Εξώφυλλο του τευχους 80
Η Λένα Βερδέ δίνει το πανόραμα της αντίστασης στην Ευρώπη.
Η έμπνευση που κερδίζουν οι εργάτες της Ευρώπης από τις δικές μας απεργίες και πανεργατικές είναι δεδομένη. Το «ελληνικό παράδειγμα» ξεσηκώνει. Η «πολύ μικρή όρεξη του ελληνικού πληθυσμού για δομικές μεταρρυθμίσεις», που έγραφαν πρόσφατα οι Financial Times είναι μεν πραγματική αλλά δεν είναι ελληνική. Πουθενά οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες τάξεις στην Ευρώπη δεν έχουν ξεμπερδέψει με τους δικούς τους εργάτες. Γι΄ αυτό, το αν θα καταφέρει η κυβέρνηση Παπανδρέου να επιβάλει τα μέτρα εδώ, είναι τόσο πολύ κρίσιμο για τους από πάνω. Δεν φοβούνται απλά το ντόμινο της χρεοκοπίας στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ δεν τα καταφέρει, φοβούνται και το μήνυμα που θα πάρει η εργατική τάξη στις άλλες χώρες.
Ισπανία
Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες βγήκαν στους δρόμους τον περασμένο Φλεβάρη στην Ισπανία αντιδρώντας στην πρόθεση της κυβέρνησης Θαπατέρο να αυξήσει τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση από τα 65 στα 67 χρόνια. Διαδηλώσεις έγιναν στη Μαδρίτη, τη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια και σε άλλες δέκα πόλεις, μετά το κάλεσμα των συνδικάτων με κεντρικό σύνθημα: «Όχι στην αύξηση ηλικίας, η λύση δεν βρίσκεται στη μείωση της κοινωνικής προστασίας».
Τις μαζικές διαδηλώσεις του Φλεβάρη διαδέχτηκε στις 31 Μάρτη απεργία των σιδηροδρομικών που παραμονές Πάσχα πάγωσε τις μετακινήσεις σε όλη τη χώρα. Το συνδικάτο CGT ανακοίνωσε ότι η συμμετοχή των εργαζομένων κυμάνθηκε μεταξύ 70%-80%. Ακολούθησε 48ωρη απεργία στις 22-23 Απρίλη των δημοσιογράφων στο Ισπανικό Πρακτορείο Ειδήσεων ενάντια στις περικοπές μισθών.
Ενα χρόνο πριν, οι οδηγοί λεωφορείων κέρδισαν το δικαίωμα να παίρνουν δύο μέρες ρεπό την εβδομάδα, μετά από σειρά απεργιών διαρκείας. Στην Ανδαλουσία, υπό την ηγεσία του νεοϊδρυμένου Συνδικάτου Εργατών Ανδαλουσίας (SAT) οι εργάτες συγκομιδής και συσκευασίας πορτοκαλιού στην κοιλάδα του Γκουανταλκιβίρ - εποχιακοί εργάτες κύρια γυναίκες και πολλοί μετανάστες - κέρδισαν τη διεκδίκησή τους για αυξήσεις στους μισθούς μετά από μια μαχητική απεργία εννέα ημερών. Η διήμερη γενική απεργία ενάντια στις απολύσεις που οργάνωσε το SAT στην επαρχία Καντίθ ήταν ένα ακόμα παράδειγμα αντίστασης.
Οι «αγορές», οι ίδιες που επικαλείται ο Παπανδρέου εδώ, έχουν βάλει στο μάτι και την Ισπανία. Την ικανοποίησή τους έχει αναλάβει η «Σοσιαλιστική» Κυβέρνηση Θαπατέρο με προτάσεις για να γίνουν οι συλλογικές συμβάσεις πιο «ευέλικτες» (να διευκολυνθούν οι απολύσεις), βοήθεια στις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και ένα σκληρό πακέτο μέτρων εξοικονόμησης 55 δισεκατομμυρίων ευρώ με περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες.
