Οι ισχυρισμοί του Παπαδήμου ότι η ώρα των εκλογών έρχεται επειδή «η κυβέρνησή ολοκλήρωσε το έργο που της ανατέθηκε» είναι μια προσπάθεια όλων αυτών των τροϊκανών να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Πρώτα απ’ όλα γιατί ακόμη και οι ίδιοι ομολογούν ότι το «έργο» έχει πολλά περισσότερα επεισόδια μπροστά του με νέα πακέτα βάρβαρων μέτρων ήδη από τον Ιούνιο και διαρκείς εκβιασμούς με κάθε δόση. Αλλά πάνω απ’ όλα γιατί στις 12 Φλεβάρη η εργατική τάξη έδειξε ότι η ζωή της συγκυβέρνησης είναι μετρημένη.

Ο δρόμος προς τις εκλογές άνοιξε, λοιπόν, αναγκαστικά και τώρα τα επιτελεία των καπιταλιστών μέσα κι έξω από την Ελλάδα ανησυχούν ότι στο τέρμα του δεν βρίσκεται η πολυπόθητη γι’ αυτούς πολιτική και οικονομική σταθερότητα που θα εξασφαλίσει ότι οι τραπεζίτες θα εισπράττουν απρόσκοπτα τα τοκοχρεολύσιά τους. Φοβούνται ότι ο κόσμος που έκανε 17 Πανεργατικές απεργίες και αμέτρητες συγκρούσεις από τις πύλες των χώρων δουλειάς μέχρι το Σύνταγμα και τα σκαλοπάτια της Βουλής θα χρησιμοποιήσει τις κάλπες για να αποκεφαλίσει τους αρχιτέκτονες των Μνημονίων. Όχι μόνο τον Παπανδρέου του πρώτου Μνημόνιου που είναι ήδη παρελθόν, αλλά και το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου που παριστάνει ότι το δεύτερο είναι καλύτερο.

Αυτοί έχουν κάθε λόγο να φοβούνται και εμείς έχουμε κάθε λόγο να επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους. Και μόνο η εικόνα των δημοσκοπήσεων που δείχνουν το άθροισμα της Αριστεράς πλησιάζει το 40% τους προκαλεί πανικό. Ακόμη και η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, την οποία καλοπιάνουν με κάθε τρόπο σαν το «υπεύθυνο τμήμα» της Αριστεράς, αναγκάζεται μέσα σε αυτές τις συνθήκες να δηλώνει ότι αρνείται κυβερνητική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Είναι ρεαλιστικό ότι αυτό το μαζικό αριστερόστροφο ρεύμα μπορεί να αφήσει τους τροϊκανούς ξεκρέμαστους, χωρίς στηρίγματα.

Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για εφησυχασμό. Θα χρειαστεί να πάμε σε αυτή τη μάχη συγκροτημένα, όπως πάνε οι εργάτες σε κάθε μάχη, σε κάθε απεργία, κατάληψη, συλλαλητήριο με τα καλύτερα οργανωμένα κομμάτια μπροστά. Δεν είναι ώρα για αποχές και ψηφοδέλτια διαμαρτυρίας. Είναι ώρα συσπείρωσης γύρω από την αντικαπιταλιστική αριστερά, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Γιατί χρειαζόμαστε την Αριστερά που δίνει προτεραιότητα στο δρόμο του αγώνα σε σύγκριση με τον κοινοβουλευτικό δρόμο και γι’ αυτό επέμενε και επιμένει για τη συνέχιση των αγώνων, για την οργάνωσή τους από τα κάτω, για την κλιμάκωση μέχρι τη νίκη. Μαυρίζουμε τα κόμματα των Μνημόνιων αλλά δεν έχουμε αυταπάτες ότι τα βάρβαρα μέτρα των καπιταλιστών θα κριθούν στη Βουλή: θα κριθούν στα εργατικά μετερίζια και γι’ αυτό οργανώνουμε από τώρα τη συνέχεια της εργατικής αντίστασης.

Παράλληλα, θέλουμε την Αριστερά της αντικαπιταλιστικής προοπτικής. Απέναντι στους εκβιασμούς και τις κινδυνολογίες των διάφορων Σόιμπλε και των ντόπιων φίλων τους που ταυτίζουν την Αριστερά με την καταστροφή, χρειαζόμαστε τις ξεκάθαρες απαντήσεις του αντικαπιταλισμού, της διαγραφής του χρέους, της κρατικοποίησης των τραπεζών και της επιβολής του εργατικού έλεγχου πάνω σε κάθε κερδοσκόπο της οικονομίας και της πολιτικής.

Έτσι μπορούμε να φτάσουμε στη νίκη. Εμπρός να κάνουμε τους εφιάλτες τους πραγματικότητα, να βρουν μπροστά τους εκλογές ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ.