Οι διοικητικοί υπάλληλοι των Πανεπιστημίων συνεχίζουν για όγδοη βδομάδα την απεργία διαρκείας που ξεκίνησαν στις 16 Σεπτέμβρη, ενάντια σε εκβιασμούς, εισαγγελείς και κάθε είδους πιέσεις για να σταματήσουν τον αγώνα τους. Οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, διανύουν τον πέμπτο μήνα κατάληψης του ραδιομέγαρου της Αγ Παρασκευής, της ΕΤ3 και των περιφερειακών σταθμών. Συνεχίζουν να εκπέμπουν το δικό τους απεργιακό πρόγραμμα, δίνοντας το καλύτερο παράδειγμα για το τι σημαίνει εργατικός έλεγχος. Κατάφεραν με την αρχικη τους έκρηξη στα μέσα Ιούνη να πετάξουν τη ΔΗΜΑΡ έξω απο την τότε τρικομματική συγκυβέρνηση και έβαλαν ψηλά τον πήχη για κάθε εργατικό αγώνα. Το “κάντο όπως η ΕΡΤ”είναι το σύνθημα για το αγωνιστικό κομμάτι των εργαζόμενων σε κάθε χώρο.

Ο φετινός Σεπτέμβρης στρίμωξε την κυβέρνηση Σαμαρά και κόντεψε να γενικευτεί σε ένα απεργιακό κύμα που θα την ανέτρεπε. Αυτά τα στοιχεία θα αρκούσαν για να δώσουν απάντηση στο ερώτημα σε ποιό σημείο βρίσκονται σήμερα τα πράγματα στο εργατικό κίνημα, στο με ποιό τρόπο μπορούμε να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και την πολιτική της.

Ομως κυρίως μετά την αναστολή της απεργίας των καθηγητών έχει αρχίσει μια επίμονη προσπάθεια απο τις συνδικαλιστικές ηγεσίες ενάντια στον μαχητικό συνδικαλισμό, ενάτια στις απεργίες διαρκείας. Την αρχή την έκαναν συνδικαλιστές σαν τον Κουτσουμπέλη, τον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ, που δήλωνε στα συντονιστικά των ομοσπονδιών που καλούσε η ΟΛΜΕ πριν ξεκινήσει την απεργία της, ότι “ιστορικά ο απεργίες διαρκείας είναι καταδικασμένες στην ήττα, και στην σημερινή συγκυρία οι εργαζόμενοι με το ζόρι αντέχουν για μια 24ωρη, πόσο μάλλον για περισσότερο”. Δυστυχώς την σκυτάλη πήραν και άλλοι συνδικαλιστές.

Η ΠΟΕ-ΟΤΑ έφτασε να βγάλει ανακοίνωση της εκτελεστικής που λέει: “(στους εργαζόμενους)…Έχει επικρατήσει η λογική του «Ο ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΩΘΗΤΩ» ως αποτέλεσμα του «Δόγματος του ΣΟΚ» της επιβολής δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων εξαθλίωσης. Αποδείχθηκε στην πράξη πως η προαναγγελία πολυήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων δεν βοηθούν. Οι δικαιολογίες κάποιων πως οι συνάδελφοι δεν συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις που αποφάσισε η Ομοσπονδία γιατί και εμείς δεν προκηρύξαμε πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες δεν ανταποκρίνονται ούτε κατ’ελάχιστο στις διαθέσεις των εργαζομένων αυτή τη δύσκολη περίοδο”.

Η κεντρική ιδέα είναι ότι οι εργαζόμενοι είναι εξατομικοποιημένοι και τσακισμένοι οικονομικά, άρα όχι απεργίες διαρκείας αλλά αντίθετα αγώνας διαρκείας. Και αυτή τη λογική των γραφειοκρατών, με πρώτο δάσκαλο την ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, πλέον την επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο κομματι της αριστεράς στα συνδικάτα. Με πολύ πιο καθαρό τρόπο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που πρωτοστάτησαν για να μην περάσει η ﾒτυχοδιωκτική λογική,ﾓ όπως την χαρακτήριζαν, της απεργίας διαρκείας στους καθηγητές. Στην ίδια γραμμή, σύντομα προσαρμόστηκαν και οι δυνάμεις του Σύριζα στην εκπαίδευση, αρνούμενες να προτείνουν δεύτερη πενθήμερη απεργία, στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ που έγιναν στα μέσα της πρώτης βδομάδας.

