Συγκέντρωση έξω από το Εφετείο τη μέρα της απολογίας του Μιχαλολιάκου
Φεύγοντας το 2019 μάς αφήνει διεθνώς τρια πολύτιμα συμπεράσματα: Μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής κρίσης και κατάρρευσης των παραδοσιακών κομμάτων της κυρίαρχης τάξης η φασιστική απειλή αποτελεί ένα πραγματικό κίνδυνο. Υπόβαθρο αυτής της απειλής είναι η κλιμάκωση των πολιτικών του ρατσισμού, της ισλαμοφοβίας, του εθνικισμού, του «νόμου και της τάξης» που καλλιεργούνται συστηματικά από τις άρχουσες τάξεις στην ΕΕ και σε όλο τον πλανήτη. Αλλά η δύναμη που μπορεί να τσακίσει την φασιστική απειλή και αυτές τις επιθέσεις, το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, είναι επίσης εδώ - και κάνει σημαντικά βήματα προς τα μπρος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πόλωσης και του αδιάκοπου μπρα ντε φερ είναι οι εξελίξεις στην Ιταλία. Τα μηνύματα που έρχονται ασταμάτητα όλα τα τελευταία χρόνια είχαν να κάνουν με την άνοδο της ακροδεξιάς.
Και ξαφνικά Σαρδέλες. Μέσα σε μόλις λίγες βδομάδες το κίνημα των «σαρδέλων» ενάντια στον φασισμό, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, που ξεκίνησε το Νοέμβρη με αυθόρμητη πρωτοβουλία αντιφασιστών-τριών στην Μπολόνια, πόλη την πόλη, έχει καταφέρει να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά κόντρα στην ξενοφοβική ρατσιστική εκστρατεία του Σαλβίνι. Eκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε δεκάδες μικρές και μεγάλες πόλεις της Ιταλίας λένε μαζικά ΟΧΙ στον φασισμό, λειτουργώντας σαν παράδειγμα και για άλλες πόλεις της Ευρώπης.
Πρόκειται για μια τεράστια δύναμη. Δύναμη, που καθήκον της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι να την καθορίσει, παρεμβαίνοντας μέσα σε αυτό το κίνημα και μπολιάζοντάς το με όλα τα αιτήματα για ανοιχτά σύνορα, άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, σύνδεση με τιες εργατικές μάχες ενάντια στη λιτότητα. Οι δυνατότητες υπάρχουν. Νωρίτερα το Νοέμβρη, με πρωτοβουλία των κομματιών της ριζοσπαστικής αριστεράς πάνω από 20.000 άνθρωποι είχαν διαδηλώσει υπό βροχή στο πανιταλικό συλλαλητήριο που έγινε στη Ρώμη το Σάββατο 9 Νοέμβρη απαιτώντας την ακύρωση των ρατσιστικών νόμων για την “ασφάλεια” του Σαλβίνι.
Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η Γαλλία.
Στις 10 Νοέμβρη, πάνω από 13.000 άνθρωποι διαδήλωσαν στο Παρίσι με κεντρικό τους σύνθημα “Στοπ στην ισλαμοφοβία” σε μια από τις μαζικότερες αντιρατσιστικές διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων. Πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα δεδομένου ότι επί μακρό χρονικό διάστημα η Αριστερά στην Γαλλία είτε κρατούσε λάθος θέση στο θέμα συναινώντας ή και συμπλέοντας στις ισλαμοφοβικές επιθέσεις για την υπεράσπιση τάχα του «κοσμικού κράτους» που έβγαλαν την Λεπέν στον αφρό είτε υποτιμούσε το θέμα σαν ένα μέτωπο μάχης. Η διαδήλωση αυτή ήταν μια μεγάλη παρακαταθήκη και ακολούθησε η μεγάλη αντιρατσιστική διαδήλωση στο Παρίσι στις 18 Δεκέμβρη.
