Άρθρο
Ανοίξτε τα σύνορα

Ο Γιώργος Πίττας από τη Μυτιλήνη της εξέγερσης που έδιωξε τα ΜΑΤ γράφει για τη συνέχεια και τη σημασία αυτής της μάχης

 

“Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει κηρύξει πόλεμο εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών και αυτό δεν είναι λεκτική υπερβολή. Όπως όλοι οι πόλεμοι, ξεκίνησε με μια διακοπή διπλωματικών σχέσεων, την κατάργηση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής... Μέσα στο καλοκαίρι ξεκίνησαν οι «αποκλεισμοί» και οι «κυρώσεις»: σιωπηλή κλιμάκωση των push back στο Αιγαίο, αγρίεμα του ανθρωποκυνηγητού στον Έβρο και στην Εγνατία, ρατσιστικές εγκύκλιοι... Ακολούθησε η επίσημη κήρυξη από τον ίδιο τον Μητσοτάκη που συνέκρινε τον ερχομό των προσφύγων με την εισβολή των Περσών...”

Το απόσπασμα είναι από το άρθρο με τίτλο “Ο ρατσιστικός πόλεμος της κυβέρνησης Μητσοτάκη” στο προηγούμενο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω πριν από ακριβώς δύο μήνες.  Ναι, δεν ήταν λεκτική υπερβολή. 

Μέσα στο διάστημα 28 Φλεβάρη- 3 Μάρτη, οπότε και γράφονται αυτές οι γραμμές, είδαμε στα σύνορα με τον Έβρο τον ελληνικό στρατό με τα όπλα στα χέρια να πυροβολεί (στον αέρα;) και μαζί με τα ΜΑΤ να επιτίθεται με ξύλο και δακρυγόνα σε χιλιάδες πρόσφυγες στα σύνορα με την Τουρκία στον Έβρο.  Αφήνοντας πίσω τους εκατοντάδες τραυματίες – και με το πρακτορείο Ρόιτερς να μεταδίδει ότι ένας Σύριος πρόσφυγας σκοτώθηκε στη διάρκεια των συγκρούσεων 40 μέτρα από τα σύνορα. Είδαμε τον υφυπουργό Άμυνας Στεφανή να πηγαίνει στη Λέσβο και ακολούθως να διεξάγεται άσκηση βαρέων όπλων, δηλαδή κανονιών, με πεδίο βολής το τμήμα της θάλασσας που διασχίζουν οι πρόσφυγες. Είδαμε το Λιμενικό στην Κω να κάνει επικίνδυνους ελιγμούς πάνω σε ένα φουσκωτό και τους λιμενικούς να πυροβολούν στη θάλασσα ούτε δύο μέτρα από τους πρόσφυγες που ούρλιαζαν τρομαγμένοι, να τους χτυπάνε με κοντάρια. Μάθαμε ότι ένα μωρό πνίγηκε στα ανοιχτά της Λέσβου όταν σύμφωνα με το λιμενικό “οι επιβαίνοντες ανέτρεψαν τη βάρκα προκειμένου να γίνει επιχείρηση διάσωσης”. 

Ακόμη και ο Γκαίμπελς θα ζήλευε τα ψέματα που προβάλει η Νέα Δημοκρατία για να δικαιολογήσει αυτήν τη βαρβαρότητα. 

Ψέμα πρώτο, ο στρατός και η αστυνομία “υπεραμύνονται του πατρίου εδάφους” γιατί δέχονται “εισβολή”. 

Στο μυθιστόρημα του Θερβάντες, ο Δον Κιχώτης επιτίθονταν με μανία σε ανεμόμυλους που έβλεπε σαν γίγαντες. Ο Μητσοτάκης θέλει να μας πείσει ότι οι χιλιάδες πρόσφυγες με τα παιδιά τους και τα μπογαλάκια στην πλάτη αποτελούν κάποιου είδους στρατό που διεξάγει πόλεμο. Η «παλικαριά» του θα γραφτεί στα μαύρα κατάστιχα της Ιστορίας. Το μόνο που θύμισε η επίθεση στρατού και ΜΑΤ σε αμάχους είναι οι δολοφονικές επιχειρήσεις του κράτους απαρτχάιντ του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους διαδηλωτές.

Ψέμα δεύτερο, οι πρόσφυγες είναι  “πιόνια”, ο “κρυφός στρατός” του Ερντογάν που έρχεται να καταλάβει την Ελλάδα για να την “ισλαμοποιήσει”. 

Πρόκειται για ανθρώπους που εγκαταλείπουν τις χώρες για να ζητήσουν άσυλο. Τις τελευταίες βδομάδες σχεδόν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες έχουν ξεριζωθεί από την επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας για να ξεφύγουν από τις φονικές συγκρούσεις ανάμεσα στο στρατό του Ερντογάν και τις δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ και της Ρωσίας. Αυτό το κύμα είναι που ξεσηκώνει και τους παλιότερους πρόσφυγες να τρέξουν μακρυά από την Τουρκία και από τη ρατσιστική μεταχείριση ενός καθεστώτος που χρηματοδοτείται εδώ και τέσσερα χρόνια από τις κυβερνήσεις της ΕΕ -και της ελληνικής- για να τους κρατάει επιτυχώς όπως αποδείχτηκε μακριά από τα σύνορα της Ευρώπης-Φρούριο. 

Το έχουμε ξαναδεί αυτό να συμβαίνει. Το 2015 πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες  πέρασαν τα σύνορά της Ελλάδας και της ΕΕ ζητώντας άσυλο. Πλημμύρισαν οι δρόμοι της επαρχίας και των πόλεων από ανθρώπους που τη στοιχειώδη ανθρωπιά να είχε κανείς καταλάβαινε ότι θέλουν βοήθεια. Ο κόσμος τους στήριξε με όλη του τη δύναμη κόντρα στις ρατσιστικές κραυγές. Φυσικά κανένα από τα κράτη της ΕΕ των 500 εκατομμυρίων κατοίκων δεν έγινε “ισλαμικό”. 

Και ξανά το 2016. Δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες επιχειρούσαν να περάσουν τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας από την Ειδομένη για να προχωρήσουν προς την κεντρική Ευρώπη - για να βρεθούν τότε αντιμέτωποι με τη Φρόντεξ και τα ΜΑΤ της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Να υποθέσουμε ότι και τότε έγινε ελληνική εισβολή, οι πρόσφυγες ήταν τότε τα “πιόνια” της Ελλάδας που “εισέβαλε” στη γειτονική χώρα;

Ψέμα τρίτο, η κυβέρνηση προστατεύει τη δημόσια υγεία κλείνοντας τα σύνορα και φτιάχνοντας κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης -Σπιναλόγκες δηλαδή- γιατί τάχα οι πρόσφυγες από το Ιράν και το Αφγανιστάν φέρνουν τον νέο κορονοϊό.

