Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο στρατηγός Βαν Φλητ επιθεωρούν άγημα στη Μακρόνησο
Η ιστορία επιβεβαιώνει το σύνθημα “Χούντες, πολέμοι, τρομοκρατία”, γράφει ο Γιώργος Πίττας.
«Η Βορειοατλαντική Συμμαχία, όσον αφορά στις ΗΠΑ, ξεκίνησε στην Ελλάδα και στην Τουρκία» έγραφε ο C.L Sulzberger στους Νew Υork Τimes το 1952, την χρονιά που η Ελλάδα και η Τουρκία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ. Ο Sulzberger, βασικός ανταποκριτής διεθνών εξελίξεων της εφημερίδας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940 και του 1950, αναφερόταν στο Δόγμα Τρούμαν που διατύπωσε ο ομώνυμος πρόεδρος των ΗΠΑ σε ομιλία του το 1947 σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ θα υποστήριζαν την Ελλάδα και την Τουρκία οικονομικά και στρατιωτικά για να αποτρέψουν το πέρασμά τους στην Σοβιετική σφαίρα επιρροής.
Ήδη από το 1946 οι ΗΠΑ υποστήριζαν τις ελληνικές κυβερνήσεις που προσπαθούσαν να συντρίψουν με κάθε τρόπο τον ΔΣΕ και την Αριστερά στα πλαίσια του εμφύλιου πόλεμου που συνεχιζόταν μέχρι και το 1949 οπότε και ιδρύεται το ΝΑΤΟ. Εντούτοις η Ελλάδα και η Τουρκία -παρότι οι άρχουσες τάξεις και οι κυβερνήσεις των δύο χωρών το επιθυμούσαν σφόδρα- εντάχθηκαν τρία χρόνια αργότερα, το 1952. Ο λόγος είχε να κάνει αφενός με τις βρετανικές ενστάσεις καθώς οι Βρετανοί ακόμη έτρεφαν τα δικά τους σχέδια για συμμετοχή των δύο χωρών σε μια περιφερειακή «αμυντική συμφωνία» στην Μέση Ανατολή υπό την καθοδήγησή τους, αφετέρου με τις ενστάσεις κι άλλων ευρωπαϊκών χωρών που θεωρούσαν ότι λόγω του ελληνικού εμφυλίου είτε θα μειωνόταν η δική τους οικονομική ενίσχυση από τις ΗΠΑ αν η Ελλάδα εισερχόταν στο ΝΑΤΟ, είτε θα εμπλέκονταν σε μια πιο ενεργή αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ.
Οι ενστάσεις της φθίνουσας πρώην βρετανικής αυτοκρατορίας κάμφθηκαν από την στάση των ΗΠΑ που έκριναν ότι η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ θα ήταν πολύτιμες σε ένα κρίσιμο γεωπολιτικά σημείο και σε μια κρίσιμη περίοδο. Ο Ψυχρός Πόλεμος έμπαινε στα βαθιά, με την πρώτη πυρηνική δοκιμή της ΕΣΣΔ το 1949, με τον πόλεμο «ενάντια στους κομμουνιστές» στην Κορέα (η Ελλάδα είχε στείλει εκστρατευτικό σώμα 10.000 στρατιωτών και η Τουρκία 5.500), με τη ρήξη ανάμεσα στον Στάλιν και στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο στα Βαλκάνια, καθώς και με την έλευση της κυβέρνησης Μοσαντέκ στο Ιράν, ένα παράδειγμα ευθείας απειλής απέναντι στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή.
Έτσι, στις 15 Φεβρουαρίου του 1952, οι 12 χώρες που συμμετείχαν τότε στο ΝΑΤΟ υπέγραψαν το πρωτόκολλο της από κοινού πρόσκλησης ένταξης της Ελλάδας και της Τουρκίας, υπό την ιταλική διοίκηση, διαμορφώνοντας την νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Έτσι, πριν 70 χρόνια ξεκινούσε η απειλητική εξάπλωση προς τα ανατολικά μιας συμμαχίας που ονομαζόταν «ΒορειοΑτλαντική»!
