Το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω κυκλοφορεί σε συνθήκες κατά τις οποίες: «Η κυβερνητική εκστρατεία για το ‘μπάζωμα’ του εγκλήματος των Τεμπών εξελίσσεται στο μεγαλύτερο φιάσκο του Μητσοτάκη και σε αιχμή της πολιτικής κρίσης που κλιμακώνεται» όπως επισημαίνει ο Πάνος Γκαργκάνας στο άρθρο “Τέμπη, Έγκλημα και Τιμωρία”.
Όπως εξηγεί: «Η ώθηση για να φτάσουμε στη συγκλονιστική 28 Φλεβάρη 2025 είχε δοθεί από την πρώτη βδομάδα μετά το έγκλημα των Τεμπών. Και οι συνδέσεις με τα άλλα μέτωπα της εργατικής αντίστασης τροφοδοτήθηκαν από τα αίσχη της Νέας Δημοκρατίας και τις κινητοποιήσεις που συνάντησαν και συναντούν».
Αυτή η εικόνα φέρνει στο νου την ανάλυση της Ρόζα Λούξεμπουργκ για τη μαζική απεργία. Η οργή για το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων, συνδέθηκε με όλα τα μέτωπα της σύγκρουσης με την κυβέρνηση: «Οι διαδηλώσεις για τα Τέμπη στις 26 Γενάρη ενώθηκαν με τις απεργίες των νοσοκομειακών και των εκπαιδευτικών ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις με τα ‘Ωνάσεια’ στα σχολεία και τις ‘χορηγίες’ στα νοσοκομεία που κατεδαφίζει ο Γεωργιάδης, έγιναν κοινό ποτάμι με τα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια που δεν αφήνουν την κυβέρνηση να φορτώσει το ναυάγια της Πύλου στους επιζώντες πρόσφυγες, πήραν δύναμη από τις διαδηλώσεις ενάντια στη βία σε βάρος των γυναικών».
Η πολιτική κρίση για την κυβέρνηση γίνεται ακόμα πιο βαθιά γιατί «η αποσταθεροποίηση είναι στην ημερήσια διάταξη σε διεθνή κλίμακα», μια κατάσταση που σημαίνει ότι η άρχουσα τάξη δεν της αφήνει κανένα περιθώριο ελιγμών. Το ζήτημα που μπαίνει είναι με ποιο τρόπο η Αριστερά μπορεί «να αξιοποιήσει το συσχετισμό κρίσης των από πάνω και ξεσηκωμού των από κάτω».
Καταρχήν, «δεν αρκεί μια φραστική προσαρμογή» από τις αναλύσεις περί παντοδυναμίας της ΝΔ σε «υιοθέτηση του αιτήματος του κόσμου για ανατροπή της κυβέρνησης». Χρειάζονται αλλαγές σε δυο επίπεδα. Το πρώτο είναι ότι: «Η εργατική τάξη, μέσα από τις μάχες που έδωσε και δίνει, έχει διαμορφώσει αιτήματα που προχωράνε πέρα από μια αλλαγή κυβέρνησης», ένα ολόκληρο πρόγραμμα ανατροπής ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τις σεξιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις, στους εξοπλισμούς και την πολεμική εμπλοκή δίπλα στο ΝΑΤΟ.
Το δεύτερο είναι η ξεκάθαρη στρατηγική και τακτική. Μια δυνατή επαναστατική, αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει τη δυνατότητα να αντλήσει από την επαναστατική παράδοση του ενιαίου μετώπου: «Ενώνουμε τις δυνάμεις της εργατικής τάξης πιέζοντας τις ρεφορμιστικές ηγεσίες να μπουν στο δρόμο του αγώνα και με κάθε τέτοιο βήμα επιβεβαιώνουμε ότι ο δρόμος προς τη νίκη περνάει από τη μαζική δράση και όχι από τις κοινοβουλευτικές προσδοκίες». Κι όπως επισημαίνει στο τέλος του άρθρου: «Το μαζικό κίνημα που ξεδιπλώνεται ορμητικά δυο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών “μας τραβάει από το μανίκι” να κάνουμε πράξη αυτή την επαναστατική παράδοση και να φτάσουμε από το ¨Έγκλημα στην Τιμωρία».
