Άρθρο
Στη φυλακή οι δολοφόνοι του Ζακ

Η δίκη και η καταδίκη των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου είναι υπόθεση όλων μας υποστηρίζει η Αφροδίτη Φράγκου

 

“Αλλά κι εμείς δεν θα το βάλουμε κάτω. Γιατί μας οπλίζετε κι εμάς. Όχι με πιστόλια, με οργή. Με μια οργή που θα νικήσει. Γιατί είναι δίκαιη. Όχι σαν την ‘Δικαιοσύνη’ σας, κανονικά”. Αυτό έγραψε ο Ζακ Κωστόπουλος με αφορμή την αθώωση του Αμβρόσιου τον Μάρτη του 2018. Λίγο περισσότερα από 2,5 χρόνια μετά η δίκαιη οργή ξεχειλίζει και παλεύει ενάντια σε μια Δικαιοσύνη και ένα κράτος που συνεχίζουν να προστατεύουν τα δικά τους παιδιά. Η δίκη των δολοφόνων του Ζακ ξεκίνησε στις 21 Οκτώβρη, 25 ολόκληρους μήνες μετά την άγρια δολοφονία του, αλλά δυο βδομάδες αργότερα αναβλήθηκε επ’ αόριστον.

Στο ενδιάμεσο, το κίνημα είχε πετύχει την ιστορική νίκη να οδηγηθεί στη φυλακή η ηγεσία των ναζί της Χρυσής Αυγής και τα περισσότερα μέλη των ταγμάτων εφόδου, μετά την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων να μην χορηγήσει ανασταλτική ισχύ στην έφεσή τους. Η διελκυστίνδα μεταξύ της εργατικής τάξης και του συστήματος συνεχίζεται. Μια μάχη μεταξύ της τάξης μας που παλεύει για να σώσει ζωές, και πετυχαίνει νίκες σαν αυτή απέναντι στη Χρυσή Αυγή, και μιας τάξης που στην πιο βαθιά της κρίση προσπαθεί να μας φορτώσει τα σπασμένα.

Το 2020 χαρακτηρίστηκε από μια κλιμάκωση στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης και μια απότομη χειροτέρευση στις συνθήκες ζωής και εργασίας δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Οι απολύσεις, η γενίκευση της επισφάλειας στην εργασία, η αύξηση της ανεργίας και κατά συνέπεια το βάθεμα της φτώχειας είναι αποτέλεσμα της πάγιας τακτικής στη διαχείριση των όλο και πιο άγριων κρίσεων που μαστίζουν τον καπιταλισμό. Το αφήγημα της “ατομικής ευθύνης” έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα, και δεν έχει να κάνει μόνο με τη διάδοση του κορονοϊού. Οι κυβερνήσεις το χρησιμοποιούν σαν συνεκτική ιδεολογική ουσία ολόκληρης της πολιτικής που εφαρμόζουν. Και γι’ αυτόν τον λόγο οι ιδεολογικές επιθέσεις εντείνονται μέσα σε αυτή την περίοδο -στοχεύουν στην εξατομίκευση, τη διάλυση της συλλογικότητας των εργατών και των εργατριών.

Όμως αυτού του τύπου οι επιθέσεις δεν είναι προϊόν της πανδημίας. Ο καπιταλισμός πάντα συνόδευε από κάποια εκδοχή του αφηγήματος της “ατομικής ευθύνης” την περιθωριοποίηση και τις ανισότητες σε βάρος των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων, των οροθετικών, των τοξικοεξαρτημένων, των κρατούμενων κλπ. Ο Ζακ, που σε όλη του τη ζωή πάλευε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, άφησε μια κληρονομιά που το δείχνει αυτό. Αξίζει να τη θυμηθούμε, όχι μόνο στη μνήμη του και διεκδικώντας δικαιοσύνη για τη δολοφονία του, αλλά και συνεχίζοντας τη μάχη που ο ίδιος έδινε, για έναν καλύτερο κόσμο που μας χωράει όλες και όλους.

