Πανεργατική απεργία 18 Φλεβάρη
Ο Τάσος Αναστασιάδης στέκεται στις προκλήσεις
που αντιμετωπίζει το εργατικό κίνημα και προτείνει απαντήσεις
Βρισκόμαστε στο πρώτο 8μηνο διακυβέρνησης του Μητσοτάκη και η κυβέρνηση της ΝΔ έχει βρεθεί από την πρώτη στιγμή σε τροχιά σύγκρουσης με το εργατικό κίνημα. Μέσα σε λίγους μήνες είχε να αντιμετωπίσει τρεις πανεργατικές απεργίες, στις 24 Σεπτέμβρη, στις 2 Οκτώβρη και στις 18 Φλεβάρη. Ταυτόχρονα είχαμε μια σειρά από σημαντικούς αγώνες. Τα νοσοκομεία που συνεχίζουν και με τη νέα κυβέρνηση τις κινητοποιήσεις τους για μαζικές προσλήψεις στην Υγεία, τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ με την απεργία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας, το απεργιακό ξέσπασμα στις τράπεζες με αφορμή τις απολύσεις στην τράπεζα Πειραιώς, και την απεργία διάρκειας στον ΟΤΕ μέσα στην περίοδο των Χριστουγέννων. Τις κινητοποιήσεις στη ΔΕΗ ενάντια στο κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων, αλλά και τους ταχυδρομικούς διανομείς των ΕΛΤΑ ενάντια στις απολύσεις των συμβασιούχων. Και δίπλα σε αυτές, τους εργολαβικούς των τραπεζών και των ΕΛΠΕ ενάντια στις απολύσεις, τους 5.500 συμβασιούχους του ΟΑΕΔ κλπ.
Αυτή η εικόνα από μόνη της είναι εντυπωσιακή. Τόσο για το πλήθος των εργατικών κομματιών που βγήκαν στη σύγκρουση με τον Μητσοτάκη όσο και για το εύρος και την ποικιλία αυτών των εργατικών κομματιών. Από τα παραδοσιακά κομματια της εργατικής τάξης, μέχρι τα πιο νέα. Είναι μια εικόνα από την οποία μπορεί κανείς να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα για το σημείο που βρίσκεται η εργατική τάξη σήμερα.
Το πρώτο σημείο έχει να κάνει με την μαζικότητα της εργατικής τάξης. Βρισκόμαστε έντεκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την εφαρμογή των μνημονίων. Δεκάδες επιχειρήσεις έκλεισαν και η ανεργία εκτινάχτηκε. Ήταν μια περίοδος που πολλοί είχαν αποφασίσει να ξεγράψουν την εργατική τάξη σαν υποκείμενο αλλαγής και έψαχναν νέα υποκείμενα. Όμως ακόμη και μέσα σε αυτές τις συνθήκες μια σειρά από κλάδοι ενισχύθηκαν. Τα πρώτα χρόνια των μνημονίων ενώ είχαμε μείωση του μεριδίου της απασχόλησης στον δευτερογενή τομέα (από 22,4% το 2008 σε 15,6% το 2013) ταυτόχρονα παρουσιάστηκε αύξηση του μεριδίου της απασχόλησης στον τριτογενή τομέα (από 66% στο 71% την αντίστοιχη περίοδο).1 Κυρίως όμως μετά το 2013 είχαμε την αύξηση της απασχόλησης σε μια σειρά από τομείς της οικονομίας. Στον τουρισμό επισιτισμό που είναι το προφανές αλλά και στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών και υψηλής τεχνολογίας, στις τράπεζες και τον ασφαλιστικό τομέα πάρα τις αναδιαρθρώσεις και το κλείσιμο-απορρόφηση κάποιων τραπεζών από άλλες, στο εμπόριο και στα logistics, στους κλάδους της υγείας και της ενέργειας κλπ.
