Απεργία στην COSCO
Εκρηκτικές διαστάσεις παίρνει η οργή ενάντια σ’ ένα σύστημα κυριολεκτικά φονικό.
Η Μαρία Στύλλου προτείνει βήματα για να το ξεφορτωθούμε.
Στη Γλασκώβη, στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα, η παγκόσμια ηγεσία, οικονομική και πολιτική όλων των κρατών του πλανήτη βρίσκεται περικυκλωμένη από την οργή εκατομμυρίων που δεν πιστεύουν ότι οι αποφάσεις της Συνόδου θα καταλήξουν στην προστασία του κλίματος και του περιβάλλοντος ούτε στη σωτηρία της ζωής όλου του πληθυσμού που κινδυνεύει.
Από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε η COP-26, ακτιβιστές από όλο τον κόσμο έχουν βγει στους δρόμους της πόλης ενώ ετοιμάζουν μεγάλα συλλαλητήρια στις 6 Νοέμβρη σε όλα τα μέρη. Η διαφορά με το 2015 στο Παρίσι όπου είχε γίνει η προηγούμενη Σύνοδος του ΟΗΕ για το κλίμα βρίσκεται σε δυο μεγάλες αλλαγές.
Η πρώτη έχει να κάνει με την κλιμάκωση της καταστροφής του περιβάλλοντος σε παγκόσμιο επίπεδο με επιπτώσεις πολύ πιο άγριες για τον κόσμο: πανδημία, πυρκαγιές και πλημμύρες με τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και χειροτέρευση των συνθηκών ιδιαίτερα για τα φτωχότερα τμήματα που πληθυσμού. Και η δεύτερη με τις οικονομικές συνθήκες που συνεχώς διευρύνουν τις ταξικές ανισότητες παντού.
Οι ηγέτες στη Γλασκώβη εισπράττουν την οργή μιας νέας γενιάς ακτιβιστών που δίκαια τους θεωρεί υπεύθυνους για την καταστροφή και μπαίνει στην πρώτη γραμμή ενάντια στα σχέδια για «πράσινη ανάπτυξη», τα οποία η Σύνοδος συνολικά και κάθε μια από τις κυβερνήσεις προβάλλουν σαν λύση. Το σύνθημα «Αλλάξτε το σύστημα, όχι το κλίμα» δεν βγήκε από κάποια επαναστατική μειοψηφία, αλλά μαζικά από τους διαδηλωτές και διαδηλώτριες που έχουν ξεσηκωθεί.
Τα παραδείγματα πληθαίνουν σε όλες τις χώρες και στην Ελλάδα. «Ενημερώσαμε έγκαιρα για τα όσα μας προορίζουν, για τις μπίζνες με τα μεγαλοσυμφέροντα, για το χορό εκατομμυρίων που στήνουν με τους ομίλους-αναδόχους στις πλάτες μας. Ενημερώσαμε για το ότι την ίδια στιγμή δεν τους περισσεύει ευρώ για να αποζημιωθούμε, για να αποκατασταθούν οι ζημιές μας, για να δουλεύουμε στον τόπο μας. Ότι δεν τους περισσεύει ευρώ, γιατί τα έργα τους πέφτουν ακριβά και οι ζωές μας φτηνές! Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις τους. Δε θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί. Θα νοιώθουν την αγωνιστική ανάσα μας στο σβέρκο τους», δήλωνε ο Μπάμπης Τσιβίκας μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Πυρόπληκτων της Β. Εύβοιας στη συναυλία που οργάνωσαν.1
Η Σύνοδος των G20, των ηγετών των χωρών που ευθύνονται για το 80 τοις εκατό της ρύπανσης, έγινε στη Ρώμη στις 30-31 Οκτώβρη ως «προετοιμαστική» για τη Γλασκώβη και δεν κατάληξε πουθενά. Ήταν μια πρόγευση ότι αυτό που σκέφτονται οι ηγεσίες είναι το πώς θα δώσουν τη δυνατότητα στους καπιταλιστές κάθε χώρας να προχωρήσουν σε κερδοφόρες επενδύσεις στο όνομα μιας «πράσινης ανάπτυξης» συνεχίζοντας το καταστροφικό τους έργο.