Με αφορμή την 1η Δεκέμβρη 2013, Παγκόσμια Ημέρα HIV/AIDS, ο Ζακ έγραψε: “Έκανε κι ο Άδωνις δηλώσεις για την 1η Δεκέμβρη, χρησιμοποιώντας το μότο της UNAIDS ‘getting to zero’ λέγοντας ‘να μηδενίσουμε τις νέες λοιμώξεις’ και ‘να μηδενίσουμε τους θανάτους’ (φυσικά για μηδενισμό διακρίσεων ούτε λόγος). Αυτό από τον ίδιο άνθρωπο που μόλις μπήκε στο υπουργείο υγείας επανέφερε την υγειονομική διάταξη 39Α με βάση την οποία έγιναν οι σκούπες, οι διώξεις και οι διαπομπεύσεις των οροθετικών γυναικών και που πριν λίγο καιρό είπε πως ‘η δημόσια Υγεία δεν είναι για όλους’. Αυτό στην ίδια χώρα που κλείνουν νοσοκομεία και δομές Υγείας και πετάνε έξω από αυτά χρήστες ναρκωτικών επειδή ‘περιμένουν κι άλλοι στη  σειρά’. Στην ίδια χώρα που το Εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του HIV/AIDS μπήκε στο συρτάρι χωρίς να έχουν ανοίξει ούτε την πρώτη σελίδα.

Αυτό από έναν φασίστα υπουργό υγείας που τρίβει τα χέρια του για απολύσεις ιατρικού προσωπικού, μηδενίζει κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης με τις πολιτικές του ενώ δεν εξασφαλίζει πρόσβαση σε όλους και όλες στην στην φαρμακευτική αγωγή και τις υπηρεσίες υγείας. Τέλος, μιλάει για ‘ατομική ευθύνη’ ενώ οι λέξεις πρόληψη, ενημέρωση, μείωση της βλάβης είναι άγνωστες, η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία ανύπαρκτη και από την άλλη έχουν εφεύρει τη λέξη ‘αυτομόλυνση’ κατηγορώντας χρήστες και χρήστριες ενδοφλέβιων ναρκωτικών ότι κολλάνε επίτηδες και τους μετανάστες και μετανάστριες ότι έχουν μεταφέρει τον HIV στον έλληνα οικογενειάρχη. Το μόνο που έχει ‘μηδενίσει’ είναι η νοημοσύνη όσων πιστεύουν έστω και στο ελάχιστο επετειακές δηλώσεις-πυροτεχνήματα από τέτοιου είδους ‘πολιτικούς’.”

Η επικαιρότητα αυτού του κειμένου τα λέει όλα. Το “η δημόσια υγεία δεν είναι για όλους” ήταν και εξακολουθεί να είναι ο στόχος των από πάνω. Μέσα στην πανδημία έχουμε δει την πιο οξυμένη μορφή αυτής της επίθεσης και το πού οδηγεί πολιτικά. Η Διεθνής Αμνηστία κρούει διεθνώς τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι τα μέτρα για την πανδημία έχουν σαν αποτέλεσμα την αυξανόμενη υγειονομική στοχοποίηση των κοινωνικών ομάδων που έχουν ιστορικά κατηγορηθεί για τη διάδοση ασθενειών (ΛΟΑΤΚΙ+, οροθετικοί/ες, τοξικοεξαρτημένοι/ες). Μέχρι και αύξηση των τιμωρήσεων για τη μετάδοση του HIV έχει παρατηρηθεί.1 Καταγράφει επίσης την αύξηση της ρατσιστικής βίας της αστυνομίας σε μια σειρά χώρες, με πρόσχημα τα μέτρα για την πανδημία.2

Στην ίδια ανάρτηση ο Ζακ θυμίζει την διαπόμπευση των οροθετικών σεξεργατριών το 2012, ένα έγκλημα που ήταν η επιτομή των ρητορικών περί “ατομικής ευθύνης” και “υγειονομικής βόμβας”. Ο υπουργός Υγείας που πήρε την απόφαση ήταν ο Λοβέρδος και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη που την υλοποίησε ήταν ο Χρυσοχοΐδης. Αυτός που σήμερα δηλώνει “εσείς στα σπίτια σας, εμείς έξω”, για να υπερασπιστεί το μεσαιωνικό μέτρο της καραντίνας και να καλύψει τα νώτα ενός άλλου καταστροφικού υπουργού Υγείας, του Κικίλια. Όσο για το συγκεκριμένο κομμάτι, των εργατών/τριων στο σεξ, εξακολουθεί να είναι από τα πιο χτυπημένα: η πλειονότητα αναγκάζεται να δουλεύει εκτός νομιμότητας ούτως ή άλλως (λόγω του ασφυκτικού νόμου), και οι δυσεφάρμοστοι κανόνες της καραντίνας οξύνουν αυτή την κατάσταση.

Τα καθάρματα της κυβέρνησης κυνηγούν τα θύματα των ίδιων τους των πολιτικών, και τώρα και πριν την πανδημία: “Σε άλλα νέα, για πολλοστή φορά ‘ξεμένει’ από αντιρετροϊκά το ΑΧΕΠΑ στην Θεσσαλονίκη, αφήνοντας χωρίς φάρμακα οροθετικούς και οροθετικές από όλη τη βόρεια Ελλάδα γιατί λεφτά... δεν υπάρχουν στον ειδικό κωδικό του προϋπολογισμού για τα αντιρετροϊκά για το 2014”, έγραφε ο Ζακ τον Ιούλιο του 2014, ενώ ξανά τον Δεκέμβρη του 2015 ξέσπασε κρίση έλλειψης αντιρετροϊκών. Το 2021 μπορεί κανείς να φανταστεί σε τι κίνδυνο βάζει τις μακροχρόνιες αγωγές η κυβέρνηση, όταν εν μέσω πανδημίας κόβει 550 εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό της Υγείας!

H προσπάθεια των από πάνω να οδηγήσουν τους εργάτες και τις εργάτριες στον φόβο και στην εξατομίκευση αντιμετωπίζει αντιστάσεις. Τα τελευταία χρόνια το εργατικό κίνημα έχει δώσει ξανά και ξανά μάχες. Βγαίνοντας στους δρόμους για να σταματήσουν την καταστροφή που έφερναν τα μνημόνια, εργάτριες και εργάτες είδαν τη συλλογικότητα και τη δύναμή τους, είδαν ότι “χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά”, είδαν στον ένα κλάδο τις μάχες του άλλου και πως με τη σύνδεση μπορούν να δυναμώσουν. Αυτό καλλιέργησε τη διάθεση και έδωσε χώρο για να ανοίξουν και πολλές πολιτικές μάχες: για τα δικαιώματα των μεταναστών/τριών, των ΛΟΑΤΚΙ+, των γυναικών. Το κίνημα κατάφερε νίκες, ανάμεσα στις οποίες το σύμφωνο συμβίωσης, η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, η ιθαγένεια για τα παιδιά των μεταναστών, η θεσμοθέτηση της συναίνεσης.

Οι νίκες αυτές βελτιώνουν τη ζωή των πιο καταπιεσμένων κομματιών της εργατικής τάξης και αυξάνουν την αυτοπεποίθηση και την ενότητα της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό μέσα στη νέα και πιο βαθιά κρίση οι από πάνω επιτίθενται συνολικά και ιδεολογικά στην εργατική τάξη, κι όχι “μόνο” στα οικονομικά ζητήματα. Επιστρατεύουν τον πιο χυδαίο ρατσισμό, από την προπαγάνδα της “εισβολής” τον Μάρτη του 2020, μέχρι την κινδυνολογία ότι οι πρόσφυγες φέρνουν τον κορονοϊό. 

