Εξώφυλλο του τευχους 76
Στα τέλη Αυγούστου ο νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Α. Φ. Ράσμουσεν, συναντήθηκε στην Αθήνα με Καραμανλή, Ντόρα και Μεϊμαράκη για να ζητήσει ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε όλα τα ανοικτά μέτωπα του ΝΑΤΟ, από τη Σομαλία και την περιοχή των Βαλκανίων μέχρι τον Καύκασο. Πάνω απ’ όλα όμως η εμπλοκή αφορά στο Αφγανιστάν, το κατεξοχήν σημείο που, όπως είπε ο Ράσμουσεν, «επιδιώκεται η βελτίωση των σχέσεων της Συμμαχίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση», λόγω της αδυναμίας ΗΠΑ και ΝΑΤΟ να ελέγξουν την κατάσταση και να επιβάλουν την κατοχή τους 8 χρόνια μετά την έναρξη της επέμβασης.
Ο Καραμανλής μίλησε «για ενεργή συμμετοχή» και χαρακτήρισε το Αφγανιστάν «μια μεγάλη πρόκληση που πρέπει να στεφθεί με επιτυχία». Δεν πρόκειται για τυπικές διαβεβαιώσεις. Στην «Ελληνική Δύναμη Αφγανιστάν» συμμετέχουν ήδη 300 περίπου στρατιωτικοί, έλληνες αξιωματικοί έχουν αναλάβει ρόλο εκπαιδευτή του αφγανικού στρατού και σύντομα θα αναλάβουν και τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας γύρω από την Καμπούλ. Επιπλέον, οι αντίστοιχες προτροπές του Ράσμουσεν προς την Τουρκία να στείλει κι άλλα στρατεύματα στην πρώτη γραμμή των μαχών, οξύνουν τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό και βάζουν πιέσεις για ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας της Ελλάδας.
Εξίσου σκανδαλώδης είναι και η είδηση (Καθημερινή, 23/8) ότι η κυβέρνηση Καραμανλή έστειλε ένα εκατομμύριο δολάρια για να ενισχύσει την οργάνωση «ελεύθερων» εκλογών του κατοχικού καθεστώτος στο Αφγανιστάν. Οι εκλογές αυτές ήταν φιάσκο για τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις που ήθελαν να τις αξιοποιήσουν για να εμφανίσουν βήματα δημοκρατίας και σταθερότητας. Δεν τα κατάφεραν. Ακόμα και παρατηρητές της ΕΕ μίλησαν για «σοβαρά εμπόδια» στην εκλογική διαδικασία. Ο Καρζάι προσπάθησε να διατηρήσει την εξουσία του κλείνοντας συμφωνίες με τα πιο συντηρητικά κομμάτια σε κάθε περιοχή, δεν δίστασε να ψηφίσει προεκλογικά νόμο που νομιμοποίησε τον συζυγικό βιασμό και να επαναφέρει από την εξορία τον αιμοσταγή πολέμαρχο Αμπντούλ Ρασίντ Ντόστουμ για να τον χρησιμοποιήσει προκειμένου να «πείσει» τους ψηφοφόρους του... Ο βασικός του αντίπαλος, Αμπντουλά Αμπντουλά, τον κατηγορεί για νοθεία στις εκλογές ενώ και οι δύο δηλώνουν «νικητές». Ακόμα και οι κατοχικές δυνάμεις κατηγορούν τον πρώην εκλεκτό τους για διαφθορά και ανικανότητα να κάμψει την Αντίσταση και φοβούνται πως, αν συνεχιστεί μερικές βδομάδες ακόμα η αντιπαράθεση για το αποτέλεσμα, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος επιπλέον αποσταθεροποίησης.
Το πολιτικό αδιέξοδο συμβαδίζει με την στρατιωτική αδυναμία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να τσακίσουν την Αντίσταση. Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος ήταν οι μήνες με τους περισσότερους νεκρούς για τις ΗΠΑ και τη Βρετανία από το 2001. Μέσα στον Ιούλιο, μια μεγάλη επιχείρηση στην επαρχία της Χελμάντ έληξε με σοβαρές απώλειες για τις κατοχικές δυνάμεις χωρίς να καταφέρει να εξουδετερώσει τις δυνάμεις των Ταλιμπάν στην περιοχή. Ο πρώην αρχηγός του Βρετανικού στρατού ομολογεί ότι θα χρειαστούν 5 τουλάχιστον χρόνια σκληρών μαχών – χωρίς σίγουρο αποτέλεσμα, ο επόμενος αρχηγός δηλώνει ότι η Βρετανία μπορεί να χρειαστεί να παραμείνει στο Αφγανιστάν για τα επόμενα 30-40 χρόνια....
Μέσα στο προηγούμενο εξάμηνο αυξήθηκαν κατά 25% οι απώλειες μεταξύ των αμάχων στο Αφγανιστάν και ο πόλεμος απλώθηκε στο γειτονικό Πακιστάν. Ο Ομπάμα σκορπάει την φρίκη και το θάνατο και κλιμακώνει «τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που ξεκίνησε ο Μπους, αυξάνοντας την αποστολή αμερικάνων στρατιωτών από 32 σε 68 χιλιάδες μέχρι το τέλος του χρόνου. Ο διοικητής του αμερικάνικου στρατού στο Αφγανιστάν, στρατηγός Στάνλεϋ Μακ Κρύσταλ, ζητάει επιπλέον 45.000 αμερικάνους φαντάρους, 400.000 φαντάρους (από 100.000 που είναι σήμερα) για τον αφγανικό κυβερνητικό στρατό και δηλώνει: «Xάνουμε, με τις απώλειές μας στα πεδία των μαχών να αυξάνονται κατακόρυφα και με το κόστος του πολέμου να φτάνει τα 4 δις δολλάρια το μήνα, έχουμε το πολύ έναν χρόνο μπροστά μας για να τα καταφέρουμε, πριν χαθεί η οποιαδήποτε δημόσια στήριξη για αυτόν τον πόλεμο μέσα στις ΗΠΑ ή το Αφγανιστάν».
Έχει κάθε λόγο να ανησυχεί! Το 54% μέσα στην Αμερική είναι πια ενάντια σ’ αυτόν τον πόλεμο, στην Βρετανία το ποσοστό φτάνει το 69%. Στην Ελλάδα, που το αντιπολεμικό κίνημα παραμένει ένα δυνατό και πλειοψηφικό ρεύμα, δεν εφησυχάζουμε. Οι μάχες για να γυρίσει πίσω ο στρατός από το Αφγανιστάν (και το Κόσοβο και τη Σομαλία) είναι μπροστά μας.