Χρειάζεται να ξεκινήσουμε απο το ότι η απεργία διαρκείας δεν είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Αντίθετα στις σημερινές συνθήκες, είναι η κοινή εμπειρία χιλιάδων εργαζόμενων που έδωσαν όλες τις μάχες όλη την προηγούμενη τριετία. Είναι η συσσωρευμένη εμπειρία της τάξης μας που λέει ότι με μία εικοσιτετράωρη απεργία μπορούμε να δείξουμε την διαμαρτυρία μας, την δυσαρέσκειά μας, ακόμη και την οργή μας. Ομως αν θέλουμε στα σοβαρά να παλέψουμε για να ανατρέψουμε τις επιθέσεις, η απεργία διαρκείας είναι το βασικό όπλο. Σε όλους τους χώρους δουλειάς είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, όταν απολύει το αφεντικό ή όταν μειώνει τους μισθούς, η αυθόρμητη αντίδραση των εργαζόμενων είναι “Απεργία μέχρι να τα πάρει όλα πίσω η εργοδοσία”.

Είναι η κοινή εκτίμηση ότι ζούμε σε εποχές σκληρών αντιπαραθέσεων και δεν μπορούμε να πηγαίνουμε σε αυτές τις μάχες παρα μόνο με τα πιο δυνατά μας όπλα. Γι’αυτό και δεν έχει υπάρξει κλάδος που να μην έβαλε τον εαυτό του μπροστά στην ανάγκη να προχωρήσει σε απεργία διαρκείας μέσα σε αυτη την τριετία των μνημονίων. Απο τους εκπαιδευτικούς και τους εργαζόμενους στους δήμους, μέχρι το Βουγιουκλάκειο και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ, η προσπάθεια να βγούν οι εργαζόμενοι σε απεργία διαρκείας είναι μια γενικευμένη διάθεση που την συναντάμε σε όλα τα κομματια της τάξης.

Ολοι καταλαβαίνουν ότι με αυτόν τον τρόπο μπορείς πραγματικά να βάλεις φρένο στις επιθέσεις. Πού θα βρίσκονταν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ σήμερα; Στο μετερίζι του αγώνα ή συμβασιούχοι με 600 ευρώ στη ΔΤ, τον Κουβέλη να καμώνεται την αριστερά της ευθύνης και την κυβέρνηση αλώβητη; Οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων θα ήταν στους δρόμους ή απολυμένοι ψάχνοντας να βρούν δουλειά;

Ο φόβος στο άλλο στρατόπεδο

Το επόμενο σημείο που χρειάζεται να βάλουμε στην συζήτηση είναι το πώς βλέπει η απέναντι πλευρά, τις απεργίες διαρκείας. Και εδώ θα αρκούσε μονάχα να αναδείξουμε τον πανικό που γεμίζει τα επιτελεία της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης, κάθε φορά που αναγγέλεται ότι ένα κλάδος ξεκινάει απεργία διαρκείας. Αμέσως κινητοποιούνται οι εισαγγελείς, τα δικαστήρια, οι επιστρατεύσεις. Το είδαμε με τους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ που επιστρατεύτηκαν την ένατη μέρα της απεργίας τους ακριβώς επειδή μέσα σε λίγες μέρες είχαν βάλει φωτιά σε όλες τις αστικές συγκοινωνίες. Στη συνέχεια είχαμε την επιστράτευση των ναυτεργατών τον Φλεβάρη για να σταματήσουν τον δικό τους αγώνα. Το είδαμε ξανά με τους καθηγητές τον Μάιο, που επιστρατεύτηκαν απο την κυβέρνηση Σαμαρά, πρίν ακόμη ξεκινήσουν την απεργία τους.

Οι επιστρατεύσεις και τα δικαστήρια δείχνουν τον φόβο και τον τρόμο της κυβέρνησης, ότι ένας αγώνας με διάρκεια μπορει να γίνει η σπίθα που θα βάλει φωτιά σε όλους τους εργατικούς χώρους. Γιατί παντού είναι γενικευμένη η οργή και η διάθεση για σύγκρουση με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Προσπαθούν να προλάβουν τα χειρότερα με άλλα λόγια, δηλαδή ένα γενικευμένο απεργιακό κύμα διαρκείας που θα τους ανατρέψει.

