Εξώφυλλο του τευχους 86
Ο Νεκτάριος Δαργάκης δίνει το πανόραμα των αντιστάσεων από την κατάληψη στο Δήμο Αθήνας, στα σχολεία και στα νοσοκομεία.
Τρομερή ήταν η αντίσταση της εργατικής τάξης το τελευταίο τετράμηνο απέναντι σε όλες τις επιθέσεις της κυβέρνησης. Από την κατάθεση του Μνημονίου και μετά πέρσι τον Μάη, κυβέρνηση και τρόικα επιχειρούν να καταργήσουν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις των προηγούμενων χρόνων με στόχο την αποπληρωμή του χρέους στους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους. Σχολεία, δήμοι, νοσοκομεία και συγκοινωνίες βρίσκονται στην κορυφή της λίστας τους.
Από το Γενάρη μέχρι τον Απρίλη έγιναν μεγάλες μάχες σε καθένα από αυτούς τους χώρους ενάντια στην καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί ξεσηκώθηκαν πανελλαδικά για να μην κλείσει κανένα σχολείο. Οι εργαζόμενοι του Δήμου Αθήνας κατέλαβαν το Δημαρχείο στο κέντρο της πρωτεύουσας για 26 μέρες για να μην περάσει καμιά απόλυση. Γιατροί από τα Νοσοκομεία, το ΙΚΑ και τους Ιατρικούς Συλλόγους έκαναν κατάληψη στο Υπουργείο Υγείας και δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στο σφαγείο του Λοβέρδου. Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες προχώρησαν σε απεργίες που θύμιζαν Πανεργατικές από μόνες τους αφού χωρίς αυτούς να δουλεύουν παρέλυε όλη η Αττική.
Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν ήταν ότι πολλές φορές μέσα στο τελευταίο τετράμηνο οι εργαζόμενοι από αυτούς τους χώρους συντονίστηκαν μεταξύ τους, δείχνοντας τον δρόμο της ενότητας και της αλληλεγγύης.
Την ίδια περίοδο δόθηκαν σημαντικοί αγώνες και σε άλλους χώρους. Στα ΜΜΕ έγινε ανταρσία της βάσης ενάντια στους Σόμπολους με 4ημερη απεργία, στα Ελληνικά Πετρέλαια έγιναν πολυήμερες απεργίες με τις εφημερίδες να τις συγκρίνουν με τις απεργίες στα διυλιστήρια της Γαλλίας, στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΒΟ-ΠΥΡΚΑΛ) πραγματοποιήθηκαν συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις, στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ έγιναν δύο 48ωρες απεργίες ενάντια στις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών.
Επίδειξη δύναμης
Η Πανεργατική Απεργία στις 23 Φλεβάρη ήταν το σημείο που ενώθηκαν όλα τα ποτάμια αντίστασης, δημιουργώντας ένα ορμητικό χείμαρρο ενάντια στην κυβέρνηση και τους τροϊκανούς.
Η Αθήνα πλημμύρισε από 100 χιλιάδες απεργούς, ενώ σε όλες τις πόλεις η συμμετοχή στις πορείες ήταν για άλλη μια φορά εντυπωσιακή. Στη Θεσσαλονίκη η διαδήλωση ξεπέρασε τις 20 χιλιάδες, ενώ τεράστιες ήταν οι απεργιακές διαδηλώσεις στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στη Λάρισα και σε μικρότερες πόλεις
Η πρώτη Πανεργατική του χρόνου πήρε τη σκυτάλη από τις Γενικές Απεργίες του 2010. Έδειξε ότι η αντίσταση δεν υποχωρεί παρά το μέγεθος της επίθεσης από τη μεριά της κυβέρνησης και τα εμπόδια που βάζουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Αντίθετα, όλοι οι εργαζόμενοι κατέβηκαν στις πανεργατικές διαδηλώσεις εμπνευσμένοι από τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο. Στα συνθήματα και τα τραγούδια των απεργών κυριαρχούσαν οι αναφορές στην Τυνησία και στην Αίγυπτο.
