Λος Άντζελες, 15/6/2024. Διαδηλωτές υπέρ της Παλαιστίνης διαμαρτύρονται σε προεκλογική συγκέντρωση του Μπάιντεν. "Σταματήστε τη χρηματοδότηση της Γενοκτονίας", γράφει το πανό.
Ο Γιώργος Ράγκος παρουσιάζει τα αδιέξοδα Νετανιάχου-Μπάιντεν και δείχνει τον δρόμο για Λευτεριά από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο.
Την Τετάρτη 12 Ιούνη δημοσιεύθηκε Έκθεση της Ερευνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για τα γεγονότα που συνέβησαν, από τις 7 Οκτωβρίου κι έπειτα, στη Γάζα. Η Έκθεση αναφέρει ότι:
«η στρατιωτική επιχείρηση και επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα ήταν η πιο μακρά, μεγαλύτερη και αιματηρή από το 1948. Έχει προκαλέσει τεράστιες ζημιές και απώλειες ανθρώπινων ζωών... η ισραηλινή κυβέρνηση έχει δώσει [στον ισραηλινό στρατό] γενική εξουσιοδότηση να στοχεύει ευρέως και αδιακρίτως περιοχές αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας... το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει την πείνα ως μέθοδο πολέμου, επηρεάζοντας ολόκληρο τον πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας για τις επόμενες δεκαετίες, με ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες για τα παιδιά... παιδιά έχουν ήδη πεθάνει λόγω οξέος υποσιτισμού και αφυδάτωσης… μέσω της πολιορκίας που επέβαλε, το Ισραήλ έχει καταστήσει όπλο την παρακράτηση ζωτικών αγαθών, διακόπτοντας τις προμήθειες νερού, τροφίμων, ηλεκτρικής ενέργειας, καυσίμων και άλλων βασικών προμηθειών, συμπεριλαμβανομένης της ανθρωπιστικής βοήθειας. Αυτό συνιστά συλλογική τιμωρία και αντίποινα κατά του άμαχου πληθυσμού, τα οποία αποτελούν σαφείς παραβιάσεις του [Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου]».
Παραθέτει δηλώσεις του Ισραηλινού υπουργού Άμυνας, Γκαλάντ, «μιας πλήρους πολιορκίας… χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς τρόφιμα, χωρίς καύσιμα. Πολεμάμε ανθρώπινα ζώα και ενεργούμε αναλόγως» και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο ισραηλινός στρατός και η κυβέρνηση διέπραξαν τα εγκλήματα πολέμου, της πείνας ως μέθοδο πολέμου, της δολοφονίας ή της σκόπιμης θανάτωσης, της σκόπιμης καθοδήγησης επιθέσεων κατά αμάχων, της βίαιης μεταφοράς, της σεξουαλικής βίας, της προσβολής της προσωπικής αξιοπρέπειας που ισοδυναμεί με βασανιστήρια ή απάνθρωπη και σκληρή μεταχείριση».
Η Έκθεση επιβεβαιώνει τις κατηγορίες και τα εντάλματα σύλληψης του Καρίμ Χαν, Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ), ενάντια στον ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον υπουργό Άμυνας Γκαλάντ ως ενόχους για «εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».
Εννιά μήνες τώρα, ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με μία δεύτερη Nakba στη Λωρίδα της Γάζας. 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι έχουν εγκαταλείψει τις βομβαρδισμένες εστίες τους, πάνω από 47.000 είναι νεκροί, από τους οποίους οι 10.000 βρίσκονται σε αποσύνθεση κάτω από ερείπια, πάνω από 83.000 είναι οι τραυματίες, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν θα καταφέρουν να επιβιώσουν επειδή δεν υπάρχουν ιατρικές υπηρεσίες για να τους βοηθήσουν, καθώς έχουν σκοτωθεί πάνω από 500 γιατροί και νοσηλευτές και έχουν καταστραφεί τα 34 από τα 36 νοσοκομεία, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες κινδυνεύουν άμεσα από λιμό και μολυσματικές ασθένειες. Η Γάζα, από άκρη σε άκρη, έχει μετατραπεί σε «κρανίου τόπο» χωρίς τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό.
Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη πυροδοτεί την πολιτική κρίση
Και όμως, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η ισραηλινή εφημερίδα Χάαρετζ:
«Η ισραηλινή κοινωνία θα πρέπει να μάθει την αλήθεια. Ο τεράστιος αριθμός θανάτων και η καταστροφή που αφήνουν πίσω τους οι IDF στη Γάζα, μαζί με αρκετές απώλειες από την πλευρά μας, δεν μας φέρνουν προς το παρόν πιο κοντά στην επίτευξη των στόχων του πολέμου».
Και έχει δίκιο γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Η παλαιστινιακή αντίσταση αντέχει και οργανώνεται, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τα τεράστια κινήματα αλληλεγγύης σε όλο το κόσμο βυθίζοντας σε κρίσεις και αδιέξοδο και το Ισραήλ και όλα τα ιμπεριαλιστικά κράτη της Δύσης που βρίσκονται στο πλευρό του.
Η Παλαιστινιακή αντίσταση δεν βρίσκεται μόνο μέσα στην Παλαιστίνη αλλά και στην καρδιά του δυτικού και αραβικού κόσμου με τους «μαχητές της αντίστασης» να είναι οι εργάτες και η νεολαία που πολεμούν με τα δικά τους όπλα ενάντια στο Ισραήλ και στις δικές «τους» κυβερνήσεις, που το εξοπλίζουν και στηρίζουν. Από τις καταλήψεις της φοιτητικής Ιντιφάντα που ξεκίνησαν στις ΗΠΑ και εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη, μέχρι τις απεργίες στα λιμάνια και τα μποϋκοτάζ και από τις συνεχόμενες και τεράστιες διαδηλώσεις στους δρόμους κάθε πρωτεύουσας και πόλης μέχρι σε κάθε αθλητικό και πολιτιστικό γεγονός. Οι Παλαιστινιακές σημαίες είναι παντού και το σύνθημα που ενώνει είναι το «Από το Ποτάμι μέχρι τη Θάλασσα, η Παλαιστίνη θα απελευθερωθεί». Ένα «νέο Βιετνάμ» εμφανίζεται και είναι ακόμα πιο απειλητικό για τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της ΕΕ.
Μόνο αν βάλουμε στην εξίσωση της σημερινής πολιτικής κρίσης το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, που παρά τη συκοφαντία και την καταστολή έχει πλειοψηφική απεύθυνση, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλοι αυτοί οι «ηγέτες της Δύσης», που τρέξανε στο πλευρό του Ισραήλ, πριν εννιά μήνες, βρίσκονται σήμερα ή κινδυνεύουν να βρεθούν αύριο στην «έξοδο». Από τον Σούνακ και τον Μακρόν, που προκήρυξαν πρόωρες βουλευτικές εκλογές σε Βρετανία και Γαλλία μέχρι τον Σολτς στη Γερμανία, που βρέθηκε να είναι τρίτος στις ευρωεκλογές και τον «δικό μας» Μητσοτάκη που έχασε τους μισούς ψηφοφόρους μέσα σε ένα χρόνο. Και, φυσικά τον Μπάιντεν (τον «Genocide Joe», όπως τον φωνάζουν οι διαδηλωτές) που δεν μπορεί να σηκώσει τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ τον Νοέμβρη και οι προεκλογικές του συγκεντρώσεις βρίσκονται αντιμέτωπες με διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
Την ίδια στιγμή, τα αραβικά καθεστώτα ζουν και αυτά με το δικό τους φόβο, το φόβο μίας νέας «αραβικής άνοιξης» που μπορεί να πυροδοτηθεί από την οργή της αραβικής εργατικής τάξης και νεολαίας ενάντια στη συμμαχία τους με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ.
Έχοντας αυτή την εικόνα του παγκόσμιου ξεσηκωμού και της Παλαιστινιακής αντίστασης, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι ΗΠΑ τώρα «τρέχουν» να εξασφαλίσουν, με την σφραγίδα και του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ, μία «κατάπαυση του πυρός» με την απαραίτητη συναίνεση της «τρομοκρατικής» Χαμάς, γιατί το ΔΠΔ έβγαλε τα εντάλματα σύλληψης, γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Νορβηγία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Σλοβενία, αρχίζουν να αναγνωρίζουν το Παλαιστινιακό Κράτος, γιατί το ίδιο ζητά και ο ΟΗΕ να κάνουν όλα τα κράτη-μέλη του «προκειμένου να υπάρξει ειρήνη στη Γάζα και ολόκληρη τη Μέση Ανατολή».
