Μαζικά συλλαλητήρια αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη απλώθηκαν σε όλες τις ΗΠΑ
Τί φέρνει η δεύτερη προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ;
Ο Πάνος Γκαργκάνας αναλύει τις αντιφάσεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και προβάλλει τις αντιστάσεις.
Ο Τραμπ επανέρχεται στην προεδρία των ΗΠΑ μετά από την τετραετία Μπάιντεν με διακηρύξεις ότι αυτή τη φορά θα καταφέρει να κάνει την «Αμερική Μεγάλη Ξανά». Υποσχέσεις για οικονομική ανάκαμψη με «επαναπατρισμό» εργοστασίων, απειλές για εμπορικό πόλεμο με αντίπαλους αλλά και συμμάχους που δεν συμμορφώνονται, διακηρύξεις για ειρήνευση στην Ουκρανία μαζί με πιο σφιχτό εναγκαλισμό με το Ισραήλ για «αναδιάταξη» στη Μέση Ανατολή και επίδειξη πυγμής απέναντι στην Κίνα –όλα αυτά σερβιρισμένα με νέες δόσεις ρατσισμού και σεξισμού ώστε να αποπροσανατολίζονται οι αντιστάσεις μέσα στις ΗΠΑ και να ενισχύονται οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις στις συμμαχικές χώρες.
Πρόκειται για τρομακτική απειλή, αλλά η απάντηση από τα αριστερά δεν πρέπει να είναι ο πανικός και η παράλυση. Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται είναι η ψύχραιμη ανάλυση και η αποφασιστική αξιοποίηση των αντιφάσεων, των αδυναμιών και της αστάθειας που χαρακτηρίζουν και αυτή την εξόρμηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στην προσπάθεια που κάνει για να ανακόψει την κρίση της ηγεμονίας του. Υπάρχουν και αντικειμενικοί και υποκειμενικοί παράγοντες για την ήττα του σχεδίου Τραμπ 2.0.
Οικονομικός επιθέσεις, εργατικές αντιστάσεις
Ο Τραμπ σηματοδότησε την αιχμή της οικονομικής του πολιτικής με τη δημιουργία ενός νέου υπουργείου αρμόδιου για την «αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης», ουσιαστικά υπουργείου περικοπών, το οποίο ανέθεσε στον Ίλον Μασκ. Στόχος είναι η επιβολή περικοπών στις δημόσιες δαπάνες ύψους 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων! Με το αμερικανικό ΑΕΠ να βρίσκεται στα 30 τρις δολάρια στα τέλη του 2024, αυτές οι περικοπές θα αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 7% του ΑΕΠ, διπλάσιο από το τρομακτικό ύψος των πολεμικών δαπανών!
Όπως μας πληροφορούν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, ο Μασκ έχει επιστρατεύσει δυο συνεργάτες του για αυτή την επίθεση, τον Μαρκ Αντρίεσεν και τον Βίβεκ Ραμασβάνι, με εντολή να στρατολογούν στελέχη για το νέο υπουργείο. Ο Αντρίεσεν είναι μεγαλοεπενδυτής στις εταιρείες του Μασκ και χρηματοδότης της εξαγοράς του Τουίτερ (που έγινε Χ). Ο Ραμασβάνι είναι διευθυντικό στέλεχος χρηματοπιστωτικής εταιρείας αλλά και μεγαλοπαράγοντας του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Ζητάει από τα στελέχη που φιλοδοξούν να μπουν στο υπουργείο του Μασκ να υποβάλουν βιογραφικό δηλώνοντας:
«Χρειαζόμαστε ‘επαναστάτες’ με πολύ υψηλό IQ, οι οποίοι μάχονται για να μικρύνουν την κυβέρνηση και είναι διατεθειμένοι να εργάζονται 80+ ώρες την εβδομάδα για να επιβάλουν μη-δημοφιλείς περικοπές».1
Πρόκειται για έμμεση παραδοχή των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσει το νέο υπουργείο. Χρειάζεται ακροδεξιά γεράκια για να επιβάλουν περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες κόντρα σε απεργίες σαν αυτές που έκαναν οι εκπαιδευτικοί και οι νοσηλευτές τα προηγούμενα χρόνια στις ΗΠΑ, ήδη από την προηγούμενη θητεία του Τραμπ.
«Η αντίσταση στον Τραμπ ήταν σχεδόν άμεση. Οι πορείες των γυναικών του 2017 που ακολούθησαν την ορκωμοσία του ήταν η μεγαλύτερη κινητοποίηση στη χώρα μετά το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Εκατομμύρια βάδισαν σε ολόκληρη τη χώρα ενάντια στον Τραμπ.
Στη συνέχεια ήρθε ένα κύμα απεργιών εκπαιδευτικών, οι οποίοι κέρδισαν αυξήσεις στους μισθούς, στους σχολικούς προϋπολογισμούς, στην υγειονομική ασφάλιση και για βοηθητικό προσωπικό, και επέφεραν ένα πλήγμα κατά της ιδιωτικοποίησης. Η εξέγερση ξεκίνησε στη Δυτική Βιρτζίνια τον Φεβρουάριο του 2018. Εξαπλώθηκε γρήγορα και σε άλλες πολιτείες που ελέγχονται από τους Ρεπουμπλικάνους και τελικά επεκτάθηκε στην Καλιφόρνια στις αρχές του 2019. Αυτό ενέπνευσε και άλλους εργαζόμενους στα σχολεία. Για παράδειγμα στη Τζόρτζια οι οδηγοί των σχολικών λεωφορείων έκαναν απεργία και μικρότερες διαμαρτυρίες πραγματοποιήθηκαν από τους εργαζόμενους στα σχολεία στο Κεντάκι, τη Βόρεια Καρολίνα και το Κολοράντο, υποστηριζόμενοι συχνά από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Οι νίκες για αυτό το κομμάτι των εργαζόμενων που αποτελείται κυρίως από γυναίκες –σε πολλά μέρη πρόκειται κυρίως για έγχρωμες γυναίκες– σε πολιτείες που θεωρούνται “χώρα του Τραμπ” έδωσαν τον τόνο για τις μελλοντικές εκρήξεις».2
