Αντιρατσιστικό κίνημα και απεργοί της Υγείας σε κοινή πορεία
Οι κοινοί αγώνες ενάντια στον ρατσισμό τσακίζουν τους φασίστες και δίνουν δύναμη για τη συνέχεια, υποστηρίζει η Αφροδίτη Φράγκου
Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής γέμισε με χαρά, αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση εκατομμύρια ανθρώπους στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Ένας μαραθώνιος αγώνας έληξε με τον θρίαμβο της εργατικής τάξης πάνω στο πιο μαύρο δολοφονικό σχέδιο και κόντρα σε όλες τις δυνάμεις του συστήματος που έκαναν πλάτες στους δολοφόνους. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες ήταν ανεκτίμητο κομμάτι αυτού του αγώνα κι αυτό αποτυπώθηκε και στην ακροαματική διαδικασία της δίκης, αλλά και στις εξελίξεις έξω από το δικαστήριο. Η εμπειρία της δίκης δείχνει ότι οι αντιρατσιστικές μάχες ενισχύουν τον αγώνα ενάντια στους φασίστες. Το κοινό νήμα όλων των τοποθετήσεων για τη μεγάλη νίκη είναι ότι ο αγώνας ενάντια στον φασισμό συνεχίζεται. Και η μάχη ενάντια στον ρατσισμό θα είναι κεντρική στη νέα περίοδο που ανοίγει.
Στις 11 Οκτώβρη 2009, εκατοντάδες εργατών/τριών και νεολαίας διαδήλωναν μαζικά στη Νίκαια μετά από τον θάνατο του πακιστανού εργάτη Μοχάμεντ Καμράν από βασανιστήρια που υπέστη στο τοπικό ΑΤ. Την επόμενη εβδομάδα συγκροτήθηκε η τοπική ΚΕΕΡΦΑ Νίκαιας, με τη συμμετοχή της οικογένειας του θύματος και πολλών ακόμα πακιστανών εργατών, συνδικαλιστών, τοπικών κινήσεων και πρωτοβουλιών κ.ά. Όταν οι αντιεξουσιαστές κατέλαβαν το Δημαρχείο Νίκαιας, ο Σύλλογος εργαζομένων Δήμου Νίκαιας έβγαλε ανακοίνωση στήριξής τους ενάντια στην επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και απαίτησε τη διαλεύκανση της δολοφονίας.
Διοικητής του τμήματος ασφαλείας του ΑΤ Νίκαιας ήταν τότε ο Δ. Γιοβανίδης, που όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ήταν συνεργάτης και πληροφοριοδότης του πυρήνα Νίκαιας της Χρυσής Αυγής. Η μάχη του 2009 για τιμωρία των δολοφόνων του Μοχάμεντ Καμράν και για την ενότητα της εργατικής τάξης της Νίκαιας κόντρα στην αστυνομία και τον χρυσαυγίτη διοικητή της, ήταν το προανάκρουσμα της σύγκρουσης που ερχόταν και που θα αποτελούσε το κέντρο της δίκης της Χρυσής Αυγής.
Τον Γενάρη του 2011, Αφγανοί πολιτικοί πρόσφυγες ξεκινούν απεργία πείνας στα Προπύλαια για να πάρουν πολιτικό άσυλο. Η ΚΕΕΡΦΑ οργανώνει καμπάνια συμπαράστασης σε αυτή τους τη μάχη με ψηφίσματα, συναυλία, συνεντεύξεις τύπου, απαντήσεις στις φασιστικές προκλήσεις. Χιλιάδες άνθρωποι στηρίζουν με την υπογραφή τους το αίτημα των προσφύγων. Η κυβέρνηση αναγκάζεται να ανοίξει τις επιτροπές ασύλου και οι Αφγανοί συνεχίζουν τον αγώνα για να εξεταστούν όλες οι αιτήσεις ασύλου.
Τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, το τάγμα εφόδου της Σκορδέλη μαχαιρώνει Αφγανούς στον Άγιο Παντελεήμονα. Με πολλή πίεση του ενός θύματος που υπέδειξε στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα τη Σκορδέλη και δυο ακόμα χρυσαυγίτες ως μέλη της ομάδας που επιτέθηκε, οι δράστες συνελήφθησαν. Μέχρι εκείνη την ώρα είχαν δείξει τρομακτική άνεση μπροστά στην αστυνομία. Η δική τους μήνυση σε βάρος των θυμάτων έγινε αμέσως δεκτή και τα θύματα κατέληξαν στο ίδιο κελί με τους θύτες. Όμως οι δράστες τελικά δικάστηκαν και καταδικάστηκαν το 2017.
Η σύλληψη της Σκορδέλη ήταν τομή εκείνη την εποχή. Μετανάστες που κατήγγειλαν χρυσαυγίτες το πιθανότερο ήταν να καταλήξουν αυτοί στο κρατητήριο. Για τη σύλληψη έπαιξε ρόλο η επιμονή του θύματος. Με τη σειρά του ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε αυτοπεποίθηση γιατί είχε εμπιστοσύνη στο κίνημα, καθώς ήταν ένας από τους Αφγανούς που είχαν δώσει τη μάχη για το άσυλο και κέρδισαν. Ήξερε ότι δεν είναι μόνος και ότι έχει ένα κομμάτι κόσμου πίσω του που στηρίζει τους μετανάστες.
Μια από τις ιστορικότερες φωτογραφίες μέσα από την αίθουσα της δίκης είναι η φωτογραφία του Σαάντ Αμπού Χαμέντ που στέκεται άφοβα απέναντι στο τάγμα εφόδου που επιτέθηκε δολοφονικά σε αυτόν και τον Αμπουζίντ Εμπαράκ και τους αναγνωρίζει ενώπιον της έδρας ως τους δράστες. “Ο κόσμος της γειτονιάς μας αγαπούσε, είχαμε πελατεία χρόνων. Μας συμπαραστάθηκαν, μας είπαν ‘μη φύγετε’ κι έτσι αποφασίσαμε να μην κλείσουμε το μαγαζί. Λειτουργεί ακόμη στο Πέραμα”, είχε καταθέσει. Έτσι έφτασαν να καταθέσουν άφοβα στο δικαστήριο τέσσερις μετανάστες που η ΧΑ επιχείρησε να τρομοκρατήσει και δολοφονήσει. Το αντιφασιστικό κίνημα είχε απαντήσει άμεσα και σε αυτή τη δολοφονική επίθεση. Μέσα σε τέσσερις μέρες, εκατοντάδες αντιφασίστες και αντιφασίστριες διαδήλωναν στο Πέραμα με τη συμμετοχή εργατικών σωματείων και άλλων συλλογικοτήτων από τον Πειραιά και τις γύρω περιοχές.
Μαζί ενάντια στους Ναζί
Εν όψει των επαναληπτικών εκλογών του Ιούνη του 2012, τις ημέρες γύρω από την επίθεση στους ψαράδες, σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας γίνονταν αντιφασιστικές διαδηλώσεις ενάντια στις ρατσιστικές επιθέσεις. Χιλιάδες κόσμος διατράνωνε ότι δεν αναγνωρίζει τη Χρυσή Αυγή ως νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, παρά το αποτέλεσμα των εκλογών του Μάη. Αμέσως μετά τις επαναληπτικές εκλογές, οργανώθηκε αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στη Νίκαια, όπου πάνω από 2000 κάτοικοι της περιοχής, ανάμεσά τους εκατοντάδες πακιστανοί μετανάστες, πολιόρκησαν το φρουρούμενο από ΜΑΤ κτίριο των “γραφείων” της Χρυσής Αυγής.
Το σύνθημα “ισόβια στους ναζί δολοφόνους” ειπώθηκε πρώτη φορά για τους δολοφόνους του Σαχζάτ Λουκμάν. Το ίδιο απόγευμα μετά τη δολοφονία έγινε μαζική διαδήλωση στα Πετράλωνα, και στο πλαίσιο της διαδήλωσης “Αθήνα – πόλη αντιφασιστική”, δυο ημέρες αργότερα, έγινε εκδήλωση μνήμης μέσα στην πλατεία Ομόνοιας από την Πακιστανική Κοινότητα.
Χρειάστηκε μια πλατιά καμπάνια με μαζικές εκδηλώσεις και τη συμμετοχή των γονιών του Σαχζάτ Λουκμάν, Χαντίμ Χουσεϊν και Σουκράν Μπίμπι, για να καταδικαστούν οι δυο δολοφόνοι και να αναγνωριστεί το ρατσιστικό κίνητρο της δολοφονίας το 2014. Το δικαστήριο που καταδίκασε τη Χρυσή Αυγή είχε ακούσει το 2018 σε βίντεο από τα αναγνωστέα έγγραφα τον Μιχαλολιάκο να λέει “εγώ θα ήμουν ρατσιστής και χωρίς να υπήρχε το πρόβλημα του ρατσισμού, είναι η ιδεολογία μου”. Είδε τις συνέπειες αυτής της “ιδεολογίας” σε δεκάδες περιπτώσεις που συνεξέτασε, και κυρίως στην καταδικαστική απόφαση για τη δολοφονία του Λουκμάν, όπου αναγνωρίζεται το ρατσιστικό κίνητρο.
Μεσολάβησαν οκτώ μήνες σκληρής καθημερινής πάλης από τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ήταν η χρονιά που οι ρατσιστικές επιθέσεις εκτοξεύτηκαν, που “γραφεία” της Χρυσής Αυγής ξεφύτρωναν παντού, που άρχιζε ο δικαστικός αγώνας για ρατσιστικές υποθέσεις όπως η Μανωλάδα, ο βασανισμός του Ουαλίντ Ταλέμπ, η επίθεση σε μαγαζί μεταναστών στη Μεταμόρφωση. Την ίδια χρονιά τον Ιούλιο έπεσε και το “μαύρο” στην ΕΡΤ. Ήταν στην κατειλημμένη ΕΡΤ των εργαζόμενων που άνοιξαν πρώτη φορά τα μικρόφωνα στους μετανάστες και τις αντιρατσιστικές οργανώσεις. Όταν η ΕΡΤ ξανάνοιξε οι εργαζόμενοί της μπλόκαραν με απεργία την προβολή των ναζί. Το 2012-13 δόθηκε και η μάχη για να πάρουν πόδι οι φασίστες από τα νοσοκομεία όταν προσπάθησαν να κάνουν αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες.
Το ποτάμι των δεκάδων χιλιάδων που βάδισαν οργισμένοι προς τα κεντρικά “γραφεία” της ΧΑ στη Μεσογείων μια βδομάδα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είχε γίνει ορμητικό από τα εκατοντάδες αυτά ρυάκια μεταναστών/τριών και αντιρατσιστών/τριών εργατών κι εργατριών. Η μάχη συνεχίστηκε και μετά: στη διάρκεια της δίκης, οι ευκαιρίες που είχε η ΧΑ να ξαναβγεί στους δρόμους ήταν πολλές. Η πάλη ενάντια στον ρατσισμό συνέχισε να είναι καταλυτική για το πού θα πήγαιναν τα πράγματα.
Μάχες όπως αυτή του Ασπρόπυργου και των προσφυγόπουλων στα σχολεία, αλλά και η έκρηξη του προσφυγικού που προκάλεσε ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης, δεν άφησαν τη Χρυσή Αυγή να πάρει ανάσα από το σφυροκόπημα της δίκης. Και αντίστροφα, όσο πιο απομονωμένη ήταν η Χρυσή Αυγή, τόσο κατέρρεε και το σχέδιό της για τρομοκράτηση των μαρτύρων κατηγορίας στη δίκη. Οι 15 μετανάστες που κατέθεσαν έφεραν στο δικαστήριο συγκλονιστικές περιγραφές, αποδεικτικά της πολύχρονης εγκληματικής δράσης των ναζί.
Στις 2 Μάρτη του 2017 ανέβηκε στο βήμα του μάρτυρα κατηγορίας στη δίκη της Χρυσής Αυγής ο Τζαβέντ Ασλάμ, πρόεδρος της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδας. Μίλησε για πολυπρόσωπες, ένοπλες, σχεδιασμένες επιθέσεις στις οποίες οι δράστες φορούσαν μπλούζες της Χρυσής Αυγής ή δήλωναν ότι είναι Χρυσή Αυγή. Περιέγραψε απειλές και χτυπήματα σε σπίτια και μαγαζιά μεταναστών, εμπρησμούς σε μουσουλμανικούς χώρους λατρείας, επιθέσεις σε λεωφορεία από τη Νίκαια και τον Ασπρόπυργο μέχρι τα Βασιλικά Χαλκιδικής και από τον Άγιο Παντελεήμονα και τον Κολωνό μέχρι τη Μεταμόρφωση. Κατέθεσε την πεποίθησή του ότι οι επιθέσεις ήταν σε γνώση και υπό την καθοδήγηση της ηγεσίας. Ανέφερε δεκάδες περιστατικά άρνησης της αστυνομίας να δεχτεί τις μηνύσεις των θυμάτων, με χειρότερες περιπτώσεις τα ΑΤ Νίκαιας και Αγίου Παντελεήμονα. Αναφέρθηκε σε περιστατικά που αστυνομικοί λειτουργούσαν σαν χρυσαυγίτες, φέρνοντας ως πιο τρανταχτό παράδειγμα τον θάνατο του Μοχάμεντ Καμράν.
