Βρισκόμαστε στην καρδιά της άνοιξης και δίπλα στην ελπίδα για την ανατροπή της ετοιμόρροπης κυβέρνησης Σαμαρά ανθίζει η ελπίδα μαζί της να πάρει στον αγύριστο και την φασιστική απειλή της Χρυσής Αυγής.

Πρώτο χελιδόνι αυτής της άνοιξης ήταν, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, οι καμπάνιες για την Αντιφασιστική Μέρα Δράσης στις 22 Μάρτη. Ένα δεύτερο, οι καταδίκες των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής που μέσα σε αυτές τις βδομάδες έχουν αρχίσει να έρχονται η μια μετά την άλλη ξεπερνώντας όλες τις μεθοδεύσεις συγκάλυψης που επιχειρήθηκαν αναλόγως της στιγμής και της περίστασης από κυβέρνηση, ΕΛ.ΑΣ και δικαστική εξουσία. Ένα τρίτο, η κρίση που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό της Χ.Α – με τους φυρερίσκους της άλλους να βρίσκονται στην φυλακή και άλλους να αλληλοκατηγορούνται και να κάνουν δηλώσεις μετανοίας. Μια κρίση που έφτασε να γίνει και κυβερνητική μέσα από την ανάδειξη των συγκοινωνούντων δοχείων κυβέρνησης Σαμαρά και νεοναζί με το σκάνδαλο Μπαλτάκου-Κασιδιάρη. Σε αυτές τις σελίδες θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε πως φτάσαμε ως εδώ. Αλλά και πως οφείλει να συνεχίσει το αντιφασιστικό κίνημα, με επόμενο βήμα τις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η 22Μ διεθνώς

H 22 Μάρτη του 2014 πέτυχε να αναδείξει το ζήτημα της ίδιας της φασιστικής απειλής, αλλά και του ρατσιστικού και κρισιακού της υπόβαθρου, όσο καμιά άλλη αντιφασιστική κινητοποίηση έχει γίνει μέχρι σήμερα, σε διεθνές επίπεδο. Θα πρέπει να πάει κανείς πίσω στην δεκαετία του ’30 για να βρει κανείς διεθνείς αντιφασιστικούς συντονισμούς με πλατιά χαρακτηριστικά, για παράδειγμα στην στήριξη του αντιφασιστικού αγώνα στην διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου.

Στις 22Μ σε περίπου 40 πόλεις σε όλο τον κόσμο, το αντιφασιστικό κίνημα κατέβηκε ταυτόχρονα στο δρόμο. Στην Ελλάδα, την Κύπρο, την Βρετανία, την Γαλλία και στο Ισπανικό κράτος, έγιναν πλατιές καμπάνιες που αγκαλιάστηκαν από εκατοντάδες συνδικάτα, αντιρατσιστικές οργανώσεις, κοινότητες μεταναστών, οργανώσεις ρομά, οργανώσεις γυναικών, κόμματα της αριστεράς.

Η 22Μ απλώθηκε τοπικά σε τρεις πόλεις στη Βρετανία, τέσσερις πόλεις στην Ελλάδα, οκτώ πόλεις στη Γαλλία, τέσσερις πόλεις στην Καταλονία και την Χώρα των Βάσκων, ενώ στην Μαδρίτη η μέρα συνέπεσε με την μεγάλη πανεθνική διαδήλωση ενάντια στην λιτότητα. Αλλά απλώθηκε και χρονικά, καθώς προηγήθηκαν καμπάνιες που κράτησαν μήνες, καταφέρνοντας να στείλουν το μήνυμα σε πολλαπλάσιο κόσμο από αυτόν που συμμετείχε στις διαδηλώσεις. Μαζικές διαδηλώσεις έγιναν επίσης στην Δανία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία, το Βέλγιο, ενώ στο Βερολίνο η 22 Μάρτη επιλέχθηκε σαν ημερομηνία για να γίνει αντικατασταλτική διαδήλωση.