Το ίδιο ισχύει με τον σεξισμό: ήδη πριν την πανδημία η ατζέντα της κυβέρνησης ΝΔ φάνηκε από τις πρώτες βδομάδες με τις ιδεολογικές επιθέσεις, όπως στο δικαίωμα στην έκτρωση. Όταν λοιπόν μέσα στην πανδημία η προσπάθεια είναι να μετατραπούν όλα σε “ατομική ευθύνη” και να “μείνουμε σπίτι”, η ιδεολογία του σεξισμού που υπαγορεύει ότι η θέση των γυναικών είναι το σπίτι αποκτά ακόμα πιο κομβικό ρόλο. Η σχέση του κράτους και της κυβέρνησης με την εκκλησία αντικατοπτρίζει εν μέρει αυτή την επίθεση. Στην πρόσοψη της Βουλής προβάλλουν χριστοπαναγίες και άρματα σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι κάνει κουμάντο το “Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια”. 

Αν και η ορατότητα και η αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αυξάνεται σταθερά χρόνο με τον χρόνο, οι ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις δεν έχουν μειωθεί. Η ίδια η αστυνομία είναι δράστης σε μερικές από αυτές -όπως άλλωστε και σε πολλά παραδείγματα ρατσιστικής συμπεριφοράς.3 Ταυτόχρονα η εργασιακή επισφάλεια οξύνεται. Το γεγονός ότι οι γυναίκες, οι ΛΟΑΤΚΙ+, οι οροθετικοί/ες, οι τοξικοεξαρτημένοι/ες, οι σεξεργάτες/τριες και άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως είδαμε μέσα από τα γραπτά του Ζακ, αντιμετώπιζαν ακραίες συνθήκες και συκοφαντούνταν ωμά από τις κυβερνήσεις ήδη πριν από την πανδημία, σημαίνει ότι σήμερα έχουν ένα πολλαπλάσιο βάρος να σηκώσουν στον αγώνα τους για δουλειά και ζωή. 

Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή τη διελκυστίνδα να μας τραβήξει ξανά πίσω. Αντίθετα πρέπει, και μπορούμε, ειδικά μέσα στις συνθήκες που επικρατούν σήμερα, να διασφαλίσουμε τα κερδισμένα και να βάλουμε τέλος στις διακρίσεις, παλεύοντας για ένα άλλο σύστημα. Ένα σύστημα που οι ανάγκες όλων των ανθρώπων, και όχι τα κέρδη των λίγων, θα είναι το κριτήριο με βάση το οποίο θα λειτουργεί η κοινωνία. Έγραφε ο Ζακ: “Κάποιες και κάποιοι από εμάς, θέλουμε ανθρώπινα δικαιώματα, ναι, αλλά όπως πρέπει να είναι. Για όλες και όλους. Ενιαία και αδιαίρετα. Γιατί εμείς τα θέλουμε όχι μόνο για τον πλούσιο αλλά και για τις φτωχές. Όχι μόνο για το Ευρωπαίο Πολίτη αλλά και για τον ‘ξένο’. Όχι μόνο για την υγιή αλλά και για την ‘άρρωστη’ εντός ή εκτός εισαγωγικών. Όχι μόνο για αυτή με τον κοινωνικό κύκλο αλλά και για τον περιθωριοποιημένο”.

Τα δυο τελευταία χρόνια που έχουμε δει την έμφυλη βία να αυξάνεται, είχαμε ταυτόχρονα τις δυο νίκες του γυναικείου κινήματος: θεσμοθετήθηκε νομικά το πάγιο αίτημα “χωρίς συναίνεση είναι βιασμός” και καταδικάστηκαν οι βιαστές και δολοφόνοι της Ελένης Τοπαλούδη. Για τίποτε από αυτά τα δύο δεν είχαμε να κάνουμε με θετικά προδιατεθειμένους θεσμούς του κράτους. Το νομοσχέδιο που αρχικά κατατέθηκε για τον βιασμό ήταν το διαβόητο νομοσχέδιο που έριχνε “στα μαλακά φασίστες και βιαστές”. Προέβλεπε μικρότερες ποινές για τους ηγέτες εγκληματικής οργάνωσης (φωτογραφίζοντας τους τότε υπόδικους ηγέτες της Χρυσής Αυγής) και έβαζε δυσκολότερα κριτήρια για την απόδειξη του βιασμού.