Εννιά μήνες μετά την έναρξη του πολέμου, είναι το Ισραήλ και η Δύση που βρίσκονται πολιτικά και ιδεολογικά απομονωμένοι και σε αδιέξοδο και όχι η Παλαιστινιακή αντίσταση και οι οργανώσεις της. Είχαμε δίκιο, λοιπόν, όταν υποστηρίζαμε ότι η Παλαιστινιακή αντίσταση μπορεί να κερδίσει την μεγαλύτερη στρατιωτική μηχανή του κόσμου, όχι μόνο «με το όπλο στο χέρι» αλλά ξεσηκώνοντας ένα τεράστιο παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αλληλεγγύης. Αυτή είναι η «υπερδύναμη» που μπορεί να διαλύσει το σιωνιστικό κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, να τσακίσει τους ιμπεριαλιστές συμμάχους του και τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα και να ανοίξει, έτσι, διάπλατα το δρόμο για ειρήνη και δικαιοσύνη στην περιοχή, για μία Ελεύθερη και Δημοκρατική Παλαιστίνη «από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο».
Κανένα «ειρηνευτικό σχέδιο» με τη σφραγίδα των ΗΠΑ, του Ισραήλ, των ιμπεριαλιστών της Δύσης και των αραβικών καθεστώτων δεν μπορεί να φέρει την ειρήνη.
Η «πρόταση» Μπάιντεν
Στις 10 Ιούνη, οι ΗΠΑ κατέθεσαν στο ΣΑ του ΟΗΕ το περίφημο «Σχέδιο Κατάπαυσης του Πυρός Τριών Φάσεων». Το «Σχέδιο» πέρασε με 14 θετικές ψήφους, με τη Ρωσία να απέχει από την ψηφοφορία. Οι «τρεις φάσεις» του Σχεδίου, από έξι βδομάδες η κάθε μία, περιλαμβάνουν τα εξής βήματα.
Στην πρώτη φάση θα υπάρξει άμεση και πλήρης κατάπαυση του πυρός, απελευθέρωση ισραηλινών ομήρων και παλαιστίνιων αιχμαλώτων, αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από «κατοικημένες περιοχές» της Γάζας, επιστροφή των Παλαιστινίων στα σπίτια τους σε όλη τη Γάζα, ασφαλής και αποτελεσματική διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας. Αν στην πρώτη φάση, οι διαπραγματεύσεις διαρκέσουν περισσότερες από έξι εβδομάδες, η κατάπαυση του πυρός θα συνεχιστεί όσο συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις.
Στη δεύτερη φάση θα υπάρξει το μόνιμο τέλος των εχθροπραξιών, απελευθέρωση των υπόλοιπων ισραηλινών ομήρων, πλήρης αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τη Γάζα, απόρριψη κάθε προσπάθειας δημογραφικής ή εδαφικής αλλαγής σε αυτήν, συμπεριλαμβανομένων ενεργειών που μειώνουν το έδαφος του θύλακα.
Στη τρίτη, και τελική, φάση θα ξεκινήσει ένα μεγάλο και πολυετές σχέδιο ανοικοδόμησης της Γάζας με ταυτόχρονη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, με την ενοποίηση της Λωρίδας της Γάζας με τη Δυτική Όχθη.
Είναι ένα Σχέδιο που δεν ενδιαφέρεται για τον τερματισμό του πολέμου αλλά για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή.
Οι ΗΠΑ ζητάνε την «κατάπαυση του πυρός», οκτώ μήνες μετά την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης ενώ όλο αυτό το διάστημα συστηματικά χρηματοδοτούν, εξοπλίζουν και υποστηρίζουν το Ισραήλ και τις σφαγές του και γι’ αυτό εμπόδιζαν αντίστοιχα ψηφίσματα στο ΣΑ χρησιμοποιώντας τρεις φορές το βέτο τους.