Στο απεργιακό κύμα του Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση δεν μπορούσε με ευκολία να παίξει ξανα το χαρτί της επιστράτευσης. Ιδίως μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, και το κίνημα να είναι ένα καζάνι που βράζει, η επιστράτευση θα ήταν αυτοκτονία για την κυβέρνηση. Εδώ τον κρίσιμο ρόλο για να μη ξεδιπλωθεί η δυναμική του κόσμου απο τα κάτω, τον έπαιξε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Κατ’αρχάς στο κεντρικό επίπεδο. Η ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκε μέσα σε μία βδομάδα να καλέσει δύο 48ωρες απεργίες και πρακτικά για μια εβδομάδα να μην λειτουργεί το δημόσιο. Αντίθετα, η ΓΣΕΕ ενώ είχε συμφωνήσει με την ΑΔΕΔΥ για πανεργατική απεργία στις 25 Σεπτέμβρη, στο τέλος “αδειασε”οχι μόνο τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ που την ανακοίνωσε επίσημα στο ΓΣ της ΑΔΕΔΥ, αλλά και όλους τους εργαζόμενους που την περίμεναν.

Το ίδιο έγινε και σε μία σειρά απο ομοσπονδίες του δημοσίου. Στην ΠΟΕ-ΟΤΑ, η επιχειρηματολογία της ηγεσίας εναντια στην απεργία διαρκείας μαζί με τους καθηγητές, θύμιζε τις πιο συντεχνιακές στιγμές της ΔΑΚΕ. Στα νοσοκομεία, οι ηγεσίες της ΠΟΕΔΗΝ και της ΟΕΝΓΕ αρνήθηκαν να προχωρήσουν ένα βήμα. Στη ΔΟΕ, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, εκαναν τεράστια προσπάθεια να μην γίνουν γενικές συνελεύσεις στους πρωτοβάθμιους συλλόγους, έτσι ωστε να μην έχει αποφασιστικό χαρακτήρα η συνέλευση προέδρων που αναγκάστηκαν να καλέσουν κατω απο την πίεση 30 πρωτοβάθμιων συλλογων.

Ηταν μια συνειδητή προσπάθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να δώσει ανάσα ζωής στην συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, κρατώντας απομονωμένη την απεργία των καθηγητών. Με την ελπίδα ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ να την σταματήσουν ﾒαπο τα μέσαﾓ. Ομως αποδείχθηκε ότι ούτε αυτό ήταν αρκετό. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν την απεργία ήταν ξανα τα γραφειοκρατικά τερτίπια που είχαν χρησιμοποιήσει και τον Μάιο. Τότε ήταν το ερώτημα αν έχουμεﾒτους όρους και τις προϋποθέσεις για απεργία διαρκείας. Αυτήν τη φορά δεν προχώρησαν στην συνέχιση με πενθήμερες, παρόλο που αυτη η πρόταση συγκέντρωσε το 65,7% των ψήφων των ΕΛΜΕ με την δικαιολογία οτι η πρόταση δεν ξεπέρασε το όριο του 66,6%!!. Σε καμία άλλη ομοσπονδία δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα δεν υπάρχει τέτοιο όριο για να βγεί μια απεργία.

Τα επιχειρήματα των γραφειοκρατών ήταν αστεία. Το εκπληκτικό 95% των πρώτων ημερών έδειχνε το ότι ο κλάδος ήταν ετοιμοπόλεμος, όσο και αν προσπαθούσαν να επιχειρηματολογήσουν διάφοροι για τα πεσμένα ποσοστά τις δύο τελευταίες ημέρες της πενθήμερης. ｬΕλεγαν ψέμματα για τρείς λόγους. Πρώτον γιατί σε πολλές ΕΛΜΕ τα ποσοστά μέχρι την τελευταία μέρα παρέμεναν στο επίπεδο του 70%-80%. Δεύτερον γιατί σε αυτές τις ΕΛΜΕ που έπεσαν ηταν παρόλα αυτά τρείς και τέσσερις φορες υψηλότερα απο τα ποσοστά που ειχαν οι συγκεκριμενες ΕΛΜΕ στις 24ωρες και 48ωρες απεργίες της ΑΔΕΔΥ και της ΟΛΜΕ. Ομως πάνω απ’΄όλα ήταν ποσοστά συμμετοχής χωρίς να υπάρχει το βασικό απεργιακό εργαλείο, η καθημερινή περιφρούρηση. Ποτέ καμία απεργία σε κανένα κλάδο δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δεν μπόρεσε να έχει ψηλά ποσοστά, χωρίς την οργάνωση της περιφρούρησης καθημερινά. Στην απεργία των καθηγητών, αυτό θεωρήθηκεﾇ“ακραίο” ακόμη και απο μεγάλα τμήματα της αριστεράς.