Η 22Μ ξεπέρασε τα όρια της Ευρώπης. Στη Βραζιλία σε μια σειρά από πόλεις, χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια στις δικτατορίες και τον φασισμό. Η σύνδεση με την Ελλάδα ήταν και στα συνθήματα. Στο Σάο Πάολο τα μαυροκόκκινα και κόκκινα μπλοκ των διαδηλωτών φώναζαν συνθήματα στα ελληνικά: «Ποτέ ξανά φασισμός!». Συγκεντρώσεις για τις 22 Μάρτη έγιναν στην Σεούλ στη Νότια Κορέα, στη Νέα Υόρκη και το Σικάγο στις ΗΠΑ, αλλά και στο Κράιστ Τσέρτς της Νέας Ζηλανδίας, όπου η παγκόσμια μέρα αντιφασιστικής δράσης συνέπεσε τυχαία με την πετυχημένη αντισυγκέντρωση ενάντια στην προσπάθεια ακροδεξιών να οργανώσουν συνέδριο στην πόλη. Την βδομάδα που προηγήθηκε τις 22 Μάρτη αντιφασιστική διαδήλωση έγινε στο Τόκυο αλλά και στο Μάλμε της Σουηδίας – ίσως μια από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις που έχουν γίνει ποτέ στην πόλη με πάνω από δέκα χιλιάδες διαδηλωτές να καταλαμβάνουν το κέντρο της πόλης σαν απάντηση σε ναζιστικές επιθέσεις.

Η 22Μ στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα η 22Μ κατάφερε να συσπειρώσει και να ενώσει σε ένα πολύχρωμο ποτάμι ολόκληρο το αντιφασιστικό κίνημα. Ολα τα σύμβολα αντίστασης της τελευταίας χρονιάς, οι εργάτες γης της Μανωλάδας, οι γονείς του Σαχζάτ Λουκμάν, οι Αφγανοί επιζώντες από το Φαρμακονήσι, οι απολυμένοι της ΕΡΤ ήταν εκεί.

Οι μετανάστες και οι μετανάστριες από την Ουκρανία δίπλα στους φοιτητές που μέσα από γενικές συνελεύσεις αποφάσισαν και πραγματοποίησαν μαζικά κατεβάσματα. Η Ενωση Αφρικανών Γυναικών και οι κοινότητες των Αφρικανών (έχοντας στο πανό τους τον Μπαμπακάρ Ντιαέ, τον μικροπωλητή που σκοτώθηκε άδικα πριν από ενάμισι χρόνο στο Θησείο σε μια από τις σκούπες της δημοτικής αστυνομίας) δίπλα στις ΛΟΑΤ Κοινότητες της Αθήνας, των Ιωαννίνων. Οι απλήρωτοι Μπαγκλαντεσιανοί εργάτες γης της Μανωλάδας δίπλα στους απολυμένους της ΕΡΤ. Η Πακιστανική Κοινότητα και οι γονείς του Σαχζάτ Λουκμάν δίπλα στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές που τις προηγούμενες μέρες στα σχολεία τους πραγματοποίησαν αντιρατσιστικά μαθήματα απαιτώντας «Ιθαγένεια για όλα τα παιδιά». Το Αναπηρικό κίνημα δίπλα στους εργαζόμενους στα νοσοκομεία.

Οι εργαζόμενοι στην ΕΥΔΑΠ θύμισαν ότι η 22 Μάρτη είναι μέρα για το νερό και κατέβηκαν μαζί με το αντιφασιστικό κίνημα. Το μαζικό μπλοκ του Αντιφασιστικού Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών, που επί δέκα ολόκληρες μέρες στο θέατρο Εμπρός κινητοποίησε χιλιάδες ανθρώπους σε ένα πανηγύρι των τεχνών και της αντίστασης, συναντήθηκε στο Σύνταγμα με όλες τις γενιές και τα διαφορετικά «γένη» των μουσικών από την Νατάσσα Παπαδοπούλου-Τζαβέλα μέχρι τους Αctive Member, από τον Κραουνάκη μέχρι τα Υπόγεια Ρεύματα και από τους Τsopana Rave μέχρι τους Radio Sol.

Πλήθος ήταν τα συνδικάτα που κάλεσαν στη διαδήλωση, και πολλά από αυτά κατέβηκαν οργανωμένα με πανό –ανάμεσά τους ο Σύλλογος Δασκάλων Αριστοτέλης, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, το Σωματείο Εργαζομένων στην Ιντρακόμ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, ο Σύνδεσμος Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδας, η ΟΕΝΓΕ, η ΕΙΝΑΠ, τα Σωματεία Εργαζομένων στα νοσοκομεία Γεννηματά, Θριάσιο και Άγιο Σάββα, εργαζόμενοι από το υπ. Πολιτισμού. Αλλά και πλήθος πρωτοβουλιών, οργανώσεων και κομμάτων – όπως η Πρωτοβουλία Αγώνα 2014 για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, το Κίνημα Δεν Πληρώνω, η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, η Μετάδραση – Δράση για την Μετανάστευση, η Εργατική Λέσχη Καλλιθέας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι οργανώσεις της, οι δημοτικές κινήσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, η ΟΚΔΕ, το ΕΕΚ, – όλοι αυτοί βάδισαν δίπλα στα πανό της ΚΕΕΡΦΑ από μια σειρά γειτονιές της Αθήνας, αλλά και τις αντιπροσωπείες που έφτασαν από την Πάτρα, το Αίγιο, την Χαλκίδα, τον Βόλο, τα Γιάννενα. Στην συγκέντρωση στην Ομόνοια έφτασαν επίσης με πορεία από τα Προπύλαια, όπου είχαν καλέσει δική τους προσυγκέντρωση, τα μπλοκ των αντιρατσιστικών οργανώσεων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ, οι νέοι-εες του ΣΥΡΙΖΑ και η Ανοιχτή πόλη.