Αυτή την ανεκτίμητη κατάθεση την οδήγησε μέσα στο δικαστήριο το αντιρατσιστικό κίνημα που απαντούσε, και με αυτόν τον τρόπο κατέγραφε και τεκμηρίωνε τη ρατσιστική βία και το σχέδιο της Χρυσής Αυγής με τη μεγαλύτερη αξιοπιστία. Δεν είναι τυχαίο που μάρτυρες στη δίκη κλητεύθηκαν και ερευνητές/τριες του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, στις εκθέσεις του οποίου μεγάλο μέρος των πηγών και αναφορών ήταν οι καταγγελίες της ΚΕΕΡΦΑ και άλλων αντιρατσιστικών οργανώσεων.
Το 2020 ξεκίνησε στη σκιά της αθωωτικής εισαγγελικής πρότασης στη δίκη της Χρυσής Αυγής και η ρατσιστική επίθεση της κυβέρνησης κλιμακώθηκε με τον πόλεμο που κήρυξε στους πρόσφυγες τον Μάρτιο. Οι πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας έδωσαν θάρρος σε νέες φασιστικές συμμορίες, ενισχυμένες από ξενόφερτους ναζί, να κάνουν επιθέσεις στα νησιά και στα σύνορα. Η επιμονή της εισαγγελέως Α. Οικονόμου μέχρι τελικής πτώσεως να γλιτώσει τους ναζί από τη φυλακή έδειξε την πρόθεση του βαθέος κράτους να διατηρήσει τη σχέση του με τους φασίστες.
Η επόμενη μέρα της δίκης βρίσκει το αντιρατσιστικό κίνημα με μεγάλα καθήκοντα για να μην αφήσει την φασιστική απειλή και το ρατσιστικό έγκλημα να πάρει ξανά τις διαστάσεις που είχε το 2012 και το 2013. Όσο κι αν η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να πείσει ότι η καταδίκη της Χρυσής Αυγής είναι δική της δουλειά σαν κομμάτι του “δημοκρατικού τόξου”, ο βρώμικος ρόλος της δεν κρύβεται, από τις επιθέσεις στο εργατικό κίνημα και την εργατική τάξη συνολικότερα, μέχρι τη σχέση της με τη Χρυσή Αυγή. Η μάχη ενάντια στους φασίστες ήταν και συνεχίζει να είναι μάχη ενάντια στη Νέα Δημοκρατία και στις ρατσιστικές πολιτικές της.
Όπως έγραψε ο Τάκης Ζώτος, συνήγορος πολιτικής αγωγής στη δίκη της ΧΑ, στην Εργατική Αλληλεγγύη αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης “αυτή η νίκη μετατόπισε τον πολιτικό άξονα προς τα αριστερά”. Τα αιτήματα του αντιρατσιστικού κινήματος για άσυλο, χαρτιά, στέγη και ανοιχτές πόλεις για τους πρόσφυγες είναι μεγάλα και το να κερδηθούν θα σημάνει ανατροπή της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης και ολόκληρης της ΕΕ. Αλλά αυτή η μετατόπιση μας δίνει την αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να τα κερδίσουμε.
Πυλώνες του αντιρατσιστικού κινήματος είναι τα συνδικάτα και η οργανωμένη εργατιά. Οι εργάτριες και οι εργάτες βρίσκονται στους δρόμους για να σώσουν ζωές από την πανδημία και την πολύπλευρη αποτυχία του καπιταλισμού. Και στην πρωτοπορία βρίσκονται οι κλάδοι που μπορούν να δώσουν τις απαντήσεις στην προσφυγική κρίση. “Στους στόχους μας είναι να ξανακερδίσουμε τον ΑΜΚΑ για κάθε μετανάστη και ανασφάλιστο, που ήταν το πρώτο πράγμα που κατάργησε η Νέα Δημοκρατία μόλις έγινε κυβέρνηση”, τόνισε η Μ. Χαρχαρίδου, νοσηλεύτρια και μέλος του ΔΣ του Συλλόγου εργαζόμενων στο νοσοκομείο Γεννηματάς, στη συνέλευση δράσης της ΚΕΕΡΦΑ στις 18/10. ΑΜΚΑ για όλες και όλους είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία με τις κινητοποιήσεις τους. Η κατάργησή του σήμανε τεράστια εμπόδια για χιλιάδες πρόσφυγες.
Η κυβέρνηση καταστρέφει τη δημόσια Υγεία ακόμα περισσότερο με τον εγκλεισμό των προσφύγων. Στις «δομές» στοιβάζονται χιλιάδες πρόσφυγες όλων των ηλικιών, που έχουν διασχίσει την Ασία ή την Αφρική με τα πόδια, έχοντας φύγει από εμπόλεμες ζώνες ή αυταρχικά καθεστώτα. Η υγεία σαν συλλογικό αγαθό χάνεται μέρα με τη μέρα λόγω των χρόνιων ασθενειών, αναπηριών και ψυχικών ασθενειών που μένουν αφρόντιστες, ταυτόχρονα με την κακή διατροφή, το υπερβολικό στρες και την απομόνωση, την έλλειψη τρεχούμενου νερού και τις γενικότερες κακές υγειονομικές συνθήκες. Χιλιάδες άνθρωποι χρησιμοποιούν για χρόνια αποκλειστικά χημικές τουαλέτες και κοινόχρηστα ντους, κοιμούνται σε σκηνές, εκτίθενται στον καυτό ήλιο ή στο αβάσταχτο κρύο, στις βροχές, στα χιόνια. Πολύ πριν εντοπιστεί το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στη Ριτσώνα την 1η Απρίλη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν υγειονομικές βόμβες.
Από τις 7 Απρίλη τα νοσοκομεία έδωσαν το σύνθημα της μάχης ενάντια στη διαχείριση της Νέας Δημοκρατίας για τον κορονοϊό. Έχουν καταφέρει να προκαλέσουν δυο πανεργατικές απεργίες με σύνθημα “οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη”. Πατώντας πάνω σε αυτές τις απεργίες για την Υγεία, οι εργαζόμενοι/ες στο ΕΣΥ συσπειρώνουν ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης γύρω από ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Μονιμοποιήσεις όλων των συμβασιούχων, και προσλήψεις όχι μόνο υγειονομικών, αλλά και διερμηνέων, κοινωνικών λειτουργών, παιδοψυχολόγων και ό,τι άλλο χρειάζεται για να υπάρξει αποτελεσματική φροντίδα ενός τόσο μεγάλου πληθυσμού ευάλωτων ομάδων. Με εκδηλώσεις στους χώρους εργασίας και δουλειάς στα σωματεία, τα πολιτικά αιτήματα μπορούν να μπουν μπροστά, όπως μπήκε το αίτημα για καταδίκη των ναζί ή η πάλη ενάντια στον σεξισμό.
Κλάδοι που δουλεύουν με πρόσφυγες και παλεύουν για τα δικά τους εργασιακά δικαιώματα, χρειάζεται να συντονιστούν με το υγειονομικό κίνημα. Η απεργία στην Υπηρεσία Ασύλου και την ΜΚΟ Άρσις στις 11 Μάρτη είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή, με συνδικαλιστές των νοσοκομείων να συμμετέχουν στη σύσκεψη οργάνωσής της, ενώ στην ίδια την απεργία συμμετείχε οργανωμένα η Πακιστανική Ενότητα και η ΚΕΕΡΦΑ. Κοινές εκδηλώσεις ή καμπάνιες στους διαφορετικούς κλάδους μπορούν να αναδείξουν ότι η μάχη ενάντια στον ρατσισμό είναι υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων και της δημόσιας Υγείας.
