Η κυβέρνηση προσπάθησε από το καλοκαίρι μέχρι και τώρα να παρουσιάσει μια εικόνα σιγουριάς και σκυθρωπής αυτοπεποίθησης. Το Μνημόνιο «δουλεύει», οι αντιδράσεις κατακερματίζονται και ξεπερνιούνται, λίγο ακόμα και θα βγούμε στο ξέφωτο της ανάκαμψης. Η βεβαιότητα δεν ήταν ποτέ ειλικρινής και όσο πλησίαζαν οι εκλογές μετατρεπόταν σε κρύο ιδρώτα για τα κυβερνητικά επιτελεία.

Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να υπόσχεται ανάκαμψη από το 2012, αλλά προς το παρόν η οικονομία βουλιάζει, η ανεργία φθάνει τον εφιαλτικό αριθμό του 1.000.000 και η συζήτηση για παράταση του Μνημονίου και στην επόμενη δεκαετία δίνει και παίρνει. Ο Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι οι εκλογές της 7 Νοέμβρη θα είναι δημοψήφισμα, πρώτα το είπε για τον «Καλλικράτη» κατόπιν συνολικά για την κυβέρνησή του. Όπως κι έγινε. Βγήκε και σε διακαναλική για να θέσει το δίλημμα με ή κατά του Μνημονίου. Δεν τα κατάφερε.

Αποφασιστικός παράγοντας στην κρίση και την θεαματική φθορά της κυβέρνησης ήταν το εργατικό κίνημα που έχει ξεσηκωθεί ενάντια στις επιθέσεις του Μνημονίου. Παρά τις περί του αντιθέτου θριαμβολογίες, από το στρατόπεδο της κυβέρνησης ή θρηνωδίες – από το στρατόπεδο της αριστεράς – αυτό το κίνημα όχι μόνο δεν έχει «χάσει τον πρώτο γύρο» αλλά παίρνει ταχύτητα για τον δεύτερο.

Aπό το Mάη στη ΔΕΘ

Η γενική απεργία της 5ης Μάης ήταν ένας ιστορικός σταθμός του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Από άποψη αριθμών ήταν η μεγαλύτερη εργατική διαδήλωση από την πτώση της χούντας το 1974. Από άποψη μαχητικότητας ξεπερνούσε κατά πολύ ό,τι έχουμε δει για πολλά χρόνια. Από άποψη σύνθεσης, έκφραζε όλο φάσμα της εργατικής τάξης: από τα «ρετιρέ» των πρώην ΔΕΚΟ μέχρι τα «υπόγεια» των μεταναστών από την Σενεγάλη, από τα δυνατά συνδικάτα των συγκοινωνιών μέχρι ανοργάνωτο κόσμο.

Η 5 Μάη είχε και παρελθόν και συνέχεια. Δεν ήταν μια έκρηξη οργής απλά ενός κόσμου που ένιωθε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Υπήρχαν αγωνιστές και κομμάτια ολόκληρα εργαζόμενων που δούλεψαν για να φτάσουμε στην έκρηξη, κόντρα στα εμπόδια που έβαζε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Αν δεν είχε προηγηθεί η «γενική απεργία από τα κάτω» της 17 Δεκέμβρη 2009, δεν θα είχε αναγκαστεί η συνδικαλιστική ηγεσία να κηρύττει απεργίες τον Φλεβάρη ενάντια στο «πρόγραμμα σταθεροποίησης». Το «Μνημόνιο» συνάντησε εργατικά κομμάτια που ήδη βρίσκονταν σε τροχιά σύγκρουσης με την κυβέρνηση.

Το Μνημόνιο και το ασφαλιστικό που ψήφισε τον Ιούλη η κυβέρνηση έβγαλε ποτάμια εργατών και εργατριών στην απεργία και την διαδήλωση. Η συνέχεια ήταν η μεταφορά των μαχών στους διάφορους χώρους και κλάδους.

