από το 2015 όταν αρχικά μέσω των προέδρων της στη Βουλή, της Κωνσταντοπούλου και στη συνέχεια του Βούτση, νομιμοποιούσε την εγκληματική συμμορία, διακόπτοντας τις εργασίες της Βουλής για να παραστούν οι υπόδικοι χρυσαυγίτες βουλευτές -μέχρι να αναγκαστεί τελικά να αλλάξει στάση. Μέχρι την πιο πρόσφατη φετινή πρωτοβουλία για τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα που απειλεί να ρίξει στα μαλακά τους χρυσαυγίτες ακόμη και αν τελικά καταδικαστούν – και εκεί κάνοντας στο τέλος υποχωρήσεις πάνω στα χρόνια φυλάκισης.

Μέσα από αυτές τις κινηματικές και πολιτικές μάχες φτάσαμε στην οργανωτική διάλυση του σκληρού πυρήνα και την εκλογική κατάρρευση της Χ.Α, τις αποχωρήσεις βουλευτών και μελών και τα αλληλοκαρφώματα, το κλείσιμο των γραφείων τους, την αποδυνάμωση των ταγμάτων εφόδου. Όπως παρατηρεί ο Τάκης Ζώτος, «Η Χρυσή Αυγή φτάνει στο στάδιο των απολογιών εντελώς αποδυναμωμένη και διαφορετική από ότι ήταν στην αρχή της δίκης, τον Απρίλιο του 2015 και στην αρχή των συλλήψεων τον Σεπτέμβριο του 2013. Τότε έβγαινε από τις Ευρωεκλογές του 2014, με ποσοστό 9,3%, είχε 18 βουλευτές και ήταν τρίτο κόμμα στη βουλή, ο οργανωτικός της κορμός και τα περισσότερα γραφεία–ορμητήρια υπήρχαν, και την πρώτη μέρα της δίκης, στις 20/4/15, έξω από το δικαστήριο, επιτέθηκε και τραυμάτισε μάρτυρες φίλους του Παύλου Φύσσα. 

Σήμερα στο στάδιο των απολογιών, δεν υπήρχε ούτε ένας Χρυσαυγίτης στο δικαστήριο, ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη μέρα των απολογιών. Αντίθετα το ακροατήριο ήταν γεμάτο από αντιφασίστες. Το 90% των γραφείων-ορμητηρίων έχουν κλείσει και όσα υπάρχουν υπολειτουργούν, βουλευτές και στελέχη αποχωρούν και αποστασιοποιούνται και ήδη οι δημοσκοπήσεις την φέρνουν στο όριο του να μην μπει στη βουλή. 

Πρόκειται για μεγάλη νίκη, από αυτές που μπορούν να κρίνουν τον πόλεμο με τη ΧΑ. Και αυτή η νίκη οφείλεται μόνο στο αντιφασιστικό κίνημα. Πού έβαλε τη Χρυσή Αυγή στο εδώλιο και είναι πολιτική αγωγή στη δίκη της».3

Συνεχίζοντας τη δράση του αντιφασιστικού κινήματος, δεν χωράει καμιά υποτίμηση στο ρόλο που επιδιώκει να παίξει σήμερα η Ελληνική Λύση που τρέχει να μαζέψει στους κόλπους της πρώην χρυσαυγίτες σαν τον Μίχο, κρατώντας ταυτόχρονα ανοιχτές τις γέφυρες με τη ΝΔ, από το ευρωψηφοδέλτιο της οποίας μόλις την τελευταία στιγμή αποσύρθηκε ο Βελόπουλος το 2014. 

Αλλά η «Ελληνική Λύση» δεν είναι Χρυσή Αυγή. Καταρχάς γιατί το εκλογικό της αποτέλεσμα δεν δείχνει μια «συντεταγμένη» μετακίνηση της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής του 2014 στο κόμμα του Βελόπουλου. Αλλά κυρίως γιατί η Ελληνική Λύση δεν διαθέτει ούτε τάγματα εφόδου ούτε την οργανωτική υποδομή ούτε τους μηχανισμούς και τις τεχνικές που έκαναν την Χ.Α να αποτελεί πριν από μερικά χρόνια το νο1 παράδειγμα φασιστικής απειλής σε όλη την Ευρώπη. 

Το ζητούμενο, σήμερα, είναι το πως η ήττα της Χρυσής Αυγής θα οδηγήσει στην ήττα όλου του ακροδεξιού και φασιστικού εσμού που βρίσκεται σε πολυδιάσπαση. Σε αυτήν την κατεύθυνση αντλούμε δύναμη από το διεθνές κίνημα. Είδαμε την τελευταία χρονιά να ξεχύνεται κατά εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος στους δρόμους της Γερμανίας ενάντια στο AfD, στη Βρετανία κόντρα στον Ρόμπινσον, στην Ισπανία κόντρα στο Βοξ και στην Αυστρία κόντρα στο FPO – μια κινητοποίηση που κλιμακώνεται και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού κόντρα στον Μπολσονάρο στη Βραζιλία αλλά και την ακροδεξιά στις ΗΠΑ του Τραμπ. 

Σε όλο τον κόσμο, μπορεί οι ρατσιστικές και εθνικιστικές πολιτικές των παραδοσιακών κομμάτων της άρχουσας τάξης να δίνουν χώρο στην ακροδεξιά και στους φασίστες, αλλά μαζί με αυτά αναδεικνύεται και η δύναμη που μπορεί να τους σταματήσει και να ανατρέψει το σκηνικό: το εργατικό και αντιφασιστικό κίνημα.  

 

Σημειώσεις

1. Εργατική Αλληλεγγύη Νο1377, 12 Ιούνη 2019 “10χρόνια ΚΕΕΡΦΑ”

2. Εργατική Αλληλεγγύη Νο 1378, 19 Ιούνη 2019

3. Εργατική Αλληλεγγύη Νο 1379, 26 Ιούνη 2019