Ακόμα και μέσα στις σκληρές συνθήκες της πανδημίας οι αντιστάσεις των εργαζόμενων στα νοσοκομεία ήταν εντυπωσιακές με νοσηλεύτριες να κρατούν πλακάτ που έγραφαν «Παλέψαμε τον Κόβιντ, παλεύουμε και την αστυνομία». Εκείνο το απεργιακό κύμα που ήταν το μεγαλύτερο από τη δεκαετία του 19803 δεν κάμφθηκε από τις αυταπάτες για τους Δημοκρατικούς με την εκλογή του Μπάιντεν. Οι απεργίες στο Χόλυγουντ και στην αυτοκινητοβιομηχανία4 επιβεβαίωσαν ότι η οργή και η ριζοσπαστικοποίηση μέσα στην αμερικάνικη εργατική τάξη επιμένει. Ακόμα και η Wall Street Journal έφτασε να γράφει ότι εκείνη ήταν χρονιά εργατικών νικών.5
Αποσταθεροποίηση οικονομική…
Δικαιολογημένα τα νέα κυβερνητικά επιτελεία του Τραμπ ανησυχούν για το αν και πώς θα μπορέσουν να επιβάλουν τις θηριώδεις περικοπές του Μασκ. Δεν είναι, όμως, μόνο η εμπειρία και η ριζοσπαστικοποίηση των προηγούμενων αγώνων που τροφοδοτεί την αντίσταση. Είναι και η οργή για τις σημερινές συνθήκες φτωχοποίησης.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2024 οι κάτοχοι τραπεζικής κάρτας στις ΗΠΑ είχαν πληρώσει 170 δισεκατομμύρια δολάρια σε τόκους. Η διόγκωση των τόκων οφείλεται στην άνοδο των επιτοκίων που χρεώνουν οι τράπεζες αλλά και στο γεγονός ότι όλο και περισσότερο τα φτωχότερα νοικοκυριά καταφεύγουν στο δανεισμό για να τα βγάλουν πέρα. «Τα νοικοκυριά με το μεγαλύτερο εισόδημα πάνε καλά, αλλά το φτωχότερο ένα τρίτο των καταναλωτών στις ΗΠΑ έχει φτάσει σε αδιέξοδο», εκτιμά ο επικεφαλής της Moody’s Analytics. «Οι τράπεζες αναγκάστηκαν να διαγράψουν χρέη από κάρτες ύψους 46 δις δολαρίων μέσα στους πρώτους εννιά μήνες του 2024, διαγραφές αυξημένες κατά 50% σε σύγκριση με το ίδιο διάστημα του 2023 και στο υψηλότερο επίπεδο εδώ και 14 χρόνια. (…) Η απειλή του Τραμπ ότι θα επιβάλει δασμούς σε πολλές εισαγωγές μπορεί να ανεβάσει τον πληθωρισμό και τα επιτόκια ξανά, και αυτό σημαίνει δυο δυσμενείς εξελίξεις για τους καταναλωτές το 2025».6
Και αυτός δεν είναι ο μόνος παράγοντας που απειλεί τα σχέδιά τους. Όπως παρατηρεί ο Άλεξ Καλλίνικος γράφοντας στην εφημερίδα Socialist Worker, «σαν ταύρος σε υαλοπωλείο, ο Τραμπ στη δεύτερη προεδρία του μπορεί να αποσταθεροποιήσει τον καπιταλισμό περισσότερο».7
Ο Τραμπ έχει δηλώσει ότι θα επιβάλει νέους δασμούς στην Κίνα, στον Καναδά και στο Μεξικό από την πρώτη μέρα που θα ξαναμπεί στον Λευκό Οίκο. Η κήρυξη νέων εμπορικών πολέμων, όμως, προκαλεί ανησυχία όχι μόνο στις χώρες που απειλούνται από τους δασμούς του Τραμπ, αλλά και στην ίδια την αμερικάνικη άρχουσα τάξη. Ο Σκοτ Μπέσεντ, τον οποίο διάλεξε ο Τραμπ για υπουργό Οικονομικών, είναι βετεράνος της Γουόλ Στριτ, αφεντικό ενός κερδοσκοπικού fund. Η δημόσια εκφρασμένη άποψή του είναι ότι «ο Τραμπ κλιμακώνει για να αποκλιμακώσει», με άλλα λόγια μπλοφάρει. Ο Ίλον Μασκ, όμως, θεωρεί τον Μπέσεντ «παλιομοδίτη». Είναι άγνωστο ποια από τις δυο απόψεις θα επικρατήσει.
Το πραγματικό υπόβαθρο για τέτοιες διαφωνίες από τόσο νωρίς βρίσκεται στον κίνδυνο μιας νέας κρίσης χρέους που υποβόσκει και στις ΗΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η απειλή ενός «νέου 2008» δεν έχει ξεπεραστεί.
Στην ΕΕ οι ανησυχίες έχουν πάρει διαστάσεις, όπως φάνηκε από τις εξελίξεις στη Γαλλία. Στις 4 Δεκέμβρη, η γαλλική Βουλή ψήφισε πρόταση μομφής ανατρέποντας την κυβέρνηση Μπαρνιέ που είχε διορίσει ο Μακρόν μόλις πριν από τρεις μήνες. Πέρα από την πολιτική κρίση, η εξέλιξη αυτή έχει οικονομικό υπόβαθρο και προεκτάσεις. Ο Μπαρνιέ και ο Μακρόν είχαν ανάγκη έναν προϋπολογισμό λιτότητας. Περιλάμβανε ένα πακέτο περικοπών και αυξήσεων στους φόρους 60 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το περιοδικό Economist σχολίασε πως η γαλλική οικονομία έχει καταντήσει λιγότερο αξιόπιστη και από την ελληνική. Ο Μπαρνιέ λίγο πριν οδηγηθεί στην έξοδο έλεγε ότι τα χέρια του είναι δεμένα λόγω των τεράστιων τόκων που πληρώνει η Γαλλία. Είπε πως πληρώνει 60 δισεκατομμύρια ευρώ για τόκους το χρόνο, “περισσότερα από αυτά που ξοδεύει για την άμυνα και την παιδεία μαζί”.8
Μετά την ανατροπή του Μπαρνιέ, ο Μακρόν διόρισε καινούργιο πρωθυπουργό τον Φρανσουά Μπαϊρού. Με το που διορίστηκε ο Μπαϊρού, η Moody’s δεν καθυστέρησε καθόλου να υποβαθμίσει κι άλλο την πιστοληπτική ικανότητα της Γαλλίας, λέγοντας πως η νέα κυβέρνηση της Γαλλίας θα δυσκολευτεί να αντιμετωπίσει το έλλειμμα.
