Άρθρο
Ιρλανδία: Eκλογική ανταρσία

Συλλαλητήριο στο Δουβλίνο για το δικαίωμα στην κατοικία

Ο Κώστας Πίττας αναλύει τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιρλανδία και προβάλλει τις προοπτικές για την επαναστατική αριστερά.

 

Ένα ηχηρό χαστούκι στη συντονισμένη προσπάθεια των κυρίαρχων τάξεων να θάψουν την Αριστερά ήταν τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην Ιρλανδία. Όλους τους τελευταίους μήνες βομβαρδιζόμαστε από μια συστηματική ιδεολογική επίθεση που σαν μοναδικό στόχο έχει να εξοβελίσει στο πυρ το εξώτερον κάθε πιθανότητα ύπαρξης αριστερής εναλλακτικής πρότασης αναμασώντας χρεοκοπημένα κλισέ του τύπου «Όποιος το παίζει πολύ αριστερός αποτυχαίνει, όπως ο Κόρμπιν στη Βρετανία».

Όμως ήρθαν οι εκλογές στην Ιρλανδία –στη χώρα-παράδειγμα της ‘πιο πετυχημένης ανάκαμψης από την κρίση’ μέσα στην ΕΕ– για να δείξουν ότι, κόντρα στις φιλολογίες για άνοδο της ‘λαϊκιστικής δεξιάς’, η αριστερή στροφή του κόσμου συνεχίζεται! 

Οι ιρλανδικές εκλογές της 8ης Φεβρουαρίου ήταν ένας πολιτικός σεισμός. Τα δυο δεξιά κόμματα, το Fiana Fail και τo Fine Gael, που μονοπωλούσαν (ειδικά το πρώτο) την εξουσία έναν ολόκληρο αιώνα από την ανεξαρτησία της χώρας μέχρι σήμερα, είδαν την εκλογική τους δύναμη να καταρρέει. Το ποσοστό τους έπεσε αθροιστικά στο 43%. Το 2007, λίγο πριν από την οικονομική κρίση συγκέντρωναν μαζί 70%. Το τρίτο παραδοσιακό κόμμα της ιρλανδικής πολιτικής σκηνής, το Labour Party, ένα κόμμα της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας, έπεσε από το 10% το 2007 στο 4,4%. 

Στροφή αριστερά

Αντίθετα, το Sinn Fein, η παλιά πολιτική πτέρυγα του IRA –της οργάνωσης-θρύλος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό– που σήμερα είναι ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, βγήκε πρώτο με 24,5% των ψήφων. Ανέβηκε σχεδόν 11 μονάδες πάνω από το αποτέλεσμα των εκλογών του 2016. Από 295 χιλιάδες ψήφους έφτασε τις 535 χιλιάδες. Ούτε καν η ηγεσία του κόμματος δεν περίμενε τέτοια άνοδο: κατέβασε μόνο 42 υποψήφιους και πήρε 37 έδρες σε σύνολο 160 που έχει το Dail, η Βουλή της Ιρλανδίας. Αν είχε κατεβάσει περισσότερους θα είχε κερδίσει πολλούς ακόμη βουλευτές, αλλά δεν προέβλεπε τέτοια επιτυχία. 

Το Green Party, που στην Ιρλανδία πρόσκειται στην αριστερή τάση των οικολόγων Πράσινων, πήρε 7% και έβγαλε 12 βουλευτές. Άλλους 5 βουλευτές εξέλεξε η συμμαχία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς Solidarity-People Before Profit (Αλληλεγγύη - Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη, όπου συμμετέχει το Socialist Workers Network, η αδελφή οργάνωση του ΣΕΚ στην Ιρλανδία), με 2,6% των ψήφων. Η νεολαία ψήφισε μαζικά την Αριστερά: στις ηλικίες 18-34 χρόνων τα δυο δεξιά κόμματα δεν κατάφεραν να πάρουν πάνω από 15%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για το Sinn Fein ήταν 32% και για το S-PBP 7%.