Στις μαζικές διαδηλώσεις που έγιναν στις 22 Μάρτη στα Χανιά και την Θεσσαλονίκη (όπως και στην Αθήνα, ήταν οι μεγαλύτερες που έχουν γίνει από τον Σεπτέμβρη και τα συλλαλητήρια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα) κινητοποιήθηκε αντίστοιχα κόσμος από την Βόρεια Ελλάδα και όλη την Κρήτη. Στη Θεσσαλονίκη το παρών έδωσαν αντιπροσωπείες από την Φλώρινα, την Ξάνθη, την Κομοτηνή, την Αλεξανδρούπολη με συμμετοχή των απεργών της coca cola, των εργαζομένων της ΕΥΑΘ, της αλβανικής, της πακιστανικής κοινότητας και άλλων κοινοτήτων. Η αντιφασιστική συναυλία, που έκλεισε την μέρα, έγινε στην ΕΤ3 των εργαζομένων. Στα Χανιά, το συλλαλητήριο – στο οποίο συμμετείχαν όλα πρακτικά τα σωματεία της πόλης και ενίσχυσαν μαζικές αντιπροσωπείες από το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο – βάδισε προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής και κατέληξε πίσω στην Aγορά όπου επίσης πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική συναυλία.

Σαχζάτ Λουκμάν

Αν αυτή η μέρα σημάδεψε τον Μάρτη, τον μήνα Απρίλη σημάδεψε η καταδίκη σε ισόβια την Μεγάλη Τρίτη των δολοφόνων του Σαχζάτ Λουκμάν μετά από πέντε μήνες και πάνω από πενήντα ώρες ακροαματικής διαδικασίας. Μια επιτυχία που δεν θα πρέπει καθόλου να θεωρήσουμε σαν δεδομένη και όσον αφορά στο τι προηγήθηκε, αλλά και όσον αφορά το τι θα ακολουθήσει. Η εξέλιξη της δίκης έδειξε, ότι υπήρχαν και υπάρχουν δυνάμεις που κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση και μοναδικό τους αντίβαρό είναι το αντιφασιστικό κίνημα.

Ο Σαχζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα στο κέντρο της Αθήνας δύο μέρες πριν από το συλλαλητήριο της 19 Γενάρη του 2013. Οι δράστες συνελήφθησαν στο Σύνταγμα έχοντας τα μαχαίρια με το αίμα του Σαχζάτ ακόμα νωπό πάνω τους. Η αδυναμία να κουκουλωθεί εν τη γενέσει της μια τέτοια υπόθεση οδήγησε τους νεοναζί – με την συνδρομή συγκεκριμένων αστυνομικών όπως προέκυψε στην ακροαματική διαδικασία – να χρησιμοποιήσουν την “ασήμαντο αφορμή” για να αποφύγουν την καταδίκη. Την επόμενη της δολοφονίας, 18 Γενάρη, ο υπουργός ΠΡΟΠΟ Δένδιας δήλωσε ότι πρόκειται για “μεμονωμένα φαινόμενα”.

Όμως στις 19 Γενάρη η μαζική καταγγελία της δολοφονίας στην κηδεία του Λουκμάν στην πλατεία Κοτζιά και στη συνέχεια το συλλαλητήριο και τη συναυλία στο Σύνταγμα τάραξαν τα νερά. Υπήρξαν καταγγελίες της Διεθνούς Αμνηστίας και όλων των διεθνών οργανώσεων, που έφτασαν στο σημείο ο ίδιος ο επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων να έρθει την τελευταία βδομάδα του Γενάρη στην Αθήνα και να θέσει το ζήτημα της δολοφονίας. Σαν συνέπεια, ο Δένδιας αναγκάζεται τότε να θέσει σε λειτουργία την – εν αχρησία – ειδική διεύθυνση της ΕΛ.ΑΣ για τα ρατσιστικά εγκλήματα και λίγες μέρες μετά συλλαμβάνεται ο Κοντομούς από το τάγμα εφόδου Μεταμόρφωσης.