Μέσα στο καλοκαίρι είχαμε πενθήμερη απεργία νοσοκομειακών γιατρών, απεργίες στον ΟΣΕ και στις αστικές συγκοινωνίες και άλλες μάχες. Για πρώτη φορά τα συνδικάτα των συγκοινωνιών συντονίζονται και διαδηλώνουν μαζί στις 17 Ιούλη. Έκαναν κοινή στάση εργασίας και διαδήλωση στις 8 Σεπτέμβρη.

Ο συντονισμός των συγκοινωνιών είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Λόγω της δύναμής τους καταρχήν. Είναι συνδικάτα που μπορούν να παραλύσουν κυριολεκτικά το Λεκανοπέδιο της Αττικής. Λόγω του πολιτικού τους βάρους, βρίσκονται στο στόχαστρο των επιθέσεων του Μνημονίου, με τις ιδιωτικοποιήσεις και την λεγόμενη «απελευθέρωση» που προωθεί στις πρώην ΔΕΚΟ. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους, αυτά τα σωματεία και ο συντονισμός τους έχουν βρεθεί στο στόχαστρο όλων των μηχανισμών που μπορεί να επιστρατεύσει η κυβέρνηση. Αντιμετώπίζουν μόνο τις συκοφαντίες των Πρετεντέρηδων ούτε απλά τις δικαστικές απαγορεύσεις. Γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να ανατραπούν πρόεδροι και διοικήσεις που «το παρακάνουν» με απεργίες. Τέτοιες προσπάθειες έγιναν στο Μετρό πρόσφατα. Είναι μάχη να μην περάσουν, να προχωρήσει ο απεργιακός συντονισμός και να δυναμώσει η οργάνωση της βάσης.

Η διαδήλωση της ΔΕΘ στις 11 Σεπτέμβρη έδειξε πως ούτε η αγανάκτηση έχει καταλαγιάσει ούτε η διάθεση για μάχη έχει υποχωρήσει. Η αστυνομία έδωσε έναν αριθμό 20.000 διαδηλωτών που προφανώς ήταν υποτιμημένος. Οι σιδηροδρομικοί μαζί με μεγάλες αντιπροσωπείες από τα σωματεία των αστικών συγκοινωνιών της Αττικής, εργάτες από εργοστάσια που βρίσκονται αντιμέτωποι με απολύσεις ή περικοπές μισθών, φοιτητές με τα πανό των συλλόγων τους.

Το απεργιακό κίνημα

Τις ίδιες μέρες, ο Παναγόπουλος, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έσπευσε να ρίξει ανοιχτά το βάρος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην υπηρεσία της κυβέρνησης και του Μνημονίου. Πρόκειται βέβαια για την περίφημη δήλωση στο πρακτορεία Reuters. Αξίζει να την παραθέσουμε εκτενώς γιατί περιλαμβάνει όλα τα επιχειρήματα που πιέζουν κόντρα στις απεργίες: «Εχουμε κάνει τόσες πολλές απεργίες, παρ’ όλα αυτά οι σκληρές πολιτικές, αυτές που προβλέπονται στο Μνημόνιο Ε.Ε.-ΔΝΤ, έχουν εφαρμοστεί και δεν υπάρχουν προφανείς εναλλακτικές λύσεις... Δεν υπάρχουν σχέδια για γενική απεργία στο άμεσο μέλλον... Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν αισθανθεί μεγάλες περικοπές μισθών και την πιο βίαιη επίθεση κατά των δικαιωμάτων τους. Η τακτική και η στρατηγική τους είναι σεβαστή αλλά δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε».

Με άλλα λόγια, ο Παναγόπουλος είπε ότι δεν πρόκειται να κάνει απεργίες γιατί δεν έχουν αποτέλεσμα. Και γιατί στο κάτω-κάτω, το κύριο βάρος των επιθέσεων το δέχονται οι δημόσιοι υπάλληλοι κι όχι ο ιδιωτικός τομέας.

