Μπορεί εκεί που τελειώνει η λογική να αρχίζει το Ισραήλ, όμως ο παραλογισμός των γεγονότων της 31ης του Μάη ξάφνιασε και τους πιο υποψιασμένους. Οι ισραηλινές ειδικές δυνάμεις περικύκλωσαν τα πλοία των ακτιβιστών του «Στόλου της Ελευθερίας», έκαναν απόβαση στο μεγαλύτερο απ’ όλα, το τουρκικό «Μαβί Μαρμαρά», άρχισαν να ρίχνουν με πραγματικά πυρά πάνω στους άμαχους, σκοτώνοντας εννέα ανθρώπους.

Κάθε στιγμιότυπο αυτής της επιχείρησης ήταν και μια επίδειξη ότι το Ισραήλ δεν έχει κανένα όριο στη βαρβαρότητά του. Η επίθεση έγινε ενώ ήταν επιβεβαιωμένο ότι το μόνο φορτίο ήταν ανθρωπιστική βοήθεια. Πραγματοποιήθηκε σε διεθνή ύδατα χωρίς κανένα σεβασμό στην όποια «νομιμότητα», τα πλοία δεν ακινητοποιήθηκαν με σαμποτάζ όπως ήταν το αναμενόμενο αλλά δέχτηκαν την επίθεση εν πλω, οι άοπλοι επιβάτες αντιμετωπίστηκαν σαν τρομοκράτες. Κάποιοι από τους νεκρούς αφέθηκαν να σβήσουν όντας τραυματίες πάνω στο πλοίο. Ολοι οι ακτιβιστές οδηγήθηκαν σε φυλακές, τους έκλεψαν τα προσωπικά τους είδη, από ρούχα μέχρι λάπτοπ και κάμερες και τελικά απελάθηκαν χωρίς καν να τους επιτραπεί να κινηθούν νομικά. Τα πλοία παραμένουν μέχρι σήμερα σε ρόλο τελευταίων συμβολικών όμηρων αυτής της ισραηλινής πειρατείας.

Σε ιστορική κλίμακα, αυτό το ισραηλινό έγκλημα είναι μικρό. Το πιστοποιητικό γέννησης του Ισραήλ είναι η εκδίωξη 700 χιλιάδων Παλαιστίνιων από τη γη τους το 1948, και από τότε η ωμή βία και ο κυνισμός παραμένουν στοιχεία της ισραηλινής καθημερινότητας. Ομως οι ακρότητες αυτού του τελευταίου επεισοδίου αποκαλύπτουν τη σήψη και τον αποπροσανατολισμό της ισραηλινής στρατηγικής, και είναι σίγουρο ότι θα έχουν καθοριστικές επιπτώσεις. Αρκεί το διεθνές κίνημα να πάρει υπόψιν του αυτές τις αλλαγές και να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες που θα στριμώξουν ακόμη περισσότερο το Ισραήλ.

Από το 2006 το Ισραήλ έχει ξεκινήσει μια πορεία προς το παράλογο. Οι εκλογές της Παλαιστινιακής Αρχής στις αρχές της χρονιάς έπιασαν τη «διεθνή κοινότητα» και τους Ισραηλινούς στον ύπνο. Ενώ, οι διαδικασίες είχαν μπει σε κατάλληλη τροχιά ώστε κερδισμένος να είναι ο Μαχμούντ Αμπάς και η πιο συμβιβαστική πτέρυγα της Φατάχ, η Χαμάς πήρε πάνω απο 44% των ψήφων. Το Ισραήλ προσπάθησε να δώσει λύση στο πρόβλημα με φυγή προς τα μπρος, εισβάλλοντας το καλοκαίρι στο Λίβανο. Η επίθεση κατέληξε σε φιάσκο, καταφέρνοντας να αυξήσει το κύρος της Χεζμπολάχ στον αραβικό κόσμο και να εμψυχώσει την Αντίσταση. Ηταν η πρώτη στρατιωτική ήττα του Ισραήλ μετά το 1956.

