Χανιά, 29 Ιούνη. Το αντιφασιστικό συλλαλητήριο που σταμάτησε την πρόκληση των "Σπαρτιατών".
Μετά τις κάλπες άρχισαν οι απολογισμοί, αλλά και οι νέοι αγώνες.
Ο Πάνος Γκαργκάνας απορρίπτει την πλαστή εικόνα που ζωγραφίζει η προπαγάνδα του Μητσοτάκη, προβάλλει τις αντιστάσεις που ήδη ξεκίνησαν και επιμένει στη στήριξη και σύνδεσή τους σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Η διπλή εκλογική αναμέτρηση στις 21 Μάη και στις 25 Ιούνη, και ιδιαίτερα η κατάληξή της με την επανεκλογή της Νέας Δημοκρατίας και την άνοδο της ακροδεξιάς, έχει ανοίξει πλήθος ζητήματα που χρειάζονται άμεσα απάντηση: Γιατί φτάσαμε σε αυτό το αποτέλεσμα; Πώς εξασφάλισε ο Μητσοτάκης την επανεκλογή του; Πόσο ισχυρή είναι η «νέα» κυβέρνηση της ΝΔ και τι δυνατότητες έχει το εργατικό κίνημα να απαντήσει νικηφόρα στις επιθέσεις της; Τι συμπεράσματα πρέπει να βγάλει η Αριστερά και ειδικά η επαναστατική αριστερά;
Αφετηρία για να αναζητήσουμε τις απαντήσεις είναι η απόρριψη της πλαστής εικόνας που ζωγραφίζει η κυβερνητική προπαγάνδα για την κοινωνική πραγματικότητα και για τον εαυτό της. Ο Μητσοτάκης προσπαθεί να πείσει ότι η Νέα Δημοκρατία θα εξασφαλίσει μια ανοδική πορεία για την οικονομία που θα φέρει καλύτερες και περισσότερες θέσεις εργασίας με μεγαλύτερους μισθούς, και βελτίωση του ΕΣΥ και της Παιδείας. Παράλληλα, εμφανίζεται και εγγυητής της δημοκρατίας χαρακτηρίζοντας την παρουσία της ακροδεξιάς στη Βουλή ως «κακοφωνία» και επαναλαμβάνοντας το γνωστό κλισέ για «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων».
Το μόνο που μαρτυρούν όλα αυτά είναι την αγωνία του Μητσοτάκη για να προσγειωθεί ομαλά από τις ψεύτικες προεκλογικές εξαγγελίες στις νέες επιθέσεις που ξεκινάει η κυβέρνηση.
Αυτό αφορά πρώτα απ’ όλα την οικονομία.
Ο μύθος πως όταν πάνε καλά οι επιχειρήσεις τότε θα πάνε καλά και τα μεροκάματα και συνολικά η θέση της εργατικής τάξης, είναι τόσο παλιός όσο και ο ίδιος ο καπιταλισμός. Ιδιαίτερα μετά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, από την εποχή του Ρήγκαν και της Θάτσερ, η θεωρία για τα «trickle-down economics» έγινε ψωμοτύρι για τα κόμματα της Δεξιάς παγκόσμια: «εξασφαλίζουμε τα κέρδη των επιχειρήσεων με ιδιωτικοποιήσεις, επιδοτήσεις για αυτές και περικοπές στις κοινωνικές παροχές, γιατί ο πλούτος που συγκεντρώνεται στα χέρια των πλουσίων σιγά-σιγά θα ‘κατηφορίσει’ και στους από κάτω».
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι στην πράξη αυτό που έγινε ήταν η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, με το πλουσιότερο 1% να συγκεντρώνει στα χέρια όλο και πιο πολλών δισεκατομμυριούχων όλο και μεγαλύτερο πλούτο, ενώ παράλληλα για τη μεγάλη πλειοψηφία έπαψε να ισχύει η προσδοκία ότι κάθε γενιά ζει καλύτερα από την προηγούμενη. Αυτό που «κατηφόρισε» ήταν μεγαλύτερη επισφάλεια, μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού σε συνθήκες φτώχειας και μια νεολαία που αναγκάζεται να ζει στο σπίτι των γονιών της σε όλο και μεγαλύτερες ηλικίες.
Για την Ελλάδα του 2022, σύμφωνα με την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, οι ελληνικές επιχειρήσεις κατέγραψαν «τα υψηλότερα κέρδη που έχουν καταγραφεί στην ιστορία» ενώ «η μέση αμοιβή των μισθωτών καθηλώθηκε, με οριακό ρυθμό αύξησης 0,3%! Μέσα στο 2022 τα κέρδη των 17 μεγαλύτερων (κέρδη πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ) εισηγμένων στο χρηματιστήριο επιχειρήσεων κατέγραψαν μια μέση αύξηση των κερδών τους 71.9% σε σχέση με το 2021, με κέρδη που φτάνουν τα 5,2 δις ευρώ. Τα ποσοστά αύξησης των κερδών της Motor Oil και των ΕΛΠΕ μεταξύ 2021 και 2022 έφτασαν το 377,7% και 162% αντίστοιχα.