Το πρόβλημα για τον Παναγόπουλο και κατ’ επέκταση για την κυβέρνηση είναι ότι, παρά τις επιθυμίες του και το συστηματικό σαμποτάζ πολλών συνδικαλιστικών ηγεσιών στην αντίσταση, οι απεργίες ξεσπάνε, και μάλιστα παίρνουν νέα χαρακτηριστικά. Ποτέ άλλοτε η συνδικαλιστική ηγεσία δεν είχε ασκήσει τόσο μεγάλες πιέσεις. Η κυβέρνηση κρέμεται με νύχια και με δόντια από τους Παναγόπουλους, αλλά η λαβή αποδεικνύεται πολύ πιο αδύνατη απ’ ότι περίμενε. Ένας από τους παράγοντες που φέρνουν αυτό το αποτέλεσμα, είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα, μέσα από τις μάχες ενάντια στην ΝΔ, την αντίσταση στις επιθέσεις της κρίσης, τη νέα αυτοπεποίθηση κομματιών της τάξης, έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται δίκτυα αγωνιστών-τριών μέσα στους χώρους δουλειάς που προσπαθούν να οργανώσουν τη μάχη. Στον ΔΟΛ για παράδειγμα, ένα τέτοιο δίκτυο πρωτοστάτησε. Η δουλειά που έχουν κάνει για χρόνια οι Financial Crimes συνέβαλε πολύ σ’ αυτό.

Στις 29 Σεπτέμβρη είχαμε μια νέα μίνι-πανεργατική απεργία, ανάλογη με εκείνη της 17 Δεκέμβρη 2009. Αυτή την φορά την ραχοκοκαλιά της απεργίας και της συγκέντρωσης την πρόσφεραν οι σιδηροδρομικοί μαζί με τις αστικές συγκοινωνίες του λεκανοπεδίου, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, στον ΟΛΠ, οι νοσοκομειακοί γιατροί, οι βιβλιοϋπάλληλοι και μια σειρά από πρωτοβάθμια σωματεία. Στις 7 Οκτώβρη είχε απεργία η ΑΔΕΔΥ (με συμμετοχή που έφτασε στο 70% σύμφωνα με τα στοιχεία της). Στις 14 Οκτώβρη πάλι ο ΟΣΕ κατέβηκε σε απεργία.

Μέσα στον Οκτώβρη το απεργιακό κίνημα συνέχιζε να δίνει μάχες στα πιο διαφορετικά σημεία. Στο ΔΟΛ, όπου οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε εξαήμερη απεργία διαρκείας ενάντια στις απολύσεις, αντιμετωπίζοντας απόπειρες τρομοκράτησης και φιμώματος από την πλευρά της εργοδοσίας. Μια απεργία παράνομη, σύμφωνα με τα δικαστήρια, που κάποιες στιγμές οργανώθηκε από τα κάτω, με τις διοικήσεις των Ενώσεων να τρέχουν να καλύψουν τις αποφάσεις της βάσης.

Δεν είναι μόνο ο ΔΟΛ, και τα «Ελληνικά Γράμματα», είναι κι ο Πήγασος, η Απογευματινή, η Ελευθεροτυπία όπου οι εργαζόμενοι δίνουν μάχες ενάντια στις απολύσεις. Πριν δυο χρόνια το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» των Αγγελοπουλαίων είχε πυροδοτήσει την κατάληψη του χώρου από εργαζόμενους και δημοσιογράφους. Τώρα, τέτοιες μάχες μπορούν να απλωθούνε σε όλο το χώρο των ΜΜΕ, καθώς οι κάθε λογής βαρώνοι προχωράνε σε πογκρόμ απολύσεων. Ενας από τους βασικούς μηχανισμούς που στηρίζονται κυβέρνηση και άρχουσα τάξη για να περνάνε τις επιθέσεις ψευδολογώντας ασύστολα, μπορεί να βρεθεί παραλυμένος από τον κόσμο που δουλεύει εκεί.