Στέγη για όλους
Η στέγαση είναι κι αυτή μια μάχη για τη δημόσια Υγεία. Η στέγαση στα στρατόπεδα δεν επιδέχεται βελτιώσεις και την ίδια στιγμή το παράλογο αφήγημα της “ατομικής ευθύνης” έκανε τους άστεγους στόχο για την αστυνομία. Ένα στεγαστικό πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει όλους τους πρόσφυγες και όλους τους άστεγους δεν είναι μόνο απαραίτητο, είναι και εφικτό. Ο δήμος της Αθήνας αναγκάστηκε μέσα στις πρώτες εβδομάδες της πανδημίας να ανοίξει μια δομή για άστεγους, την οποία χρησιμοποίησε επικοινωνιακά ως φύλλο συκής για να κρύψει το μέγεθος του προβλήματος. Στο δημοτικό συμβούλιο έδωσε εξωπραγματικά μικρά νούμερα για το ποια είναι η κατάσταση της αστεγίας στην Αθήνα και φυσικά δεν συμπεριέλαβε σε αυτά τους πρόσφυγες και τους Ρομά που ζουν σε καταυλισμούς χωρίς νερό. Την ίδια στιγμή χιλιάδες ακίνητα πωλούνται σε επενδυτές του τουρισμού ή μετατρέπονται σε ξενώνες AirBnB.
Την πραγματική εικόνα για τους αριθμούς όσων έχουν ανάγκη από στέγη, αλλά και πόσα είναι τα αχρησιμοποίητα δημόσια κτίρια, μπορούν να τη δώσουν οι εργαζόμενοι στις κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων. Και αυτοί είναι που μπορούν να δώσουν τη λύση, επιβάλλοντας τις μαζικές προσλήψεις στις υπηρεσίες αυτές, σταματώντας τη διάθεση των κτιρίων για τουριστικούς σκοπούς και παλεύοντας για να μετατραπούν εδώ και τώρα σε εργατικές εστίες. Μπορεί να χτιστεί η γέφυρα ανάμεσα σε αυτό το κίνημα και το κίνημα του τουρισμού-επισιτισμού που έχει βρεθεί στην πρώτη γραμμή τους τελευταίους μήνες. Οι εργαζόμενοι/ες στον τουρισμό που κάθε χρόνο υλοποιούν τη φιλοξενία 20 με 30 εκατομμυρίων ανθρώπων μπορούν να οργανώσουν τη στέγαση αυτών των μερικών εκατοντάδων χιλιάδων που την έχουν ανάγκη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα αξιοποιώντας τις υποδομές του κλάδου. Βγαίνουν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τους μισθούς και τις ζωές τους, και το αντικαπιταλιστικό δίκτυο “Καμαριέρα” έβαλε αυτή την προοπτική.
Το εκπαιδευτικό κίνημα παλεύει για να διασφαλίσει την ίδια τη δημόσια δωρεάν Παιδεία που έχει βρεθεί ανάμεσα στις συμπληγάδες της Κεραμέως: από τη μια ο νέος νόμος και η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης, από την άλλη η προσπάθεια να γενικευτεί η τηλεκπαίδευση στις σχολές ή να εφαρμοστεί και στα σχολεία. Την ίδια στιγμή τα προσφυγόπουλα, που με μάχες των εκπαιδευτικών τα προηγούμενα χρόνια κέρδισαν το δικαίωμα να γράφονται στην πρωινή ζώνη των σχολείων, αποκλείστηκαν από την εκπαιδευτική διαδικασία, αρχικά επειδή δεν είχαν τα μέσα για να συμμετέχουν στην τηλεκπαίδευση, και στη συνέχεια επειδή τα στρατόπεδα έκλεισαν για δήθεν υγειονομικούς λόγους λόγω κρουσμάτων.
Την παιδεία για όλες και όλους θα την κερδίσουμε με μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση που θέλει να κόψει κι άλλο τη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους. Μικρότερες τάξεις σημαίνει χιλιάδες περισσότεροι εκπαιδευτικοί, νέα κτίρια και νέες αίθουσες. Το ίδιο και τα προσφυγόπουλα στα σχολεία, που θα διδάσκονται και όλες τις μητρικές τους γλώσσες, καθώς και οι γονείς τους που θα διδάσκονται ελληνικά. Και η πάλη για να είναι τα σχολεία ανοιχτά στους πρόσφυγες και τα παιδιά τους δένεται με τη στέγαση στις πόλεις. Τα προσφυγόπουλα στη Μαλακάσα για παράδειγμα πήγαιναν σχολείο με πούλμαν του ΔΟΜ. Μόλις έληξε η καραντίνα ζήτησαν από τον ΔΟΜ του στρατοπέδου να ξαναπάνε σχολείο αλλά δεν έλαβαν απάντηση. Αντίθετα, παιδιά προσφύγων που ζουν στην Αθήνα πηγαίνουν σχολείο κανονικά.