Υπάρχει και ένα δεύτερο στοιχείο που χρειάζεται να το πάρουμε υπ’ όψη. Αφεντικά και κυβερνήσεις, στην προσπάθειά τους να κρατήσουν ψηλά την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους στις συνθήκες κρίσης, κάνουν συστηματική προσπάθεια, αυτά τα νέα εργατικά κομμάτια να μπουν στην αγορά εργασίας με τις χειρότερες συνθήκες δουλειάς. Με χαμηλότερους μισθούς, χωρίς δικαιώματα, χωρίς μόνιμη δουλειά. Είναι αυτήν την περίοδο των μνημονίων που οι “εργολαβίες”, “οι ενοικιαζόμενοι”, οι συμβασιούχοι κάθε είδους, αποτελούν κεντρική επιλογή.
Το έναυσμα το δίνει ο κρατικός μηχανισμός. Τα νοσοκομεία δίνουν σε εργολάβους την καθαριότητα, την φύλαξη, τα μαγειρεία κλπ. Στην ενέργεια οι δημόσιες επιχειρήσεις (ΔΕΣΦΑ, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ ΔΕΔΑ) γεμίζουν με εργολαβικούς που αποτελούν το 27% έως το 75% του προσωπικού αυτών των επιχειρήσεων. Νέοι εργαζόμενοι 20-45 χρονών το 78% από αυτούς, χωρίς όμως τα δικαιώματα που είχαν οι παλιότεροι εργαζόμενοι.2 Στις τράπεζες φτάσαμε στο σημείο, σήμερα οι εργολαβικοί εργαζόμενοι να ξεπερνάνε τις 5000 (σχεδόν το 10% των εργαζόμενων του κλάδου) που απασχολούνται από μεγάλες εταιρίες, όπως η ICAP με 2000 εργαζόμενους και η ΜΕΛΛΟΝ με 1500. Και αυτό το μοντέλο της ελαστικής εργασίας, των συμβασιούχων, του άουτσόρσινγκ απλώνεται πρακτικά και σε όλο τον ιδιωτικό τομέα, από τους λιμενεργάτες στην COSCO, μέχρι τους κάμεραμαν του ALPHA.
Όμως, πάρα τις επιδιώξεις των εργοδοτών και των κυβερνήσεων η πραγματικότητα κύλησε διαφορετικά από ό,τι θα ήθελαν. Γιατί όλα αυτά τα νέα εργατικά κομμάτια που δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες εργασίας, έχουν κάνει σκληρή προσπάθεια να οργανωθούν, να χτίσουν τις συλλογικότητες τους, να παλέψουν για δικαιώματά τους και την εξασφάλιση της μόνιμης δουλειάς πάνω απ’ όλα. Πριν δύο χρόνια είχαμε την μεγάλη απεργία των Λιμενεργατών της COSCO που σήκωσε ένα ολόκληρο κύμα αλληλεγγύης αλλά δεν ήταν το μοναδικό παράδειγμα. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία έδωσαν σκληρές μάχες για να διώξουν τους εργολάβους από την υγεία. Ανάγκασαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε απευθείας συμβάσεις των νοσοκομείων (τουλάχιστον των μισών πανελλαδικά) με τους εργαζόμενους σε καθαριότητα, φύλαξη, σίτιση.
Ο κόσµος της επισφάλειας οργανώνεται
Στην ενέργεια το σωματείο των εργολαβικών των ΕΛΠΕ φτιάχτηκε λίγες μέρες μετά την δολοφονία 4 εργατών από “ατύχημα” στον Ασπρόπυργο το 2015 και έδωσε σκληρές μάχες, όπως αντίστοιχα οργανώθηκαν και πάλεψαν οι εργολαβικοί σε ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ κλπ. Στις τράπεζες οι εργολαβικοί έχουν δώσει πολλές μάχες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους ενάντια στις απολύσεις, μέχρι και σήμερα που παλεύουν για να μην περάσουν οι 104 απολύσεις εργολαβικών στην τράπεζα Αττικής. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα έρχεται από τους 5.500 συμβασιούχους του ΟΑΕΔ των υπουργείων που οργανώθηκαν και δίνουν μάχη εδώ και μήνες για το δικαίωμά τους στη δουλειά.
Απέναντι στη φιλολογία ότι αυτός ο κόσμος της επισφάλειας, είναι κατακερματισμένος, φοβισμένος και αδύναμος, η πραγματική εμπειρία είναι ότι μπαίνει μπροστά να φτιάξει επιτροπές αγώνα, συντονιστικά, σωματεία, να οργανωθεί και να παλέψει.
Σε αυτή την προσπάθεια αυτά τα νέα εργατικά κομμάτια ψάχνουν τρόπους να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη μέσα από την σύνδεσή τους με τα “παλιά σωματεία”, τα σωματεία των μονίμων. Στους δήμους για παράδειγμα η απόφαση “σοκ και δέος” του Σκουρλέτη να απολύσει 12.000 συμβασιούχους το καλοκαίρι του 2016, έβγαλε ένα μαζικό ξέσπασμα χιλιάδων συμβασιούχων που ανάγκασαν την ΠΟΕ ΟΤΑ να μπει μπροστά και η απεργία διαρκείας που ακολούθησε κέρδισε, παρά τους μνημονιακούς περιορισμούς, 8.500 προλήψεις μόνιμου προσωπικού στους Δήμους. Στα νοσοκομεία έχουμε επίσης παραδείγματα επιτυχιών αυτών των εργατικών κομματιών ακριβώς γιατί εκεί κατάφεραν οι “συμβασιούχοι” να συνδεθούν με το κομμάτι των μονίμων εργαζόμενων και να παλέψουν από κοινού. Δεν ήταν μια εύκολη και αυτόματη διαδικασία. Χρειάστηκε η παρουσία του Συντονιστικού των Νοσοκομείων, συνδικαλιστών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, να μπουν μπροστά να δώσουν μάχη για να γραφτούν οι συμβασιούχοι και οι εργολαβικοί σε μια σειρά σωματεία. Σε σημεία όπου τα σωματεία πεισματικά αρνούνταν την εγγραφή τους, προχώρησαν στο να στήσουν επιτροπές αγώνα και συντονιστικά. Με τη βοήθεια του Συντονιστικού των Νοσοκομείων οι εργολαβικοί και οι συμβασιούχοι μπήκαν μπροστά στις μάχες της ΠΟΕΔΗΝ για προσλήψεις και έτσι ανάγκασαν και την συνδικαλιστική ηγεσία να τους στηρίξει.
Χρειάζεται να έχουμε καθαρή αυτήν την εικόνα γιατί παίζει τεράστιο ρόλο στις νέες συνθήκες που βρισκόμαστε με την κυβέρνηση της ΝΔ να έχει αναλάβει τον ρόλο να κλιμακώσει όλες τις επιθέσεις σε βάρος των εργαζόμενων. Κατ’ αρχάς είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε τους στόχους που βάζει η κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Δυο είναι οι κεντρικοί στόχοι της πολιτικής της.
Το πρώτο είναι η ιδιωτικοποίηση των πάντων. Μια προσπάθεια να δώσει στους πλούσιους φίλους της ολόκληρα φιλέτα από τη δημόσια σφαίρα. Ό,τι έχει απομείνει από τις ΔΕΚΟ, τη ΔΕΗ, το νερό, τα EΛTA τις συγκοινωνίες. Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις δεν περιορίζονται μονάχα στις πρώην ΔΕΚΟ. Με επιχείρημα την έλλειψη προσωπικού και μηχανημάτων θέλουν να βάλουν μέσω ΣΔΙΤ τους ιδιώτες μέσα στα δημόσια νοσοκομεία και να ξαναφέρουν τους εργολάβους. Θέλουν να παραχωρήσουν σε ιδιώτες ολόκληρους τομείς όπως η καθαριότητα, και το πράσινο στους δήμους.
Δεύτερος στόχος της κυβέρνησης είναι να διαλύσουν τον τρόπο με το οποίο δουλεύουν οι εργαζόμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς. Επιδιώκουν το ακόμη μεγαλύτερο χτύπημα της σταθερής δουλειάς και την επέκταση της ελαστικοποίησης. Απολύσεις είτε με την μορφή της εθελούσιας, είτε απλά απολύσεις και στην θέση των απολυμένων νέοι ελαστικά εργαζόμενοι, εργολαβικοί, συμβασιούχοι. Αυτή είναι η επίθεση σε βάρος των εργαζόμενων στις τράπεζες, στον ΟΤΕ και παντού. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη τον Ιούλιο ήταν η κατάργηση του σπουδαίου λόγου απόλυσης αλλά και η κατάργηση της συνευθύνης των επιχειρήσεων για τους εργολάβους που νοικιάζουν.