Η αριστερή στροφή αποτυπώνεται ακόμα περισσότερο αν δούμε το πώς αξιοποίησε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου τη δυνατότητα ‘δεύτερης προτίμησης’ που δίνει το ιρλανδικό εκλογικό σύστημα. Οι ψηφοφόροι στην Ιρλανδία έχουν τη δυνατότητα να ψηφίσουν όλες τις επιλογές τους κατά προτεραιότητες, έτσι ώστε αν δεν εκλεγεί ο βουλευτής που θέλουν, η ψήφος τους περνάει στη ‘δεύτερη προτίμηση’. Στην ιρλανδική επαρχία το 30% των ‘δεύτερων προτιμήσεων’ των ψηφοφόρων του Sinn Fein πήγαν στο S-PBP, στο Δουβλίνο το ποσοστό πλησίασε το 50%. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύντροφοι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς κατάφεραν να εκλεγούν, παρά την εκλογική πίεση που δέχθηκαν από την άνοδο του Sinn Fein, χάρη σε τέτοιες ψήφους.

Η αποσιώπηση και οι αμήχανοι σχολιασμοί των καθεστωτικών ΜΜΕ δεν μπορούν να κρύψουν το πραγματικό γεγονός πίσω από τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιρλανδία: η εργατική τάξη και η νεολαία άρπαξαν την ευκαιρία να αποδοκιμάσουν μαζικά με την αριστερή ψήφο τους τα κόμματα που διαχειρίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια τόσο τη λιτότητα των Τροϊκανών μνημονίων, όσο και τη λιτότητα της μετα-μνημονιακής ‘ανάκαμψης’. 

Το Fiana Fail, το κόμμα που κυβερνούσε τη χώρα από το 1932 (!), ήταν το πρώτο που πλήρωσε ακριβά την εφαρμογή του Μνημόνιου ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ στις εκλογές του 2011. Η ‘ρεζέρβα’ για το ξεπέρασμα της πολιτικής κρίσης και τη συνέχιση της επιβολής της ‘μεταμνημονιακής’ λιτότητας ήταν ένας κυβερνητικός συνασπισμός του άλλου δεξιού κόμματος Fine Gael με το σοσιαλδημοκρατικό Labour Party. Στις εκλογές του 2016 ήταν η σειρά αυτών των δυο κομμάτων να πληρώσουν. Το Labour Party αποδεκατίστηκε και σχηματίστηκε ένας νέος κυβερνητικός συνασπισμός στηριγμένος στην ‘άσπονδη φιλία’ του Fine Gael με το Fiana Fail. Στις 8 Φλεβάρη το τσεκούρι έπεσε πάνω σε όλους μαζί: μόλις τρεις δεκαετίες πριν και τα τρία αυτά κόμματα συγκέντρωναν το 94% των ψήφων, τώρα μόλις το μισό!

‘Ανάπτυξη’ µε λιτότητα

Η Ιρλανδία ήταν η τρίτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μαζί με την Πορτογαλία και την Ελλάδα, που έκανε βουτιά στην κρίση και στράφηκε για βοήθεια στην Τρόικα το 2010 για ένα δάνειο 85 δισεκατομμυρίων ευρώ τα επόμενα χρόνια. Μετά από μια περίοδο σκληρής λιτότητας, παρουσιαζόταν σαν η καλύτερη μαθήτρια, επιβάλλοντας όσα διέταζε το μνημόνιο κι έτσι στα τέλη του 2013 η κυβέρνηση διαφήμισε ότι πλέον βγαίνει από το μνημόνιο και επιστρέφει στις ‘αγορές’. Από το 2014 άρχισε και επίσημα η ‘ανάκαμψη’, το ΑΕΠ ανέβηκε, το χρέος σαν ποσοστό του ΑΕΠ έπεφτε, η ανεργία μειώθηκε. Αλλά, η λιτότητα συνεχίστηκε και χωρίς το μνημόνιο.

Η Ιρλανδία είναι υποτίθεται το πιο σημαντικό παράδειγμα ανάκαμψης μετά την κρίση. Όμως, όπως περιγράφει ο Νίκος Λούντος στην Εργατική Αλληλεγγύη (12/2/2020):

