Βιβλιοκριτική
Βιβλιοκριτική: "Η πάλη για την τρανς απελευθέρωση"

Η πάλη για την τρανς απελευθέρωση
Αφροδίτη Φράγκου

74 σελίδες, Τιμή 6€
Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο

 

Κυκλοφόρησε από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο το βιβλίο: “Η πάλη για την τρανς απελευθέρωση” της Αφροδίτης Φράγκου. Είναι ένα πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρον βιβλιο, γιατί η συγγραφέας επιχειρεί να απαντήσει σε όλα τα σημαντικά ερωτήματα που αφορούν τη σκληρή καταπίεση που βιώνουν οι τρανς, αλλά και στο πώς μπορούν να πετύχουν την απελευθέρωση.

Η Αφροδίτη Φράγκου βγάζει από την αφάνεια τις εμπειρίες των τρανς ανθρώπων, τη σκληρή καταπίεση που βιώνουν, η οποία ξεκινάει από τις καθημερινές διακρίσεις και φτάνει στη βία, ακόμα και στις δολοφονίες. Όμως ταυτόχρονα μας δειχνει με παραδείγματα ότι συνεχώς δυναμώνει το κίνημα ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις, για τα δικαιώματα και για την απελευθέρωση των τρανς. Η συγγραφέας εντοπίζει την κοινή ρίζα της καταπίεσης σε βάρος των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ+ και των τρανς και βγάζει το συμπέρασμα ότι η πάλη ενάντια στην τρανσφοβία είναι μια πάλη ενάντια στο σύστημα που στηρίζεται στις διακρίσεις και την καταπίεση για να μπορεί να διαιωνίζει την εκμετάλλευση. 

Αναλύει πόσο ψεύτικοι είναι οι τρανσφοβικοί ισχυρισμοί που φτάνουν να αρνούνται ακόμα και την ύπαρξη των τρανς ατόμων. Αποδομεί τα ιδεολογήματα που ισχυρίζονται ότι βασίζονται στη βιολογία και την επιστήμη, αλλά στην ουσία υπηρετούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης που θέλει να παρουσιάζει τις ιδέες και τα συμφέροντά της σαν “τη φυσική τάξη πραγμάτων”. “Είναι ενδεικτικό ότι με τα προχωρήματα των τελευταίων ετών έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη συζήτηση για το αν ακόμη κι αυτό που ονομάζουμε βιολογικό φύλο βασίζεται σε αντικειμενικά δεδομένα ή αν διαμορφώνεται από τις προϋπάρχουσες αντιλήψεις για τα φύλα. Αντιλήψεις που με τη σειρά τους, έχουν διαμορφωθεί από τις κοινωνικές δομές του καπιταλισμού που παίζουν ρόλο στη συντήρηση αυτών των δομών” γράφει χαρακτηριστικά. Και πιο κάτω: “Η ύπαρξη των ίντερσεξ ανθρώπων (που παλιότερα αποκαλούνται υποτιμητικά “ερμαφρόδιτοι”, η ποικιλία των βιολογικών χαρακτηριστικών τους, καθώς και το υπολογίσιμο ποσοστό τους, δείχνει ότι ακόμα και το βιολογικό φύλο είναι περισσότερο φάσμα, παρά δίπολο”.

Όλο το τελευταίο διάστημα έχουν δυναμώσει οι αγώνες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κινητοποίηση των μαθητών και μαθητριών του Μουσικού Σχολείου στο Ίλιον που υπερασπίστηκαν την τρανς συμμαθήτριά τους απέναντι στον καθηγητή που την αποκάλεσε “ντροπή της κοινωνίας”, όταν εμφανίστηκε με γυναικεία ρούχα στην τάξη. Μαθητές, μαθήτριες, φοιτητικό κίνημα και εκπαιδευτικοί αγκάλιασαν τις μάχες του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος που βγήκε δυναμικά στους δρόμους (Δεκάδες χιλιάδες στο Pride, χιλιάδες στους δρόμους στην επέτειο της δολοφονίας του Ζακ κλπ). Οι μάχες αυτές γίνονται σε συνθήκες που η εργατική τάξη και η νεολαία συγκρούονται με τη μισητή κυβέρνηση της ΝΔ. “Μέσα στα μεγάλα κινήματα των τελευταίων ετών είναι που προκύπτουν συνθήματα όπως “είμαστε όλοι γυναίκες, τρανς, μεταναστες/τριες, ντελιβεράδες, Ιρανές”. Όσο πυκνώνουν οι αγώνες ανεξάρτητα αν είναι οικονομικοί, ή πολιτικοί, τόσο αποκτά σάρκα και οστά η διαπίστωση ότι η επίθεση σε ένα κομμάτι της τάξης είναι επίθεση σε όλη την τάξη”.

Στη συνέχεια η Αφροδίτη Φράγκου εξηγεί οτι το βιβλίο του Ένγκελς “Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους” έθεσε τα θεμέλια να κατανοήσουμε γιατί είναι τόσο σημαντικό για τις ταξικές κοινωνίες να μπουν τα φύλα σε κουτάκια. Αυτό που τότε ονομάστηκε από τον Ενγκελς “ιστορική ήττα του γυναικείου φύλου”, ότι δηλαδή με την επικράτηση της ταξικής κοινωνίας οι γυναίκες απέκτησαν χαμηλότερη θέση στην κοινωνία και συγκεκριμένο ρόλο, είναι η αιτία που μέχρι και σήμερα οι από πάνω υπαγορεύουν την αναγκαιότητα για τους ρόλους των φύλων. “Αντίστοιχα με την καταπίεση των γυναικών, η καταπίεση της σεξουαλικότητας ήταν το αποτέλεσμα της μορφής της εκάστοτε κοινωνίας”. Το σύστημα που χτυπόυσε εξαρχής την ελεύθερη έκφραση φύλου, κάποια στιγμή επιστράτευσε και την επιστήμη. Ο Μάης του 68 και το Stonewall το 1969 πέτυχαν να βγει η ομοφυλοφιλία από το Αμερικανικό Ψυχιατρικό Εγχεριδίο (DSM) το 1973 και να μη θεωρείται πια “ψυχική νόσος”. 'Ομως η δεκαετία του 1980 ήταν η δεκαετία του νεοφιλελευθερισμού και της αντεπίθεσης του συστήματος. Η τοποθέτηση της “διαταραχής ταυτότητας φύλου” στο Αμερικανικό Ψυχιατρικό Εγχειρίδιο το 1980 είναι μέρος αυτής της διεθνούς αντεπίθεσης. 

Όπως γράφει η Αφροδίτη Φράγκου: “Καμία κατάκτηση δεν είναι μόνιμη στον καπιταλισμό κι αυτό το δείχνει η ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα, στο πλαίσιο της μακρόσυρτης κρίσης που ξεδιπλώνεται την τελευταία 15ετία. Ακόμα κι αν τα τελευταία χρόνια ο καπιταλισμός έχει δείξει να ελίσσεται ανάμεσα σε νέες μορφές οικογένειας, η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχει επιτρέψει στην οικογένεια να αποκλίνει από τον πραγματικό της ρόλο...Το καπιταλιστικό σύστημα πάντα ρίχνει πάνω στην εργατική τάξη το κόστος της αναπαραγωγής...Η ιδεολογική αντεπίθεση έχει επίσης σκοπό μπροστά σε μια κρίση οι φτωχοί να ρίχνουν το φταίξιμο ο ένας/μία στον άλλον/άλλη”.

Η Αριστερά χρειάζεται να στηρίξει άνευ όρων τα αιτήματα για την τρανς απελευθέρωση, να φροντίσει ότι αυτή η συζήτηση θα ανοίξει πλατιά και κατανοητά σε όλους τους συλλογικούς χώρους. Στηριζόμαστε στη δύναμη της εργατικής τάξης και διαμορφώνουμε τα αιτήματα που θα οδηγήσουν στο τσάκισμα της καταπίεσης. Παλεύοντας για δημόσια και δωρεάν Υγεία με δημόσια ιατρεία φύλου με δωρεάν επεμβάσεις επιβεβαίωσης φύλου. Για δημόσια δωρεάν παιδεία που θα προστατεύει τα τρανς παιδιά και θα απλώσει την αποδοχή στα σχολεία. Για Πανεπιστήμια μακριά από τα νύχια των ιδιωτών και για μια επιστήμη στην υπηρεσία των αναγκών. Ενάντια στη διάλυση του κοινωνικού κράτους, για προσλήψεις στις υπηρεσίες που προσφέρουν δίχτυ προστασίας στα πιο ευάλωτα κομμάτια της εργατικής τάξης. Γι΄ αυτό έχει σημασία ο προσανατολισμός στο εργατικό κίνημα και στα συνδικάτα. Ταυτόχρονα ομως χρειάζεται να πείσουμε ότι η απελευθέρωση είναι δυνατή, εφόσον η καταπίεση δεν είναι αποτέλεσμα της “φύσης”. Και να απαντήσουμε στο πώς μπορεί να έρθει η απελευθέρωση.

Σε αυτο το τελευταίο ερώτημα η απάντηση ήρθε όντως από τη Ρώσικη Επανάσταση , όπως υποστηρίζει η συγγραφέας. “Όταν τον Οκτώβρη του 1917 νίκησε η επανάσταση, το πρώτο εργατικό κράτος στην ιστορία έβαλε σαν έναν από τους πρωταρχικούς του στόχους το τσάκισμα της γυναικείας καταπίεσης”... “Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναδείχθηκε η ανάγκη κάποιων ανθρώπων να εκφράζουν το φύλο τους όπως θέλουν ή και να ζουν με το φύλο που θέλουν συνολικότερα”. “Με αυτό το εμβληματικό παράδειγμα εφόδου στον ουρανό, μπορούμε να φανταστούμε ότι στο σήμερα η αφετηρία για το τι μπορούσε να χτίσει μια επαναστατημένη εργατική τάξη είναι πολύ καλύτερη. Η εργατική τάξη αριθμεί πια δισεκατομμύρια ανθρώπους, βρίσκεται σε κάθε γωνιά της υφηλίου και διαθέτει μια εμπειρία μισού αιώνα με αγώνες και διεκδικήσεις του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος”, τονίζει η Αφροδίτη Φράγκου. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσουμε όλες και όλοι.