Μπορούμε να νικήσουμε την κυβέρνηση του θανάτου, της κρίσης και των επιθέσεων στην εργατική τάξη! Αυτό είναι το νήμα που συνδέει τα άρθρα στο νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Νο146) που μόλις κυκλοφόρησε.
Στο κέντρο όλων των μαχών βρίσκεται αυτή ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη που βάζει στο στόχαστρο το 8ωρο, τις συλλογικές συμβάσεις και τον συνδικαλισμό.
Με παραδείγματα από τους χώρους των καλλιτεχνών, του τουρισμού-επισιτισμού, των νοσοκομείων, των καθαριστριών, ο Τάσος Αναστασιάδης, στο άρθρο του “Η επιστροφή του συνδικαλισμού” εξηγεί πως “ο κόσμος της δουλειάς οργανώνεται. Στρέφεται προς και μαζικοποιεί τα συνδικάτα για να δώσει τις μάχες του. Τα εμπιστεύεται πολύ περισσότερο από άλλες στιγμές ή φτιάχνει νέα όταν δεν έχει τέτοια εργαλεία στη διάθεση του”.
Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που η κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει αυτό το νομοσχέδιο. “Η επίθεση της ΝΔ στα συνδικάτα… λογοδοτεί στην πραγματικότητα ότι οι εργαζόμενοι στρέφονται προς τα συνδικάτα και η περίοδος της πανδημίας το επιβεβαίωσε με τον πιο καθαρό τρόπο” υποστηρίζει το άρθρο με παραδείγματα και από τις διεθνείς εξελίξεις όπου “έχουμε αρχίσει να βλέπουμε σκιρτήματα και προσπάθεια να αναστηθεί ο συνδικαλισμός… σε μια σειρά από χώρους δουλειάς που τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν αδιανόητο”. Το άρθρο θυμίζει την παράδοση του κινήματος ενάντια στις αντίστοιχες επιθέσεις του παρελθόντος αλλά και τις πιο πρόσφατες εμπειρίες μέσα από τη δράση του Συντονισμού Εργατικής Αντίστασης.
Την κρίσιμη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία και η κυβέρνηση μέσα στη διεθνή συγκυρία της πανδημίας και της “ατελείωτης οικονομικής βουτιάς” περιγράφει η Μαρία Στύλλου στο άρθρο της “Έτσι παλεύουμε τη Νέα Δημοκρατία”, και απέναντι στην “διστακτική εμπλοκή των κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς με τους αγώνες που ξεδιπλώνονται” προτάσσει την πάλη για την εργατική εναλλακτική που “αγκαλιάζει, στηρίζει και γενικεύει τα αιτήματα του κόσμου που αγωνίζεται, την “επαναστατική στρατηγική που δένει τις μάχες του σήμερα ενάντια στην κυβέρνηση της δεξιάς με την προοπτική της ανατροπής του συστήματος”.
“Ο Μητσοτάκης ψάχνει τρόπους για να ξεφύγει από τη φάκα όπου έχει πιαστεί, μετράει αν μπορεί να πάει σε ξαφνικές εκλογές, αλλά όλα τα σενάρια αποδεικνύονται δύσκολα” αναφέρει κάνοντας μια ανασκόπηση των μαχών από την αρχή της χρονιάς. Αυτά τα δεδομένα οδηγούν κάποιους να “συμβουλεύουν την κυβέρνηση να στραφεί προς τις “αξίες του ουμανισμού”. Η Μ. Στύλλου εξηγεί πως πρόκειται για “τον απόηχο από τις φωνές στις ΗΠΑ που ζωγραφίζουν τον Μπάιντεν ως νέο Ρούζβελτ”. Το άρθρο του Σωτήρη Κοντογιάννη “Τζο Μπάιντεν – ένας νέος Ρούσβελτ;” εξηγεί τα όρια, τόσο των “σκόπιμων συγκρίσεων”, όσο και του νέου “New” Deal και τις αντιφάσεις που ενέχει η στροφή στον κρατικό παρεμβατισμό. Αναδεικνύει τις πραγματικές διαστάσεις της “ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό” και επιστρέφει στις πραγματικές αιτίες των κρίσεων του καπιταλισμού πέρα από τις κεϋνσιανές εξηγήσεις περί ανισορροπιών επενδύσεων και αποταμίευσης.
Συνέντευξη με τον Τάκη Ζώτο
Αναπόσπαστο κομμάτι των μαχών ενάντια στην κυβέρνηση είναι η πάλη ενάντια στον ρατσισμό. Η συνέντευξη που παρουσιάζει ο Γιώργος Πίττας με τον δικηγόρο Δημήτρη Ζώτο που ανέλαβε τις υποθέσεις των Ιμπραήμ Εργκιούν και Μάκι Ντιαμπατέ -οι οποίοι πρόσφατα έχασαν άδικα τη ζωή τους στους αυθαίρετους χώρους κράτησης των ΠΡΟΚΕΚΑ- καταδεικνύει πως τα στρατόπεδα κράτησης αποτελούν στην πραγματικότητα “ένα παρασύστημα κράτησης, όπως κατ' αντιστοιχία μιλάμε για παρακράτος, παρασύνταγμα κοκ”. Ο Δ. Ζώτος, που είναι ένας από τους δικηγόρους της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, εξηγεί πως “πρόκειται για στρατόπεδα που ακολουθούν μια συγκεκριμένη παράδοση” αυτή των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ανατρέχει στην ιστορία των ΠΡΟΚΕΚΑ για να μας θυμίσει πως ο λόγος ύπαρξής τους είναι ότι “όσο πιο αόρατοι γίνονται οι πρόσφυγες τόσο πιο εύκολα μπορεί κανείς να τους βαφτίζει εχθρό” και εξηγεί πως υπάρχουν “οι όροι για να οργανώσουμε ξανά μια μεγάλη καμπάνια, να διεκδικήσουμε δικαιοσύνη για τους νεκρούς, να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης” με τα συνδικάτα στο κέντρο της.