Γιατί τώρα; Επειδή, από τη μία, η αποτυχία του Ισραήλ να κερδίσει τον πόλεμο απειλεί αυτά τα συμφέροντα και κινδυνεύει να αποδυναμώσει, ακόμη περισσότερο, την ηγεμονία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην περιοχή και από την άλλη το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, μέσα στις ΗΠΑ, απειλεί τον ίδιο τον Μπάιντεν και το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα.
Αυτό αναγκάζει τις ΗΠΑ να παρουσιάσουν ένα Σχέδιο που το Ισραήλ θα εξακολουθεί να είναι το «μαντρόσκυλο» τους στη Μέση Ανατολή αλλά ένα «μαντρόσκυλο» ευθυγραμμισμένο με τα συμφέροντα και προτεραιότητες των ΗΠΑ και όχι «ανεξέλεγκτο» και με την δική του ατζέντα είτε προς τους Παλαιστίνιους είτε προς το Ιράν και τον Λίβανο.
Γι' αυτό και δεν αποτελεί κάποια ειρηνική λύση για τη περιοχή ακόμα και αν οι ΗΠΑ καταφέρουν, με μεγάλες δυσκολίες, να το επιβάλουν.
Η πρώτη δυσκολία είναι από το ίδιο το Ισραήλ. Όσο και αν ο Μπάιντεν ονόμασε το Σχέδιο του ως «ισραηλινή πρόταση», όσο και να προσπαθεί να «σώσει το Ισραήλ από τον κακό εαυτό του» με «ιμπεριαλιστικό ρεαλισμό» και δηλώσεις ότι «ο λαός του Ισραήλ θα πρέπει να γνωρίζει ότι μπορεί να κάνει αυτή την προσφορά χωρίς περαιτέρω κίνδυνο για την ασφάλειά του, επειδή κατέστρεψε τις δυνάμεις της Χαμάς τους τελευταίους οκτώ μήνες… Ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι στο Ισραήλ που δεν θα συμφωνήσουν με αυτό το Σχέδιο και θα ζητήσουν να συνεχιστεί ο πόλεμος επ' αόριστον. Κάποιοι είναι ακόμη και στον κυβερνητικό συνασπισμό. Και το έχουν ξεκαθαρίσει: Θέλουν να καταλάβουν τη Γάζα... Στον λαό του Ισραήλ, επιτρέψτε μου να πω το εξής. Ως κάποιος που είχε μια ισόβια δέσμευση στο Ισραήλ, ως κάποιος που μόλις έστειλε τις αμερικανικές δυνάμεις να υπερασπιστούν άμεσα το Ισραήλ όταν δέχθηκε επίθεση από το Ιράν, σας ζητώ να κάνετε ένα βήμα πίσω. Δεν μπορούμε να χάσουμε αυτή τη στιγμή. Ο επ' αόριστον πόλεμος για την επιδίωξη μιας άγνωστης έννοιας της “συνολικής νίκης” το μόνο που θα πετύχει είναι να βουλιάξει το Ισραήλ στη Γάζα, αποστραγγίζοντας τους οικονομικούς, στρατιωτικούς και ανθρώπινους πόρους του και προωθώντας την απομόνωση του Ισραήλ στον κόσμο», το Σχέδιο δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνει αποδεκτό από τον Νετανιάχου και την κυβέρνηση του.
Δεν είναι «ισραηλινή πρόταση» γιατί θέτει σε αμφισβήτηση τις επιδιώξεις που είχε και έχει το Ισραήλ, ξεκινώντας αυτό τον πόλεμο. Το Ισραήλ ξεκίνησε τον πόλεμο για να συντρίψει την Χαμάς και την παλαιστινιακή αντίσταση και να διώξει τους Παλαιστίνιους από τα εδάφη τους. Αυτή θα ήταν για το Ισραήλ η «συνολική νίκη», ενώ τώρα καλείται από τις ΗΠΑ να αποδεχθεί μία «ισραηλινή πρόταση» που περιλαμβάνει διαπραγματεύσεις με την Χαμάς για την «ανοικοδόμηση της Γάζας» και τη «δημιουργία παλαιστινιακού κράτους».