Δίπλα στη Γαλλία, παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει η Γερμανία. Η κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού των σοσιαλδημοκρατών (SPD), των Πρασίνων και του FDP –των «Φιλελεύθερων» της ελεύθερης αγοράς– μετά από αποχώρηση των τελευταίων την Τετάρτη 6 Νοέμβρη, είναι ένα ακόμη σημάδι της κρίσης στις χώρες της ΕΕ. Οι «εταίροι» της κυβέρνησης Σολτς βρίσκονταν σε αντιπαράθεση από την αρχή. Έφτιαχναν προϋπολογισμούς που δεν ικανοποιούσαν ούτε τους τραπεζίτες ούτε τους εργαζόμενους. Οι πιο θερμοί υποστηρικτές της «δημοσιονομικής σταθερότητας» που ήθελαν να περικόψουν τις δαπάνες και να μειώσουν το μέγεθος του κράτους τούς θεωρούσαν «σπάταλους». Αλλά στην πραγματικότητα παρέμεναν προϋπολογισμοί λιτότητας που δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν ακόμη και τις πιο ήπιες υποσχέσεις για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.
Δίπλα, όμως, στις διαφωνίες ήρθε να προστεθεί η αδυναμία οικονομικής ανάκαμψης:
«Η γερμανική οικονομία πέρασε από τη στασιμότητα στην ύφεση. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία έδειξαν αύξηση του ΑΕΠ μόλις κατά 0,2%. Η κορυφαία αυτοκινητοβιομηχανία της χώρας, η Volkswagen, ανακοίνωσε πτώση των κερδών της κατά 60% και το κλείσιμο τριών μεγάλων εργοστασίων με απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας ειδικευμένου προσωπικού. (…) Επιπλέον μέσα στην τελευταία τριετία η Γερμανία άλλαξε το στρατιωτικό της δόγμα με την «προοδευτική» κυβέρνηση συνασπισμού να αποφασίζει τεράστιες πολεμικές δαπάνες 100 δις ευρώ για τα αμέσως επόμενα χρόνια εμπλεκόμενη όλο και πιο βαθιά στον πόλεμο του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία».9
Η αμερικάνικη οικονομία δεν είναι έξω από αυτά τα προβλήματα. Οι πολεμικές εξορμήσεις των ΗΠΑ στο πλευρό του Ισραήλ, αλλά και στην Ουκρανία και στον Ειρηνικό ωκεανό, απαιτούν τεράστια αύξηση των στρατιωτικών δαπανών του προϋπολογισμού. Ο Ίλον Μασκ θέλει περικοπές ύψους 7% του ΑΕΠ και ο Τραμπ δηλώνει ήδη ότι θα ανεβάσει τις στρατιωτικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ. Οι δαπάνες ανεβαίνουν πριν ακόμα γίνουν οι περικοπές. Ο λογαριασμός τους δεν βγαίνει παρά μόνο αν αλλάξουν οι ρυθμοί της οικονομίας ώστε να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα χάρη στην αύξηση του ΑΕΠ. Παίρνοντας υπόψη και τις φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους και τις μεγάλες επιχειρήσεις που έχει δεσμευτεί να κάνει ο Τραμπ, οι ρυθμοί ανόδου του ΑΕΠ πρέπει να εκτοξευτούν για να κλείνουν τα ελλείμματα.
Κάτι τέτοιο, όμως, δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Τα στοιχεία δείχνουν ότι «ο μέσος ρυθμός ανόδου του ΑΕΠ στις ΗΠΑ έχει υποχωρήσει από το 4% το χρόνο όπου βρισκόταν στα χρόνια μετά τον Β’ Π.Π. στο 3% το χρόνο την περίοδο πριν από την κρίση του 2008 και κάτω από το 2% το χρόνο από τότε μέχρι σήμερα. Οι προβλέψεις για το 2025 δίνουν μόλις 1,9%».10 (Δείτε και το σχετικό διάγραμμα).
…και πολεμική
Ο Τραμπ σχεδιάζει να πιέσει τους συμμάχους του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού μέσα και γύρω από το ΝΑΤΟ ώστε να ευθυγραμμιστούν πιο στενά με τις επιλογές και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Οικονομικά, θέλει να μειώσουν τις εξαγωγές τους προς τις ΗΠΑ και να αυξήσουν τις εισαγωγές τους όλοι, από τον Καναδά και το Μεξικό μέχρι τις χώρες της ΕΕ. Στρατιωτικά, αυτό που επιδιώκει είναι να αναλάβουν μεγαλύτερα βάρη σε όλα τα μέτωπα που έχουν ανοίξει οι ΗΠΑ.
Πρόκειται για μια εξόρμηση που γίνεται δυσβάσταχτη ακόμα και για τους πιο πιστούς συμμάχους. Αυτό αποδείχθηκε εκρηκτικά στην περίπτωση της Νότιας Κορέας, όπου ο Πρόεδρος κήρυξε στρατιωτικό νόμο για να καταστείλει τις κινητοποιήσεις και κατάληξε να ανατραπεί από τον κόσμο που βγήκε στους δρόμους. Η σύγκρουση αυτή ήταν στενά δεμένη με το ρόλο της Ν. Κορέας στα σχέδια των ΗΠΑ:
«Τον Απρίλη, Νότιος Κορέα, Ιαπωνία και ΗΠΑ έκαναν μεγάλης κλίμακας κοινές ναυτικές ασκήσεις που είχαν σαν σενάριο πιθανή σύγκρουση με τη Βόρεια Κορέα. Ήδη από τον Αύγουστο του 2023 ο Μπάιντεν συνυπέγραψε με τους ηγέτες της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας στο Λευκό Οίκο την τριπλή συμφωνία “ασφάλειας”, την JAROKUS. Οι ΗΠΑ προσπαθούν να αναστήσουν την ηγεμονία τους στο Ειρηνικό που απειλείται από την Κίνα με “συμμαχίες προθύμων” – είχε προηγηθεί η αντίστοιχη συμφωνία AUKUS με τη Βρετανία και την Αυστραλία το 2021. Ξέρουν ότι σε περίπτωση πολέμου αυτοί που θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή θα είναι η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, γι’ αυτό και κάνουν διαρκείς προσπάθειες να δυναμώσουν αυτό το τρίγωνο.
Σε αυτή την κατεύθυνση, τον Οκτώβρη η Σεούλ ανακοίνωσε ότι είναι διατεθειμένη να προχωρήσει σε άμεση αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία. Στηρίζει την Ουκρανία από την αρχή του πολέμου αναπληρώνοντας το στοκ των όπλων και πυρομαχικών των χωρών που τροφοδοτούσαν τον στρατό του Ζελένσκι.