Η διαχείριση της κατάστασης έφερε ένα ντόμινο αγριοτήτων. Αρχικά προσπάθησε να απομονώσει την κυβέρνηση της Χαμάς, μέσα από διπλωματικό στραγγαλισμό. Η διεθνής κοινότητα λειτούργησε ως πραξικοπηματίας αφού συνέχιζε να διοχετεύει βοήθεια προς τον Πρόεδρο Μαχμουντ Αμπάς, ο οποίος την αξιοποιούσε ενάντια στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς. Προσπάθησαν να διχάσουν τον κόσμο για να αποκηρύξει την επιλογή που έκανε, να στηρίξει την Χαμάς. Οι απόπειρες διπλωματικού και οικονομικού πραξικοπήματος απέτυχαν και σειρά είχε το ένοπλο πραξικόπημα για ανατροπή της κυβέρνησης της Χαμάς. Οι ένοπλες συμμορίες που το αποπειράθηκαν απέτυχαν παταγωδώς, όμως το σκηνικό είχε στηθεί για ένα διεθνές θέατρο που νομιμοποίησε τον Αμπάς να ορκίσει καινούργια «κυβέρνηση» με πρωθυπουργό τον Σαλάμ Φαγιάντ, στέλεχος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που το κόμμα του είχε πάρει 2,4% στις εκλογές. Αυτός ήταν πλέον ο διεθνώς αναγνωρισμένος πρωθυπουργός απέναντι στη Χαμάς που είχε συγκεντρώσει σχεδόν μία στις δύο ψήφους. Ο δρόμος για το Ισραήλ έμοιαζε ανοιχτός. Εκανε αυτό που ξέρει να κάνει πάντα, απέκλεισε από ξηρά και θάλασσα τη Λωρίδα της Γάζας, όπου η Χαμάς συνέχισε να έχει τον έλεγχο και περίμενε να δει τους Παλαιστίνιους να φαγωθούν μεταξύ τους. Αντί γι’ αυτό, ο μεσαιωνικός αποκλεισμός της Γάζας όλο και περισσότερο απειλούσε να μετατραπεί σε ευρύτερη κρίση στην περιοχή, ιδιαίτερα καθώς η πίεση μεταφερόταν πάνω στην κυβέρνηση του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο. Για λίγες μέρες οι Παλαιστίνιοι της Γάζας κατάφεραν να σπάσουν τα τείχη και να περάσουν στην άλλη πλευρά, για να προμηθευτούν τα απαραίτητα και να έρθουν σε επαφή με το αιγυπτιακό κίνημα. Ο Μουμπάρακ ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον αποκλεισμό για να εμποδίσει οποιαδήποτε μελλοντική επανάληψη αυτής της επικίνδυνης ώσμωσης Γάζας-Αιγύπτου, όμως το δίκτυο των υπόγειων τούνελ που συνέχισαν να προμηθεύουν τους ανθρώπους της Γάζας με τρόφιμα, φάρμακα και άλλα είδη ανάγκης δεν μπόρεσαν να το ακουμπήσουν.

Αυτό που ακολούθησε ήταν το δεύτερο πολεμικό φιάσκο του Ισραήλ, με τον πόλεμο κατά της Λωρίδας της Γάζας στα τέλη του 2008, αρχές 2009. Αυτή τη φορά δεν είχε να αντιμετωπίσει τον ισχυρό εξοπλισμό της Χεζμπολάχ, ούτε καμιά δύσβατη περιοχή. Και όμως οι Ισραηλινοί βομβάρδισαν ανελέητα, δολοφόνησαν περίπου 1500 ανθρώπους, κάτεστρεψαν 15 από τα 27 νοσοκομεία, 43 από τα 110 κέντρα υγείας, βομβάρδισαν ακόμη και την κεντρική αποθήκη του ΟΗΕ. Βιομηχανία και βιοτεχνία στη Γάζα πλέον δεν υπάρχει, η γεωργία έχει πάει δεκαετίες πίσω, οι ψαράδες μπαίνουν στα καΐκια τους με την καθημερινή απειλή των βομβαρδισμών, και υπάρχει ανάγκη για εκατό σχολεία. Ενας στους πέντε Παλαιστίνιους ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, πάνω από ένας στους δύο δεν έχει αρκετό φαΐ για να χορτάσει στο καθημερινό τραπέζι.

