Αθήνα, 9 Οκτώβρη
Ο ρατσισμός κατά των προσφύγων είναι κεντρική κυβερνητική επιλογή. Μπορούμε και πρέπει να τον τσακίσουμε, υποστηρίζει ο Δημήτρης Δασκαλάκης
«Να μην σιγήσετε για να μην είστε συνένοχοι στο έγκλημα τους, για να μην υποστείτε και εσείς τα ίδια. Είμαστε εδώ και αντιστεκόμαστε όχι μόνοι μας αλλά όλοι μαζί. Δεν θα τους επιτρέψουμε να κάνουν όλα αυτά που θέλουν στην ανθρωπότητα. Θα τους σταματήσουμε με τη δράση μας και την αντίστασή μας. Ντόπιοι και πρόσφυγες με τις σημαίες και τις γροθιές μας υψωμένες να φωνάξουμε “Ποτέ ξανά φασισμός”».
Τα λόγια αυτά που απεύθυνε στους συγκεντρωμένους από το βήμα της αντιφασιστικής-αντιρατσιστικής διαδήλωσης στις 9 Οκτώβρη η προσφυγοπούλα ακτιβίστρια και συγγραφέας, Παρβάνα Αμίρι είναι ενδεικτικά της μαχητικής διάθεσης που έδειξαν οι πρόσφυγες σε όλη τη διάρκεια της διαδήλωσης που καλούσε η ΚΕΕΡΦΑ μαζί με κοινότητες μεταναστών, πρόσφυγες από τα στρατόπεδα και εργατικά σωματεία.
Τα λόγια της Παρβάνα Αμίρι αποτελούν συγχρόνως μια πρόσκληση σε όλο το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα να αναγνωρίσει τη δύναμη που αποτελούν οι πρόσφυγες στη μάχη ενάντια στον φασισμό.
Η 9 Οκτώβρη ήταν ένα ακόμα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση του κοινού αγώνα με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία μπροστά στις αποτυχίες που διαδέχονται η μία την άλλη (οικονομία, πανδημία, πυρκαγιές, πλημμύρες), κάνει τον θεσμοθετημένο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία πολιορκητικό της κριό. Στην προσπάθεια να διασπάσει και να αποπροσανατολίσει ένα εργατικό κίνημα που δεν έχει σταματήσει να δίνει μάχες, η ρατσιστική προπαγάνδα της κυβέρνησης έχει ως βασική ιδεολογική στόχευση να εμπεδωθεί η προσφυγιά ως «παράνομη μετανάστευση», ως ένα έγκλημα που οι δράστες του μπορούν να τιμωρούνται με οποιονδήποτε τρόπο. Για να το πετύχει αυτό οικοδομεί και βάζει σε λειτουργία, με την οικονομική και πολιτική στήριξη της ΕΕ, έναν τερατώδη κρατικό μηχανισμό επαναπροωθήσεων και στρατοπέδων-φυλακών και καταστρατηγεί το δικαίωμα στο άσυλο επιχειρώντας να απογυμνώσει τους πρόσφυγες από την ίδια την ανθρώπινή τους υπόσταση και να τους παρουσιάσει συλλήβδην ως «απειλή».
Παράνομες επαναπροωθήσεις
Μέχρι πρόσφατα η ελληνική κυβέρνηση αρνούνταν συστηματικά πως το ελληνικό λιμενικό πραγματοποιεί παράνομες επαναπροωθήσεις, οι οποίες παραβιάζουν, μεταξύ πολλών άλλων νόμων, την απαγόρευση ομαδικών απελάσεων του άρθρου 19 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Στην επίσκεψή του όμως στη νέα Ελεγχόμενη Κλειστή Δομή (ΕΚΔ) της Σάμου στις αρχές Οκτώβρη, ο Μητσοτάκης δήλωσε πως «για κάθε αποτροπή παράνομης εισόδου η οποία λαμβάνει χώρα στη θάλασσα, άλλες τόσες είναι και οι περιπτώσεις όπου το Λιμενικό μας, με αυτοθυσία, σώζει ανθρώπινες ζωές».
Πρόκειται για μια ωμή παραδοχή πως τα παράνομα δολοφονικά pushbacks γίνονται εν γνώσει της κυβέρνησης. Με εντολή της, το Λιμενικό «εξαφανίζει» ανθρώπους που βρίσκονται επικίνδυνα στριμωγμένοι συνήθως μέσα σε μικρά φουσκωτά ή ακόμα χειρότερα τους βάζει το ίδιο μέσα σε αυτά όταν τους βρίσκει ξεβρασμένους σε κάποια ακτή, και τους οδηγεί κρυφά στα θαλάσσια σύνορα για να τους σπρώξει από την άλλη πλευρά, αδιαφορώντας ακόμα και για την ζωή εγκύων γυναικών και μικρών παιδιών.
Οι μαρτυρίες όχι μόνο οργανώσεων που πραγματοποιούν διασώσεις αλλά και ντόπιων εργαζόμενων και αγροτών όλο και πληθαίνουν, ενώ πλέον επιβεβαιώνονται και από πολύμηνη δημοσιογραφική έρευνα 10 κορυφαίων ευρωπαϊκών δημοσιογραφικών οργανισμών.1 Δεν είναι όμως μόνο το Αιγαίο. Και στον Έβρο, οι παράνομες επαναπροωθήσεις, αποτελούν «κανονικότητα» όπου σύμφωνα με τις καταγγελίες προσφύγων συμμετέχουν άτομα «που φορούν διακριτικά τα οποία δεν παραπέμπουν ούτε σε αστυνομικές αρχές αλλά ούτε και στο στρατό» και «ομιλούν άλλοτε την Ελληνική γλώσσα και άλλοτε γλώσσες διαφορετικής προέλευσης»:2 ένοπλες πολιτοφυλακές ακροδεξιών ευρωπαίων δολοφόνων δηλαδή που δρουν με την ανοχή και την κάλυψη του υπουργείου.
Ο υπουργός Μετανάστευσης Μηταράκης πρόσθεσε στο νομοσχέδιο για τη μετανάστευση που ψηφίστηκε το Σεπτέμβριο το άρθρο 40. Με αυτό απαγορεύει διασώσεις που δεν γίνονται υπό τον έλεγχο του Λιμενικού.3 Ποινικοποιεί εν ολίγοις τη διάσωση, αναγκάζοντας ακόμα και τους «ευρωπαίους εταίρους» να ζητήσουν εξηγήσεις.
Όσες εξηγήσεις και να ζητήσει όμως εκ μέρους της ΕΕ η αρμόδια επίτροπος Ίλβα Γιόχανσον, η ΕΕ είναι εξίσου συνένοχη στο έγκλημα. Η συνοριοφυλακή της ΕΕ, η Frontex, μετά από δεκάδες καταγγελίες, ερευνάται πλέον από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Καταπολέμησης Απάτης (OLAF) για «παρενόχληση, ανάρμοστη συμπεριφορά και επαναπροωθήσεις» προσφύγων, ενώ πρόσφατα κατατέθηκε προσφυγή στο Δικαστήριο της Ε.Ε. στο Λουξεμβούργο, κατηγορώντας την πως, όχι απλά δεν εμπόδισε, αλλά συμμετείχε και η ίδια στην παράνομη επαναπροώθηση 10 Σύρων προσφύγων.4
Αντίστοιχες καταγγελίες υπάρχουν και για την υπόλοιπη Μεσόγειο όπου δραστηριοποιείται η Frontex σε συνεργασία με το Λιμενικό της Λιβύης και άλλων χωρών αλλά και στα σύνορα της Πολωνίας με την Λευκορωσία.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης
Για όσους καταφέρουν τελικά να περάσουν και να καταγραφούν, η κυβέρνηση επιφυλάσσει έναν δεύτερο εφιάλτη: τον εγκλεισμό σε προσφυγικά στρατόπεδα, τα λεγόμενα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ). Τα περισσότερα βρίσκονται έξω από τις πόλεις και τα χωριά, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης και διατροφής, με σχεδόν ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, όπου οι πρόσφυγες κρατούνται στην πραγματικότητα για όσο διάστημα αποφασίζουν οι διοικητές των ΚΥΤ και πεθαίνουν χωρίς να λογοδοτεί κανείς, όπως έγινε και με τους Μάκι Ντιαμπατέ και Μιμί Μουκάγιε λόγω έλλειψης ιατρικής φροντίδας αλλά και τον Ιμπραήμ Εργκιούν που αυτοκτόνησε επειδή δεν άντεξε τις συνεχόμενες πολύμηνες παρατάσεις της κράτησής του.