Κι όμως το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα αφορούσε μια υποψήφια δημοτική σύμβουλο του νυν δημάρχου Θεσσαλονίκης και το τρίτο τη σύζυγο ενός έλληνα εφοπλιστή. Τα τέσσερα πρώτα κρούσματα ήλθαν από το Μιλάνο και τα πρώτα μέτρα απολύμανσης αφορούσαν στο Κολέγιο Αθηνών, μια ιδιωτική τράπεζα, τον δήμο Θεσσαλονίκης, τη Βουλή  -και φυσικά τον Σκάι. Μήπως λοιπόν πρέπει να κλείσει η Ελλάδα και τα σύνορα με την Ιταλία; Μήπως πρέπει να φτιαχτεί μια “κλειστή δομή” σε ένα ξερονήσι για να κλείσουμε μέσα τους Πορτοσάλτε και την υπόλοιπη μηχανή αναπαραγωγής ψεμμάτων και ρατσιστικού δηλητήριου που αποτελεί το 90% των ελληνικών ΜΜΕ; 

Πολιτική µεσαίωνα

Η πολιτική τους έρχεται από τα βάθη του μεσαίωνα. Η ιδέα ότι χρειάζεται έκτακτο κονδύλι για προσλήψεις στα νοσοκομεία και ενίσχυση της δημόσιας υγείας για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί μια πιθανή επιδημία φαντάζει τόσο εξωπραγματική στον υπουργό Υγείας Κικίλια όσο εξωπραγματική φαντάζει στην υπουργό Παιδείας Κεραμέος οποιαδήποτε άλλη λύση από τα τρισάγια και τις λιτανείες.

Πώς ξεκίνησε όμως αυτό το ρατσιστικό κρεσέντο της κυβέρνησης; 

Πέντε μόλις μέρες πριν την απόβαση των ΜΑΤ στα νησιά της Χίου και της Λέσβου, την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου υπήρχε ραντεβού του γερμανού υπουργού Εσωτερικών Ζεεχόφερ με τον υπουργό Μετανάστευσης Μηταράκη και τον αναπληρωτή υπουργό Κουμουτσάκο. Η συνάντηση ακυρώθηκε γιατί ο Ζεεχόφερ έπρεπε να αντιμετωπίσει τον ξεσηκωμό που έφερε στη Γερμανία η δολοφονική επίθεση με 9 νεκρούς που πραγματοποίησε το ίδιο απόγευμα ένας δηλωμένος φασίστας στην πόλη Χανάου πυροβολώντας αδιακρίτως σε στέκια μεταναστών σκοτώνοντας μέσα σε λίγα λεπτά όσους ανθρώπους είχε σκοτώσει η πρόσφατα καταδικασμένη φασιστική οργάνωση NSU σε 14 χρόνια. Το ίδιο βράδυ χιλιάδες κόσμου ξεχύθηκαν αυθόρμητα στο Χανάου και άλλες πόλεις της Γερμανίας για να βροντοφωνάξουν ποτέ ξανά φασισμός. 

Ο Μηταράκης – στη συνάντηση που τελικά έγινε με τον υφυπουργό Εσωτερικών της  Γερμανίας Τάιχμαν- ξεπερνώντας κάθε όριο κυνισμού δήλωσε ξεδιάντροπα ότι το τρομοκρατικό χτύπημα στο Χανάου «καταδεικνύει τα θέματα ασφάλειας που συνδέονται με το μεταναστευτικό»... Δεν συνδέεται με τους φασίστες δηλαδή, αλλά με τα θύματα, τους ίδιους τους μετανάστες που δολοφονήθηκαν! «Πρέπει ως Ευρωπαϊκή Ένωση να προχωρήσουμε σε επιστροφές προς τις χώρες προέλευσης» πρόσθεσε και ζήτησε την συνδρομή της Γερμανίας στη δημιουργία των νέων κλειστών κέντρων κράτησης στα νησιά. 

Οι τέσσερις πυλώνες του σχεδίου της Γερμανίας που του παρουσίασε ο υφυπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας ήταν η ισχυροποίηση της FRONTEX, η δημιουργία ελεγχόμενων κέντρων στα εξωτερικά σύνορα, όπου θα γίνεται μια προκαταρκτική εξέταση ασύλου, η κατανομή των προσφύγων σε όλα τα κράτη μέλη και η αποτροπή «δευτερογενούς μετανάστευσης» δηλαδή της μετανάστευσης των προσφύγων από την χώρα που έλαβαν το άσυλο σε κάποια άλλη. 

Αυτό είναι το σχέδιο της επερχόμενης γερμανικής προεδρίας στην ΕΕ. Μέχρι βέβαια να γίνουν πράξη όλα αυτά τα σχέδια η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να υλοποιήσει το σχέδιο των κλειστών φυλακών και να απελαύνει τους πρόσφυγες στο σωρό. 

Αυτό το σχέδιο πήγε να υλοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση πέντε μέρες μετά, με την απόβαση στα νησιά θέλοντας να κάνει επίδειξη πυγμής και στο εσωτερικό στο κίνημα και στο εξωτερικό στους “εταίρους” της στην ΕΕ. Αλλά έκατσε στον άξονα. Αντί για ένα κεραυνοβόλο χτύπημα και μια επίδειξη πυγμής, η επιχείρηση της Νέας Δημοκρατίας στα νησιά μεταφράστηκε σε μια εξέγερση εναντίον της. Μιας εξέγερσης που σημαδεύτηκε από μια τριήμερη απεργία που παρέλυσε το νησί, ανέδειξε τη φύση και τα όρια των κατασταλτικών της μηχανισμών, δίνοντας το παράδειγμα για κάθε σύγκρουση που έχει να αντιμετωπίσει από εδώ και πέρα. Μιας εξέγερσης που ξέφυγε από τον έλεγχο του Περιφερειάρχη Αιγαίου και όλων των τοπικών παραγόντων της ΝΔ στα νησιά και πέρασε στον απλό κόσμο δημιουργώντας  συγκρούσεις και αστάθεια στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. 

Αυτή η εξέγερση πέτυχε να ματαιώσει τα σχέδια της ΕΕ και του Μητσοτάκη να ξεκινήσουν οι εργασίες για τα κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης που προβλέπει ο ρατσιστικός νόμος που ψήφισαν στα τέλη του 2019. Τα εκατοντάδες ΜΑΤ, οι Αύρες, καθώς και οι πλαστικές σφαίρες, τα ληγμένα δακρυγόνα, τα drones και τα ελικόπτερα που έφεραν μαζί τους ήλθαν, είδαν και απήλθαν ηττημένοι – ρημάζοντας βέβαια τα πάντα στο πέρασμά τους ακριβώς σαν δυνάμεις κατοχής – και έτσι τους εξέλαβαν οι πάντες. 