Το ερώτημα δεν είναι σε τι βάθος ασχήμιας κινούνται οι πολιτικές του ισραηλινού κράτους, αλλά γιατί όλη αυτή η φρενίτιδα δεν φέρνει τα αποτελέσματα που θα ήθελαν. Απαντώντας σε αυτό το ερώτημα μπορούμε να εξηγήσουμε όλες τις τελευταίες εξελίξεις και να προσανατολιστούμε για το προσεχές μέλλον.

Αποσταθεροποίηση

Η εξήγηση βρίσκεται στη συνολική αποσταθεροποίηση της περιοχής και στην αδυναμία της αμερικάνικης υπερδύναμης να επιβάλει την σταθερότητα με «τον παλιό τρόπο». Οι πόλεμοι του Μπους έχουν κληροδοτήσει στον Ομπάμα μια Μέση Ανατολή με περισσότερους παίχτες και πιο δύσκολες ισορροπίες. Η παραίτηση του στρατηγού ΜακΚρίσταλ από τη διοίκηση του Αφγανιστάν και η ανάληψη της θέσης από τον Πετρέους, ο οποίος έχει και τον έλεγχο του Ιράκ σηματοδοτεί μια συνολική παραίτηση του Πενταγώνου από τα μέτωπα. Στο ένα άκρο της κρίσης, στο Αφγανιστάν, κοντεύουν να κλείσουν εννιά χρόνια από την έναρξη του πολέμου και πλέον οι αμερικάνοι φαντάροι είναι περισσότεροι από ο,τι στο Ιράκ. Μέσα στον Ιούνη, η Ουάσινγκτον Ποστ και οι Τάιμς της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν άρθρα εκκλήσεις προς τον Ομπάμα για οργάνωση της αποχώρησης από το Αφγανιστάν.

Η σύγκριση με το Βιετνάμ είναι πλέον κοινός τόπος. Ο Ρίτσαρντ Κοέν στην Ποστ γράφει1 πως αν κάποιος έπεφτε σε κώμα επί Λίντον Τζόνσον και ξυπνούσε σήμερα θα νόμιζε πως το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι οι Βιετκόνγκ λέγονται Ταλιμπάν. Και βάζει τον ήρωά του να σκεφτεί: «Αν είχαμε δημοκρατικό πρόεδρο, θα είχαν τελειώσει όλα». Σε άλλο άρθρο η Ποστ υπογραμμίζει προς τα πού πάει αυτός ο πόλεμος: χρειάστηκαν 2.500 μέρες πολέμου για να σκοτωθούν οι πρώτοι 500 αμερικάνοι στρατιώτες και μόνο 627 μέρες πολέμου για τους επόμενους 500 νεκρούς στρατιώτες.2 Και το περιοδικό Τάιμ αποκαλύπτει πως το 90% των Αφγανών στρατιωτών που «πολεμάνε τους Ταλιμπάν» δεν μπορούν να διαβάσουν ούτε το εχειρίδιο χρήσης του πολυβόλου τους.3 Από τη μια μεριά δηλαδή οι Αμερικάνοι πρέπει να φύγουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, από την άλλη δεν έχουν να αφήσουν πίσω τους τίποτα όρθιο.

Στο άλλο άκρο του τόξου, στο Ιράκ τα πράγματα δεν είναι εξίσου αιματηρά για τα κατοχικά στρατεύματα, όμως αυτό οφείλεται στο ότι έχουν κλειστεί μέσα στα στρατόπεδά τους και σε μεγάλο βαθμό έχουν αφήσει τα πράγματα στον αυτόματο πιλότο. Η ύφεση της βίας όλο το προηγούμενο διάστημα είχε στη βάση της μια μοιρασιά εξουσίας μεταξύ των διαφόρων κομματιών της άρχουσας τάξης της χώρας. Ομως όλοι ξέρουν πως η ισορροπία ήταν εφήμερη. Οι Αμερικάνοι αποδείχθηκαν ανίκανοι να στήσουν τα αποτελέσματα των εκλογών με τον τρόπο που ήθελαν, δεν μπορεί να προκύψει καινούργια κυβέρνηση και οι τυφλές βόμβες έχουν επιστρέψει. Στην επόμενη κλιμάκωση της βίας, θα τεθεί το δίλημμα να ξαναβγούν οι φαντάροι από τους στρατώνες ή να αφήσουν άλλες δυνάμεις της περιοχής να παίξουν το ρόλο του διαμεσολαβητή.