Ούτε η καταστολή από τα ΜΑΤ και τις υπόλοιπες συμμορίες της Αστυνομίας δεν κατάφεραν να λυγίσουν τον κόσμο που ήταν αποφασισμένος να κρατήσει τα μπλοκ του και να μείνει οργανωμένος παρά την μαζική ρίψη χημικών, δακρυγόνων και βομβών κρότου-λάμψης. Ταυτόχρονα, η Πανεργατική ένωσε τις αντιστάσεις των δύο πρώτων μηνών και έδωσε νέα ώθηση στους αγώνες που ακολούθησαν.
Στα σχολεία
Όλο το τετράμηνο ήταν γεμάτο με κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης αφού από τις αρχές του χρόνου είχε γίνει γνωστό ότι η Διαμαντοπούλου ετοιμαζόταν να προχωρήσει σε συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων. Οι επίσημες ανακοινώσεις έγιναν στα μέσα Μάρτη. Η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας ήταν να συνενώσει 2000 σχολεία, ποσοστό 6,6% σε σύνολο 16 χιλιάδων Σχολικών Μονάδων.
Από τις αρχές του Γενάρη εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές πραγματοποίησαν τοπικές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και συναυλίες απ’ άκρη σε άκρη της χώρας. Πρώτη σημαντική κινητοποίηση ήταν το συλλαλητήριο για τα 20 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα στις 13 του Γενάρη. Από τα Προπύλαια όπου συγκεντρώθηκαν εκπαιδευτικοί, φοιτητές και μαθητές ξεκίνησε πορεία προς το Σύνταγμα και ενώθηκε με την απεργιακή διαδήλωση των εργαζόμενων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που είχε ξεκινήσει νωρίτερα από την Ομόνοια.
Ο Φλεβάρης είναι ακόμα πιο «θερμός». Οι τοπικές κινητοποιήσεις από εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές πληθαίνουν και απλώνονται πανελλαδικά. Στην Αττική δεν υπάρχει περιοχή στην οποία απειλείται κάποιο σχολικό συγκρότημα και δεν γίνεται κινητοποίηση. Οργανώνονται κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις στο Γαλάτσι, στο Βύρωνα, στο Ίλιον, στη Νίκαια, στη Φυλή και αλλού. Παρόμοια εικόνα υπάρχει σε όλη την Ελλάδα. Μεγάλες κινητοποιήσεις γίνονται στη Θεσσαλονίκη, στην Κέρκυρα, σε πολλές περιοχές της Θεσσαλίας, στην Καλαμάτα και στα Χανιά.
Η Διαμαντοπούλου αναγκάζεται να ξεσκονίσει τις γνώσεις της στη Γεωγραφία αφού η αντίσταση στις συγχωνεύσεις απλώνεται πανελλαδικά και οι ηγεσίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ αναγκάζονται να καλέσουν σε 48ωρη απεργία για τις 22 και 23 Φλεβάρη κάτω από την πίεση της βάσης για απεργιακές κινητοποιήσεις με διάρκεια.
Την πρώτη μέρα της απεργίας γίνεται πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα και τη δεύτερη μέρα το μπλοκ των εκπαιδευτικών είναι το μαζικότερο όλης της Πανεργατικής. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ΜΑΤ επιτέθηκαν σε δασκάλους και καθηγητές πολύ πριν η πορεία φτάσει στο Σύνταγμα. Ήδη από τις αρχές της Σταδίου οι εκπαιδευτικοί είχαν να αντιμετωπίσουν τόνους χημικών και δακρυγόνων.
Παρόλα αυτά, η διάθεση ήταν για την κλιμάκωση του αγώνα με απεργία διαρκείας σε όλα τα σχολεία. Οι εκπαιδευτικοί είχαν την άμεση εμπειρία ότι βρέθηκαν στο κέντρο ενός κινήματος πανελλαδικά και έχουν για συμμάχους τους όλους τους γονείς και τους μαθητές που πλαισιώνουν μαζικά κάθε πρωτοβουλία ενάντια στα κλεισίματα των σχολείων.
Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν όλο το Μάρτη. Γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί πολιόρκησαν τα Δημοτικά Συμβούλια που συνεδρίαζαν για τις συγχωνεύσεις. Από το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου της Αθήνας και τα Κοινοτικά του Συμβούλια μέχρι την Ηλιούπολη, την Αργυρούπολη, το Περιστέρι υπάρχει η απαίτηση να μην περάσει η απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για το πετσόκομμα των σχολείων.