Άρχισε ένας μεγάλος αγώνας που έβαλε στο κέντρο του τη ραχοκοκαλιά της μάχης για τα δικαιώματα των γυναικών και για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής: τα σωματεία, τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες. Σε συνέχεια της πολύμηνης καμπάνιας που οδήγησε στην πρώτη, στην Ελλάδα, πανεργατική απεργία για την παγκόσμια μέρα γυναικών της 8 Μάρτη 2019, στους χώρους εργασίας άνοιξε μια νέα καμπάνια “Όχι στα μαλακά φασίστες και βιαστές”. Το νομοσχέδιο συζητήθηκε στους χώρους που είχαν μόλις βγει από την επιτυχία της οργάνωσης της 8 Μάρτη και έφτασε και στις γειτονιές, στις σχολές και στα σχολεία με δεκάδες εξορμήσεις. Έγιναν συνεντεύξεις τύπου που ξεσκέπασαν τις πραγματικές συνέπειες του νομοσχεδίου και η κατακραυγή πήρε διαστάσεις που ανάγκασαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να αλλάξει τόσο το άρθρο που αφορά τις ποινές των ηγετών εγκληματικής οργάνωσης όσο και το άρθρο για τον βιασμό -βάζοντας για πρώτη φορά στον ποινικό κώδικα την έννοια της συναίνεσης.

Όταν έγινε κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία προσπάθησε με το καλημέρα να δείξει την πυγμή των γκλοπ και του “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, παίρνοντας εξίσου άμεσα τις πρώτες απαντήσεις. Η κατακραυγή για την καμπάνια κατά των εκτρώσεων που εμφανίστηκε σε στάσεις του Μετρό έκανε τους διοργανωτές της να την μαζέψουν άρον άρον. Στις 25 Νοέμβρη 2019, ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, χιλιάδες διαδήλωσαν για την Ελένη Τοπαλούδη, τον Πετρίτ Ζίλφε που δολοφονήθηκε από χρυσαυγίτη, τις τρεις γυναίκες που βρέθηκαν νεκρές στον Έβρο, τον Ζακ. Η 8 Μάρτη του 2020, παρά τον φόβο για την πανδημία και την σκληρή ρατσιστική επίθεση της κυβέρνησης μια βδομάδα νωρίτερα στον Έβρο, ήταν μια μαζική εργατική διαδήλωση με εκατοντάδες πρόσφυγες, προσφύγισσες, μετανάστες και μετανάστριες και με έντονα τα αιτήματα για τη γυναικεία απελευθέρωση και τα δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ+ και προσφύγων.

Λίγο αργότερα η δεξιά και το κράτος έδωσαν τα ρέστα τους για να πέσουν στα μαλακά οι βιαστές και δολοφόνοι της Ελένης Τοπαλούδη. Η ανακοίνωση του προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Δ. Βερβεσού, η παρέμβαση στη διαδικασία της δίκης του συμβούλου του ΔΣΑ, Γ. Κλεφτοδήμου, αλλά και το δημόσιο σχόλιο του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ Α. Σκέρτσου, όλα με αφορμή την καταδικαστική εισαγγελική πρόταση σε μια προσπάθεια αποδόμησής της, αποτέλεσαν μια απροκάλυπτη προσπάθεια επηρεασμού του αποτελέσματος της δίκης. Αλλά η δίκη έληξε με τη σκληρή καταδίκη των δυο κατηγορούμενων: ισόβια κάθειρξη συν 15 χρόνια και για τους δύο, χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Το δικαστήριο άνοιξε επίσης τον δρόμο για τη διερεύνηση του ρόλου του ψυχιάτρου του Μ. Κούκουρα για ψευδείς βεβαιώσεις (προκειμένου να πέσει στα μαλακά), καθώς διαβίβασε τα πρακτικά και την απόφαση της δίκης στον εισαγγελέα.