Αν ο Νετανιάχου αποδεχθεί την «ισραηλινή πρόταση» του Μπάιντεν, εκτός από την ανοικτή ομολογία της ήττας του, θα βρεθεί και χωρίς κυβέρνηση καθώς τα δύο ακροδεξιά κόμματα, που απέμειναν να συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό, έχουν ανακοινώσει, ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα φύγουν και αυτά. Γι' αυτό, δέκα μέρες μετά την ψήφιση του από το ΣΑ, και όσο γράφεται αυτό το άρθρο, η κυβέρνηση του Ισραήλ δεν έχει δεχθεί την «πρόταση της». Αντίθετα, ο Νετανιάχου κάνει «φυγή προς τα μπρος» καταργώντας το πολεμικό υπουργικό συμβούλιο μετά την αποχώρηση του αντιπολιτευόμενου, και υπέρ του Σχεδίου, Γκαντζ, δηλώνει ότι «θα επιμείνουμε στους πολεμικούς στόχους της εξάλειψης της Χαμάς» και απειλεί ότι το Ισραήλ βρίσκεται στα «πρόθυρα μιας ευρύτερης κλιμάκωσης με τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο» αναγκάζοντας τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της να τρέχουν για να προλάβουν για να μην ανοίξουν νέα πολεμικά μέτωπα.
Αλλά, ούτε και η απόρριψη του Σχεδίου είναι εύκολη υπόθεση. Εκτός από την πίεση του «αφεντικού του μαντρόσκυλου», των ΗΠΑ, υπάρχουν οι πολεμικές αποτυχίες στη Γάζα και ο ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός νεκρών ισραηλινών φαντάρων και οι όμηροι που δεν απελευθερώνονται και η ανοικτή σύγκρουση κυβέρνησης και στρατού, για τα γεγονότα στις 7 Οκτώβρη. Όλα αυτά τροφοδοτούν τις, σχεδόν καθημερινές, μαζικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ, με την αντιπολίτευση, που είναι υπέρ του Σχεδίου, να καλεί ανοικτά σε «ανατροπή της κυβέρνησης».
Ο Νετανιάχου βρίσκεται σε αδιέξοδο ή να αποδεχθεί το Σχέδιο που ισοδυναμεί με ήττα ή να μην το αποδεχθεί αγνοώντας τις ΗΠΑ. Ό,τι κι αν επιλέξει, όλοι οι πολιτικοί αναλυτές στο Ισραήλ συμφωνούν, ότι θα είναι και το «τέλος της πολιτικής του καριέρας».
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αντιπολίτευση θα είναι κάτι καλύτερο. Κανένας από αυτούς τους ισραηλινούς αντιπολιτευόμενους πολιτικούς δεν είναι φίλος των Παλαιστινίων. Η κριτική τους στον Νετανιάχου δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουν τον Σιωνισμό. Αντίθετα, θα εξακολουθούσαν να είναι στην κυβέρνηση Νετανιάχου αν το Ισραήλ είχε καταφέρει να κερδίσει τον πόλεμο στη Γάζα.
Από την άλλη πλευρά, και η Παλαιστινιακή Αρχή «χαιρέτισε» το Σχέδιο και η Χαμάς δήλωσε ότι, κατ' αρχάς, αποδέχεται την «κατάπαυση του πυρός» και είναι έτοιμη να διαπραγματευτεί με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Το παράδοξο είναι ότι οι ΗΠΑ πιέζουν την Χαμάς να συμφωνήσει με την «ισραηλινή πρόταση» για να συμφωνήσει με αυτή και το Ισραήλ(!). Σε μία από τις καλύτερες δηλώσεις, στην ιστορία, εκπρόσωπου του Λευκού Οίκου, ο Κίρμπι δήλωσε ότι: «αυτή ήταν μια ισραηλινή πρόταση. Έχουμε κάθε προσδοκία ότι εάν η Χαμάς συμφωνήσει, τότε το Ισραήλ θα πει ναι».