Βασικό εργαλείο σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η ουσιαστική κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων. Τόσο σε επίπεδο ΓΣΕΕ, όπου από την προηγούμενη θητεία του Βρούτση στο υπ. Εργασίας (και το διατήρησε η Αχτσιόγλου) ο κατώτατος μισθός καθορίζεται από υπουργική απόφαση και όχι από την ΕΓΣΣΕ, όσο και στο επίπεδο των κλαδικών συμβάσεων που τις καταργούν επί της ουσίας με τις δεκάδες εξαιρέσεις και την κατάργηση της επεκτασιμότητας που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ τον Οκτώβριο του 2019.
Όμως έχουν και άλλα εργαλεία όπως τις αλλαγές στους κανονισμούς εργασίας και τα οργανογράμματα σε μια σειρά από επιχειρήσεις. Για παράδειγμα τις τελευταίες ημέρες η διοίκηση της ΕΡΤ προωθεί ένα νέο οργανόγραμμα το οποίο πρακτικά διαλύει κάθε σταθερότητα και οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε λάστιχο. Τη μια ημέρα στο ραδιόφωνο, την επόμενη στην τηλεόραση και στη συνέχεια οπουδήποτε υπάρξει κενό. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που η ΕΡΤ έχει γεμίσει με συμβασιούχους και εργολαβικούς εξαιτίας των μεγάλων κενών προσωπικού. Αντίστοιχα στην Εθνική Τράπεζα ο νέος κανονισμός εργασίας που προωθεί η διοίκηση τσακίζει ακόμη περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα.
Συλλογική δύναµη
Η κυβέρνηση της ΝΔ ξέρει ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για να περάσει τα σχέδιά της είναι η συλλογική δύναμη των εργαζόμενων. Αυτήν που την έχει αντιμετωπίσει πολλές φορές στους λίγους μήνες της θητείας της. Και θέλει με κάθε τρόπο να την χτυπήσει. Προφανώς είναι όλες οι νομοθετικές πρωτοβουλίες που έχει πάρει μέχρι τώρα, όπως για παράδειγμα η ηλεκτρονική ψηφοφορία για τις απεργίες, αλλά και αυτές που επιδιώκει να πάρει το επόμενο διάστημα για τις διαδηλώσεις, για το προσωπικό ασφαλείας στις μεταφορές όταν υπάρχουν απεργιακές κινητοποιήσεις στα ΜΜΜ. Είναι μια συνολική προσπάθεια να τσακίσουν την συλλογικότητα και την δύναμη των εργαζόμενων μέσα στους χώρους δουλειάς.
Απέναντι σε αυτές της επιθέσεις της ΝΔ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τις περισσότερες φορές δεν αντιδρούν. Ακόμη και σήμερα, οι ομοσπονδίες που έχουν τους “ελαστικά εργαζόμενους” οργανικά ενταγμένους στη δύναμή τους είναι λίγες. Στην εκπαίδευση οι αναπληρωτές είναι κανονικά μέλη των συλλόγων τους. Στην Υγεία όμως είναι μάχη σύλλογο το σύλλογο για να γραφτούν στα σωματεία οι συμβασιούχοι και οι εργολαβικοί, με την ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ να βγάζει διακηρύξεις ότι τους καλύπτει για να συμμετέχουν στις απεργίες αλλά ταυτόχρονα να τους εξαιρεί από το συνέδριό της, και να αφήνει Πασκίτες και δεξιούς στα σωματεία να μην τους εντάσσουν.
Στον ιδιωτικό τομέα η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενέργειας αποτελεί εξαίρεση έχοντας στην δύναμη της πολλά σωματεία εργολαβικών και στηρίζοντάς τα στις μάχες που δίνουν, σε αντίθεση με την ΟΤΟΕ για παράδειγμα ή την ΟΜΕ ΟΤΕ. Τις περισσότερες φορές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είτε κλείνουν τα μάτια στο ζήτημα είτε ακόμη χειρότερα, για να μην αλλάξουν οι συσχετισμοί που πιθανά θα βάλουν σε διακύβευση τις θέσεις στα όργανα, αρνούνται να μπουν μπροστά και να οργανώσουν όλον αυτόν τον κόσμο, να στηρίξουν τις μάχες του να διεκδικήσουν την μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Και αυτό είναι μια καταστροφική επιλογή, συνολικά σε βάρος της εργατικής τάξης. Η εμπειρία από την ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής από τον Χατζηδάκη ακόμη είναι νωπή. Η ΟΣΠΑ, μια πολύ δυνατή ομοσπονδία, είχε μια τέτοια λάθος τακτική απέναντι στους χιλιάδες συμβασιούχους που δούλευαν στην εταιρία. Η κυβέρνηση Καραμανλή διευκολύνθηκε στο ξεπούλημα της Ολυμπιακής από εκείνη την τακτική και χαμένη βγήκε και η ΟΣΠΑ μαζί με όλη την εργατική τάξη. Είναι μια εμπειρία-προειδοποίηση για την ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ που αντιμετωπίζει τον Χατζηδάκη στον ίδιο ρόλο.
Αυτή η στάση ανοίγει τη συζήτηση για το τι μπορούν να κάνουν οι ελαστικά εργαζόμενοι. “Αφού διάφορα σωματεία δεν μας γράφουν σαν μέλη τους, αφού οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν ενδιαφέρονται για εμάς, ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας χωρίς αυτούς” είναι η συλλογιστική μιας άποψης. Μοιάζει εύκολο να πει κανείς “ας πάνε στα τσακίδια τέτοιες ηγεσίες, δεν τις θέλουμε, ό,τι κάνουμε μόνοι μας”. Όμως όσο εύκολο είναι, τόσο λάθος είναι. Γιατί η εμπειρία δείχνει ότι η δύναμη βρίσκεται στην ενότητα ελαστικά εργαζόμενων και μονίμων με την κοινή δράση μέσα από τα σωματεία.
Οι συμβασιούχοι των ΟΤΑ κέρδισαν 8.500 μόνιμες θέσεις εργασίας όταν κατάφεραν να κερδίσουν τα σωματεία των μονίμων συναδέλφων τους στον αγώνα και έτσι ανάγκασαν και την ηγεσία της ΠΟΕΟΤΑ να μπει μπροστά. Αντίστοιχα στα νοσοκομεία. Όταν πριν ακριβώς από ένα χρόνο άνοιξε στον Άγιο Σάββα η μάχη για να μην απολυθούν οι 86 συμβασιούχοι εργαζόμενοι στην καθαριότητα που επεδίωκε η διοίκηση (με τις πλάτες του υπουργείου Υγείας), αυτό που τελικά έγειρε την πλάστιγγα ήταν η επιμονή της ηγεσίας του σωματείου να μπουν στον αγώνα και οι μόνιμοι συνάδελφοι. Η απεργία διαρκείας των συμβασιούχων συνοδεύτηκε με απεργία και από το μόνιμο προσωπικό, την στήριξη δεκάδων σωματείων, την συγκρότηση απεργιακού ταμείου, την μαζική συμμετοχή των εργαζόμενων του Αγίου Σάββα στην απεργιακή 8 Μάρτη και τελικά στην νίκη των συμβασιούχων εργαζόμενων.
Από την ανάποδη μεριά έχουμε το παράδειγμα των πενταμηνιτών των δήμων το 2015. Ένα μαζικό ξέσπασμα εκατοντάδων συμβασιούχων του ΟΑΕΔ που δούλευαν στους δήμους σε όλη τη χώρα, δεν κατάφερε να σπάσει την αδιαφορία της ΠΟΕ ΟΤΑ απέναντί τους, κυριάρχησε η λογική “ό,τι κάνουμε μόνοι μας” και τελικά οδηγήθηκε στην ήττα. Τα ίδια διλήμματα αντιμετωπίζουν οι 5.500 συμβασιούχοι του ΟΑΕΔ στα Υπουργεία σήμερα.