Οι εκπαιδευτικοί έχουν κερδίσει ότι τα προσφυγόπουλα θα μπορούν να γράφονται στο σχολείο, ενώ στη διάρκεια της καραντίνας πολλοί έβαλαν όλα τους τα δυνατά για να διατηρήσουν επαφή με τα παιδιά που δεν είχαν υπολογιστές για να συμμετέχουν στην τηλεκπαίδευση. Οι γονείς έχουν σπάσει προσπάθειες φασιστών να τρομοκρατήσουν και διώξουν τα παιδιά αυτά και έχουν σταθεί στο πλευρό των προσφυγόπουλων όταν τα έδιωχνε η αστυνομία βίαια από τις γειτονιές τους επειδή ζούσαν σε καταλήψεις. Μαθητές και μαθήτριες την περασμένη άνοιξη οργάνωσαν αντιρατσιστικές συναυλίες στις γειτονιές. Μέσα σε κάθε σχολείο και κάθε σύλλογο εκπαιδευτικών χρειάζεται να ανοίξει η συζήτηση για να γενικευτεί αυτή η μάχη. Εκδηλώσεις στις τάξεις με μαθητές και εκπαιδευτικούς, επισκέψεις στα στρατόπεδα για να οργανωθούν όλα αυτά μαζί με τα προσφυγόπουλα. Και σύνδεση με τους εργαζόμενους των δήμων για να βρεθούν τα κτίρια στα οποία μπορούν να επεκταθούν τα σχολεία.
Η πάλη για ανοιχτά σύνορα μετά τη φωτιά στη Μόρια και η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ήταν τα δυο γεγονότα που έφεραν ξανά την Ελλάδα στο επίκεντρο της προσοχής όλου του κόσμου. Αλλά το κίνημα στην Ελλάδα δεν είναι ένας φάρος, είναι κομμάτι ενός διεθνούς κινήματος που φουντώνει. Στη Γερμανία 170 πόλεις δηλώνουν “Έχουμε χώρο”, ζητώντας να πάρουν πρόσφυγες και δεκάδες χιλιάδες ντόπιοι βγήκαν στους δρόμους από τον Μάρτιο και μετά διεκδικώντας στην ουσία να ανοίξουν τα σύνορα. Πρόκειται για ακόμα μια εξέλιξη που μετατόπισε τον πολιτικό άξονα προς τα αριστερά: το αφήγημα ότι φταίει η παρουσία των προσφύγων για την άνοδο του AfD καταρρέει και στη θέση του έρχεται η οργή απέναντι στις πολιτικές της ΕΕ φρούριο. Στη Γαλλία χιλιάδες μετανάστες διασχίζουν τη χώρα με τα πόδια ξεσηκώνοντας δεκάδες πόλεις και φτάνουν στο Παρίσι για να διεκδικήσουν χαρτιά, στέγη και δουλειά για όλους.
Η Ευρώπη-φρούριο, βυθισμένη στην πιο βαθιά κρίση, ψάχνει να βρει τρόπους να κάνει πλάτες στις δολοφονικές πολιτικές του Μητσοτάκη. Από το κονδύλι της Φον Ντερ Λάιεν για τη φύλαξη του Έβρου μέχρι το νέο πλαίσιο για το μεταναστευτικό η πολιτική της ΕΕ σκληραίνει απέναντι στους πρόσφυγες. Είναι μια επίθεση απέναντι σε όλη την εργατική τάξη. Η αντεπίθεση περνάει από κάθε εργατικό χώρο, σχολή, σχολείο και γειτονιά, κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κάθε κοινότητα μεταναστών, για να τσακίσουμε τον ρατσισμό. Ξεκινάμε οργανώνοντας μια κινητοποίηση στις 20 Μάρτη – σεισμό σε όλο τον κόσμο, που θα έχει μπροστά τους εργάτες και τις εργάτριες που κρατάνε την κοινωνία όρθια, τους μετανάστες και τις μετανάστριες που ξεσηκώνουν μια ολόκληρη χώρα, τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες που παλεύουν για τη λευτεριά τους. Όλο τον κόσμο που έβαλε στη φυλακή τους ναζί και που θα συνεχίσει μέχρι να τσακίσει αυτό το σύστημα.