Η κατάπαυση πυρός, εάν τελικά εφαρμοστεί, είναι καλοδεχούμενη. Θα σταματήσει τη σφαγή αμάχων και παιδιών, θα δώσει «ανάσες» και χρόνο στον Παλαιστινιακό λαό για να οργανωθεί και να συνεχίσει τον αγώνα του μέχρι τη νίκη. Αλλά, παρά τις προφορικές διαβεβαιώσεις, θα είναι μία κατάπαυση με κοντινή ημερομηνία λήξης. Γι' αυτό και η Χαμάς ζήτησε γραπτές εγγυήσεις για μόνιμη κατάπαυση του πυρός, αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων ώστε το Ισραήλ να μην ξαναρχίσει πολεμικές επιχειρήσεις μόλις τελειώσει η «πρώτη φάση» του Σχεδίου. Ζητάει, επίσης, ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές με τη συμμετοχή όλων των Παλαιστινιακών οργανώσεων. Εγγυήσεις που οι ΗΠΑ δεν θέλουν να δώσουν γιατί παρόλο που είναι, de facto, αναγκασμένες να αναγνωρίσουν την Χαμάς και τις άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις σαν «συνομιλητές στις διαπραγματεύσεις», γεγονός που είναι από μόνο του μία νίκη των παλαιστινιακών οργανώσεων και απόδειξη της πολιτικής τους ισχύος, ο στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ είναι ξεκάθαρος: να τοποθετήσουν μία «φίλη και ελεγχόμενη» παλαιστινιακή ηγεσία, σε μία καρικατούρα Παλαιστινιακού Κράτους, για να μπορεί το Ισραήλ, να συνεχίζει να «κάνει κουμάντο».
Ο Μπάιντεν, όταν παρουσίαζε το Σχέδιο, δήλωνε κυνικά: «Η συμφωνία για την ανοικοδόμηση θα ξεκινήσει από τα αραβικά έθνη και τη διεθνή κοινότητα, μαζί με τους Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς ηγέτες με τρόπο που δεν θα επιτρέψει στη Χαμάς να επανεξοπλιστεί… Το Ισραήλ θα έχει πάντα το δικαίωμα να υπερασπίζεται τον εαυτό του... και οι ΗΠΑ θα διασφαλίζουν πάντα ότι το Ισραήλ θα έχει ό,τι χρειάζεται για να υπερασπιστεί τον εαυτό του».
Και εδώ το παράδοξο είναι ότι οι ΗΠΑ προωθούν ένα Σχέδιο στο οποίο η Χαμάς δεν θα έχει απολύτως κανέναν πολιτικό ρόλο μέσα σε ένα, δήθεν, Παλαιστινιακό κράτος όπου ο ισραηλινός στρατός θα συνεχίσει να το «επιτηρεί» αλλά αυτό το Σχέδιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω διαπραγματεύσεων με τη Χαμάς . Δηλαδή, καλούν την Χαμάς να διαπραγματευτεί την «αυτοδιάλυση» της!
Υπάρχει «λύση των δύο κρατών»;
Οι ολοένα και περισσότερες αναγνωρίσεις του Παλαιστινιακού κράτους και η θέση στο Σχέδιο Μπάιντεν για δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, με την ενοποίηση της Λωρίδας της Γάζας με τη Δυτική Όχθη, ανοίγει την συζήτηση αν «η λύση των δύο κρατών» μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη ειρηνική λύση. Αυτή η «λύση» έρχεται και από την Αριστερά. Το ΚΚΕ, π.χ., ζητάει «ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, στα σύνορα πριν τον πόλεμο του 1967, όπου Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί θα ζουν εντός ασφαλών και αναγνωρισμένων συνόρων, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ».
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι απέναντι σε μία τέτοια «λύση». Είναι ένας υποθετικός συμβιβασμός που δοκιμάστηκε και στο παρελθόν σε βάρος των Παλαιστίνιων.
Καμία ισραηλινή κυβέρνηση δεν έδειξε ποτέ κανένα σημάδι ότι θέλει τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι το Ισραήλ παραιτείται από την προσπάθειά του, που είναι «εγγεγραμμένη στο DNA» του από την ίδρυση του, να καταλάβει όλο το έδαφος της ιστορικής Παλαιστίνης. Αυτό φάνηκε, ξεκάθαρα, με τη Συμφωνία του Όσλο, το 1993, και την «ειρηνευτική διαδικασία» για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, που ακολούθησε. Για 30 χρόνια, και πριν την 7η Οκτώβρη, το Ισραήλ σαμπόταρε συνεχώς κάθε ελπίδα ίδρυσης Παλαιστινιακού κράτους ενώ αύξανε μαζικά το μέγεθος και τον πληθυσμό των οικισμών του στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη, τις περιοχές του «Παλαιστινιακού κράτους». Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 800.000 Ισραηλινοί έποικοι. Το Ισραήλ δεν θέλει να δώσει αυτή τη γη πίσω στους Παλαιστίνιους.
