Οταν το καλοκαίρι, λίγες εβδομάδες μετά την ορκωμοσία της συγκυβέρνησης Σαμαρά, τα ΜΑΤ έμπαιναν στη Χαλυβουργία το μήνυμα που έστειλε ο Σαμαράς ήταν ότι «πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι ζούμε σε μια νέα εποχή και να προσαρμοσθούμε σ' αυτήν». Μισό χρόνο αργότερα, οι «προσαρμογές» του Σαμαρά έχουν παραμείνει ευσεβείς πόθοι. Τα ΜΑΤ και η σκλήρυνση της προπαγάνδας όχι μόνο δεν έχουν αναγκάσει το εργατικό κίνημα να «προσαρμοστεί» στη «νέα εποχή» της αδυσώπητης ταξικής βίας και των συνταγματικών και νομοθετικών πραξικοπημάτων, αλλά αντίθετα κάνει ολοένα και περισσότερα ποιοτικά βήματα στην οργάνωση και στην πολιτικοποίηση των αγώνων.

Κοιτάζοντας πίσω, τη χρονιά που πέρασε δεν μπορεί να μην θυμηθεί κανείς τον τρόμο που έσπειρε σε κυβέρνηση και ραδιοτηλεοπτικούς αστέρες η κατάληψη του Πεντάγωνου, τον Οκτώβρη, από τους απεργούς των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά – πάνω ακριβώς εκεί που νόμιζαν ότι είχαν ξεμπερδέψει βάζοντας τα ΜΑΤ στη Χαλυβουργία. Μια “συνάντηση” με τον Παναγιωτόπουλο που οργάνωνε η ηγεσία του Σωματείου κατέληξε σε κατάληψη του Υπουργείου Αμυνας με τον αρχηγό του στρατού να προσπαθεί να “νουθετήσει” τους απεργούς με την ντουντούκα πριν τους στείλει τα ΜΑΤ. Στη μετωπική αντιπαράθεση που ακολούθησε ο Δένδιας αναγκάστηκε να αφήσει ελεύθερους τους συλληφθέντες, την ίδια στιγμή που έξω από τη ΓΑΔΑ συγκεντρώνονταν συμπαραστάτες από τα Ναυπηγεία Ελευσίνας, τον Αγιο Σάββα και το Ελπίς. Η κατάληψη του υπουργείου δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά η κορύφωση ενός απεργιακού σκληρού αγώνα σχεδόν ενός χρόνου που δίνουν οι εργαζόμενοι των Ναυπηγείων, έχοντας καταργήσει στην πράξη την προσπάθεια της εργοδοσίας να επιβάλει δουλειά μια μέρα στη βδομάδα σταματώντας κάθε εργασία μέσα στο Ναυπηγείο.

Το 2012, αναμφίβολα, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, για ακόμα μια φορά στην μεγάλη ιστορία της, αναδείχθηκε η ναυαρχίδα του κινήματος ενάντια στις “διαθεσιμότητες” – απολύσεις, συμπαρασύροντας μαζί και τους εργαζόμενους στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα. Η συνέχιση των καταλήψεων και των απεργιών, ένα ολόκληρο μήνα μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου έστειλε καθαρό μήνυμα στην κυβέρνηση – που ακόμα μέσω Μανιτάκη αρνείται ότι οι διαθεσιμότητες θα γίνουν απολύσεις – ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να ακυρώσει στην πράξη μνημόνια και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Οτι άλλο είναι να αποφασίζεις και άλλο να υλοποιείς.

Και βέβαια, τα νοσοκομεία. Η επιδίωξη της κυβέρνησης και της τρόικας 661 κλινικές και τμήματα δημοσίων νοσοκομείων να έχουν κλείσει μέχρι το τέλος του 2012, δεν κατάφερε στις περισσότερες περιπτώσεις να εφαρμοστεί στην πράξη συναντώντας μαζική και σθεναρή αντίσταση. Οι εργαζόμενοι στο Γενικό Νοσοκομείο Πατησίων, ένα μικρό νοσοκομείο στο κέντρο της Αθήνας βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα συμπαρασύροντας και άλλους εργαζόμενους να μην παραδοθούν, αλλά να το παλέψουν, καταφέρνοντας να κρατήσουν το νοσοκομείο ανοιχτό. Το “κανένας μόνος του” έγινε πράξη στα νοσοκομεία καθώς μικρές πρωτοβουλίες συντονισμού που ξεκινούσαν από τα σωματεία κατέληξαν να παρασύρουν σύσσωμες τις κοινωνίες σε πάνδημα ογκώδη τοπικά συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, καταλήψεις συμβουλίων στη Λήμνο, στο Λασίθι, την Ικαρία, την Κάρυστο, το Μεσολόγγι και αλλού ενάντια στις συγχωνεύσεις.