Ήταν η συνεχής δράση του προηγούμενου διαστήματος που έκανε τη δίκη αυτή, στις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας και των υγειονομικών μέτρων, να μην περάσει στα ψιλά, να γίνει συζήτηση απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας και να μην αφήσει περιθώριο για άλλο αποτέλεσμα. Συγκρούστηκε ένα κίνημα που διεκδικεί όχι μόνο δικαιοσύνη για την Ελένη και όλα τα θύματα γυναικοκτονιών αλλά να τσακιστούν οι σεξιστικές διακρίσεις συνολικά, με ένα σύστημα που θέλει να συγκαλύψει αυτά τα φαινόμενα, καθώς στην καρδιά της πολιτικής του είναι οι ακόμα σκληρότερες επιθέσεις στις γυναίκες και τα κεκτημένα τους.

Αποκορύφωμα του πώς κερδίζουμε τις μάχες ήταν φυσικά η δίκη της Χρυσής Αυγής. Ότι το κράτος δεν ήθελε να κόψει τις σχέσεις του με τους φασίστες, είχε φροντίσει να το κάνει σαφές τον Δεκέμβρη του 2019 με την αγόρευσή της η εισαγγελέας Α. Οικονόμου. Και το έδειξε ξανά τον Οκτώβρη, όταν υπερασπίστηκε τους καταδικασθέντες μέχρι τελικής πτώσης. Και το είχαν δείξει μέχρι τότε και τα τριάντα χρόνια ατιμωρησίας της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Τη δυνατότητα να μπορούν να δρουν ανενόχλητες φασιστικές ομάδες (είτε της Χρυσής Αυγής είτε όχι) δεν θέλει να τη χάσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ο κρατικός μηχανισμός. Οι καταγγελίες ότι παρακρατικές ομάδες με τη βοήθεια της αστυνομίας κάνουν παράνομες επαναπροωθήσεις, καθώς και οι καταγγελίες για βασανιστήρια, ληστείες και δολοφονίες σε βάρος των προσφύγων πύκνωσαν επικίνδυνα μέσα στο 2019-2020.

Όλη αυτή η κατάσταση έδειχνε τη διάθεση να πέσουν στα μαλακά και οι πρωτεργάτες, οι ναζί της Χρυσής Αυγής. Κι όμως, καταδικάστηκαν κι αυτοί σκληρά. Στάλθηκε μήνυμα σε ολόκληρο τον πλανήτη πώς μπορεί η εργατιά να σταματήσει τη φασιστική απειλή. Αναγκάστηκε όλο το πολιτικό σκηνικό, του ακροδεξιού και ρατσιστή Σαμαρά συμπεριλαμβανομένου, να δώσει αντιφασιστικά διαπιστευτήρια και να δεχτεί αυτό που έλεγαν οι “ξυπόλητοι”, οι μετανάστες, οι εργάτριες του Περάματος. Όσο κι αν το έκαναν υποκριτικά, για να διεκδικήσουν μερίδιο της νίκης, η πραγματικότητα είναι ότι υποκλίθηκαν στον εχθρό τους, την εργατική τάξη.

Σε αυτόν τον θρίαμβο φτάσαμε γιατί είχαν προηγηθεί χρόνια πολιτικής μάχης ενάντια στον ρατσισμό, για το ξεσκέπασμα της πραγματικής φύσης της Χρυσής Αυγής, ενάντια στη λιτότητα και την εξαθλίωση που στρώνει τον δρόμο στην ακροδεξιά, για τη δημοσιότητα της δίκης, ενάντια στην ομοφοβία και την τρανσφοβία, ενάντια σε κάθε είδους διάκριση -που η πιο ακραία της εκδοχή έβρισκε έκφραση στα εγκλήματα της ναζιστικής συμμορίας. Η μάχη ενάντια στη Χρυσή Αυγή έγινε υπόθεση όλων, σε κάθε εργατικό χώρο, σχολείο, σχολή και γειτονιά.

