8 Μάρτη 2019
Η Κατερίνα Θωίδου ξεσκεπάζει τις υποκρισίες των «προστατών του αγέννητου παιδιού» και τις σεξιστικές «λύσεις για το πρόβλημα της υπογεννητικότητας»
Η αφίσα ενάντια στις εκτρώσεις που αναρτήθηκε σε σταθμούς του Μετρό, από την οργάνωση «Αφήστε με να ζήσω», καθώς και το πρωτοσέλιδο του Sportime λίγες μέρες νωρίτερα, που αποφάσισε –ελλείψει ποδοσφαιρικών αγώνων– «να τιμήσει την ημέρα του αγέννητου παιδιού», αποτελούν μία ευθεία σεξιστική επίθεση ενάντια στις κατακτήσεις και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος της κάθε γυναίκας. Μετά την κατακραυγή που προκάλεσε η εν λόγω αφίσα, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, με παρέμβασή του, κάλεσε τη διοίκηση της ΣΤΑΣΥ να κατέβουν το συντομότερο οι αφίσες από τους χώρους του Μετρό.
Όμως δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Αυτή η επίθεση είναι καρπός της πολιτικής της ΝΔ, η οποία ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι το κόμμα του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ένα από τα πρώτα μέτρα της ΝΔ ήταν να καταργήσει τη Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων και να την αντικαταστήσει με τη Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας Φύλων, υπονοώντας πως η διεκδίκηση της ισότητας είναι παρέκκλιση από τον φυσιολογικό προορισμό της γυναίκας που είναι η δημιουργία οικογένειας.
Στις αρχές Φλεβάρη η οργάνωση Πανελλήνιος Ένωσης Γονέων «Η Χριστιανική Αγωγή» (που στηρίζει το «Αφήστε με να ζήσω») μαζί με διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις, διοργάνωσαν ημερίδα ενάντια στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία. Η Κεραμέως κάλεσε αρχικά τα 15μελή Μαθητικά Συμβούλια Λυκείων και εκπαιδευτικούς Π.Ε. και Δ.Ε της Περιφέρειας Αττικής να συμμετάσχουν στην ημερίδα. Τελικά μετά από διαμαρτυρίες, η υπουργός απέσυρε με άλλη εγκύκλιό της το κάλεσμα αυτό.
Λίγες μέρες νωρίτερα για μία ακόμη φορά η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επαναδιατύπωσε τη θέση της για τις εκτρώσεις, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι θεωρεί την εκούσια έκτρωση ως «φόνο», τονίζοντας πως «το έμβρυο είναι ακέραιος άνθρωπος από τη στιγμή της σύλληψής του». Μάλιστα από τον Ιούλη του 2019 η Ιερά Σύνοδος καθιέρωσε ως ημέρα «Αγέννητου παιδιού»- μέρα κατά των εκτρώσεων δηλαδή- κάθε πρώτη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα. Στο πλαίσιο της ημέρας αυτής αναρτήθηκαν και οι σχετικές αφίσες στο ΜΕΤΡΟ, καθώς και το πρωτοσέλιδο της Sportime.
Η οργάνωση που πλήρωσε για την εν λόγω αφίσα, είναι η Πανελλήνια Ένωση Φίλων των Πολυτέκνων που συστεγάζεται και συνεργάζεται με τον «Πανελλήνιο Σύνδεσμο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού» (ΠΑ.ΣΥ.Π.Α.Π.) και την οργάνωση «Αφήστε με να ζήσω». Το «Αφήστε με να ζήσω» στηρίζεται επίσης από 19 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών, ανάμεσά τους και η Aνώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος, με Γενική Γραμματέα την δημοτική σύμβουλο του Μπακογιάννη και γνωστή για τη συμμετοχή της στα χρυσαυγίτικα πογκρόμ του 2011 Ινές Λυκούδη. Η κίνηση «Αφήστε με να ζήσω» κάνει διάφορες σεξιστικές και εθνικιστές δράσεις, διοργανώνοντας συνέδρια δήθεν επιστημονικού χαρακτήρα, που επιβεβαίωναν μέσα από ένα μεταφυσικό πρίσμα πως οι γυναίκες που κάνουν άμβλωση είναι φόνισσες και βάλλονται για τη δήθεν εξόντωση του έθνους!