Βρετανία
«Οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη και στον κόσμο παρακολουθούν με αγωνία τις εξελίξεις στην Ελλάδα αλλά και με μεγάλο ενθουσιασμό και προσδοκία στηρίζουν τους σκληρούς αγώνες των ελλήνων εργαζομένων. Αγώνες σύμβολο και παράδειγμα που όλοι θέλουν να μιμηθούν και να στηρίξουν με τους δικούς τους αγώνες και την αλληλεγγύη τους. Αυτό έγινε φανερό σε κάθε γωνιά της Μ. Βρετανίας όπου βρέθηκα στο διάστημα 23-27 Μάρτη με πρόσκληση του Right To Work Campaign (RTWC), μιλώντας σε σημαντικές συγκεντρώσεις αλλά και με πολλούς ακτιβιστές και συνδικαλιστές σε Λονδίνο, Μάντσεστερ, Γλασκώβη, Άμπερντην, Νταντή, Εδιμβούργο.
Κι οι βρετανοί εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν άμεση απειλή για τις δουλειές τους, δραστικές περικοπές στο δημόσιο προϋπολογισμό, κατάργηση υπηρεσιών, απολύσεις, καλπάζουσα ανεργία, καταιγιστική προπαγάνδα από τα ΜΜΕ (κατά του δημόσιου, της σταθερής εργασίας, των μεταναστών). Κι όλα αυτά μετά τα τεράστια πακέτα στήριξης που «γενναιόδωρα» πρόσφερε η κυβέρνηση Μπράουν εδώ και 2 χρόνια πρώτα στις τράπεζες και στη συνέχεια σε επιχειρήσεις (χαρακτηριστικά για φέτος στο Ηνωμένο Βασίλειο το έλλειμμα του προϋπολογισμού εκτινάχτηκε στο 13%). Σε πλήρη συντονισμό τώρα με τις κατευθύνσεις που επιβάλλονται σε παγκόσμια κλίμακα αλλά κι από την ΕΕ, η Βρετανία μπαίνει από το 2010-11 σε μια περίοδο αυστηρής «λιτότητας» και περικοπών για μείωση του ελλείμματος.
Τα συνδικάτα στη Βρετανία δέχονται ογκούμενη πίεση της αγανακτισμένης βάσης και των ακτιβιστών για αντίσταση και πάλη. Μια ανάλογη με την Ελλάδα απεργιακή έκρηξη, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση αλλά αυτοί που είναι υπεύθυνοι για το ξέσπασμά της, συνεχίζοντας να κερδοσκοπούν στη διάρκειά της, έχει ξεκινήσει και στη Βρετανία σε μια κλίμακα κι έκταση πρωτοφανέρωτη.
Οι πιο χαρακτηριστικές και σημαντικές απεργίες αυτό τον καιρό είναι: Στο δημόσιο, με το μεγαλύτερο συνδικάτο Δημόσιων Υπαλλήλων PCS να απεργεί σε διάφορες υπηρεσίες και με πανεθνική απεργία στις 24/3, τη «μέρα του προϋπολογισμού», όταν ο υπουργός Οικονομίας Άλισταιρ Ντάρλινγκ δήλωσε «υπερήφανα» πως μετά τις εκλογές τον Μάη, οι περικοπές στο δημόσιο θα είναι μεγαλύτερες κι από της Θάτσερ το 1984!
Περίπου 250 χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο απήργησαν και πραγματοποίησαν δεκάδες συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις. Στο Λονδίνο έγινε πικετοφορία και μαζική συγκέντρωση μπροστά στο Westminster (το Κοινοβούλιο). Πρώτα μίλησε ο γ. γραμματέας του PCS, Μαρκ Σερβότκα (ξαναεκλέχτηκε το Δεκέμβρη με συντριπτική πλειοψηφία) και στη συνέχεια κλήθηκε και χαιρέτησε και ο υπογράφων με το μήνυμα των τεράστιων απεργιακών κινητοποιήσεων από την Ελλάδα: «Εργάτες Ενωμένοι Ποτέ Νικημένοι», σύνθημα που βροντοφώναξαν κι οι βρετανοί εργαζόμενοι με μεγάλο ενθουσιασμό.