Ομως σε γενικές γραμμές, όλη αυτή η “κινητοποίηση” γίνεται για το θεαθήναι. Ο Δένδιας εξακολουθεί να αφήνει στα συρτάρια τις 32 περίφημες δικογραφίες για την Χ.Α. Ετσι, τον Ιούλη του 2013 το δικαστικό βούλευμα με το οποίο επρόκειτο να δικαστούν οι δύο δολοφόνοι του Λουκμάν υιοθετεί την δική τους εκδοχή ότι διαπληκτίστηκαν δια «ασήμαντη αφορμή». Αυτή η εμμονή να αποσυνδεθεί η εμβληματική περίπτωση της δολοφονίας Λουκμάν από το ρατσιστικό κίνητρο και την Χ.Α συνεχίστηκε μέχρι το τέλος.

Όταν (και ενώ η δίκη Λουκμάν μόλις ξεκινούσε) οι δύο εφέτες ανακρίτριες ανακρίνουν επί ώρες τους δράστες της δολοφονίας και προτείνουν την προφυλάκισή τους ως μέλη της εγκληματικής οργάνωσης της Χ.Α, την πρότασή τους αρνείται ο εισαγγελέας Ντογιάκος. Όταν η υπόθεση πάει σε ανώτατο συμβούλιο εφετών, αυτό με πλειοψηφία 2 προς 1 υιοθετεί την πρότασή του τελευταίου ότι “η συνάντηση των κατηγορουμένων με το θύμα ήταν εντελώς τυχαία και συμπτωματική” και ότι είναι παρακινδυνευμένο να υποστηρίζει κανείς ότι “τραυμάτισαν θανάσιμα απλά και μόνο εμφορούμενοι από τις ρατσιστικές ιδέες των ίδιων αλλά και του συγκεκριμένου κόμματος”. Με την δίκη να πλησιάζει στο τέλος της, κάποιος εισαγγελέας δεν θα διστάσει να διατάξει εισαγγελική έρευνα για το αν ο Χαντίμ Χουσεϊν που βρίσκεται στην Ελλάδα από την αρχή της δίκης απαιτώντας δικαιοσύνη για το παιδί του, είναι όντως ο πατέρας του Σαχζάτ Λουκμάν!

Ολες αυτές οι – σε ανώτατο και κατώτατο επίπεδο – μεθοδεύσεις στις 15 Απρίλη ανατράπηκαν, και αυτό δεν συμβαίνει συχνά, από την ομόφωνη απόφαση ενόρκων και δικαστών που καταδίκασαν τους δολοφόνους νεοναζί με την ανώτατη ποινή, ισόβια και 32 μήνες χωρίς ελαφρυντικά, υιοθετώντας την πρόταση της εισαγγελέα η οποία στην αγόρευσή της ρητά προσδιόρισε σαν κίνητρο της δολοφονίας την διαφορετικότητα.

Η αιτία αυτής της ανατροπής βρίσκεται στην δύναμη και την επιρροή του οργανωμένου αντιφασιστικού και εργατικού κινήματος. Ο Χαντίμ Χουσεϊν και η Σουκράν Μπίμπι, οι γονείς του Σαχζάτ Λουκμάν δεν θα μπορούσαν ούτε να έλθουν, ούτε να παραμείνουν τόσους μήνες στην Ελλάδα – στην πρώτη γραμμή του αγώνα αποφασισμένοι να αναζητήσουν δικαιοσύνη για το παιδί τους – χωρίς την υλική, την ηθική και πολιτική υποστήριξη ενός μεγάλου κινήματος. Χωρίς την υποστήριξη χιλιάδων ανθρώπων που τους αγκάλιασαν και έκλαψαν μαζί τους από την Κρήτη ως την Θεσσαλονίκη και από την Πάτρα ως την Αθήνα. Χωρίς την υποστήριξη της Πακιστανικής Κοινότητας και της ΚΕΕΡΦΑ.