Την ίδια στιγμή που τα κέρδη των αφεντικών εκτινάσσονται σαν αποτέλεσμα της υπερεκμετάλλευσης και των καθηλωμένων μισθών, δίπλα στον πληθωρισμό, η φορολογία έρχεται με μια δεύτερη επιδρομή να ξετινάξει στην κυριολεξία τα θύματα αυτής της εκμετάλλευσης. Δεν είναι να απορεί κανείς ότι το 72% των καταθετών στις τράπεζες έχει ποσά κάτω από τα 1.000 ευρώ».1
Πέρα, όμως, από την ιστορική αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, που διαψεύδει τους ισχυρισμούς του κάθε Μητσοτάκη και Χατζηδάκη, υπάρχει και η αμεσότητα της οικονομικής κρίσης που δεν λέει να σταματήσει. Βασικές οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γερμανική, έχουν μπει σε οικονομική ύφεση και αυτό βαραίνει στις προοπτικές όλων των οικονομιών της ΕΕ, και της ελληνικής.
«Ακόμα και οι ίδιες οι επίσημες προβλέψεις εκτιμούν ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας, που έφτασε στο 6,1% την περασμένη χρονιά θα προσγειωθεί κοντά στο 1,5% μέσα στα επόμενα χρόνια. Τα πρώτα στοιχεία από τη φετινή χρονιά δείχνουν ότι ακόμα και αυτή η εκτίμηση μπορεί να είναι υπεραισιόδοξη: “Η οικονομία της Ελλάδας συρρικνώθηκε κατά 0,1% σε τριμηνιαία βάση το τρίμηνο έως τον Μάρτιο του 2023” γράφει η ιστοσελίδα Trading Economics, “… σημειώνοντας την πρώτη πτώση από το δεύτερο τρίμηνο του 2020. Η κύρια πίεση προήλθε από τις σταθερές επενδύσεις, οι οποίες μειώθηκαν κατά 1%, αντιστρέφοντας μια άνοδο 8,3% το τέταρτο τρίμηνο του 2022”. Η εξέλιξη αυτή, γράφει η ιστοσελίδα, σπρώχνει ακόμη πιο κάτω τις ήδη προς τα κάτω αναθεωρημένες εκτιμήσεις για την ανάπτυξη».2
Ακόμα, όμως, και αν η οικονομία βαδίζει προς νέα ύφεση και ο πληθωρισμός ροκανίζει τους μισθούς, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επιμένει στην πολιτική της ανόδου των επιτοκίων, κάνοντας αυτό το «σφίξιμο» πιο σκληρό. «Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) “θα συνεχίσει” τις αύξησεις των επιτοκίων της στη σύνοδο που θα πραγματοποιήσει τον Ιούλιο για τη νομισματική πολιτική της, ώστε να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό στην ευρωζώνη, δήλωσε η πρόεδρός της Κριστίν Λαγκάρντ. (…) από πέρυσι τον Ιούλιο, οπότε άνοιξε ο κύκλος των αυξήσεων τα επιτόκια έχουν αυξηθεί συνολικά κατά 4%, συμπαρασύροντας προς τα πάνω το κόστος εξυπηρέτησης των δανείων».3
Η άνοδος του κόστους δανεισμού είναι μια απειλή για όλες τις κερδοσκοπικές φούσκες που έχουν αναπτυχθεί το προηγούμενο διάστημα και για όλες τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις και κράτη. Αυτό φάνηκε ήδη τον περασμένο Μάρτη καθώς όπως έγραφε σε αυτό το περιοδικό ο Σωτήρης Κοντογιάννης «Η κατάρρευση στα μέσα του Μάρτη της αμερικανικής Silicon Valley Bank (SVB) και της ελβετικής Credit Swiss (CS) λίγες μέρες αργότερα δεν ήταν μια ανοιξιάτικη μπόρα. Ήταν οι πρώτες στάλες μιας καταιγίδας που βρίσκεται μπροστά μας και όχι πίσω μας. (…) Η επέμβαση των “αρχών»” φρενάρισε το κύμα των χρεοκοπιών και των καταρρεύσεων. Προσωρινά, όμως, μόνο. Οι ίδιοι οι τρόποι με τους οποίους οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να ελέγξουν την κρίση έχουν βάλει από τώρα τα θεμέλια για το επόμενο “θερμό επεισόδιο”. Το οποίο μάλλον δεν θα αργήσει και πάρα πολύ».4
Σιωπητήριο προεκλογικά
