Άρθρο
Με τη Bουλή κλειστή...

Εξώφυλλο του τευχους 74

Η κίνηση του Καραμανλή να κλείσει τη Βουλή ένα μήνα πριν από τις Ευρωεκλογές και μάλιστα με τρόπο που αιφνιδίασε ακόμα και το Προεδρείο της Βουλής είναι πολλαπλά αποκαλυπτική.

 

Σε ένα πρώτο επίπεδο, ο Καραμανλής επιβεβαίωσε ότι φοβάται πως έχει χάσει τον έλεγχο της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειψηφίας της ΝΔ. Είχαν προηγηθεί οι αγωνιώδεις προσπάθειες να εξασφαλιστεί η πειθαρχία της στην ψηφοφορία για το σκάνδαλο Παυλίδη και το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό. Η ΝΔ συγκέντρωσε λιγότερες ψήφους από την αντιπολίτευση έστω κι αν οι διατάξεις του νόμου περί ευθύνης υπουργών της εξασφάλισαν το τελικό αποτέλεσμα της μη-παραπομπής.

 

Με τον οχετό των σκανδάλων να αναβλύζει ακατάπαυστα, ο Καραμανλής δεν είχε περιθώρια για νέες τέτοιες δοκιμασίες. Επιπλέον, ο τερματισμός της συνόδου της Βουλής φέρνει και την παραγραφή αυτών των υποθέσεων, χαλαρώνοντας έτσι τις πιέσεις πάνω σε μεγάλο αριθμό κοινοβουλευτικών στελεχών που πέρασαν από υπουργεία και έφυγαν με κάποιο εισαγγελέα στο κατόπι τους. Με ένα «μικρό» κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, λοιπόν, η κυβέρνηση νομίζει ότι εξασφάλισε ένα χρονικό περιθώριο προς όφελός της.

Όμως αυτή είναι μια πολύ επιφανειακή ανάγνωση αυτής της εκτροπής. Υπάρχουν προεκτάσεις και προς τα πίσω και προς τα μπρος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή είναι μια κυβέρνηση που τον περασμένο Δεκέμβρη, τις πρώτες νύχτες της εξέγερσης, συζητούσε σε συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής το ενδεχόμενο να κηρύξει «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Η αλλεργία για τις συνταγματικές ελευθερίες είναι γραμμένη στο DNA της ΝΔ. Αν γυρίσουμε πίσω στις προτάσεις της για το Σύνταγμα του 1975, μετά την κατάρρευση της χούντας, θα βρούμε απόπειρες για διατήρηση θεσμών όπως οι εκτοπίσεις και άλλα παρόμοια. Αν πάμε πιο πίσω, στην προδικτατορική ΕΡΕ, ο κοινοβουλευτικός μανδύας γίνεται ακόμα πιο διάτρητος.

Αυτά τα αντανακλαστικά της δεξιάς ενεργοποιούνται από τις πιέσεις των εξάρσεων του κινήματος μέσα σε συνθήκες κρίσης. Απέναντι στο κίνημα των φοιτητικών καταλήψεων, η αντίδραση του Καραμανλή ήταν να βάλει τον Πολύδωρα στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και να ξεκινήσει τη διαδικασία αναβάθμισης της Αστυνομίας που συνεχίζεται όλο αυτό το διάστημα. Η επόμενη του κίνηση ήταν να πάρει τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων και να τον κάνει βουλευτή και υπουργό αρμόδιο για την ΕΛΑΣ. Οι δολοφονίες των μεταναστών στην Πέτρου Ράλλη και του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ο παροξυσμός μετά το Δεκέμβρη με τις ρατσιστικές «σκούπες» στο κέντρο της Αθήνας και με τις νέες ομάδες μοτοσικλετιστών της ΕΛΑΣ είναι κομμάτι της ίδιας διαδικασίας.

Είναι χαρακτηριστική η εικόνα το απόγευμα του Σαββάτου 9 Μάη: η Ομόνοια κλεισμένη περιμετρικά με κλούβες της Αστυνομίας και διμοιρίες ΜΑΤ τοποθετημένες κάθετα στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου, στην Αθηνάς, στην Πειραιώς κλπ και την κυκλοφορία σταματημένη από νωρίς σε όλες τις κεντρικές αρτηρίες της Αθήνας, σε μια τεράστια επιχείρηση της ΕΛΑΣ. Και όλα αυτά για να εξασφαλιστεί το «δικαίωμα» να διαδηλώσουν μια χούφτα Νεοναζί που παρίσταναν του «αγανακτισμένους κατοίκους» κατά των μεταναστών.

Μπορούν όλα αυτά να εξασφαλίσουν την παράταση της ζωής αυτής της κυβέρνησης τους επόμενους μήνες; Μπορεί μια κυβέρνηση ξεφτιλισμένη από τα σκάνδαλα, με ανύπαρκτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με τις Ευρωεκλογές να επιβεβαιώνουν ότι έχει χάσει και την πρώτη θέση στις κάλπες, να πάρει τα θηριώδη έκτακτα οικονομικά μέσα στην κρίση; Αρκεί γι’ αυτό να κρατάει κλειστή τη Βουλή και να υποδαυλίζει το ρατσισμό με επιλεκτικές επιχειρήσεις αστυνομικής καταστολής;

Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα είναι στο επίκεντρο των εξελίξεων το επόμενο διάστημα. Οι φασίστες του ΛΑΟΣ έχουν ήδη προσφερθεί σαν δεκανίκι για να ενισχύσουν τέτοια σενάρια. Αυτή είναι άλλη μια απειλή που διαγράφεται στον ορίζοντα.

Το ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνει καθημερινά ότι δεν θέλει να λειτουργήσει σαν δύναμη ανατροπής αυτού του σκηνικού. Η Άννα Διαμαντοπούλου κρατάει σταθερά ανοιχτές τις γέφυρες «συναινετικού διαλόγου» με την κυβέρνηση, ο Πάγκαλος φτάνει ν’ αναπαράγει τα ιδεολογήματα του Καρατζαφέρη. Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν δίδυμος αδελφός της Ντόρας Μπακογιάννη: όχι μόνο είναι συνεχιστής ό ένας του άλλου στο ΥΠΕΞ αλλά και μιμούνται ο ένας τον άλλο στην παρουσίαση του φιλελευθερισμού σαν «κοινωνική ευαισθησία».

Το βάρος πέφτει στην Αριστερά να απαντήσει στις προκλήσεις. Να αναδειχθεί σε δύναμη που στηρίζει τις αντιστάσεις των εργατών και της νεολαίας και στα οικονομικά χτυπήματα και στις αντιδημοκρατικές εκτροπές. Η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να ανοίξει δρόμους προς αυτή την κατεύθυνση.