Στην Ελλάδα, το κλίμα στα σαλόνια των πολιτικών της άρχουσας τάξης που εξέφραζε ο σκληρός δεξιός «Ελληνικός Συναγερμός» του Παπάγου αλλά και ο συνασπισμός των κεντρώων κομμάτων (Κόμμα Φιλελευθέρων και ΕΠΕΚ) με ηγέτες τον Πλαστήρα και τον Σοφοκλή Βενιζέλο που ήταν στην κυβέρνηση, ήταν πανηγυρικό. Η ελληνική άρχουσα τάξη θεωρούσε ότι στο εσωτερικό της χώρας θα «καθάριζε» μια για πάντα με την Αριστερά. Ακόμη περισσότερο θεωρούσε ότι χάρη στην αμερικανική βοήθεια θα μπορούσε να κερδίσει την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη που χρειαζόταν για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί στο εσωτερικό και γιατί όχι να διεκδικήσει ένα μεγαλύτερο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.
Σαν αντάλλαγμα, η Ελλάδα θα γινόταν μαζί με την Τουρκία τα μαντρόσκυλα που είχε ανάγκη ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στα νότια σύνορα του Ανατολικού μπλοκ. Με το ένα μαντρόσκυλο να κοιτάει στα Βαλκάνια τον «προς Βορρά εχθρό», δηλαδή την Βουλγαρία, την Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία και το άλλο να κοιτάει την Βουλγαρία, την ίδια την ΕΣΣΔ.
Ανταγωνισμοί
Η κοινή ταυτόχρονη ένταξη στο ΝΑΤΟ σήμανε μια προσωρινή σύσφιξη των σχέσεων των αρχουσών τάξεων της Ελλάδας με την Τουρκία. Στην πραγματικότητα, η κοινή ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν αποτέλεσε την αρχή μιας «ειρηνικής ελληνοτουρκικής συνύπαρξης» αλλά την εκκίνηση νέων κύκλων σκληρών ανταγωνισμών ανάμεσα στις δύο άρχουσες τάξεις για το ποια θα μπορέσει μέσα από την συμμετοχή της στη συμμαχία να κερδίσει τον ρόλο του καλύτερου στηρίγματος των ΗΠΑ στην περιοχή με τα περισσότερα ανταλλάγματα.
Οι μοναδικοί που αντιτάχθηκαν μέσα στην Βουλή, στις 18 Φλεβάρη 1952, στην ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήταν οι 8 βουλευτές της ΕΔΑ και ο Μιχάλης Κύρκος (που είχε μόλις αποχωρήσει από την ΕΔΑ) και αποτελούσαν την έκφραση της Αριστεράς μέσα στο κοινοβούλιο. Όπως γράφει ο Θεόδωρος Κουλουμπής στο βιβλίο του «Greek Political Reaction to American and NATO influence» (1966): «Ο ηγέτης της ΕΔΑ Γιάννης Πασσαλίδης υποστήριξε από το βήμα της Βουλής ότι η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης θα έπρεπε να αντικατοπτρίζει την φιλοσοφία της πολιτικής της κυβέρνησης στο εσωτερικό. Η κυβέρνηση Πλαστήρα σύμφωνα με τον Πασσαλίδη είχε εκλεγεί με την υπόσχεση να φέρει “ειρήνευση” στο ελληνικό έθνος που είχε διαρραγεί στον εμφύλιο πολεμο. Θα έπρεπε έτσι να ακολουθεί και μια πολιτική διεθνούς ειρήνευσης, η οποία για τους κομμουνιστές μεταφραζόταν σε ουδετερότητα και πολιτική μη δέσμευσης».
Στην αγόρευσή του ο πρωθυπουργός Πλαστήρας είπε: «Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των μεγάλων δυνάμεων, αι οποίαι κατοικούνται από ελευθέρους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται αυτή ασφαλεστέραν… Αι άλλαι θεωρίαι περί ειρηνεύσεων και ουδετερότητος… δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με το γεγονός αυτό». Δεν θα μπορούσε να μην σχολιάσει κανείς ότι είναι τα ίδια «επιχειρήματα» που ακούμε σήμερα από τους Μητσοτάκηδες.