Όσοι Δήμαρχοι έχουν την πρόθεση να στηρίξουν τη Διαμαντοπούλου καταλαβαίνουν ότι έχουν απέναντι τους ολόκληρες γειτονιές που απαιτούν να μην κλείσει κανένα σχολείο. Η αντίσταση έχει στόχο όχι μόνο τις καταστροφικές επιλογές του Υπουργείου, αλλά βάζει εμπόδια και στον Καλλικράτη, μια από τις βασικές «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης.
Το μέγεθος της αντίστασης φάνηκε και στις παρελάσεις στις 25 Μάρτη. Στο Περιστέρι, στη Νέα Ιωνία, στο Μαρούσι, στο Νέο Ηράκλειο, στη Νέα Σμύρνη, στην Ηλιούπολη, στο Βύρωνα, στον Πειραιά, στο Αιγάλεω, στη Θεσσαλονίκη, στο Ρέθυμνο, στο Ηράκλειο, στη Σύρο και παντού οι παρελάσεις μετατρέπονται σε διαδηλώσεις και τα συνθήματα ενάντια στα κλεισίματα σχολείων δένονται με τα αντιπολεμικά. Έχει ήδη ξεκινήσει η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη.
Η μαζικότητα των κινητοποιήσεων φέρνει την ανάγκη για πιο μόνιμο συντονισμό. Στο Περιστέρι και στο Γαλάτσι συγκροτούνται Ανοιχτές Συντονιστικές Επιτροπές κατά των κλεισιμάτων σχολείων.
Στο Περιστέρι οι μαθητές κινούνται πολύ δυναμικά. Γίνεται διαδήλωση με 500 άτομα από το 3ο και 4ο Λύκειο Περιστερίου μετά από Γενικές Συνελεύσεις των μαθητών. Η Συντονιστική Επιτροπή είναι ανοιχτή προς όλους τους φορείς, τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις, τα σωματεία της περιοχής. Εντυπωσιακή είναι η κινητοποίηση που οργανώνεται στο Υπουργείο Παιδείας όπου γίνεται συμβολική κατάληψη του Υπουργείου καθώς η Διαμαντοπούλου δεν δεχόταν συνάντηση με τους εκπροσώπους της Συντονιστικής Επιτροπής.
Στο Γαλάτσι κινούνται με παρόμοιο τρόπο. Στη Συντονιστική Επιτροπή συμμετέχουν η Γ΄ ΕΛΜΕ, ο Σύλλογος Δασκάλων και Σύλλογοι Γονέων. Πραγματοποιούν τρεις συγκεντρώσεις στη γειτονιά και μια μεγάλη συναυλία κατά των συγχωνεύσεων, ενώ στη Γκράβα οι μαθητές οργανώνουν καταλήψεις.
Οι κινητοποιήσεις και η μαζικότητα τους πιέζουν τις ηγεσίες των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ να προκηρύξουν νέα απεργία για τις 30 του Μάρτη. Μαζί τους συντονίζεται και η ΟΕΝΓΕ μετά από κοινή σύσκεψη.
Η βάση των εκπαιδευτικών ζητάει ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση. Ενδεικτικό της διάθεσης είναι η πρωτοβουλία για συλλογή υπογραφών και κάλεσμα στις Ομοσπονδίες να βγάλουν απεργία διαρκείας. Υπογράφουν εκπαιδευτικοί από όλη τη χώρα.
Κατάληψη στο Δημαρχείο
Ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο μέτωπο της εκπαίδευσης, η δυναμικότερη κινητοποίηση έρχεται από εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Στις 21 Μάρτη οι συμβασιούχοι του Δήμου Αθήνας καταλαμβάνουν το Δημαρχείο για να μπλοκάρουν τις μαζικές απολύσεις που ετοιμάζουν Ραγκούσης και Καμίνης. Τις επόμενες 26 μέρες θα δώσουν ένα συγκλονιστικό αγώνα γεμάτο με ενθουσιασμό και παραδείγματα για όλη την εργατική τάξη.
Οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων είχαν ξεκινήσει από το Γενάρη. Στις 20/1 ο Άρειος Πάγος πολιορκείται από τρεις χιλιάδες συμβασιούχους από Δήμους και υπηρεσίες, ενώ τετράωρη στάση εργασίας είχαν καλέσει η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και η ΠΟΕ-ΟΤΑ. Βασικό αίτημα η μονιμοποίηση όλων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Οι συμβασιούχοι του Δήμου Αθήνας οργανώνουν ένα μεγάλο συλλαλητήριο στις 17 Μάρτη και νέα κινητοποίηση στις 21 του μήνα, ημέρα που συνεδριάζει το Δημοτικό Συμβούλιο. Απαιτούν από τον Καμίνη να αποσύρει το θέμα τους από τη συνεδρίαση. Ο Δήμαρχος δεν εμφανίστηκε ποτέ καθώς δεν δεχόταν να συζητήσει «υπό πίεση».
Οι συμβασιούχοι αποφασίζουν να του δείξουν τι πραγματικά σημαίνει πίεση. Παρά την εναντίωση των ηγεσιών των Σωματείων του Δήμου που στην πλειοψηφία τους πρόσκεινται στη Νέα Δημοκρατία, οι εκατοντάδες συμβασιούχοι που είχαν μπει μέσα στο κτίριο αποφασίζουν κατάληψη.
Από την πρώτη στιγμή δημιουργείται Συντονιστικό με συμμετοχή εργαζόμενων από όλες τις Υπηρεσίες του Δήμου και ξεκινάει η οργάνωση της κατάληψης με βάρδιες, με περιφρούρηση και μαζική συμμετοχή.
Τις επόμενες μέρες γίνονται διαδηλώσεις στο Υπουργείο Εσωτερικών παρά τις επιθέσεις των ΜΑΤ, πορείες μέχρι το κτίριο της οδού Λιοσίων όπου είχε καταφύγει ο Καμίνης και συναντήσεις με άλλα κομμάτια συμβασιούχων που εργάζονται στους Δήμους.
Η κατάληψη του Δημαρχείου δίνει παράδειγμα οργάνωσης που θα ζήλευαν τα μεγαλύτερα συνδικάτα και αρχίζει να γίνεται φάρος αντίστασης μέσα στο κέντρο της Αθήνας.
Στις 30/3 γίνεται η κοινή απεργία από τις ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και ΟΕΝΓΕ. Είναι μία διαδήλωση που θυμίζει Πανεργατική, στην οποία συμμετέχει από την αρχή και αντιπροσωπεία από την κατάληψη του Δημαρχείου. Ο χαιρετισμός της εκπροσώπου του Συντονιστικού της Κατάληψης, Δέσποινας Μαντζιώρου στη συγκέντρωση στα Προπύλαια συγκινεί και ξεσηκώνει όλους τους διαδηλωτές.
Όλοι μαζί ξεκινούν για τη Βουλή με ενδιάμεσο σταθμό το κατειλημμένο Δημαρχείο. Οι συμβασιούχοι υποδέχτηκαν τους απεργούς διαδηλωτές με τραγούδια και συνθήματα: «Εργάτες ενωμένοι, ποτέ νικημένοι» και «Κατάληψη παντού, να φύγουνε Μνημόνιο, ΕΕ και ΔΝΤ».
Στις 5 Απρίλη γίνεται συναυλία συμπαράστασης στην οποία διαβάζονται ψηφίσματα συμπαράστασης από πολλούς χώρους, ανάμεσά τους όπως από το Αγία Σοφία, τη Γ΄ ΕΛΜΕ, το Σύλλογο Δασκάλων Αριστοτέλης, από την Κερατέα. Η κατάληψη του Δημαρχείου έχει γίνει το προπύργιο αντίστασης και οργάνωσης. Ο σπόρος της κατάληψης απλώνεται στον ΗΣΑΠ, στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, στο Δήμο του Αιγάλεω.
Στις 14 Απρίλη ο Άρειος Πάγος θα εκδικάζει την προσφυγή των καθαριστριών του ΟΠΑΠ και βγάζει απόφαση που δικαιώνει τους συμβασιούχους. Ήταν και αυτό μια ένδειξη της πίεσης της ίδιας της κατάληψης.