Οι αγώνες της εργατικής τάξης, που τον τελευταίο χρόνο οδήγησαν σε κορυφώσεις όπως οι παραπάνω, απέκτησαν και διεθνή έκφραση. Στις 14 Νοέμβρη συνέβη κάτι πρωτόγνωρο ιστορικά: μια διεθνής μέρα πανεργατικής απεργίας, με εκατομμύρια απεργούς και διαδηλωτές να βγαίνουν ορμητικά στους δρόμους της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Κύπρου, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις στη Γαλλία, την Βρετανία, τη Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Η 14Ν ήταν η αντανάκλαση της τεράστιας πίεσης των συντονισμών και των προχωρημάτων που έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται από τα κάτω, σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιρλανδία, αλλά κατά κύριο λόγο στην Ελλάδα.

Η ΓΣΕΕ είχε ανακοινώσει αρχικά 24ωρη απεργία στις 14Ν. Επί μήνες, για τον Παναγόπουλο, στις συνεδριάσεις και στις συνεντεύξεις τύπου, η οργάνωση μιας πανευρωπαϊκής απεργίας ήταν η μόνιμη απάντηση στο ερώτημα της κλιμάκωσης «μετά τις πανεργατικές τι;» Όμως, η 14Ν αντί να λειτουργήσει εκτονωτικά κατέληξε να είναι το επόμενο βήμα κλιμάκωσης μετά την 48ωρη απεργία 6,7 Νοέμβρη. Γι' αυτό, ο Παναγόπουλος έτρεξε στα γρήγορα να την υποβαθμίσει σε «τρίωρη στάση», θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να βάλει τέλος στην απειλή της απεργίας διαρκείας και μετά την ψήφιση του μνημονίου που εκείνες τις μέρες άρχισε να γενικεύεται επικίνδυνα:

Το Νοέμβρη, το σύνθημα «ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ απεργία διαρκή», που εδώ και τρία ολόκληρα χρόνια συγκλονίζει τους δρόμους, έφθασε επιτέλους και στα «μεγάλα σαλόνια». Τέθηκε με τη μορφή της πρότασης για πολιτικής γενικής απεργίας διαρκείας από τις Παρεμβάσεις στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ (όπου οι Παρεμβάσεις έχουν μόνο 4 συμβούλους) για να πάρει 10 ψήφους και ανάγκασε τη ΔΑΚΕ να προτείνει γενική απεργία για όλες τις μέρες που το μνημόνιο θα είναι στη Βουλή. Πρόταση για απεργία διαρκείας έκαναν στη ΓΣΕΕ η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και το Συνδικάτο του ΜΕΤΡΟ. Δεν ήταν πια, η αντικαπιταλιστική αριστερά, αλλά μεγάλα συνδικάτα και ομοσπονδίες όπως η ΓΕΝΟΠ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ και η ΟΕΝΓΕ που καλούσαν τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας.

Η γενίκευση του αιτήματος για απεργιακή κλιμάκωση τους πρώτους μήνες του φθινοπώρου ήταν αποτέλεσμα βασικά δύο πραγμάτων. Από τη μια της αυθόρμητης διάθεσης της εργατικής τάξης να συγκρουστεί και να προστατέψει το δικαίωμα στη δουλειά και στη ζωή της που μεταφράστηκε σε δεκάδες απεργίες και καταλήψεις διαρκείας (στην Χαλυβουργία, στο τμήμα Ντιφένς της Ιντρακόμ, στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, στην ΑΤΕ, στους ΟΤΑ και σε πολλούς άλλους μικρότερους χώρους). Και από την άλλη, της συνειδητής προσπάθειας της οργάνωσης του αγώνα από τα κάτω για να ξεπεραστούν οι συντηρητικές ηγεσίες είτε μέσα στα πρωτοβάθμια – είτε στα δευτεροβάθμια όργανα, στις ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα.

Τα βήματα του συντονισμού

Παράλληλα με το αίτημα για απεργία διαρκείας γενικεύθηκε και η ανάγκη για να μονιμοποιηθούν οι παλιότεροι και να υπάρξουν καινούργιοι συντονισμοί. Η παναττική 24ωρη πανεργατική, απεργία που κάλεσαν από κοινού όλα τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής στις 17 Γενάρη 2012 ήταν το πρώτο παράδειγμα της χρονιάς που πέρασε. Προέκυψε μετά από το πιεστικό αίτημα των απεργών της Χαλυβουργίας, του Αλτερ, της Ελευθεροτυπίας, της Αλάπις, του Ερρίκος Ντυνάν, των ‘υπό κατάργηση' οργανισμών του Δημοσίου και μιας σειράς άλλων χώρων εργασίας, να υπάρξει συντονισμένη και συνολική απάντηση στις επιθέσεις εργοδοτών και κυβέρνησης. Ακολούθησε ο συντονισμός των εργαζόμενων στα ΜΜΕ κάτω που κατέληξε στη μεγάλη συναυλία συμπαράστασης στο Περιστέρι στις 30 Γενάρη.

Στα τέλη του Οκτώβρη, πάνω από 30 σωματεία και συνδικάτα από χώρους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα απηύθηναν κάλεσμα για συνέχιση μετά την πανεργατική απεργία στις 6-7 Νοέμβρη με απεργία διαρκείας, καταλήψεις και μαχητικές διαδηλώσεις μέχρι την ανατροπή της κυβέρνησης. Το κάλεσμα βγήκε μετά από μαζική σύκεψη στο ΕΚΑ την οποία άνοιξαν από κοινού οι εκπρόσωποι των σωματείων στο ΜΕΤΡΟ, το Δήμο Νέας Ιωνίας, τον Αγιο Σάββα, το Αττικό, τη ΣΕΠ ΔΕΗ και τον Σύλλογο Δασκάλων Αριστοτέλης.

Στη διάρκεια της χρονιάς ο Συντονισμός που έχει στηθεί γύρω από το νοσοκομείο του Αγιου Σάββα γίνεται μόνιμος με τακτικές συσκέψεις και τη συμμετοχή σωματείων, εκλεγμένων συνδικαλιστών, απεργιακών επιτροπών και απλών εργαζόμενων από τα δημόσια νοσοκομεία και την ψυχική υγεία. Οι κινητοποιήσεις που προτείνει αναγκάζουν τις ηγεσίες σε ΠΟΕΔΗΝ και ΟΕΝΓΕ στο τέλος να τις καλύψουν και πολλές φορές να τις διευρύνουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση της 30 Νοέμβρη του 2012 όταν με πρωτοβουλία καταρχήν του Σωματείου του νοσοκομείου Ικαρίας και του Συντονισμού του Αγιου Σάββα, δέκα νοσοκομεία διαδηλώνουν μαζί στην Αθήνα (της Πρέβεζας, του Μεσολογγίου, της Νάξου, της Ικαρίας και αρκετά αθηναϊκά) ενάντια στις συγχωνεύσεις με την ΠΟΕΔΗΝ να καλεί τελικά στην κινητοποίηση.

Η ψήφιση του 3ου μνημονίου, άνοιξε το ζήτημα της άμεσης εφαρμογής των μέτρων με πρώτο αυτό της διαθεσιμότητας. Οι τοπικοί συντονισμοί που αναπτύσσονται στα σωματεία των ΟΤΑ στη Θεσσαλονίκη, την Ανατολική Αττική και τα Βόρεια της Αθήνας και αναλαμβάνουν δράση σπρώχνουν την ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ να κλιμακώσει σε ένα μήνα απεργιών και καταλήψεων. Πλούσιοι συντονισμοί αναπτύσσονται, ανάμεσα σε εργασιακούς χώρους που σε παλιότερους καιρούς θα τους χαρακτήριζαν «άσχετους» μεταξύ τους.