Την ένταξη στο ΝΑΤΟ ακολούθησε η απόφαση της δεξιάς κυβέρνησης Παπάγου για την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα. Η συμφωνία για τις βάσεις εγκρίθηκε με την μορφή του «κατεπείγοντος» αυθημερόν από το υπουργικό συμβούλιο και μια εβδομάδα αργότερα -επειδή η Ολομέλεια της Βουλής δε λειτουργούσε- από την επιτροπή εξουσιοδοτήσεων της Βουλής χωρίς τα κρυφά παρατήματα που τη συνόδευαν! Πέντε χρόνια αργότερα, το 1958 ήρθε στη Βουλή και το ζήτημα της ανάπτυξης πυρηνικών όπλων στην Ελλάδα αλλά ούτε η δεξιά ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καρμανλή ούτε τα κόμματα του Κέντρου ήταν πρόθυμα να προχωρήσουν σε αυτό το βήμα.
Ένας λόγος ήταν το Κυπριακό. Από το 1955 ο «μήνας του μέλιτος» από την κοινή ταυτόχρονη ένταξη Ελλάδας-Τουρκίας στο ΝΑΤΟ είχε τελειώσει. Στην Κύπρο η βίαιη δράση της ΕΟΚΑ κατά των τουρκοκυπρίων (και της κυπριακής αριστεράς) υπό την καθοδήγηση του χίτη Γρίβα οδήγησε στα αντίποινα των «Σεπτεμβριανών» το 1955 εναντίον των ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ανδρέα Στεργίου, μετά τα Σεπτεμβριανά «τόσο η προσωρινή αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατηγείο της Σμύρνης όσο και η πιθανότητα διακοπής των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας και Τουρκίας το 1958 εκλήφθηκαν, όπως κατά λέξη αναφέρεται στα αρχεία, ως ένα “σοκ” για τη συνοχή της συμμαχίας».
Αντιπολεμικό κίνημα
Αλλά υπήρχε ένας άλλος βασικός λόγος που είχε να κάνει με την εμφάνιση του αντιπολεμικού κινήματος στην Ελλάδα. Το 1958 είναι η χρονιά που η ΕΔΑ βγαίνει δεύτερο κόμμα στις εκλογές παίρνοντας 24,42 % στις εκλογές. Η άνοδος της Αριστεράς συνδιάζεται με την ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος.
Από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια η άρχουσα τάξη είχε δείξει τα δόντια της απέναντι στο αντιπολεμικό κίνημα. Ο αγωνιστής της ειρήνης Νίκος Νικηφορίδης εκτελέστηκε στις 5 Μάρτη 1951 στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 22 χρόνων, μετά από την καταδίκη του σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο, γιατί μάζευε υπογραφές για την «Εκκληση της Στοκχόλμης», που απαιτούσε των κατάργηση και απαγόρευση των ατομικών όπλων.
Αλλά η καταστολή δεν μπόρεσε να κάμψει την ανάπτυξη του κινήματος. Μπαίνοντας στη δεκαετία του ‘60 το κίνημα ειρήνης απλώνεται με την ίδρυση της Εργατικής Κίνησης για τον Αφοπλισμό και την Ειρήνη, της Κίνησης Νέων για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό «Μπέρτραντ Ράσελ» ενώ τον Ιούνη του 1962 πραγματοποιείται το πρώτο συνέδριο της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) όπου αντιπρόεδρος εκλέγεται ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης.
Στις 21 Απρίλη του 1963, πραγματοποιήθηκε η 1η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης με την αστυνομία και τους παρακρατικούς να κινητοποιούνται για να εμποδίσουν τους χιλιάδες διαδηλωτές με αποτέλεσμα 2.000 συλλήψεις και 300 τραυματισμούς. Η πορεία, όμως, πραγματοποιείται από τον Γρηγόρη Λαμπράκη τον οποίο, ένα μήνα μετά, στις 22 Μάη 1963, μετά το τέλος εκδήλωσης για την ειρήνη στην Θεσσαλονίκη, δολοφονεί το κράτος και το παρακράτος της δεξιάς. Την επόμενη χρονιά, ο δεύτερος Μαραθώνιος πραγματοποιείται από τον Τύμβο του Μαραθώνα στο Πεδίο του Αρεως με τη συμμετοχή χιλιάδων διαδηλωτών. Ακολούθησαν και άλλες πορείες ειρήνης μέχρι τις 21 Απριλίου του 1967 οπότε επιβλήθηκε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών.
Για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η Χούντα έγινε το «αγαπημένο τους παιδί» στην περιοχή. Έβαλε τέλος σε μια μακρά περίοδο αναταραχής και αστάθειας στην Ελλάδα που είχε κορυφωθεί με τα Ιουλιανά το 1965 και μάλιστα σε μια περίοδο που η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ χρειαζόταν στηρίγματα καθώς ο πόλεμος στο Βιετνάμ βάθαινε και μαζί του απλωνόταν διεθνώς το αντιπολεμικό κίνημα.
Στην Ελλάδα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 θα βάλει μαζί με το αίτημα της πτώσης της χούντας καθαρά και το αίτημα «Έξω από το ΝΑΤΟ». Το 1974 η χούντα του Ιωαννίδη επιχειρώντας μια φυγή προς τα εμπρός και θεωρώντας ότι έχει την απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ, οργάνωσε το πραξικόπημα του Σαμψών που ανέτρεψε στην Κύπρο την κυβέρνηση του Μακάριου. Η απάντηση της Τουρκίας ήταν η εισβολή του τουρκικού στρατού που κατέληξε στο διαμελισμό του νησιού. Ο ελληνικός στρατός ηττήθηκε. Άλλος ένας μύθος για το ΝΑΤΟ κατέρρευσε με πάταγο. Η κοινή ένταξη Ελλάδας-Τουρκίας δεν απέτρεψε τον ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Η χούντα κατέρρευσε. Το ΝΑΤΟ ήταν πλέον παντελώς απονομιμοποιημένο στη συνείδηση της νεολαίας και της εργατικής τάξης. Ήταν τέτοια η κατακραυγή ώστε ο γνωστός για την ρήση «ανήκομεν εις την Δύσιν» Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφάσισε την απόσυρση από το στρατιωτικό σκέλος της συμμαχίας. Το ίδιο διάστημα το ΝΑΤΟ έμπαινε στο στόχαστρο όλων των λάων της Δ. Ευρώπης.
Με τον πόλεμο του Βιετνάμ να έχει τελειώσει, το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 και κυρίως την δεκαετία του ‘80, διαμορφώνεται στην Ευρώπη ένα μεγαλειώδες κίνημα ενάντια στα πυρηνικά. Κέντρο του αναδεικνύεται η Γερμανία ενάντια στα νατοϊκά σχέδια για την εγκατάσταση των πυρηνικών πυραύλων Pershing και Cruise στο έδαφος της με διαδηλώσεις που κατέβαζαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους.
Στην Ελλάδα όλες οι απεργίες και οι διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης δονούνταν από το σύνθημα «έξω από το ΝΑΤΟ» και χρειάστηκε να περάσουν έξι ολόκληρα χρόνια ώστε, εβδομήντα ημέρες πριν από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις 19 Οκτωβρίου του 1980, η δεξιά κυβέρνηση Ράλλη να αποφασίσει την επάνοδο στο στρατιωτικό σκέλος.
Αντίθετα με τα όσα υποσχόταν, ο ερχομός του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981 δεν έβγαλε την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, είδαμε τις αμερικανικές βάσεις να μεγαλώνουν και να απλώνονται αποκτώντας σημαντικότερο ρόλο στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και στην Μέση Ανατολή. Κάτω από κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ,ο ελληνικός στρατός βρέθηκε να συμμετέχει στέλνοντας και στρατό στις επεμβάσεις στην Σομαλία, στην Βοσνία, στη Β. Μακεδονία, στο Αφγανιστάν. Κάθε μια από αυτές τις επεμβάσεις βρέθηκε αντιμέτωπη με μεγάλα αντιπολεμικά κινήματα. Με δύο μεγάλες κορυφώσεις.
