Άρθρο
Δικαιοσύνη για τον Ζακ! Είναι δικός μας αγώνας

Pride 2019, 8 Ιούνη Αθήνα

Η καταδίκη των δολοφόνων του Ζακ Κωστόπουλου πρέπει να γίνει υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος.
Αυτός είναιο δρόμος για τη νίκη υποστηρίζει η Αφροδίτη Φράγκου

 

Στις 20 Οκτώβρη θα ξεκινάει ξανά η δίκη των δολοφόνων του Ζακ. Στο εδώλιο για τη δολοφονία του κάθονται οι Θ. Χορταριάς και Σ. Δημόπουλος, οι επιχειρηματίες της Ομόνοιας που τον έσπασαν στο ξύλο και οι Β. Ρουσάκος, Λ. Αλεξανδρής, Δ. Σεφέρης και Ι. Τσομπάνης, αστυνομικοί που συνέχισαν την κακοποίηση του Ζακ και ολοκλήρωσαν τη δολοφονία.

Η δικαστική μάχη για τη δικαίωση του Ζακ είναι και μια μάχη ενάντια στο κράτος. Τέσσερις από τους έξι κατηγορούμενους ανήκουν οι ίδιοι στον κρατικό μηχανισμό και η προσπάθεια να κουκουλωθούν οι ευθύνες τους ξεκίνησε πριν καλά καλά ξεψυχήσει ο Ζακ: ένα μαχαίρι, που αργότερα τα ΜΜΕ θα προσπαθούσαν να φορτώσουν στο θύμα, πηγαινοερχόταν στον τόπο του εγκλήματος, όπως έχουμε δει στις φωτογραφίες. Μόνο που το κρατούσε ένας μπάτσος.

Αστυνομικές “διαρροές” χρησιμοποιήθηκαν αργότερα για να χτιστεί το προφίλ του ληστή και να στηριχθεί το σενάριο της αυτοάμυνας σε ληστεία. Οι ΕΔΕ πήγαιναν από αναβολή σε αναβολή και παρά τη σχετική πρόταση για βαριά τιμωρία των αστυνομικών, δεν έχει βγει κάποια απόφαση.

Ακόμη και όταν επιτέλους φτάσαμε στη δίκη είδαμε κράτος και κυβέρνηση να στρέφονται ενάντια στην απόδοση δικαιοσύνης. Η παρέμβαση του Θάνου Πλεύρη, συνήγορου υπεράσπισης των αστυνομικών, που ζήτησε να αναβληθεί η δίκη επ’ αόριστον αρπάζοντας την ευκαιρία της πανδημίας και της ΚΥΑ που περιόριζε τον αριθμό ατόμων στις δικαστικές αίθουσες, κατέληξε σε έναν ολόκληρο επιπλέον χρόνο καθυστέρησης. Για τους λόγους αυτούς φτάνει η δίκη να ξεκινήσει 3 χρόνια και έναν μήνα μετά τη δολοφονία του Ζακ.

Μάχη ενάντια στην ομοφοβία

Ο Ζακ Κωστόπουλος ήταν ΛΟΑΤΚΙ+, οροθετικός ακτιβιστής και καλλιτέχνης και ήταν ένας άνθρωπος που πάλευε για έναν καλύτερο κόσμο.1 Ήταν γνωστός και αγαπητός και η δολοφονία του προκάλεσε σοκ, όχι μόνο στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα αλλά σε όλο τον κόσμο. Οι φονιάδες του φαίνεται να πίστευαν ότι ήταν ένας εξαθλιωμένος άνθρωπος που κανείς δε θα αναζητούσε μετά τον θάνατό του. Όπως κατήγγειλαν οι εργαζόμενοι του 18 άνω αμέσως μετά τη δολοφονία, η επίθεση στον Ζακ δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός αλλά “συνέχεια μιας σειράς βίαιων, και κάποιες φορές μαφιόζικων πρακτικών, από θεσμικά όργανα, κυκλώματα της αστυνομίας και συχνά από «κανονικούς» πολίτες, ενάντια σε ευάλωτες ή/και διαφορετικές κοινωνικές ομάδες (πρόσφυγες, άστεγους, τοξικομανείς, ομοφυλόφιλους, ψυχικά πάσχοντες κ.λ.π)”.2