Στην British Airways, τα πληρώματα καμπίνας (συσπειρώνονται στο σωματείο Unite) κατεβαίνουν για πρώτη φορά σε αλλεπάλληλες πολυήμερες απεργίες που έχουν ξεχαρβαλώσει τη λειτουργία της, παρά την τρομοκρατία εναντίον τους και τις συκοφαντίες από τα ΜΜΕ.
Στους σιδηροδρόμους, το ραγδαία μαζικοποιούμενο σωματείο RMT αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία για πανεθνική απεργία 6-10 Απριλίου (την πρώτη από το 1994), ακινητοποιώντας ουσιαστικά τις μετακινήσεις στη χώρα αλλά και μαζικά συλλαλητήρια ενάντια στην περικοπή 1500 θέσεων εργασίας στη συντήρηση (που απειλεί ακόμη και την ασφάλεια στα ταξίδια με τρένο) και περικοπές στις αποζημιώσεις και τη συνταξιοδότηση.
Στα πανεπιστήμια, όπου προωθούνται φοβερές περικοπές (κλείνουν ολόκληρες σχολές, αυξάνουν τα δίδακτρα, μειώνονται οι αμοιβές στο προσωπικό ή και απολύονται - ενώ την ίδια στιγμή πολυάριθμα ανώτατα στελέχη αμείβονται συχνά ακόμη και με πάνω από 500.000 στερλίνες το χρόνο), κινητοποιούνται οι διδάσκοντες (σωματείο UCU) κι οι φοιτητές, φθάνοντας ακόμη και σε καταλήψεις κι άλλες δυναμικές διαμαρτυρίες.
Στις γειτονιές δημιουργούνται επιτροπές αγώνα και γίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στις περικοπές σε κονδύλια και θέσεις εργασίας για την παιδεία, την πρόνοια, με κλείσιμο ακόμα και νοσοκομείων όπως το Whittington στο Βόρειο Λονδίνο.
Ακόμη, στις ομιλίες και στις συζητήσεις έγιναν αναφορές και σε διάφορα κρίσιμα θέματα για τη Βρετανία και την Ελλάδα, όπως π.χ. οι αγώνες και κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων, ενάντια στο ρατσισμό ή και τις ανοιχτές φασιστικές προκλήσεις (πρόσφατα είχαμε μεγαλειώδη κινητοποίηση του Unite Against Fascism στο Μπόλτον κατά των προκλήσεων του φασιστικού-ρατσιστικού EDL), ενάντια στους πολέμους και τις καταστροφές που φέρνει ο ιμπεριαλισμός και ο σιωνισμός στους λαούς της Μ. Ανατολής.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκδηλώθηκε για την ελληνική εμπειρία και τις πρόσφατες εκλογές, για τη διάταξη των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, για την αντικαπιταλιστική κι επαναστατική αριστερά, τις οργανώσεις της και τις δραστηριότητές της και ιδιαίτερα για το εγχείρημα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και πώς προχωράει σε καλύτερη πολιτική και οργανωτική συγκρότηση.
Οι βρετανικές βουλευτικές εκλογές που γίνονται στις 6 Μάη μάλλον δεν θα βγάλουν πλειοψηφική κυβέρνηση, αλλά σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι, υποψιασμένοι κι από τα ελληνικά γεγονότα μετά τις εκλογές στις 4/10/09, προετοιμάζονται για τα χειρότερα. Η απειλή του ΔΝΤ δεν είναι πολύ μακριά κι από τη Βρετανία. Η Καμπάνια Δικαίωμα στη Δουλειά (RTWC) οργανώνει μια πανεθνική μετεκλογική συνδιάσκεψη στις 22 Μάη (με προσκαλεσμένη κι εργαζόμενη από την Ελλάδα) και πολύ καλά κάνει...
