Ο Τάσος Αναστασιάδης περιγράφει τα επόμενα βήματα.
Το εργατικό κίνημα, μετά απο ενα πολύ καυτό κινηματικό καλοκαίρι ετοιμάζεται να μπεί στον νέο γύρο σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την πολιτική της. Και όλα δείχνουν ότι μπορεί να είναι εξίσου αν όχι ακόμη πιο καυτο.
Η κινητοποίηση των εργαζόμενων στην Cosco στα μέσα Ιούλη ήταν απο τις πιο σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις το καλοκαίρι που διανύουμε παρά το γεγονός ότι κράτησε μόλις 30 ώρες. Σε ένα χώρο που δίκαια είχε χαρακτηριστεί σαν “κάτεργο”, απο πολλούς. Με μισθούς που ήταν στο μισό (και λιγότερο) απο τους αντίστοιχους των λιμενεργατών που δουλεύουν στον ΟΛΠ, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο μακριά. Χωρίς εργασιακές σχέσεις, μια που σε παίρνει τηλέφωνο ο εργολάβος, και είσαι υποχρεωμένος να παρουσιαστείς για δουλειά μέσα σε δύο ώρες, αλλιώς απολύεσαι.
Με δεκάδες εργατικά ατυχήματα που δεν δηλώνονταν ποτέ σαν τέτοια και πάνω απ’ όλα χωρίς ίχνος σωματειου στον χωρο. Οπως είπε στην Εργατική Αλληλεγγύη (φύλλο 1133) ο Μιχάλης Γ.: “…γίνονται καθημερινά εργατικά ατυχήματα τα οποία δεν καταγράφονταν πουθενά και οι χτυπημένοι να μεταφέρονται με ιδιωτικά αυτοκίνητα στα νοσοκομεία. Όποιος διεκδικούσε να καταγραφεί σαν εργατικό ατύχημα μπορεί να έχανε και τη δουλειά του. Ο κόσμος είχε απελπιστεί, φοβότανε και δεν μιλούσε γιατί είχε το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας”.
Ο φόβος έσπασε την Παρασκευή 18 Ιούλη όταν μια ομάδα απο εργαζόμενους σε συνεννόηση με δεκάδες εργαζόμενους έβαλε λουκέτο στην πύλη πρίν μπεί η πρωινή βάρδια. Σιγά σιγά όλοι οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν έξω απο την πύλη. Εκατοντάδες νέοι εργάτες απο τις γειτονιές της Β Πειραιά, βρέθηκαν απ’ έξω συζητούσαν, αγωνιούσαν. Χωρίς καμία εμπειρία οργάνωσης, ανακάλυπταν σε κάθε βήμα το τί έπρεπε να κάνουν κάθε φορά. Απόκρουσαν τις “επιθέσεις φιλίας” του συνδέσμου εφοπλιστών που παρακαλούσε το πρωί, να ξεφορτώσουν τα πλοία που ήταν δεμενα. Συγκρούστηκαν το μεσημέρι με την προσπάθεια τρομοκράτησης απο τους εργολάβους που απειλούσαν θεούς και δαίμονες. Ετοιμάστηκαν να αντιμετωπίσουν τα ΜΑΤ όταν έφτασαν το βράδυ.
Και το Σάββατο στις 12 το μεσημέρι σταμάτησαν την απεργία αφού η εργοδοσία δεσμεύτηκε να αναγνωρίσει σωματείο και να υλοποιήσει μια σειρά απο τα βασικά αιτήματα των εργατών. Λίγες μέρες μετά, στις 23 Ιούλη πραγματοποίησαν εκλογές για την προσωρινή διοικούσα επιτροπή του σωματείου που περιμένει την έγκρισή του απο το πρωτοδικείο.
Η πολυεθνική Cosco, το καμάρι των “επενδύσεων” του Σαμαρά, το κάτεργο της “κινεζοποίησης” για άλλους, λύγισε κάτω απο την αποφασιστική στάση των εργατών.
Μπορεί η Cosco να είναι το τελευταίο παράδειγμα, αλλά δύο τρια χιλιόμετρα πιο πέρα, στην φαρμακαποθήκη Πειραικός Φαρμακευτικός Συνεταιρισμός μια παρόμοια μάχη έγινε τους προηγούμενους μήνες. Με αφορμή την απόλυση ενός εργαζόμενου η άτυπη επιτροπή που είχαν φτιάξει οι εργαζόμενοι πήρε την πρωτοβουλία και σε συνεργασία με το κλαδικό σωματείο προχώρησε σε απεργία και κέρδισε. Ετσι στήθηκε σωματείο και σε αυτόν τον χώρο που προσπαθεί πλέον να στηρίξει και εργαζόμενους σε γειτονικές φαρμακαποθήκες. Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς με πολλά ακόμη παραδείγματα, όπως για παράδειγμα στη Βιβλιοσυνεργατική που οι εργαζόμενοι βρίσκονται κάθε βδομάδα σε κινητοποίηση για να πληρώνονται απο την εργοδοσία.