Η είδηση του θανάτου και τα φρικιαστικά βίντεο βέβαια προκάλεσαν οργή. Αντί ο κόσμος να δεχτεί άκριτα την εικόνα του Ζακ ως επικίνδυνου ληστή και αργότερα ως χρήστη που πήγαινε γυρεύοντας, επικράτησε η αντίθετη άποψη. Ότι όποιος και να ήταν, δεν του άξιζε τέτοια μεταχείριση. Όταν μαθεύτηκε ποιος ήταν το θύμα, όσο κι αν τα δεξιά ΜΜΕ λυσσομανούσαν πάνω στις ταυτότητές του για να δικαιολογήσουν τους δράστες, η συγκίνηση και η οργή φούντωσαν, πέρασαν τα σύνορα της Ελλάδας και δεν άφησαν το θέμα να θαφτεί όπως πολύ θα ήθελε η ΕΛΑΣ.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να είναι γνωστός, αγαπητός κλπ για να έχει δικαίωμα στη ζωή. Αλλά η προσωπικότητα του Ζακ συσπείρωσε ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου που είδε σε αυτόν να αποτυπώνεται η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει ένας κόσμος γεμάτος διακρίσεις και καταπίεση. Ο ένας από τους δράστες, ο Θ. Χορταριάς, είναι οργανωμένος φασίστας και μια φασιστική ομάδα έκανε την εμφάνισή της την επόμενη της δολοφονίας στη Γλάδστωνος για να υπερασπιστεί τους δράστες. Οι ακριβείς συνθήκες στοχοποίησης του Ζακ μένουν να ερευνηθούν στη δίκη, αλλά το κίνητρο το ξέρουμε ήδη, τόσο των επιχειρηματιών όσο και των μπάτσων: επιτίθενται στο διαφορετικό και σε όποιον αντιστέκεται. 

Ακόμη κι αν ισχυριστούν ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει, η συνέχεια τους διαψεύδει. Η επίθεση δεν τελείωσε όταν ο Ζακ ξεψύχησε. Συνεχίστηκε με μια εκστρατεία συκοφάντησης του ίδιου του Ζακ, αλλά και μια ευκαιρία αυτό να επεκταθεί στους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους, τους/τις εξαρτημένους/ες, τους/τις οροθετικούς/ες, γενικά αυτό που ο ακροδεξιός συρφετός τους ονομάζει “περιθώριο”. Ο ίδιος ο Χορταριάς, έγραψε στο τουίτερ το επόμενο καλοκαίρι: “Το γεγονός πως ο Θεός με έβαλε απέναντι σε Εθνομηδενιστές, αντίχριστους, και οργανωμένους παραβατικούς που έχουν ως ταξικό εχθρό τον βιοπαλαιστή επαγγελματία και τους οικογενειάρχες, είναι Ύψιστη αποστολή που θα την πάω και εγώ μέχρι τέρμα”.3 Καμία αμφιβολία λοιπόν για τον αν ήξερε ποιον χτύπησε.

Οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι είναι ένας από τους παραδοσιακούς στόχους των φασιστικών ομάδων και φασιστοειδών, των δυνάμεων καταστολής και φυσικά των ΜΜΕ που προσπαθούν να στρέψουν το κλίμα προς τα δεξιά. Κι αυτό δεν έχει μόνο λόγους ιδεολογικούς. Ο καπιταλισμός από τις απαρχές του είχε δώσει βάρος στην κατασκευή ρόλων για τα φύλα μέσα στην κοινωνία. Ένας βασικός λόγος είναι ότι η πυρηνική οικογένεια, η μορφή δηλαδή που έχει πάρει η οικογένεια μέσα στον καπιταλισμό, είναι ο πιο οικονομικός για τους καπιταλιστές τρόπος να αναπαράγεται η εργατική τάξη και να εξασφαλίζεται ότι πάντα θα υπάρχουν υγιείς και εκπαιδευμένοι/ες εργάτες και εργάτριες για να συνεχίσουν την παραγωγή της υπεραξίας. Οτιδήποτε παρεκκλίνει πολεμιέται -άρα και οι “αντισυμβατικές” ζωές των ΛΟΑΤΚΙ+.