Αυτό που επίσης αναδείχθηκε στην ακροαματική διαδικασία και τις καταδικαστικές αποφάσεις στις δίκες των ταγμάτων εφόδου είναι πόσο μεγάλο είναι το εύρος του κόσμου που σιχαίνεται τον ρατσισμό και τον φασισμό, που διψάει να πει την αλήθεια, εύρος που ξεπερνάει τον κόσμο και τους ψηφοφόρους της αριστεράς. Οι δράστες των εγκλημάτων της Μεταμόρφωσης ή της δολοφονίας του Λουκμάν δεν θα είχαν ποτέ καταδικαστεί, αν δεν υπήρχαν ντόπιοι που βρήκαν το θάρρος να καταθέσουν σαν αυτόπτες μάρτυρες και να πούνε ανοιχτά την αλήθεια για αυτό που έζησαν. Και στα δύο μικτά ορκωτά δικαστήρια οι αποφάσεις πάρθηκαν ομόφωνα, δεν υπήρξε ούτε ένας ένορκος που να διαφωνήσει με την καταδίκη των εγκλημάτων. Οι δύο εισαγγελείς μίλησαν ανοιχτά για την ρατσιστική φύση αυτών των εγκλημάτων.

Εν ολίγοις, οι δράστες αυτών των δολοφονιών δεν θα είχαν ποτέ καταδικαστεί αν το λεγόμενο κοινό περί δικαίου αίσθημα έμενε στα χέρια των Σαμαράδων, των Μπαλτάκων και των φίλων τους στο ΣτΕ και τον Αρειο Πάγο και όχι στις πρωτοβουλίες του αντιφασιστικού κινήματος.

Μάχες

Για να υπάρξουν τέτοιες πλατιές πρωτοβουλίες όπως οι καμπάνιες για τις 22Μ και τον Σαχζάτ Λουκμάν χρειάστηκαν να δοθούν πολιτικές και οργανωτικές μάχες. Η πρώτη μεγάλη μάχη ήταν η πορεία στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στις 25 Σεπτέμβρη.

Μια βδομάδα νωρίτερα στις 18/9, δεκάδες χιλιάδες αντιφασίστες-τριες είχαν ξεχυθεί στους δρόμους την επόμενη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Το πρωί στις μαζικές διαδηλώσεις των απεργών εκπαιδευτικών και το απόγευμα στο οργισμένο συλλαλητήριο στην Αμφιάλη και το Κερατσίνι. Ηταν τέτοια η μαζικότητα και η διάθεση του κόσμου ώστε στις 18 Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι και στις 19 Σεπτέμβρη στην Νίκαια, τα μπλοκ του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των αναρχικών διαδήλωσαν μέσα σε ένα ατελείωτο ποτάμι κόσμου που κατέβηκε από τις γειτονιές του Πειραιά και της Αθήνας. Όπως και με την δολοφονία του Αλέξη, πέντε χρόνια πριν, ο ξεσηκωμός απλώθηκε σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη σε όλη τη χώρα. Στις 20 Σεπτέμβρη στο δημαρχείο της Νίκαιας με πρωτοβουλία της ΚΕΕΡΦΑ, έγινε σύσκεψη συνδικαλιστών που καλεί τα συνδικάτα να αποφασίσουν κλιμάκωση με αντιφασιστική απεργία και συλλαλητήριο.

Η άμεση αντίδραση του Σαμαρά και του Βενιζέλου σε αυτήν την έκρηξη δεν ήταν να βάλουν την Χρυσή Αυγή στην φυλακή, αλλά να παπαγαλίσουν ξανά την «θεωρία των δύο άκρων» και να ρίξουν την ευθύνη για την δολοφονία του Φύσσα στην Αριστερά που τάχα πρώτη άνοιξε τον «κύκλο της βίας» και τώρα «θερίζει τους καρπούς» αυτής της στάσης. Το απόγευμα της 18 Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι τα ΜΑΤ συνεργάζονταν σε κοινή θέα με το τάγμα εφόδου της Νίκαιας στις επιθέσεις ενάντια στους διαδηλωτές. Στα κανάλια οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού εξακολουθούσαν να χαριεντίζονται ανοιχτά με τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Με την ελπίδα το όλο θέμα να ξεφουσκώσει ο Παπούλιας απηύθυνε κάλεσμα ενότητας προς τις δυνάμεις του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» – με τον Βορίδη (20/9) να αναρωτιέται αν το ΚΚΕ ανήκει στο «συνταγματικό τόξο» και να υποστηρίζει ότι τα εγκλήματα της Χ.Α είναι «πλημμελημματικού χαρακτήρα»! Ο Δένδιας έριχνε κλεφτές ματιές στα κλειδαμπαρωμένα συρτάρια με τις 32 δικογραφίες της Χ.Α.