Μ’ αυτό τον τρόπο καταλαβαίνει κανείς τι δυσκολία έχουν οι ΗΠΑ να «δώσουν γραμμή» στο Ισραήλ. Οι Ισραλινοί πιέζουν για βομβαρδισμούς στο Ιράν εδώ και τώρα. Το Ισραήλ επιδιώκει και προπαγανδίζει ένα γρήγορο χτύπημα στα πυρηνικά εργοστάσια του Ιράν. Οι ΗΠΑ ξέρουν ότι ένα τέτοιο χτύπημα θα τίναζε τα πάντα στον αέρα και πρώτα απ’ όλα το Ιράκ. Οι αμερικάνοι φαντάροι και οι φίλοι τους στο Ιράκ θα ήταν αυτοί που θα πλήρωναν πρώτοι το κόστος ενός τέτοιου πολέμου, με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Ετσι, οι ΗΠΑ πιέζονται ακόμη περισσότερο για να δώσουν λύση στο ζήτημα των πυρηνικών του Ιράν, οργανώνοντας ισχυρότερο εμπάργκο. Αναγκάζονται με αυτόν τον τρόπο να εντάξουν περισσότερες χώρες στο διπλωματικό παιχνίδι, από την Ρωσία μέχρι την Τουρκία.

Οι ΗΠΑ, μέσα σε συνθήκες αστάθειας, συνεχίζουν να έχουν ανάγκη την παρουσία του Ισραήλ, για να παίζει τον ρόλο που παίζει πάντα, αυτόν του νταή της περιοχής. Ομως, το Ισραήλ, δυσκολεύεται να υλοποιήσει αυτόν τον ρόλο. Αφενός στρατιωτικά, λόγω της ήττας στο Λίβανο και της αποτυχίας στη Γάζα. Αφετέρου πολιτικά, επειδή οι ισορροπίες γίνονται όλο και πιο λεπτές για να τις χειριστεί με το σιδερένιο του χέρι.

Η τουρκική στρατηγική

Σε αυτό το πλαίσιο είναι που εντάσσεται και η Τουρκία ως παίχτης στην περιοχή. Αντίθετα με τις φαντασιοκοπίες περί «νεο-οθωμανικής στρατηγικής» που γράφονται στις ελληνικές εφημερίδες, η Τουρκία είναι μία από τις περιφερειακές δυνάμεις που βλέπει δυνατότητες να παίξει ρόλο για να βοηθήσει τη σταθεροποίηση, εξυπηρετώντας και τα δικά της συμφέροντα.

Οι ΗΠΑ την χρειάζονται στο ζήτημα του Ιράν, την έχουν ανάγκη ιδιαίτερα στο ζήτημα του Ιράκ, γιατί από τη συμπεριφορά της θα κριθεί σε τι βαθμό το βόρειο – Κουρδικό Ιράκ θα παραμείνει η πιο σταθερή περιοχή ολόκληρης της χώρας.