Όπως εξηγεί η Γκάντα Κάρμι (συγγραφέας του βιβλίου «One State - The Only Democratic Future for Palestine – Israel»): «…ακόμα κι αν ήταν δυνατόν να αποσυρθούν όλοι αυτοί οι οικισμοί, αυτό που προτείνεται είναι άδικο. Το 20% της αρχικής Παλαιστίνης –η Δυτική Όχθη, η Γάζα και η Ανατολική Ιερουσαλήμ– για 7,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους, ενώ 7 εκατομμύρια ισραηλινοί να καταλαμβάνουν το υπόλοιπο 80%... και αυτό χωρίς καν να υπολογίσουμε τα 5 με 6 εκατομμύρια πρόσφυγες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε προσφυγικούς καταυλισμούς των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι είναι επίσης μέρος του Παλαιστινιακού λαού. Επιπλέον, υπάρχουν 2 ή 3 εκατομμύρια άνθρωποι σαν εμένα, που εκδιώχθηκαν και έχουν επίσης δικαίωμα στην πατρίδα. Η λύση των δύο κρατών λέει ότι όλοι εσείς οι Παλαιστίνιοι θα στριμώχνεστε σε αυτόν τον μικροσκοπικό χώρο και αν δεν μπορείτε να χωρέσετε όλοι εκεί, καλή τύχη».
Το ίδιο υποστηρίζει και ο Μουσταφά Μπαργκούτι (πρώην Παλαιστίνιος υπουργός της ΠΑ): «ούτε αυτοί [οι Ισραηλινοί] δέχονται τη λύση των δύο κρατών... λένε ότι θα γεμίσουν τη Δυτική Όχθη με οικισμούς και εποίκους έως ότου οι Παλαιστίνιοι χάσουν κάθε ελπίδα να έχουν ένα δικό τους κράτος. Στη συνέχεια, οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ της εγκατάλειψης της Παλαιστίνης, που είναι εθνοκάθαρση, ή της αποδοχής μιας ζωής υποταγής στους Ισραηλινούς, που είναι απαρτχάιντ, ή θα πεθάνουν, αυτό ακριβώς που προσπαθούν να κάνουν τώρα στη Γάζα, που είναι γενοκτονία...ο φίλος μου [συνθέτης] Daniel Barenboim μου είπε κάποτε κάτι πολύ ενδιαφέρον: μερικές φορές το αδύνατο είναι πιο εύκολο από το δύσκολο. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υποστηρίζει τη λύση των δύο κρατών χωρίς την άρση της κατοχής, την απομάκρυνση όλων των εποίκων από τα κατεχόμενα εδάφη, την ανατροπή της απόφασης για προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και, τέλος, επιτρέποντας στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Χωρίς αυτά, όποιος μιλάει για λύση δύο κρατών ασκεί υποκρισία. Είναι μόνο ένα σύνθημα για να δοθεί χρόνος στο Ισραήλ να ολοκληρώσει το έργο της προσάρτησης».
Είναι μια «λύση» αντιδραστική, γιατί αποτελεί αποδοχή του ξεριζωμού και της ρατσιστικής καταπίεσης που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι από το 1948, όταν και δημιουργήθηκε το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, πάνω σε μία ρατσιστική διχοτόμηση, που βασίστηκε και εδραιώθηκε πάνω στις διακρίσεις κατά των Παλαιστίνιων. Η «λύση των δύο κρατών» αποδέχεται αυτή τη φυλετική διαίρεση και υποστηρίζει ότι «Άραβες και Εβραίοι δεν μπορούν να ζήσουν μαζί».
Λεύτερη Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο:
Η μόνη ειρηνική λύση
Η μόνη λύση είναι ένα κοσμικό και δημοκρατικό κράτος όπου Άραβες, Εβραίοι και άλλοι μπορούν να ζήσουν ο ένας δίπλα στον άλλο.
