Άρθρο
Γάζα: Nίκη της Aντίστασης

Συλλαλητήριο στη Γάζα.

Δεν είναι  ώρα για δάκρυα για τον “Παλαιστινιακό Eμφύλιο”. Eίναι ώρα να απαιτήσουμε να σταματήσει ο αποκλεισμός της Γάζας και να συμπαρασταθούμε στην Aντίσταση, γράφει η Mαρία Στύλλου

Ένα χρόνο απο την ήττα στον Λίβανο, το Ισραήλ  και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί του βρίσκονται αντιμέτωποι με μια νέα ήττα, αυτή τη φορά στη Γάζα. Η απόπειρα πραξικοπήματος σε βάρος της Χαμάς γύρισε μπούμερανγκ και η Γάζα βρίσκεται κάτω απο τον έλεγχο της. Το Ισραήλ έχει δυσκολίες να ξεκινήσει βομβαρδισμούς στην Γάζα και να στείλει ξανά τον στρατό του εκεί. Το κυνηγάνε οι εφιάλτες της περσινής του ήττας στον Λίβανο και ο κίνδυνος να ξεκινήσει μια νέα Ιντιφάντα που αυτή τη φορά δεν θα περιοριστεί στην Γάζα και στην Δυτική Όχθη, αλλά μπορεί να απλωθεί και στις γύρω χώρες.

Το Ισραήλ αναγκάστηκε να αποσύρει τον στρατό του και τους εποίκους απο την Γάζα πριν δύο χρόνια, τον Σεπτέμβρη του 2005. κάτω απο την πίεση της δεύτερης Ιντιφάντα που είχε ξεκινήσει το 2000. H πραγματικότητα ήταν οτι το κόστος του να κρατάνε τον έλεγχο της Γάζας ήταν δυσβάσταχτο, ενώ απο την άλλη ήταν και μια κίνηση καλής θέλησης απέναντι στον Αμπάς. Ο Αμπάς ήταν ο διάδοχος του Αραφάτ στην Παλαιστινιακή Αρχή, υποστηρικτής της Συμφωνίας του Όσλο, όπου ο ίδιος συμμετείχε, και έτοιμος να βάλει χέρι στην παλαιστινιακή αντίσταση και στα ένοπλα κομμάτια όχι μόνο της Χαμάς αλλά και της Φατάχ. Η εκλογή του ως επικεφαλής της Φατάχ μετά τον θάνατο του Αραφάτ ήταν το καλύτερο δώρο για το Ισραήλ.

Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο. Μερικούς μήνες αργότερα στις εκλογές που έγιναν για την Παλαιστινιακή Βουλή τον Γενάρη του 2006, η Χαμάς κέρδισε την πλειοψηφία. Οι Παλαιστίνιοι προτίμησαν να στηρίξουν την Χαμάς γιατί την θεωρούν σαν αδιάφθορη απέναντι στην διαφθορά της Παλαιστινιακής Αρχής και γιατί πιστεύουν ότι είναι η δύναμη που συνεχίζει να παλεύει για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Η Χαμάς μεγάλωσε μετά την Συμφωνία του Όσλο επειδή απο την αρχή ήταν αντίθετη και στην αναγνώριση του Ισραήλ και στην μετατροπή της Παλαιστινιακής Αρχής σε τοποτηρητή του Ισραήλ και των ιμπεριαλιστών μέσα στην Παλαιστίνη. Ουσιαστικά η Φατάχ τότε, δηλαδή στις αρχές της δεκαετίας του ’90, είχε οδηγήσει την πρώτη Ιντιφάντα σε έναν άδοξο συμβιβασμό. Την ώρα που οι Παλαιστίνιοι έδειχναν με τον πιο ηρωικό τρόπο ότι αρνούνται την ισραηλινή κατοχή, η ηγεσία της Φατάχ αναγνώρισε το Ισραήλ με αντάλλαγμα τη δημιουργία μιας Παλαιστινιακής Αρχής εξαρτημένης απο τους κατακτητές, όπως τα Μπαντουστάν ήταν εξαρτημένα απο το καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική.

Ο Εντουαρντ Σαϊντ, Παλαιστίνιος ακαδημαϊκός που συμμετείχε στο μέτωπο της άρνησης ενάντια στις συμφωνίες θεωρούσε οτι η στάση του Αραφάτ και της PLO  άνοιξαν τον δρόμο για να μετατραπεί ένα απελευθερωτικό κίνημα σε διαχειριστή δήμαρχο μιας τοπικής δημαρχίας.

Η Χαμάς δεν περιορίστηκε μόνο να καταγράψει την διαφωνία της με την Συμφωνία του Όσλο αλλά συμμετείχε και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην δεύτερη Ιντιφάντα που ξεκίνησε το 2000, όταν ο Σαρόν οργάνωσε την πρόκληση στο τέμενος του Αλ Ακτσα για να αποδείξει οτι το Ισραήλ δεν δεσμεύεται σε καμία Συμφωνία. 