Πρόκειται για παραδείγματα που φέρνουν στην επιφάνεια το τί πραγματικά συμβαίνει μέσα στους χώρους δουλειάς στο ιδιωτικό τομέα. Πολλές φορές ακούγονται επιχειρήματα ότι στον ιδιωτικό τομέα η εργατική τάξη είναι διαλυμένη κάτω απο τον φόβο της απληρωσιάς και της απόλυσης. Ο κόσμος εκεί έχει αποδεχθεί την κατάσταση, δεν κινείται τίποτε. Αποδεικνύεται ότι η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Στον ιδιωτικό τομέα οι εργαζόμενοι βρίσκονται “στις μύτες των ποδιών τους” για να συγκρουστούν με την εργοδοσία. Προφανώς υπάρχει ο φόβος της απόλυσης, αλλά όλα ξεπερνιούνται όταν εμφανιστεί μια ομάδα εργαζόμενων που μπαίνουν μπροστά και συσπειρώνουν όλους τους εργάτες στη σύγκρουση με το αφεντικό.
Στον δημόσιο τομέα η σύγκρουση με την αξιολόγηση έγειρε την πλάστιγγα προς τη μεριά των εργαζόμενων και του κινήματος. Η κυβέρνηση άλλαζε συνεχώς “τελικές” ημερομηνίες απλά για να διαπιστώνει καθε φορά ότι τίποτε δεν έχει δουλέψει μια που απέναντί της, είχε τον τοίχο χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων που αρνούνταν να αξιολογηθούν. Η μεγάλη επιτυχία της πανδημοσιοϋπαλληλικής απεργίας στις 9 Ιούλη, οι μαζικές γενικές συνελεύσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, τα μαζικά μπλοκαρίσματα των σεμιναρίων αξιολόγησης στην εκπαίδευση, δεν άφησαν περιθώριο στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και βέβαια μαζί με όλα αυτά οι καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, που για ένα σχεδόν χρόνο δίνουν τον τόνο της ανυπακοής και της σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική.
Είναι απόλυτα σίγουρο ότι η στάση των καθαριστριών κατα κύριο λόγο, αλλά και όλων των κομματιών των διαθέσιμων έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτό το αγωνιστικό ξέσπασμα στο δημοσιο. Πήραν την σκυτάλη του πυροδότη απο τους εργαζόμενους της ΕΡΤ που συνεχίζουν για πάνω απο ένα χρόνο να αποτελούν παράδειγμα για όλους. Σήμερα μαζί με την ΕΡΤ, οι καθαρίστριες έδωσαν το τόνο της σύγκρουσης, έδειξαν ότι μια χούφτα γυναίκες μπορούν να τσαλακώσουν την κυβέρνηση και να κάνουν ορατή και στον πιό δύσπιστο τη μεγάλη απομόνωσή της. Ετσι μπόρεσαν να κερδίσουν την αμέριστη συμπαράσταση όλων των εργαζόμενων, που φάνηκε όχι μόνο απο τη μεγάλη συναυλία συμπαράστασης στο Σύνταγμα στις 28 Ιούλη, αλλά την βλέπει κανείς καθημερινά στο κέντρο αγώνα έξω απο το υπ. Οικονομικών.
Ολη αυτή η εικόνα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα είναι μια καθαρή επιβεβαίωση ότι οι απόψεις που επιχειρηματολογούν για το “χαμηλό” επίπεδο του κινήματος απέχουν απο την αλήθεια. Είτε αυτά εκπορεύονται απο τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για να δικαιολογήσει την αδράνειά της, είτε αναπαράγονται απο ηγεσίες της αριστεράς για να δώσουν κύρος στην τακτική του “δεν μπορούμε να κάνουμε περισσότερα”.
Για να προχωρήσουν όμως οι μάχες που δίνουν όλα αυτά τα κομμάτια υπάρχει η αναγκη συντονισμού. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αρνείται πεισματικά να κάνει το οποιοδήποτε βήμα. Για την ΓΣΕΕ είναι φανερό. Ούτε κάν για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ δεν κούνησε το δαχτυλάκι της, πόσο μάλλον για την Cosco. Η ΑΔΕΔΥ, κάτω απο την πίεση των κινητοποιήσεων του καλοκαιριού ενάντια στην αξιολόγηση, αναγκάστηκε να καλέσει τέσσερις συσκέψεις με ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία για τον συντονισμό του αγώνα. Ομως τις περισσότερες φορές αρνούταν να “συμορφωθεί” με τις απαιτήσεις της βάσης. Στη σύσκεψη για παράδειγμα στις 11 Ιούλη, αμέσως μετά την επιτυχημένη απεργία στις 9 Ιούλη, και ενώ η διάθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των σωματείων ήταν για άμεση κλιμάκωση, η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ αρνήθηκε να καλέσει νέα πανεργατική απεργία.