Η απάντηση σε όλες αυτές τις μεθοδεύσεις – είτε κουκουλώματος είτε εκτόνωσης – ήρθε τελικά στις 25 Σεπτέμβρη, με την δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας της ΑΔΕΔΥ να μετατρέπεται σε αντιφασιστική πανελλαδική απεργία. Στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο το απόγευμα στο Σύνταγμα καλούν πλήθος συνδικάτα.

Η ΚΕΕΡΦΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΑΚ, το Δίκτυο και άλλες οργανώσεις απευθύνουν ανοιχτό κάλεσμα η συγκέντρωση να πάει πορεία στα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων. Τότε χιλιάδες αγωνιστές, εργαζόμενοι, φοιτητές και νέοι αγνόησαν τις απαγορεύσεις του Δένδια και του Σαμαρά. Αγνόησαν τις νουθεσίες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που καλούσε τον κόσμο να μείνει στο Σύνταγμα γιατί επίκεινται «προβοκάτσιες» και χρειάζεται «αυτοσυγκράτηση». Αγνόησαν, επίσης, τα καλέσματα του ΚΚΕ που έκανε διαδήλωση τρεις ώρες νωρίτερα από την κανονική συγκέντρωση. Τουλάχιστον πενήντα χιλιάδες αντιφασίστες-τριες διαδήλωσαν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής – ανάμεσά τους η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, εκπαιδευτικοί, νοσοκομειακοί, φοιτητές- με κεντρικό σύνθημα «ο Παύλος ζει! Τσακίστε τους Ναζί!».

Αυτές οι μεγάλες διαδηλώσεις που κυριολεκτικά μυρίζουν “Δεκέμβρη”, έστειλαν το μήνυμα στην κυβέρνηση ότι το αντιφασιστικό κίνημα δεν είναι διατεθειμένο να κάνει πίσω, δεν πρόκειται να ανεχθεί άλλο τους νεοναζί και την προστασία τους. Και επιπλέον δεν υπάρχει και καμιά οργανωμένη δύναμη που να μπορεί να το «νουθετήσει». Ετσι στις 28 Σεπτέμβρη ο Σαμαράς βαφτίζει την ανάγκη φιλοτιμία και η κυβέρνηση και τα δικαστήρια που επί χρόνια κάλυπταν την Χ.Α κάνουν την κωλοτούμπα και διατάζουν τις συλλήψεις του Μιχαλολιάκου και των υπόλοιπων νεοναζί.

Το συμπέρασμα που αρχίζουν να εξάγουν διαφόρων ειδών παπαγαλάκια είναι ότι «τώρα πια η πρωτοβουλία περνάει στην πλευρά του Σαμαρά».

5-6 Οκτώβρη, οργανώνοντας το αντιφασιστικό κίνημα

Η Διεθνής Αντιφασιστική Συνάντηση που έγινε μια βδομάδα αργότερα στις 5-6 Οκτώβρη στο γήπεδο του Ρουφ στην Αθήνα ήταν μια πρωτοβουλία της ΚΕΕΡΦΑ ξεκινημένη ήδη από την άνοιξη του 2013, καθώς σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης χτύπησε το καμπανάκι της φασιστικής απειλής και η ανάγκη για μια κοινή απάντηση στα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα μπροστά στις ευρωεκλογές.

Οι διεθνείς αντιπροσωπείες που πήραν μέρος – με πιο γνωστά το «United Against Fascism» και το συνδικάτο «Unite» από την Βρετανία, την «Ενότητα ενάντια στον φασισμό και τον ρατσισμό» από την Καταλονία – αποφάσισαν την παγκόσμια μέρα δράσης στις 22 Μάρτη. Στους μήνες που ακολούθησαν σε αυτήν την προσπάθεια εντάχτηκαν πλήθος σωματείων και συλλογικοτήτων. Στο χορό μπήκε και η Γαλλία, καθώς στο Παρίσι, η καμπάνια απλώθηκε στους “Sans papier”, σε αριστερά συνδικάτα και μαθητικές οργανώσεις, ενώ σε άλλες πόλεις η πρωτοβουλία ήρθε από antifa και αναρχικές ομάδες.