Οι σκηνές από την επέλαση των ΜΑΤ στην Ακρόπολη για να εκδιώξουν τους «βέβηλους» καταληψίες απλήρωτους συμβασιούχους του ΥΠ.ΠΟ έκαναν τον γύρο του κόσμου. Η «Μάχη της Ακρόπολης» συνεχίζεται. Από μια άποψη, οι σκηνές που διαδραματίζονται εκεί, αποτυπώνουν σε μικρογραφία την κατάσταση της κυβέρνησης. «Εξασφάλισε» τον έλεγχο της Ακρόπολης με τον τρόπο που τον είχε εξασφαλίσει ο Σκόμπι τον Δεκέμβρη του ’44, αυτή τη φορά αντί για αλεξιπτωτιστές την φρουρούν τα ΜΑΤ.

Μια τέτοια κυβέρνηση που χάνει ραγδαία την συναίνεση στην πολιτική της, τρέμει μην βρεθεί μπροστά σε μια γενίκευση της αντίστασης. Το παράδειγμα της Γαλλίας δεν είναι και πολύ μακριά.

Το κεντρικό μέτωπο

Επίσης, συνεχίζονται μια σειρά άλλες μάχες, με κεντρική αυτή των ΔΕΚΟ. Με την προοπτική τα ελλείμματα να πέσουν πάλι έξω (αφού η οικονομική κρίση τσακίζει τα έσοδα του δημοσίου), η κυβέρνηση θέλει να επιταχύνει τις επιθέσεις της. Τα «φιλέτα» του Δημόσιου μπαίνουν για ξεπούλημα, υποτίθεται για να προσελκύσουν νέους επενδυτές και να φέρουν την πολυπόθητη ανάκαμψη. Εν μέσω σεϊχηδων του Κατάρ και Κινέζων γραφειοκρατών, ο Παπανδρέου ακολουθεί την πεπατημένη του Καραμανλή.

Η κυβέρνηση έχει το θράσος να αυξάνει – στο προσχέδιο του προϋπολογισμού – τις δαπάνες για την αποπληρωμή τόκων κατά 30%, εκτοξεύοντάς τα στα 16 δις ευρώ, πεσκέσι στους τραπεζίτες, και επειδή αυτά «δεν φθάνουν» βγάζει στο σφυρί την ακίνητη περιουσία του ΟΣΕ,1 το σύστημα μεταφοράς και διανομής της ΔΕΗ, το νερό (ΕΥΑΘ) και ούτω καθ’ εξής.

Μαζί με την λεηλασία πάει και η προσπάθεια της κυβέρνησης να ξεμπερδέψει για λογαριασμό της άρχουσας τάξης με τα πιο ισχυρά συνδικάτα, με τις μεγαλύτερες κατακτήσεις. Με άλλα λόγια, θέλουν να καταργήσουν Γενικούς Κανονισμούς Προσωπικού, Συλλογικές Συμβάσεις που καθιερώνουν τις εργασιακές σχέσεις τις οποίες θέλει να διαλύσει η άρχουσα τάξη. Ο Λοβέρδος μπορεί να νομοθέτησε τους «μισθούς» των 580 ευρώ και παλιότερα ο Αλογοσκούφης μπορεί να είχε νομοθετήσει την κατάργησή τους στις λεγόμενες ελλειμματικές ΔΕΚΟ, αλλά παρά τις όποιες επιτυχίες, δεν έχουν τα αποτελέσματα που ήθελαν.

Για να το καταφέρει αυτό η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ένα μείγμα συκοφαντιών, διαιρέσεων, προσπάθειας να απομονώσει το ένα συνδικάτο από το άλλο, «πείθοντας» την ηγεσία του να τραβήξει χωριστά το δρόμο των ρεαλιστικών διαπραγματεύσεων και της υπευθυνότητας.

Το σενάριο της Ολυμπιακής Αεροπορίας και της ΟΣΠΑ θέλει να το επαναλάβει και στον ΟΣΕ και στις αστικές συγκοινωνίες και στη ΔΕΗ και αλλού. Οι εργαζόμενοι της Ολυμπιακής συμμετείχαν μαζικά στις απεργίες και τις διαδηλώσεις για το ασφαλιστικό της ΝΔ στα τέλη του 2007-Ανοιξη 2008. Η ηγεσία της ΟΣΠΑ όμως, αφού έκανε μερικές συμβολικές κινητοποιήσεις μπήκε στο διάλογο για να διαπραγματευθεί τους όρους της διάλυσης της εταιρείας. Σήμερα, καλά καλά τις αποζημιώσεις τους δεν έχουν πάρει οι «πρώην εργαζόμενοι της Ολυμπιακής».

Οι «Αριστοκράτες»;

Τα ψέματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση είναι τα ίδια και στις σημερινές περιπτώσεις. Τα «10 δις χρέος του ΟΣΕ» που υποτίθεται «πληρώνουν οι φορολογούμενοι» αποκαλύπτεται ότι τα χρέη τα δημιούργησε ακριβώς η περικοπή της κρατικής επιχορήγησης του σιδηρόδρομου και το σπρώξιμο στο δανεισμό από τους τραπεζίτες. Γι’αυτό ακόμα και αν προχωρήσει το ξεπούλημα, το δημόσιο θα πληρώσει τα χρέη του ΟΣΕ στους δανειστές του.

Δεν είναι μόνο για τον ΟΣΕ που λέει ψέματα η κυβέρνηση. Η προπαγάνδα ότι οι εργαζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ είναι η σύγχρονη «εργατική αριστοκρατία» δίνει και παίρνει. Πρόσφατα το υπουργείο Οικονομικών έδωσε «στοιχεία» για τους μισθούς στις ΔΕΚΟ2 σύμφωνα με τα οποία το μέσος κόστος μισθοδοσίας ανά εργαζόμενο στις 11 πιο ζημιογόνες ΔΕΚΟ ανέρχεται σε 40.772 ευρώ.

Ομως, πρόκειται για λαθροχειρία. Από αυτό το ποσό πρέπει κατ’αρχήν να αφαιρεθεί η ασφαλιστική εισφορά, των εργαζόμενων στα ταμεία τους που φτάνει το 13%. Το ποσό πέφτει θεαματικά στο 35.472 ευρώ. Κατόπιν πρέπει να αφαιρεθεί η φορολογία. Για έναν εργαζόμενο με ένα παιδί αυτό σημαίνει 6.161 ευρώ δηλαδή το ποσό μειώνεται περαιτέρω στα 29.331 (στην πραγματικότητα η φορολογία είναι πολύ μεγαλύτερη). Αν κάνουμε τη διαίρεση καταλήγουμε σε ένα μηνιάτικο 2.093 ευρώ. Αλλά πρόκειται για μέσο όρο βέβαια: συμπεριαλαμβάνονται υπερωρίες, νυχτερινά, ρεπό, κλπ, αλλά ΚΑΙ οι παχυλοί μισθοί των μεγαλοδιευθυντάδων, των μάνατζερ.3

Όπως αναφέρει μια άλλη πηγή: «Η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ένας στους τρεις εργαζόμενους) αμείβεται με καθαρό μηνιαίο εισόδημα από 1.000 έως 1.250 ευρώ. Αντίστοιχα, το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα (1/3) έχει μηνιαίες καθαρές αποδοχές από 750 έως 1 000 ευρώ».4

Αυτός ο κόσμος έχει δώσει σκληρές μάχες, και μπορεί να δώσει ακόμα σκληρότερες. Η πίεση στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματική και πιο άγρια ακριβώς εκεί που η εργατική τάξη είναι πιο οργανωμένη και έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην δύναμή της.