Το να ακολουθήσει την παραδοσιακή συνεργασία με το Ισραήλ θα ήταν αυτοκτονικό για τον Ερντογάν. Πήρε αποστάσεις με εμφατικό τρόπο από το Ισραήλ ήδη από τον πόλεμο της Γάζας, όταν κατήγγειλε μπροστά στις κάμερες τον Σιμόν Πέρεζ ως δολοφόνο παιδιών. Φυσικά, όλη αυτή η αλλαγή βοήθησε τον Ερντογάν και στο εσωτερικό, ειδικά ενώ εξελισσόταν η δικαστική κόντρα με το δίκτυο Εργκενεκόν και τους πραξικοπηματίες του τουρκικού στρατού. Ο τουρκικός στρατός ήταν ο πιο ισχυρός παραδοσιακός πολιτικός σύμμαχος του Ισραήλ μέσα στην Τουρκία. Από τη στρατιωτική συνθήκη του 1996 οι σχέσεις Ισραήλ Τουρκίας «περιλάμβαναν κοινές ασκήσεις των δύο χωρών, μαζί με τις ΗΠΑ και ορισμένες φορές με την Ιορδανία. Χρήση του τουρκικού εναέριου χώρου για ασκήσεις της ισραηλινής αεροπορίας, συνεργασία των αντιτρομοκρατικών υπηρεσειών, πωλήσεις στην Τουρκία μη επανδρωμένων αεροσκαφών, αναβαθμίσεις τεθωρακισμένων, αναβαθμίσεις αεροσκαφών F-4, πώληση ισραηλινών σύγχρονων ηλεκτρονικών συστημάτων, και εξίσου σημαντικό, μια θερμή ζεστή, σχεδόν οικογενειακή σχέση μεταξύ των κορυφαίων αξιωματικών των δύο χωρών».4

Τώρα όλα αυτά βρίσκονται στον αέρα. Ο Ερντογάν από τη Σύνοδο των G20 στο Τορόντο επιβεβαίωσε ότι πλέον τα ισραηλινά μαχητικά θα χρειάζονται ειδική άδεια για να χρησιμοποιούν τον τουρκικό εναέριο χώρο, ακόμη και αν πρόκειται για απλή διέλευση.5

Ειδικά μετά την επίθεση στο «Στόλο της Ελευθερίας» κανένας Τούρκος στρατηγός δεν θα τολμήσει να τα βάλει με τον Ερντογάν, υποστηρίζοντας τις καλές σχέσεις με το Ισραήλ. Οι εννέα νεκροί είναι όλοι Τούρκοι και κανένας δεν αμφιβάλλει ότι η στοχοποίησή τους από το Ισραήλ ήταν εσκεμμένη. Η ισραηλινή εφημερίδα Χααρέτζ εκτιμά6 ότι το Ισραήλ «σε στρατηγικό επίπεδο, δεν έχει νιώσει ακόμη όλες τις άσχημες επιπτώσεις από τα γεγονότα του Στόλου της Γάζας. Στη Δυτική Οχθη, η Παλαιστινιακή Αρχή ακύρωσε την απόφασή της να οργανώσει δημοτικές εκλογές, φοβούμενη ότι η ισραηλινή επίθεση στον Στόλο θα δώσει μεγάλη ώθηση στη δημοτικότητα της Χαμάς.» Η εφημερίδα πιστώνει επίσης ως «νίκη στα σημεία» για τη Χαμάς τη στροφή της Τουρκίας και την χαλάρωση του αποκλεισμού της Γάζας την οποία υποσχέθηκε η ισραηλινή κυβέρνηση (αύξηση κατά 30% του όγκου των αγαθών που εισέρχονται στη Λωρίδα).

Η συνενοχή Ελλάδας και Κύπρου

Ολη αυτή η ανακατάταξη πρέπει να μας κάνει να δούμε με πιο προσεκτικό μάτι τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Τα πράγματα, βέβαια, έχουν προχωρήσει τόσο που η Εργατική Αλληλεγγύη και ο Σοσιαλισμός από τα Κάτω δεν είναι πλέον τα μόνα έντυπα που τονίζουν ότι από την κυβέρνηση Καραμανλή και μετά, το σφιχταγκάλιασμα με το Ισραήλ έχει περάσει σε νέο επίπεδο. Πλέον, στη διάρκεια της κρίσης, ακόμη και οι μεγάλες εφημερίδες αναγκάστηκαν να γράψουν για τον άξονα Αθήνας-Λευκωσίας-Τελ Αβίβ που διαμορφώνεται. Από την εποχή της άσκησης «Ενδοξος Σπαρτιάτης», το 2008, όταν ισραηλινά αεροσκάφη βομβάρδιζαν πεδίο βολής στη Λάρισα με πραγματικά πυρά μέχρι την άσκηση Μίνωας 2010 που εξελισσόταν πάνω από το Αιγαίο, ακριβώς τη στιγμή που οι ισραηλινοί κομάντος δολοφονούσαν τους ακτιβιστές, φαίνεται ότι έχουν κινηθεί πολλά πράγματα σε αυτή την επικίνδυνη κατεύθυνση.