Δίνουμε παντού τον αγώνα και θα κερδίσουμε, με όσες θυσίες χρειασθούν. Στη σοσιαλιστική προοπτική που γίνεται ξανά επίκαιρη και αναγκαία, ενάντια στη βαρβαρότητα που μας οδηγεί καθημερινά το καπιταλιστικό σύστημα».
Βασίλης Συλαϊδής, μέλος Δ.Σ. Σωματείου Εργαζόμενων Ιντρακόμ
Πορτογαλία
Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες συμμετείχαν στη γενική απεργία των τριών μεγαλύτερων συνδικάτων του δημοσίου στις 4 Μάρτη. Ηταν η πρώτη γενική απεργία στο δημόσιο μετά τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη και μία από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις που γνώρισε ποτέ η χώρα. Οι εργάτες καθαριότητας ήταν οι πρώτοι που σταμάτησαν τη δουλειά και βγήκαν στο δρόμο. Κλειστά παρέμειναν σχολεία, δικαστήρια, νοσοκομεία, γραφεία κοινωνικής ασφάλισης και τελωνεία. Τα συνδικάτα, που εκπροσωπούν πάνω από μισό εκατομμύριο εργαζόμενους, εκτιμούν ότι το 80% του εργατικού δυναμικού συμμετείχε στην απεργία.
Ο αντιπρόεδρος των συνδικάτων των εφοριακών δήλωσε «Είναι μια ιστορική απεργία. Δεν έχουμε δει ποτέ ξανά τόσο μεγάλη συμμετοχή». «Δεν θα υποχωρήσουμε, θα αντισταθούμε, θα αλλάξουμε τη θέση της κυβέρνησης», τόνισε η Ανα Αβόιλα, συντονίστρια στο συνδικάτο «Κοινό Μέτωπο», προϊδεάζοντας για νέες, ακόμη μαζικότερες και μαχητικότερες απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτές δεν άργησαν να έρθουν. Την Τρίτη 27 Απρίλη παρέλυσαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς από την απεργία των εργαζόμενων που άγγιξε σε συμμετοχή το 95%. Την προηγούμενη ημέρα είχε ξεκινήσει απεργία στις ταχυδρομικές υπηρεσίες, ενώ νέα απεργία των δημοσίων υπαλλήλων πραγματοποιήθηκε στις 28 Απρίλη.
Η Πορτογαλία είναι, μετά την Ελλάδα, η χώρα που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της κρίσης με την ΕΕ να πιέζει για μείωση των ελλειμμάτων, τους γνωστούς διεθνείς οίκους αξιολόγησης να απειλούν συνεχώς με υποβαθμίσεις και την «σοσιαλιστική» κυβέρνηση μειοψηφίας του Ζοζέ Σόκρατες να ακολουθεί την ίδια συνταγή με τον Παπανδρέου: ένα Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης παρόμοιο με το δικό μας, εξουθενωτικής δηλαδή για τους εργαζόμενους λιτότητας, με πάγωμα μισθών για τέσσερα χρόνια, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, μαζικό ξεπούλημα δημόσιων επιχειρήσεων. Στόχος του προγράμματος να μειώσει το έλλειμμα από 9,3% στο 8,3% φέτος και στο 3%, όπως προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ, μέχρι το 2013.