Ομως η ανάγκη συντονισμού φαίνεται σε κάθε αγώνα. Είναι η προσπάθεια ενός προχωρημένου κομματιού εργαζόμενων που καταλαβαίνουν ότι μόνο συντονίζοντας τη δράση όλων όσων παλεύουν και τραβώντας νέα κομματια στον αγώνα μπορείς να κερδίσεις. Γι’ αυτό ειδαμε όλη την προηγούμενη χρονιά τη δράση του Συντονιστικού των Νοσοκομείων που καθόρισε τις κινητοποιήσεις στην Υγεία. Είδαμε τη συγκρότηση του συντονιστικού των διαθεσιμων του δημοσίου (ΔΙΑΣΕΔΑ) που έπαιρνε κοινες πρωτοβουλίες για όλους τους διαθέσιμους. Στη ΔΕΗ στη διάρκεια της απεργίας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ τον χειμώνα, πάνω στην απουσία της ΓΕΝΟΠ στήθηκε συντονιστικό των πρωτοβαθμιων σωματείων της ΔΕΗ που έκανε τους αγώνες. Αλλά και τοπικά βρίσκουμε συντονισμούς όπως για παράδειγμα στα βόρεια της Αττικής με σωματεία νοσοκομείων, ΟΤΑ κλπ, για την υπεράσπιση των τοπικών νοσοκομείων.
Ο Συντονισμός Ενάντια σε Κλεισίματα και Διαθεσιμότητες, είναι μια κίνηση που εδώ και οκτώ μήνες, απο τη δημιουργία της, βάζει πλάτη για να βοηθήσει σε αυτην την προσπάθεια. Να δώσει στήριξη σε μάχες που είναι σε εξέλιξη, να πάρει πρωτοβουλίες για απεργιακές και αγωνιστικές κινητοποιήσεις όχι περιμένοντας τη γραφειοκρατία να κινηθεί αλλά αναγκάζοντάς τους να κινηθούν μέσα απο τη δράση του ίδιου του Συντονισμού και των κομματιών που συσπειρώνονται γύρω του.
Ο Συντονισμός προέκυψε μία μέρα μετά την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ στις 6 Νοέμβρη. Η πρώτη πρωτοβουλία ήταν η μετατροπή της Πέμπτης 14/11 σε μέρα απεργιακής δράσης πράγμα που ήταν αποφασιστικό βήμα για την στήριξη της ΕΡΤ. Στήριξε την παρουσία των διαθέσιμων και της ΕΡΤ στην πορεία του Πολυτεχνείου, την απεργία των υγειονομικών στις 29/11, την πορεία για τον Γρηγορόπουλο. Οργάνωσε μαζί με το σωματείο του ΜΕΤΡΟ κινητοποίηση για την καταγγελία της επιστράτευσης των εργαζόμενών του στα τέλη Γενάρη.
Οργάνωσε τη συναυλία αλληλεγγύης στην ΕΡΤ τον Φλεβάρη και βρέθηκε στο πλευρό των διαθέσιμων στις κινητοποιήσεις τον Μάρτη ενάντια στις απολύσεις. Πρωτοστάτησε στην κινητοποίηση στις 11 Ιούνη στην επέτειο για τον ένα χρόνο απο το μαύρο στην ΕΡΤ και στην απεργιακή συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε. Σήμερα, έχει ξεκινήσει καμπάνια συμπαράστασης στον αγώνα των καθαριστριών και όλων των διαθέσιμων που βρίσκονται στην Καραγεώργη Σερβίας.
Σε αυτά τα πλαίσια η πρωτοβουλία του Συντονισμού να προχωρήσει την Κυριακή 28 Σεπτέμβρη, στις 11 πμ στην αίθουσα εκδηλώσεων της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας (Κλεισθένους 15, πίσω απο το δημαρχείο της Αθηνάς) σε πανελλαδική συνέλευση είναι ένα μεγάλο βήμα. Ξεκινάει απο την αφετηρία ότι χρειάζεται να παλέψουμε για την ανατροπή της κυβέρνησης χωρίς αναμονή των εκλογών. Στηρίζεται στην εικόνα ότι το εργατικό κίνημα συνολικά αλλά και ο κάθε χώρος ξεχωριστά, θέλει και μπορεί να συγκρουστεί με την κυβέρνηση και τα αφεντικά. Πάνω απ’ όλα πρόκειται για την προσπάθεια ο συντονισμός, η στήριξη, το άπλωμα και η κλιμάκωση των αγώνων να μην είναι τυχαία αλλά οργανωμένη.
Είναι ευκαιρία να βρεθούν μαζί όλοι οι κλάδοι και οι χώροι που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με την κυβέρνηση και τα αφεντικά. Απο τις καθαρίστριες και την Cosco, μέχρι τους Σχολικούς Φύλακες και το νοσοκομεία. Από την ΕΡΤ και την Κόκα Κόλα μέχρι τους Διοικητικούς ΑΕΙ - ΤΕΙ και όλους τους εκπαιδευτικούς.
Όχι απλά για να ανταλλάξουν τις εμπειρίες απο τις μάχες που έδωσαν, ούτε για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα μείνει κανένας μόνος του στους αγωνες που δίνει. αλλά πολύ περισσότερο για να οργανώσουν τις επόμενες μάχες ενάντια στην κυβέρνηση και τα αφεντικά.