Οι περιγραφές από την τελευταία συνέλευση του σωματείου των εργαζόμενων στην ΕΘΕΛ στις 18 Οκτώβρη είναι χαρακτηριστικές απ’ αυτή την άποψη:

«Από το ξεκίνημα της συνέλευσης το κλίμα ήταν φορτισμένο. Οταν ο πρόεδρος του Συνδικάτου προσπάθησε να αμφισβητήσει την απαρτία της συνέλευσης, η απάντηση ήταν ένα δυνατό παρατεταμένο γιουχάισμα. Το ίδιο συνέβη σχεδόν με κάθε ομιλητή που εκπροσωπούσε το ΔΣ – κύρια από τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και των στηριγμάτων τους – που εστίαζε την ομιλία του στις διαμάχες των παρατάξεων και όχι στο πώς θα απαντήσει αγωνιστικά ο κλάδος στις επιθέσεις. Αντίθετα, κάθε ένας από τους δεκάδες εργαζόμενους που ανέβηκαν στο βήμα για να καταγγείλουν τη συμβιβαστική τακτική του ΔΣ, κέρδιζε χειροκρότημα. “Να μας πείτε τι κάνατε μέχρι σήμερα και τι θα κάνετε από δω και μπρος”, είπε ένας εργαζόμενος και καταχειροκροτήθηκε, “να ακούσουμε τις προτάσεις σας. Μας συκοφαντούν στα κανάλια για υπέρογκους μισθούς και επιδόματα. Να ακούσουμε πώς θα αντιδράσουμε”».5

Στην συγκεκριμένη συνέλευση μπήκε η πρόταση για κλιμάκωση των απεργιών με προοπτική τη διαρκείας και συντονισμό με το Μετρό. Όμως, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει μια σειρά εμπόδια και τρικλοποδιές που μπαίνουν από τα πάνω. Αυτό που χρειάζεται να δυναμώσει είναι το δίκτυο των αγωνιστών που θα προετοιμάζουν αυτές τις μάχες συστηματικά και υπομονετικά. Ένα δίκτυο με μεγαλύτερο μέγεθος και εμπειρία όπως στον ΔΟΛ.

Τι να κάνουμε

Μετά τις εκλογές οι δυνατότητες της κυβέρνησης να ελίσσεται μειώνονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προχωρήσει σε νέες επιθέσεις, όχι μόνο οικονομικές, αλλά και ιδεολογικές, πολιτικές. Κάθε άλλο, οι επιθέσεις θα συνεχιστούν σε συνδυασμό με την πολιτική και οικονομική κρίση.

Αυτό βάζει σημαντικά καθήκοντα στην Αριστερά και στους αγωνιστές του εργατικού κινήματος.

Κάθε εργατικός αγώνας, ακόμα και ο πιο μαχητικός, αντιμετωπίζει την σκληρή πραγματικότητα μιας κοινωνίας όπου την δύναμη την έχουν οι από πάνω. Είναι οργανωμένοι, δικτυωμένοι, με τα κονδύλια να εξαγοράσουν, με τα σκυλιά τους έτοιμα να χτυπήσουν, με τα ΜΜΕ στο πλευρό τους. Όλοι ξέρουν τι σημαίνει να μείνουν άνεργοι άμα χάσουν τη μάχη. Άρα, τα στοιχήματα είναι μεγάλα.

Η παρέμβαση ώστε κανένας αγώνας να μην μείνει μόνος του, αντιμέτωπος με την καταστολή και τους εκβιασμούς της κυβέρνησης και των αφεντικών, έχει πρωταρχική σημασία.