Με μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα της οργάνωσης ΠΑ.ΣΥ.Π.Α.Π. μπορεί κανείς να ενημερωθεί για το «θεάρεστο» έργο της που είναι να: «ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ σωστά τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ —και της εφηβικής και προεφηβικής ηλικίας νέες, αλλά και γενικά τούς ΝΕΟΥΣ, ώστε να μην καταλήξουν ΠΟΤΕ στην τραγική ΕΚΤΡΩΣΗ, ούτε τη χειρουργική ούτε τη φαρμακευτική, έστω κάποιων ωρών και ημερών (με οποιαδήποτε μορφή αντισυλληπτικών: «χάπι επόμενης ημέρας» κ.λπ..» και επίσης συμβουλεύει τις γυναίκες: «ΠΡΟΣΟΧΗ επίσης και αποφυγή από τα Κέντρα «Οικογενειακού ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ», πού συνιστούν αντισύλληψη».
Η καμπάνια για τα αγέννητα παιδιά χρησιμοποιούσε πάντα ασύστολα ψέματα για να δικαιολογήσει την επίθεση στο δικαίωμα της γυναίκας να ελέγχει την αναπαραγωγική της ικανότητα. Σήμερα ο πρωτοσέλιδος τίτλος του Sportime υποστηρίζει ότι: «Πάνω από 350.000 εκτρώσεις κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Θανατώνεται πληθυσμός ίσος με το άθροισμα των κατοίκων της Πάτρας και του Ηρακλείου Κρήτης. Χωρίς αμβλώσεις, σε τέσσερα μόνο χρόνια ο πληθυσμός της χώρας μας θα ήταν κατά 1 εκατ. μεγαλύτερος». Μόνο που ακόμη κι αν γίνονταν 350.000 αμβλώσεις ετησίως, το άθροισμα των κατοίκων της Πάτρας και του Ηρακλείου Κρήτης είναι 472.000, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Επιστρατεύουν από συναισθηματικούς εκβιασμούς, μέχρι ιατρικά ψέματα με μπόλικη εθνικιστική υστερία για το «ελληνικό έθνος που χάνεται». Οι εκτρώσεις παρομοιάζονται με «θανάτωση πληθυσμών», ενώ η απαγόρευσή τους θεωρείται ως μια πιθανή στρατηγική καταπολέμησης της υπογεννητικότητας. Παρόμοια θέση παίρνει και ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης, υποστηρίζοντας πως οι εκτρώσεις εγείρουν ζητήματα που αφορούν την επιβίωση του έθνους.
Βέβαια τέτοιου είδους συσχετισμοί παραπέμπουν στη ναζιστική Γερμανία, όπου απαγορεύονταν σε λευκές γυναίκες να προβούν σε έκτρωση ώστε να μην τεθεί σε κίνδυνο η επιβίωση της «Άριας φυλής». Για τους ναζί οι γυναίκες είναι μόνο εν δυνάμει μητέρες/μηχανές παραγωγής υποταγμένες στο εθνικό καθήκον της αντιμετώπισης της υπογεννητικότητας. Το «Αφήστε με να ζήσω» και η στήριξη που απολαμβάνει από στελέχη της ΝΔ αναπαράγει στην ουσία την ναζιστική ιδεολογία, για το ρόλο της γυναίκας ως «παιδοποιητικής μηχανής».