Ακόμα και οι υποσχέσεις ότι θα δημιουργηθούν «πράσινες θέσεις εργασίας» κρύβουν την πραγματικότητα. Σύμφωνα με μελέτη από την υπηρεσία Υγιεινής και Ασφάλειας στη Βρετανία, ο ρυθμός θανατηφόρων «ατυχημάτων» στις εγκαταστάσεις ανακύκλωσης είναι 17 φορές μεγαλύτερος(!) από τον μέσο όρο σε όλες τις βιομηχανίες.2 Αυτά στην καρδιά του καπιταλισμού. Στην «περιφέρεια», οι συνθήκες για όσους δουλεύουν στη διαχείριση αποβλήτων που στέλνονται π.χ. στη Γκάνα ή στα ορυχεία του Κονγκό για τα περιζήτητα μέταλα που απαιτούνται για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι απλά απερίγραπτες.
Ο Μακρόν, ο αγαπημένος σύμμαχος του Μητσοτάκη, μίλησε στη Ρώμη για τους κινδύνους από μια νέα «ενεργειακή κρίση», για να προβάλει σαν λύση περισσότερο φυσικό αέριο και επιστροφή στην πυρηνική ενέργεια! «Δεν νομίζω ότι θα μπορέσουμε να κατεβάσουμε τις τιμές [για το φυσικό αέριο] καθώς υπάρχουν πιέσεις από τη ζήτηση, αλλά πρέπει να αποφύγουμε τυχόν κενά στην προσφορά» δήλωσε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και συνέχισε: «η εναλλακτική είναι να έχουμε ευρωπαϊκές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ευρωπαϊκή πυρηνική ενέργεια».3
Κάπως έτσι, τα πυρηνικά εργοστάσια της Γαλλίας που κατέχει την πρώτη θέση στην ΕΕ στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας, αλλά και οι φρεγάτες στην Ανατολική Μεσόγειο στο κυνήγι νέων πηγών φυσικού αέριου σερβίρονται σαν λύσεις και για το κλίμα και για την οικονομία.
Θολό τοπίο στην οικονομία
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην τελευταία του έκθεση για την παγκόσμια οικονομία θεωρεί ότι η «ανάκαμψη μετά την πανδημία» δεν είναι ούτε σίγουρη ούτε σταθερή. Σύμφωνα με τον Μάρτιν Γουλφ, οικονομικό αναλυτή των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, «Η μεγαλύτερη ανησυχία αφορά την ίδια την πανδημία. Στα τέλη Σεπτέμβρη είχε εμβολιαστεί πλήρως το 58% του πληθυσμού στις πλουσιότερες χώρες, το 36% στις “αναδυόμενες” και μόλις ένα τραγικό 4% στις πιο φτωχές». Και συνεχίζει «Το ΔΝΤ παρατηρεί ότι το μέλλον είναι πιο απρόβλεπτο απ’ ό,τι συνήθως με πιο έντονους κινδύνους για επιδείνωση», όχι μόνο λόγω πανδημίας αλλά και λόγω πληθωρισμού, υπερβολών στον χρηματοπιστωτικό τομέα, προοπτικής ανόδου των επιτοκίων και απειλής εντάσεων ΗΠΑ-Κίνας.4
Η οικονομία των ΗΠΑ είχε ένα απότομο φρενάρισμα στο τρίτο τρίμηνο (Ιούλης-Σεπτέμβρης 2021) με τον ρυθμό των επενδύσεων να πέφτει από το 9,2% στο 1,8% και το πραγματικό ΑΕΠ να ανεβαίνει μόνο 0.5%. Οι εξηγήσεις για αυτή την εξέλιξη συγκεντρώνονται στην επίδραση που έχει ο πληθωρισμός, η άνοδος της τιμής του πετρέλαιου και του φυσικού αέριου αλλά και του εργατικού κόστους, φτάνοντας και σε ανησυχίες για τις διεκδικήσεις των σωματείων για αυξήσεις στους μισθούς. Το δια ταύτα αυτών των ερμηνειών είναι ότι πρέπει να προχωρήσει ο περιορισμός της χαλαρής νομισματικής πολιτικής των κεντρικών τραπεζών αλλά και των δημόσιων «πακέτων ενίσχυσης» που εφαρμόστηκε όταν ξέσπασε η πανδημία.