Η οργάνωση της συμπαράστασης σε έναν αγώνα παίζει αυτό τον ρόλο. Δίνει οξυγόνο στο κομμάτι που παλεύει να συνεχίσει, να μην νιώθει απομονωμένο, άρα και αδύνατο. Από τις πιο απλές μορφές, την συγκέντρωση υπογραφών και τις συναυλίες αλληλεγγύης, μέχρι την συγκέντρωση – και το σημαντικότερο: τις απεργίες αλληλεγγύης. Όταν φτάσουμε στο σημείο οι εργάτες του ΟΣΕ να διαδηλώνουν έξω από το ΔΟΛ, και οι τεχνικοί της ΔΕΗ να βάζουν με τους γερανούς τους καταληψίες συμβασιούχους στην Ακρόπολη, τότε δεν θα είναι οι υποστηρικτές του Μνημονίου που θα τρέμουν αλλά η κυρίαρχη τάξη συνολικά. Οι απεργίες συμπαράστασης είναι πολιτικές απεργίες. Κι αυτό φαντάζει πραγματικά σαν «Λερναία Ύδρα της επανάστασης» στα μάτια των καπιταλιστών.

Η οργάνωση των αγώνων από τα κάτω, το πέρασμά τους στα χέρια των εργατών, τροφοδοτείται από την παραπάνω προσπάθεια και με την σειρά της την τροφοδοτεί. Η οργάνωση της ενημέρωσης, της απεργιακής φρουράς, δίνει την δύναμη στους αγωνιστές και στις αγωνίστριες σε κάθε χώρο να οργανώσουν την συνέλευση, την κλιμάκωση του αγώνα, να μπλοκάρουν τις τρικλοποδιές που θα βάζει η κάθε συμβιβαστική ηγεσία.

Οι αγώνες δεν ενοποιούνται στην σφαίρα του ιδεατού. Τους ενοποιούν άνθρωποι, εργάτες και εργάτριες. Και για να το κάνουν, χρειάζονται ιδέες που να τους ενώνουν και να τους εμπνέουν στην προοπτική της αμφισβήτησης του συστήματος και των επιλογών του. Η αναγκαιότητα να κερδίζονται εργατικοί χώροι σ’ αυτή την αντικαπιταλιστική προοπτική, υπακούει σε αυτό.

Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο ή κύρια οριοθετήσεις στο εσωτερικό της αριστεράς. Έχει να κάνει με τις ανάγκες της μάχης που ανοίγεται μπροστά μας.

Όταν η κυβέρνηση προσπαθεί στο «και πέντε» να πουλήσει ευαισθησία για τους ανέργους, έχουμε να πούμε ότι η καλύτερη προστασία των θέσεων εργασίας είναι η πάλη για την απαγόρευση των απολύσεων. Κι είναι το βήμα για να αποκτήσουν οι αγώνες που δίνονται κυριολεκτικά σε όλους τους χώρους πολιτική αιχμή και κοινό βηματισμό. Όταν ο Μαρξ έγραφε ότι η απεργία σε ένα εργοστάσιο για τη μείωση του ωραρίου είναι οικονομική πάλη αλλά όταν οι εργάτες πολλών εργοστασίων απεργούν με το ίδιο αίτημα τότε πρόκειται για πολιτικό κίνημα, μια τέτοια διαδικασία περιέγραφε.

Την ίδια σημασία έχει και το ζήτημα του χρέους. Βρισκόμαστε στο σημείο που η κυβέρνηση έχει κηρύξει παύση πληρωμών στους εργαζόμενους και τις κοινωνικές υπηρεσίες γιατί εξυπηρετεί το χρέος στους τραπεζίτες. Το αίτημα «Παύση πληρωμών-Διαγραφή του Χρέους» ενώνει τους χώρους που παλεύουν για να μην φορτωθούν τα βάρη της κρίσης. Το ίδιο και το αίτημα για κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση όλων των τραπεζών. Στο ερώτημα που βάζουν κάθε φορά η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της «που θα βρεθούνε τα λεφτά;», εμείς λέμε: τα έχουν τα αφεντικά σας, από κει θα βρεθούν!

Σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά μπορούν να κερδιστούν αγωνιστές στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Στη δύναμη που δεν λέει ψέματα ότι θα «διαχειριστεί» καλύτερα τη ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά που λέει καθαρά και ξάστερα ότι η εργατική συλλογικότητα, η απεργιακή δράση μπορεί να φέρει την νίκη.