Αλλά δεν κάνει το ίδιο η νεολαία κα η εργατική τάξη της Ν. Κορέας. Σε πρόσφατο γκάλοπ στα τέλη Νοεμβρίου, ένα 82% του πληθυσμού απάντησε ότι είναι αντίθετο στην αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Μέσα στο καλοκαίρι υπήρξαν κινητοποιήσεις ενάντια στην πολεμική όξυνση των σχέσεων με την Β. Κορέα. Επιπλέον όλο αυτό το διάστημα συνεχίζονται αδιάκοπα οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη».11
Η εργατική τάξη και η νεολαία βγήκαν νικητές στην αναμέτρηση με τον πολεμοκάπηλο Πρόεδρο. Το ίδιο βράδι της κήρυξης του στρατιωτικού νόμου, τη νύχτα της 3 προς 4 Δεκέμβρη, περικύκλωσαν μαζικά το κτήριο της βουλής και πέτυχαν την ακύρωση της επιβολής στρατιωτικού νόμου. Και στις 14 Δεκέμβρη επέβαλαν την καθαίρεση του Προέδρου βγαίνοντας στους δρόμους με πανεργατική απεργία.12
Η αποσταθεροποιητική δυναμική εκδηλώθηκε επίσης τις ίδιες μέρες με την κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία. Ένα καθεστώς πενήντα χρόνων, που είχε καταφέρει να πνίξει στο αίμα την εξέγερση του 2011 και κρατούσε ισορροπίες ανάμεσα στην αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία στις κουρδικές περιοχές της Συρίας και στη ρώσικη και ιρανική στήριξη για την κυβέρνησή του στη Δαμασκό, έπεσε σαν χάρτινος πύργος.
Έναυσμα για την κατάρρευση ήταν η στρατιωτική προέλαση του φιλοτουρκικού ισλαμιστικού στρατού από το Ιντλίμπ. Αλλά οι 30.000 στρατιώτες του Αλ Γκολάνι δεν χρειάστηκε να δώσουν καμιά σημαντική μάχη στην πορεία τους προς τη Δαμασκό. Ο πολύ μεγαλύτερος αριθμητικά στρατός του Άσαντ διαλύθηκε με τους φαντάρους να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους. Κανένας δεν θέλησε να πολεμήσει για να υπερασπιστεί το καθεστώς. Όσο για τον απλό κόσμο, χιλιάδες έτρεξαν στις φυλακές για να απελευθερώσουν τους κρατούμενους και εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν.
Γεωπολιτικά, το Ιράν και η Ρωσία βγήκαν χαμένοι από αυτή την εξέλιξη. Αλλά και ο Τραμπ και ο Νετανιάχου έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν με τις εξελίξεις και γι’ αυτό το Ισραήλ τρέχει να βομβαρδίσει την μετά-Άσαντ Συρία. Αντίθετα, η Χαμάς από τη Γάζα χαιρέτισε την ανατροπή της δικτατορίας στη Συρία συνεχίζοντας τη στάση που είχε τηρήσει το 2011 υπέρ της εξέγερσης.13 Τότε, ο δολοφονημένος πια ηγέτης της, ο Ισμαήλ Χανίγιε είχε κάνει δηλώσεις στήριξης της εξέγερσης στη Συρία από το Κάιρο.
Το κίνημα και η Αριστερά
Ο Τραμπ ανησυχεί για τον ρόλο που θα παίξουν οι μάζες που ξαναβγαίνουν στους δρόμους της Συρίας και ακόμη περισσότερο για το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ. Οι φοιτητές που έκαναν καταλήψεις στα πανεπιστήμια από τη Νέα Υόρκη ως το Λος Άντζελες είναι μια δύναμη για την ενίσχυση και τη ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων ενάντια στη δεύτερη κυβέρνηση Τραμπ.
Αυτά τα χαρακτηριστικά αναδείχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα παρά την άγρια καταστολή που επιχείρησε ο Μπάιντεν και τη στάση του Τραμπ που ενθάρρυνε τις επιθέσεις κατά των φοιτητών. Τα αμερικάνικα Πανεπιστήμια μετατράπηκαν σε κέντρα δράσης για ένα μαζικό αντιπολεμικό και αντισιωνιστικό κίνημα που έφτασε να οργανώνει μαζικές αποχές, αντιμαθήματα, καταλήψεις, κατασκηνώσεις και τελικά συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά και με ομάδες φασιστών και σιωνιστών. Πάνω από 3.000 φοιτητές και φοιτήτριες συνελήφθησαν από την αστυνομία. Οι ορκωμοσίες μετατράπηκαν σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, χιλιάδες φοιτητές ρισκάρισαν τις εξεταστικές και τα πτυχία τους. Οι διαδηλώσεις είχαν ξεκινήσει από τον Οκτώβρη του 2023 αλλά τον Απρίλη του 2024 κορυφώθηκαν, πρώτα με την κατάληψη στο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη και στη συνέχεια φτάνοντας σχεδόν σε όλα τα Πανεπιστήμια από τη μία ακτή ως την άλλη.
«Την Πέμπτη 18/4, η αστυνομία, μετά από πρόσκληση της πρυτανείας, εισέβαλε στο πανεπιστήμιο Κολούμπια και Μπάρναντ στη Νέα Υόρκη συλλαμβάνοντας περισσότερα από 100 άτομα που αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τον καταυλισμό διαμαρτυρίας υπέρ των Παλαιστινίων. Κάτι ανάλογο είχε να συμβεί στο Κολούμπια από τις διαδηλώσεις του 1968 κατά του πολέμου του Βιετνάμ.
Η κατασκήνωση είχε ξεκινήσει την προηγούμενη μέρα –οργανώθηκε από το Columbia University Apartheid Divest (CUAD), φοιτητικό συνασπισμό στον οποίο συμμετέχουν πάνω από 120 ομάδες, τους Φοιτητές για τη Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη (SJP) και την Εβραϊκή Φωνή για την Ειρήνη (JVP)– με 70 φοιτητές να στήνουν σκηνές, να υψώνουν την παλαιστινιακή σημαία και να αναρτούν πανό που έγραφαν “Κατασκήνωση Αλληλεγγύης στη Γάζα” και “Απελευθερωμένη Ζώνη”.
Η καταστολή της, αντί να τη διαλύσει, μαζικοποίησε την κινητοποίηση με εκατοντάδες διαδηλωτές να παραμένουν κατασκηνωμένοι στο κέντρο της πανεπιστημιούπολης συνεχίζοντας για έκτη μέρα. Ακόμη περισσότερο οδήγησε σε ένα νέο κύμα συμπαράστασης σε όλες τις ΗΠΑ. Το SJP κάλεσε τους φοιτητές του σε όλες τις σχολές να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Κολούμπια. Συγκεντρώσεις, καταλήψεις, αποχές οργανώθηκαν στην Β. Καρολίνα, τη Βοστώνη, το Οχάιο, το Χάρβαρντ, συνολικά σε 12 πανεπιστήμια».14
Το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ανέβασε το επίπεδο ριζοσπαστικοποίησης στα ουράνια, μετά από τόσα χρόνια Μπάιντεν, στα οποία πολλοί υποστήριζαν πως το προηγούμενο μαζικό, ριζοσπαστικό κίνημα, το Black Lives Matter είχε πλέον εξουδετερωθεί και περάσει κάτω από τις φτερούγες των Δημοκρατικών.