Καταρχήν όλα τα στατιστικά στοιχεία για τις εκτρώσεις δεν έχουν καμία επιστημονική υπόσταση. «Δεν υπάρχει καμία στατιστική καταγραφή των εκτρώσεων στη χώρα μας» ξεκαθαρίζει στο ΒΗΜΑgazino (Μάρτης 2018) ο Γιώργος Κρεατσάς, ομότιμος καθηγητής Μαιευτικής-Γυναικολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και τέως αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια η διακοπή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης στις πρώτες εβδομάδες της κύησης μπορεί να γίνει με χορήγηση χαπιών, τα οποία συνταγογραφούνται, χωρίς να χρειαστεί χειρουργική επέμβαση σε κλινική. Δηλαδή μια γυναίκα μπορεί να προμηθευτεί τα χάπια αυτά από το φαρμακείο και να διακόψει την εγκυμοσύνη στο σπίτι της. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να καταγράψεις στατιστικά τη συγκεκριμένη κατηγορία;»
Στην Ελλάδα ο νόμος για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων (Νόμος 1609/1986), τέθηκε σε ισχύ από τον Ιούλιο του 1986, και καθιέρωσε ως μη άδικη πράξη την διακοπή κύησης ως τις 12 εβδομάδες. Έτσι ο Ποινικός Κώδικας στο άρθρο 304 επιτρέπει την έκτρωση (τεχνητή διακοπή της κύησης) μόνο με τη συναίνεση της εγκύου και μόνο από γιατρό μαιευτήρα - γυναικολόγο, με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα. Ωστόσο ο νόμος δεν προστατεύει τις γυναίκες που θέλουν να κάνουν έκτρωση από την ιδεολογική αντίθεση ορισμένων γιατρών και τους δίνει το περιθώριο να αρνηθούν να την εκτελέσουν. Έτσι οι κωδικοί που δικαιολογούν τη διαδικασία της έκτρωσης στον ΕΟΠΥΥ συμπεριλαμβάνουν μόνο παθογόνους παράγοντες, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με τον νόμο η έκτρωση είναι επιλογή. Έτσι ένα 80% των εκτρώσεων γίνονται σε ιδιωτικά μαιευτήρια και το κόστος κυμαίνεται από 300-400 ευρώ.
Όπως καταγγέλθηκε πρόσφατα από την Μαιευτήρα Γυναικολόγο, Ελένη Τζαχρήστα στους κωδικούς του ΕΟΠΥΥ «δεν περιλαμβάνεται διακοπή κύησης λόγω επιθυμίας της μητέρας. Υπάρχουν μόνο κωδικοί για απόξεση λόγω α) παθολογικού εμβρύου, β) παλίνδρομου κυήσεως και γ) λόγω ατελούς αποβολής. Αυτό κατά τη γνώμη μου έχει δύο παραμέτρους: 1) Οι θεράποντες υπογράφουμε ψευδείς γνωματεύσεις, στις περιπτώσεις εκείνες όπου η διακοπή γίνεται λόγω της επιθυμίας της γυναίκας. 2) Στην ηλεκτρονική καρτέλα της γυναίκας καταγράφεται ψευδώς παθολογία της κύησης, και μπορεί αυτό το επιβαρυμένο ιατρικό ιστορικό της να έχει συνέπειες σε μελλοντικό έλεγχο από ασφαλιστικές εταιρείες κ.λ.π.»
Η δυνατότητα της έκτρωσης ήταν ίσως η σπουδαιότερη κατάκτηση των τελευταίων δεκαετιών στο φεμινιστικό κίνημα, παρά τις σκοταδιστικές αντιδράσεις, κυρίως από εκκλησιαστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις. Δεν ήταν ένας νόμος που χαρίστηκε αλλά κατακτήθηκε κάτω από την πίεση των αγώνων για ισότητα, μέσα από τα κινήματα του Μάη του ‘68. Το 1983, στην Ελλάδα πραγματοποιείται μια δυναμική εκστρατεία και ένας εντυπωσιακός αγώνας για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στη χώρα, με πρωτοβουλία της Αυτόνομης Κίνησης Γυναικών. Μια ομάδα 500 γυναικών υπέγραψαν ότι είχαν κάνει μία ή περισσότερες εκτρώσεις, παρά την αντίθετη νομοθεσία. Από αυτές, 7 κλήθηκαν σε ανάκριση, γεγονός που οδήγησε σε διαμαρτυρία στα Προπύλαια, με τα χαρακτηριστικά συνθήματα «Έξω οι νόμοι από το κορμί μας» και «Όλες είμαστε παράνομες».
