Άρθρο
Εκλογές 7 Νοέμβρη. Ο «άνθρωπος τους στην Αθήνα» σε εκλογικές περιπέτειες

Εξώφυλλο του τευχους 82

Σπάνια οι εκλογές, και μάλιστα οι λεγόμενες «αυτοδιοικητικές», αποκτούν τέτοιες πολιτικές διαστάσεις όπως αυτές που θα γίνουν στις 7 Νοέμβρη. Είναι από τώρα σαφές ότι τα επιτελεία της ΕΕ και του ΔΝΤ, από το Βερολίνο μέχρι τις Βρυξέλλες και από το Παρίσι μέχρι την Ουάσινγκτον, ανησυχούν γιατί ο «άνθρωπός τους στην Αθήνα» βρίσκεται μπροστά σε μια σκληρή δοκιμασία.

Πραγματικά, όταν πριν από σχεδόν ένα χρόνο ο Παπανδρέου και ο Ραγκούσης αποφάσιζαν ότι οι τοπικές εκλογές θα γίνουν με τον «Καλλικράτη», δηλαδή με ακόμα πιο συγκεντρωτικό χαρακτήρα, είχαν στο μυαλό τους έναν εκλογικό περίπατο για το ΠΑΣΟΚ. Τώρα αντιμετωπίζουν με δέος την προοπτική ότι έχουν δώσει μια ευκαιρία στον κόσμο, ιδιαίτερα στις Περιφέρειες, να μαυρίσει τους υποψήφιους του «Μνημόνιου».

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Παπανδρέου για την επιλογή υποψηφίων είναι χαρακτηριστικές. Κανονικά θα υπήρχε συνωστισμός μεγαλοστελεχών για μια θέση. Σήμερα, αντίθετα, βλέπουμε τις εφημερίδες να σχολιάζουν ότι ο Πρωθυπουργός αναγκάζεται να επιστρατεύσει υποψήφιους για να μπουν στην εκλογική μάχη.

Η εικόνα αυτή της δυσπραγίας έγινε ακόμα πιο έντονη με τον ανασχηματισμό που ακολούθησε την επιλογή των υποψήφιων Περιφερειαρχών. Αντί για την διαφημιζόμενη επίδειξη πυγμής του πρωθυπουργού, ο ανασχηματισμός μετατράπηκε σε αγωνιώδη αναζήτηση ερεισμάτων μέσα στο «παλιό ΠΑΣΟΚ» για να συσπειρωθεί η αγανακτισμένη βάση. Μάλλον, όμως πέτυχε το αντίθετο, δηλαδή να χάσουν και το όποια υπολείμματα κύρους τα δήθεν διαφοροποιημένα στελέχη.


Παραδοσιακά το ΠΑΣΟΚ διακρίνεται για την ικανότητα του να πετυχαίνει αμφίπλευρες διευρύνσεις. Από την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε απευθύνει ταυτόχρονα επιστολές στον Γεώργιο Μαύρο και στον Μανώλη Γλέζο παραμονές των εκλογών του 1981, η τακτική αυτή έχει γίνει σήμα κατατεθέν. Τώρα όμως, η προσπάθεια να συνεργαστεί ταυτόχρονα με τους φασίστες του ΛΑΟΣ και με τη «Δημοκρατική Αριστερά» του Κουβέλη προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση και αποσυσπείρωση στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ.

Φυσικά, τα κυβερνητικά επιτελεία δεν μένουν με σταυρωμένα χέρια. Προσπαθούν να περάσουν την ιδέα ότι θα ψηφίσουμε για «τοπικούς άρχοντες» και όχι υπέρ ή κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Την ίδια ώρα βέβαια, δεν παραλείπουν να τονίζουν ότι οι νέοι εκλεγμένοι Περιφερειάρχες θα είναι για τον Γιώργο Παπανδρέου σαν «μέλη ενός υπουργικού συμβούλιου». Η αντιφατικότητα των προσπαθειών τους είναι και αυτή δείγμα των δυσκολιών που συναντάει το ΠΑΣΟΚ αντιμέτωπο με την οργή που βρήκε μπροστά του αγωνιστικά όλους τους προηγούμενους μήνες.

Αυτή την οργή προσπαθεί να καπηλευτεί ασύστολα η ΝΔ του Σαμαρά παριστάνοντας ότι είναι αντίθετη με το «Μνημόνιο». Πρόκειται για επιχείρηση απελπισίας. Το κόμμα που κατέρρευσε όταν έσκασε στα χέρια του η κρίση πριν ένα χρόνο, τώρα προσπαθεί να εμφανιστεί ως το κόμμα της... ελπίδας! Όταν η ΝΔ είχε καταψηφίσει το «Μνημόνιο» στη Βουλή, ο Σαμαράς είχε αναγκαστεί να απολογηθεί για τη στάση του στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ λέγοντας ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε το πεζοδρόμιο ως μόνη φωνή αντιπολίτευσης». Σήμερα έχει το θράσος να καλεί αυτό το... πεζοδρόμιο να τον ψηφίσει γιατί βγάζει κραυγές κατά των «νεοφιλελεύθερων σοσιαλιστών». Είναι μια απάτη δίχως όρια και η Αριστερά πρέπει να έχει ανάμεσα στους στόχους της την αποκάλυψη των οβιδειακών μεταμορφώσεων του Σαμαρά, έτσι ώστε στις 8 Νοέμβρη η ΝΔ να ψάχνει ξανά για αρχηγό.