Η Γκάντα Κάρμι δίνει μια εικόνα: «Σε ένα κοσμικό, δημοκρατικό κράτος, οι πολίτες θα ήταν ίσοι ενώπιον του νόμου, ανεξαρτήτως φυλής ή θρησκείας... το κοσμικό κράτος θα αντανακλούσε πιο στενά την πολυπολιτισμική πραγματικότητα στο έδαφος και θα βοηθούσε στη δημιουργία μιας κοινωνίας στην οποία οι Παλαιστίνιοι θα εντάσσονταν πιο φυσικά ως μέρος ενός πολιτιστικού μωσαϊκού. Θα συμμορφωνόταν επίσης περισσότερο με μια παράδοση γνωστή από καιρό στις αραβικές και ισλαμικές κοινωνίες, αυτή του πλουραλισμού, της αλληλεπίδρασης και της ανεκτικότητας απέναντι σε διαφορετικές εθνότητες και θρησκείες ανάμεσά τους... η παλαιστινιακή κοινωνία, προτού η μαζική μετανάστευση των Ευρωπαίων Εβραίων επιβάλει το αποκλειστικό τους δόγμα του Σιωνισμού, ήταν μια επιτυχημένη σύνθεση Μουσουλμάνων, Χριστιανών και Εβραίων –καθώς και Αρμενίων, Κιρκασίων, Ευρωπαίων και άλλων. Σε ένα κοσμικό κράτος, η θρησκευτική πρακτική και τα κοινωνικά έθιμα περιορίζονται στην ιδιωτική σφαίρα και δεν θα αποτελούν κρατική πολιτική... σε αυτό το περιβάλλον, οι ιδέες της ανωτερότητας, οι διακρίσεις σε εθνοτικές ή φυλετικές γραμμές και η αίσθηση αποκλειστικής ιδιοκτησίας ολόκληρης της γης θα αποθαρρύνονταν και θα άρχιζαν να εξασθενούν, έστω και πολύ σταδιακά... τέτοιοι σκοποί φυσικά θα έρχονταν σε άμεση σύγκρουση με τον Σιωνισμό και θα σήμαιναν το τέλος του».
Για να γίνει, όμως, αυτό απαιτείται, πρώτα και κύρια, η διάλυση του ρατσιστικού κράτους - τρομοκράτη του Ισραήλ. Δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη στη περιοχή όσο υπάρχει το κράτος του Ισραήλ. Αυτή η διάλυση πάει χέρι – χέρι με την σύγκρουση και με τις κυβερνήσεις και τα καθεστώτα το στηρίζουν.
Μπορούμε; Η δύναμη για να τα κάνει είναι εδώ! Είναι η Παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, είναι η δύναμη του παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης που το «από το Ποτάμι μέχρι τη Θάλασσα» δεν είναι απλά ένα σύνθημα που φωνάζουν εκατομμύρια στις διαδηλώσεις, είναι το «αραβικό πεζοδρόμιο» και η αραβική εργατική τάξη.
«Το εργατικό κίνημα είναι με τους Παλαιστίνιους. Το συνδικάτο μας καλεί όλους τους εργαζόμενους να σταθούν στο πλευρό της Γάζας… οι εργαζόμενοι έχουν δίκιο να υποστηρίζουν τον παλαιστινιακό αγώνα, αλλά οι απεργίες που έρχονται σε άμεση αντιπαράθεση με τα αφεντικά εξακολουθούν να είναι ζωτικής σημασίας. Μόνο αντιμετωπίζοντας και ανατρέποντας τα αφεντικά και τις διεφθαρμένες άρχουσες τάξεις σε όλη τη Μέση Ανατολή οι εργαζόμενοι μπορούν να κερδίσουν την απελευθέρωση για τους Παλαιστίνιους και για τους ίδιους. Ένας αγώνας που θα συνδυάζει τα οικονομικά και τα πολιτικά αιτήματα μπορεί πραγματικά να ταρακουνήσει τις άρχουσες τάξεις σε όλη την περιοχή». Αυτά δήλωνε ένας Ιορδανός συνδικαλιστής στη βρετανική εφημερίδα Socialist Worker. Αυτή είναι η μεγάλη μάχη που έχουμε μπροστά μας και το ΣΕΚ την οργανώνει ενάντια στη κυβέρνηση της ΝΔ και τα αφεντικά.