Η οργή των εργατών είναι συσσωρευμένη από τα προηγούμενα χρόνια. Από το 2005 έως το 2009, η ίδια κυβέρνηση επέβαλε σκληρή λιτότητα με περικοπές παροχών και μειώσεις συντάξεων για να μειώσει το έλλειμμα από το 6,1% του ΑΕΠ στο 2,7% στο τέλος του 2008. Καμία από τις θυσίες δεν είχε αντίκρισμα. Το ξέσπασμα της κρίσης και η χρηματοδότηση των τραπεζών εκτόξευσαν το έλλειμμα στο 9,3%. Η πολιτική αυτή στοίχισε ακριβά στο κόμμα του Σόκρατες. Εχασε περίπου 8 εκατοστιαίες μονάδες στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη και μαζί έχασε και την αυτοδυναμία της κυβέρνησής του - τώρα έχει μόνο 97 από τις 230 έδρες της πορτογαλικής Βουλής. Ο μόνος λόγος που διασώθηκε ήταν επειδή το σκληρό δεξιό κόμμα της αντιπολίτευσης πρόβαλε προεκλογικά ένα πρόγραμμα ακόμη σκληρότερης λιτότητας. Το ΚΚ και το Μπλοκ της Αριστεράς κέρδισαν περίπου το 18% των ψήφων. Τώρα η Αριστερά οργανώνει την αντίσταση στα μέτρα.
Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα κοινωνικής έκρηξης με την κυβέρνηση να έχει κερδίσει την έγκριση του κοινοβουλίου στο Πρόγραμμα Σταθερότητας μόνο με την ανοχή της δεξιάς αντιπολίτευσης. «Οι Πορτογάλοι είναι βασικά ειρηνικός λαός. Τα προγράμματα λιτότητας όμως του σοσιαλιστή πρωθυπουργού Ζοζέ Σόκρατες, τα οποία ενέκρινε το κοινοβούλιο, τους οδηγούν στα οδοφράγματα!», είχε ομολογήσει πρόσφατα ακόμα και η συντηρητική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλεμάινε».
Γαλλία
Ημέρα απεργιών και πολύμορφων κινητοποιήσεων ήταν η 23 Μάρτη για όλη τη Γαλλία. Οι απεργίες άγγιξαν πολλούς τομείς, τον μεταφορικό, τον εκπαιδευτικό, των ταχυδρομείων, ενώ πάνω από 170 διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα. Οι 650.000 θέσεις εργασίας που έχουν χαθεί στη Γαλλία από το 2008 σε συνδυασμό με τα σχέδια της κυβέρνησης Σαρκοζί για νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, περικοπή δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα, αλλαγές στο συνταξιοδοτικό με αύξηση των χρόνων εργασίας για πλήρη σύνταξη, ήταν από τους βασικότερους λόγους των απεργιακών κινητοποιήσεων.
Ηταν η πρώτη μαζική αντίδραση μετά τις τοπικές εκλογές στις οποίες το κόμμα του Σαρκοζί υπέστη συντριπτική ήττα. Τα αποτελέσματα των εκλογών κατέγραψαν στροφή στα αριστερά. Η πολιτική του Σαρκοζί - της «αναμόρφωσης» της γαλλικής οικονομίας όπως την ονομάζει και δεν είναι τίποτα άλλο από ενίσχυση των τραπεζών και των επιχειρήσεων από τη μία, λιτότητα και απολύσεις για τους εργάτες από την άλλη - δέχτηκε ισχυρό πλήγμα.
Είχαν προηγηθεί μια σειρά κινητοποιήσεις σε πολλούς και διαφορετικούς κλάδους. Στις 12 Μάρτη χιλιάδες εκπαιδευτικοί κατέβηκαν σε απεργία και διαδήλωσαν με τους μαθητές τους αλλά και τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία ενάντια στις περικοπές χιλιάδων θέσεων εργασίας στην Παιδεία και την Υγεία - περίπου 16.000 μέσα στο 2010 στην Παιδεία και 3.000 με 4.000 στην Υγεία μέχρι το 2012. Σύμφωνα με το μεγαλύτερο συνδικάτο των εργαζόμενων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση Snes-FSU, το ποσοστό των απεργών άγγιξε το 50%. Μαζικές διαδηλώσεις έγιναν σε περίπου 60 πόλεις, όπως το Παρίσι, τη Μασσαλία, τη Λυών, τη Τουλούζη. Την ίδια μέρα, σε πολλές πόλεις απέργησαν οι εργάτες καθαριότητας και αποκομιδής απορριμμάτων διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς.