Ισλαμοφοβία

Η εκμετάλλευση της εργασίας των εργατριών και των εργατών από τα αφεντικά απαιτεί τις διακρίσεις, για να διαιρούνται οι αγώνες και οι αντιστάσεις. Η ομοφοβία και η τρανσφοβία παίζουν και αυτόν τον ρόλο. Δεξιοί και ακροδεξιοί πολιτικοί, μεγαλοδημοσιογράφοι, παπάδες κλπ χτίζουν τα στερεότυπα σε βάρος των μειονοτήτων και τη ρητορική μίσους. Όταν οι καταπιεσμένοι/ες παλεύουν για την ισότητα και διεκδικούν να σταματήσει η ρητορική μίσους, οι από πάνω ρίχνουν το φταίξιμο πάλι στους φτωχούς και τις οπισθοδρομικές ιδέες τους. Και δεν χάνουν την ευκαιρία να παίζουν το χαρτί της ισλαμοφοβίας: η απειλή για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, λένε, έρχεται από τα ανατολικά, από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, που είναι “ισλαμιστές”, “φανατικοί”, “φονταμενταλιστές” και θα φέρουν τη Σαρία.

Το συμφέρον των εργαζόμενων είναι στη μέγιστη δυνατή ενότητα, επομένως στην αποφασιστική αντίσταση σε όλη αυτή την προσπάθεια. Η ενότητα δεν διακηρύσσεται, κατακτιέται. Μέσα στις μάχες που έχουν ήδη ξεσπάσει, από τις απεργιακές για τα εργασιακά δικαιώματα και την υπεράσπιση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, μέχρι τις πολιτικές μάχες ενάντια στον αυταρχισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, οι ΛΟΑΤΚΙ+, οι πρόσφυγες/ισσες, οι μετανάστες/τριες, οι γυναίκες πρωτοστατούν. Η συζήτηση για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα δεν ανοίγει τώρα, αλλά έχει πίσω της μια δεκαετία σχεδόν, αναζητήσεων και μαχών, καθώς και ορισμένες νίκες.

Η Αριστερά πρέπει να παρέμβει αποφασιστικά σε αυτές τις μάχες και να αγκαλιάσει τα αιτήματα του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος. Και ό,τι σημαίνουν αυτά για την υλική πραγματικότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπων. Να προχωρήσει πέρα από το ερώτημα αν πρόκειται για επιλογή ή αν έτσι γεννιούνται οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι. Ο Ζακ μπορεί να μην επέλεξε να είναι ομοφυλόφιλος για παράδειγμα, αλλά επέλεξε να είναι drag queen και είναι κι αυτό ένας παράγοντας στοχοποίησης και διακρίσεων. Η Αριστερά πρέπει να μην αφήσει το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα βορά στις νεοφιλελεύθερες προσεγγίσεις, αλλά ούτε και να αφήσει χώρο στην ισλαμοφοβία, τώρα που γνωρίζει μια νέα προσπάθεια αναθέρμανσης από τις κυβερνήσεις της Ευρώπης.

Χιλιάδες πρόσφυγες και προσφύγισσες εγκαταλείπουν τις χώρες τους ακριβώς επειδή είναι οι ίδιοι/ίδιες ΛΟΑΤΚΙ+ και κινδυνεύουν γι’ αυτό. Αλλά και άνθρωποι που φεύγουν από τις χώρες τους για οποιονδήποτε άλλο λόγο, έχουν τις εμπειρίες από τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον αραβικό κόσμο πριν μια δεκαετία, ή το Σουδάν και άλλες χώρες πιο πρόσφατα. Ακόμη κι αν πολλοί/πολλές κουβαλάνε σεξιστικές ή ομοφοβικές αντιλήψεις αξίζει τον κόπο και μπορούμε να τις σπάσουμε στην πράξη, δίνοντας μάχες μαζί και ανοίγοντας τολμηρά αυτά τα ζητήματα. Την απεργιακή 8 Μάρτη τα τελευταία δύο χρόνια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης την έχουν οργανώσει γυναίκες και έχουν εξασφαλίσει τη συμμετοχή των αντρών που δεν ήταν αρχικά δεδομένη.