Σήμερα η σεξιστική προπαγάνδα κατά των εκτρώσεων βασίζεται κυρίως πάνω σε ένα πραγματικό στοιχείο, αυτό της υπογεννητικότητας. Μια σειρά δημοσιεύματα το τελευταίο διάστημα, εγχώρια και διεθνή, συνοδευόμενα από τις αντίστοιχες έρευνες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, γιατί ο πληθυσμός της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ελλάδας, γερνάει. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, η αναλογία των παιδιών ηλικίας 0-14 ετών προβλέπεται να μειωθεί από 14,4% το 2011 (15,3% το 2000) σε 13% το 2050, της ομάδας 65 ετών και άνω να αυξηθεί από 18,1% (16,6% το 2000) σε 32,1% το 2050, ενώ των οικονομικά ενεργών 15-64 ετών να περιοριστεί κατά πολύ και από 67,71% το 2011 (68,1% το 2000) να φτάσει στο 54,9% το 2050.
Μέχρι το 2008 οι γεννήσεις στην Ε. Ε. και τις ΗΠΑ σημείωναν μικρή ή μεγαλύτερη αύξηση. Το 2008 έμειναν στάσιμες και στη συνέχεια άρχισε η μείωση σε 17 από 27 κράτη της Ε.Ε. Οι παλαιότερες κρίσεις ήταν αρκετά σύντομες για να φρενάρουν τις γεννήσεις, όμως η τελευταία άρχισε να έχει σοβαρές επιπτώσεις που θα επιδεινωθούν, με αποτέλεσμα ενδεχομένως να σημειωθεί μια σοβαρή δημογραφική κρίση, ένα φαινόμενο αντίθετο του μπέιμπι-μπουμ, όπου μετά τον Β’ ΠΠ σημειώθηκε παγκόσμια μια έκρηξη γεννήσεων.
Υπογεννητικότητα
Σύμφωνα με τα στοιχεία από τα ληξιαρχεία της χώρας, τα οποία επεξεργάστηκε και δημοσίευσε τον Δεκέμβρη του 2019 η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), στην Ελλάδα το 2018 οι θάνατοι ήταν 33.857 περισσότεροι από τις γεννήσεις, ένα φαινόμενο που πλέον αποκτά χαρακτηριστικά μονιμότητας, καθώς καταγράφεται αδιαλείπτως από το 2011, με την «ψαλίδα», ειδικά την τελευταία τετραετία, να κυμαίνεται μεταξύ 25.894 (περισσότεροι θάνατοι από γεννήσεις) το 2016 και 35.948 το 2017.
Έτσι με βάση αυτά τα στατιστικά δεδομένα η πρόβλεψη κάνει λόγο για μία μείωση τουλάχιστον 2 εκατομμυρίων στον πληθυσμό της Ελλάδας το 2050.
Αν είναι κάτι στο οποίο συμφωνούν όλοι οι αναλυτές είναι ότι η υπογεννητικότητα είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, της αύξησης της ανεργίας και της φτώχειας. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Το φαινόμενο είναι αντιφατικό γιατί αυτή τη στιγμή στον πλανήτη συνυπάρχουν δύο αντιθετικές τάσεις, που είναι ο υπερπληθυσμός στις φτωχές αγροτικές οικονομίες και υπογεννητικότητα στις λεγόμενες πιο αναπτυγμένες. Άλλωστε η τάση διαφαίνονταν και πριν την επιδείνωση της οικονομικής κρίσης στα χρόνια των μνημονίων, με το ποσοστό γεννήσεων να πέφτει από 2,2 παιδιά ανά γυναίκα το 1980 σε 1,4 το 1990 και μόλις 1,2 το 1999.