Εµπειρία
Χρειάζεται να μείνουμε στην εμπειρία του Συντονιστικού των Νοσοκομείων που είναι πολύτιμη. Το Συντονιστικό των Νοσοκομείων από την πρώτη στιγμή μπήκε μπροστά στην οργάνωση όλων αυτών των κομματιών των συμβασιούχων στην Υγεία. To φθινόπωρο του 2017 μπροστά στο φάσμα της απόλυσης 4000 συμβασιούχων των νοσοκομείων, πήρε την πρωτοβουλία για μια μαζική συνέλευση συμβασιούχων και μονίμων εργαζόμενων στην Υγεία για να το αντιμετωπίσουν. Από αυτήν την συνέλευση βγήκε η απόφαση για απεργία στις 27 Νοέμβρη τότε με κεντρικό περιεχόμενο “καμία απόλυση συμβασιούχου, μονιμοποίηση όλων”. Αυτή η πρωτοβουλία αγκάλιασε αρχικά λίγα σωματεία νοσοκομείων αλλά ανάγκασε την ΠΟΕΔΗΝ να την καλύψει απεργιακά. Αυτό σήμανε συναγερμό. Φτιάχτηκαν επιτροπές αγώνα σε δεκάδες νοσοκομεία σε όλη τη χώρα, οι συμβασιούχοι πήγαν και χτύπησαν τις πόρτες των σωματείων και σε κάποια από αυτά κέρδισαν όχι απλά την εγγραφή τους σε αυτά αλλά έβαλαν και τα ίδια τα σωματεία στην απεργιακή κινητοποίηση.
Η επιτυχία αυτής της καμπάνιας σήμανε ότι η ηγεσία του υπ. Υγεία, (“αντισυνταγματικά” όπως έλεγε τότε ο Πολάκης), αναγκάστηκε να δώσει την πρώτη παράταση στη δουλειά αυτών των 4000 εργαζόμενων. Έκτοτε, με το ίδιο ακριβώς τρόπο το υπουργείο Υγείας έχει αναγκαστεί άλλες δύο φορές να δώσει παρατάσεις στις συμβάσεις (η τελευταία στις 21 Οκτώβρη του 2019) και οι συμβασιούχοι αυτοί παραμένουν από τα πιο ενεργά κομμάτια του κινήματος της Υγείας που παλεύουν για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία ενάντια στις απολύσεις.
Αυτή η προσπάθεια απλώνεται παντού. Το τελευταίο παράδειγμα είναι οι συμβασιούχες εργαζόμενες στην καθαριότητα του νοσοκομείου Έλενα, όπου η πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου όχι μόνο δεν τις έγραφε στο σωματείο αλλά ακόμη χειρότερα τις θεωρούσε εργαζόμενους δεύτερης κατηγορίας. Με την παρέμβαση του Συντονιστικού των Νοσοκομείων οι καθαρίστριες όχι μόνο συγκροτήθηκαν, έφτιαξαν την δική τους συλλογικότητα αλλά ακόμη περισσότερο για πρώτη φορά το νοσοκομείο Έλενα κατέβηκε στην πανεργατική απεργία στις 18 Φλεβάρη με το δικό του πανό με κέντρο αυτές τις εργαζόμενες στην καθαριότητα. Ήταν και αυτό ένα κομμάτι από το μήνυμα που έστειλε η Πανεργατική στις 18 Φλεβάρη: δεν υποχωρούμε, οργανωνόμαστε και προχωράμε.
Με αυτόν τον τρόπο χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που ανοίγουν οι επιθέσεις στην ΝΔ. Για να ενώσουμε όλα τα κομμάτια της τάξης ανεξάρτητα από την σχέση εργασίας, να δυναμώσουμε τη συλλογική δύναμη της τάξης και τα συνδικάτα της μέσα στους χώρους δουλειάς, να χτίσουμε ένα εργατικό κίνημα ικανό να τσακίσει τις επιθέσεις της κυβέρνησης και των αφεντικών. Σε αυτή την προσπάθεια στρατεύεται ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης.
Σημειώσεις
1. https://ineobservatory.gr/wp-content/uploads/2016/02/MELETH-36.pdf
2. http://ergolavikoi.online/pososto-ergolavikon-stis-etaireies-energeias/