Ομως η απεργία των καθηγητών ανέδειξε έναν ακόμη κρίσιμο παράγοντα για τους αγώνες και το κίνημα, την οργάνωση απο τα κάτω. Η απεργία των καθηγητών ήταν έμπνευση ότι προχωράμε σε σοβαρή σύγκρουση και σε αυτη τη σύγκρουση στοιχίζονται όλοι οι αγωνιστές. Σε όσες ΕΛΜΕ πάρθηκε η πρωτοβουλία και φτιάχτηκαν απεργιακές επιτροπές, μπήκαν στη δράση εκατοντάδες εκπαιδευτικοί. Είτε νέοι καθηγητές που δεν είχαν την εμπειρία απο τέτοιες μάχες είτε παλιότεροι που ομως δεν είχαν ξανασυμμετάσχει σε απεργιακή επιτροπή. Στην ΕΛΜΕ Πειραιά σχεδόν διακόσιοι καθηγητές συμμετείχαν στις 4 τοπικές απεργιακές επιτροπές. Το ίδιο έγινε στην Γ’Αθήνας, στα Χανιά, στη Θεσσαλονίκη και σε μία σειρά ΕΛΜΕ σε όλη την Ελλάδα. Ζωντανές απεργιακές επιτροπές που έδωσαν μάχες.

Για να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή των συναδέλφων στην απεργία, για να εξασφαλίσουν τη στήριξη των συλλόγων γονέων της περιοχής, των εργατικών σωματείων της γειτονιάς, για να κατεβάσουν τον κόσμο στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις έσπασαν το κλίμα ότι “Δεν παρεμποδίζουμε” και οργάνωσαν την περιφρούρηση κλείνοντας τα σχολεία. Εκαναν βήματα για να απλώσουν τον αγώνα, οργανώνοντας εξορμήσεις σε άλλους χώρους δουλειάς, και καλώντας στην απεργία. Υπήρξαν απεργιακές επιτροπές που έβγαλαν κουπόνια ενίσχυσης του απεργιακού ταμείου της περιοχής τους, πριν ακόμη τυπώσει η ηγεσία της ΟΛΜΕ τα δικά της. Ένας οργασμός δράσης που έβαλε σε κίνηση εκατοντάδες καθηγητές σε όλη τη χώρα, όχι μόνο για να κάνουν απεργία και να κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια αλλά πάνω απ’ όλα να οργανώνουν αυτοί τον αγώνα τους.

Γενίκευση

Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι αυτά τα παραδείγματα δεν ήταν γενικευμένα σε όλες τις ΕΛΜΕ πανελλαδικά. Ακόμη και στην ίδια την Αθήνα υπήρχαν ΕΛΜΕ που είτε δεν είχαν συγκροτήσει απεργιακή επιτροπή είτε η επιτροπή τους ήταν απλά μια μικρή ομάδα καθηγητών προσκολλημένη γύρω απο το ΔΣ. Η κεντρική απεργιακή επιτροπή ποτέ δεν συγκροτήθηκε πραγματικά, ετσι ώστε να μπορεί να είναι αυτή που παίρνει πρωτοβουλίες και προτείνει στις γενικές συνελεύσεις το πρόγραμμα του αγώνα όταν το ΔΣ της ΟΛΜΕ έκανε πίσω. Ολα αυτά βάραιναν στην εξέλιξη της μάχης στα σχολεία, για να μπορέσουν στο τέλος οι γραφειοκράτες να κλείσουν πραξικοπηματικά την απεργία.