Είναι επίσης ρεαλιστικός στόχος να οδηγήσουμε το ΛΑΟΣ σε κρίση και διάσπαση το βράδυ των εκλογών. Ο Καρατζαφέρης προσπαθεί να τοποθετήσει το ακροδεξιό κόμμα του ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, προσφέροντας στήριξη πότε στους μεν και πότε στους δε. Πριν ένα χρόνο, καλούσε τον Καραμανλή να στηριχτεί πάνω του για να αποφύγει τις πρόωρες εκλογές. Στη συνέχεια ψήφισε το Μνημόνιο μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, οι φασίστες βουλευτές του έχουν πάθει ναυτία από τις τόσες ντρίμπλες του αρχηγού τους και αναζητούν διέξοδο σε μια προκλητικά ρατσιστική προεκλογική εκστρατεία που θα στοχοποιεί τους μετανάστες σαν υπαίτιους για την κρίση. Μπορούμε και πρέπει να στείλουμε αυτά τα «ευέλικτα δεκανίκια» στις μαύρες τρύπες τους.

Υπάρχουν οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες για την Αριστερά να μετατρέψει τις εκλογές της 7 Νοέμβρη σε ταπεινωτικές ήττες και για την κυβέρνηση και για τους απατεώνες της Δεξιάς. Να καταγραφεί και στις κάλπες, όπως φάνηκε και στους δρόμους, ότι η μόνη λύση είναι ένα δυνατό εργατικό κίνημα που παλεύει για να μην περάσουν τα μέτρα, για την ανατροπή του Μνημόνιου και την αντικατάστασή του από ένα πρόγραμμα διαγραφής του χρέους έτσι ώστε να πληρώσουν για την κρίση οι τραπεζίτες και οι άλλοι καπιταλιστές που τη δημιούργησαν.

Για να πετύχει αυτούς τους στόχους, η Αριστερά χρειάζεται να ξεκαθαρίσει κάποιες βασικές επιλογές στη μάχη των εκλογών.

Πρώτα απ´ όλα, ότι η μάχη θα δοθεί πάνω στα μεγάλα πολιτικά ζητήματα και όχι γύρω από τα τοπικά προβλήματα. 

Αν δεν μιλήσουμε για το χρέος και την ανάγκη να γίνει στάση πληρωμών, αφήνουμε τα περιθώρια στο ΠΑΣΟΚ και στη Δεξιά να κρύβουν το γεγονός ότι οι υπερχρεωμένοι Δήμοι θα βρεθούν κάτω από τη διαχείριση της Τρόικας, καταργώντας τον όποιο εκλεγμένο δήμαρχο.

Θα αφήσουμε τον Παπανδρέου να αποφύγει την οργή της βάσης του ΠΑΣΟΚ για τα αίσχη του με τον Νετανιάχου με το πρόσχημα ότι η εξωτερική πολιτική δεν κρίνεται στις τοπικές εκλογές; Οι καρκίνοι γύρω από τη βάση της Σούδας είναι τοπικό πρόβλημα;

Θα αφήσουμε τους υποψήφιους ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να διαγκωνίζονται ποιος θα τραβήξει το ΛΑΟΣ με τη μεριά του οργανώνοντας καμπάνιες εκκαθάρισης των κέντρων των πόλεων από τους μετανάστες ή θα απαντήσουμε με αντιρατσιστικές εκστρατείες;

Πάνω απ´ όλα, θα αφήνουμε να κλείνουν δημοτικές υπηρεσίες, σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, νοσοκομεία με απλήρωτους γιατρούς χωρίς να χτίζουμε ένα νέο απεργιακό κύμα μέσα στην προεκλογική περίοδο;

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εργάζονται εδώ και καιρό για να αναδειχτούν αυτές οι επιλογές και πάνω σε αυτές να στηριχτούν αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια στις Περιφέρειες και στους μεγάλους Δήμους. Αυτή η προσπάθεια είναι η ελπίδα στο χώρο της Αριστεράς, καθώς οι παραδοσιακές ηγεσίες κάθε άλλο παρά προσπαθούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες της περιόδου.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, η επιλογή για «βελούδινο διαζύγιο» με την Ανανεωτική Πτέρυγα του Κουβέλη έχει οδηγήσει σε παράλυση. Αντί για ρήξη με τις συναινετικές πολιτικές και προβολή αντικαπιταλιστικών εναλλακτικών λύσεων, βλέπουμε διαμάχες προσώπων που απειλούν να φέρουν άλλη μια διάσπαση. 

Στο ΚΚΕ παίρνει προτεραιότητα η καταγγελία του αντικαπιταλισμού ως «οπορτουνιστικής παρέκκλισης» μέχρι του σημείου να διαγράφονται αγωνιστές που έχουν πίσω τους χρόνια μαχητικής δράσης.

Αυτά τα προβλήματα προσπαθούν να τα αξιοποιούν στο έπακρο τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης στα ΜΜΕ, μην αφήνοντας την παραμικρή ευκαιρία για να επιτεθούν στην Αριστερά. Διαρκώς μας καταγγέλλουν ότι θέλουμε να γκρεμίσουμε τον καπιταλισμό γκρεμίζοντας την Ελλάδα, λες και άφησαν τίποτα όρθιο τα λαμόγια του χρέους και οι λαδωμένοι πολιτικοί φίλοι τους. Και αμέσως μετά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την χαμένη ενότητα της Αριστεράς. Είναι ώρα να τους κάνουμε να κλάψουν πικρά, δυναμώνοντας το ρεύμα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και στις εκλογές.