Ένα τρίτο παράδειγμα είναι το Ισπανικό κράτος. Το ακροδεξιό φασιστικό Βοξ κατάφερε να βγει τρίτο στις πρόσφατες εκλογές όπου πήρε 15%. Αν στα δύο πρηγούμενα παραδείγματα, οχήματα που ανέδειξαν τους φασίστες ήταν κυρίως ο ρατσισμός και η ισλαμοφοβία, στο Ισπανικό κράτος το όχημα ήταν ο εθνικισμός. Η άγρια καταστολή της ισπανικής άρχουσας τάξης και του ισπανικού κράτους στο κίνημα ανεξαρτησίας στην Καταλονία –και όχι μόνο– έβγαλε στην επιφάνεια όλο τον φρανκικό βόθρο που εξακολουθούσε να μένει ζωνταντός στο εσωτερικό της δεξιάς, φτάνοντας να μιλάνε ακόμη και για συγκυβέρνση Λαϊκού Κόμματος-Bοξ.
Αλλά και εκεί ξεδιπλώθηκε η αντίσταση στον φασισμό από το ίδιο βράδυ κιόλας που το Βοξ μπήκε στο τοπικό κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας με μαζικές διαδηλώσεις στις πόλεις ενώ ακολούθησαν οι μεγάλες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις των γυναικών. Ήταν ακριβώς αυτές οι κινητοποιήσεις που στις ευρωεκλογές περιόρισαν την εκλογική δύναμή του στο 6% και αντιστρόφως ήταν η προεκλογική εθνικιστική επίθεση του Λαϊκού Κόμματος με τις φυλακίσεις των Καταλανών πολιτικών που του ξανάδωσε την ώθηση για να φτάσει το 15% - αντλώντας τις ψήφους του από τα κόμματα της δεξιάς πολυκατοικίας. Παρόλα αυτά, μέσα στο σκηνικό της πολιτικής κρίσης, η βασική κίνηση των ψηφοφόρων ήταν προς τα αριστερά και όχι προς τα δεξιά – και σε αυτό έπαιξε ρόλο ο αντιφασιστικός ξεσηκωμός ενάντια στο Βοξ.
Στη Γερμανία, το ακροδεξιό λαϊκιστικό AfD κατάφερε να μπει στη γερμανική βουλή στις εκλογές του 2017 ενισχυμένο από τη ρατσιστική σκλήρυνση της κυβέρνησης CSU-CDU το 2016. Στις πρόσφατες εκλογές για τις τοπικές κυβερνήσεις ανέβασε τα ποσοστά του ερχόμενο δεύτερο κόμμα στην Σαξονία, το Βραδεμβούργο και την Θουρινγκία. Χωρίς βέβαια να είναι ο κύριος νικητής. Στην Θουρινγκία ήταν η Αριστερά (Die Linke) που αναδείχτηκε πρώτο κόμμα, με 31% των ψήφων ενώ στις εκλογές που είχαν προηγηθεί στην Βαυαρία και στην Έσση ο βασικός κερδισμένος των εκλογών ήταν οι Πράσινοι.
Το AfD έχει καταφέρει να κερδίσει εκλογική δύναμη αλλά το αντιφασιστικό κίνημα κατάφερε, από το 2018, να σταματήσει τις απόπειρες των ναζί να ελέγξουν τους δρόμους. Ξεκινώντας από το Κέμνιτς και συνεχίζοντας με τη διαδήλωση των 240.000 ανθρώπων στο Βερολίνο, τα μαζικά αντιφασιστικά συλλαλητήρια απομόνωσαν τους φασίστες στο Μόναχο και σε όποια μεγάλη πόλη προσπάθησαν να οργανώσουν ρατσιστοσυνάξεις.
Τo συνέδριο του AfD στο Μπράουνσβάικ τον Δεκέμβρη βρέθηκε περικυκλωμένο από 20.000 αντιφασίστες την ίδια στιγμή που στο εσωτερικό του εξακολουθούν να βράζουν αντιθέσεις. Η πιο «μετριοπαθής» πτέρυγά του μπόρεσε να πάρει την πλειοψηφία από την ενισχυμένη, όμως, φασιστική του πτέρυγα προβάλλοντας το επιχείρημα ότι χρειάζεται να σπάσουν την απομόνωση. Όλα τα κόμματα του γερμανικού κοινοβουλίου αρνούνται την συνεργασία με το ΑfD, μια τοξικότητα που είναι αποτέλεσμα της πίεσης του αντιφασιστικού κινήματος.