Η αλήθεια είναι ότι όλο και περισσότερες γυναίκες σήμερα αρνούνται να υποκύψουν στις πιέσεις, τους ρόλους και τα κυρίαρχα στερεότυπα της κοινωνίας, δεν επιλέγουν το γάμο και την οικογένεια ή επιλέγουν να παραμείνουν ανύπαντρες ακόμα και αν κάνουν παιδί. Αυτή η επιλογή είναι αποτέλεσμα της γυναικείας χειραφέτησης και των κατακτήσεων των τελευταίων χρόνων αλλά και της γενικότερης ριζοσπαστικοποίησης που έφεραν οι αγώνες και τα κινήματα που ξέσπασαν μέσα στην περίοδο της κρίσης, που φτάνουν να γεννούν και νέες μορφές ανυπακοής απέναντι στα κυρίαρχα ιδεολογήματα του καπιταλισμού. Ένα από αυτά είναι και ο γάμος, η πυρηνική οικογένεια και ο μύθος της μητρότητας ως κοινωνική αποστολή της γυναίκας.
Όμως ζούμε μέσα σε ένα σύστημα του κέρδους, που όσο και αν δήθεν υπερασπίζεται την ελευθερία της επιλογής του κάθε ατόμου, η πραγματικότητα είναι ότι μέσα από τους θεσμούς (Εκκλησία, Σχολείο, ΜΜΕ) προσπαθεί να επιβάλλει τις κυρίαρχες ιδέες, που θα εξασφαλίσουν την υποταγή στον τρόπο ζωής που εξασφαλίζει την κερδοφορία για τη μειοψηφία. Ένας θεσμός που εξασφαλίζει αυτή την κερδοφορία είναι η οικογένεια, αφού η απλήρωτη οικιακή εργασία είναι η οικονομικότερη επιλογή του καπιταλισμού για την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Όσο μεγαλύτερο μέρος αυτής της φροντίδας αναλαμβάνουν τα νοικοκυριά, τόσο μικρότερο μέρος είναι υποχρεωμένο να αναλάβει το κοινωνικό κράτος.
Γι’ αυτό και τα αφεντικά δεν αφήνουν στο τυχαίο τον τρόπο που επιλέγουμε να ζούμε και να διαμορφώνουμε τις σεξουαλικές μας επιλογές. Ο καπιταλισμός φροντίζει να δηλητηριάζει καθημερινά τις σχέσεις του καθενός και καθεμιάς με το κοινωνικό του περιβάλλον και εν τέλει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τις επιλογές μας. Ιδιαίτερα στον καιρό της κρίσης, που οι από πάνω διαλύουν όλο και περισσότερο τις κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες πρόνοιας, προχωρούν σε απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις, επιστρέφει μια ολόκληρη ρητορική, αυτή της γυναικείας φύσης, που βρίσκει την έκφρασή της στο σπίτι, στη φροντίδα και στην ανατροφή των παιδιών. Έτσι μπαίνει στο στόχαστρο η έκτρωση, γιατί στην ουσία θεωρείται παρέκκλιση από τον βιολογικό ρόλο της γυναίκας, γεγονός που σημαίνει ότι μπαίνει σε αμφισβήτηση η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος. Στη ουσία η ιδεολογική επίθεση απέναντι στο δικαίωμα της έκτρωσης, είναι κομμάτι της επίθεσης που κάνει η κυρίαρχη τάξη με στόχο να φορτώσει περισσότερα βάρη στη γυναίκα, βαθαίνοντας την καταπίεσή της.
Η απάντηση λοιπόν στην υπογεννητικότητα δεν είναι η απαγόρευση των εκτρώσεων και οι σεξιστικές επιθέσεις σε βάρος των δικαιωμάτων των γυναικών. Είναι καταρχήν η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και το άνοιγμα των συνόρων στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που αναζητούν μία καλύτερη ζωή. Είναι τεράστια υποκρισία του ελληνικού κράτους και της ΕΕ, τη στιγμή που αναγνωρίζει το πρόβλημα της μείωσης του πληθυσμού, να κλείνει τα σύνορα καταδικάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες σε πνιγμό ή απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης τύπου Μόριας. Τη στιγμή που κόπτονται για τα “αγέννητα παιδιά” δολοφονούν τα χιλιάδες γεννημένα στα Hot Spot, μόνο και μόνο για να αναπαράγουν μία άλλη ιδεολογία, το ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, περί αλλοίωσης του πληθυσμού, της «ισλαμοποίησης» της Ευρώπης και της Ελλάδας. Αντί για εγκλεισμό σε στρατόπεδα φυλακές όλος αυτός ο κόσμος θα μπορούσε να δώσει άμεσα την ένεση νέου σε ηλικία πληθυσμού που χρειάζονται όλα τα κράτη της ΕΕ. Θα μπορούσε να ενταχθεί και να ζήσει αξιοπρεπώς στις πόλεις και έτσι να ζήσουμε μαζί και να παράξουμε όσα η κοινωνία μας χρειάζεται για να καλυφθούν όλες οι ανάγκες. Άλλωστε ακόμα και με καθαρά οικονομικούς όρους, κάθε ποσοστό αύξησης του πληθυσμού ισοδυναμεί με διπλάσιο ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ.
Η απάντηση στην υπογεννητικότητα είναι η πάλη για συλλογικές συμβάσεις, ενάντια στις απολύσεις και η μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Είναι πρόκληση όλοι αυτοί που κόπτονται για τη «γήρανση του πληθυσμού», να απολύσουν έγκυες γυναίκες γιατί δεν είναι παραγωγικές. Είναι χαρακτηριστική η υπόθεση της εταιρείας Γιώτης, που απέλυσε έγκυο, επειδή, σύμφωνα με καταγγελίες συνδικαλιστών, η εταιρεία ισχυρίστηκε πως ως μητέρα θα έχει πολλές υποχρεώσεις, που θα την οδηγήσουν σε πιθανές απουσίες από την εργασία. Την ίδια περίοδο η επιχείρηση, που δραστηριοποιείται και στον τομέα των βρεφικών τροφών, διαφήμιζε πρωτοβουλία «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης», στην οποία, σε συνεργασία με ΜΚΟ στηρίζει νέες μητέρες σε 86 απομακρυσμένα χωριά, καλύπτοντας τα ιατρικά έξοδα την περίοδο της εγκυμοσύνης και του τοκετού, όπως και τις βρεφικές τροφές κατά την πρώτη διετία του μωρού.
Οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους νοιάζονται μόνο για τα αγέννητα παιδιά. Για τα γεννημένα διαλύουν το δημόσιο σχολείο, το δημόσιο νοσοκομείο, την κοινωνική πρόνοια, τις δημόσιες κοινωνικές δομές που έχει κατακτήσει η εργατική τάξη με τους αγώνες της από τη Ρώσικη Επανάσταση μέχρι σήμερα. 110 χρόνια μετά την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, συνεχίζουμε αυτούς τους αγώνες στο δρόμο της σύγκρουσης με το σύστημα που κερδίζει από την καταπίεση των γυναικών, για να μεγαλώνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και τα κέρδη του.
Κόντρα στα αφεντικά παλεύουμε για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού σε όλες τις υπηρεσίες, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις της ενέργειας, των Πανεπιστημίων, των υπηρεσιών καθαριότητας των Δήμων, για παιδικούς σταθμούς 24ωρης λειτουργίας στους χώρους εργασίας, ΚΑΠΗ σε κάθε γειτονιά, επέκταση του Βοήθεια στο Σπίτι, μόνιμη και σταθερή εργασία για όλες και όλους, ίσες αποδοχές, πρόσβαση στην αντισύλληψη και σε ασφαλείς εκτρώσεις, στήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία.
Αυτή είναι η δύναμη που μπορεί να τσακίσει τις σεξιστικές επιθέσεις και να ανοίξει το δρόμο για μία κοινωνία, όπου οι γυναίκες και τα παιδιά που έχουν γεννηθεί όπου γης, θα μπορούν να ζουν σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες και όχι για τα κέρδη.