Οι πρόσφυγες/ισσες και οι μετανάστες/τριες έχουν ζήσει, εκτός από εξεγέρσεις, και πολύ μεγάλες ανατροπές συνολικά. Είναι αυτοί που έχουν βιώσει στο πετσί τους τι σημαίνει κράτη, αστυνομία, ποιος είναι ο σύμμαχος σε κάθε φάση της πορείας τους και ποιος ο εχθρός. Είναι αυτοί που έχουν δει πώς από τη μια στιγμή στην άλλη επικρατεί η φρίκη και ο παραλογισμός αυτού του συστήματος. Αυτό που χρειάζεται να κάνει η Αριστερά είναι να συνδέσει όλες αυτές τις εμπειρίες και να εξηγήσει πως έχουν κοινή ρίζα με τις διακρίσεις, την ομοφοβία, τον σεξισμό.

ΛΟΑΤΚΙ+ και πανδημία

Μέσα στην πανδημία οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι της εργατικής τάξης έχουν χτυπηθεί σκληρά και με πολλούς τρόπους.4 Έχουν εξαθλιωθεί οικονομικά, ως πιο ευάλωτοι/ες στην απόλυση και την ανεργία. Κατά συνέπεια έχουν χειροτερέψει οι συνθήκες στέγασής τους -ήδη επισφαλείς και πριν τις καραντίνες. Για τους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους, ιδιαίτερα τους τρανς, η πρόσβαση στην Υγεία ήταν πάντα πιο δύσκολη και κατά μέσο όρο κινδυνεύουν περισσότερο και από τον κορονοϊό και από άλλες παθήσεις. Η κατάρρευση του ΕΣΥ θα πέσει πιο βαριά πάνω στις δικές τους πλάτες. Το στίγμα, η απομόνωση, οι διακρίσεις κάνουν την αναζήτηση βοήθειας δυσκολότερη, επομένως και τη διάγνωση ακόμη και στο επίπεδο του κορονοϊού.

Η πανδημία σήμανε χτυπήματα όχι μόνο οικονομικά ή υλικά αλλά και ιδεολογικά, πολιτικά, νομικά. Εντάθηκε η υγεινομική δαιμονοποίηση των ΛΟΑΤΚΙ+, των εργαζόμενων στο σεξ, των οροθετικών, όλων αυτών που πριν 40 χρόνια μπήκαν στο στόχαστρο για την πανδημία του AIDS.5 Μάλιστα, σύμφωνα με παγκόσμια έρευνα των Ηνωμένων Εθνών, 25% των οροθετικών συμμετεχόντων/ουσών έχασαν πρόσβαση στην φαρμακευτική αγωγή τους λόγω της πανδημίας.6 Αστυνομικοί παρενοχλούν ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα με αφορμή τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Σε πολλές χώρες η αναγνώριση ταυτότητας φύλου έχει ανασταλεί επ’ αόριστον διότι τα δικαστήρια λειτουργούν μόνο για τις “απολύτως απαραίτητες” διαδικασίες.7 Κυβερνήσεις βρίσκουν ευκαιρίες και πισωγυρίζουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα.8 Διαδηλώσεις Υπερηφάνειας για το 2020 δεν έγιναν.

Η μάχη για να μην πισωγυρίσουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα αλλά αντίθετα να διευρυνθούν, είναι μια μάχη για να σωθούν ζωές από την πανδημία, μια μάχη ενάντια στον αυταρχισμό, μια μάχη ενάντια σε όλες τις διακρίσεις. Είναι ένας αγώνας που αφορά όλη την εργατική τάξη, γιατί πλήττεται ολόκληρη όταν ένα κομμάτι της γίνεται πιο ευάλωτο. Και είναι απαραίτητο τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα να βρίσκονται ψηλά στην ημερήσια διάταξη στο δρόμο για την έναρξη της δίκης και κατά τη διάρκεια της δίκης. Θα χρειαστεί διαρκής και συγκεκριμένη δουλειά γι’ αυτό, για να ξεπεραστεί και η επίδραση της ματαίωσης του περσινού Pride.

Μπορούμε να νικήσουμε

Το ζήτημα του κράτους, της καταστολής και της αστυνομικής αυθαιρεσίας έχει γίνει ένα από τα κεντρικά αντικείμενα των μαχών του κινήματος τον τελευταίο χρόνο. Στην Ελλάδα ζήσαμε τις μάχες και τις πρώτες νίκες ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και στο όργιο βίας στις πλατείες, στη Γαλλία ο ξεσηκωμός κατάφερε να αποσυρθεί το νομοσχέδιο που απαγόρευε τη φωτογράφιση της αστυνομίας και φυσικά στις ΗΠΑ ξέσπασε μια από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις ενάντια στην αστυνομική βία και τον συστημικό ρατσισμό.

Και νίκησε. Η καταδίκη του Ντέρεκ Σόβιν, δολοφόνου του Τζορτζ Φλόιντ, για τις τρεις κατηγορίες που τον βάραιναν είναι μια ανατροπή στο πώς αντιμετωπίζεται η αστυνομική βία στις ΗΠΑ. Ενώ τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια κατά μέσο όρο χίλιοι άνθρωποι τον χρόνο δολοφονούνται από αστυνομικούς, μόλις 97 έχουν καταδικαστεί, εκ των οποίων οι 90 με ελαφριές ποινές!9

Η καταδίκη του Σόβιν έρχεται να προστεθεί στις εμπειρίες που δείχνουν ότι οι δίκες τέτοιας σημασίας κερδίζονται πρώτα έξω από τη δικαστική αίθουσα. Ο θρίαμβος της καταδίκης των ναζί της Χρυσής Αυγής στις 7 Οκτώβρη 2020, που αντήχησε σε όλο τον πλανήτη, ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα. Ήταν η κορύφωση μιας μακροχρόνιας μάχης απομόνωσης των ναζί και ανάδειξης των εγκλημάτων τους, που πήγαινε παράλληλα με την πολιτική μάχη ενάντια στον ρατσισμό που αποτέλεσε το βασικό καύσιμό τους. Την απροθυμία του κράτους να τιμωρήσει (πολλές φορές ακόμα και να δικάσει ή διώξει) τους φασίστες, την αστυνομία, τα “δικά του” παιδιά, το κίνημα την ανατρέπει χτίζοντας ένα μαζικό ενιαίο εργατικό μέτωπο που επιβάλλει την δικαστική απόφαση στην κοινωνία σαν την μόνη δυνατή.

Η εμπειρίες αυτές είναι οδηγός για την δίκη των δολοφόνων του Ζακ. Με τέσσερις κατηγορούμενους αστυνομικούς και δυο επιχειρηματίες που δεν αποκλείεται να είχαν σχέσεις τύπου μαφίας με τη γειτονιά της Ομόνοιας και κάποιες πλάτες, η δολοφονία του Ζακ είναι μια υπόθεση πάνω από την οποία το κράτος δεν θέλει να χυθεί άπλετο φως. Ούτε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θέλει, πράγμα που δείχνει και η στάση του Θ. Πλεύρη. Και δεν θέλει, διότι από την πρώτη μέρα προσπάθησε να κυβερνήσει “με την ισχύ των γκλομπ”. Για να βγει η αλήθεια στο φως, θα χρειαστεί να κινητοποιηθούν οι μαζικές δυνάμεις που έσπασαν την ασυλία της Χρυσής Αυγής.

Αυτές οι δυνάμεις συνέχισαν να παλεύουν μετά την καταδίκη των ναζί. Την ίδια μέρα που ξεκινούσε η δίκη των δολοφόνων του Ζακ πριν αναβληθεί, το Τριμελές Εφετείο Αθηνών συζητούσε για την ανασταλτική ισχύ των εφέσεων των χρυσαυγιτών. Οι συγκεντρώσεις ενώθηκαν και οι διαδηλωτές και διαδηλώτριες που ζητούσαν δικαιοσύνη για τον Ζακ βάδισαν προς το Εφετείο και φώναξαν συνθήματα να μην πάρει κανένας χρυσαυγίτης αναστολή. Τους επόμενους μήνες όλος αυτός ο κόσμος που είχε προκαλέσει τον αντιφασιστικό σεισμό της 7 Οκτώβρη βγήκε με κάθε ευκαιρία στους δρόμους, πολλές φορές απεργιακά, σπάζοντας τις απαγορεύσεις, αλλά και τον τσαμπουκά της αστυνομίας και της κυβέρνησης.

Όπως και στη δίκη της Χρυσής Αυγής, χρειάζεται να κινητοποιηθεί ένα μαζικό μέτωπο εργατών/τριών και νεολαίας, με τις συλλογικές οργανώσεις τους, σωματεία, συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, συνελεύσεις, να παίρνουν θέση. Ας μην ξεχνάμε την τεράστια επίδραση που είχε η ανακοίνωση της ΟΕΝΓΕ10 για τον Ζακ, λίγο μετά τη δολοφονία του, που έδωσε φωνή σε όλο τον κόσμο που αγανακτούσε και, φυσικά, που έσπαζε το επικοινωνιακό μονοπώλιο της συκοφάντησης του Ζακ και μαζί του της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και των οροθετικών.