Μέσα σε αυτά τα στρατόπεδα, σύμφωνα με έκθεση της Save the children και του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, μόνο 7 από τα 2.900 παιδιά παρακολούθησαν το 2020 κάποια μαθήματα, εικόνα που επιβεβαιώνει και ο Συνήγορος του Πολίτη.5 Για όσα μένουν σε άλλους προσφυγικούς καταυλισμούς το ποσοστό δεν ξεπερνά το 15%. Το κράτος πετάει έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία τα προσφυγόπουλα. Κι όμως, παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας, οι πρόσφυγες θέλουν και στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο σπάζοντας με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο τις ακροδεξιές θεωρίες πως «δεν θέλουν να προσαρμοστούν».
Η κυβέρνηση προχωράει ακόμα παραπέρα τον πόλεμο ενάντια στους πρόσφυγες με τις νέες Ελεγχόμενες Κλειστές Δομές (ΕΚΔ). Εγκαινιάζοντας μια νέα τέτοια «πρότυπη» ΕΚΔ στη Σάμο –ακολουθούν Λέρος, Χίος, Κως, Λέσβος και Φυλάκιο Έβρου–, ο Μηταράκης δήλωσε πως πρόκειται «για μια δομή σύγχρονη και ασφαλή για διαμένοντες, εργαζόμενους αλλά και κατοίκους, μακριά από τον αστικό ιστό». Σύμφωνα με το υπουργείο, η δομή έχει «διπλή περίφραξη ασφαλείας τύπου ΝΑΤΟ, η οποία σε συνδυασμό με την εγκατάσταση στην είσοδο των απαραίτητων συστημάτων ελέγχου, όπως τουρνικέ, μαγνητικές πύλες, x-rays, σύστημα access control δύο παραγόντων (ταυτότητα και αποτύπωμα), εξασφαλίζει την ασφαλή και ελεγχόμενη είσοδο και έξοδο από τη δομή σε όποιον το δικαιούται». Πέρα από τον εξόφθαλμο ρατσισμό που παρουσιάζει την ασφάλεια των κατοίκων ως εξαρτώμενη από την απόσταση της δομής, η δήλωση του υπουργού βρίθει υποκρισίας: πρόκειται, όπως και όλες οι άλλες νέες δομές που ετοιμάζονται, για υπερσύγχρονες –και πανάκριβες– φυλακές.
Σε αυτές συνυπάρχουν όλες οι συνθήκες ώστε οι πρόσφυγες να κατασκευάζονται ως «άλλοι» για τους οποίους δεν ισχύουν οι ίδιοι νόμοι και οι οποίοι δεν έχουν ούτε καν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Τυπικά, οι διαμένοντες θα δικαιούνται να μπαίνουν και να βγαίνουν για κάποιες ώρες αλλά το ποιος θα δικαιούται, το πότε και το πόσο, θα μπορεί να το ορίζει ο διοικητής του κάθε στρατοπέδου-φυλακή. Αυτός που, σύμφωνα πάντα με το Δελτίο Τύπου (21/9/2021), «με τη χρήση drones αλλά και με Κλειστό Σύστημα Παρακολούθησης (CCTV), το οποίο χρησιμοποιεί “έξυπνο” λογισμικό» θα μπορεί να ελέγχει την κάθε κίνηση των προσφύγων. Ίσως και ο ίδιος ο Μηταράκης, που από το νέο Κέντρο Διαχείρισης Συμβάντων του Υπουργείου στην Αθήνα –έναν Μεγάλο Αδελφό κόστους εκατομμυρίων ευρώ– θα είναι συνδεδεμένος με όλες τις κάμερες των στρατοπέδων και με τα δεδομένα εισόδου και εξόδου από αυτά. Στους ίδιους τους πρόσφυγες βέβαια απαγορεύεται η οποιαδήποτε φωτογράφιση ή βιντεοσκόπηση που θα μπορούσε να αναδείξει τη βαρβαρότητα της ζωής μέσα σε αυτές, ενώ η είσοδος τρίτων ουσιαστικά απαγορεύεται και καθίσταται απολύτως αδύνατη και παράνομη.
Πάνω στα κορμιά των προσφύγων στήνεται συγχρόνως ένα ξέφρενο γλέντι κερδοσκοπίας. Το συνολικό κόστος της ανέγερσης του νατοϊκού τύπου φράχτη σε Έβρο, παλαιά ΚΥΤ και νέες ΕΚΔ καθώς και της κατασκευής των τελευταίων, ξεπερνάει τα 500 εκατομμύρια ευρώ και την πίτα την μοιράζονται κυρίως τρεις μεγάλες εταιρείες: Ιντρακόμ-Ιντρακάτ, Μυτιληναίος και ΤΕΡΝΑ. Τη διαχείριση αυτών των δομών, κόστους 456 εκατομμυρίων ευρώ για τέ́σσερα χρόνια, θα την μοιράζονται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου δύο τρεις κοινοπραξίες των παραπάνω κατασκευαστικών με εταιρείες «παροχής ολοκληρωμένων λύσεων ασφαλείας» όπως η ESA και η ICTS Hellas Security Solutions.
Τον κύκλο του πανηγυριού κλείνουν οι γίγαντες της βιομηχανικής σίτισης καθώς τον περασμένο Ιούλη «κοινοπραξία των Vivartia και Γευσήνους, χτύπησε πέντε από τα έξι τμήματα του δημόσιου διαγωνισμού για τα συσσίτια των στρατοπέδων προσφύγων σε όλη τη χώρα, συνολικής αξίας 290,55 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο».6 Και την ίδια στιγμή το υπουργείο έχει αποφασίσει να διακόψει επίδομα και σίτιση σε όσους πρόσφυγες έχουν ολοκληρώσει τη διαδικασία ασύλου αφήνοντας αβοήθητους ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν φυλακισμένοι ή εξαναγκασμένοι από το κράτος στην προνοιακή εξάρτηση7 και δεν είχαν καμία δυνατότητα να εργαστούν κανονικά.
Για να ολοκληρώσουν όμως την επίθεσή τους, ΕΕ και κυβέρνηση χρειάζονται να προχωρήσουν σε μια ουσιαστική κατάργηση του ασύλου. Με τον χαρακτηρισμό της Τουρκίας ως ασφαλούς τρίτης χώρας για όσους πρόσφυγες έρχονται από Συρία, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μπανγκλαντές και Σομαλία, η κυβέρνηση στην πραγματικότητα καταργεί για πάνω από 80% του συνόλου των προσφύγων το δικαίωμα στο άσυλο. Η συντριπτική πλειοψηφία των αιτήσεων για άσυλο (θα) απορρίπτονται αυτόματα ως «απαράδεκτες» και δεν (θα) εξετάζονται ποτέ «επί της ουσίας». Οι περισσότεροι πρόσφυγες θα καταλήγουν φυλακισμένοι στις ΕΚΔ και θα πληρώνουν δικηγόρους και διοικητικά έξοδα που ανέρχονται σε χιλιάδες ευρώ για να καταλήξουν τις περισσότερες φορές σε απορριπτικές απαντήσεις.
Εντωμεταξύ στο μπρα-ντε-φερ μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας που αφορά στην τήρηση των όρων της συμφωνίας για το μεταναστευτικό (2016) έρχεται και ξανάρχεται και από τις δύο πλευρές η κατηγορία για «εργαλειοποίηση» των προσφύγων. Η πραγματικότητα όμως είναι πως η κυνική αντιμετώπιση των προσφύγων έχει να κάνει με την καρδιά της συμφωνίας που βάζει σε μια ζυγαριά ανθρώπινες ζωές και οικονομικά ανταλλάγματα.
Αυτή την λογική του δούναι και λαβείν ανθρώπινων ζωών πρόκειται να βαθύνει ακόμα περισσότερο το νέο Σύμφωνο για τη μετανάστευση και το άσυλο που συζητά η ΕΕ. Κομμάτι του λεγόμενου «μηχανισμού αλληλεγγύης» που προβλέπει είναι και η λεγόμενη χορηγία επιστροφής: «τα κράτη μέλη θα παρέχουν... στήριξη στο κράτος μέλος που βρίσκεται υπό πίεση για την ταχεία επιστροφή των ατόμων που δεν έχουν δικαίωμα παραμονής...». «Ωστόσο εάν μετά από 8 μήνες οι προσπάθειες αυτές αποδειχθούν ανεπιτυχείς... θα μεταφέρουν (στο έδαφος τους) τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα και θα συνεχίζουν τις προσπάθειές για την επιστροφή τους».8 Για κάθε τέτοια μετεγκατάσταση δε, το κράτος χορηγός(!) θα λαμβάνει μια εισφορά από την ΕΕ για να συνεχίσει τη διαδικασία επιστροφής, ύψους 10.000 ευρώ. Στήνουν δηλαδή έναν μηχανισμό εκατομμυρίων ευρώ «που θα παράγει “παράνομους ανθρώπους” οι οποίοι θα “πουλιούνται” και θα “αγοράζονται” μέσα στην ΕΕ».9 Η εμπειρία της Ιταλο-Λιβυκής συμφωνίας έχει δείξει καθαρά ποιες είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας «ανταποδοτικής» πολιτικής. Από τις αρχές Οκτώβρη χιλιάδες πρόσφυγες έχουν συγκεντρωθεί μπροστά στα γραφεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ διαμαρτυρόμενοι για τα «συνεχιζόμενα σκλαβοπάζαρα, την κακοποίηση, τις αυθαίρετες συλλήψεις, τη μακροχρόνια κράτηση, την καταναγκαστική εργασία, τις δολοφονίες και τους θανάτους στη Μεσόγειο και τη Σαχάρα».10 Τους δράστες αυτών των βασανιστηρίων, που ο ΟΗΕ έχει καταγγείλει ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας,11 θέλει η κυβέρνηση να τους εκπαιδεύσει το Ελληνικό Λιμενικό.
Σύνορα ανοιχτά
Απέναντι σε αυτή την ενορχηστρωμένη και πολύπλευρη επίθεση της άρχουσας τάξης, η Αριστερά οφείλει να κάνει το χτίσιμο του δικού της αντιρατσιστικου τείχους σε ολόκληρη την κοινωνία, με πρώτα και καλύτερα τα εργατικά συνδικάτα, προτεραιότητα. Αυτό συνεπάγεται μια ξεκάθαρη θέση ενάντια στα κλειστά στρατόπεδα αλλά και για ανοιχτά σύνορα για όλους, χωρίς «ναι μεν αλλά».
Το να περιορίζεται η Αριστερά στην ανάγκη για «απεγκλωβισμό» των προσφύγων συνιστά εγκλωβισμό της ίδιας στο επιχείρημα της κυβέρνησης πως οι πρόσφυγες «δεν χωράνε όλοι εδώ» και άρα πρέπει να προωθηθούν προς τις χώρες που επιθυμούν να πάνε. Πρόκειται για κατάφορα ψέμματα στα οποία η Αριστερά δεν πρέπει να τσιμπάει: οι πρόσφυγες όχι απλά χωράνε, αλλά χρειάζονται και μάλιστα χρειάζονται πολύ και πολλοί, για τις δουλειές μας και για τους αγώνες μας. Πρέπει λοιπόν να είναι καταρχάς καλοδεχούμενοι εδώ, όπου και εφόσον αποφασίσουν να πάνε στη συνέχεια.
Είναι εξίσου λανθασμένη η αντίληψη που, ενώ το κατεξοχήν κόμμα της αστικής τάξης βρίσκεται στην κυβέρνηση εδώ και δύο χρόνια και εφαρμόζει την πιο σκληρή πολιτική κλειστών συνόρων έως σήμερα, βλέπει το αίτημα για ανοιχτά σύνορα ως «στήριξη των κοσμοπολίτικων θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης».12 Αν η τελευταία έχει ασπαστεί πλήρως ένα «κοσμοπολίτικο» ιδεολόγημα αυτό είναι η ισλαμοφοβία και όχι τα ανοιχτά σύνορα. Όπως σημειώνει ο Νίκος Λούντος «Η ισλαμοφοβία είναι το πιο προωθημένο ιδεολογικό εργαλείο των ευρωπαίων ρατσιστών. Η μαζική αντίσταση και τα κινήματα έχουν βγάλει μια σειρά διχαστικά και ρατσιστικά εργαλεία εκτός πολιτικής νομιμοποίησης... Αλλά η ισλαμοφοβία θεωρείται ρατσισμός του σαλονιού και παραμένει στο απυρόβλητο. Όχι μόνο προσβάλλουν δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά έχουν το θράσος να δηλώνουν περήφανοι και μάλιστα να παρουσιάζουν τον ρατσισμό τους με προοδευτικό περιτύλιγμα».13
Ένα άλλο επιχείρημα που ακούγεται συχνά είναι πως το αίτημα για ανοιχτά σύνορα είναι μεν σωστό αλλά «δεν μας παίρνει». Συχνά δε συνοδεύεται με σχήματα περί «εκφασισμού» της κοινωνίας. Όμως σε μια κοινωνία όπου το αντιφασιστικό κίνημα έστειλε τη Χρυσή Αυγή από τις προβλέψεις που πριν δέκα περίπου χρόνια πλησίαζαν το 20% στο 2,93% και από τα βουλευτικά έδρανα στα κελιά του Δομοκού, δεν μπορούμε να λέμε πως υπάρχει εκφασισμός.
Είναι η επιμονή στη νομιμοποίηση του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας από την κυβέρνηση και τους κρατικούς θεσμούς που δίνει στους ασθμαίνοντες φασίστες το απαραίτητο οξυγόνο για να επιχειρούν να ανανήψουν τα τάγματα εφόδου και τα πογκρόμ. Εκεί πατάνε τα διάφορα φασιστοειδή που προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι και όχι σε κάποια υποτιθέμενη «σιωπηλή φασιστική πλειοψηφία». Από τη μία στιγματίζουν τους πρόσφυγες ως εισβολείς που αξίζουν να φυλακίζονται επ’ αορίστου και από την άλλη κάνουν πλάτες στους χρυσαυγίτες αποφυλακίζοντας τον πυρηνάρχη της ΧΑ στην Νίκαια, Γ. Πατέλη και τους Γ. Τσακανίκα και Ν. Παπαβασιλείου, τσαλαπατώντας την καταδικαστική απόφαση.
Τόσο η μεγαλειώδης διαδήλωση του Εφετείου στις 7 Οκτώβρη 2020 και η πλατιά στήριξη που είχε μέσα στην κοινωνία όμως, όσο και οι πρόσφατες μαζικές, ενωτικές και άμεσες απαντήσεις στις απελπισμένες –αλλά επικίνδυνες– επετειακές επανεμφανίσεις των φασιστών σε Σταυρούπολη και Ν. Ηράκλειο και στην επέτειο του ενός χρόνου από την καταδίκη της ΧΑ, αναδεικνύουν πως το πλειοψηφικό ρεύμα το αποτελεί ο αντιφασισμός και ο αντιρατσισμός. Με αυτή τη δύναμη λοιπόν, της μεγάλης πλειοψηφίας του αντιφασιστικού κινήματος αλλά και του μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες του 2015, η Αριστερά μπορεί και πρέπει να δώσει τη μάχη ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές της κυβέρνησης μέσα από τους δικούς της θεσμούς, του εργατικού κινήματος σε χώρους δουλειάς και γειτονιές.
Και δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Στα νοσοκομεία οι γιατροί και οι νοσηλευτές που σταμάτησαν παλαιότερα τις «αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες» της Χρυσής Αυγής, αυτοί που στην πράξη κράτησαν τα δημόσια νοσοκομεία ανοιχτά για τους πρόσφυγες ακόμα και όταν η κυβέρνηση τους έκοβε το ΑΜΚΑ, είναι αυτοί που παλεύουν σήμερα ενάντια στις αναστολές-απολύσεις και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας από τον μεταφασίστα Πλεύρη. Οι εκπαιδευτικοί που παλεύουν ενάντια στην αξιολόγηση της Κεραμέως και τη διάλυση της δημόσιας Παιδείας είναι αυτοί που υποδέχτηκαν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία τους, στελέχωσαν τις ΔΥΕΠ και κράτησαν τα όνειρα των προσφυγόπουλων ζωντανά ακόμα και στις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας. Οι φοιτητές που δεν άφησαν ποτέ τους φασίστες να εμφανιστούν οργανωμένα στις σχολές τους είναι αυτοί που έσπασαν τις απαγορεύσεις, έστειλαν την πανεπιστημιακή αστυνομία στην αναμονή και δίνουν τη μάχη για ανοιχτά πανεπιστήμια για όλους και όλες.
Με τον ίδιο τρόπο οι εργαζόμενοι στην εστίαση των νοσοκομείων που σήμερα θέλει να τους απολύσει για να την ιδιωτικοποιήσει ο Πλεύρης είναι αυτοί που μπορούν να παλέψουν όχι μόνο για τις δουλειές τους αλλά και για να εξασφαλίσουν ότι με τη βοήθεια των εργαζόμενων στους αντίστοιχους δήμους και τις δημοτικές κινήσεις οι πρόσφυγες που μένουν στις κοντινές δομές θα μπορούν, μέχρι να τις κλείσουμε, να τρέφονται σύμφωνα με τις ανάγκες τους με βάση την ηλικία τους, τις ασθένειες τους, τις συνήθειες τους, και όχι με βάση την ανάγκη των βιομηχάνων της σίτισης για κέρδη. Με τη στήριξη των εργατών του Επισιτισμού που βρέθηκαν μαζικά στους δρόμους της Καλλιθέας μετά από τον θάνατο σε εργατικό ατύχημα του πακιστανού ντελιβερά συναδέλφου τους Ανέες Μιρ.
Δυναμώνοντας τις αντιρατσιστικές της διεκδικήσεις, η εργατική τάξη δυναμώνει και τα δικά της αιτήματα. Το εργατικό κίνημα μπορεί να παλέψει για κοινωνικές υπηρεσίες, εκπαίδευση και Υγεία για όλους ώστε να κάνει την ανθρώπινη υποδοχή των προσφύγων υπόθεσή του διεκδικώντας τη δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας. Και σε αυτή τη μάχη, οι πρόσφυγες έξω αλλά και μέσα από τα στρατόπεδα είναι οι καλύτεροί της σύμμαχοι, είναι κομμάτι της ίδιας. Το έχουν δείξει τόσο με τους δικούς τους αγώνες ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές όσο και με τη συμμετοχή τους στους αγώνες του εργατικού κινήματος. Τα «σύνορα ανοιχτά» και «καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες» δεν είναι απλά ανθρωπιστικά συνθήματα, είναι κάλεσμα για να δυναμώσουμε τους αγώνες ολόκληρης της τάξης μας απέναντι στη συνολικότερη επίθεση των από πάνω.