«Η ανάκαμψη δεν άλλαξε τις ζωές των απλών ανθρώπων. Με την κρίση στον τομέα της υψηλής τεχνολογίας χάθηκαν πολλές δουλειές με σχετικά καλούς μισθούς, ενώ η μείωση της ανεργίας που προβάλλουν οι θιασώτες της λιτότητας έγινε με δουλειές κακοπληρωμένες και με χειρότερους όρους. Πολύ λιγότερος κόσμος τώρα έχει δυνατότητα για ιδιόκτητο σπίτι, αλλά το μπουμ στα ακίνητα τα τελευταία χρόνια σημαίνει ότι έχουν εκτοξευθεί οι τιμές των ενοικίων. Στο κέντρο του Δουβλίνου, τα νοίκια κατά μέσο όρο έφτασαν τα 2000 ευρώ το μήνα, ενώ όταν έσκασε η τελευταία φούσκα ήταν 1500. Αυτές οι συνθήκες τριπλασίασαν τους άστεγους μέσα στα τελευταία 5 χρόνια, όχι στα χρόνια της κρίσης, αλλά της ‘ανάκαμψης’. Ένα άλλο κομμάτι του ψέματος της ανάκαμψης είναι στους ίδιους τους αριθμούς. Ο ιρλανδικός καπιταλισμός συνεχίζει την στρατηγική της ‘ανάπτυξης’ κάνοντας τον μαγνήτη για τις πολυεθνικές με τις συνθήκες φορολογικού παράδεισου που τους προσφέρει. Έτσι, το ΑΕΠ εκτινάσσεται γιατί οι πολυεθνικές δηλώνουν την Ιρλανδία σαν έδρα, ενώ στην πραγματικότητα πολλές φορές δεν επενδύουν το παραμικρό, ούτε προσλαμβάνουν κόσμο».

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες χειροτέρευσης της ζωής των απλών ανθρώπων κυριάρχησε η ταξική ψήφος. Η εργατική τάξη και η νεολαία αγνόησαν και τις μεγαλοστομίες για ‘ανάπτυξη’ και ‘επενδύσεις’, αλλά και τις θριαμβολογίες του δεξιού κυβερνητικού συνασπισμού για την πρόσφατη ‘πετυχημένη του διαπραγμάτευση’ σε σχέση με το Brexit και το τελωνιακό καθεστώς στα σύνορα με τη Βόρεια Ιρλανδία (που αποτελεί τμήμα της Ηνωμένου Βασίλειου). Ακόμα και το Sinn Fein αναγκάστηκε να βάλει κεντρικό προεκλογικό σύνθημα στο πρόγραμμά του «Σταματήστε τις επιθέσεις στους εργάτες και τις οικογένειές τους» και σε δεύτερο πλάνο την «Ενιαία Ιρλανδία» (το πάγιο αίτημα του κόμματος για ένωση με το κατεχόμενο από τη Βρετανία βόρειο τμήμα του νησιού).

Είναι αλήθεια ότι στην Ιρλανδία δεν είχαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των εργατικών συνδικάτων ή ‘κινήματα των πλατειών’ όπως στην Ελλάδα –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έλειψαν εντελώς οι απεργίες, σαν αυτή που καθήλωσε τα αεροπλάνα της Ryanair το 2019. Αυτό δεν σήμαινε, όμως, ότι στους ‘από κάτω’ επικράτησε μια κατάσταση παθητικής αποδοχής των επιθέσεων. Η οργή του κόσμου εκφράστηκε μέσα από πολλούς άλλους δρόμους. Κάποιοι από αυτούς είχαν άμεσα να κάνουν με τις επιταγές του ‘προγράμματος διάσωσης’ της ΕΕ, όπως η ιδιωτικοποίηση του νερού με ταυτόχρονη αύξηση της τιμής του. Οι μικρές διαμαρτυρίες που ξεκίνησαν στο Κορκ το Γενάρη του 2014, εξελίχθηκαν σε τεράστια συλλαλητήρια της πρωτοβουλίας Right2water (150.000 το Φλεβάρη του 2015 και ξανά 80.000 το Μάη στους δρόμους του Δουβλίνου) και μαζική ανυπακοή εγγραφής στους καταλόγους μετρητών του νερού στα σπίτια. Οι κινητοποιήσεις ανάγκασαν τόσο την κυβέρνηση, όσο και την ΕΕ να υποχωρήσουν.

Ακόμα μεγαλύτερη διάσταση πήραν οι πολιτικές μάχες που πέτυχαν νίκες. Το 2015 το 62% του κόσμου ψήφισε σε δημοψήφισμα υπέρ του δικαιώματος του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών που πλέον μετατράπηκε σε νόμο. Το 2018, το 66% ψήφισε υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση, σπάζοντας την πιο αντιδραστική απαγόρευση και τα μούτρα της ‘παντοδύναμης’ Καθολικής εκκλησίας. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες μάχες που συμμετείχαν ενεργά δεκάδες χιλιάδες γυναίκες και άνδρες με διαδηλώσεις, καταλήψεις δημαρχείων, μαζικές αφισοκολλήσεις και μοίρασμα προκηρύξεων σε χώρους δουλειάς και σε γειτονιές. Η αντικαπιταλιστική αριστερά, το S-PBP, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση των κινητοποιήσεων στους δρόμους, αλλά και μέσα στο κοινοβούλιο με ψηφίσματα που κατέθεσαν οι εκλεγμένοι βουλευτές της, σε αντιπαράθεση ακόμα και με το συντηρητισμό του Sinn Fein στα ζητήματα σεξισμού. Το Μάη του 2019, σε ένα επόμενο δημοψήφισμα, 82% ψήφισαν υπέρ του δικαιώματος στο διαζύγιο χωρίς τους περιορισμούς που επέβαλε ως τότε το Σύνταγμα. Μέσα από αυτή την πορεία φτάσαμε στο αποτέλεσμα των εκλογών της 8ης Φεβρουαρίου.