Αν αυτή η απειλή διαφαίνεται για γίγαντες σαν τις αμερικανικές και ελβετικές τράπεζες, σίγουρα αφορά και την ελληνική οικονομία όπου το δημόσιο χρέος είναι σήμερα μεγαλύτερο από όσο ήταν όταν ξεκίνησαν τα Μνημόνια το 2010. Κι όμως, ο Μητσοτάκης φρόντισε να επιβάλει προεκλογικά σιωπητήριο για όλα αυτά, με τη βοήθεια όλης της άρχουσας τάξης και των «θεσμών» της ΕΕ. Όπως αναφέρει και η ανακοίνωση της ΚΕ του ΣΕΚ μετά τις εκλογές:
«Η Τράπεζα της Ελλάδος και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν βγήκαν να κουνήσουν το δάχτυλο σε αυτούς που υπόσχονταν παροχές ενώ στην πραγματικότητα έρχεται νέα επίθεση λιτότητας. “Σφίξιμο” το λένε διακριτικά τώρα και άφησαν τον Μητσοτάκη ανενόχλητο, όλοι αυτοί που έκαναν τους εκβιασμούς με τα Μνημόνια και την Τρόικα».5
Αυτό το «σιωπητήριο» ήταν σήμα κατατεθέν της προεκλογικής εκστρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Η τεράστια οργή που βγήκε στους δρόμους τον Μάρτη μετά το έγκλημα στα Τέμπη αντιμετωπίστηκε από τον Μητσοτάκη με συνδυασμό υποκρισίας και ψευτιάς, ώστε να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση που ανοιγόταν. «Εθνικό πένθος» και σκυμμένα κεφάλια στο υπουργικό συμβούλιο και παράλληλα ένας Μητσοτάκης που τριγυρνούσε και ζωγράφιζε μια εικόνα πως όλα θα πάνε καλύτερα: οι μισθοί, το ΕΣΥ, το νερό…
Προφανώς δεν σταμάτησε την πόλωση μόνος του με αυτή την τακτική. Προφανώς έπαιξε ρόλο η στάση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που εγκατέλειψε τους αγώνες για να πάει ομαλά στις κάλπες. Όχι μόνο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που κατηγορούσε κάθε αριστερή φωνή ακόμα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει να γυρίσει πίσω στην εποχή που τα εκλογικά ποσοστά του ήταν κοντά στο 3%. Αλλά και της ηγεσίας του ΚΚΕ που τραβούσε χειρόφρενο γιατί οι κινητοποιήσεις διαρκείας «κινδυνεύουν να εκφυλιστούν». Κάπως έτσι φτάσαμε να εκφυλίζεται η προεκλογική εκστρατεία της Αριστεράς σε βαθμό που να εκτοξεύεται η αποχή, ενώ ταυτόχρονα ο Μητσοτάκης έβρισκε το περιθώριο να παίζει το παιχνίδι των ψεύτικων υποσχέσεων.
Τώρα μπαίνουμε στη φάση της διάψευσης όλων αυτών των πλαστών διακηρύξεων. Η πραγματική ατζέντα της «νέας» κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας περιέχει όλες τις επιθέσεις που προσπαθούσε να κρύψει. Ούτε οι επιλογές προσώπων για τα υπουργεία, ούτε οι πρώτες κινήσεις τους αφήνουν οποιαδήποτε αμφιβολία γι’ αυτό. Ο Χατζηδάκης που έχει ταυτιστεί με τις ιδιωτικοποιήσεις πάει στο Οικονομίας, ο Μηταράκης που οργάνωσε όλο τον δολοφονικό μηχανισμό στα σύνορα, χερσαία και θαλάσσια, παίρνει την Αστυνομία, ο Χρυσοχοϊδης αναλαμβάνει να κάνει τις «ντουντούκες» να σιγήσουν στα Νοσοκομεία, ο Βορίδης υπεύθυνος μεταγραφών από τις κοινοβουλευτικές ομάδες της ακροδεξιάς και των φασιστών στη Νέα Δημοκρατία…
Το πραγματικό ζήτημα που ανοίγει είναι το αν και πώς μπορεί το εργατικό κίνημα και η Αριστερά να οργανώσει τις αντιστάσεις σε αυτές τις επιθέσεις μετά το σοκ της εκλογικής ήττας.
Ένα πρώτο απαραίτητο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση είναι να απορρίψουμε τις θεωρίες που βλέπουν την εργατική τάξη τσακισμένη ή ακόμη χειρότερα «συντηρητικοποιημένη».
Οι εκλογές αποτελούν βαρόμετρο, αλλά το αποτέλεσμά τους δεν αποτελεί το καθοριστικό στοιχείο για την εξέλιξη της ταξικής πάλης σε κάθε περίοδο. Υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα που διαψεύδουν όσους πιστεύουν ότι η εργατική τάξη και η νεολαία σκύβουν το κεφάλι μετά από τις εκλογικές ήττες της Αριστεράς. Ας περιοριστούμε σε δυο παραδείγματα από την ιστορία του εργατικού κινήματος εδώ.
Το 1961 έγιναν οι περιβόητες εκλογές της βίας και νοθείας. Η ΕΔΑ έχασε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είχε κατακτήσει με το 25% των ψήφων το 1958, η Ένωση Κέντρου την προσπέρασε και ο παλιός Καραμανλής ως αρχηγός της ΕΡΕ κατάφερε να ξαναπάρει την κυβέρνηση κάνοντας επίδειξη αστυνομικής καταστολής και ελέγχου των μηχανισμών που νομιμοποίησαν ακόμη και να ψηφίζουν τα… δέντρα. Η συνέχεια, όμως, δεν βρήκε την εργατική τάξη σκυμμένη –κάθε άλλο. Το κύμα των αγώνων που ακολούθησαν τσάκισε την ΕΡΕ των δολοφόνων του Λαμπράκη και έφτασε να βάζει ακόμη και θέμα Πολιτειακό στις μεγαλειώδεις μάχες των Ιουλιανών του 1965.
Αν αυτά μοιάζουν «μακρυνά», μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά.6 Το 2007 η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή του μικρού κέρδισε τις εκλογές για δεύτερη φορά, παρά τις καταστροφικές πυρκαγιές τότε στην Ηλεία. Η Αριστερά στη Βουλή περιοριζόταν σε ένα 8,15% του ΚΚΕ και σε ένα 5,04% του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η ακροδεξιά είχε ήδη μπει στη Βουλή με ένα 3,80% του ΛΑΟΣ. Η σημερινή βάρδια της εργατικής τάξης θυμάται το τι ακολούθησε: έκρηξη οργής μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου την επόμενη χρονιά, το μεγαλύτερο απεργιακό κύμα ενάντια στα Μνημόνια το 2010-12, η κατάρρευση του μέχρι τότε πανίσχυρου εκλογικά δικομματισμού.
Αυτό μας φέρνει σε άλλη μια πλευρά του συσχετισμού δυνάμεων που πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας για να ετοιμαζόμαστε για τους επόμενους αγώνες: την πολιτική κρίση του δικομματισμού.
Ο Μητσοτάκης κοιτάζει αφ’ υψηλού την κατακερματισμένη αντιπολίτευση και αναγορεύεται από τους αυλοκόλακές του σε κυρίαρχο του παιχνιδιού. Οι ίδιοι αυτοί «αναλυτές» κάνουν πως ξεχνούν ότι υποστήριζαν ότι το θεμέλιο της πολιτικής σταθερότητας είναι ο δικομματισμός: το ένα κόμμα εξουσίας κυβερνάει και το άλλο είναι «κυβέρνηση σε αναμονή». Τα δυο μαζί άθροιζαν γύρω στο 80% της εκλογικής δύναμης και έκαναν την Αριστερά να μοιάζει περιθώριο. Πολιτικός «ρεαλισμός» ήταν να κοιτάζει το εργατικό κίνημα προς την εκλογική ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ. Αργότερα, οι ίδιες θεωρίες έβλεπαν την πολιτική σταθερότητα να έρχεται με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο πόλο ενός νέου δικομματισμού. Αλλά τώρα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η σταθερότητα ήρθε γιατί ο «δεύτερος πόλος» συρρικνώθηκε!
Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική κρίση είναι συστατικό στοιχείο της πολυκρίσης του συστήματος που όλοι παραδέχονται ότι υπάρχει σε πολλές πλευρές: στο κλίμα, στην πανδημία, στον «πολυπολικό» κόσμο των διεθνών σχέσεων… Αλλά προτιμούν να «ξεχνούν» την πολιτική πλευρά, επειδή δεν βολεύει πολιτικά.
Κι όμως, σχετικά πρόσφατη είναι η εικόνα της κρίσης του πολιτικού συστήματος στις ΗΠΑ όταν ο Τραμπ και οι οπαδοί του έφτασαν στα όρια πραξικοπήματος με την εισβολή στο Καπιτώλιο. Ακόμα πιο άμεση είναι η εικόνα της αντίστοιχης κρίσης στη Ρωσία με την απόπειρα πραξικοπήματος της Βάγκνερ κόντρα στον Πούτιν. Αν αυτά μοιάζουν «ακραία», ας παρατηρήσουμε πόσο παραπαίουν τα πολιτικά συστήματα στην Ευρώπη, όπου η εικόνα της παραδοσιακής ομαλής εναλλαγής των κομμάτων στην κυβέρνηση γίνεται παρελθόν.
Οργή στους δρόμους
Στη Γαλλία, η αδυναμία του παραδοσιακού δικομματικού πολιτικού συστήματος έχει αφήσει έναν Μακρόν να αντιμετωπίζει κύματα οργής των εργατών και της νεολαίας στους δρόμους. Γιατί να πιστέψουμε ότι ο Μητσοτάκης είναι πιο δυνατός από τον Μακρόν και δεν θα βρει μπροστά του αντίστοιχα κύματα εργατικής οργής στους δρόμους;
Είναι καίριο ζήτημα για την ανασύνταξη της Αριστεράς, να πάψει να υποτιμάει και την κρίση του αντίπαλου στρατόπεδου και τις δυνάμεις της εργατικής τάξης.