Τα εξηγεί, όσο ξεδιάντροπα χρειάζεται, ο Δημήτρης Μπεκιάρης, από το ινστιτούτο ευρωπαϊκών και αμερικανικών μελετών RIEAS:7

“Τον Δεκέμβριο του 2010 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Γιώργος Παπανδρέου συναντήθηκε μυστικά με τον υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Άβιγκντορ Λίμπερμαν και η συγκεκριμένη συνάντηση μόνο τυχαία δεν υπήρξε. Το ίδιο χρονικό διάστημα η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα της Τουρκίας Hurriyet πραγματοποιούσε αναφορά στην αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και στο Ισραήλ με αφορμή την επίσκεψη του αντιναύαρχου κ. Γιώργου Καραμαλίκη. Οι σχέσεις Ελλάδας και Ισραήλ, εγκαινιάστηκαν επί της ουσίας το έτος 1994 με τη Συμφωνία Αμυντικοτεχνικής Συνεργασίας, οι οποίες ανανεώθηκαν το 1999 και το 2005”, για να προτείνει τα εξής: «Ήδη σοβαροί κύκλοι, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο Ισραήλ  επεξεργάζονται την προοπτική συγκρότησης ενός ισχυρού περιφερειακού συστήματος το οποίο θα περιλαμβάνει το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Κύπρο.  Θα είναι λάθος η προοπτική της στρατηγικής συνεργασίας Τελ Αβίβ-Αθήνας-Λευκωσίας να προβάλλεται ως συγκυριακή – και μόνο – αναγκαιότητα εξαιτίας της σφοδρής σύγκρουσης Τουρκίας-Ισραήλ σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο.  Ωστόσο, η κρίση στις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας μπορεί να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο για την τριπλή σχέση Αθήνας-Λευκωσίας-Τελ Αβίβ». Την επόμενη μέρα μάλιστα της σφαγής στο «Μαβί Μαρμαρά», η Ελλάδα θα ξαναδεχόταν επίσκεψη από τον επικεφαλής της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας.

Τον πιο βρόμικο ρόλο τον έπαιξε η κυπριακή κυβέρνηση του Χριστόφια. Εμπόδισε τα καράβια του Στόλου να πιάσουν στη Λεμεσό, δεν επέτρεψε στα κυπριακά καράβια να αποπλεύσουν και έβαλε μυστικές υπηρεσίες και ιδεολογικούς μηχανισμούς να εμποδίσουν όσους ήθελαν να πάνε στην Αμμόχωστο της Βόρειας Κύπρου για να επιβιβαστούν από εκεί. Είναι ολοφάνερο ότι η Λευκωσία διεκδικεί για τον εαυτό της σημαντικό ρόλο στο φιλο-ισραηλινό μπλοκ. Οπως εξηγεί ο Δ. Μπεκιάρης: «Η σημασία της Κύπρου για το αμερικανο-ισραηλινό, ευρύτερα, σύμπλεγμα συμφερόντων είναι εξαιρετικά μεγάλη, ανεξάρτητα από τις επιπλοκές που μπορεί να παρατηρούνται κατά περιόδους στις αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις. Η Ελλάδα ως «παίκτης» στο αμερικανο-ισραηλινό σύμπλεγμα συμφερόντων μπορεί να ενισχύσει τη θέση της. Ταυτόχρονα ισχυροί πολιτικοί, οικονομικοί και στρατιωτικοί κύκλοι στο Ισραήλ, αντιμετωπίζουν την Κύπρο ως γεωγραφική και γεωλογική συνέχεια του κράτους του Ισραήλ.  Στην Κύπρο υπάρχουν σημαντικά συμφέροντα πετρελαϊκών εταιρειών, όπως της βρετανική BP, της Ολλανδο-βρετανικής Shell και της Chevron. Το Ισραήλ έχει λόγους να επιδιώκει την σταθερότητα στην Κύπρο, αφού προωθούνται ενεργειακές συμφωνίες, όπως για παράδειγμα της κατασκευής αγωγού από το Τσεϊχάν , που θα καταλήγει στο Ασκιελόν του Ισραήλ και θα έχει ως ενδιάμεσο σταθμό την χερσόνησο της Καρπασίας στην Κύπρο».