Στις 5-6 Οκτώβρη στο γήπεδο του Ρουφ αποφασίστηκε και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: Η ανάγκη το αντιφασιστικό κίνημα – χωρίς καμιά απολύτως αυταπάτη για τους «θεσμούς» – να γίνει το ίδιο πολιτική αγωγή στις δίκες των δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Αυτή η προσπάθεια έξι μήνες μετά έχει αποφέρει καρπούς. Αρχικά ήρθε η καταδίκη του τάγματος εφόδου στην Πλατεία Αμερικής όπου αναγνωρίστηκε το ρατσιστικό κίνητρο. Ακολούθησε η καταδίκη του τάγματος εφόδου της Μεταμόρφωσης που στις 10 και 22 Σεπτέμβρη 2012 επιχείρησε σωρεία δολοφονικών επιθέσεων με μαχαίρια, εμπρησμούς. Ο Κοντομούς τιμωρήθηκε με 14 χρόνια. Στις 15 Απρίλη ήρθε η καταδίκη σε ισόβια και 32 μήνες χωρίς ελαφρυντικά των δύο δολοφόνων του Σαχζάτ Λουκμάν. Την ώρα που γράφοντας αυτές οι γραμμές σε εξέλιξη βρίσκεται η δίκη των νεοναζί που επιτέθηκαν και μαχαίρωσαν τον μαθητή στο Παλαιό Φάληρο.

Οι δύο αυτές καμπάνιες ήταν η απάντηση στον κίνδυνο μέσα στο αντιφασιστικό κίνημα να κυριαρχήσει η αδράνεια και η αναμονή, μιας και η «πρωτοβουλία» είχε περάσει πλέον στο Σαμαρά, στο κοινοβούλιο, τα δικαστήρια, στους επίσημους «θεσμούς». Και υπήρξε αυτός ο κίνδυνος. Μόλις λίγες μέρες πριν στις 2 Οκτώβρη ο Αλέξης Τσίπρας, πρώτος-πρώτος έστειλε ένα τέτοιο μήνυμα δηλώνοντας σχετικά με την Χ.Α ότι «έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη». Υπήρξαν και άλλες απόψεις που έσπρωχναν στην αναμονή και την αδράνεια. «Να μην υπερτονίσουμε την επιτυχία ότι ο Μιχαλολιάκος είναι φυλακή γιατί έτσι βοηθάμε τον Σαμαρά να παριστάνει τον διώκτη» έλεγε μια άποψη. Αλλοι τάχτηκαν συνολικά ενάντια στην διώξεις των νεοναζί επιχειρηματολογώντας ότι έτσι θα ενισχυθεί το «αντισυστημικό» τους προφίλ.

Όμως αυτό που εμπόδισε τελικά τον Σαμαρά να παριστάνει τον «διώκτη των νεοναζί», που εμπόδισε την προσπάθεια της Χ.Α να ενισχύσει το «αντισυστημικό» της προφίλ και κράτησε ζωντανό το αντιφασιστικό κίνημα στους δρόμους τους τελευταίους μήνες ήταν αυτές οι καμπάνιες διαρκείας που κινητοποίησαν χιλιάδες κόσμου – σε συνδυασμό και με μια άλλη εξέλιξη: Μέσα στο ίδιο διάστημα το αντιφασιστικό κίνημα συνδέθηκε στην πράξη με την μάχη ενάντια στον ρατσισμό.

Οι μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια στα Φαρμακονήσια, η καμπάνια ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Βόρειο Ελλάδα, ο συνεχιζόμενος αγώνας των μεταναστών εργατών – από την Μανωλάδα μέχρι τις εταιρίες ανακύκλωσης στην Αθήνα – ανέδειξαν πόσο δίκιο είχε η ΚΕΕΡΦΑ όταν υποστήριζε από την αρχή ότι η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι αλληλένδετη με την πάλη για κατάργηση της Φρόντεξ, με την πάλη για ανοιχτά σύνορα για τους εργάτες, κατάργηση των στρατοπέδων, σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τη νέα «Festung Europa» που έχει επιβάλει.

Επί χρόνια μια σειρά από αντιφασιστικές οργανώσεις θεωρούσαν ότι το να ανοίγει κανείς ζητήματα ρατσισμού (όπως και το να κάνει αντισυγκεντρώσεις στους φασίστες), «μειώνει την εμβέλεια» του αντιφασιστικού κινήματος. Οι επίσημες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ αποδέχονταν ουσιαστικά την μετανάστευση ως «πρόβλημα» προτείνοντας σαν μόνη λύση την κατάργηση του Δουβλίνου – που αφορά τους μετανάστες που θέλουν να φύγουν και όχι αυτούς που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. Χρειάστηκε αρκετή επιμονή για να γίνει η σύνδεση της μάχης ενάντια στον φασισμό με τον αγώνα ενάντια στον θεσμικό ρατσισμό, μια επιμονή που έχει αρχίσει να αποδίδει κάποιους καρπούς αλλά έχει ακόμα δρόμο να διανύσει.