Την ώρα που η κυβέρνηση έψαχνε τρόπο να βγει από το αδιέξοδο και να αφήσει πίσω τη ντροπιαστική της ήττα, ήρθε η κίνηση Ερντογάν να ανακοινώσει το άνοιγμα των συνόρων από την τουρκική πλευρά σαν ένα μέσο πίεσης στο παζάρι με την ΕΕ για μια νέα συμφωνία, την οποία φυσικά θα υπογράψει και η ελληνική κυβέρνηση. 

Όλοι καταγγέλλουν τον Ερντογάν ότι εργαλειοποιεί τους πρόσφυγες σταματώντας τους περιορισμούς που τους κρατάνε μακριά από τα σύνορα αλλά ξεχνάνε ότι είναι η ίδια η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση που του έχουν αναθέσει επί πληρωμή αυτό το καθήκον! Ακολουθώντας το παράδειγμα του Ερντογάν ο Μητσοτάκης τους εργαλειοποιεί με τη σειρά του για να καλύψει τα δικά του προβλήματα: Θέλουμε να ρεφάρουμε την ήττα στα νησιά; Θέλουμε να δείξουμε στους κάθε λογής Ζεεχόφερ ότι είμαστε τα «καλά παιδιά» που μπορούμε να φέρουμε σε πέρας τις αποστολές; Να περιμαζέψουμε τους «Μουτζούρηδες» και να επανασυσπειρώσουμε τους συντηρητικούς ψηφοφόρους μας; Θέλουμε να στρέψουμε αλλού την οργή για το ασφαλιστικό, τους αντεργατικούς νόμους, το νόμο Κεραμέως στις σχολές; Να σταματήσουμε τις απεργίες και τις καταλήψεις που όλο και πληθαίνουν; 

Η συνταγή είναι παλιά όσο ο καπιταλισμός: Βάζουμε μια γερή δόση ρατσισμού, προσθέτουμε αρκετό εθνικισμό, υιοθετούμε την πιο βρώμικη ακροδεξιά ρητορεία και αμολάμε τον στρατό και ΜΑΤ να λιανίσουν τους πρόσφυγες.

Αυτήν την ατζέντα, που θα έκανε ακόμη και τον Ορμπάν να ζηλέψει, υπηρετούν και τα πέντε σημεία της απόφασης του ΚΥΣΕΑ για “στρατιωτικοποίηση της καταστολής ενάντια στους πρόσφυγες στα σύνορα,  προσωρινή αναστολή, για ένα μήνα της υποβολής αιτήσεων ασύλου όσων εισέρχονται στη χώρα παράνομα, άμεση επιστροφή στη χώρα προέλευσης, χωρίς καταγραφή όσων εισέρχονται παράνομα σε ελληνικό έδαφος, υποβολή αιτήματος στην FRONTEX για ανάπτυξη της ομάδας RABIT, προσωρινά μέτρα υπέρ της Ελληνικής Δημοκρατίας, για την αντιμετώπιση επείγουσας κατάστασης λόγω αιφνίδιας εισροής υπηκόων τρίτων χωρών”.

«Ασπίδα» της Ευρώπης

Η επικεφαλής της Κομισιόν Φον Ντερ Λάιεν ήρθε μαζί με τους ευρωπαίους εταίρους στον Έβρο για να συγχαρούν και να δηλώσουν την απόλυτη υποστήριξή τους στον ρατσιστικό πόλεμο της κυβέρνησης (ενώ φυσικά το ίδιο έκανε και ο Τραμπ). Δήλωσε ότι η Ελλάδα είναι η «ασπίδα» της Ευρώπης και υποσχέθηκε 700 εκατομμύρια ευρώ για να φτιάξουν περισσότερους φράχτες, 6 περιπολικά, 1 αεροπλάνο, 2 ελικόπτερα, αυτοκίνητα με θερμικές κάμερες και περισσότερους συνοριοφύλακες της Φρόντεξ  - κάνοντας τον Μητσοτάκη να καμαρώνει. 

Θα έπρεπε να το σκεφτεί καλύτερα. Η ασπίδα είναι αυτή που τρώει όλο το ξύλο για να προστατεύσει το υπόλοιπο σώμα. Η αποδοχή του ρόλου της «ασπίδας» από την ελληνική κυβέρνηση θα σημάνει ότι κόντρα στις υποσχέσεις για «αποσυμφόρηση» και «κανονικότητα», η ανθρωπιστική κρίση και η ζοφερή κατάσταση που επικρατεί σήμερα θα ενταθεί ακόμη περισσότερο. Και μάλιστα με τεράστιο κόστος όχι βέβαια για τον Μητσοτάκη και την Φαν Ντερ Λάιεν αλλά για τους πρόσφυγες και τους ντόπιους. Γιατί τα “πολιτισμένα σχέδια” των Ευρωπαίων για τους πρόσφυγες στα οποία πρωτοστατεί η ελληνική κυβέρνηση έχουν κοντά ποδάρια, πρώτα απ’ όλα λόγω της συνεχιζόμενης οικονομικής και γεωπολιτικής αστάθειας και των ανταγωνισμών. 

Η ιδέα για στρατόπεδα και διαλογή των προσφύγων στην Τουρκία και άλλες τρίτες εκτός της ΕΕ χώρες δεν είναι καινούργια. Βρίσκεται στο τραπέζι από το 2016 και επιχειρήθηκε στην πράξη  στη Λιβύη. Εκεί, οι Ευρωπαίοι είχαν επενδύσει στους χειρότερους πολέμαρχους να τακτοποιήσουν τους πρόσφυγες – μόνο που αυτοί σήμερα είναι σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ τους. Επιπλέον, νέες εντάσεις και νέοι πόλεμοι σε όλη την περιοχή από την Ινδία μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Αφρική δημιουργούν περισσότερους πρόσφυγες.  

Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζει το σχέδιο για μαζικές απελάσεις όσων είναι ήδη εδώ, που ονειρεύεται ο Μητσοτάκης προς τις χώρες εισόδου, δηλαδή την Τουρκία. Βρίσκονται συνεχώς υπό αίρεση και γι’ αυτό έχουν κολλήσει τα προηγούμενα χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει με τις επιστροφές στις χώρες καταγωγής των προσφύγων και μεταναστών οι οποίες δεν γίνονται δεκτές από μια σειρά κράτη. Έτσι το μόνο που απομένει σαν άμεση λύση μέχρι να υλοποιηθούν τα off shore σχέδια της ΕΕ είναι το χτίσιμο και το μάντρωμα των προσφύγων σε κλειστά στρατόπεδα στα νησιά. Το πόσο προχωράει και αυτή η «λύση» αποδείχθηκε στη Λέσβο και στη Χίο. 