Ένα πρώτο μέτωπο όπου μπορούμε και πρέπει να βγούμε άμεσα στους δρόμους είναι το αντιφασιστικό. Η προσπάθεια του Κασιδιάρη να ανασυντάξει τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής κάτω από νέο μανδύα πολιτικού κόμματος με την είσοδο των «Σπαρτιατών» στη Βουλή είναι πραγματική απειλή. Είναι επίσης επείγουσα σύγκρουση με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που ευθύνεται για αυτή την εξέλιξη. Όπως τονίζει η ανακοίνωση του ΣΕΚ μετά τις εκλογές:
«Η Νέα Δημοκρατία είναι υπεύθυνη για την επιστροφή στη Βουλή των νεοναζί του Κασιδιάρη. Όλα τα μαγειρέματα με τις τροπολογίες στη Βουλή και τις ρυθμίσεις στον Άρειο Πάγο εκεί κατέληξαν. Η πολιτική των κλειστών συνόρων, ο φονικός ρατσισμός σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών , η πολεμοκαπηλεία ενάντια στην “υβριδική απειλή που μεθοδεύει η Τουρκία εργαλειοποιώντας” τους πρόσφυγες, όλα αυτά έδωσαν αέρα στα πανιά της ακροδεξιάς και η Νέα Δημοκρατία φρόντισε να επισφραγίσει την παρουσία της φασιστικής απειλής με τις προεκλογικές μεθοδεύσεις της».
Και συμπεραίνει:
«Αυτό κάνει ακόμα πιο επείγον να ξαναστήσουμε το αντιφασιστικό κίνημα που έστειλε τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα περιθώριο στους Σπαρτιάτες του Κασιδιάρη να βοηθήσουν στην αποφυλάκιση των νεοναζί καθώς θα πιέζουν για να πέσουν στα μαλακά στη δεύτερη δίκη τους. Ακόμη περισσότερο δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναφανούν στους δρόμους οι φονιάδες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν φορώντας ξανά τον μανδύα του πολιτικού κόμματος. Ξέρουμε ότι εκεί κρύβεται εγκληματική ναζιστική οργάνωση και καθήκον μας είναι να μην επιτρέψουμε την ανασύνταξή της».7
Μια πρώτη τέτοια αναμέτρηση έγινε με επιτυχία στα Χανιά στις 29 Ιούνη. Οι Σπαρτιάτες κάλεσαν σε κινητοποίηση εκείνη τη μέρα ενάντια στο πρώτο Pride στην πόλη. Η απάντηση του αντιφασιστικού κινήματος ήταν άμεση. Με στήριξη της ΚΕΕΡΦΑ, του ΣΕΠΕ, της ΕΛΜΕ, του φοιτητικού συλλόγου και άλλων οργανώσεων, βγήκε κάλεσμα για συγκέντρωση ενάντια στην πρόκληση των τραμπούκων του Κασιδιάρη. Οι Σπαρτιάτες υποχώρησαν άτακτα. Ο υποψήφιος βουλευτής τους στα Χανιά Ευτύχης Γιανναράκης προσπάθησε να πει ότι το αρχικό κάλεσμά τους ήταν… πλαστό.8 Οι αντιφασίστες και οι διαδηλωτές του Pride πανηγύρισαν τη νίκη τους. Όπως έγραψε ο Στέλιος Μιχαηλίδης για την Εργατική Αλληλεγγύη:
«Οι φασίστες άφαντοι. Όταν πλέον η συγκέντρωση των φασιστών είχε ματαιωθεί μια μαζική αντιφασιστική διαδήλωση ξεκίνησε για να ενωθεί με τη συγκέντρωση της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Η Pride πορεία που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο για την πόλη των Χανίων. Χιλιάδες διαδήλωσαν με αντισεξιστικά, αντιομοφοβικά και αντιφασιστικά συνθήματα, διασχίζοντας όλη την πόλη, ξεσηκώνοντας τα υποστηρικτικά χειροκροτήματα πλήθους κόσμου που τη συναντούσε, για να καταλήξει στη Δυτική Τάφρο μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού».9
Η αντιφασιστική δράση είναι αλληλένδετη με την κινητοποίηση ενάντια στη δολοφονική ρατσιστική πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Στις επόμενες σελίδες αυτού του τεύχους ο Γιώργος Πίττας γράφει αναλυτικά για τα εγκλήματα που κορυφώθηκαν με τον πνιγμό τόσων προσφύγων στα ανοιχτά της Πύλου. Αυτά τα εγκλήματα δεν θα μείνουν ατιμώρητα, όση συγκάλυψη κι αν επιχειρεί ο Μητσοτάκης. Το ρεύμα αλληλεγγύης για να μην πνίγονται οι πρόσφυγες είναι μαζικό και δεν θα αφήσουμε ούτε τις κραυγές της ακροδεξιάς ούτε τους υπουργούς της ΝΔ να το φιμώσουν.