Μια από τις επείγουσες προτεραιότητες της Αριστεράς πρέπει να είναι η πάλη ενάντια στον θεσμικό ρατσισμό των κλειστών συνόρων που φτάνει σε εγκλήματα όπως αυτό της Πύλου, δυναμώνοντας ταυτόχρονα την ακροδεξιά. Αυτή την προτεραιότητα εξηγεί ο Γιώργος Πίττας στο άρθρο “Πύλος, Μαζική αντίσταση στην απειλή της ακροδεξιάς”.
Όπως αναφέρει: «Κερδίζουμε την Αριστερά, τα συνδικάτα, τα κινήματα πάνω στο αίτημα των ανοιχτών συνόρων για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Για να μην έχουμε άλλη Πύλο δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να γκρεμίσουμε την Ευρώπη-Φρούριο και να τους ανοίξουμε τα σύνορα. Και βέβαια στο δικαίωμά τους στο άσυλο και στη νομιμοποίηση. Όχι μόνο γιατί οι κυβερνήσεις της Δύσης και της Ελλάδας φέρουν ευθύνη για τους πολέμους, τη φτώχεια και τις δικτατορίες στις χώρες τους αλλά πάνω από όλα γιατί αποτελούν δύναμη για τον αγώνα».
Η πάλη ενάντια στις σεξιστικές επιθέσεις της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης είναι επίσης μια μεγάλη προτεραιότητα. Όπως εξηγεί η Μαρία Στύλλου στο άρθρο “Πάλη γυναικών-Φύλο, αναπαραγωγή, απελευθέρωση”: «Ο Μητσοτάκης, που πριν ένα χρόνο είχε αναγκαστεί να αναγνωρίσει το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών προκαλώντας αντιδράσεις μέσα στη Νέα Δημοκρατία από τον Σαμαρά και μεγάλο κομμάτι της κοινοβουλευτικής ομάδας, τρέχει τώρα να συμφωνήσει με τον Τραμπ» ότι υπάρχουν μόνο δυο φύλα.
Η Μ. Στύλλου θέτει το ερώτημα: «Ποιος είναι ο λόγος που ξαναφέρνουν στην επιφάνεια τέτοιες απαρχαιωμένες και επιστημονικά διαψευσμένες ιδέες σήμερα; Είναι μόνο ζήτημα ιδεολογικής επίθεσης κατά της Αριστεράς και της υποτιθέμενης ‘woke ατζέντας’; Είναι θέμα πολιτικής προσαρμογής των κυβερνητικών κομμάτων στις πιέσεις για συνεργασίες με τα κόμματα της ακροδεξιάς;
Δεν είναι μόνο αυτοί οι λόγοι. Πρόκειται για στρατηγική επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης. Αυτή η αντιδραστική εκστρατεία οργανώνεται μέσα σε συνθήκες οικονομικής και πολιτικής κρίσης και σε περίοδο διεθνών ανταγωνισμών που κλιμακώνονται πολεμικά. Στόχο έχουν να διασπάσουν την εργατική τάξη και να αποδυναμώσουν τις αντιστάσεις. Οι άντρες πρέπει να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της παραγωγής και του πολέμου και οι γυναίκες στις απαιτήσεις της αναπαραγωγής και συμπληρωματικά της παραγωγής ακόμα και του πολέμου».
Ο Νεκτάριος Δαργάκης στο άρθρο “ΜΜΕ-Μάχη για Ελευθεροτυπία”, περιγράφει πώς ο δημοσιογραφικός κόσμος «βράζει» και εξηγεί πώς ο αγώνας για την κατάκτηση της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας είναι άρρηκτα δεμένες με τη μάχη για την υπεράσπιση της ελευθερίας του Τύπου. Ο δρόμος για να είναι αυτή η μάχη νικηφόρα είναι ο απεργιακός αγώνας «με διάρκεια και περιφρούρηση σε σάιτ, εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια. Η εγγραφή νέων μελών στις ενώσεις, οι Γενικές Συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, ο συντονισμός με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιτυχία του αγώνα. Ταυτόχρονα, η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στον χώρο των ΜΜΕ μπορεί να παίξει τον ρόλο του επιταχυντή στις εξελίξεις».