Τελικά το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα αυτών των μεγαλεπήβολων σχεδίων της ΕΕ και του Μητσοτάκη είναι να δημιουργούν έδαφος για να αναπτυχθούν οι φασίστες και η ορίτζιναλ ακροδεξιά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η δολοφονική φασιστική επίθεση στην ίδια τη Γερμανία ήρθε να το επιβεβαιώσει αυτό με τον πιο τραγικό τρόπο. Πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα της Μέρκελ και άλλων αξιωματούχων της γερμανικής κυβέρνησης κρύβεται η ενοχή τους όχι μόνο γιατί τους στρώνουν το δρόμο αλλά και γιατί, ακόμη χειρότερα, οι μισοί από αυτούς φλερτάρουν πάνω στην ιδέα να τους νομιμοποιήσουν και πολιτικά. Στην Ελλάδα, ο ρατσιστικός πόλεμος που κήρυξε η ΝΔ στον Έβρο, μέσα σε μόλις τρεις μέρες πέτυχε να βγάλει από τους υπονόμους τα τάγματα εφόδου να χτυπάνε, να προκαλούν εμπρησμούς και να τρομοκρατούν στη Χίο, στη Λέσβο και στον Έβρο. Ό,τι ακροδεξιό βδέλυγμα έχει ξεράσει κατά καιρούς αυτή η χώρα περιφέρεται στα κανάλια παριστάνοντας τον αναλυτή. 

Πρέπει να είναι απόλυτα καθαρό ότι αυτή είναι η αιτία για την επανεμφάνιση της φασιστικής απειλής και όχι οι αγώνες των κατοίκων στα νησιά ενάντια στα στρατόπεδα. Όπως και το 2011 η αριστερά πήρε πάνω της το κίνημα των πλατειών και πέταξε έξω τις ακροδεξιές και φασιστικές μειοψηφίες που έμπαιναν να το καθορίσουν έτσι και τώρα έχουμε το καθήκον να τους απομονώσουμε ξανά – κάθε φορά που επιχειρούν να κάνουν τα ίδια πατώντας πάνω στις ρατσιστικές ατζέντες και των τοπικών παραγόντων της ΝΔ που βλέπουμε να παίζουν το δικό τους παιχνίδι από τα νησιά μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Πρόκειται για ένα κρίσιμο ανοιχτό μέτωπο που μπορεί να κερδηθεί με κοινές διαδηλώσεις προσφύγων και ντόπιων βάζοντας μπροστά τα συνδικάτα και το κίνημα αλληλεγγύης. 

Μπορούμε να σταματήσουμε τα ρατσιστικά σχέδια ΕΕ-κυβέρνησης και την φασιστική απειλή! Το καλύτερο παράδειγμα ήρθε από τη Λέσβο και τη Χίο όπου μαθητές, εργάτες και αγρότες, είπαν αυτό που με δύο λόγια έγραψαν οι μαθητές του Μανταμάδου στο πανό της κατάληψής τους: Κανένας ελεύθερος άνθρωπος στη φυλακή. Το παράδειγμα μας δίνουν οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες ασύλου που οργανώνουν απεργία απαιτώντας την κατάργηση του νόμου που εξευτελίζει τη διαδικασία ασύλου, που έσπευσε παράνομα ακόμη και με το δικό τους διεθνές δίκαιο να παγώσει η κυβέρνηση.  

Το παράδειγμα μας το δίνουν οι χιλιάδες πρόσφυγες, που παρά τις αντίξοες συνθήκες της ζωής τους, συνεχίζουν να διαδηλώνουν στα νησιά απαιτώντας την ελευθερία τους κόντρα στα μπλόκα της αστυνομίας, τα δακρυγόνα αλλά και τις επιθέσεις των φασιστών που βρήκαν την ευκαιρία να βγουν από τους υπονόμους τους. Είναι μια τεράστια δύναμη όχι μόνο γιατί είναι άνθρωποι που έχουν περάσει επαναστάσεις, πολέμους, πελάγη αλλά και γιατί με τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει η «πολιτισμένη Ευρώπη», δεν έχουν πλέον τίποτε απολύτως να χάσουν. 

Το παράδειγμα μας το δίνει το κίνημα αλληλεγγύης στην υπολοιπη Ευρώπη. Στη Γερμανία που ο κόσμος διαδήλωσε κατά χιλιάδες σε 30 πόλεις καταγγέλλοντας την ρατσιστική ντροπή στον Έβρο. Που απαίτησε και πέτυχε αποφάσεις δημοτικών συμβουλίων υπέρ της μετεγκατάστασης προσφύγων από τα ελληνικά νησιά σε δεκάδες  πόλεις της Γερμανίας. Μας το δίνει η Ιταλία όπου το κίνημα αλληλεγγύης και οι Σαρδέλες πέτυχαν να ανακόψουν το σύμβολο της ακροδεξιάς Σαλβίνι. Η Γαλλία που με τις συνεχόμενες απεργίες και τα Κίτρινα Γιλέκα δείχνει ποια είναι η εναλλακτική απέναντι στα ρατσιστικά μέτρα του Μακρόν και την φασιστική απειλή της Λεπέν. Οι πρόσφυγες και το κίνημα αλληλεγγύης στην Ελλάδα δεν είμαστε μόνοι μας. 

Κίνηµα αλληλεγγύης

Αυτή είναι η κρίσιμη στιγμή, για ακόμη μια φορά όπως το 2015, σε όλη την Ευρώπη, το κίνημα αλληλεγγύης, τα συνδικάτα, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα να βάλουν φρένο στα σχέδια κυβέρνησης-ΕΕ από τη μια και στις ακροδεξιές κραυγές λέγοντας απλά και καθαρά: “Ανοίξτε τα σύνορα, αφήστε τους πρόσφυγες να περάσουν”. Απέναντι στην διπλή επίθεση λιτότητας και ρατσισμού της ΝΔ πρέπει να μπολιάσουμε κάθε αγώνα και κάθε απεργία με αυτό το αίτημα. 

Να επιβάλουμε τα μόνα ρεαλιστικά αιτήματα για να σταματήσει η ανθρωπιστική κρίση στις Μόριες και να υπάρξει αποσυμφόρηση των νησιών: Άσυλο και χαρτιά τώρα σε όλους τους πρόσφυγες, κλείσιμο των στρατοπέδων και μεταφορά των προσφύγων στην ελληνική ενδοχώρα, πόλεις ανοιχτές σε πρόσφυγες και μετανάστες, ελευθερία μετακίνησης να πάνε σε άλλη χώρα αν αυτό επιθυμούν.  