Στα τέλη του Νοέμβρη μια σειρά σωματεία και φορείς των περιοχών Αιγάλεω, Αγίας Βαρβάρας και Χαϊδαρίου πραγματοποιούν συντονισμό όπου συμμετέχουν ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Αιγάλεω και Χαϊδαρίου, ο Σύλλογος Εργαζομένων στο Αττικό Νοσοκομείο, η Β’ ΕΛΜΕ Δυτ. Αττικής, ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού ΤΕΙ Αθήνας, η Επιτροπή Εργαζομένων Αορίστου Χρόνου στο Δήμο Αιγάλεω, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, φοιτητές από ΤΕΙ Πειραιά και Αθήνας, εργαζόμενοι από το χώρο της Ιδιωτικής Υγείας. Στα Χανιά, στις 23/11 έπειτα από πρωτοβουλία του Συλλόγου Δασκάλων και νηπιαγωγών πραγματοποιήθηκε σύσκεψη συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων του νομού στην κατεύθυνση της απεργιακής κλιμάκωσης. Στην Αθήνα λειτουργεί ο συντονισμός στο Δημόσιο με εργαζόμενους από όλο το δημόσιο – υπουργεία, ΑΕΙ-ΤΕΙ, δήμους. Ανάλογοι συντονισμοί λειτουργούν, με κέντρο τους εργαζόμενους σε ΑΕΙ-ΤΕΙ στα Γιάννενα και με κέντρο τους εργαζόμενους στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση στο Ηράκλειο, στην Κρήτη.

Οι συντονισμοί που προέκυψαν είτε εντελώς από τα κάτω στα πρωτοβάθμια σωματεία είτε με τη συμμετοχή ή πρωτοβουλία δευτεροβάθμιων οργανώσεων κάτω από την πίεση της βάσης, λειτούργησαν προωθητικά όταν μετατράπηκαν σε συγκεκριμένα βήματα. Κάθε φορά που η βάση και τα πιο προχωρημένα κομμάτια του κινήματος μπήκαν μπροστά για να μετατρέψουν τους συντονισμούς σε πραγματικά απεργιακά βήματα, αξιοποιώντας ακόμα και την αγωνιστική προσαρμογή των γραφειοκρατών, ωφελημένο βγήκε το από τα κάτω και όχι οι τρίπλες των τελευταίων.

Συνελεύσεις από τα κάτω

Καταλύτης για το μέχρι που μπορεί να πάει ένας αγώνας αναδείχθηκε η δυνατότητα της βάσης να αποφασίζει και να οργανώνει η ίδια. Ακόμα και μέχρι το 2010, με εξαίρεση κάποιους χώρους του δημοσίου, οι γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς ήταν κάτι που είτε συνέβαινε λίγο πριν τις εκλογές των σωματείων, είτε συνέβαινε «συμβουλευτικά», πχ ενόψει της υπογραφής ΣΣΕ ή μιας επερχόμενης επίθεσης, είτε δεν συνέβαινε καθόλου. Σήμερα, αυτή η εικόνα έχει αλλάξει.

Η αλλαγή βγάζει μάτια στον ιδιωτικό τομέα. Στη Χαλυβουργία, όπου για δεκαετίες δεν είχε γίνει απεργία, επί μήνες οι απεργοί αποφάσιζαν σε τακτικές γενικές συνελεύσεις τη συνέχιση. Οι γενικές συνελεύσεις γίνονται αναπόσπαστο στοιχείο του αγώνα σε μια σειρά αγώνες – στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, στο τμήμα Ντιφένς στην Ιντρακόμ, στην Αλάπις, στη Phone Marketing, στη Νotos Company, στα Μετρόπολις, στην Ελευθεροτυπία και σε δεκάδες άλλους χώρους, όπου πριν δεν υπήρχαν καν σωματεία ή αλλού λειτουργούσαν εντελώς γραφειοκρατικά. Μεγάλες ανατροπές συμβαίνουν και σε χώρους – με μεγάλη συνδικαλιστική παράδοση μεν, αλλά με ισχυρή συνδικαλιστική γραφειοκρατία δε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα από αυτήν την άποψη είναι η δεκαήμερη απεργία των εργαζόμενων στην Αγροτική Τράπεζα, το καλοκαίρι όταν ο Σαμαράς αποφάσισε να την ξεπουλήσει στο Σάλλα και να ανοίξει από εκεί την επίθεση των ιδιωτικοποιήσεων. Η συνδικαλιστική ηγεσία από την πρώτη κιόλας στιγμή είχε συμβιβαστεί με το γεγονός της ιδιωτικοποίησης, δεν ήθελε καμιά απεργία πέραν από μια συμβολική και το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να εξασφαλίσει «δεσμεύσεις» από κυβέρνηση και Σάλλα ότι δεν θα θιγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων στη νέα κατάσταση. Απέναντι σε αυτήν την στάση ξεδιπλώθηκε από την πρώτη κιόλας μέρα της απεργίας μια μαζική ανταρσία της βάσης που απαίτησε γενική συνέλευση – κάτι που είχε να γίνει πάρα πολλά χρόνια στην ΑΤΕ – και αφού κόλλησε στον τοίχο την ηγεσία, επέβαλλε το ξεκίνημα της απεργίας.

Εργαζόμενοι έφθαναν στη γενική συνέλευση σαν εκπρόσωποι υποκαταστημάτων της ΑΤΕ μεταφέροντας τη γνώμη των συναδέλφων τους. Η ενεργοποίηση της βάσης στις γενικές συνελεύσεις σήμανε αναβάθμιση της οργάνωσης της απεργίας. Η κατάληψη του Μηχανογραφικού με μαζική περιφρούρηση παρέλυσε τις συναλλαγές της τράπεζας. Σε πολλές από τις πόλεις και κωμοπόλεις της επαρχίας, οι εργαζόμενοι έγιναν κέντρο αντίστασης έχοντας τη συμπαράσταση των αγροτών και των τοπικών κοινωνιών. Ακόμα και το κλείσιμο της απεργίας δεν ανακοινώθηκε από κάποια τηλεόραση, όπως θα συνέβαινε πολύ εύκολα παλαιότερα, αλλά πέρασε μέσα από μια γενική συνέλευση, όπου το κλείσιμο της απεργίας στο όνομα του 'ρεαλισμού' πρότειναν δυστυχώς οι παρατάξεις της αριστεράς, με εξαίρεση την αντικαπιταλιστική αριστερά.

Σε χώρους με παράδοση της οργάνωσης από τα κάτω, όπως οι ΟΤΑ ή τα νοσοκομεία, οι γενικές συνελεύσεις γίνονται κυρίαρχο χαρακτηριστικό και συνοδεύονται από τη δημιουργία απεργιακών επιτροπών και επιτροπών βάσης που παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο ώστε αυτά που αποφασίζονται στις γενικές συνελεύσεις να μπορούν να υλοποιούνται. Στα νοσοκομεία, είναι το πιο μαχητικό δίκτυο των 15, 20, 50 εργαζομένων ανάλογα με το μέγεθος και την περίσταση, που συνεδριάζουν στο Αγλαϊα Κυριακού για να οργανώσουν την πρόσφατη απεργία στις 19 Δεκέμβρη, που γιουχάρουν τους εκπροσώπους της τρόικας στο Αττικό, που πετάνε έξω τους χρυσαυγίτες από το Θριάσιο όταν πάνε να οργανώσουν «αιμοδοσία μόνο για έλληνες». Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα πιο μαχητικά κομμάτια έχουν γίνει ο στόχος της πιο χυδαίας προπαγάνδας, αλλά και της καταστολής από την πλευρά της κυβέρνησης. Η εικόνα του απεργού που μπαίνει μέσα στα γραφεία του Δήμου Τρικκαίων και απαιτεί από τους συναδέλφους του να απεργήσουν γίνεται διήμερη είδηση στα κανάλια που εξισώνουν τη “βία” του απεργού με τη βία της Χρυσής Αυγής!

Πολιτικοποίηση

Είναι αυτές οι αλλαγές που έχουν οδηγήσει και στα πολιτικά προχωρήματα. Μετά το νοσοκομείο του Κιλκίς και την απόφαση της συνέλευσης ότι «μόνες αρμόδιες για το δέον γενέσθαι στα νοσοκομεία της χώρας θα είναι πλέον οι συνελεύσεις των εργαζομένων σε αυτά», το καλοκαίρι ακολούθησαν οι απεργοί στην ΑΤΕ. Με την κατάληψη του μηχανογραφικού μπλόκαραν τη διασύνδεση του συστήματος της ΑΤΕ με την Πειραιώς δείχνοντας στην πράξη έστω και για λίγο πόσο ρεαλιστικό είναι το αίτημα για εργατικό έλεγχο στις τράπεζες και συνολικότερα. Αλλά και στα Ναυπηγεία, ο παρατεταμένος αγώνας έχει ξαναφέρει στο προσκήνιο ζητήματα όπως την πρόταση για εθνικοποίηση των Ναυπηγείων με εργατικό έλεγχο.

Η χρονιά έκλεισε με τους εργαζόμενους στο δημόσιο να εμποδίζουν επί δύο μήνες την αποστολή των λιστών για τη διαθεσιμότητα οδηγώντας τα σχέδια της κυβέρνησης σε καθυστέρηση και αδιέξοδο. Το ζήτημα του εργατικού ελέγχου βρέθηκε στο κέντρο της συζήτησης σε μια σειρά κινητοποιήσεις (ανάλογα με την περίσταση με μικρότερη ή μεγαλύτερη διάρκεια και επιτυχία) από τον Αλτερ και την Ελευθεροτυπία στην Αθήνα μέχρι τη Βιομετ στη Θεσσαλονίκη και τη Δωδώνη στα Γιάννενα.

Τα πολιτικά προχωρήματα έχουν εκφραστεί με το γεγονός ότι μια σειρά από εργασιακοί χώροι έχουν πρωτοστατήσει στον αντιφασιστικά-αντιρατσιστικό αγώνα. Στα νοσοκομεία οι γιατροί και οι εργαζόμενοι έκαναν σμπαράλια την προσπάθεια της Χ.Α να στήσει «αιμοδοσία για έλληνες» με άμεσες κινητοποιήσεις εργαζομένων και αποφάσεις σωματείων και ομοσπονδιών. Στους ΟΤΑ τα σωματεία αρνήθηκαν να στείλουν λίστες με τα παιδιά των μεταναστών που είναι σε παιδικούς σταθμούς – λίστες τις οποίες ζήτησε καθ’ υπόδειξη της Χ.Α η κυβέρνηση Σαμαρά. Σε χώρους του ιδιωτικού τομέα, από τον Παπουτσάνη μέχρι τους οικοδόμους, όπου οι χρυσαυγίτες προσπάθησαν να στήσουν ‘γραφεία ευρέσεως εργασίας για έλληνες’, τα συνδικάτα τους έδιωξαν και τους κατήγγειλαν.

Το 2012, οι εργαζόμενοι στα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους δήμους έστειλαν το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να ανεχθούν κανενός είδους ρατσιστική διάκριση. Μαζί με τους αγώνες ενάντια στο μνημόνιο και τη διάλυση που φέρνει στο κράτος πρόνοιας άνοιξαν και τα ζητήματα του αγώνα ενάντια στην καταπίεση των γυναικών. Οι γυναίκες των χαλυβουργών βρέθηκαν επί μήνες συμμετέχοντας ενεργά στην πρώτη γραμμή της απεργίας. Στον Αθήνα 9,84 οι εργαζόμενοι βρέθηκαν σύσσωμοι ενάντια στην μεταφορά ανύπαντρης μητέρας στη νυχτερινή ζώνη, επειδή υπερασπίστηκε την απεργία των δημοσιογράφων. Οι γυναίκες της ΟΤΟΕ, που πρόσφατα πραγματοποίησαν το συνέδριό τους είναι ένα μικρό κομμάτι των εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών που πλημμυρίζουν τα συλλαλητήρια σε κάθε πανεργατική απεργία.