Το 1999, ένα μαζικό αντιπολεμικό κίνημα θα αποτρέψει την αποστολή ελληνικού στρατού στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Σερβία. Η δράση των σιδηροδρομικών που μπλόκαραν τα τρένα με τα νατοϊκά όπλα στην Β. Ελλάδα γίνεται παγκόσμιο παράδειγμα.
Το 2003, η δημιουργία της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο στην Βρετανία και την Ελλάδα θα παίξει καθοριστικό ρόλο ώστε να υπάρξει η διεθνής μέρας δράσης της 15 Φλεβάρη ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο συμμετείχαν. Αππτράπηκε η αποστολή ελληνικού στρατού στο Ιράκ.
Σήμερα, με την ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας να κλιμακώνεται μετά την ρωσική εισβολή στο έδαφος της Ουκρανίας, ο ρόλος της Ελλάδας σαν στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟ αναβαθμίζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Διπλοί στόχοι
Οι ΗΠΑ ήταν από την αρχή η κυρίαρχη δύναμη στη «Συμμαχία» καθώς είχαν βγει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη διαθέτοντας το μισό του παγκόσμιου ΑΕΠ και ήθελαν να επιβάλλουν τα συμφέροντά του αμερικάνικου καπιταλισμού. Για να το πετύχουν αυτό ήθελαν αφενός να ανασχέσουν την επιρροή της ΕΣΣΔ, αφετέρου να επιβάλλουν την πειθαρχία στο δυτικό στρατόπεδο. Το ΝΑΤΟ ήταν το εργαλείο και για τους δυο στόχους.
Η συγκρότηση και η ανάπτυξή του ΝΑΤΟ οδήγησε στην στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και τη μόνιμη απειλή πυρηνικού ολέθρου. Αλλά και ο θερμός πόλεμος ήταν μια καθημερινή σκληρή πραγματικότητα στους περιφερειακούς πολέμους που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στην Καμπότζη, στο Λάος, και μια σειρά άλλες χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Το ΝΑΤΟ δεν σήμανε ειρήνη αλλά ούτε και δημοκρατία. Μια από τις πρώτες χώρες που εντάχτηκαν στην συμμαχία το 1949 ήταν η Πορτογαλία. Την κυβερνούσε η φασιστική δικτατορία του Σαλαζάρ. Όταν η Επανάσταση των Γαρυφάλλων ανέτρεψε αυτή τη δικτατορία το 1974 οι εξεγερμένοι φαντάροι και οι εργάτες διαδήλωναν ενάντια στο ΝΑΤΟ.
Τη δεκαετία του 1980 η Ρωσία, η πιο αδύναμη οικονομικά από τις δυο υπερδυνάμεις, λύγισε κάτω από το βάρος των εξοπλιστικών δαπανών. Το 1989 οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης εξεγέρθηκαν. Λίγους μήνες αργότερα η ίδια η ΕΣΣΔ διαλύθηκε: Θα περίμενε κανείς το ΝΑΤΟ να διαλυθεί. Όμως όχι, το ΝΑΤΟ απέκτησε νέο περιεχόμενο.
Στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ επιδίωξαν συστηματικά να περιορίσουν την Ρωσία ακόμη περισσότερο. Ο τρόπος ήταν εντάσσοντας στο ΝΑΤΟ, ξεκινώντας από την Τσεχία το 1999, την μια μετά την άλλη τις χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Παράλληλα, το ΝΑΤΟ προσπάθησε να αναδειχθεί σε χωροφύλακα πολύ πέρα από τη «βορειοατλαντική» έδρα του: συμμετείχε στη αμερικανική επέμβαση στο Αφγανιστάν το 2001. Αλλά εκεί, μετά από είκοσι χρόνια κατοχής, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός γνώρισε μια ταπεινωτική ήττα. Αυτή ήταν μια εξέλιξη που λειτούργησε διπλά. Από τη μια μεριά έκανε πιο τολμηρούς τους μεγάλους ανταγωνιστές των ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία, και ταυτόχρονα έβαλε σε αμφισβήτηση τη συνοχή των νατοϊκών συμμάχων. Ο Μακρόν έφτασε στο σημείο να δηλώσει ότι το ΝΑΤΟ είναι «εγκεφαλικά νεκρό».