Βήματα στην οργάνωση απο τα κάτω έγιναν και σε άλλους χώρους. Στους δάσκαλους 27 πρωτοβάθμιοι σύλλογοι συντονίστηκαν και ανάγκασαν την ΔΟΕ να προχωρήσει σε κύκλο γενικών συνελεύσεων και συνέλευση προέδρων. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας συμμετείχαν στα απεργιακά συλλαλητήρια. Αν οι σύλλογοι αυτοί προχωρούσαν και στο επόμενο βήμα, να συντονιστούν για να απεργήσουν, ακόμη και αν το ΔΣ της ΔΟΕ δεν έκανε τίποτε, η πίεση πάνω στους γραφειοκράτες σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ θα ήταν ισχυρότερη.

Η εμπειρία απο το συντονιστικό των νοσοκομείων είναι πολύτιμη. Μια προσπάθεια σχεδόν ενάμιση χρόνου έχει αναδείξει ένα κέντρο πρωτοβουλιών απο τα κάτω μέσα στα δημόσια νοσοκομεία που μπορεί και κινείται απεργιακά και μέσα απο αυτην την κίνηση αναγκάζει και τους γραφειοκράτες της ΠΟΕΔΗΝ και της ΟΕΝΓΕ να κινητοποιούνται. Στον ενάμιση χρόνο λειτουργίας του το συντονιστικό συσπειρώνει πρωτοβάθμια σωματεία, επιτροπές αγώνα και απλούς εργαζόμενους από σχεδόν είκοσι νοσοκομεία του λεκανοπέδιου. Μπήκε μπροστά να υπερασπίσει τα νοσοκομεία που ήθελε να κλείσει η τρόικα και η κυβέρνηση. Οργάνωσε και στηριξε την πανελλαδική κινητοποίηση επαρχιακών νοσοκομείων, άνοιξε την συμπαράσταση με συναυλία και αφίσα μεσα στο καλοκαίρι για τα νοσοκομεία του λεκανοπεδίου που πήγαιναν για κλείσιμο. Προτεινε και οργάνωσε απεργιακά βήματα των εργαζόμενων στα νοσοκομεία μετά τον Αυγουστο, ενάντια στην αδράνεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών, δίνοντας την μάχη για να μπούν τα νοσοκομεία στο μέτωπο των απεργιών διαρκείας του Σεπτέμβρη. Αυτό το παράδειγμα χρειαζεται να το γενικεύσουμε την επόμενη περίοδο.

Η Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης (ΣΕΑ) που συγκροτήθηκε πριν από ένα χρόνο έχει βάλει για τον εαυτό της σαν κεντρικό καθήκον τη στήριξη όλων αυτών των μαχών. Τον Μάιο, ήμασταν στο πλευρό των καθηγητών για να εξασφαλίσουμε “τους όρους και τις προϋποθέσιες” για την επιτυχία της απεργίας τους. Κυκλοφορήσαμε αφίσα στήριξης και δώσαμε τις δυνάμεις μας για να βγει η απεργία. Συνεχίσαμε μέσα στο καλοκαίρι στο πλευρό των επιτροπών αγώνα των εκπαιδευτικών που προετοίμαζαν την απεργία τους Σεπτέμβρη. Πρωτοστατήσαμε στη στήριξη των εργαζόμενων της ΕΡΤ από τον Ιούνιο. Σε χώρους δουλειάς φέραμε απεργούς της ΕΡΤ να μιλήσουν για τον αγώνα τους, να κερδίσουν την συμπαράσταση από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, να μαζέψουν χρήματα για το απεργιακό τους ταμείο. Βρεθήκαμε απο τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη στις περιφρουρήσεις των σχολείων τα πρωινά, και οργανώνοντας σε όλους τους χώρους την αλληλεγγύη. Δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις για να ξεδιπλωθεί το απεργιακό κύμα του Σεπτέμβρη σε όλους τους χώρους του δημόσιου. Παλεψαμε ενάντια στην αναστολή των απεργιών.