Η πραγματικότητα αποδείχθηκε πιο σύνθετη. Όπως έγραφε ο Ρος Μπάρκαν στο περιοδικό των Τάιμς της Νέας Υόρκης:
«Όταν τελείωσαν οι τεράστιες διαδηλώσεις για τον Τζορτζ Φλόιντ που σάρωσαν όλες τις πόλεις στο πανδημικό καλοκαίρι του 2020, ο πυρετός για τα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης άρχισε να υποχωρεί. Τώρα πλέον επέστρεψε. Όταν συμμετέχεις σε μια διαδήλωση για την Παλαιστίνη στους δρόμους μιας μεγάλης πόλης είναι σαν να βλέπεις την αναγέννηση του 2020, με το σύνθημα Black Lives Matter να έχει μετατραπεί σε Ελεύθερη Παλαιστίνη».15
Η αριστερή πολιτικοποίηση που έχει διαμορφωθεί μέσα από όλους τους αγώνες, των εργατών με τις απεργίες, των γυναικών ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις, του αντιρατσιστικού κινήματος Black Lives Matter, των καταλήψεων υπέρ της Παλαιστίνης, χρειάζεται να αποδεσμευτεί από τις αυταπάτες για την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών και αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει.
Το κίνημα του Μπέρνι Σάντερς, οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής έχουν εγκλωβίσει πολλούς ακτιβιστές σε έναν εκλογικίστικο προσανατολισμό που υποκύπτει στο δίλημμα του «μικρότερου κακού». Κι όμως, πολύς αριστερός κόσμος αρνήθηκε να υποστηρίξει τον Μπάιντεν στις προκριματικές εκλογές του 2024 αρχικά, στις οποίες ο Μπάιντεν ήταν ο μόνος υποψήφιος. Παρότι δεν είχε αντίπαλο, πάνω από 700 χιλιάδες ψηφοφόροι πήγαν στις κάλπες του κόμματος και έδωσαν “αδέσμευτη” ψήφο, δηλαδή αρνητική στον Μπάιντεν μετά από οργανωμένο κάλεσμα των δικτύων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
Αυτό, βέβαια, από μόνο του δεν είναι αρκετό. Χρειάζεται η «αποδέσμευση» να γίνει «δέσμευση» σε επαναστατική οργάνωση. Όπως γράφει ο Έρικ Φρετς από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης:
«Οι ΗΠΑ χρειάζονται ένα ριζοσπαστικό ταξικό κόμμα και ένα σημαντικό κόμμα αυτού του τύπου θα πρέπει να χτιστεί μέσα από τα μαζικά κινήματα. Μέσα στις κινητοποιήσεις του Black Lives Matter, των LGBTQ+, της κλιματικής αλλαγής και της Παλαιστίνης, μεγαλώνει μια ριζοσπαστική μειοψηφία που απορρίπτει το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό το δυναμικό θα υπονομευτεί αν ο ριζοσπαστισμός του απορροφηθεί στο Δημοκρατικό κόμμα. (…) Οι σοσιαλιστικές οργανώσεις μπορούν να παίζουν ρόλο “πάνω από το (αριθμητικό) μπόι τους” όταν χτίζουν κινήματα για να πολεμήσουν τον Τραμπισμό και να αγωνιστούν για τον Σοσιαλισμό. Μπορούμε να διδαχτούμε από τον ρόλο που έπαιξαν κινήματα όπως το Occupy Wall Street και το Black Lives Matter. Το κίνημα αλληλεγγύης στη Γάζα έχει διδαχθεί από προηγούμενους αγώνες, αλλά αντιμετωπίζει ξανά τις ίδιες πιέσεις. Είναι δυσκολότερο να αντισταθεί σε αυτές χωρίς ξεκάθαρη πολιτική οργάνωση».16
Εκεί βρίσκεται το στοίχημα μέσα στις νέες συνθήκες και το κέρδισμά του είναι κοινός αγώνας από τη Νέα Υόρκη ως την Αθήνα και από τη Σεούλ ως τη Δαμασκό.
Σημειώσεις
1. Marc Andreessen helps to recruit staff for Elon Musk’s US cost-cutting body, Financial Times, December 5 2024, https://www.ft.com/content/1f14799f-69a1-41cb-bf7f-6f16f9ad4a8b?emailId=6ab19aaa-d4f2-4347-9e6e-a4e7a20093be&segmentId=c393f5a6-b640-bff3-cc14-234d058790ed
2. Γιάννης Δελατόλας, Κλαιρ Λέμλιχ, Το τέλος ενός εφιάλτη; Η αριστερά μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ, Σοσιαλισμός από τα κάτω Νο144, Γενάρης-Φλεβάρης 2021, https://socialismfrombelow.gr/article.php?id=1278&issue=144#gsc.tab=0
3. A record number of US workers went on strike in 2018, Vox 13.2.2019, https://www.vox.com/policy-and-politics/2019/2/13/18223211/worker-teacher-strikes-2018-record. Αναφέρεται από τον Σωτήρη Κοντογιάννη στο άρθρο Εκλογές στις ΗΠΑ - Η ώρα του “μικρότερου κακού”; Σοσιαλισμός από τα κάτω Νο142, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2020,
4. Νίκος Λούντος, ΗΠΑ-Νίκη των απεργών, Εργατική Αλληλεγγύη Νο1596, 8 Νοέμβρη 2023, https://ergatiki.gr/article.php?id=28219&issue=1596 και Κώστας Πολύδωρος, ΗΠΑ: Νίκη των ηθοποιών - νίκη όλων των απεργών, Εργατική Αλληλεγγύη Νο1598, 22 Νοέμβρη 2023, https://ergatiki.gr/article.php?id=28284&issue=1598
5. Kate Bronfenbrenner, “For Labor Unions, 2023 Was the Year of the Strike—and Big Victories”, Wall Street Journal 4 Δεκέμβρη 2023. Αναφέρεται από τον Νίκο Λούντο στο άρθρο ΗΠΑ: Αποσταθεροποίηση στην καρδιά του ιμπεριαλισμού, Σοσιαλισμός από τα κάτω Νο166, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2024
6. US credit card defaults jump as consumers’ finances buckle, Financial Times 30 December 2024, https://www.ft.com/content/c755a34d-eb97-40d1-b780-ae2e2f0e7ad9
7. Alex Callinicos, Trump's second term will destabilise the system further, Socialist Worker 2933, 27 November 2024, https://socialistworker.co.uk/alex-callinicos/trump-a-friend-to-the-markets-for-now/
8. Νίκος Λούντος, Ο Μπαρνιέ έπεσε, σειρά του Μακρόν, Εργατική Αλληλεγγύη 1651, 11 Δεκέμβρη 2024, https://ergatiki.gr/article.php?id=36054&issue=1651
9. Σωτήρης Κοντογιάννης, Γερμανία- πολιτικό κραχ, Εργατική Αλληλεγγύη 1647, 13 Νοέμβρη 2024, https://ergatiki.gr/article.php?id=35948&issue=1647
10. Michael Roberts, US economy: an exceptional boom or a bubble to burst?, https://thenextrecession.wordpress.com/2024/12/04/us-economy-an-exceptional-boom-or-a-bubble-to-burst/
11. Γιώργος Πίττας, Δύναμη αντίστασης στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, Εργατική Αλληλεγγύη 1651, 11 Δεκέμβρη 2024, https://ergatiki.gr/article.php?id=36050&issue=1651
12. Ν.Κορέα- Εργατική νίκη, Εργατική Αλληλεγγύη 1652, 18 Δεκέμβρη 2024, https://ergatiki.gr/article.php?id=36086&issue=1652
13. Ann Alexander, Syria in the shadow of war and revolution, https://socialistworker.co.uk/palestine-2023/syria-in-the-shadow-of-war-and-revolution/ “Hamas was quick to welcome the collapse of Assad’s regime, congratulating Syrians on achieving their “aspirations for freedom and justice”. It is nearly 13 years since Hamas’s leadership publicly backed the uprising against Assad. Hamas condemned him for “killing his own people”.”