Χωρίς αμφιβολία, όμως, η δύναμη τέτοιων πρωτοβουλιών εξαρτάται από τη δύναμη του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Εκεί βρίσκεται το κλειδί και γι’ αυτό κεντρική προσπάθειά μας είναι και θα είναι η συγκρότηση αυτής της δύναμης στους χώρους δουλειάς κόντρα σε όλες τις αντεργατικές επιθέσεις.
Η μάχη για την Υγεία είναι σίγουρα στο κέντρο. Ο υπουργός που ήθελε να φιμώσει «αυτούς με τις ντουντούκες», ο Πλεύρης έμεινε εκτός κυβέρνησης. Είναι και αυτό ένα μικρό δείγμα της αντίστασης που συναντάει η κυβερνητική επίθεση από τους εργαζόμενους στα Νοσοκομεία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η επίθεση σταματάει. Αντίθετα, ένα από τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης μετά τις εκλογές είναι να βάλει χέρι στο ΕΚΑΒ:
«Σύμφωνα με χθεσινά δημοσιεύματα, η απόφαση του πρωθυπουργού για την κάλυψη των κενών του ΕΚΑΒ είναι να επιστρατευτούν οδηγοί οχημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων και της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, οι οποίοι θα τεθούν στη διάθεση των Υγειονομικών Περιφερειών (ΥΠΕ). Με τη συμμετοχή τους θα καταρτιστούν νέα μηνιαία οργανογράμματα για την κίνηση των ασθενοφόρων σε Κέντρα Υγείας και Πολυϊατρεία νησιών και παραμεθόριων περιοχών. Παράλληλα σχεδιάζεται η εκχώρηση των δευτερογενών διακομιδών σε ιδιώτες.
Ο υποτιθέμενος σχεδιασμός ξεπερνά κάθε λογική επιστημονικής προσέγγισης της προνοσοκομειακής παροχής άμεσης βοήθειας, αφού περιλαμβάνει τη χρησιμοποίηση μη εκπαιδευμένου και μη πιστοποιημένου προσωπικού, κάτι πρωτόγνωρο σε επίπεδο τουλάχιστον ευρωπαϊκών χωρών.
Όμως από εκεί και πέρα, το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η κυβέρνηση διαρρέει τα παραπάνω για είσοδο στρατού, πυροσβεστικής και ιδιωτών στο ΕΚΑΒ, τη στιγμή που εδώ και τρία χρόνια δεν έχει προκηρυχθεί ούτε μία θέση διασώστη».10
Το Συντονιστικό των Νοσοκομείων, που πρωτοστάτησε σε τόσες απεργίες, έχει μια θέση στην πρώτη γραμμή για να μην περάσουν αυτά τα σχέδια, με πρώτο βήμα την απεργία στις 12 Ιούλη που κήρυξε η ΠΟΕΔΗΝ ανοίγοντας τον κύκλο των απεργιών μετά τις εκλογές.
Τα Νοσοκομεία δεν είναι μόνα τους στο ξεκίνημα της εργατικής αντίστασης μετά τις εκλογές. Η Συνέλευση της ΔΟΕ έστειλε μήνυμα ότι και οι εκπαιδευτικοί επιμένουν μαχητικά. Η ΔΟΕ είναι η πρώτη ομοσπονδία που ομόφωνα αποφάσισε να συνεχίσει την απεργία - αποχή και όλες τις μορφές αγώνα ώστε να μην περάσει η αξιολόγηση των σχολείων που θα τα κατηγοριοποιήσει και θα εξαρτά τη λειτουργία τους από χορηγούς, για να μην περάσει η αξιολόγηση που θα κάνει τους εκπαιδευτικούς υποταγμένους στους νέους επιθεωρητές και θα τους γυρίσει εργασιακά και επιστημονικά στη δεκαετία του '50.
Η Μαργαρίτα Παπαμηνά συνεδρος από το δίκτυο εκπαιδευτικών "Η Τάξη μας" και τις Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρωσεις παρουσίασε το ψήφισμα ενάντια στο έγκλημα της Πύλου, για Ανοιχτά Σύνορα και άνοιγμα των σχολείων και των γειτονιών για όλους τους πρόσφυγες/σσες, μετανάστες/τριες, το οποίο παραπέμφθηκε για συζήτηση στο επόμενο ΔΣ της Ομοσπονδίας.