Καθοριστικό ρόλο έχει πάλι η στάση που παίρνουν τα οργανωμένα κομμάτια της Αριστεράς πάνω στα ζητήματα: Η «ρεαλιστική» πολιτική των ποσοστώσεων στους μετανάστες που στήριξαν οι Βάγκενκνεχτ-Λαφοντέν ήταν καταστροφική για το Die Linke όσο και η συμμετοχή του σε τοπικές κυβερνήσεις μαζί με το SPD - η κατρακύλα του οποίου συμπαρέσυρε και την Αριστερά. Το ίδιο διάστημα πρωτοβουλίες όπως το Aufstehen Gegen Racismus έχουν καταφέρει να παίξουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του αντιφασιστικού κινήματος.
Στην Βρετανία, είχαμε αλλεπάλληλες αντιδιαδηλώσεις ενάντια στην επανεμφάνιση της ακροδεξιάς και των φασιστών στους δρόμους γύρω από την καμπάνια «Free Tommy Robinson» όπου τελικά οι φασίστες απομονώθηκαν και ο «αστέρας» του δεν κατάφερε να μπει στο ευρωκοινοβούλιο. Στην Αυστρία, το τεράστιο κίνημα ενάντια στη συμμετοχή του ακροδεξιού, φιλοναζιστικού Κόμματος της Ελευθερίας στην κυβέρνηση που ξεκίνησε με πρωτοβουλία της «Πλατφόρμας για μια άλλη πολιτική ασύλου» έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απονομιμοποίηση των φασιστών - που κορυφώθηκε με την έξοδό του «Κόμματος Ελευθερίας» από την κυβέρνηση εν μέσω σκανδάλων.
Αντίστοιχες είναι οι εικόνες που έρχονται από όλο τον πλανήτη. Στις ΗΠΑ το αντιρατσιστικό κίνημα αλληλεγγύης ενάντια στο κλείσιμο των συνόρων κορυφώθηκε με τη μαζική αλληλεγγύη στο καραβάνι των μεταναστών προς τα σύνορα με το Μεξικό. Το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ τις ίδιες μέρες -όπου σε απόλυτα νούμερα οι Ρεπουμπλικάνοι ηττήθηκαν σε εθνικό επίπεδο με σχεδόν 9 μονάδες- μαζί με την εκλογή αριστερών μαύρων και ιθαγενών γυναικών σε μια σειρά περιοχές ήταν η αποδειξη ότι η ρατσιστική εκστρατεία του Τραμπ ενάντια στην «εισβολή» των φτωχών γυναικόπαιδων από την Λατινική Αμερική στις ΗΠΑ πήγε τελικά άπατη. Αντίθετα, αντιφασιστικά μέτωπα όπως η Κίνηση ενάντια στον φασισμό και στον ρατσισμό στη Νέα Υόρκη ή το Ενωμένοι ενάντια στο Μίσος στην Ουάσιγκτον συντονίζονται όχι μόνο για να σταματήσουν τους φασίστες και τους ακροδεξιούς στους δρόμους αλλά και για να αναπτύξουν μόνιμες αντιφασιστικές καμπάνιες.
Ο παγκόσμιος συντονισμός για τη διεθνή μέρα δράσης ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό στις 21 Μάρτη του 2020 μπορεί να γίνει το σημείο όπου όλες αυτές οι μάχες μπορούν να ενωθούν λειτουργώντας σαν ένας τεράστιος πολλαπλασιαστής της φωνής μας, οπλίζοντας με αυτοπεποίθηση το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα σε όλον τον πλανήτη. Αυτό είναι το μήνυμα που μας στέλνουν οι δύο διεθνείς συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα και στο Λονδίνο τον περασμένο Οκτώβρη, όπου και αποφασίστηκε η διεθνής μέρα δράσης, με συμμετοχή εκπροσώπων του αντιφασιστικού κινήματος από τις ΗΠΑ, την Αυστραλία, την Βρετανία, την Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Γερμανία, την Αυστρία, την Πολωνία, τη Νορβηγία,τη Δανία, την Ουκρανία και άλλα σημεία.
Ο συντονισμός εμπνέει και οι δυνατότητες υπάρχουν. Εμπρός, να τις κάνουμε γεγονότα!