Είναι προφανές ότι η ουσία του σημερινού πολέμου και της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή αν δεν ιδωθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η εκστρατεία του Μπάιντεν «στο πλευρό της Ουκρανίας» είναι εκστρατεία ανασύνταξης της αμερικάνικης ηγεμονίας και μέσα στο στρατόπεδο της Δύσης και απέναντι στη Ρωσία και την Κίνα.
Ο ελληνικός καπιταλισμός βλέπει ξανά, μετά από 70 χρόνια, μια ευκαιρία από τη συμμετοχή του σε αυτήν την «ανασύνταξη» του ΝΑΤΟ. Είναι πιο πιστός σύμμαχος, σε αντίθεση με την Τουρκία που είχε προχωρήσει σε διαφοροποιήσεις. Ο Ερντογάν το παίζει «μεσολαβητής» και ο Μητσοτάκης δίνει τις βάσεις για την εξόρμηση του ΝΑΤΟ.
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από την «εύνοια» και τα ανταλλάγματα που ελπίζει ότι θα πάρει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για την ελληνική άρχουσα τάξη μέσα από την βαθύτερη εμπλοκή της στα νατοϊκά σχέδιο.
Μέσα στο νέο επικίνδυνο περιβάλλον του ΝΑΤΟ-ρωσικού πολέμου, με τον Μητσοτάκη να παίζει το ρολο του «μπροστάρη», είναι ξανά επιτακτική η ανάγκη ενός μαζικού αντιπολεμικού κινήματος σε κάθε γειτονιά και κάθε χώρο εργασίας και εκπαίδευσης απαιτώντας: να σταματήσει ο πόλεμος, να σταματήσει η μεταφορά και διευκόλυνση των νατοϊκών στρατευμάτων, να κλείσουν οι βάσεις, να σταματήσουν οι εξοπλισμοί. Η συνεχής αναβάθμιση της ελληνικής συμμετοχής στο ΝΑΤΟ συνοδεύτηκε από μια τεράστια σπατάλη. Οι δαπάνες για εξοπλισμούς μεταφράστηκαν σε δισεκατομμύρια που στερήθηκαν η Υγεία, η Παιδεία, οι κοινωνικές δαπάνες.
Χρειάζεται ξεκάθαρη θέση για έξοδο και από το στρατιωτικό και από το πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Δεν είναι δυνατόν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να στηρίζει το ΝΑΤΟ και τις βάσεις του στην Ελλάδα επιμένοντας στη γραμμή που από το 2014 ανοιχτά υπερασπίζεται ο Τσίπρας δηλώνοντας: «η χώρα ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και αυτό δεν αμφισβητείται». Το αμφισβητούν 70 χρόνια ιστορίας. «70 χρόνια, χούντες, πολέμοι, τρομοκρατία» όπως λέει και το γνωστό σύνθημα.
Πρόκειται για ένα άδικο πόλεμο που μπορεί προς το παρόν τρέφεται μόνο με ουκρανικό και ρωσικό αίμα αλλά διεξάγεται ανάμεσα σε δύο υπερεξοπλισμένα και φονικά ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα: Της Ρωσίας με την υποστήριξη της Κίνας από τη μια και του ΝΑΤΟ με την υποστήριξη της ΕΕ από την άλλη -που ανά πάσα στιγμή κινδυνεύει να εξελιχθεί σε παγκόσμιο τινάζοντας τον πλανήτη στον αέρα. Και φέρνει φαρδιά πλατιά δίπλα στην υπογραφή του Πούτιν την υπογραφή του ΝΑΤΟ.