14. Γιώργος Πίττας, Παλαιστίνη- οι φοιτητές στις ΗΠΑ δείχνουν το δρόμο, Εργατική Αλληλεγγύη 1619, 24 Απρίλη 2024, https://ergatiki.gr/article.php?id=35130&issue=1628
15. Ross Barkan, “How the Israeli-Palestinian Conflict Drove a Wedge Into the Democratic Party”, New York Times Magazine 7 Φλεβάρη 2024. Αναφέρεται από τον Νίκο Λούντο στο άρθρο στο άρθρο ΗΠΑ: Αποσταθεροποίηση στην καρδιά του ιμπεριαλισμού, Σοσιαλισμός από τα κάτω Νο166, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2024
16. Eric Fretz, The US election: Kamalamania, Trump and lesser-evilism, International Socialism Journal 184, https://isj.org.uk/kamalamania/
∆ιακήρυξη της ∆ιεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης
για την απόπειρα πραξικοπήµατος στη Νότια Κορέα
1. Χαιρετίζουμε όλους και όλες που βγήκαν στους δρόμους της Νότιας Κορέας χθες το βράδυ για να αντιταχθούν στην προσπάθεια του προέδρου Γιουν Σουκ Γιολ να επιβάλει στρατιωτικό νόμο και τον ανάγκασαν να αποσύρει τη δήλωσή του έξι ώρες αργότερα.
2. Η ανικανότητα με την οποία ο Γιουν και οι φίλοι του διεξήγαγαν το πραξικόπημα δεν αποτελεί λόγο για εφησυχασμό. Ήταν μια σοβαρή προσπάθεια να φιμωθεί η πλειοψηφία της αντιπολίτευσης στην Εθνοσυνέλευση και να κατασταλεί κάθε πολιτική δραστηριότητα. Στράφηκε ιδιαίτερα κατά του εργατικού κινήματος, με ρήτρες στη διακήρυξη που απαγόρευαν τις απεργίες και τις διαμαρτυρίες και διέταζαν τους απεργούς στο ιατρικό προσωπικό να επιστρέψουν στην εργασία τους. Αν τους δοθεί έστω και λίγος χώρος, ο Γιουν και οι δεξιοί υποστηρικτές του μπορεί να μάθουν από τα λάθη τους και να επιστρέψουν για μια δεύτερη προσπάθεια.
3. Η Κορέα έχει υπάρξει μια βαθιά διαιρεμένη κοινωνία από την εποχή του εμφύλιου πόλεμου που ακολούθησε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό εκφράζεται με τη διαίρεση της χερσονήσου μεταξύ Βορρά και Νότου. Η δεξιά της Νότιας Κορέας συνεχίζει να αναπολεί τη στρατιωτική δικτατορία του 1961-87. Ο στρατιωτικός νόμος επιβλήθηκε για τελευταία φορά από τον στρατηγό Chun Doo-hwan όταν κατέλαβε την εξουσία το 1979 και κατέστειλε βάναυσα την εξέγερση της Gwangju. Χρειάστηκαν μαζικές απεργίες των σιδηροδρομικών για να εκδιωχθεί το 2017 η διεφθαρμένη δεξιά πρόεδρος Παρκ Γκουν-χιέ, κόρη του αρχικού δικτάτορα της στρατιωτικής χούντας, Παρκ Τσουνγκ Χι.
4. Ακόμα και μετά την εξέγερση των εργατών και των φοιτητών που τερμάτισε την διακυβέρνηση του στρατιωτικού καθεστώτος το 1987, η απειλή της Βόρειας Κορέας χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει εκτεταμένους περιορισμούς των πολιτικών ελευθεριών βάσει του νόμου περί Εθνικής Ασφάλειας. Ο Γιουν έπαιξε με την απειλή από τον Βορρά στην ομιλία του χθες το βράδυ, καταγγέλλοντας «τις απειλές των κομμουνιστικών δυνάμεων της Βόρειας Κορέας και... τις ξεδιάντροπες φιλοβορειοκορεατικές αντικρατικές δυνάμεις». Υπήρξε πιστός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών, κλιμακώνοντας την πολύ επικίνδυνη αντιπαράθεση με τη Βόρεια Κορέα, υποστηρίζοντας τον περιορισμό της Κίνας και στέλνοντας βοήθεια στην Ουκρανία.
5. Η απόπειρα πραξικοπήματος έχει παγκόσμια σημασία. Άλλοι νεοφιλελεύθεροι πρόεδροι –ο Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία και ο Χαβιέρ Μιλέι στην Αργεντινή– αγωνίζονται να εφαρμόσουν τις πολιτικές τους χωρίς κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Εάν ο Γιουν τα κατάφερνε, αυτό θα αποτελούσε ένα δελεαστικό προηγούμενο. Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέψει στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο, οι Ρεπουμπλικάνοι θα ελέγχουν όλα τα τμήματα της αμερικανικής κυβέρνησης. Αλλά αν τα πράγματα αρχίσουν να πηγαίνουν στραβά γι' αυτόν, θα μπει στον πειρασμό να καταφύγει σε άμεσα αντιδημοκρατικές μεθόδους. Η έφοδος στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ στις 6 Ιανουαρίου 2021, την οποία ενθάρρυνε ο Τραμπ, απέτυχε όταν ο μηχανισμός εθνικής ασφάλειας επενέβη τελικά για να τη σταματήσει. Δεν μπορούμε να υπολογίζουμε ότι θα είμαστε ξανά τόσο τυχεροί.