Στα τέλη Φλεβάρη, πάνω από τα μισά διυλιστήρια της Γαλλίας έκλεισαν με το 70% περίπου του δυναμικού στον κλάδο να κατεβαίνει σε απεργία. Η διαμάχη είχε ξεκινήσει μερικές βδομάδες νωρίτερα σε ένα διυλιστήριο του κολοσσού καυσίμων Total κοντά στη Δουνκέρκη όταν η εταιρία ανακοίνωσε το κλείσιμό του. Οι εργάτες και το γαλλικό συνδικάτο CGT αντέδρασαν στο κλείσιμο του διυλιστηρίου, πιστεύοντας ότι θα είναι το πρώτο στη σειρά. Μια βδομάδα πριν απλωθεί η απεργία, οι εργάτες στο διυλιστήριο κατέλαβαν τα γραφεία της διοίκησης, απορρίπτοντας προσφορά της εταιρίας να επαναπροσλάβει τους εργαζόμενους σε περίπτωση κλεισίματος. Εξι διυλιστήρια και επτά αποθηκευτικές εγκαταστάσεις καυσίμων της εταιρίας ήταν εκείνη τη στιγμή σε απεργία διαρκείας. Η διεύθυνση έκανε νέα προσφορά να μείνουν τα διυλιστήρια ανοιχτά με μειωμένο δυναμικό, αλλά οι διαπραγματευτές του συνδικάτου αρνήθηκαν. Η απεργία συμπαράστασης, που απλώθηκε στις εγκαταστάσεις της ExxonMobil, οδήγησε την κυβέρνηση σε μεγάλη κρίση με τον υπουργό Βιομηχανίας να αναγκάζεται παραμονές των τοπικών εκλογών να δηλώνει ότι «κατανοεί τους εργαζόμενους».
Το ίδιο διάστημα, οι εργάτες των καταστημάτων Ikea κατέβηκαν σε απεργίες διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς 4%. Μια ομάδα κατέλαβε μάλιστα ένα κατάστημα στο Παρίσι. Μετά από απεργία που έκλεισε πέντε καταστήματα, η διεύθυνση αναγκάστηκε να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που όμως οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Στις αρχές Μαρτίου, συνδικαλιστές από τα συνδικάτα CGT, FO και CFDT αποφάσιζαν να καταλάβουν την έδρα της Ikea Γαλλίας στην πόλη Πλεζίρ (Ιβλίν), διεκδικώντας την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για τους μισθούς.
Παράλληλα, τόσο η απεργία των πληρωμάτων της Air France όσο και οι κινητοποιήσεις από τους ελεγκτές εναέριες κυκλοφορίας που προχώρησαν σε 4ήμερη απεργία, εξαγριωμένοι για τις περικοπές στις θέσεις εργασίας και τις επιθέσεις στις εργασιακές σχέσεις που θα απειλήσουν την ασφάλεια των επιβατών, δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στις πτήσεις της χώρας. Ενώ το περιστατικό με δύο διευθυντές της Siemens που κρατήθηκαν όμηροι για 26 ώρες μέχρι να συμφωνήσουν σε διαπραγματεύσεις για το μέλλον εργοστασίου που επρόκειτο να κλείσει, δείχνει ότι οι αντιδράσεις αυτού του τύπου - ιδιαίτερα συχνές στη Γαλλία από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση - συνεχίζονται. Η «παντοδυναμία» που είχε καλλιεργήσει ο Σαρκοζί αμφισβητήθηκε ηχηρά στις κάλπες και διαλύεται στις απεργίες, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις.
