Η γενική απεργία στις 24 Φλεβάρη ήταν μια επίδειξη δύναμης της εργατικής τάξης. Πάνω από 2,5 εκατομμύρια απεργοί παρέλυσαν ολόκληρη τη χώρα την ίδια στιγμή που δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ξεχύθηκαν στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, σε κάθε μικρή και μεγάλη πόλη από βορρά σε νότο και από δύση σε ανατολή. Στην Αθήνα, η απεργιακή συγκέντρωση ήταν από τις μεγαλύτερες της Μεταπολίτευσης.

Η πολιτική σημασία και ο αντίκτυπος της Πανεργατικής απεργίας στις 24 Φλεβάρη είναι τεράστια και τα μηνύματά της πολλά και με πολλαπλούς αποδέκτες:

Καταρχήν τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους λακέδες τους - την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της Ευρώπης - ότι η εργατική τάξη δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν. Αν η Ελλάδα αποτελεί τη «χώρα οδηγό» σε ένα πείραμα που στόχο έχει να γενικεύσει την επίθεση, καλύτερα να προσέχουν γιατί στα πειράματα συχνά συμβαίνουν ατυχήματα.

Την εργατική τάξη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αν η πανεργατική απεργία που νίκησε το Ασφαλιστικό του Γιαννίτση το 2001 ήταν ένα κορυφαίο γεγονός για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, η 24Φ ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος για την εργατική τάξη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ατέλειωτα μηνύματα συμπαράστασης έφθασαν στην απεργιακή συγκέντρωση, από τα ευρωπαϊκά συνδικάτα μέχρι τους καπνεργάτες που απεργούν στην Τουρκία, σε αυτήν την τελευταία εβδομάδα του Φλεβάρη, που το απεργιακό της δελτίο περιελάμβανε απεργίες στην Ισπανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία.

Την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ότι ούτε η μεγάλη κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, ούτε η συναίνεση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ και σύσσωμων των ελληνικών media, αλλά ούτε και οι προσπάθειες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να βάλει πάγο στις αντιστάσεις θα καταφέρουν να ταπώσουν εύκολα την εργατική ανταρσία που ξεσπά μέρα τη μέρα από τα κάτω στους εργασιακούς χώρους, σε ολόκληρη την κοινωνία.

Ο Παπανδρέου και ο Παπακωσταντίνου ξεχνάνε πως βρίσκονται στην κυβέρνηση επειδή η Νέα Δημοκρατία γκρεμίστηκε κάτω από το βάρος ενός δυνατού κινήματος, κάτω από το βάρος των καταλήψεων του 2006-07, της απεργιακής ανταρσίας του 2008 ενάντια στο Ασφαλιστικό, της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Ξεχνάνε ότι οι ψήφοι που πήραν είναι δανεικές και η κοινοβουλευτική τους πλειοψηφία - παρότι μεγάλη - είναι ασταθής και πλασματική.

Κορυφή του παγόβουνου

Η 24 Φ ήταν η κορυφή ενός μεγάλου παγόβουνου. Από κάτω της, κρύβεται η συσσωρευμένη οργή είκοσι χρόνων θυσιών χωρίς αντίκρισμα, η οργή για τις ψεύτικες υποσχέσεις της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά και η συσσωρευμένη εμπειρία των αγώνων της εργατικής τάξης. Όχι, μόνο ενάντια στη Νέα Δημοκρατία και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά και στη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Παπανδρέου που αθετεί τις υποσχέσεις της. Οι εκλογές που έφεραν την κυβέρνηση Παπανδρέου διεξάχθηκαν εν μέσω της απεργίας στα λιμάνια. Οι πρώτοι τέσσερις μήνες της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ συνοδεύτηκαν από εργατικούς αγώνες και ανταρσίες που, στις 24 Φλεβάρη, συναντήθηκαν όλα μαζί στην απεργία και τα συλλαλητήρια.