6. Η ανικανότητα του Γιουν ενθάρρυνε ορισμένους στην Αριστερά να πουν ότι τα πραξικοπήματα είναι ξεπερασμένα. Αυτό είναι ανόητο. Η σημαντικότερη μαζική εξέγερση του 21ου αιώνα, η Αιγυπτιακή Επανάσταση της 25ης Ιανουαρίου 2011, καταπνίγηκε από το αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα που πραγματοποίησε ο στρατάρχης Αμπντέλ Φατάχ Ελ Σίσι στις 3 Ιουλίου 2013. Υπήρξαν μια σειρά από αποτυχημένα πραξικοπήματα στη Λατινική Αμερική, όπου δολοφονικά στρατιωτικά καθεστώτα κυβέρνησαν, ζωντανά ακόμη στη μνήμη των ανθρώπων.
7. Η κήρυξη στρατιωτικού νόμου στη Νότια Κορέα είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της αποσταθεροποίησης της κυρίαρχης αστικής πολιτικής μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση. Πρέπει να συντριβεί ολοκληρωτικά και ο Γιουν και οι κολλητοί του να εκδιωχθούν από την κυβέρνηση και να φυλακιστούν το συντομότερο δυνατό. Η επ' αόριστον γενική απεργία που έχει προκηρύξει η Κορεατική Συνομοσπονδία Συνδικάτων πρέπει να προχωρήσει μέχρι να εκδιωχθεί εντελώς η κυβέρνηση Γιουν. Αν ο Γιουν προσπαθήσει να κρατηθεί στην εξουσία, τότε θα βοηθήσουμε στη δημιουργία ενός παγκόσμιου κινήματος διαμαρτυρίας σε αλληλεγγύη με τον αγώνα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας στη Νότια Κορέα.
Ο Συντονισμός της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης,
4 Δεκεμβρίου 2024
∆ιακήρυξη της ∆ιεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης
για την πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία
1. Χαιρετίζουμε την πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία. Συγχαίρουμε τον συριακό λαό για την οριστική ήττα μιας δικτατορίας που τον κυβέρνησε άδικα για πάνω από 50 χρόνια, σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, εξαθλίωσε και εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπους και διέλυσε τη χώρα. Η δημοκρατική και λαϊκή επανάσταση του Μαρτίου 2011 δικαιώθηκε τελικά.
2. Ένα τεράστιο βάρος έχει φύγει από τους ώμους του συριακού λαού. Η πτώση του Άσαντ είναι μια ευκαιρία γι' αυτούς, ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνικότητας, να οικοδομήσουν μια νέα ελεύθερη και ανεξάρτητη Συρία πάνω στα ερείπια αυτής της δολοφονικής δικτατορίας.
3. Το καθεστώς απάντησε στην επανάσταση εξαπολύοντας έναν τρομερό πόλεμο που κατέστρεψε τη Συρία την τελευταία δεκαετία. Με τη βοήθεια των συμμάχων του, της Ρωσίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ, ο Άσαντ κατάφερε να συντρίψει στρατιωτικά τις επαναστατικές δυνάμεις. Παρ' όλα αυτά, η λαϊκή αντίσταση με την πάροδο του χρόνου υπονόμευσε τόσο πολύ το καθεστώς, ώστε, όταν η Hay'at Tahrir al-Sham (HTS) ξεκίνησε την επίθεσή της, κανείς δεν ήταν έτοιμος να το υπερασπιστεί.
4. Η στιγμή της κατάρρευσης διαμορφώθηκε από διασταυρούμενους εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. Αυτοί περιλάμβαναν την εμπλοκή της Ρωσίας στην Ουκρανία που περιόρισε τις δυνατότητές της, την αποδυνάμωση του Ιράν και της Χεζμπολάχ από την ισραηλινή επίθεση από τον Σεπτέμβριο, την άρνηση του καθεστώτος να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Τουρκία, την άρνησή του να επιδιώξει οποιαδήποτε πολιτική λύση μέσω διαπραγμάτευσης και την αποσύνθεση και κατάρρευση των θεσμών του, ιδίως του στρατού.
5. Η προέλαση της HTS και άλλων πολιτοφυλακών της αντιπολίτευσης δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την έγκριση και την υποστήριξη της Τουρκίας. Σημαντικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις του καθεστώτος ήταν ελάχιστες, ενώ οι πόλεις έπεφταν με αναπάντεχο ρυθμό. Η Δαμασκός έπεσε μετά από μόλις 12 ημέρες. Οι δυνάμεις του καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτών και των κατώτερων αξιωματικών, αρνήθηκαν να το υπερασπιστούν. Οι στρατιώτες εγκατέλειψαν τα όπλα τους και επέστρεψαν στα χωριά και τις πόλεις τους. Όταν οι μάζες είδαν ότι οι δυνάμεις του καθεστώτος είχαν αποσυρθεί, κατέκλυσαν τους δρόμους, φωνάζοντας για την πτώση του καθεστώτος και την απελευθέρωση. Ήταν μετά από αυτό που οι δυνάμεις του HTS κινήθηκαν μέσα στις πόλεις.
6. Ο πόλεμος είχε ήδη επιτρέψει σε εξωτερικές δυνάμεις να χαράξουν σφαίρες επιρροής στη Συρία. Αυτό συνεχίζεται παρά τη φυγή της δυναστείας Άσαντ. Η Τουρκία έχει πλέον κυρίαρχη επιρροή. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ θα προτιμούσαν πιθανώς να διατηρήσουν ένα εξασθενημένο καθεστώς Άσαντ στη Δαμασκό, βλέπουν την πτώση του ως μέρος της διαδικασίας «αναδιάταξης της Μέσης Ανατολής» που ξεκίνησε με την επίθεση κατά του Λιβάνου. Το Ισραήλ έχει εξαπολύσει μαζικούς βομβαρδισμούς με σκοπό να καταστρέψει τις στρατιωτικές δυνατότητες της Συρίας, έχει εδραιώσει τον έλεγχό του στα Υψίπεδα του Γκολάν και έχει καταλάβει νέα εδάφη. Το Ισραήλ στοχεύει να καταστήσει τη Συρία, η οποία έχει διεξάγει τρεις πολέμους εναντίον του, ένα αποστρατιωτικοποιημένο κράτος, ανεξάρτητα από τη μελλοντική διακυβέρνησή της. Οι ΗΠΑ έχουν επίσης πραγματοποιήσει πολυάριθμες αεροπορικές επιδρομές και διατηρούν το δικό τους θύλακα στη Συρία. Αυτές είναι πολύ σημαντικές απειλές ενάντια στη νέα ελευθερία του συριακού λαού.
7. Η HTS ελέγχει τώρα την κυβέρνηση στη Δαμασκό. Πρόκειται για μια τζιχαντιστική οργάνωση που, αν και πειθαρχημένη και αποτελεσματική, εφάρμοσε καταπιεστικές και κοινωνικά συντηρητικές πολιτικές στο Ιντλίμπ. Έχει πολύ μικρή κοινωνική βάση και θα δυσκολευτεί να επιτύχει μια ισορροπία μεταξύ των δικών της φιλοδοξιών και συμφερόντων, εκείνων των αντίπαλων συριακών πολιτικών δυνάμεων και των απαιτήσεων των εξωτερικών δυνάμεων. Αυτό αποτελεί συνταγή για περαιτέρω αστάθεια και συγκρούσεις.
8. Υποστηρίζουμε όλες τις δράσεις που επεκτείνουν και ενισχύουν τις δυνατότητες οργάνωσης της εργατικής τάξης και των ευρύτερων μαζών ενάντια στον συριακό καπιταλισμό και ενάντια στα ιμπεριαλιστικά και περιφερειακά αρπακτικά. Υποστηρίζουμε τα αιτήματα των συντρόφων μας στο Επαναστατικό Αριστερό Ρεύμα για την ταχεία οικοδόμηση μιας δημοκρατικής Συρίας:
1. Προστασία των δημόσιων και ατομικών Ελευθεριών: Οι ελευθερίες που οι Σύριοι κέρδισαν με μεγάλες θυσίες πρέπει να προστατευτούν. Ζητάμε τo ξαναζωντάνεμα των πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, καθώς και την ελευθερία ίδρυσης και λειτουργίας κομμάτων, ενώσεων και σωματείων. Οι ελευθερίες της γνώμης, του τύπου, της οργάνωσης και της διαμαρτυρίας πρέπει επίσης να αποκατασταθούν.
2. Μια συμπεριληπτική μεταβατική κυβέρνηση: Μια τέτοια κυβέρνηση πρέπει να διασφαλίζει και να προστατεύει αυτές τις ελευθερίες, να παρέχει ασφάλεια στους πολίτες, να απορρίπτει τον ρατσισμό και τις διακρίσεις σε βάρος κοινοτήτων με βάση τη θρησκεία ή την εθνικότητα και να αναδιαρθρώνει το στρατό και τους μηχανισμούς ασφαλείας ώστε να επικεντρώνονται αποκλειστικά στη διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας και των συνόρων. Αυτή η μεταβατική κυβέρνηση θα έχει δύο πρωταρχικά καθήκοντα:
• Προετοιμασία των συνθηκών για την εκλογή μιας συντακτικής συνέλευσης που θα συντάξει ένα νέο δημοκρατικό σύνταγμα.
• Διοργάνωση ελεύθερων και δίκαιων βουλευτικών εκλογών με βάση την αναλογική εκπροσώπηση.
3. Να ενώσουμε τα αριστερά και δημοκρατικά κινήματα στη Συρία: Οι συριακές μάζες είναι πρόθυμες για όλες τις μορφές ακτιβισμού και απορρίπτουν τόσο την επιστροφή στο παλιό καθεστώς όσο και ένα νέο αυταρχικό σύστημα βασισμένο σε θρησκευτικές και εθνοτικές διακρίσεις. Η Αριστερά πρέπει να εμπλακεί σε αυτούς τους αγώνες και να συντονίσει τις προσπάθειες για το γενικότερο καλό της εργατικής τάξης και όλων των Σύρων, οικοδομώντας ένα δημοκρατικό σύστημα χωρίς διακρίσεις, που θα εξασφαλίζει κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα.
4. Τερματισμός κάθε ξένης κατοχής: Να εργαστούμε για την εκδίωξη όλων των ξένων δυνάμεων από τη Συρία και την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών, συμπεριλαμβανομένων των Υψιπέδων του Γκολάν.
5. Στεκόμαστε ενάντια στην ισραηλινή κατοχή: Να αντισταθούμε στις συνεχιζόμενες επιθέσεις του Ισραήλ και επαναβεβαιώσουμε την επαναστατική και βασισμένη σε αρχές υποστήριξη του Παλαιστινιακού αγώνα.
9. Η Τουρκία πρέπει να τερματίσει όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, τη στρατιωτική παρουσία και τις πολιτικές της που δημιουργούν εντάσεις και συγκρούσεις στη Συρία μεταξύ των συριακών αντιπολιτευόμενων δυνάμεων και των κουρδικών δυνάμεων στη Συρία. Μια σύγκρουση μεταξύ Κούρδων και άλλων λαών στη Συρία θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο και να αποτελέσει σοβαρή επίθεση στο δικαίωμα του Κουρδικού λαού να υπάρχει και να ζει στη Συρία. Πρέπει να δημιουργηθούν συνθήκες ώστε ο Κουρδικός λαός, όπως και όλοι οι λαοί της Συρίας, να καθορίζουν ελεύθερα τις τύχες τους και η Τουρκία δεν πρέπει να παρεμβαίνει σε τέτοιες εξελίξεις.
10. Οι κυρίαρχοι πολιτικοί και η ακροδεξιά στην Ευρώπη και την Τουρκία αντέδρασαν στην πτώση του Άσαντ απαιτώντας να επιστρέψουν οι Σύριοι πρόσφυγες στις εστίες τους. Η Αυστρία ανακοίνωσε σχέδια για την απέλαση Σύριων, ενώ το Βέλγιο, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ελλάδα και η Γερμανία αναστέλλουν τις αιτήσεις ασύλου των Σύριων. Οι Σύριοι πρόσφυγες είναι θύματα της καταπίεσης του Άσαντ και του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού. Έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους αν το επιλέξουν, αλλά έχουν επίσης το δικαίωμα να αποφασίσουν να παραμείνουν στις χώρες όπου έχουν ξαναχτίσει τη ζωή τους. Είναι άθλιο το γεγονός ότι μια μεγάλη δημοκρατική νίκη χρησιμοποιείται για ακόμη περισσότερο ρατσισμό και δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων. Καλωσορίζουμε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και απορρίπτουμε όλες τις πολιτικές των κλειστών συνόρων για πρόσφυγες και μετανάστες.
Η Συντονιστική Επιτροπή της Διεθνιστικής Σοσιαλιστικής Τάσης (IST),
14 Δεκεμβρίου 2024