Εκλογική έκφραση

Τέλος, το 2012 ήταν η χρονιά που τα οργανωτικά και πολιτικά προχωρήματα εκφράστηκαν πλέον και επίσημα μέσα από την ελεύθερη πτώση της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ και την εκρηκτική άνοδο των παρατάξεων της Αριστεράς στις εκλογές σε σωματεία, ομοσπονδίες και συνδικάτα. Στην εκπαίδευση, σε αρκετές ΕΛΜΕ και διδασκαλικούς συλλόγους οι Παρεμβάσεις που πρόσκεινται στην αντικαπιταλιστική αριστερά κατάφεραν να πάρουν ακόμα και την απόλυτη πλειοψηφία, ενώ το ίδιο έχει συμβεί σε σωματεία πολλών νοσοκομείων.

Σίγουρα αυτά τα βήματα ή και άλματα δεν έχουν γίνει παντού και δεν είναι παντού τα ίδια. Η ανάπτυξη του από τα κάτω σε καμιά περίπτωση δεν έχει σημάνει ότι οι γραφειοκράτες έχουν χάσει τη δυνατότητα να επιβάλουν τον ανασταλτικό ρόλο στους αγώνες. Πέρα από τον έλεγχο της πλειοψηφίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία εξακολουθεί να μπλοκάρει τους αγώνες, όπως πχ των εκπαιδευτικών που ξεκίνησαν τη σχολική χρονιά με εξαγγελίες για απεργιακή κλιμάκωση τον Σεπτέμβρη, που η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ μπλόκαραν συνειδητά.

Το 2013 ξεκινάει με μια σειρά από μέτωπα να βρίσκονται σε εξέλιξη ενάντια στις απολύσεις, τις περικοπές, τις μειώσεις μισθών, την απλήρωτη εργασία, τις συγχωνεύσεις και τα κλεισίματα υπηρεσιών, σχολείων, σχολών και νοσοκομείων – και βέβαια το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων που μόλις τώρα αρχίζει. Τα μηνύματα που έχει στείλει με τους αγώνες της τα τρία τελευταία χρόνια η εργατική τάξη στην Ελλάδα δείχνουν ότι συνεχίζει να παλεύει με όλο και περισσότερο πείσμα τα μνημόνια και τις ξένες και ντόπιες τρόικες, την ίδια στιγμή που η κρίση και η αντίσταση γενικεύεται στην Ευρώπη.

Το μήνυμα αυτό δεν το πήραν μόνο οι τρόικες, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που πέτυχε στις πρόσφατες να κερδίσει την ψήφο ενός μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης που τον έφερε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από τη γραμμή «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» του καλοκαιριού, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγκαστεί να στηρίξει πλήθος εργατικών κινητοποιήσεων που δεν συμμερίζονται καθόλου το σεβασμό του Παπαδημούλη και του Σταθάκη στους αστικούς «θεσμούς». Για ακόμα μια φορά η εργατική τάξη βρέθηκε πολύ πιο μπροστά από το κόμμα που εκλογικά την εκφράζει, κατεβαίνοντας στους δρόμους και τις απεργίες και δίνοντας τη δική της απάντηση στη καταστροφική λογική του “ώριμου φρούτου”.

Οι εμπειρίες αυτών των αγώνων, με τις πικρές ήττες της και τις μικρές νίκες που τις συνοδεύουν, αλλάζουν την εργατική τάξη. Καθήκον της Αριστεράς είναι να στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο αυτούς τους αγώνες, βοηθώντας τους να νικήσουν: ξεπερνώντας τα εμπόδια που θέτει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ξεπερνώντας την αναμονή που καλλιεργούν οι εκλογικές αυταπάτες μιας επερχόμενης αριστερής κυβέρνησης. Οργανώνοντας από τα κάτω τους αγώνες. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινείται η Συνάντηση Εργατικής Αντίστασης που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή πολλών από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες το τελευταίο διάστημα.

Αλλά και αναδεικνύοντας το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης που προτείνει στο κίνημα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: τη στάση πληρωμών, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ και την ευρωζώνη, την κρατικοποίηση των τραπεζών και όλων των επιχειρήσεων που κλείνουν με εργατικό έλεγχο, την κατάργηση των απολύσεων – το πρόγραμμα δράσης που αποτελεί τη μόνη διέξοδο για να βγάλουμε έγκαιρα από το λαιμό μας τη θηλιά που αρχίζει να μας πνίγει.