Την επόμενη μέρα οι συμβασιούχοι σταματάνε την κατάληψη, αλλά όπως έλεγαν και οι ίδιοι «ο πόλεμος δεν τελείωσε». Έχουν καταφέρει να παγώσουν προσωρινά τις απολύσεις, να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους και να στριμώξουν τον Καμίνη και την Κυβέρνηση. Η κατάληψη, χτύπησε «καμπανάκι» για την ηγεσία της ΠΟΕ-ΟΤΑ που αναγκάστηκε να καλέσει δύο 24ωρες απεργίες για τους συμβασιούχους και στάσεις εργασίας για τους μόνιμους.
Ο ρόλος της κατάληψης του Δημαρχείου όμως είναι ακόμα μεγαλύτερος. Χαρακτηριστική είναι η εξέλιξη στο Δήμο του Αγίου Δημητρίου. Η διοίκηση του Δήμου αποφάσισε να ανανεώσει τις συμβάσεις 64 εργαζόμενων με την εξήγηση ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Είναι μια απόφαση που όχι μόνο δικαιώνει τους αγώνες των συμβασιούχων, αλλά αμφισβητεί στην πράξη τον Καλλικράτη και την πολιτική της κυβέρνησης.
Μέσα στην κατάληψη μέρα με τη μέρα, εργαζόμενοι που δεν είχαν κατέβει ποτέ τους σε απεργία έμαθαν να οργανώνουν από τα κάτω το χώρο τους. Βρέθηκαν σε σύγκρουση με την χειρότερη καταστολή και δεν λύγισαν παρά τις επιθέσεις των ΜΑΤ. Ανάγκασαν τις πιο συντηρητικές ηγεσίες να κινούνται στο δικό τους ρυθμό και να στηρίζουν επιλογές, όπως οι δυναμικές κινητοποιήσεις όποτε συνεδρίαζε το Δημοτικό Συμβούλιο.
Μέσα στη μάχη πολλοί από τους εργαζόμενους προχώρησαν πολιτικά. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά προχωρήματα ήταν η σύγκρουση με το ρατσισμό. Τις πρώτες μέρες τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ συκοφαντούσαν την κατάληψη διαδίδοντας ότι την στηρίζει ο Μιχαλολιάκος. Τις επόμενες μέρες απαγορεύτηκε η είσοδος στη Χρυσή Αυγή, ενώ οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έπαιξαν ρόλο σε αυτή τη μάχη. Η συζήτηση για το ποια είναι η λύση για την κρίση πήγαινε μέχρι τη διαγραφή του χρέους και τις απεργίες διαρκείας. Η κατάληψη συνολικά έδειξε ότι οι άνθρωποι αλλάζουν μέσα από τους συλλογικούς τους αγώνες και η αριστερά μπορεί και πρέπει να είναι μέσα σε αυτές τις μάχες από την αρχή.
Στα νοσοκομεία
Η κατάληψη του ΥπουργείουΥγείας στις αρχές του Φλεβάρη άνοιξε το δρόμο για τοπικές κινητοποιήσεις σε όλα τα νοσοκομεία που βρίσκονται στο στόχαστρο του Λοβέρδου. Την 1η Φλεβάρη ξεκινάει η κατάληψη από γιατρούς του ΙΚΑ, τους νοσοκομειακούς γιατρούς και μέλη των Ιατρικών Συλλόγων. Ενδεικτικό του κλίματος το σύνθημα που φώναζαν οι γιατροί με αφορμή την εξέγερση ενάντια στο καθεστώς του Μπεν Αλί «Αυτό το Υπουργείο δεν είναι της Υγείας, εδώ θα γίνει της Τυνησίας».
Τις επόμενες μέρες το Υπουργείο θα αποτελέσει κέντρο αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο του Λοβέρδου. Τη δεύτερη μέρα της κατάληψης(2/2) γίνεται παν-ιατρική συνέλευση. Εκατοντάδες γιατροί αποφασίζουν απεργία διαρκείας με βασικά αιτήματα την απόσυρση του νομοσχεδίου, προσλήψεις και συλλογικές συμβάσεις, να καταργηθούν τα χαράτσια σε όλα τα νοσοκομεία. Την ίδια μέρα το πρωί μηχανοκίνητη πορεία των εργαζόμενων της ΕΘΕΛ φτάνει στο κατειλημμένο Υπουργείο. Γιατροί και οδηγοί φωνάζουν για πολλή ώρα συνθήματα, όπως το «Παιδεία, Υγεία, Συγκοινωνία».
Την Τετάρτη 9/2 χιλιάδες γιατροί και εργαζόμενοι από το χώρο της δημόσιας και της ιδιωτικής υγείας, ντυμένοι με τις άσπρες στολές τους, συμμετέχουν σε ένα τεράστιο συλλαλητήριο που ξεκίνησε από το Υπουργείο και κατέληξε στη Βουλή όπου ψηφιζόταν το νομοσχέδιο του Λοβέρου. Στην αρχή της Σταδίου τους περιμένουν οι εργαζόμενοι της ΕΘΕΛ και του ΗΣΑΠ, όλοι μαζί συνεχίζουν την πορεία. Συμμετείχαν ακόμα η ΟΛΜΕ με στάση εργασίας, οι εργαζόμενοι στον τομέα υγείας του ΙΚΑ με 24ωρη απεργία και οι φοιτητές Ιατρικής.
Οι ηγεσίες των Ομοσπονδιών δεν έδωσαν συνέχεια στην απεργία και την κατάληψη παρά τη μεγάλη συμμετοχή από τη μεριά των εργαζόμενων. Όμως, η σκυτάλη των κινητοποιήσεων πέρασε από το κεντρικό επίπεδο στα νοσοκομεία τους επόμενους δύο μήνες.
Στο Αρεταίειο και το Αιγινήτειο οργανώθηκε μαζική κινητοποίηση ενάντια στο κλείσιμο των δύο Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την Πανεργατική στις 11 Μάη έγιναν κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις σε αρκετά νοσοκομεία, όπως στο Αγία Όλγα, το Αγία Σοφία, το Αττικό.
Πολύ μαζική ήταν η εκδήλωση (6/5) που οργανώθηκε στο Αγλαΐα Κυριακού. Την πρωτοβουλία πήραν οι δύο πενταμελείς επιτροπές των γιατρών και συμμετείχαν πάνω 100 άτομα
Την ίδια μέρα το πρωί είχε γίνει το παν-νοσοκομειακό συλλαλητήριο που ξεκίνησε από το Υπουργείο Υγείας και κατευθύνθηκε στη Βουλή. Εντυπωσιακή συμμετοχή υπήρχε τόσο από γιατρούς και εργαζόμενους στα Νοσοκομεία, όσο και οδηγούς και διασώστες του ΕΚΑΒ.
Συντονισμός και κλιμάκωση
Η εργατική αντίσταση δεν σταμάτησε ούτε στιγμή στον ένα χρόνο από την επιβολή του Μνημονίου. Αντίθετα, κάθε Πανεργατική Απεργία ενίσχυε την αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης και έριχνε νέο σπόρο για δυνατότερες κινητοποιήσεις.
Η κυβέρνηση δεν βρίσκεται μόνο κάτω από την πίεση της οικονομικής χρεοκοπίας, αλλά ανησυχεί για την πολιτική της αδυναμία να επιβάλλει τα μέτρα. Τα πολιτικά προχωρήματα μέσα από τους αγώνες που ξεσπούν είναι φανερά ακόμα και μέσα από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που κατέγραψαν ότι το 34% συμφωνεί με την παύση πληρωμών του χρέους και το 45% με την κρατικοποίηση τραπεζών. Τα προχωρήματα στη συνείδηση της εργατικής τάξης συντελούνται με άλματα το τελευταίο διάστημα.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τόσο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, όσο και των μεγάλων Ομοσπονδιών έχουν βρεθεί πίσω από τις εξελίξεις. Έχουν όμως αναγκαστεί να καλέσουν σε απεργίες και κινητοποιήσεις στις οποίες αρχικά ήταν αντίθετες.
Η Αριστερά χρειάζεται να δώσει όλες τις δυνάμεις για να ενισχύσει τους αγώνες που ξεσπούν. Να οργανώσει την συμπαράσταση, να συντονίσει τους αγώνες και να είναι πολιτικό στήριγμα σε κάθε μάχη που ξεκινάει.
Με αυτό τον τρόπο μπορεί να έρθει πιο κοντά η προοπτική της κλιμάκωσης με απεργίες διαρκείας για να διώξουμε κυβέρνηση και τρόικα και να πάρουμε πίσω όσα μας άρπαξαν.