Οτι αυτό το σφιχταγκάλιασμα με το Ισραήλ γίνεται από την κυβέρνηση Χριστόφια, μια κυβέρνηση του ΑΚΕΛ, του αδελφού κόμματος του Συνασπισμού και του ΚΚΕ είναι τεράστια πρόκληση. Μια πρόκληση με την οποία πρώτα απ’ όλα πρέπει να αναμετρηθούν αυτά τα κόμματα της Αριστεράς. Δεν μπορεί να μείνει αναπάντητο ότι η Αριστερά της Κύπρου μετατρέπεται στο βασικό τσιράκι του Ισραήλ.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, χρειάζεται να λάβουμε υπόψιν μας και πώς επιχειρεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα η κυβέρνηση. Επειδή τα πράγματα είναι τόσο εμφανή, η τακτική της συγκάλυψης πάει σιγά σιγά στην άκρη και το κύριο εργαλείο που χρησιμοποιεί είναι ο εθνικισμός. Παπανδρέου και Δρούτσας πρόβαλαν το «εθνικό συμφέρον» για να πάρουν αποστάσεις από κάθε ευθύνη για ό,τι συνέβαινε. Το γεγονός ότι ελληνικά πολεμικά πλοία περιπολούν στη Μεσόγειο χάριν της ασφάλειας του Ισραήλ, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν τον Στόλο, είναι «ασήμαντο». Οπως και οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, αλλά και το γεγονός ότι το λιμάνι του Αστακού και η Σούδα παίζουν ρόλο τροφοδότη του Ισραήλ με αμερικάνικα όπλα. Το βασικό που προβλήθηκε ήταν ότι το γεγονός του «Στόλου» εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας.

Πιο προχωρημένη διατύπωση αυτού του εθνικιστικού φιλο-σιωνισμού έκανε ο Νίκος Κοτζιάς ο οποίος κατηγόρησε τους ακτιβιστές ότι «πάνε μέχρι το τέρμα του κόσμου, αλλά αγνοούν συστηματικά την Κύπρο» και υπερασπίστηκε τη λογική να βάζεις πρώτο «το εθνικό συμφέρον Ελλάδας και Κύπρου» και όχι να «προτάσσεις τα δικαιώματα τρίτων» και «σχεδιασμούς τρίτων κατά το δοκούν».8 Γι’αυτό το είδος των ανθρώπων, το κίνημα υπέρ της Παλαιστίνης είναι καλό όταν συμφέρει τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά δεν είναι καλό όταν η ελληνική κυβέρνηση τα βρίσκει με τους δολοφόνους.