Είναι στο χέρι της Αριστεράς και ιδιαίτερα της αντικαπιταλιστικής, να κάνει, αξιοποιώντας τη δυναμική του αντιφασιστικού κινήματος, αυτά τα ρυάκια ορμητικό ποτάμι που θα παρασύρει τους φράχτες και τα στρατόπεδα και θα ανοίξει την προοπτική όχι μόνο για να μετράνε οι ζωές του Ιμπραήμ και της Μιμί όσο αυτές των ντόπιων αλλά έτσι ώστε πρόσφυγες, μετανάστες και ντόπιοι να παλέψουμε μαζί για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, καταπίεση και εκμετάλλευση.
Σημειώσεις
1. Εφημερίδα των Συντακτών, 7/10/2021, “Μασκοφόροι του Λιμενικού εγκληματούν με άνωθεν εντολές” https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiomata/313569_maskoforoi-toy-limenikoy-egklimatoyn-me-anothen-entoles
2. Η κοινή έκθεση των ΑΡΣΙΣ, Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ) και HumanRights360 είναι διαθέσιμη στο www.humanrights360.org/wp-content/uploads/REPORT_GR.pdf
3. Νόμος 4825/2021 - ΦΕΚ 157/Α/4-9-2021, https://www.e-nomothesia.gr/kat-allodapoi/nomos-4825-2021-phek-157a-4-9-2021.html
4. Εφημερίδα των Συντακτών, 7/10/2021, “Στο ευρωσκαμνί η Frontex για παράνομη επαναπροώθηση”, www.efsyn.gr/ellada/dikaiomata/315470_sto-eyroskamni-i-frontex-gia-paranomi-epanaproothisi
5. Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, 15/9/2021 “Ελλάδα: Το μέλλον πάνω από 20.000 παιδιών προσφύγων βρίσκεται στον αέρα λόγω κυβερνητικής αμέλειας”, https://www.gcr.gr/el/news/press-releases-announcements/item/1809-ellada-to-mellon-pano-apo-20-000-paidion-prosfygon-vrisketai-ston-aera-logo-kyvernitikis-ameleias
6. Εργατική Αλληλεγγύη,14/7/2021, “Κερδοσκοπία ακόμα και με το φαΐ των προσφύγων”, https://ergatiki.gr/article.php?id=24531
7. Για την κρατική πολιτική της εξάρτησης των προσφύγων από τα επιδόματα βλέπε Κουραχάνης Νίκος, Πολιτικές Στέγασης Προσφύγων, Προς την κοινωνική ενσωμάτωση ή την προνοιακή εξάρτηση, Εκδόσεις Τόπος, 2019.
8. Το κείμενο του συμφώνου είναι διαθέσιμο στο https://bit.ly/3nFlcfF
9. Kouniaki, E. (2021). Weaponizing Refugees at the Land Borders of Evros: Constructing the Other Through Fear and Danger. https://www.law.ox.ac.uk/research-subject-groups/centre-criminology/centreborder-criminologies/blog/2021/06/weaponizing
10. Βλέπε στο https://bit.ly/3CruPou
11. Libya: Evidence crimes against humanity and war crimes committed since 2016, 4/10/2021, https://www.ohchr.org/en/NewsEvents/Pages/DisplayNews.aspx?NewsID=27595&LangID=E
12. Ριζοσπάστης, 14/3/2021,«Η μόνη λύση αλληλεγγύης είναι ανοιχτά σύνορα», https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10714555
13. Εργατική Αλληλεγγύη, 4/11/2020, “Ισλαμοφοβία: Ρατσιστικό Εργαλείο”, https://ergatiki.gr/article.php?id=23114