Μέση Ανατολή
“Το Πεζοδρόμιο ξανά στο προσκήνιο στη Μέση Ανατολή” είναι ο τίτλος του άρθρου από τον Νίκο Λούντο. Το άρθρο γράφτηκε λίγο μετά την πτώση του καθεστώτος του Άσαντ της Συρίας «μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του 2024». Όπως επισημαίνει ο Νίκος: «Η άποψη πως η ανατροπή του Άσαντ είναι ‘αρνητική εξέλιξη’ για την Αριστερά είναι εντελώς μονόπλευρη και δεν μας βοηθάει για να προετοιμαστούμε για το ακόμη πιο ασταθές περιβάλλον που έχουμε μπροστά μας». Για παράδειγμα: «Η πτώση του Άσαντ δεν αύξησε την ασφάλεια του Ισραήλ, αντίθετα διεύρυνε το πεδίο στο οποίο το Ισραήλ βλέπει καινούργια σημεία αποσταθεροποίησης και απειλής».
Ο Νίκος Λούντος εξηγεί, με ένα πλήθος στοιχείων και μια συνοπτική ιστορική αναδρομή ότι το καθεστώς του Άσαντ δεν ήταν μέρος κάποιου άξονα της Αντίστασης, αντίθετα αναζητούσε πάντα συμβιβασμούς με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ. Και η πτώση του φέρνει το «φάντασμα» του «Αραβικού πεζοδρόμιου» να πλανάται σαν εφιάλτης πάνω από όλες τις άρχουσες τάξεις της Μέσης Ανατολής. Η επαναστατική Αριστερά έχει να παίξει ρόλο στο ξεδίπλωμα της γνήσιας προοπτικής των από κάτω. Όπως εξηγεί το άρθρο: «Το Επαναστατικό Αριστερό Ρεύμα που συμμετέχει στη Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση μαζί με το ΣΕΚ, συμμετείχε στην επανάσταση του 2011 και πανηγύρισε την πτώση του Άσαντ. Αλλά στήριξε και οργάνωσε από τις πρώτες μέρες τις διαδηλώσεις ενάντια στη νέα εισβολή του Ισραήλ, σε κόντρα με τη φιλοϊμπεριαλιστική γραμμή του HTS».
Οι αναλύσεις για την εκλογή του Τραμπ και όσα σηματοδοτεί μέσα σε ένα καταιγισμό εξελίξεων πάνε και έρχονται. Όμως, ο Σωτήρης Κοντογιάννης, στο άρθρο με τίτλο “Τραμπ όπως Νίξον;” υπογραμμίζει ότι: «Ο Τραμπ δεν είναι ούτε Καλιγούλας ούτε Χίτλερ. Ούτε είναι παράφρονας, ούτε ανέβηκε στην εξουσία στηριγμένος σε ένα φασιστικό κίνημα, τον τρόμο και την συντριβή του εργατικού κινήματος».
Υποστηρίζει ότι ο «αμερικάνικος ιμπεριαλισμός βρίσκεται εδώ και δεκαετίες σε σταθερή πτώση και όλες οι προσπάθειες που έχουν κάνει οι προηγούμενές κυβερνήσεις της «επίσημης σχολής» να σταματήσουν αυτόν τον κατήφορο έχουν αποτύχει» και ο Τραμπ ενσαρκώνει την προσπάθεια να σταματήσει ο κατήφορος με «ανορθόδοξους» τρόπους. Σε αυτό θυμίζει τον Νίξον και μπορεί να έχει το τέλος του.
Τρεις βιβλιοκριτικές συμπληρώνουν την ύλη αυτού του τεύχους. Ο Κώστας Βλασσόπουλος παρουσιάζει τη νέα έκδοση του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου, την επανέκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Κυρτάτα, “Δούλοι, δουλεία και δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής στην ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα”. Ο Κώστας Πίττας γράφει για το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά, “Μια θητεία-Το «επιτελικό κράτος» του Κυριάκου Μητσοτάκη (2019-2024)” από τις εκδόσεις Πόλις. Ο Λέανδρος Μπόλαρης παρουσιάζει το βιβλίο του Κωστή Καρπόζηλου “Ελληνικός Κομμουνισμός, Μια Διεθνική Ιστορία (1912-1974)” από τις εκδόσεις Αντίποδες.
Προμηθευτείτε αυτό το τεύχος του Σοσιαλισμός από τα Κάτω και διαβάστε το, από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία. Είναι τροφή για σκέψη και προβληματισμό όχι απλά για να σχολιάσουμε τις εξελίξει γύρω μας αλλά για να δράσουμε οργανωμένα με σκοπό να τις καθορίσουμε.