Όπως έγραφε ο Τάκης Ζώτος αμέσως μετά: “Η 7 Οκτώβρη, είναι η μέρα που έξω από το Εφετείο της Αθήνας έγινε η μεγαλύτερη, μαζικότερη, μαχητικότερη και κυρίως η πιο ενωτική αντιφασιστική συγκέντρωση, εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν τόση η προσέλευση του κόσμου που ακύρωσε τις αποστάσεις και τις διαχωριστικές γραμμές των διαφορετικών μπλοκ. O κόσμος πλημμύρισε όλο το διαθέσιμο χώρο από Κηφισίας μέχρι Χ. Τρικούπη. Ήταν εκεί, δίπλα-δίπλα τα πανό και οι σημαίες του ΠΑΜΕ και της ΚΕΕΡΦΑ, της ΑΔΕΔΥ, του ΕΚΑ, της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι και μαθητικές καταλήψεις, οργανώσεις γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Πολιτιστικοί σύλλογοι και σύλλογοι των γειτονιών μας. Χιλιάδες νεολαίοι και απλοί καθημερινοί άνθρωποι.

Η εργατική τάξη και η νεολαία είχαν επιβάλει το ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο στην πράξη. Ήξεραν, ότι ήταν η δύναμη που με τους αγώνες τους είχαν τσακίσει τη Χρυσή Αυγή. Σε μια κορυφαία πολιτική στιγμή, συμπυκνώθηκαν όλοι οι επί μέρους διεκδικητικοί αγώνες των εργαζομένων, των φοιτητών, των μαθητών, των εργατών υγείας, των εργατών τέχνης, των δασκάλων, των καθηγητών, των μεταναστών, των προσφύγων, των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και κάθε καταπιεσμένου. Και αποκτήσαμε την αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε και να νικάμε”.4 Αυτό είναι ο οδηγός για το πώς πρέπει να δώσουμε τη -δικαστική και όχι μόνο- μάχη για τη δικαίωση του Ζακ.

Μέσα στη χρονιά που τόλμησαν να πουν -με νόμο, με τρόμο και με αυθαίρετες απαγορεύσεις της αστυνομίας- ότι δεν μπορούμε να διαδηλώνουμε, έγινε η πιο μεγάλη διαδήλωση. Μέσα στη χρονιά που ο Πλεύρης εκμεταλλεύτηκε τα υγειονομικά μέτρα για να στείλει τη δίκη των δολοφόνων του Ζακ στις καλένδες, βάλαμε στη φυλακή τους ναζί. Αυτό το σύστημα βυθίζεται στην κρίση και προκύπτουν όλο και πιο έντονες αντιφάσεις. Μπορούμε να τις εκμεταλλευτούμε για να το γκρεμίσουμε. Κόντρα σε ένα σύστημα που θέλει να μας κάνει να σκεφτόμαστε με όρους “ατομικής ευθύνης” και να νιώθουμε μόνοι/ες απέναντι στις επιθέσεις, θα αντιπαρατάξουμε τη συλλογικότητά μας.

Με τα λόγια του Ζακ, “δεν υπάρχει πιο όμορφο, ανακουφιστικό, κατευναστικό, ελπιδοφόρο πράγμα από το να πεις, να σου πουν, να κάνεις και να σε κάνουν να νιώσεις πως δεν είσαι μόνος, δεν είσαι μόνη. Και όταν δεν είμαστε, όταν δεν νιώθουμε μόνες και μόνοι, ε, θα τον αλλάξουμε και τον κόσμο. Που θα πάει...” 

 

Σημειώσεις

1. bit.ly/3rfP430, Amnesty International, Police abuse and the global pandemic

2. bit.ly/3pcSpyc, Amnesty International, Include sex workers in the COVID-19 response

3. bit.ly/37DhaO1, Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας, ετήσια έκθεση 2019

4. ergatiki.gr/article.php?id=22956, Δ. Ζώτος, Εγκληματική οργάνωση, όπως λέγαμε από το 1996