Τι είναι το Sinn Fein;

Το Sinn Fein, ο μεγάλος νικητής των εκλογών, για πάνω από έναν αιώνα ήταν ο μπαμπούλας για το Βρετανικό –και σε μεγάλο βαθμό και για το Ιρλανδικό– κράτος. Ιδρύθηκε το 1905 σαν εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση ενάντια στην αποικιοκρατική κατοχή της Ιρλανδίας από τη Βρετανία, αλλά απόκτησε μαζική επιρροή μετά την καταστολή που ακολούθησε την εξέγερση των εργατών του Δουβλίνου ενάντια στο βρετανικό ζυγό το Πάσχα του 1916 (στην οποία, όμως, το ίδιο το Sinn Fein δεν συμμετείχε).

Το 1917 το Sinn Fein απόκτησε μια στρατιωτική πτέρυγα, τον ΙRΑ (Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό). Ακολούθησε μια περίοδος πολεμικής σύγκρουσης με τη Βρετανία που κατέληξε σε μια συνθήκη το 1921 που αναγνώριζε την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας, αλλά διατηρούσε κάτω από βρετανικό έλεγχο ένα τμήμα της χώρας στο Βορρά. 

Στην καρδιά της στρατηγικής και του Sinn Fein και του IRΑ ήταν η πολιτική μιας διαταξικής εθνικής ενότητας. Όμως, στο εσωτερικό του αναπτύχθηκαν διαφορετικές τάσεις: ένα κομμάτι συμβιβάστηκε με τη διχοτόμηση της Ιρλανδίας το 1922 και έφτιαξε ένα καινούργιο κόμμα που αργότερα ονομάστηκε Fine Gael. Μια δεύτερη διάσπαση το 1926, επίσης σε συμβιβαστική κατεύθυνση, δημιούργησε το Fiana Fail. Αυτή ήταν η αφετηρία για τα δυο δεξιά κόμματα που κυβέρνησαν την Ιρλανδία για έναν αιώνα.

Το Sinn Fein συνέχισε στη γραμμή της σύγκρουσης με το βρετανικό ιμπεριαλισμό, με το βάρος της δράσης να πέφτει όλο και περισσότερο στην ένοπλη πτέρυγα –τον IRA. Όμως, η αποτυχία της ένοπλης δράσης σε συνδυασμό με τις επιθέσεις της αντίδρασης και στις δυο πλευρές των συνόρων οδήγησε για πολλά χρόνια το Sinn Fein στο περιθώριο.

Αυτή η κατάσταση άρχισε ν’ αλλάζει στα τέλη της δεκαετίας του ’60, εξαιτίας της αντίστασης απέναντι στην εντεινόμενη καταστολή του βρετανικού κράτος στη Βόρεια Ιρλανδία. Τον Οκτώβρη του 1968 η αστυνομία χτύπησε βάρβαρα μια ειρηνική πορεία στο Ντέρι. Ήταν το ξεκίνημα του μαζικού Δημοκρατικού Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα. Από το 1969 η λαϊκή αντίσταση δυνάμωσε τόσο που η Βρετανία έστειλε στρατό για να στηρίξει το τοπικό καθεστώς –και ακολούθησαν μαζικές δολοφονίες Καθολικών και Δημοκρατικών. Ο IRA διασπάστηκε σε δυο πτέρυγες: τον πιο συμβιβαστικό ‘Επίσημο IRA’, που αφού φλερτάρισε για λίγο με το σταλινισμό απορροφήθηκε από το ιρλανδικό Labour Party, και τον πιο μαχητικό και στρατιωτικοποιημένο ‘Προσωρινό IRA’, που συνέχισε να εκπροσωπείται πολιτικά από το Sinn Fein. Το όργιο της βρετανικής καταστολής απέναντι σε κάθε μαζική δράση ενίσχυσε την επιρροή τόσο του Προσωρινού IRA, όσο και της πολιτικής του πτέρυγας. Τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 το Sinn Fein άρχισε να μιλά «για μια ενιαία σοσιαλιστική Ιρλανδία», υιοθέτησε τη στρατηγική του «μακροχρόνιου αγώνα», αλλά ταυτόχρονα με την αριστερή φρασεολογία απευθυνόταν ακόμα και σε δεξιούς αμερικάνους πολιτικούς ιρλανδικής καταγωγής για να συγκεντρώσει χρήματα για τον «εθνικό σκοπό».