Ήδη ο Μπάιντεν προχώρησε σε περικοπή στο μισό του «πακέτου» των 3,5 τρις δολαρίων που είχε υποσχεθεί. Ήταν το λάβαρό του προεκλογικά, αλλά τώρα βρίσκει δικαιολογίες ότι πρέπει να βρει συμβιβαστική λύση με το Κογκρέσο και τη Γερουσία. Στην πραγματικότητα οι περικοπές είναι επιλεγμένες ταξικά: καταργείται το πρόγραμμα που θα φορολογούσε εταιρείες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιούν ορυκτά καύσιμα, κόβονται οι παροχές για γονικές άδειες και αναρρωτικές, το δημόσιο σύστημα Medicare δεν θα κατεβάσει το όριο ηλικίας για περίθαλψη από τα 65 στα 55 χρόνια ούτε θα μπορεί να διαπραγματευτεί τις τιμές των φαρμάκων που δίνουν οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και βέβαια αποκλείεται η αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των υψηλών εισοδημάτων και των κερδών από μετοχές και ομόλογα.5
Η πραγματικότητα είναι ότι η αβεβαιότητα στην ανάκαμψη της οικονομίας και η απειλή του πληθωρισμού δεν προκύπτει από όλους αυτούς τους προσωρινούς λόγους που επικαλούνται τα επιτελεία αλλά από τη στασιμότητα των επενδύσεων που συνεχίζεται. Τα τεράστια ποσά που διοχετεύτηκαν στις τράπεζες και στις μεγάλες επιχειρήσεις με την πολιτική της «ποσοτικής χαλάρωσης» που συνεχίστηκε ξέφρενα μέσα στην πανδημία δεν μετατράπηκαν σε νέες παραγωγικές επενδύσεις και αύξηση της απασχόλησης αλλά σε τζόγο με τις μετοχές στα χρηματιστήρια και με τις τιμές των πρώτων υλών που επηρεάζονται και από τους γεωπολιτικούς και εμπορικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία και Κίνα.
Ακόμα και επιχειρήσεις που επεκτάθηκαν μέσα στην πανδημία, όπως η Άμαζον με τις μεγάλες παραγγελίες ονλάιν μέσα στην καραντίνα, αντιμετωπίζουν προβλήματα στη νέα φάση. Ο Τζεφ Μπέζος εκτίμησε ότι τα συνδικάτα είναι αδύναμα στις ΗΠΑ και χτύπησε τις απόπειρες συνδικαλισμού στις γαλέρες που είναι οι αποθήκες του. Προχώρησε σε επέκταση του δικτύου της Άμαζον ανεβάζοντας τον αριθμό των εργαζόμενων που απασχολεί από 500.000 σε 700.000. Αλλά τώρα μέσα στην ανάκαμψη δηλώνει μηδενισμό των κερδών για το τελευταίο τρίμηνο του 2021 «εξαιτίας ανόδου του εργατικού κόστους κατά 60%».6
Και βέβαια ένα απεργιακό κύμα βρίσκεται σε εξέλιξη στις ΗΠΑ αναγκάζοντας πολλές εφημερίδες να μιλάνε για «επιστροφή της εργατικής τάξης». Η μαχητικότητα των εργατών ενθαρρύνεται από τη διάψευση των προσδοκιών ότι ο Μπάιντεν θα έκανε κάτι. Η Κόρι Μπους, μια νοσοκόμα και ακτιβίστρια του κινήματος Black Lives Matter που εκλέχτηκε στο Κογκρέσο από το Μίσιγκαν και ανήκει στην αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού κόμματος έκανε δηλώσεις ενάντια στις περικοπές που ανακοίνωσε ο Μπάιντεν:
«Βγήκαμε με το σύνθημα “Φορολογήστε τους πλούσιους”. Για πολλούς ανθρώπους οι παροχές που υποσχεθήκαμε είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Για τους δισεκατομμυριούχους, το να τους πάρουμε κάποια λεφτά δεν θα τους κάνει να υποφέρουν… ίσως να μην μπορέσουν να πάρουν ένα έξτρα ιδιωτικό αεροπλάνο».7
Η ριζοσπαστικοποίηση αγκαλιάζει πολλές πλευρές. Η ίδια βουλευτίνα των Δημοκρατικών υποστηρίζει το αίτημα για διακοπή της χρηματοδότησης για την αστυνομία και προειδοποιεί για την οργή των γυναικών από την απαγόρευση των εκτρώσεων: «Έχω κάνει έκτρωση όταν ήμουν έφηβη και όποιος τολμήσει να επιτεθεί στα δικαιώματα των γυναικών θα μας βρει όλες απέναντι. Όταν νίκησε ο Τραμπ είδατε τις γυναίκες να γεμίζουν κατά χιλιάδες τους δρόμους, αυτή τη φορά θα δείτε κόσμο που ποτέ δεν ασχολιόταν με την πολιτική να βγαίνει μπροστά».
Απεργιακό κύμα
Αν αυτά συμβαίνουν στον μεγαλύτερο καπιταλισμό του πλανήτη, η κατάσταση σε έναν αδύναμο κρίκο σαν την Ελλάδα είναι πιο οξυμένη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοιμάζεται για το νέο Μνημόνιο που επιβάλλει η ΕΕ για το χρέος που έχει ξεφύγει.
Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) και ένα «κείμενο ιδεών» των οικονομολόγων του το ελληνικό δημόσιο χρέος πρέπει να μειωθεί σταθερά από τα ύψη που έφτασε μέσα στην πανδημία και αυτό απαιτεί θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα για τα επόμενα τουλάχιστον είκοσι χρόνια.
«Το 2020 η Ελλάδα είχε το υψηλότερο χρέος στην ευρωζώνη καθώς διαμορφώθηκε στο 205,65% του ΑΕΠ και ακολουθεί δεύτερη η Ιταλία με 155,81% του ΑΕΠ της. Γεγονός που για τους θεσμούς σηματοδοτεί διορθωτικές κινήσεις και δραστικές παρεμβάσεις. (…) Η συνταγή για την Ελλάδα προβλέπει ότι για να μειωθεί το ελληνικό χρέος στο όριο του 100% απαιτούνται πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% του ΑΕΠ τα επόμενα 20 χρόνια, ενώ για να μειωθεί στο υφιστάμενο όριο (60% του ΑΕΠ) θα απαιτηθούν πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 6,5% του ΑΕΠ ετησίως για 20 χρόνια».8
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, το προηγούμενο Μνημόνιο είχε στόχο για πλεόνασμα 3,5%. Εύκολα καταλαβαίνουμε πόσο θηριώδεις θα γίνουν οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για να πιαστούν στόχοι 4,5-6,5%! Προφανώς οι περικοπές δεν θα πέσουν πάνω στις δαπάνες για τις φρεγάτες και τα Ραφάλ, ούτε στις δαπάνες για την αστυνομία, το λιμενικό και τον φράχτη στα σύνορα. Το σφαγείο βάζει στο στόχαστρο ξανά τους μισθούς και τις συντάξεις στο δημόσιο και τις δαπάνες για Υγεία, Παιδεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Ο ανασχηματισμός που έκανε ο Μητσοτάκης είναι μια προσπάθεια να προετοιμάσει την κυβέρνηση για αυτή την επίθεση.
Ο Θεοδωρικάκος ανέλαβε να ανανεώσει την κλιμάκωση της καταστολής που είχε ξεκινήσει ο Χρυσοχοϊδης αλλά σκόνταψε. ΜΑΤ στους διαδηλωτές, στους απεργούς, στους αντιφασίστες, αλλά και σφαίρες όπως αποδείχθηκε στη δολοφονία του νεαρού Ρομά Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα.
Η τριπλέτα Βορίδη-Γεωργιάδη-Πλεύρη με τη φασιστική προέλευση βρίσκεται πλέον όλη στα υπουργεία με τη ανάθεση του υπουργείου Υγείας στον Πλεύρη. Η επίθεση στα δημόσια νοσοκομεία κλιμακώνεται ενώ η πανδημία φουντώνει αντί να τελειώνει. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εργολαβίες, το χτύπημα του συνδικαλισμού επείγουν.
Όμως δεν αρκεί για μια κυβέρνηση με την πλάτη στον τοίχο να τρίζει τα δόντια. Οι εργατικές αντιστάσεις με τις απεργίες μπροστά απαντάνε δυναμικά στην κυβερνητική επίθεση.
Πρώτο παράδειγμα η νίκη της απεργίας στην e-food. Αν υπάρχει ένας κλάδος συνώνυμος με την εργοδοτική αυθαιρεσία αυτός σίγουρα είναι ο κλάδος των βαρόνων του τουρισμού και των πολυεθνικών που εισβάλλουν στον επισιτισμό και το ντελίβερι. Η Wolt και η e-food άρπαξαν τις ευκαιρίες μέσα στα λοκντάουν και είχαν τον αέρα του νόμου Χατζηδάκη που επιχειρεί να νομιμοποιήσει την απασχόληση-λάστιχο. Κι’ όμως έσπασαν τα μούτρα τους.
Όπως έγραφε η Εργατική Αλληλεγγύη: «Ο αγώνας των εργαζόμενων της efood έκλεισε με μια συντριπτική νίκη απέναντι στην εταιρία. Έγινε πράξη το σύνθημά τους “Δεν αλλάζουμε επάγγελμα, αλλάζουμε το επάγγελμα”. Αντί να απολυθούν οι συμβασιούχοι με τις 3μηνες συμβάσεις εργασίας και να γίνουν freelancers-“συνεργάτες”, η efood αναγκάστηκε να δεσμευτεί ότι θα τους προσλάβει όλους, 2.016 εργαζόμενους, με συμβάσεις αορίστου χρόνου. (…) Η συσπείρωση των εργαζόμενων με συνελεύσεις για να αποφασίσουν και να οργανώσουν τις απεργίες τους ήταν πρωτόγνωρη, όχι μόνο για την efood, αλλά συνολικά για τον κλάδο των διανομέων και του επισιτισμού. Για πρώτη φορά στα χρονικά, το Συνδικάτο Επισιτισμού-Τουρισμού Αθήνας με πλειοψηφία ΠΑΜΕ και η ΣΒΕΟΔ που ελέγχουν οι δυνάμεις της αυτονομίας, οργάνωσαν από κοινού τον αγώνα».9
Η δυναμική της απεργίας μεταφράστηκε και σε ενίσχυση της αριστεράς στο Συνδικάτο με τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να διπλασιάζουν τις ψήφους τους στις εκλογές που έγιναν λίγο αργότερα.10 Και η Ομοσπονδία προχώρησε στην κήρυξη πανελλαδικής απεργίας στις 9 Νοέμβρη δίνοντας συνέχεια στη μάχη για γενίκευση της επιτυχίας σε όλο τον κλάδο.
Δεύτερο παράδειγμα, ο αγώνας στα Νοσοκομεία. Στις 21 Οκτώβρη προχώρησαν σε κοινή πανελλαδική απεργία η ΠΟΕΔΗΝ και η ΟΕΝΓΕ απαντώντας στις προκλήσεις της κυβέρνησης με την επιβολή αναστολής σε ανεμβολίαστους εργαζόμενους και απολύσεις συμβασιούχων:
«Σε πανυγειονομικό ξεσηκωμό μετατράπηκε η 24ωρη πανελλαδική απεργία της ΠΟΕΔΗΝ και ΟΕΝΓΕ την Πέμπτη 21 Οκτώβρη. Πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες από όλη τη χώρα διαδήλωσαν στην Αθήνα, ενώ μαζικές κινητοποιήσεις έγιναν σε μια σειρά ακόμα πόλεις. Η συγκέντρωση στην Αθήνα έγινε στην πλατεία Μαβίλη. Με πορεία και φωνάζοντας συνθήματα έφτασαν μαζί οι εργαζόμενοι/ες του Άγιου Σάββα και του Ερυθρού κρατώντας τα πανό των Συλλόγων τους. Το ίδιο και οι συνάδελφοί/ισσές τους από το Λαϊκό. Εκεί τους υποδέχτηκαν τα Σωματεία Εργαζόμενων στο ΓΝΑ Γεννηματάς και το Αγλαΐα Κυριακού, το Συντονιστικό Νοσοκομείων, ενώ σιγά σιγά έκαναν την εμφάνισή τους το ένα μετά το άλλο όλα τα Σωματεία της Αθήνας. Η κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει τα ΜΑΤ να συνοδεύσουν την πορεία, αλλά η πρόκληση δεν πέρασε. Οι έντονες διαμαρτυρίες και η επιμονή των απεργών αποδείχτηκαν, παρά τις επιθέσεις της αστυνομίας, πιο δυνατές διώχνοντας τελικά τους ΜΑΤατζίδες. Η πορεία ξεκίνησε με τα πανό της ΠΟΕΔΗΝ και της ΟΕΝΓΕ μπροστά και πίσω το απεργιακό ποτάμι. Όσο προχωρούσε η διαδήλωση, τόσο μεγάλωνε».11
Η επιτυχία της απεργίας αλλά και όλων των αλλεπάλληλων απεργιακών μαχών από τις 7 Απρίλη 2020 μέσα στην καραντίνα, δίνει δύναμη να αποκρουστούν οι επιθέσεις από νοσοκομείο σε νοσοκομείο με τον Άγ. Σάββα να δείχνει ξανά το δρόμο με επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας ενάντια στην απόλυση των συμβασιούχων. Η ΠΟΕΔΗΝ προχωράει σε νέα πανελλαδική απεργία την 1 Δεκέμβρη.
Τρίτο βροντερό παράδειγμα η απεργία στην COSCO. O Δημήτρης Δαγκλής, 46χρονος εργολαβικός εργάτης της DPort που δούλευε στο λιμάνι για την COSCO βρήκε φριχτό θάνατο την ώρα της δουλειάς το απόγευμα της Δευτέρας 25 Οκτώβρη. Στη διάρκεια της κόντρα βάρδιάς του - δηλαδή βάρδια μετά από 12ωρη βάρδια με ένα 8ωρο διάλειμμα - εγκλωβίστηκε στις ράγες που κινούνται οι γερανογέφυρες, με αποτέλεσμα να περάσει από πάνω του η γερανογέφυρα και να τον κόψει στη μέση. Όπως γράφει η Εργατική Αλληλεγγύη «Άμεση ήταν η απάντηση από την πλευρά της ΕΝΕΔΕΠ που με γενική συνέλευση προκήρυξε 24ωρη απεργία από τα μεσάνυχτα της Δευτέρας και απεργιακή συγκέντρωση στις 11 το πρωί της Τρίτης στην πύλη του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων στο Ικόνιο. “Η μαζικότητα της συγκέντρωσης, που είχε τη στήριξη του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και στην οποία συμμετείχαν με 24ωρη απεργία και οι εργαζόμενοι της Ένωσης Λιμενεργατών ΟΛΠ, νέκρωσε το ΣΕΜΠΟ”, μας είπε η Κατερίνα Θωίδου, δημοτική σύμβουλος δήμου Νίκαιας-Ρέντη. “Επικρατούσε οργή και διάθεση για συνέχιση του αγώνα. Οι εργαζόμενοι μας έλεγαν πως χρειάζονται αυξήσεις για να μη χρειάζεται να κάνουν δεύτερες δουλειές και να έρχονται εξαντλημένοι. Ζητάνε εργατικές ομάδες με 6 και όχι μόνο 4 άτομα για να υπάρχει καλύτερη επόπτευση”».12
Η απεργία μετατράπηκε σε διαρκείας παρά τις συνεχείς προσφυγές της εργοδοσίας στα δικαστήρια που έτρεξαν να την κηρύξουν παράνομη. Οι απεργοί της COSCO δίνουν μάχη κυριολεκτικά για τις ζωές τους αλλά και για τον αγώνα όλης της εργατικής τάξης ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Η επέκταση του ελέγχου της COSCO σε όλο το λιμάνι είναι ένα σκάνδαλο που ξεσηκώνει όλο τον Πειραιά και όχι μόνο. Ο Πειραιάς είναι πύλη εισόδου για τα κοντέινερ που κατευθύνονται στα Βαλκάνια και στην ανατολική Ευρώπη και οι συμφωνίες του Μητσοτάκη με τον Σι Τζιπίνγκ είναι πρόκληση για τους εργάτες παντού. Το αίτημα για επανακρατικοποίηση χωρίς να δοθεί αποζημίωση στους δολοφόνους εργοδότες έρχεται στην επικαιρότητα και μάλιστα στην κατάλληλη στιγμή καθώς προχωράει η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.
Ο Νοέμβρης σημαδεύεται από το απεργιακό κύμα καθώς δίπλα στην Επισιτισμό Τουρισμό στις 9 και στα Νοσοκομεία την 1 Δεκέμβρη απεργούν τα πλοία στις 10 και 11 Νοέμβρη. Οι εκπαιδευτικοί που έκαναν ένα συγκλονιστικό απεργιακό συλλαλητήριο στις 11 Οκτώβρη είναι επίσης ένας κλάδος με το δάχτυλο στην απεργιακή σκανδάλη παρά τις τρικλοποδιές που αντιμετωπίζουν από τις ηγεσίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ.
Είναι ένα κύμα εργατικής αντίστασης που δεν δείχνει «μόνο» απεργιακή μαχητικότητα. Συνδυάζεται με το κύμα αντιφασιστικής οργής που ξεδιπλώθηκε ενάντια στις προκλήσεις νεοναζιστικών ομάδων γύρω από την επέτειο της καταδίκης της Χρυσής Αυγής στις 7 Οκτώβρη. Ξανά και ξανά, στη Σταυρούπολη της Θεσσαλονίκης, στο Νέο Ηράκλειο της Αττικής, στην Παλιά Κοκκινιά στον Πειραιά, οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις είναι άμεσες και επιβεβαιώνουν ότι τα συλλαλητήρια για την επέτειο της καταδίκης δεν ήταν «επετειακά». Το συλλαλητήριο στις 9 Οκτώβρη αγκάλιασε τους πρόσφυγες στη μεγάλη σύγκρουση με τις ρατσιστικές πολιτικές του Μηταράκη.
Ένας άλλος δρόμος
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες ετοιμαζόταν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ να γιορτάσει τα 40 χρόνια από τη μεγάλη νίκη της «Αλλαγής» στις εκλογές του 1981. Την Άνοιξη εκείνης της χρονιάς ο Μιτεράν είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και στις 18 Οκτώβρη το ΠΑΣΟΚ πήρε ένα σαρωτικό 48% με το σύνθημα «Στις 18 Σοσιαλισμό». Η ασθένεια αρχικά και ο θάνατος στη συνέχεια της Φώφης Γεννηματά ματαίωσαν τον γιορτασμό και παραμένει ανοιχτό αν και ποιος από τους έξη διεκδικητές της ηγεσίας θα προσπαθήσει να επαναφέρει τις μεγάλες υποσχέσεις για μια νέα αλλαγή. Οι εκλογές για νέο πρόεδρο θα γίνουν σε δυο γύρους στις 5 και 12 Δεκέμβρη.
Ωστόσο, οι εμπειρίες από αυτά τα σαράντα χρόνια διαψεύδουν τις αυταπάτες ότι ο κοινοβουλευτικός δρόμος μπορεί να φέρει καλύτερες μέρες για τους εργάτες και τη νεολαία. Μέσα στην εργατική τάξη είναι ζωντανή η μνήμη από τις κυβερνήσεις του Σημίτη και ακόμα πιο πρόσφατα του ΓΑΠ που έφερε το πρώτο Μνημόνιο το 2010.
Τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτικού δρόμου έγιναν ακόμα πιο πικρή εμπειρία με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που ισχυριζόταν ότι βρίσκεται πέρα από τη σοσιαλδημοκρατία και ότι έφερνε για πρώτη φορά την Αριστερά στην κυβέρνηση. Το καλοκαίρι του 2015 οι κάλπες του δημοψηφίσματος έβγαλαν ένα μαζικά πλειοψηφικό 62% για το ΟΧΙ, αλλά ο Τσίπρας υπέκυψε στους εκβιασμούς των τραπεζιτών και της Τρόικας.
Χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες καταλαβαίνουν μέσα από την εμπειρία τους ότι οι διεκδικήσεις μπορούν να γίνουν πράξη μόνο αξιοποιώντας τη δύναμη της τάξης μας για να τις επιβάλει κόντρα στους εκβιασμούς που ακυρώνουν τις εκλογικές υποσχέσεις. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τη στρατηγική που επαναστατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό.
Χρέος της Αριστεράς σήμερα δεν είναι να αγνοεί αυτές τις εμπειρίες και να περιμένει πότε θα γίνουν εκλογές ή πότε «θα ωριμάσουν οι συνθήκες». Άμεση προτεραιότητα είναι η στήριξη και η οργάνωση των αγώνων που ξεδιπλώνονται έστω κι αν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες μένουν πίσω. Άμεση προτεραιότητα είναι η σύνδεση του απεργιακού κινήματος με τις μάχες ενάντια στους φασίστες, την καταστολή, τον ρατσισμό, τις σεξιστικές επιθέσεις.
Με τέτοιες προτεραιότητες και συνδέσεις φτάσαμε να στείλουμε στη φυλακή τους νεοναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, με τον ίδιο τρόπο μπορούμε να στείλουμε στη φυλακή τους δολοφόνους αστυνομικούς και στη δίκη για τον Ζακ και στη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, αλλά και τους «υψηλά ιστάμενους» δολοφόνους της κάθε COSCO. Έτσι χτίζουμε τη δύναμη για την ανατροπή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας με όρους που εξασφαλίζουν ότι η συνέχεια θα είναι διαφορετική από κάθε άλλη φορά.
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να συγκροτήσουμε όλους αυτούς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες σε δύναμη επαναστατικής αριστεράς μέσα σε όλους τους χώρους. Η διάχυτη διάθεση υπάρχει, εμπρός να της δώσουμε σάρκα και οστά.
Σημειώσεις
1. Γιώργος Πίττας, Αυτούς που μας έκαψαν δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί, Εργατική Αλληλεγγύη 1491, 6 Οκτώβρη 2021, https://ergatiki.gr/article.php?id=24874
2. Sarah O’Connor, Not all green jobs are safe and clean, Financial Times, 26 October 2021
3. Gas crisis saps recovery, says Macron, FT Weekend 30-31 October 2021, πρωτοσέλιδο
4. Martin Wolf, Hopes and fears for global recovery, Financial Times 13 October 2021
5. Proposals that made the cut in revised plan, Financial Times 29 October 2021.
6. Amazon: pick, pack and picket, FT Weekend, 30-31 October 2021, Lex οπισθόφυλλο
7. White house urged to battle for larger domestic spending package, Financial Times 29 October 2021
8. Μάριος Χριστοδούλου, Και στο βάθος Μνημόνιο, Εφημερίδα των Συντακτών, 30-31 Οκτωβρίου 2021
9. Μάνος Νικολάου, E-food: νίκη για όλη την εργατική τάξη, Εργατική Αλληλεγγύη 1490, 29 Σεπτέμβρη 2021, https://ergatiki.gr/article.php?id=24811&issue=1490
10. https://ergatiki.gr/article.php?id=24900&issue=1492
11. Λένα Βερδέ, Νοσοκομεία: πάρτε πίσω τις αναστολές, Εργατική Αλληλεγγύη 1494, 27 Οκτώβρη 2021, https://ergatiki.gr/article.php?id=24984&issue=1494
12. Δημήτρης Δασκαλάκης, Οι νεκροί δικοί μας τα κέρδη δικά τους, Εργατική Αλληλεγγύη 1494, 27 Οκτώβρη 2021, https://ergatiki.gr/article.php?id=24990&issue=1494