Θα πρέπει επίσης να ανοίξει αυτή η συζήτηση και στις κοινότητες των μεταναστών, που έχουν ριχτεί στη μάχη να δικαιωθεί ο Μάκι Ντιαμπατέ και ο Ιμπραήμ Εργκιούν. Οι μετανάστες ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα στην Ελλάδα τι μοίρα μπορεί να έχει ένας φτωχός άνθρωπος που έχει πέσει στα νύχια της ΕΛΑΣ. Τα σχολεία έχουν επίσης να παίξουν ρόλο σε αυτή την καμπάνια. Το μαθητικό κίνημα έχει μπει στο στόχαστρο τόσο της αστυνομίας όσο και της κυβέρνησης. Επιπλέον εδώ και χρόνια, μαθητές/τριες και εκπαιδευτικοί αναζητούν τρόπους για να παλέψουν ενάντια στο φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού -που πίσω του βέβαια δεν κρύβεται άλλο από τον ρατσισμό, την ομοτρανσφοβία και την κουλτούρα ανταγωνισμού που καλλιεργείται από το εκπαιδευτικό σύστημα, πετώντας στην άκρη τον “αδύναμο”.

Ένας τέτοιος προσανατολισμός φυσικά δεν σημαίνει μόνο συζήτηση αλλά και πρωτοβουλίες συντονισμού. Οι αγώνες των υγειονομικών είναι αγώνες για το τώρα και για το μέλλον, για να μπουν μπροστά οι ανάγκες των πιο ευάλωτων και να σπάσουν οι αποκλεισμοί. Οι αγώνες του εκπαιδευτικού κινήματος είναι και για αυτή τη συμπεριληπτική Παιδεία που έχουν ανάγκη τα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά. Η μάχη που θα ανοίξει ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη είναι ζωτικής σημασίας για τους/τις ΛΟΑΤΚΙ+ εργαζόμενους/ες. Σε όλες αυτές τις μάχες, η παρουσία της καμπάνιας για τον Ζακ θα ανοίξει χειροπιαστά όλα αυτά τα ζητήματα και θα προτείνει συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης.

Φτάνοντας στις 20 Οκτώβρη με ένα μαζικό κίνημα που απαιτεί δικαιοσύνη, θα είναι μικρό το περιθώριο να επαναληφθεί ό,τι έγινε όταν ξεκίνησε την πρώτη φορά ή να μπουν νέα εμπόδια. Και οι μάχες που θα έχουμε δώσει μέχρι τότε θα καθορίσουν και το πόσο απομονωμένοι θα είναι οι κατηγορούμενοι φονιάδες. Πάμε να δώσουμε αυτή τη μάχη για τον Ζακ, τον Μάκι, τον Ιμπραήμ, για όλα τα θύματα της αστυνομικής βίας και των φασιστών, για κάθε καταπιεσμένη και καταπιεσμένο.

 

Σημειώσεις

1. “Στη φυλακή οι δολοφόνοι του Ζακ”, Αφροδίτη Φράγκου, Γενάρης 2021, bit.ly/3tQCnwu

2. “Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ασθένεια των «κανονικών»”, bit.ly/32Krn86

3. archive.vn/ncOOB

4. “LGBTQ Inequality and Vulnerability in the Pandemic”, Graeme Reid, HRW, 18/6/20, bit.ly/3xo82HO

5. “Protection against violence and discrimination based on sexual orientation and gender identity”, UN General Assembly, 28/7/20, σελ. 6-8, undocs.org/A/75/258

6. ό.π, σελ. 9-10

7. “COVID-19 impacts on LGBTI communities in Europe and Central Asia: A rapid assessment report”, ILGA Europe, 19/6/20, bit.ly/3ex032w

8. “Global Trends in LGBT Rights During the Covid-19 Pandemic”, Graeme Reid, HRW, 24/2/21, bit.ly/3vkbC3M

9. “Chauvin guilty verdict is rare instance of police murder conviction”, 21/4/21, Joshua Chaffin, Taylor Nicole Rogers, on.ft.com/3gBWbA3

10. “Ανακοίνωση ΟΕΝΓΕ για τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου”, 1/10/18, bit.ly/32GPCEe