Με γοργά βήματα οι παλιοί επαναστάτες εθνικιστές μετατράπηκαν σε ένα κόμμα της ρεφορμιστικής κοινοβουλευτικής αριστεράς. Μετά από μια τελευταία μαχητική αναλαμπή στη διάρκεια των θρυλικών απεργιών πείνας του Μπόμπι Σαντς και των άλλων πολιτικών κρατούμενων του IRA, το Sinn Fein το 1986 εγκατέλειψε την πολιτική της αποχής από τα κοινοβούλια τόσο στο Νότο όσο και στο Βορρά της Ιρλανδίας. 

Στο σύνθημα του Sinn Fein, «ένα τουφέκι και μια κάλπη», σύντομα η ‘κάλπη’ απόκτησε τον πρωτεύοντα ρόλο. Πιο πριν, για την ηγεσία του Sinn Fein ο φορέας της αλλαγής ήταν ο οπλισμένος εθελοντής του IRA. Όταν αυτός ο ‘φορέας’ απέτυχε, η ίδια ηγεσία αναζήτησε υποστήριξη στο μαζικό κίνημα, μόνο για να το χρησιμοποιήσει, όμως, σαν εφαλτήριο για διπλωματικούς ελιγμούς και συνεργασίες με τους ιμπεριαλιστές.

Αυτή η στροφή σήμαινε ότι ο στόχος του Sinn Fein σήμερα είναι να μπορέσει να βρεθεί στις κυβερνήσεις και του Νότου και του Βορρά ταυτόχρονα, ελπίζοντας ότι έτσι θα ανοίξει ένα δρόμο για την πολυπόθητη ένωση της χώρας μέσα από συμβιβασμούς. Το σύνθημα που είχε τη δεκαετία του ’70 για «ενιαία και σοσιαλιστική Ιρλανδία» έχει αντικατασταθεί με το σύνθημα «ενιαία οικονομία για όλο το νησί». Στο Βορρά ήδη συμμετέχει με υπουργούς στην τοπική κυβέρνηση που εφαρμόζει τα μέτρα λιτότητας των βρετανικών κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, εκεί συμφώνησε με την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, την ώρα που στο Νότο υποστηρίζει (έστω στα λόγια) το αίτημα των συνδικάτων για επιστροφή του ορίου στα 65.

Στην πραγματικότητα, το Sinn Fein είναι ένα ρεφορμιστικό αριστερό κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ ή το Podemos στην Ισπανία. Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έλκει την καταγωγή του από την παραδοσιακή κομμουνιστική αριστερά και το Podemos από το ‘κίνημα των πλατειών’, ενώ το Sinn Fein από τον αριστερό εθνικισμό, δεν αναιρεί το γεγονός ότι όλοι μοιράζονται τα ίδια ρεφορμιστικά χαρακτηριστικά.

Προοπτικές

Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι θα πρέπει να προδικάζουμε για το ποια θα είναι η συνέχεια του εκλογικού σεισμού που προκάλεσε ο κόσμος με την ψήφο του στις εκλογές στην Ιρλανδία. Η άρχουσα τάξη για πρώτη φορά από την ανεξαρτησία της χώρας βρίσκεται αντιμέτωπη με την πιθανότητα να μην έχει κανένα από τα παραδοσιακά κόμματά της τον πρώτο λόγο στην κυβέρνηση για να εφαρμόσει τις επιθέσεις της στην εργατική τάξη, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για τον ιρλανδικό καπιταλισμό. Και αυτό γίνεται μέσα σε συνθήκες που τα αφεντικά έχουν να αντιμετωπίσουν τις απρόβλεπτες συνέπειες του Brexit. Οι ‘επενδυτές’ θέλουν ήρεμο κλίμα και κάτι τέτοιο δεν εξασφαλίζεται όταν ο κόσμος δηλώνει με όλους τους τρόπους ότι δεν είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να πληρώνει τις επιπτώσεις της κρίσης και της ‘ανάκαμψης’. Αυτό εξάλλου ψήφισε και αυτό προσδοκά από το Sinn Fein. 