«Το κλίμα συναίνεσης που υπήρχε πριν έχει πάει περίπατο. Οι εργαζόμενοι αγανακτούν, το ζήτημα είναι να υπάρξει μια διαφορετική προοπτική και να κατεβούμε στους δρόμους. Σήμερα δώσαμε μια δυναμική απάντηση σαν Σωματείο με την συγκέντρωση και απεργιακή φρουρά στη Βιοκλινική του Πειραιά που είχαμε οκτώ απολύσεις. Είχαμε μια καλή συμμετοχή και μια πολύ καλή επαφή με τους εργαζόμενους του χώρου, τρεις εργαζόμενοι γράφτηκαν στο σωματείο», δήλωσε ένας συνδικαλιστής στον τομέα της ιδιωτικής υγείας, την ημέρα της πανεργατικής.

Αυτή είναι λίγο ως πολύ η εικόνα που επικρατεί στους χώρους - και του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Απέναντι στις συνεχείς επιθέσεις, οι εργαζόμενοι αντιδρούν, οργανώνονται από τα κάτω, φτιάχνουν σωματεία, δυναμώνουν τα ήδη υπάρχοντα και όπου μπορούν παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Λίγα μόνο παραδείγματα από τις τελευταίες εβδομάδες σε άσχετους μεταξύ τους χώρους είναι ενδεικτικά:

Εκτακτη συνέλευση νοσοκομειακών γιατρών στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, την περασμένη βδομάδα αναγκάζει τη διοίκηση να πάρει πίσω εξαγγελθείσες περικοπές στις εφημερίες και αποφασίζει κλιμάκωση κινητοποιήσεων το Μάρτη.

Εκτακτη μαζική συνέλευση των εργαζομένων γίνεται και στον ΔΟΛ, χωρίς καν να υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο, όπου αποφασίζονται κινητοποιήσεις αν η εργοδοσία προχωρήσει σε 20% «εθελούσιες» εξόδους.

Στη Μυτιλήνη, ο εργοδότης της εφημερίδας Αιολικά Νέα προσπαθεί να αναγκάσει πέντε εργαζόμενους στη σελιδοποίηση να υπογράψουν χαμηλότερη από την κλαδική τους συλλογική σύμβαση. Οι είκοσι συνολικά εργαζόμενοι στο χώρο τους συμπαραστέκονται. Στις 25 Φλεβάρη, την επόμενη της Πανεργατικής, η εργοδοσία κλείνει με λουκέτο την επιχείρηση. Οι εργαζόμενοι απαντάνε την επόμενη, με μάζεμα υπογραφών συμπαράστασης, συγκέντρωση ψηφισμάτων από τα άλλα συνδικάτα και συγκέντρωση στο κέντρο της πόλης (οι κινητοποιήσεις τους βρίσκονται ακόμα σε εξέλιξη).

Χώροι που θεωρούνταν «ασφαλείς» και είχαν χρόνια να κινητοποιηθούν, όπως οι Τελωνειακοί ή οι εργαζόμενοι στο υπουργείο Οικονομικών, προχώρησαν σε επαναλαμβανόμενες απεργίες. Οι εργαζόμενοι της ΟΣΥΟ απαγόρεψαν με απεργιακή φρουρά την είσοδο, όχι μόνο των απεργοσπαστών, αλλά και του ίδιου του αρχιστράτηγου της επίθεσης Παπακωσταντίνου στο ίδιο του το υπουργείο, πετυχαίνοντας καθολική συμμετοχή στην απεργία.

Είναι φανερό ότι το κοινωνικό εύρος των επιθέσεων, της οργής και της αντίστασης είναι τόσο μεγάλο που συμπαρασύρει όλα τα κομμάτια της εργατικής τάξης, από τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα μέχρι αυτούς του δημοσίου, από τους εργαζόμενους της ELITE μέχρι τους μηχανικούς του δημοσίου, είτε ζουν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη είτε σε μικρές πόλεις. Για αυτό το λόγο δεν έπιασε τόπο και η διασπαστική προπαγάνδα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ ότι με τα νέα μέτρα θα θιχτούν «οι προνομιούχοι», οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Για αυτό το λόγο δεν δουλεύουν, μέχρι στιγμής, ούτε τα σχέδια και οι μανούβρες του πρόεδρου της ΓΣΕΕ Παναγόπουλου προκειμένου να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Η πανεργατική απεργία στις 24 Φλεβάρη το έδειξε αυτό καθαρά: ο Παναγόπουλος και η ηγεσία της ΓΣΕΕ κάλεσαν την 24ωρη απεργία στις 24Φ για να αποφύγουν να συμπέσουν με την ΑΔΕΔΥ που είχε καλέσει απεργία στο Δημόσιο στις 10 Φλεβάρη. Η δικαιολογία που χρησιμοποίησαν ήταν ότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα κάνουν απεργία «για τη νέα ΣΣΕ και την διεκδίκησή της από τις εργοδοτικές οργανώσεις», με απλά λόγια ενάντια στο ΣΕΒ και όχι την κυβέρνηση και το Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα. Τι ακολούθησε;

Η απεργία και οι συγκεντρώσεις της ΑΔΕΔΥ στις 10 Φλεβάρη, που ήταν οι μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων ανάγκασαν την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ να κάλεσει και αυτή στις 24 Φλεβάρη. Ετσι η 24Φ, μια μέρα που ορίστηκε από την ηγεσία της ΓΣΕΕ με σκοπό να αποφύγει μια γενική απεργία, κατέληξε τελικά ακριβώς το αντίθετο, έγινε μέρα γενικής απεργίας.

Μεγάλο ρόλο για να ξεκινήσει αυτό το ντόμινο κινητοποιήσεων, είχε ο συντονισμός των σωματείων που ξεκίνησε με πρωτοβουλία μιας ΕΛΜΕ και ενός Διδασκαλικού Συλλόγου και άνοιξε το δρόμο για την απεργία στις 17 Δεκέμβρη, όταν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αρνήθηκαν να καλέσουν έστω κι ένα απογευματινό συλλαλητήριο για τον προϋπολογισμό. Ηταν η πρωτοβουλία που έβαλε και τη συνέχεια για τις 10Φ συμπαρασύροντας στο δρόμο της απεργίας μεγάλες ομοσπονδίες, το ΠΑΜΕ, την ΑΔΕΔΥ και τέλος στις 24Φ και την ίδια τη ΓΣΕΕ.

Είμαστε ακόμα στην αρχή

Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι το κίνημα ξεμπέρδεψε με τις επιθέσεις και την προπαγάνδα της κυβέρνησης που αλλάζει και προσαρμόζεται, ούτε με τις τρικλοποδιές που βάζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Κάθε άλλο. Η κυβέρνηση προσπαθεί πλέον να παρουσιάσει τα μέτρα σαν «επιτυχία» της κυβέρνησης που κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ΕΕ και των αγορών και να σταματήσει τους κερδοσκόπους. Την ίδια στιγμή μοιράζει στις ηγεσίες των συνδικάτων υποσχέσεις και «δεσμεύσεις» ότι θα επιστρέψει λεφτά αργότερα «αν το Πρόγραμμα Σταθε­ρότητας πάει καλά το 2010» και καλεί όλους τους εργαζόμενους σε εθνική συστράτευση για «να σώσουμε τη χώρα».

Παίρνοντας τέτοιου τύπου «δεσμεύσεις» οι ηγεσίες στις Ομοσπονδίες των Εφοριακών, του υπουργείου Οικονο­μικών και των Τελωνειακών, με αυτή τη σειρά ανέστειλαν διαδοχικά τις απεργίες τους. Η ΟΣΥΟ (Υπουργείο Οικονο­μικών) τα έριξε στους εφοριακούς που έκλεισαν πρώτοι την απεργία και αποδέχτηκε τις περικοπές 10%, με υποσχέσεις για «ειδικό μισθολόγιο». Η Ομοσπονδία των Τελωνειακών έκλεισε τελευταία την απεργία όταν βγήκε παράνομη και καταχρηστική, χωρίς όμως να καλέσει ποτέ έστω και μια διαδήλωση. Η ηγεσία της Ομοσπονδίας των Εφοριακών, που ο πρόεδρός της από την αρχή είχε δηλώσει ότι «οι εργαζόμενοι αποδέχονται 8%» περικοπές, καταπάτησε πρώτος με πραξικόπημα την απόφαση του Γενικού Συμβουλίου για 48ωρη απεργία, χωρίς καν ακόμα να έχει ανακοινώσει τι «πήρε» από το υπουργείο. Όμως δύο εβδομάδες μετά, η ηγεσία της ΠΟΕ-ΔΟΥ αναγκάστηκε να καλέσει εκ νέου 48ωρη απεργία 8-9 Μάρτη και έκτακτο συνέδριο στις 11 Μάρτη!

Η εξέλιξη αυτή επιβλήθηκε από τα κάτω. Επί 15 μέρες, οι σύλλογοι των εφοριακών τοπικά αποφάσιζαν σε συνελεύσεις τους συνέχιση των κινητοποιήσεων, σε συλλόγους που η ΠΑΣΚΕ είχε τεράστια πλειοψηφία. Στο σύλλογο της Αθήνας, η ηγεσία της Ομοσπονδίας διέλυσε μια συνέλευση 500 εργαζομένων για «έλλειψη απαρτίας» και αποχώρησε κάτω από γιουχαϊσματα με τη συντριπτική πλειοψηφία των παρόντων να παραμένει και να συζητάει την οργάνωση της επόμενης συνέλευσης ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου. Κάτω από αυτήν την πίεση η ηγεσία στην ΠΟΕ-ΔΟΥ κάλεσε τη 48ωρη απεργία και το έκτακτο συνέδριο.

Οι ανταρσίες απέναντι στην άρνηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών να ξεκινήσουν ή να δώσουν προοπτική στους αγώνες αρχίζουν να συνοδεύονται από αλλαγές συσχετισμών, όχι μόνο σε πρωτοβάθμια Σωματεία, αλλά ακόμα και σε επίπεδο Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων. Στα συνέδρια της ΟΕΝΓΕ και του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, οι δυνάμεις της Αριστεράς πήραν την πλειοψηφία απέναντι στην ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Μέσα στην ίδια την ΠΑΣΚΕ έχουν ανοίξει εσωτερικές συγκρούσεις. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι πολύ γρήγορα η κατάσταση μέσα στα συνδικάτα θα θυμίζει το 1985, όταν το ΠΑΣΟΚ, εν μέσω ανταρσίας στα μέτρα του τότε υπουργού Οικονομικών Σημίτη, έχασε την πλειοψηφία της δύναμής του μέσα στους εργατικούς χώρους.

Να οργανώσουμε την αντίσταση από τα κάτω

Με την κυβέρνηση να ανακοινώνει το δεύτερο πακέτο περικοπών - με την επί πλέον περικοπή των επιδομάτων και το φάγωμα του 30% των δώρων στο δημόσιο, αλλά και με το άπλωμα των περικοπών στους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και στις τράπεζες - και την ψήφιση του νομοσχεδίου με τη μορφή του κατεπείγοντος, οι εξελίξεις κινούνται με ραγδαίους ρυθμούς:

Η απόφαση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να καλέσουν στάση εργασίας και συγκέντρωση στη Βουλή στις 5 Μάρτη μέρα ψήφισης του νομοσχεδίου πήρε διαστάσεις νέας πανεργατικής με τους εργαζόμενους στην ΟΛΜΕ, τη ΔΟΕ, την ΟΕΝΓΕ, τη ΔΕΗ, τον ΗΣΑΠ, την ΕΘΕΛ, τον ΗΛΠΑΠ να προκηρύσσουν 24ωρη απεργία, ενώ οι εργαζόμενοι της πρώην Ολυμπιακής έχουν καταλάβει το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους απαιτώντας να εξασφαλίσουν το εργασιακό τους μέλλον.

Το κύμα οργής που προκάλεσε η ανακοίνωση των μέτρων, το μαζικό συλλαλητήριο της Πέμπτης 4 Μάρτη και η επιτυχία της απεργίας της επόμενης μέρας έβαλε πίεση ώστε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να καλέσουν νέα Πανεργατική για τις 11 Μάρτη. Αυτή η πίεση εκφράστηκε εντονότατα προς το προεδρείο της ΓΣΕΕ στη Σύσκεψη Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων στις 4 Μάρτη.

Τα σωματεία, τα συνδικάτα, οι Ομοσπονδίες πρέπει να συνεχίσουμε να πιέζουμε στην κατεύθυνση της γενίκευσης του αγώνα με πανεργατικές απεργίες όπου η εργατική τάξη ανακαλύπτει τη δύναμή της και αποκτάει αυτοπεποίθηση. Αλλά οι πανεργατικές από μόνες τους δεν φτάνουν. Για να μπορέσουμε να πετάξουμε στα σκουπίδια το Πρόγραμμα Σταθερότητας χρειάζονται άμεση κλιμάκωση.

Ηδη, οι εργαζόμενοι στους δήμους έχουν αποφασίσει κλείσιμο της χωματερής 6 Μάρτη και απεργία 10 Μάρτη. Οι νοσοκομειακοί γιατροί ετοιμάζονται για εφημεριακό κραχ και επισχέσεις εργασίας μέσα στο Μάρτη. Οι μηχανικοί έχουν μπλοκάρει τις επιτροπές του Δημοσίου αρνούμενοι να υπογράψουν. Οι Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών υπόσχονται να συντονιστούν με αυτούς τους κλάδους.

Αυτοί οι αγώνες πρέπει να συντονιστούν σε κοινά βήματα με στόχο την κλιμάκωση με απεργίες διάρκειας. Οι μόνη δύναμη που έχουν οι εργαζόμενοι ενάντια στους μηχανισμούς που ενορχηστρώνουν την επίθεση, τις τράπεζες, τους βιομήχανους, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την Κυβέρνηση, είναι η συλλογικότητά τους σαν τάξη, η δύναμη να αφήσουν τα εργαλεία, να κατεβάσουν τους διακόπτες, τα ρολά και να σβήσουν τις οθόνες των υπολογιστών τους.

Για να μπορέσουν να νικήσουν, χρειάζονται την οργάνωση αυτής της δύναμης από τα κάτω. Επιτροπές αγώνα σε κάθε σωματείο που να οργανώνουν τις απεργίες με τη συμμετοχή των πιο μαχητικών κομματιών. Γενικές συνελεύσεις, ώστε οι αποφάσεις να παίρνονται στη βάση και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ανά πάσα στιγμή να είναι υπόλογες για τις πράξεις τους. Απεργιακές φρουρές που να σταματάνε τη απεργοσπασία και να δίνουν κάλυψη στους εργαζόμενους που θέλουν να απεργήσουν, στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Οργάνωση της συμπαράστασης στους χώρους που βρίσκονται σε απεργία και δημιουργία απεργιακών ταμείων για τη στήριξη των απεργών.

Χρειάζονται επίσης και μια ξεκάθαρη αντικαπιταλιστική προοπτική. Το σύνθημα «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές», που πριν από λίγα χρόνια θα μπορούσε να ακούσει κανείς στα μπλοκ της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς αντηχεί σήμερα στις διαδηλώσεις όλων των εργαζόμενων, καθώς το «κοινωνικό πρόσωπο» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ έχει γίνει προσωπείο που φθίνει με ραγδαίους ρυθμούς. Η απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού μπορεί να είναι μόνο η πάλη της εργατικής τάξης για την ανατροπή αυτού του αδηφάγου συστήματος, η πάλη για το Σοσιαλισμό. Όπως τηλεγραφικά έγραφε ένα πανώ των εργαζόμενων του σωματείου εργαζομένων στα χημικά και τα καλλυντικά στις 24 Φλεβάρη: «Είσαστε η κρίση, είμαστε η λύση».

ΧΡΟΝΙΚΟ

04/09/09 Οι βουλευτικές εκλογές διεξάγονται εν μέσω της πολυήμερης απεργίας διαρκείας των λιμενεργατών ενάντια στο ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά στην COSCO.

26/10/09 Πρώτη μαζική κινητοποίηση εργαζομένων στα stage που διαδηλώνουν υπό βροχή. Τις ίδιες μέρες συνεδριάζει η διοίκηση της ΓΣΕΕ που καταγγέλλει τους stagiers ως προνομιούχους, ενώ ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ δηλώνει ότι θα στηρίξει «όσα μέτρα της κυβέρνησης είναι στη σωστή κατεύθυνση». Toυς επόμενους δύο μήνες, οι κινητοποιήσεις τους συνεχίζονται σε όλη τη χώρα.

6/11/09 «Διαφορετική φιλοσοφία και πολιτική» σε σχέση με το παρελθόν διακρίνει στο προσχέδιο του προϋπολογισμού ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος.

11/11/09 Απεργία και διαδήλωση όλων των συμβασιούχων στο δημόσιο τομέα.

17/11/09 Μεγαλειώδεις πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου σε όλη τη χώρα.

19/11/09 Συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων που προτείνει την οργάνωση απεργίας στις 17 Δεκέμβρη.

28/11/09 Ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί κατεβαίνουν στο δρόμο.

30/11/09 24ωρη απεργία της ΟΕΝΓΕ. Οι ειδικευόμενοι γιατροί προχωράνε σε όλη τη χώρα σε επισχέσεις εργασίας προκειμένου να τους καταβληθούν χρωστούμενα του Αυγούστου.

03/12/09 24ωρη απεργία και διαδήλωση της ΠΟΕ ΟΤΑ για προσλήψεις και αυξήσεις. Διαδηλώνουν χιλιάδες συμβασιούχοι δασοπυροσβέστες. 24ωρη απεργία των εργαζομένων στη Wind.

06/12/09 Μαζικά συλλαλητήρια σε πολλές πόλεις στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

07/12/09 Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και απεργία (ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, αλλά καλεί και η ΑΔΕΔΥ στάση εργασίας) στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Συνεχίζεται η πολυήμερη απεργία των συμβασιούχων του Δήμου Αθήνας.

15/12/09 Ξεκινάει η απεργία των εργαζομένων στο Δήμο Πειραιά. Κρατάει αρκετές μέρες, βγαίνει παράνομη και καταχρηστική, αλλά πετυχαίνει την πρόσληψη μονίμων και όχι συμβασιούχων υπαλλήλων στη νέα διεύθυνση καθαριότητας.

Μέσα Δεκέμβρη ξεκινάει η επίσχεση εργασίας των εργαζομένων στο εργοστάσιο της Εlite που διεκδικούν δεδουλευμένα και να μη χάσουν τις δουλειές τους. Στις 7 Γενάρη, οι εργαζόμενοι προχωρούνε σε κατάληψη που κερδίζει τη συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας και πολλών σωματείων και συνδικάτων, και αναγκάζουν την εργοδοσία να καταβάλλει κάποια χρήματα. Συνεχίζουν με επίσχεση εργασίας.

17/12/09 Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αρνούνται να κάνουν κινητοποίηση ενόψει προϋπολογισμού. Η κίνηση για απεργία στις 17 Δεκέμβρη απλώνεται. Στις 17/12 απεργούν: ΟΛΜΕ, ΟΕΝΓΕ, ΕΣΗΕΑ, ΕΜΔΥΔΑΣ, όλες οι Ομοσπονδίες του ΠΑΜΕ, δεκάδες Διδασκαλικοί Σύλλογοι, το Σωματείο του Αττικού Νοσοκομείου, το Σωματείο των συμβασιούχων του ΥΠΠΟ, ο ΣΕΙΝΑΠ, το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, το Σωματείο των εργαζόμενων στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ. Στα Γιάννενα συμμετέχει το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ. Μεγάλες συγκεντρώσεις Πανελλαδικά.

9/1/10 Η ΑΔΕΔΥ αποφασίζει να καλέσει την 24ωρη στις 10 Φλεβάρη. Η ΓΣΕΕ αρνείται να την κάνει πανεργατική με συμμαχία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ που προτείνουν απεργία στις αρχές Μάρτη.

26/1/10 Απεργούν οι εργαζόμενοι στην Hellas on Line με αίτημα την ανάκληση απολύσεων και το σταμάτημα της τρομοκρατίας. Γίνεται απεργιακή φρουρά στην είσοδο του κεντρικού κτηρίου. Οι απολυμένοι συμβασιούχοι της Ολυμπιακής στήνουν αντίσκηνα έξω από το υπουργείο Μεταφορών.

29/1/10 Τρεις χιλιάδες πυροσβέστες διαδηλώνουν στην Αθήνα με ένα μεγάλο μέρος της διαδήλωσης να προχωράει σε αποκλεισμό του αρχηγείου του πυροσβεστικού σώματος.

03 και 05/2/10 Απεργία των Βιβλιοϋπαλλήλων στις εκδόσεις Αγρα για την ανάκληση απόλυσης του Ν. Παλαιστίδη.

03/2/10 Η ΓΣΕΕ αναγκάζεται να καλέσει 24ωρη απεργία στις 24 Φλεβάρη.

04-05/2/10 48ωρη απεργία των τριών Ομοσπονδιών του Υπουργείου Οικονομικών (Εφοριακοί, τελωνιακοί, υπάλληλοι Υπουργείου). Οργανώ­νονται περιφρουρήσεις έξω από τα υπουργεία και στους χώρους δουλειάς. Η 48ωρη έρχεται σαν αποτέλεσμα της ανταρσίας της βάσης και της πίεσης μαζικότατων γενικών συνελεύσεων που καλούνται μετά από μάζεμα υπογραφών από τα κάτω.

4-5-6/02/10 Στο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ η αριστερά παίρνει την πλειοψηφία στο Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας. Ψηφίζεται αντί-διάγγελμα ενάντια στο Πρόγραμμα Σταθερότητας.

5-6 /02/10 Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, όπου εκφράζεται άνοδος της αριστεράς.

8-9/2/10 Μαζικές διαδηλώσεις των πρώην εργαζόμενων της Ολυμπιακής.

10/2/10 Απεργούν όλες οι Ομοσπονδίες της ΑΔΕΔΥ, η ΕΜΔΥΔΑΣ, η ΠΟΣ ΟΣΕ, η ΠΟΕΙΔΔ, πρωτοβάθμια σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οι Ομοσπονδίες του ΠΑΜΕ. Η ΕΜΔΥΔΑΣ ξεκινάει μπλοκάρισμα των Επιτροπών Δημοσίων ΄Εργων.

16/2/10 Απεργίες στο Υπουργείο Οικονομικών και των Τελωνειακών.

17/2/10 Οι εργαζόμενοι στο υπουργείο Οικονομικών κατεβαίνουν σε μαζικό συλλαλητήριο στην Αθήνα.

18/02/10 Στάση εργασίας και συγκέντρωση της ΕΜΔΥΔΑΣ. Στάσεις εργασίας στο ΔΟΛ.

24/02/10 Πανεργατική 24ωρη απεργία-Σεισμός. Απεργούν 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι που παραλύουν τη χώρα. Η συγκέντρωση από τις μεγαλύτερες της μεταπολίτευσης στην Αθήνα. Δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.