Σήμερα με αφίσα και προκήρυξη προσπαθούμε να στηρίξουμε την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων. Η αλληλεγγύη σε αυτούς τους αγώνες παραμένει το κεντρικό καθήκον που βάζουμε γαι τον εαυτό μας την επόμενη περίοδο. Για να μην μπορέσουν κυβέρνηση και γραφειοκράτες να κρατήσουν κανένα αγώνα μονο του. Αντίθετα να μπορεσουμε κάθε σπίθα που ξεκινάει να μετατραπεί σε πυρκαγιά που θα βάλει φωτια στην κυβέρνηση και την πολιτική της. Δίπλα σε αυτή τη μάχη χρειάζεται να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ενίσχυση της δύναμής του από τα κάτω στους χώρους δουλειάς. Τη λειτουργία των απεργιακών επιτροπών και των επιτροπών αγώνα που να ξηλώνουν βήμα βήμα τον έλεγχο των γραφειοκρατών και να τον κερδίζουν για τον εργαζόμενο κόσμο.

Σε αυτές τις μάχες έχουμε να προσθέσουμε ακόμη μία. Να προχωρήσουμε μπροστά την μεγάλη νίκη που πέτυχε το αντιφασιστικό κίνημα το προηγούμενο διάστημα, σπάζοντας την προκλητική ασυλία των νεοναζί. Να μετατρέψουμε τη σύλληψη των στελεχών της Χρυσής Αυγής σε ξήλωμα όλων των δολοφονικών τους μηχανισμών απο όλους τους χωρους δουλειάς. Να πετάξουμε τους ναζιστές εξω απο κάθε σχολείο, κάθε αμαξοστάσιο, δήμο και νοσοκομείο. Να πρωτοστατήσουμε μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ στην συγκρότηση των αντιφασιστών και των αντιρατσιστών σε κάθε χώρο δουλειάς που θα επιβάλλει οτι θα γίνουν όλα αυτά τα βήματα.

Δίκτυα

Όλη αυτή την προσπάθεια την κάναμε μέσα απο τα δίκτυα των εργατικών εντύπων που συμμετέχουν στη ΣΕΑ. Οι δυνάμεις των “Financial Crimes” στα ΜΜΕ πάλεψαν για την υπεράσπιση της ΕΡΤ, για να απλωθεί και να περιφρουρηθεί η απεργία σε όλα τα ΜΜΕ στα μέσα του Ιούνη. Στα Νοσοκομεία ο δυνάμεις του “Νυστεριού” πρωτοστατούν στο Συντονιστικό των Νοσοκομείων και σε όλες τις μάχες που έχει δώσει για να μην κλείσουν τα νοσοκομεία. Στην εκπαίδευση οι εκπαιδευτικοί που συμμετέχουν “στην Τάξη μας” έδωσαν ασυμβίβαστα όλες τις μάχες και για τον προσανατολισμό και πρακτικά. Στους δήμους οι εργαζόμενοι της “Σκουπιδιάρας” προσπαθούν να σπάσουν την αδράνεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Στους ξενοδοχουπάλληλους ξεκίνησε ένα νεο δίκτυο εργαζόμενων, “η Καμαριέρα”. Στους χώρους του ιδιωτικού τομέα, απο την Ιντρακομ μέχρι το Βουγιουκλάκειο, οι δυνάμεις της ΣΕΑ προσπάθησαν να στηρίξουν κάθε μάχη. Αυτά τα δίκτυα είναι που λειτούργησαν για να οργανώσουν τη συμμετοχή στις απεργίες και τα συλλαλητήρια, τις καμπάνιες αλληλεγγύης σε όσους αγωνίζονται, την οικονομική στήριξη των απεργών.

Πιο πολλά και πιο δυνατά τέτοια δίκτυα θα σημάνουν περισσότερες δυνατότητες για τις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Για να μην αφήσουμε την κυβέρνηση με τα νέα μνημόνιά της να διαλύσει ακόμη περισσότερο τις ζωές των εργαζόμενων. Για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε απο τα κάτω την κυβέρνηση και την πολιτική της και να κάνουμε τα επόμενα βήματα. Τη διαγραφή του χρέους με απεμπλοκή από το ζουρλομανδύα της ευρωζώνης κι όλο το αντεργατικό οικοδόμημα της ΕΕ. Την κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο. Την απαγόρευση των απολύσεων και το πέρασμα των επιχειρήσεων που κλείνουν ή απολύουν στα χέρια των ίδιων των εργαζόμενων. Τη στήριξη της δημόσιας και κοινωνικής περιουσίας, του κοινωνικού κράτους και την προστασία του περιβάλλοντος.