Δεν είναι όνειρο θερινής νυκτός αυτό. Είναι αυτό που ακριβώς συνέβη το 2015 όταν η μια μετά την άλλη οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να ανοίξουν τα σύνορά τους και να αποδεχτούν τους πρόσφυγες με την στήριξη του πλατιού κινήματος αλληλεγγύης. Έτσι και τώρα με σύνθημα «σύνορα ανοιχτά, πόλεις ανοιχτές» μπορούμε να σπάσουμε τον αδιέξοδο ρατσιστικό φαύλο κύκλο στον οποίο προσπαθούν να μας εγκλωβίσουν. 

Το ΣΕΚ, η ΚΕΕΡΦΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπαίνουν μπροστά σε αυτή τη μάχη καλώντας σαν πρώτο βήμα διαδηλώσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις  στις 5 Μάρτη. Αλλά δεν θα κερδίσουμε μόνοι μας αυτόν τον αγώνα. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη να συσπειρώσουμε σε ένα ενιαίο μέτωπο όλο τον κόσμο της εργασίας και της αριστεράς. 

Τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπει με ανοιχτό το στόμα τον Τσίπρα να μην τολμά ούτε και τώρα να συγκρουστεί με τον ρατσισμό των «εταίρων» και να δηλώνει έτοιμος «να βάλει πλάτη» στην κυβέρνηση και την ΕΕ σπέρνοντας αυταπάτες για μια ρατσιστική διαχείριση με «ανθρώπινο πρόσωπο». Τον κόσμο του ΚΚΕ, που στη Λέσβο και στη Χίο στήριξε τα μέτωπα της αντίστασης. Ανοίγοντας καθαρά τη συζήτηση ότι αποδείχτηκε πόσο λάθος ήταν η γραμμή της «πατριωτικής ευθυγράμμισης» που ακολούθησε το προηγούμενο διάστημα βάζοντας τα Εργατικά Κέντρα στα νησιά να πλαισιώνουν τα αντιδραστικά συλλαλητήρια των «Μουτζούρηδων». Να κερδίσουμε κάθε Εργατικό Κέντρο, σωματείο και συνδικάτο, σχολή και σχολείο σε αυτόν τον αγώνα.

Σε αυτές τις συνθήκες αποδεικνύεται δραματικά επίκαιρη η διοργάνωση της φετινής Διεθνούς Μέρας Δράσης ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό στις 21 Μάρτη, μιας πρωτοβουλίας που τρέχει ταυτόχρονα με στόχο μαζικά συλλαλητήρια σε δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο – και για ένα παραπάνω βασικό λόγο: Μέσα στις επόμενες βδομάδες αναμένεται η απόφαση του δικαστηρίου μετά την πρόταση ξέπλυμα της «εισαγγελέως υπεράσπισης» στη δίκη της Χρυσής Αυγής σε ένα κλίμα που η πολιτική της κυβέρνησης κινείται στην κατεύθυνση της υλοποίησης της γραμμής αυτών που πρότεινε η ίδια η Χρυσή Αυγή. Οι συνδέσεις και ο κίνδυνος είναι προφανείς.

Στις 21 Μάρτη, στην Αθήνα στην Ομόνοια και σε άλλες πόλεις σε όλη τη χώρα στις 3μμ, να είμαστε όλοι εκεί, να μη λείψει κανείς. 

 

Η «ζούγκλα» της Μόριας

H επίσκεψή μου στην Μόρια ήταν μια τραυματική εμπειρία. Περίμενα ότι τα πράγματα θα ήταν άσχημα αλλά όχι μέχρι αυτού του σημείου. Δεν γνώριζα και ούτε ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτό που έζησα τρεις μέρες εκεί. Αυτό που βλέπουμε και διαβάζουμε στα ΜΜΕ για τη Λέσβο είναι ότι πρόκειται για ένα στρατόπεδο όπου παρέχονται υπηρεσίες που καλύπτουν τουλάχιστον τις βασικές ανάγκες. Αλλά αυτό δεν ισχύει.

Ο κόσμος ζει έξω, μέσα στη “ζούγκλα” χωρίς ιατρική περίθαλψη, πολλές φορές χωρίς πρόσβαση στο φαγητό και στο νερό, χωρίς ηλεκτρισμό, μέσα στο καταχείμωνο. Οι εικόνες ήταν πραγματικά σοκαριστικές. Το πρώτο βράδυ τριγύρισα στην περιοχή γύρω από το στρατόπεδο και μετά από λίγο κατάφερα να μπω και στο εσωτερικό. Από έξω, αυτό που έβλεπα ήταν μια κόλαση. Από μέσα είδα ένα μέρος που έχει κτιστεί για να “φιλοξενεί” το πολύ 500 άτομα -και όχι τους 3300 που υποστηρίζουν- εκτός και αν θεωρούν ικανοποιητικό οι άνθρωποι να στοιβάζονται σαν σαρδέλες. 

Μίλησα με πολύ κόσμο και τα πιο σημαντικά θέματα που μου ανέδειξαν ήταν τα εξής: Δεν υπάρχει ιατρική κάλυψη. Προσπάθησα, έψαξα να βρω μια κλινική και δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Χωρίς γιατρούς εύχεσαι να μην αρρωστήσεις και αν αρρωστήσεις, αν καταφέρεις να σε δει ένας γιατρός, αυτό που σου δίνουν είναι παρασεταμόλη και μετά σου λένε πιες πολύ νερό. Το στρατόπεδο είναι μέσα στην βρώμα. Ο κόσμος ζει μέσα στα σκουπίδια, μέσα στα ποντίκια και τα έντομα. Αν ξεσπάσει κάποια επιδημία τα σκουπίδια και η έλλειψη ιατρικής φροντίδας θα είναι η αιτία. Υπάρχουν ελάχιστες τουαλέτες και ο κόσμος αναγκάζεται να πηγαίνει έξω στην ύπαιθρο. Οι γυναίκες το βράδυ αναγκάζονται να χρησιμοποιούν πάνες. 

Είδα χιλιάδες ανθρώπους να περιμένουν σε μια και μόνο ουρά για να πάρουν ένα πιάτο φαϊ, μπορεί και για δύο ή τρεις ώρες στην αναμονή και πολλές φορές τους λένε ότι το φαγητό τέλειωσε. Οπότε τότε αποδέχεσαι ότι θα πεινάσεις γιατί δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές. Είναι ένα θαύμα που αυτός ο κόσμος καταφέρνει να παραμένει ζωντανός, είναι κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού. Το πρώτο βράδυ είδα εφιάλτες στον ύπνο μου γι’ αυτό το μέρος. Και τη δεύτερη σκεφτόμουν τι μπορώ να κάνω γι’ αυτούς. 

Υπάρχουν άνθρωποι στη Μυτιλήνη, ντόπιοι, που θέλουν να βοηθήσουν, τους είδα να φέρνουν ξύλα και παλέτες και είδη πρώτης ανάγκης. Αλλά το όλο σύστημα είναι συνειδητά σκληρό ώστε να κάνει τη ζωή αφόρητη στους πρόσφυγες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζονται σαν πρόσφυγες αλλά σαν εγκληματίες. Και μετά χρησιμοποιούν κατηγοριοποιήσεις όπως οι “ευάλωτες ομάδες” για να τους διαιρέσουν. Οι ενήλικες θεωρούνται “μη ευάλωτοι” εκτός και αν είναι μεγάλες οικογένειες. Είναι εξοργιστικοί αυτοί οι διαχωρισμοί. Και όλοι όσοι ρισκάρουν τη ζωή τους για να περάσουν με μια βάρκα τη θάλασσα, τι είναι, αυτοί δεν είναι ευάλωτοι; 

Σαν πρόσφυγας ο ίδιος έχω ζήσει κάτι σκληρότερο, ήμουν σε στρατόπεδο για 6 ολόκληρα χρόνια στο νησί Μάνους στον Ειρηνικό. Εκεί ήμασταν κλεισμένοι σε ένα κλειστό στρατόπεδο όπου δεν μας επέτρεπαν να βγούμε έξω. Αν προχωρήσουν στο σχέδιο να κλείσουν τη Μόρια και να ανοίξουν ένα κλειστό στρατόπεδο στο νησί, όπως εξήγγειλαν, τι θα συμβεί; Αν δεν μπορούν να φροντίσουν τόσους ανθρώπους στη Μόρια γιατί θα μπορέσουν σε ένα κλειστό στρατόπεδο; 

Γιατί ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολάρια για να χτίζουν τείχη και φράχτες και να φτιάχνουν στρατόπεδα; Αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να κάνουν τη ζωή τους καλύτερη και να επισπεύσουν τη διαδικασία χορήγησης ασύλου, να τους δώσουν στέγη και σιγά σιγά να συνεισφέρουν στις τοπικές κοινωνίες. Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι είναι κολλημένοι στη Μόρια χωρίς να τους δίνεται η δυνατότητα να συνεισφέρουν στις τοπικές κοινωνίες και ετοιμάζονται να ξοδέψουν ξανά δισεκατομμύρια ευρώ για να τους κρατάνε φυλακισμένους και να τους κρύβουν. 

Συμμετείχα στη μεγάλη διαδήλωση που έκαναν οι πρόσφυγες στις 3/1. Ήθελα να δω πως οι αρχές και η αστυνομία αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες όταν αυτοί διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Συμμετείχαν ολόκληρες οικογένειες με τα παιδιά τους, περίπου 3000 κόσμος. Τα αιτήματά τους ήταν βασικά πράγματα: Πρόσβαση σε νερό, ηλεκτρισμό, φαγητό, στέγη, υγειονομική περίθαλψη. Η αστυνομία τους σταμάτησε απαγορεύοντάς τους να διαμαρτυρηθούν για αυτά τα βασικά δικαιώματα. Άρχισαν να ρίχνουν ασταμάτητα δακρυγόνα μέσα στο πλήθος πάνω σε μικρά παιδιά. Δεν περίμενα ότι οι πρόσφυγες θα απαντήσουν σε αυτήν την επίθεση με τόσο ειρηνικό τρόπο. Οι αρχές ήθελαν να προβοκάρουν τους διαδηλωτές για να αντιδράσουν βίαια και μετά να το χρησιμοποιήσουν εναντίον τους. Και μαζί με τα δακρυγόνα άρχισαν να σπρώχνουν και να χτυπάνε με στόχο να διαλύσουν μια ειρηνική διαδήλωση

Αλλά μια δεύτερη ομάδα από πρόσφυγες μπόρεσε να φτάσει στη Μυτιλήνη και έκανε καθιστική διαμαρτυρία ενάντια στο νέο νόμο της ελληνικής κυβέρνησης που περιορίζει το δικαίωμα στο άσυλο. Ο κόσμος δεν ξέρει τίποτε για το νέο νόμο, ποια θα είναι η διαδικασία. Κανείς δεν τους έχει ενημερώσει -δεν υπάρχει κανείς να τους ενημερώσει- στη Μόρια, μόνο αστυνομία και προσωπικό ασφαλείας. Επιπλέον υπάρχει και το πρόβλημα της γλώσσας, θέλουν ανθρώπους που να μπορούν να μιλάνε μια γλώσσα που καταλαβαίνουν. Αλλά ανάμεσα στους χιλιάδες πρόσφυγες, οι μόνοι που μπορείς να διακρίνεις από άποψη υπηρεσιών είναι η G4S, δηλαδή μια εταιρία security. Aλλά δεν ξέρω και αυτοί τι κάνουν εκεί καθώς ο κόσμος κάθε άλλο παρά ασφαλής αισθάνεται.

Τα ΜΜΕ αρέσκονται να κάνουν λόγο για τις “συμμορίες” αλλά το πρόβλημα είναι αλλού. Όταν υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις από το φαγητό ως το νερό, δεν υπάρχουν τουαλέτες και στέκεσαι για ώρες στις ουρές, όποιους και να βάλεις, Έλληνες, Ευρωπαίους στο τέλος θα καταλήξει σε ανταγωνισμό και αυτός θα φέρει τη βία. Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει έλλειψη βασικών αγαθών. 22.000 άνθρωποι σε αυτό το σκατομέρος έχουν να παλέψουν κάθε μέρα για τα στοιχειώδη. 

Έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση που έχει να κάνει συνολικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στο τέλος της μέρας είναι η ελληνική κυβέρνηση που εφαρμόζει τα μέτρα και διαχειρίζεται αυτήν την κατάσταση. Και δεν είναι η ελληνική κυβέρνηση που πληρώνει το τίμημα, είναι οι πρόσφυγες που το πληρώνουν. 