Δυστυχώς, και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσαν στην παγίδα τέτοιων λογικών. Ο Ελισαίος Βαγενάς στο Ριζοσπάστη κατηγόρησε τους ακτιβιστές ότι έπεσαν σαν αθώοι θύματα της τουρκικής στρατηγικής και μπλέχτηκαν στις «ενδο-ιμπεριαλιστικές διαμάχες».9 Το χειρότερο είναι όμως ότι στην προσπάθειά του Ριζοσπάστη να πείσει γι’αυτή τη γραμμή, έκανε ένα τεράστιο φάουλ. Η Ελένη Μαυρούλη επιτιθέμενη στην τουρκική οργάνωση IHH που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση του Στόλου, φτάνει να την κατηγορήσει για υποστήριξη της τρομοκρατίας, επικαλούμενη στοιχεία του Ζαν-Λουΐ Μπριγκιέρ, πρώην επικεφαλής της γαλλικής αντι-τρομοκρατικής υπηρεσίας και σημερινού στελέχους του κόμματος Σαρκοζί.10 Επιχειρήματα των σιωνιστών κατά οργανώσεων που παλεύουν στο πλευρό των Παλαιστίνιων δεν έχουν θέση στις αριστερές εφημερίδες. Αντίστοιχα, ο Τάσος Κουράκης του ΣΥΡΙΖΑ, που θα συμμετείχε στον Στόλο, υπερασπίστηκε την επιλογή του να μην πάει στην Αμμόχωστο, γιατί είναι «κατεχόμενη». Όταν ο Χριστόφιας συναντάει τον Ερόγλου πρόκειται για “διάλογο”, όταν οι ακτιβιστές πάνε στην Αμμόχωστο τότε “νομιμοποιούν την κατοχή”. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες τέτοιες υποχωρήσεις στα εθνικιστικά δολώματα της κυβέρνησης. Το κίνημα αλληλεγγύης, εξάλλου, έδειξε από την πρώτη στιγμή που μαθεύτηκε το μακελειό, ότι ούτε καν παρακολουθεί αυτή τη συλλογιστική. Η ισραηλινή πρεσβεία πλημμύρισε από κόσμο και ο Χρυσοχοϊδής έστειλε τα ΜΑΤ με εντολές διάλυσης της συγκέντρωσης.

Τα περιθώρια για το Ισραήλ στενεύουν, γεωγραφικά, πολιτικά και ιστορικά. Δεν θα αφήσουμε την ελληνική κυβέρνηση να του δώσει χώρο για να συνεχίσει τις σφαγές. Θέλουμε ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση του Ισραήλ, κλείσιμο της πρεσβείας, διακοπή όλων των σχέσεων, σε όλα τα επίπεδα, από το στρατιωτικό και το διπλωματικό ως το ακαδημαϊκό και το καλλιτεχνικό. Η επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ για το σιωνιστικό κράτος. Είναι το τελευταίο κράτος-εποίκων πάνω στον πλανήτη και μπορεί να διαλυθεί. Οι Παλαιστίνιοι έχουν πάρει πολλές ανάσες λόγω των τελευταίων εξελίξεων, για να μπορέσουν να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν την αντίσταση. Πρέπει και από τη μεριά μας να εξασφαλίσουμε ότι το κράτος-τρομοκράτης δεν θα κρατηθεί τεχνητά στη ζωή.

1. Richard Cohen, “Fighting the Viet Cong in Afghanistan”, Washington Post, 15 Ιούνη 2010.
2. “In Afghanistan, a waiting game to outlast the Obama administration”, Washington Post, 17 Ιούνη 2010.
3. “Will Afghanistan’s Military Ever Be Fit to Fight?”, Time, 14 Ιούνη 2010.
4. «Why we need Turkey», Haaretz, 22 Φλεβάρη 2009.
5. «Turkey Barring Israeli Military Flights From Its Airspace», New York Times, 28 Ιούνη 2010.
6. «MESS Report / Full repercussions of Gaza flotilla not yet felt», Haaretz, 22 Ιούνη 2010.
7. Δημήτρης Μπεκιάρης, «Η αναγκαιότητα συγκρότησης ενός ισχυρού περιφερειακού άξονα ‘Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου’», RIEAS, 12 Ιούνη 2010. (http://tinyurl.com/2wpd27r)
8. Νίκος Κοτζιάς, «Με τα δικαιώματα της Παλαιστίνης – Ενάντια στα νεο-οθωμανικά σχέδια».
9. Ελισαίος Βαγενάς, «Πώς θα σταματήσει η βαρβαρότητα;», Ριζοσπάστης, 6 Ιούνη 2010.
10. Ελένη Μαυρούλη, «’Σύμπτωμα’ βαθύτερων ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών ανακατατάξεων», Ριζοσπάστης, 6 Ιούνη 2010.