Ξεκίνησε την ομιλία της χαιρετίζοντας τους αντιφασίστες και αντιφασίστριες στα Χανιά που ξεκινάγανε την αντιφασιστική συγκέντρωση με αποφάσεις των σωματείων ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ Χανίων, του Φ.Σ. Πολυτεχνείου και άλλων σωματείων και κινήσεων ενάντια στην προσπάθεια των Ναζί του Κασιδιάρη να βγουν στους δρόμους για να εμποδίσουν την πρώτη διοργάνωση του Pride στα Χανιά.11
Το ίδιο κεντρική είναι η μάχη για το νερό. Για τη σημασία της γράφει σε άλλες σελίδες αυτού του τεύχους ο Γιώργος Ράγκος. Μια ακόμα επιβεβαίωση για το πόσο σημαντική είναι αυτή η σύγκρουση έρχεται από τη Βρετανία. Σύμφωνα με τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς στις 29 Ιούνη,
«Υπουργοί έχουν συζητήσει σχέδιο για προσωρινή κρατικοποίηση της εταιρείας Thames Water, καθώς επενδυτές και κυβέρνηση προετοιμάζονται για ενδεχόμενη κατάρρευση της υπερχρεωμένης εταιρείας. Το σχέδιο ήρθε χθες, μια μέρα μετά την απότομη έξοδο της Sarah Bentley, διευθύντα συμβούλου της Thames Water, η οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί μια εταιρεία με παράδοση χαμηλών επενδύσεων και ενός χρέους 14 δις λιρών. Οι μέτοχοι είχαν υποσχεθεί πριν από 12 μήνες ότι θα επενδύσουν 500 εκατομμύρια λίρες και άλλο 1 δις στη συνέχεια, αλλά τα 500 άργησαν μέχρι τον Μάρτη φέτος και το 1 δις ποτέ δεν ήρθε. Ένα ομόλογο της μητρικής εταιρείας, του fund Kemble Water Holdings, κατέρρευσε στην κατηγορία ‘σκουπίδια’».12
Στην «πατρίδα» των ιδιωτικοποιήσεων συζητούν για κρατικοποιήσεις, καθώς τα υπερχρεωμένα αρπακτικά δεν μπορούν να βρουν νέα δάνεια, και ο Μητσοτάκης προσπαθεί να μας πείσει ότι θα κρατήσει ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο δημόσιο. Έχει ετοιμάσει όμως τη Ρυθμιστική Αρχή που θα κάνει για το νερό τις ίδιες κομπίνες που έκανε για την ενέργεια. Η πάλη για να μετατρέψουμε τις τεράστιες συναυλίες υπεράσπισης του νερού σε απεργιακό κίνημα ενάντια στο δίδυμο Μητσοτάκη-Χατζηδάκη είναι μπροστά μας.
Και μαζί είναι ανοιχτό το μέτωπο για επιστροφή στο δημόσιο των συγκοινωνιών και των λιμανιών. Δεν πρέπει να περιμένουμε για να μετρήσουμε πόσους νεκρούς ακόμα θα θρηνήσουμε εξαιτίας της Hellenic Train ή της COSCO. Ακόμη και χωρίς νεκρούς, το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη με το τρένο έχει γίνει μια οδύσσεια. Ενώ στον Πειραιά και στο Πέραμα παραφράζουν το σύνθημα των Τεμπών «Πάρε με όταν φτάσεις» με μηνύματα «Πάρε με όταν σχολάσεις». Η κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο παραμένει στην ατζέντα, ό,τι κι αν βγήκε από τις κάλπες. Πολύ περισσότερο, όταν η αποχή από τις κάλπες έφτασε το 50%. Όσοι και όσες παραιτήθηκαν από την προσπάθεια να πάνε να ψηφίσουν, σίγουρα δεν παραιτήθηκαν από τον αγώνα για να ζήσουν. Στο χέρι της Αριστεράς είναι να βοηθήσει να βγουν στους δρόμους μαχητικά.
Αυτός ο προσανατολισμός δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε το πεδίο των εκλογικών αναμετρήσεων που ακολουθούν. Τον Οκτώβρη έρχονται εκλογές στους Δήμους και στις Περιφέρειες. Το ΣΕΚ έχει απευθύνει κάλεσμα για να παρέμβουμε και σε αυτή τη μάχη:
«Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στις 8 Οκτώβρη είναι μια πολιτική μάχη για να εκφραστεί μαζικά η εργατική και νεολαιίστικη οργή απέναντι στην ΝΔ και την ανερχόμενη απειλή του φασισμού. Αυτό κάθε άλλο παρά θα γίνει αυτόματα όπως έδειξαν οι εκλογές του Μάη και του Ιούνη.
Η μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών δεν υποτάσσεται σε λογικές διαχείρισης του τοπικού κράτους από την αριστερά αλλά είναι ευκαιρία για να συγκρουστούμε με τους περιφερειάρχες και τους Δημάρχους που υπηρετούν τις πολιτικές της επιβολής των πλεονασμάτων στους προϋπολογισμούς που ανοίγουν το δρόμο για περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες για την φροντίδα για τους άστεγους, τους ηλικιωμένους, τους φτωχούς, τις γυναίκες, τους ανάπηρους. Η εγκατάλειψη των παιδιών στα χέρια “φιλάνθρωπων” τύπου Κιβωτός του Κόσμου άνοιξε το δρόμο για τους Μίχους. Η σύγκρουση με τις αναπλάσεις για χάρη του κέρδους πάει χέρι-χέρι με την σύγκρουση με την αστυνομική καταστολή στις γειτονιές, τις ρατσιστικές επιχειρήσεις σκούπα και τον εκτοπισμό των φτωχών και των μεταναστών.
Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές προτείνουμε την κοινή ενωτική παρέμβαση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, του κόσμου της εργατικής αντίστασης και των κινημάτων, του κόσμου που αγανακτεί με τους συμβιβασμούς και το φρένο στους αγώνες. Στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες δημοτικών και περιφερειακών σχημάτων για συσκέψεις για να συζητήσουμε ανοικτά την οργάνωση αυτής της μάχης ενωτικά και αντικαπιταλιστικά!».13
Ολόπλευρη στήριξη
Χρειάζεται, λοιπόν, να προχωρήσουμε ολόπλευρα στη στήριξη και συγκρότηση των εργατικών αντιστάσεων σε όλα τα μέτωπα. Και ταυτόχρονα να ανοίξουμε τη συζήτηση για τον στρατηγικό προσανατολισμό της Αριστεράς. Η αποτυχία του ρεφορμιστικού κοινοβουλευτικού δρόμου για την αλλαγή έχει γραφτεί με μεγάλα γράμματα. Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια υπογράμμιση αυτής της αλήθειας. Στην αναζήτηση ενός νέου προσανατολισμού έχουμε να καταθέσουμε την πρόταση του επαναστατικού δρόμου αξιοποιώντας την παράδοση του Μαρξ και του Λένιν, της Ρόζας και του Τρότσκι. Τώρα είναι η ώρα για να στρατευτούμε σε αυτή την προσπάθεια. Όπως καταλήγει η ανακοίνωση του ΣΕΚ:
«Αυτή η συζήτηση δεν είναι “εσωτερική υπόθεση”. Έχει να κάνει με τις αναζητήσεις χιλιάδων και χιλιάδων αγωνιστών της Αριστεράς που εξοργίζονται με τις προκλήσεις της ΝΔ και τις αποτυχίες του ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάτι αδιάφορο για τον κόσμο της Αριστεράς, μια κρίση “ενός ακόμη αστικού κόμματος”. Είναι μια κρίση που βαραίνει πάνω στον κόσμο που θέλει να παλέψει, όπως φάνηκε και στις κάλπες, και τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε για τον άλλο δρόμο που πρέπει να πάρει η Αριστερά.
Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα είναι ενταγμένο στον επαναστατικό δρόμο και αυτή είναι η στρατηγική που θέλει να προωθήσει».
Σημειώσεις
1. Γιώργος Πίττας, Τα οικονομικά προγράμματα της προεκλογικής εκστρατείας: Η ΝΔ και οι φόροι - Συστηματική αναδιανομή υπέρ των πλουσίων, Εργατική Αλληλεγγύη 1575, 7 Ιούνη 2023, https://ergatiki.gr/article.php?id=27560&issue=1575
2. Σωτήρης Κοντογιάννης, Η ΝΔ φέρνει ανάπτυξη…της φτώχειας, Εργατική Αλληλεγγύη 1578, 28 Ιούνη 2023, https://ergatiki.gr/article.php?
id=27652&issue=1578
3. https://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/oikonomia/434057/nea-ayksisi-ton-epitokion-apo-tin-ekt-poso-tha-epireastoyn-oi-doseis-stegastikon-daneion
4. Σωτήρης Κοντογιάννης, Τράπεζες: από κρίση σε κρίση, Σοσιαλισμός από τα Κάτω Νο 158, Μάης-Ιούνης 2023, https://socialismfrombelow.gr/article.php?id=1419&issue=158#gsc.tab=0
5. Τέρμα οι κάλπικες απάτες, τώρα οργανώνουμε την εργατική αντίσταση στους δρόμους, https://sekonline.gr/article.php?id=1477
6. Δεν μπορούν, όμως, οι θεωρητικοί των «αρνητικών συσχετισμών» να το έχουν δίπορτο, δηλαδή και να λένε ότι τότε ήταν άλλες εποχές, ηρωικές, και να λένε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός ήταν υπανάπτυκτος με μικρή εργατική τάξη. Αν μια μικρότερη εργατική τάξη μπορούσε τότε να κάνει τέτοιες ηρωικές εφόδους, το συμπέρασμα είναι ότι σήμερα που είναι μεγαλύτερη μπορεί ακόμη περισσότερο.
7. Όπου και πιο πάνω
8. https://tinyurl.com/ycknup66
9. https://www.facebook.com/photo/?fbid=645013980994714&set=pcb.645017230994389
10. https://tinyurl.com/33ms7btk
11. https://www.facebook.com/photo/?fbid=1249162389229081&set=a.1030741114404544
12. UK government looks at nationalising Thames Water as crisis deepens, https://tinyurl.com/yc5m8suv
13. Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Πρόταση για την ενωτική παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές https://sekonline.gr/article.php?id=1478