Γερμανία
«Η Ελλάδα έχει χτυπηθεί άγρια από την κρίση. Και εμείς το ίδιο. Η υπερχρέωση της Ιαπωνίας είναι ακόμα μεγαλύτερη, χωρίς να μιλάει κανείς για κίνδυνο χρεοκοπίας. Και όμως στην περίπτωση της Ελλάδας η ΕΕ απαιτεί τρομακτικές περικοπές. Η Ελλάδα πρέπει να βοηθηθεί. Αυτό έγινε άλλωστε και με τις τράπεζες. Αντί να βάλει χέρι στους κερδοσκόπους, όμως, η ΕΕ απαιτεί να πληρώσουν οι εργαζόμενοι για την κρίση. Θέλουμε στην Ευρώπη μια πολιτική για τους ανθρώπους, όχι για τις αγορές. Οι συναδέλφισες και οι συνάδελφοι στην Ελλάδα έχουν δίκιο να αντιστέκονται. Στεκόμαστε στο πλευρό σας!».
Αυτό ήταν το μήνυμα συμπαράστασης που έστειλε στους εργαζόμενους της Ελλάδας το γερμανικό συνδικάτο VER.DΙ - ένα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Γερμανίας με 2,2 εκατομμύρια μέλη στο δημόσιο και όχι μόνο τομέα - παραμονές της πανεργατικής απεργίας στις 24 Φλεβάρη. Λίγες μόνο μέρες νωρίτερα, στις 3 Φλεβάρη, το ίδιο συνδικάτο είχε οργανώσει απεργία διεκδικώντας αυξήσεις στους μισθούς 5%. Χιλιάδες εργαζόμενοι νοσοκομείων, μέσων μαζικής μεταφοράς, νηπιαγωγείων κι άλλων υπηρεσιών συμμετείχαν παραλύοντας το δημόσιο τομέα της χώρας.
Τα συνδικάτα και η Αριστερά στη Γερμανία δίνουν μάχες αντίστοιχες με τις δικές μας. Η μείωση του εισοδήματος των εργαζόμενων, η επέκταση του καθεστώτος της μερικής απασχόλησης, η δραστική περικοπή των υπερωριών, η αύξηση στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων, οι απολύσεις με τους ανέργους να φτάνουν τα 4 εκατομμύρια, είναι μόνο μερικές από τις επιθέσεις του δεξιού κυβερνητικού συνασπισμού με επικεφαλής τη Μέρκελ, αποτέλεσμα της κρίσης που αγγίζει και τον πιο ισχυρό ευρωπαϊκό καπιταλισμό.
Πλάι στις οικονομικές μάχες, ξεδιπλώνονται και οι πολιτικές με πρώτη τη μάχη ενάντια στη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο στο Αφγανιστάν καθώς η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου είναι σταθερά ενάντια στην εμπλοκή και ζητά την άμεση απόσυρση των στρατευμάτων. Η Γερμανία είναι η τρίτη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στην κατοχή του Αφγανιστάν. Η τελευταία αποστολή αποφασίστηκε στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη, όταν η Κάτω Βουλή του γερμανικού κοινοβουλίου υπερψήφισε, με τις ψήφους των βουλευτών του κυβερνητικού συνασπισμού αλλά και των σοσιαλδημοκρατών, την αύξηση του αριθμού των γερμανικών στρατευμάτων από 4.500 στρατιώτες σε 5.350, καθώς και την παροχή «μη στρατιωτικής βοήθειας» ύψους 430 εκατομμυρίων ευρώ. Λίγο πριν την έναρξη της ψηφοφορίας, οι βουλευτές της Die Linke ανάρτησαν αντιπολεμικές αφίσες με τα ονόματα των Αφγανών πολιτών που σκοτώθηκαν τον περασμένο Σεπτέμβρη σε αεροπορική επιδρομή η οποία διεξήχθη υπό γερμανικές εντολές. Οι βουλευτές αποβλήθηκαν από την αίθουσα και επέστρεψαν μόνο για να καταψηφίσουν την πρόταση. «Η Γερμανία συμμετέχει σε έναν πόλεμο κατά του πληθυσμού του Αφγανιστάν», είχε πει στην ομιλία της πριν την έναρξη της διαμαρτυρίας η βουλευτής της Die Linke Κριστίνε Μπούχολτς, που συμμετέχει στο δίκτυο Marx21.