Εξώφυλλο του τευχους 85
Η Μανάρ Χουσεΐν, μέλος της οργάνωσης “Επαναστάτες Σοσιαλιστές”, μιλάει για την συμμετοχή τους στην εξέγερση.
Οι Αιγύπτιοι Επαναστάτες Σοσιαλιστής ιδρύθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 πάνω σε τρεις πολιτικούς άξονες: τον αντικαπιταλιστικό αγώνα για την εξουσία της εργατικής τάξης, τον αγώνα για τη δημοκρατία ενάντια στο καταπιεστικό και δεσποτικό καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ και τον αντιμπεριαλιστικό και αντισιωνιστικό αγώνα, υποστηρίζοντας την αντίσταση στην Παλαιστίνη, το Λίβανο, το Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές πήραμε μέρος στις περισσότερες απεργίες της εργατικής τάξης της χώρας. Το εύρος αυτού του αγώνα πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις και ένταση από το Δεκέμβρη του 2006, με τον αγώνα των εργατών στην κλωστοϋφαντουργία της Μαχάλα, στα βόρεια του Καΐρου που είχε σαν συνέχεια μια βδομάδα απεργία και κατάληψη το Σεπτέμβρη του 2007. Ένας πολύ σημαντικός αγώνας που απλώθηκε σε όλη τη χώρα ήταν αυτός 52 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων – των φοροεισπρακτόρων – το Δεκέμβρη του 2008 που οδήγησε στο πρώτο ανεξάρτητο συνδικάτο στην Αίγυπτο από τη δεκαετία του '50. Αυτά τα λίγα παραδείγματα είναι τα πιο προβεβλημένα ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες απεργίες που άνοιξαν το δρόμο για την αιγυπτιακή Επανάσταση του 2011.
Πέρα από τη δραστηριότητά μας στη δημιουργία συνδικάτων και τις εργατικές κινητοποιήσεις, οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές συμμετείχαμε ενεργά στο κίνημα για τη δημοκρατία που ξεκίνησε το 2004-2005 και απαιτούσε την παραίτηση του Μουμπάρακ και δίκαιες, ελεύθερες κοινοβουλευτικές εκλογές. Το “Κιφάγια”, το πιο γνωστό οργανωμένο τμήμα αυτού του κινήματος, έκανε το απίστευτο μέχρι τότε βήμα να οργανώσει διαδήλωση στο κέντρο του Καΐρου το Δεκέμβρη του 2004. Από τότε, οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές συνεργαζόμαστε με άλλες οργανώσεις στο δημοκρατικό κίνημα, συμπεριλαμβανομένης της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, άλλων αριστερών ομάδων και φιλελεύθερων πολιτικών κομμάτων (όπως το αλ-Γαντ), αλλά και ομάδων νεολαίας και διαδικτυακών ακτιβιστών που εμφανίστηκαν τα τελευταία δύο χρόνια.
Οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές βρέθηκαν επίσης στο κέντρο του αγώνα για τη στήριξη της παλαιστινιακής υπόθεσης, προετοιμάζοντας και συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην 2η Ιντιφάντα το 2000-2001 και στέλνοντας καραβάνια με βοήθεια στον παλαιστινιακό λαό, μια διαδικασία που ξεκίνησε στη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα και συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα.
Πήραμε μέρος επίσης στην διοργάνωση των κινητοποιήσεων ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ και στην καμπάνια υποστήριξης της αντίστασης, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό. Αυτές οι δραστηριότητες συνδέθηκαν με το Συνέδριο του Καΐρου, μια ετήσια τριήμερη σύνοδο που έφερε κοντά ντόπιους και διεθνείς ακτιβιστές – μεταξύ των οποίων από την Αριστερά της Ελλάδας – πάνω σε ένα πλήθος ζητημάτων, από το δικαίωμα των αιγύπτιων αγροτών στη γη τους ως τους αντιμπεριαλιστικούς αγώνες στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού.
Ένα από τα πιο βασικά μας καθήκοντα στην Αίγυπτο ήταν να υποστηρίζουμε τα βασικά δικαιώματα των Κοπτών – το δικαίωμά τους να χτίζουν εκκλησίες και να παίρνουν διάφορα αξιώματα, από τα οποία, για διάφορους λόγους και με διάφορες στοχεύσεις είναι αποκλεισμένοι. Οι Κόπτες στην Αίγυπτο έχουν υποφέρει από την καταπίεση του καθεστώτος και από ολοένα και μεγαλύτερη βία και ρατσισμό – με την καταφανή συνενοχή των δυνάμεων ασφαλείας – την τελευταία δεκαετία. Η κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε πολλές φορές τις θρησκευτικές διαφορές για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα τεράστια οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Τα τελευταία χρόνια, το Κοπτικό ζήτημα παίζει ρόλο μεγαλύτερο από ό,τι παλιότερα στην πολιτική συζήτηση, με πολλές συντηρητικές και αντιδραστικές φωνές να σέρνουν το χορό.
Οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές υποστηρίξαμε πάντα τα δικαιώματα των γυναικών με προοπτική την απελευθέρωση, είτε διοργανώνοντας σεμινάρια για τα γυναικεία δικαιώματα, είτε με άρθρα στη μηνιάτικη εφημερίδα μας (την οποία τώρα προσπαθούμε να αναβαθμίσουμε σε βδομαδιάτικη). Ωστόσο, απουσία ενός ισχυρού κινήματος γυναικείας απελευθέρωσης για πολλά χρόνια στην Αίγυπτο, οι προσπάθειές μας δεν είχαν σημαντικά αποτελέσματα.
Η οργάνωσή μας συνεργάστηκε με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα (όπως και με άλλες πολιτικές οργανώσεις και τάσεις) ώστε να προωθήσουμε την εγκαθίδρυση μιας νόμιμης αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης στην Αίγυπτο, την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατούμενων (η πλειονότητα των οποίων είναι μέλη της Αδελφότητας) και ενάντια στην 30ετή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η συνεργασία μας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα – τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη δύναμη της αντιπολίτευσης στη χώρα – πάνω σε αυτά τα ζητήματα πήγε χέρι χέρι με την κριτική μας πάνω στις ιδέες τους όσον αφορά το Κοπτικό ζήτημα, τη γυναικεία απελευθέρωση, όπως και τις ρεφορμιστικές τους θέσεις όσον αφορά στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές όπως είναι οι ιδιωτικοποιήσεις.
Οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές ήμασταν μία από τις οργανώσεις που αποφάσισαν τη διαδήλωση που πυροδότησε αυτό που πλέον ονομάζεται Επανάσταση της 25ης Γενάρη, παρόλο που κανείς μας δεν μπορούσε να προβλέψει αυτό που ακολούθησε. Ο όγκος και το εύρος αυτών των διαδηλώσεων ξεπέρασε τις προσδοκίες μας και αγκάλιασε ολόκληρη τη χώρα. Όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανατροπή του Μουμπάρακ δεν ήταν παρά το πρώτο βήμα σε μια μακριά διαδικασία. Υπάρχει πολλή ακόμα δουλειά που πρέπει να γίνει.
Συμμετείχαμε στην πλατεία Ταχρίρ σε όλα τα επίπεδα, αλλά ο βασικός μας στόχος ήταν να συνδέσουμε τις διαδηλώσεις και τις καθιστικές διαμαρτυρίες με τον αγώνα της εργατικής τάξης. Φέρναμε τις εικόνες από την Ταχρίρ και τα άλλα σημεία στους εργάτες διάφορων χώρων σε πολλές πόλεις. Επίσης, προσπαθήσαμε να συντονίσουμε και να ενώσουμε τις διάφορες απεργίες ώστε να ενοποιήσουν τα αιτήματά τους: 1. κατώτατο μισθό, 2. ελευθερίες για δημιουργία εργατικών οργανώσεων και σωματείων ανεξάρτητα από την Γενική Ομοσπονδία η οποία βρισκόταν υπό ολοσχερή κρατικό έλεγχο από τα τέλη της δεκαετίας του '50, 3. απόλυση των διεφθαρμένων μάνατζερ. Στους εργάτες της κλωστοϋφαντουργίας στη Μαχάλα, καταφέραμε να πετύχουμε κάποιους από αυτούς τους στόχους.
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, πραγματοποιούνται απεργίες και καταλήψεις ενώ οργανώνονται και άλλες. Επίσης οργανώνουμε αυτό που αποκαλείται “λαϊκές επιτροπές για την υπεράσπιση της αιγυπτιακής Επανάστασης” σε διάφορες γειτονιές. Αυτές οι λαϊκές επιτροπές είναι τοπικές όσον αφορά τη δράση και τη σύνθεσή τους, αλλά σκέφτονται με πανεθνικούς όρους, και προσπαθούν να επεκτείνουν τα ως τώρα αδικαίωτα αιτήματα της αιγυπτιακής Επανάστασης σε μεγαλύτερη κλίμακα – έξω από τα όρια της πλατείας Ταχρίρ. Αυτές οι τοπικές επιτροπές θα αποδειχθούν πολύ κρίσιμες για την αντιπαράθεση με την προπαγάνδα της αντεπανάστασης.