Το ότι η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο οφείλεται στις αντιστάσεις που την συνόδευσαν από την αρχή. Όταν μέσα στο καλοκαίρι του 2019 κατάργησε το πανεπιστημιακό άσυλο, το φοιτητικό κίνημα διαδήλωσε μαζικά. Όταν οι Κεραμέως-Χρυσοχοΐδης αποφάσισαν να βάλουν μπάτσους στις σχολές, το κίνημα απάντησε με διαδηλώσεις, καταλήψεις και αντιμαθήματα απέναντι στην επιλογή των κλειστών σχολών. Στο άρθρο του “Κίνημα ενάντια στην «Παιδεία των startups»” ο Πάνος Γκαργκάνας αναδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο “πάντα η άρχουσα τάξη αντιμετωπίζει την Παιδεία όχι ως αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά ως μηχανισμό εξυπηρέτησης των αναγκών της για εργατικό δυναμικό, ανάλογα με την περίοδο”. Καταπιάνεται με ιστορικά παραδείγματα από τον Μεσοπόλεμο μέχρι και την προσπάθεια της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος το 2006 και προτείνει απαραίτητα βήματα ανάκτησης της συλλογικότητας της σχολής και συγκροτημένου τρόπου σύνδεσης με τους αγώνες των υπόλοιπων κλάδων.
Τη γραμμή του μετώπου ενάντια στις επιθέσεις της κυβέρνησης συμπληρώνει το άρθρο “Δικαιοσύνη για τον Ζακ! Είναι δικός μας αγώνας” της Αφροδίτης Φράγκου, η οποία συνδέει τη μάχη για την καταδίκη των δολοφόνων του Ζακ με τις συνολικότερες μάχες του κινήματος των ΛΟΑΤΚΙ+ και την μάχη ενάντια στην ισλαμοφοβία και το ρατσισμό. Μας δίνει τα εργαλεία για να μην αφήσει η Αριστερά “το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα βορά στις νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις”. Αναδεικνύει ως στόχο “να κινητοποιηθούν οι μαζικές δυνάμεις που έσπασαν την ασυλία της Χρυσής Αυγής” ώστε να φτάσουμε στη δίκη του Ζακ “στις 20 Οκτώβρη με ένα (εξίσου) μαζικό κίνημα”.
Την κατάσταση της οικονομίας στην Τουρκία, την εμπλοκή της χώρας σε μια σειρά από “υπο-ιμπεριαλιστικές περιπέτειες” και τις μάχες στο εσωτερικό της κυβερνητικής συμμαχίας πραγματεύεται το άρθρο “Η περίπτωση της Τουρκίας: Τί να κάνουμε;” του Οζάν Τεκίν από το Επαναστατικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (DSiP). Ο Τεκίν εξηγεί τις αδυναμίες της αντιπολίτευσης. Μας θυμίζει όμως επίσης πως “δεν υπάρχουν μόνο οι εκλογές στην Τουρκία. Υπάρχουν (και μας τα περιγράφει) κινήματα από τα κάτω και κοινωνικοί αγώνες παντού” απεργίες, στα Πανεπιστήμια, από τις γυναίκες, καθώς και η προσπάθεια να χτιστεί ένα Αντικαπιταλιστικό Μπλοκ.
Ο Λέανδρος Μπόλαρης στο άρθρο του “1821 – Φιλελεύθερη ή κοινωνική επανάσταση;” μιλάει για τους “από καθέδρας και μη συγγραφείς” που είναι πλέον υποχρεωμένοι να “αποφεύγουν συστηματικά να αναπαράγουν τους πιο χοντροκομμένους «εθνικούς μύθους» για το 1821” αλλά και για την ανάγκη να πάμε πιο πέρα. Σε αυτή την κατεύθυνση, σκιαγραφεί εμπεριστατωμένα μια μαρξιστική κατανόηση της επανάστασης ως “αστικής”, πέρα και από τις φιλελεύθερες ερμηνείες που μας δίνουν “μια εκδοχή της ιστορίας ως έργο μεγάλων ανδρών και αντανάκλαση αφηρημένων ιδεών”.
Την συζήτηση για τον χαρακτήρα του 1821 εστιάζοντας στην διεθνική του διάσταση συνεχίζει η βιβλιοκριτική, της Σταυρούλας Πανίδου, για το βιβλίο “Μαχητές της ελευθερίας και 1821 – Η Ελληνική Επανάσταση στη διεθνική της διάσταση” της Άννας Καρακατσούλη, ενώ το περιοδικό κλείνει η παρουσίαση του Γιώργου Ράγκου για το βιβλίο του Τρότσκι “1905” που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ.