Εξώφυλλο του τευχους 78
Η στροφή του χρόνου βρήκε πολλά έντυπα να σχολιάζουν αρνητικά τη δεκαετία που έφυγε. Σε συνδυασμό με το μηδέν που ήταν το αρχικό νούμερο αυτών των χρόνων (’01,’02,…’09), έγιναν λογοπαίγνια για τη «μηδενική» δεκαετία. Αυτός ήταν, παραδείγματος χάρη, ο τίτλος στο εξώφυλλο του Ταχυδρόμου που κυκλοφόρησε μαζί με Τα Νέα στις 24 Δεκέμβρη. Ο πιο δραματικός και πραγματικός απολογισμός, όμως, έγινε από ένα από τα ισχυρότερα έντυπα του κόσμου, την Washington Post, η οποία έγραφε στο φύλλο της 2 Γενάρη με τίτλο «Η χαμένη δεκαετία»:
Η καθαρή συνολική αύξηση των θέσεων εργασίας από το Δεκέμβριο του 1999 είναι μηδενική. Καμιά από τις προηγούμενες δεκαετίες από το 1940 δεν είχε αύξηση θέσεων εργασίας μικρότερη από 20%. Η οικονομική παραγωγή αυξήθηκε με το χαμηλότερο ρυθμό από την εποχή της δεκαετίας του 1930.
Τα κεφάλαια στράφηκαν στην κατασκευή πολυτελών κατοικιών σε ηλιόλουστα προάστια, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις παραμένουν ακατοίκητες. Προτίμησαν κάτι τέτοιο αντί για επενδύσεις σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις ή άλλες επενδύσεις που θα μπορούσαν να εξασφαλίζουν παραγωγή και θέσεις εργασίας για πολλά χρόνια στο μέλλον…»
Αν αυτή είναι η μαύρη εικόνα στην καρδιά του καπιταλισμού, στην Ελλάδα που έκανε Χριστούγεννα στη σκιά της χρεοκοπίας, χρειάζεται πολύ θράσος από τη μεριά των από πάνω για να εμφανίσουν θετικούς απολογισμούς και ρόδινες προοπτικές. Η «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη και του Καραμανλή αποδείχθηκε φούσκα και οι νέοι υπουργοί του Γ. Παπανδρέου έχουν βαλθεί να την ξαναφουσκώσουν. Οι μόνοι που έχουν δικαίωμα στην αισιοδοξία είναι οι εργάτες και οι νεολαίοι που παλεύουν. Και το κατακτούν με το σπαθί τους.
Τέτοια είναι, παραδείγματος χάρη, η περίπτωση των εργατών και των εργατριών της υποδηματοποιίας ELITE που έκαναν ποδαρικό στη νέα χρονιά με κατάληψη στο εργοστάσιο στη δυτική Αθήνα. Ο απολογισμός της εργοδοσίας είναι άθλιος. Δεν έχει, λέει, λεφτά για να τους πληρώσει και για να συνεχίσει τη λειτουργία της παραγωγής. Το ίδιο άθλιος είναι και ο απολογισμός των υπουργείων. Κανένας αξιωματούχος από αυτούς που κάνουν τα γιορτινά διαγγέλματα της νέας κυβέρνησης δεν έσκυψε να δει τι σημαίνει το κλείσιμο του εργοστάσιου για τις εργατογειτονιές της Αθήνας, για τις οικογένειες αυτών των ανθρώπων. Οι ίδιοι οι εργάτες φρόντισαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση οργανώνοντας συνέλευση, φτιάχνοντας εργοστασιακή επιτροπή, συμμετέχοντας στο απεργιακό συλλαλητήριο στις 17 Δεκέμβρη και κλιμακώνοντας την επίσχεση εργασίας σε κατάληψη.
Δίπλα στην κατάληψη στέκονται οι αντικαπιταλιστές συμπαραστάτες που στηρίζουν τον αγώνα για να μην χάσει κανένας τη δουλειά του και τον γενικεύουν: είναι κοινό συμφέρον όλων των εργατών να μείνει ανοιχτό το εργοστάσιο, να το πάρει το δημόσιο χωρίς καμιά αποζημίωση για το αφεντικό και με εργατικό έλεγχο. Απέναντι σε ένα σύστημα που δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τα αυτονόητα, έχουμε τις δικές μας λύσεις. Πόσα νέα παιδιά, πόσοι συνταξιούχοι στη σημερινή Ελλάδα της αυξημένης φτώχειας δεν έχουν ανάγκη από ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια; Γιατί να κλείσει μια υποδηματοποιία όταν υπάρχουν τέτοιες ανάγκες; Γιατί πουλάνε τον Σκαραμαγκά την ώρα που ο ΗΣΑΠ έχει ανάγκη από νέα βαγόνια για τους συρμούς του; Γιατί τα νοσοκομεία να είναι στο έλεος των πολυεθνικών του φάρμακου και να αντιμετωπίζουν νέο γύρο σκληρών περικοπών; Ο κοινός αγώνας των εργατών μπορεί να κάνει στο πλάι αυτό το χρεοκοπημένο σύστημα και να καλύψει συλλογικά τις ανθρώπινες ανάγκες όλων.
Αυτό το τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα κάτω είναι αφιερωμένο ακριβώς σε αυτόν τον κόσμο της πάλης. Με άρθρα για την οικονομική, οικολογική και πολιτική κρίση, αλλά και ένα αφιέρωμα σε έναν επαναστάτη μαρξιστή, τον Κρις Χάρμαν, που στάθηκε πενήντα χρόνια στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας. Για έναν νέο κόσμο απαλλαγμένο από τον παραλογισμό του καπιταλισμού.