Εκλογές

Μπροστά στις τριπλές εκλογές, ο κίνδυνος της αναμονής, της αδράνειας και τις υποτίμησης δεν έχει τελειώσει. Η Νέα Δημοκρατία σε όλες της τις εκδοχές και διασπάσεις παίζει το χαρτί του ρατσισμού. Στο Δήμο Αθήνας, ο Κακλαμάνης και ο Σπηλιωτόπουλος στηρίζουν την προεκλογική τους εκστρατεία ο πρώτος υιοθετώντας τα ορφανά της επιτροπής των χρυσαυγιτών και την «προστασία» της παιδικής χαράς του Αγίου Παντελεήμονα και ο δεύτερος οργανώνοντας καμπάνια ενάντια στο χτίσιμο θρησκευτικού χώρου λατρείας για τους χιλιάδες μουσουλμάνους που ζουν στην Αττική. Η Νέα Δημοκρατία και τα τσιράκια της στα ΜΜΕ παίζουν τώρα το χαρτί του εθνικισμού προσπαθώντας να βάλουν στο στόχαστρο την μειονότητα στην Θράκη.

Γι’ αυτό κάνουν λάθος όσοι θεωρούν ότι ξεμπερδέψαμε με την Χρυσή Αυγή. Η ακροδεξιά ατζέντα του Σαμαρά που από την μια όψη έχει τον ρατσισμό και τον εθνικισμό και από την άλλη την επίθεση στην Αριστερά σε συνδυασμό με την επερχόμενη εκλογική κατάρρευση όλων των μνημονιακών δυνάμεων και κυρίως της Νέας Δημοκρατίας θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν ενισχυτικά στην απεγνωσμένη προσπάθεια των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να μείνουν όρθιοι.

Ένα από τα βασικά καθήκοντα της Αριστεράς μπροστά στις ευρωεκλογές, τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές είναι να κρατήσει ανοιχτό το αντιφασιστικό μέτωπο απαιτώντας να μπούνε στην φυλακή οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής – και μάλιστα πριν τις εκλογές. Να δώσει καθαρές απαντήσεις στην ρατσιστική υστερία της άρχουσας τάξης ότι για την δυστυχία δεν φταίνε οι μετανάστες αλλά ο καπιταλισμός. Να κρατήσει καθαρούς τους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, των πόλεων και των χωριών όλης της χώρας από τους νεοναζί που θέλουν να νομιμοποιήσουν ξανά την παρουσία τους. Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση ήδη έχει ξεκινήσει η προεκλογική καμπάνια της ΚΕΕΡΦΑ κάτω από το σύνθημα «Κάθε ψήφος στην Χρυσή Αυγή είναι ένα μαχαίρι στα χέρια των νεοναζί» που καλεί σε συσπείρωση και ενεργητική συμμετοχή κάθε αντιφασίστρια και αντιφασίστα.

Αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται και μέσα στη προεκλογική περίοδο, δίπλα στη στήριξη των απεργιών και κάθε αγώνα που ξεσπάει, φτάνοντας δρόμο-δρόμο, πόρτα πόρτα, σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά που οι ναζιστικές συμμορίες της Χ.Α υπό την προστασία της ΕΛ.ΑΣ είχαν μετατρέψει σε ρατσιστικά γκέτο, στη Νίκαια, στον Αγιο Παντελεήμονα. Το Σάββατο των Βαϊων, πολυμελές κλιμάκιο της τοπικής επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΚΕΕΡΦΑ και της Ανταρσίας στις Γειτονιές της Αθήνας για τρεις περίπου ώρες περιόδευσε στην Βικτώρια, την λαϊκή της Αλκαμένους, την Αχαρνών φτάνοντας μέσα στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα για να έρθει αντιμέτωπο με την θερμή υποδοχή ντόπιων και μεταναστών.

Οι επόμενες μήνες μπορούν να εξελιχθούν σε κόλαφο όχι μόνο για την συγκυβέρνηση Σαμαρά και την ρατσιστική της ατζέντα, αλλά και για τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Αμέσως επόμενο βήμα, δίπλα στην μάχη για το μαύρισμα των μνημονιακών δυνάμεων και της ψήφου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δώσουμε την μάχη και για την εκλογική ήττα των νεοναζί.