Δεν υπάρχουν “υποκινητές”. Υποκινητές είναι αυτοί που αφήνουν τον κόσμο να ζει σε αυτήν την κατάσταση. Στη διαδήλωση οι μόνοι άνθρωποι που συμμετείχαν και ήταν μη πρόσφυγες ήταν η ιατρική ομάδα που έδινε πρώτες βοήθειες στον κόσμο που χτυπήθηκε από τα δακρυγόνα. Ο κόσμος διαδηλώνει επειδή δεν καλύπτονται οι βασικές του ανάγκες, όταν δεν φροντίζεις να του δώσεις νερό και φαγητό πως να κρατήσει το στόμα του κλειστό; 

Με εντυπωσίασε ότι παρά αυτήν την τρομακτική κατάσταση, ο κόσμος καταφέρνει να ενώνεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά του με μια φωνή. Διαδήλωναν μαζί Ασιάτες, κόσμος από την Αφρική, από τη Μέση Ανατολή. Οι κινητοποιήσεις γίνονται και οργανώνονται από τους ίδιους τους πρόσφυγες. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι γυναίκες και τα παιδιά διαδήλωσαν πρώτες. Δεν υπάρχουν πάνες για τα μωρά, δεν υπάρχει αρκετό φαγητό για τα παιδιά και τις έγκυες γυναίκες. Αυτό που με συγκλόνισε στη Μόρια είναι τα χιλιάδες μικρά παιδιά. Συνάντησα εκατοντάδες παιδιά και τα ρώτησα τι όνειρα έχεις, σε τι ελπίζεις, και δεν έχουν όνειρα, δεν έχουν ελπίδα. Είναι αθώα παιδιά, τι έγκλημα μπορεί να έχουν κάνει; Δεν υπάρχει καν σχολείο γι’ αυτά, βασανίζονται κάθε μέρα βλέποντας τους γονείς τους να διαλύονται από αυτήν την κατάσταση. 

Το μήνυμα που θέλω να στείλω στην ΕΕ και την ελληνική κυβέρνηση είναι το εξής. Τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα έγινε κάτι πολύ μεγάλο, ότι υποδέχτηκε και βοήθησε τους πρόσφυγες να περάσουν τα σύνορα για να πάνε εκεί που θέλουν. Τώρα εφαρμόζουν μια πολιτική που τους είπαν, να κλείσουν σε ένα νησί με πληθυσμό 40.000 κατοίκων 20.000 πρόσφυγες, να κάνουν όλο το νησί μια φυλακή -τώρα και με κλειστά στρατόπεδα. 

Πρόκειται για μια εντελώς απαράδεκτη κατάσταση. Αυτό που κάνουν είναι ότι σκάβουν μια βαθιά τρύπα για τους πρόσφυγες και τους ντόπιους, αλλά στην πραγματικότητα φτιάχνουν μια τρύπα για τους ίδιους. Γιατί όταν όλο αυτό καταρρεύσει, που θα καταρρεύσει, θα τους πάρει και αυτούς μαζί. 

Η Ευρώπη είναι μια τεράστια και πλούσια ήπειρος και έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει εκατομμύρια ανθρώπους. Και όλοι αυτοί δεν βρίσκονται στην Ευρώπη για να πάρουν αλλά για να δώσουν, να συνεισφέρουν, είναι πλούτος για τις χώρες που τους φιλοξενούν. Οι περισσότεροι από όσους έχουν κολλήσει στη Μόρια, ήταν άνθρωποι που στις χώρες τους είχαν μια δουλειά, ήξεραν μια τέχνη, είχαν σπουδάσει. Άνθρωποι που οι χώρες τους καταστράφηκαν ή είχαν διεφθαρμένες κυβερνήσεις, πολλές φορές υπό την προστασία ευρωπαϊκών στρατευμάτων που βρίσκονται εκεί υποτίθεται για να τους προστατεύουν. 

Η Διεθνής Μέρας Δράσης στις 21 Μάρτη είναι μια φοβερή πρωτοβουλία, την υποστηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις και καλώ τους πάντες να την στηρίξουν. Το φαινόμενο της στοχοποίησης των προσφύγων το βλέπουμε παντού σε όλο τον κόσμο με αποτέλεσμα ο ρατσισμός και ο φασισμός να ενισχύονται. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχει χώρος για αυτά τα πράγματα σήμερα μέσα σε μια κοινωνία. Δεν είναι καιροί αυτοί για μίσος και ρατσισμό, για μαύρους και άσπρους, για ντόπιους και ξένους. Είναι καιροί για αγάπη και αγώνα για να κάνουμε την κοινωνία ένα καλύτερο μέρος για όλους μας. 

Αυτός ο κόσμος χτίστηκε από μαύρους και άσπρους, χριστιανούς και μουσουλμάνους, ευρωπαίους, αφρικανούς και ασιάτες, τον χτίσαμε όλοι μαζί. Ας τον κάνουμε καλύτερο, χωρίς ρατσισμό και φασισμό.  

Αμπντούλ Αζιζ Μουχάμαντ

 

Η φωνή των γυναικών

Χαιρετισμούς σε όλο τον κόσμο. Είμαι η Α.Μ. Είμαι 19 ετών. Είμαι από το Αφγανιστάν. Γεννήθηκα στην Χεράτ του Αφγανιστάν. Τώρα ζω με την οικογένειά μου στο καμπ της Μόριας, ως πρόσφυγας. Είμαι καθηγήτρια αγγλικών στο καμπ της Μόριας. Διδάσκω αγγλικά σε ανθρώπους στο καμπ της Μόριας. Επιλέγω να είμαι καθηγήτρια στη Μόρια γιατί ξέρω ότι διδάσκοντας αγγλικά σε ανθρώπους, μπορώ να τους βοηθήσω. 

Γράφω αυτό το γράμμα μια χειμωνιάτικη μέρα στη Μόρια. Θέλω να ξέρετε για τη φρικτή και αγχωτική κατάσταση του καμπ της Μόριας. Ένας άνθρωπος δε μπορεί να αντέξει αυτή την κατάσταση, και δε μπορεί να ζήσει σε ένα μέρος σαν αυτό, αλλά όλοι οι πρόσφυγες (είναι) αναγκασμένοι να ζουν σε αυτές τις φριχτές και αγχωτικές συνθήκες. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε; Αλλά γιατί δε ζούμε σαν άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο;

Πιστεύω ότι ένα σημαντικό πράγμα που χάθηκε από αυτό τον κόσμο είναι η ανθρωπιά. Πού είναι η ανθρωπιά; Δε βλέπω ανθρωπιά σε αυτό τον κόσμο. Πιστεύω ότι ανθρωπιά σημαίνει πρώτα να σκέφτεσαι τους άλλους και μετά τον εαυτό σου. Οι περισσότεροι από εσάς, σε όλο τον κόσμο, ξέρετε για την κατάσταση στη Μόρια και τους πρόσφυγες, αλλά δε λέτε τίποτα, και απλά βλέπετε την κατάσταση, και παραμένετε σιωπηλοί. Γιατί παραμένετε σιωπηλοί; Και δεν θέλετε να μιλήσετε. Γιατί;

Αυτή την ερώτηση είχα στο μυαλό μου. Μέχρι τώρα δεν έβρισκα απάντηση. Θα εξηγήσω την κατάσταση στη Μόρια. Μετά από αυτό, θα καταλάβετε γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Η κατάσταση στη Μόρια είναι πολύ δύσκολη για όλους τους πρόσφυγες, ειδικά για τα παιδιά και τις γυναίκες. Η Μόρια είναι πολύ συνωστισμένη. Είναι ένα μικρό μέρος, αλλά πολύ συνωστισμένο. Όταν το δείτε, δε θα το πιστεύετε. “Πώς ζουν τόσοι άνθρωποι σε έναν τόσο μικρό χώρο;” θα αναρωτηθείτε.

Οι πρόσφυγες αναγκάζονται να ζουν σε έναν μικρό χώρο, μέσα στην σκηνή, σε διάφορα μέρη της Μόρια, που είναι σαν ζούγκλα. Αναγκάζονται να χρησιμοποιούν δημόσια λουτρά και τουαλέτες, αντί να χρησιμοποιούν προσωπικά. Τώρα, αυτή τη χειμωνιάτικη μέρα στη Μόρια, κανείς δε μπορεί να βρει λουτρό με ζεστό νερό πουθενά. Τις περισσότερες φορές, οι πρόσφυγες αναγκάζονται να κάνουν μπάνιο με κρύο νερό. Μετά από αυτό αρρωσταίνουν.

Οι πρόσφυγες αναγκάζονται να αφήνουν τα μωρά και τα παιδιά τους μόνα στη σκηνή, απλά για να πάνε στην ουρά του συσσιτίου, και αφού περιμένουν για τρεις ή τέσσερις ώρες στην ουρά, οι μητέρες μπορούν να πάρουν το φαγητό και το νερό τους. Το μωρό κλαίει για 3-4 ώρες, γιατί η μητέρα του δεν είναι στη σκηνή. Οι πρόσφυγες (συμπεριλαμβανομένων των μανάδων) πρέπει να πάνε στην ουρά του συσσιτίου τρεις φορές τη μέρα – πρωί, μεσημέρι, απόγευμα. Τι πιστεύετε; Τι θα συμβεί σε αυτά τα μωρά ή τα παιδιά, αφού κλάψουν για 3-4 ώρες;

Όταν ένας πρόσφυγας αρρωσταίνει, αναγκάζεται να περιμένει στην ουρά για πολλή ώρα, περιμένοντας να πάει σε γιατρό. Οι περισσότεροι ασθενείς δε θα δουν ποτέ τους φάρμακα, επειδή τα φάρμακα είναι πολύ λίγα, για να δοθούν σε όλους τους ασθενείς. Τι θα απογίνουν αυτοί οι ασθενείς; Και κάποιες φορές, γυναίκες αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν άντρα μεταφραστή, για να εξηγήσουν το πρόβλημά τους στον γιατρό.

Ένα άλλο πράγμα που με ενοχλεί στη Μόρια είναι το εξής: Το ταλέντο παιδιών και εφήβων που χάνεται, επειδή δεν υπάρχουν αρκετά σχολεία για όλους. Τα παιδιά παίζουν όλη μέρα, αντί να είναι στο σχολείο, να μελετούν και να βελτιώνουν τις γνώσεις τους. Όχι μόνο παιδιά, αλλά και έφηβοι. Εννοώ πως έφηβοι δε μπορούν να πάνε σχολείο, δε μπορούν να μελετήσουν, δε μπορούν να βελτιώσουν τις γνώσεις τους, όπως και τα παιδιά. Ομοίως μερικές μητέρες θέλουν να σπουδάσουν, αλλά δε μπορούν.

Όλοι οι πρόσφυγες, όπως εγώ και τα αδέρφια μου, θέλουμε να σπουδάσουμε (να συνεχίσουμε την εκπαίδευσή μας), αλλά δε μπορούμε να σπουδάσουμε στη Μόρια. Όλοι οι γονείς, όπως και οι δικοί μου γονείς, ανησυχούν συνεχώς για την μόρφωση των παιδιών τους. Πιστεύω ότι η μόρφωση είναι πολύ σημαντική γιατί το μυαλό μας ανοίγει, σαν μια πόρτα σε έναν καινούριο κόσμο.

Θέλω να γίνω γιατρός στο μέλλον. Τώρα είναι αδύνατο, αλλά ίσως στο μέλλον.... Δεν ξέρω... Ίσως...

Τον περισσότερο καιρό δεν έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα. Η σκηνή μας είναι πολύ κρύα, γιατί εμείς (όλοι οι πρόσφυγες) δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σόμπες χωρίς ρεύμα. Και δε μπορούμε να φτιάξουμε φαγητό χωρίς ρεύμα. Οι πρόσφυγες αναγκάζονται να ανάβουν φωτιές για να κρατήσουν τη σκηνή ζεστή και για να μαγειρέψουν. Μερικές φορές και το να βρεις νερό στη Μόρια είναι πολύ δύσκολο.

Πόσο δύσκολο είναι για αυτούς που απορρίφθηκαν;

Ο Θεός μας βοήθησε και μας προστάτευσε (όλους τους πρόσφυγες) στη βάρκα, στην επικίνδυνη θάλασσα. Επιβιώσαμε μόνο χάρη στον Θεό. Αλλά αφού περάσεις αυτή την επικίνδυνη κατάσταση, και αντέξεις τις φριχτές συνθήκες της Μόριας, το να σε απορρίψουν είναι πολύ κακό.

Η τελευταία μου πρόταση:

Παρακαλώ Ευρωπαϊκές χώρες, βάλτε τους εαυτούς σας στη θέση των προσφύγων, και μέσα από τα μάτια των προσφύγων δείτε τη ζωή. Παρακαλώ δεχτείτε μας, όλους τους πρόσφυγες. Ξέρω ότι η επιστολή μου θα αναγνωσθεί την Ημέρα της Γυναίκας. Γι’ αυτό εύχομαι μια μέρα όλες οι γυναίκες της Μόριας να ζήσουν σε ένα άνετο μέρος, με ήρεμο μυαλό.

Ελπίζω η επιστολή μου να αλλάξει κάτι στη ζωή όλων των προσφύγων. Είμαι αισιόδοξο άτομο. Πιστεύω ότι κάποια μέρα στο μέλλον, καλά πράγματα θα συμβούν στις   ζωές μας, στις ζωές όλων των προσφύγων.

Ελπίζω. Ελπίζω...

Καλούμε όλους και όλες ανά τον κόσμο να δείξουν την αλληλεγγύη τους στις 8 Μάρτη, ημέρα των γυναικών και στις 21 Μάρτη, διεθνή ημέρα ενάντια στο ρατσισμό. Για έναν πλανήτη χωρίς σύνορα και φυλακές προσφύγων.

A.M.