Το People Before Profit κατηγορήθηκε για ‘υπεραισιοδοξία’ όταν πρώτο έριξε το σύνθημα «Ώρα να σπάσουμε τον κύκλο εναλλαγής Fiana Fail/Fine Gael». Η ηγεσία του Sinn Fein είχε τα αντανακλαστικά να ακολουθήσει, προσαρμόζοντας την εκλογική της εκστρατεία στην αριστερή διάθεση του κόσμου και αφήνοντας ελπίδες για «αριστερή κυβέρνηση μειοψηφίας». Μετά τις εκλογές, όμως, είναι πρόθυμη να δείξει στην άρχουσα τάξη ότι δεν πρέπει να φοβάται. Κάποια στελέχη του Sinn Fein ήδη άρχισαν δειλά να λένε ότι «δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε χωρίς τη συνεργασία κάποιου από τα δεξιά κόμματα». Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το πολιτικό κατεστημένο απεχθάνεται το Sinn Fein, δεν είναι σίγουρο για τη ‘νομιμοφροσύνη’ του στους θεσμούς του Ιρλανδικού κράτους και ανησυχεί για την ενίσχυση του κύματος ριζοσπαστικοποίησης που μπορεί να προκαλέσει ακόμα και η συζήτηση για την πιθανότητα μιας κυβέρνησης χωρίς τα δεξιά κόμματα. 

Είναι αξιοσημείωτο ότι το χρηματιστήριο του Δουβλίνου άρχισε να παραπαίει μόλις άνοιξε μια τέτοια συζήτηση. Και σίγουρα η άρχουσα τάξη δεν θα ήθελε να διακινδυνεύσει νέες εκλογές που κατά πάσα πιθανότητα θα έβγαζαν ένα Sinn Fein ακόμα περισσότερο ενισχυμένο. Αυτοί οι φόβοι ίσως να βάλουν τις πιέσεις για μια νέα συνεργασία Fiana Fail και Fine Gael (που και πάλι θα ήταν κυβέρνηση μειοψηφίας), η οποία όμως θα συναντούσε την οργή του κόσμου να ξεσπάει αυτή τη φορά όχι στις κάλπες, αλλά στους δρόμους. 

Οι σύντροφοι του People Before Profit (που εξέλεξε τους τρεις από τους πέντε βουλευτές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς) σε ανακοίνωσή τους καλούν το Sinn Fein να μην ψάξει συμμαχίες με τo δεξιό δικομματισμό: «Η Δεξιά τα έχει βρει πολύ δύσκολα μπροστά της. Η έκφραση του θυμού στην κάλπη είναι σημαντική, αλλά για να τον μετατρέψουμε σε πράξη χρειαζόμαστε κινητοποιήσεις. Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο κίνημα για το στεγαστικό, για την υγεία, για τις συντάξεις. Το μέλλον ξημερώνει καλά για την Αριστερά. Αλλά θα παραμείνουμε σταθεροί στην υπόσχεσή μας, ούτε σπιθαμή γης στο Fiana Fail και το Fine Gael».

Η περίοδος ‘σταθερότητας’ για τον ιρλανδικό καπιταλισμό ανήκει στο παρελθόν. Ανεξάρτητα από την άμεση έκβαση της πολιτικής κρίσης που έφερε η αριστερή στροφή στις εκλογές, ανοίγει μια νέα περίοδος που θα είναι γεμάτη συγκρούσεις. Αυτές τις μάχες η εργατική τάξη, η νεολαία, οι γυναίκες στην Ιρλανδία θα χρειαστεί να τις δώσουν ξεπερνώντας τους συμβιβασμούς των ηγεσιών των ρεφορμιστικών κομμάτων. Οι σύντροφοι του Socialist Workers Network και του People Before Profit στήριξαν και βοήθησαν στην οργάνωση των μαχών –πολιτικών και οικονομικών– των προηγούμενων χρόνων δίπλα και μαζί με όλον αυτόν τον κόσμο που ψήφισε σαν ‘πρώτη προτίμηση’ το Sinn Fein, χωρίς ίχνος σεχταρισμού. Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στην Ιρλανδία η νίκη των αγώνων και της εργατικής εναλλακτικής πρότασης στην κρίση του καπιταλισμού θα κριθεί από το δυνάμωμα της επαναστατικής αριστεράς.