Ένας επιπλέον λόγος για την ενίσχυση της Χαμάς ήταν η σύγκρουση της με την διαφθορά της Παλαιστινιακής Αρχής. Οι αξιωματούχοι της Φατάχ μετέτρεπαν την οικονομική βοήθεια απο την Ευρώπη και απο τις αραβικές χώρες σε κερδοφόρα συμβόλαια για τους φίλους τους. Eτσι έφτασαν στη δημιουργία μιας κλίκας αξιωματούχων που καλοπερνούσε ενώ η πλειοψηφία και ιδιαίτερα στην Γάζα ζούσε κάτω απο τα όρια της φτώχειας. Η Χαμάς είχε στήσει ένα δίκτυο που προσπαθούσε να καταπολεμήσει την φτώχεια και τον υποσιτισμό, οργανώνοντας συσσίτια, παιδικούς σταθμούς, κέντρα υγείας και δίνοντας υποτροφίες σε Παλαιστίνιους που ήθελαν να σπουδάσουν.

Οικονομικό εμπάργκο

Η εκλογική νίκη της Χαμάς σήμανε συναγερμό στα επιτελεία των μεγάλων δυνάμεων. Η ελπίδα οτι το μέτωπο της Παλαιστίνης βρισκόταν κάτω απο τον έλεγχο τους, μέσα απο την συνεργασία με τον Αμπάς, έβλεπαν τώρα να διαψεύδεται. Αυτό δεν ήταν κάποιο τοπικό πρόβλημα αποκομμένο απο τα γενικότερα προβλήματα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Οι ελπίδες των ιμπεριαλιστών να ελέχξουν το Ιράκ στηρίζονταν απο την αρχή στην προσπάθεια να εξευμενίσουν την αραβική κοινή γνώμη παριστάνοντας οτι «προσπαθούν να λύσουν το Παλαιστινιακό». Η διπλωματία Μπους – Μπλερ έλεγε οτι «ο δρόμος για  τη Βαγδάτη περνάει απο την Ιερουσαλήμ». Η εκλογική ήττα της Φατάχ και η ανάδειξη της Χαμάς που αρνιόταν να αναγνωρίσει το Ισραήλ τίναζε στον αέρα αυτή τη διπλωματία. Γι’ αυτό η αντίδραση των Μεγάλων Δυνάμεων ήταν χυδαία.

Το πρώτο βήμα ήταν να ξεκινήσει το οικονομικό εμπάργκο απέναντι στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς. Το Ισραήλ παρακρατούσε τα έσοδα απο τους φόρους, που ανήκαν στην Παλαιστινιακή Αρχή. Oι διεθνείς τράπεζες πάγωσαν τους λογαριασμούς που ήταν στο όνομα της Παλαιστινιακής Αρχής και σταμάτησαν τα εμβάσματα και τη βοήθεια απο την Ευρώπη. 

Για να γονατίσουν την παλαιστινιακή οικονομία και να δημιουργήσουν προβλήματα στην Χαμάς, έβαλαν ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς στις εμπορικές σχέσεις και στην μετακίνηση απο την Γάζα στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία και το Ισραήλ. Απαγορεύτηκε στους παλαιστίνιους φοιτητές που κατοικούσαν στην Γάζα να παρακολουθούν μαθήματα και να δίνουν εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο τους που ήταν στην Δυτική Όχθη.

Το 2006 το Ισραήλ σκότωσε 660 Παλαιστίνιους, τρεις φορές περισσότερους απ’ ότι το 2005 και προχώρησε σε συλλήψεις, φυλακίσεις και δολοφονίες ηγετικών μελών της Χαμάς. Σχεδόν η μισή κυβέρνηση της Χαμάς βρίσκεται σε φυλακές του Ισραήλ.

Στην προσπάθεια να τσακίσουν την Χαμάς, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ βρήκαν πρόθυμο συνεργάτη τον Αμπάς. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας Φατάχ-Χαμάς που δημιουργήθηκε πριν 6 μήνες με μεσολάβηση της Σαουδικής Αραβίας ήταν ένα σύντομο διάλειμμα συνεργασίας που δεν κράτησε για πολύ. ΗΠΑ και Ισραήλ πίεζαν συνεχώς για νέες επιθέσεις σε βάρος της Χαμάς. Γι’ αυτό και η προοπτική να ανατρέψουν με πραξικόπημα την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση ήταν το μόνο που τους έμενε. Για την πρακτική οργάνωση αυτών των σχεδίων χρειάστηκε η βοήθεια του Μουμπάρακ.

Η εφημερίδα Χάαρετζ, που κυκλοφορεί στο Ισραήλ, έγραφε οτι ο Αιγύπτιος δικτάτορας βοήθησε με κάθε μέσο το πραξικόπημα, επειδή πιστεύει οτι «η Χαμάς δεν πρόκειται να υπογράψει καμία συμφωνίας ειρήνης με το Ισραήλ εάν συνεχίσει να έχει την εξουσία. Με την Χαμάς δεν μπορεί να υπάρχει καμία συνεργασία».

Επικεφαλής της απόπειρας πραξικοπήματος κατά της Χαμάς ήταν ο Μοχάμεντ Νταχλάν, ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Φατάχ. Ο Νταχλάν ανήκει μαζί με τον Αμπάς στους συνεργάτες των ιμπεριαλιστών.

O Mουμπάρακ που κρατάει κλειστά τα σύνορα της Aιγύπτου με την Γάζα για κάθε στρατιωτική βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους εδώ και χρόνια, άνοιξε ξαφνικά το πέρασμα για να στείλει ενισχύσεις στον Nταχλάν. Mάταια όμως. O κόσμος της Γάζας παρέμεινε στο πλευρό της Xαμάς. Oταν οι πραξικοπηματίες οργάνωσαν απόπειρα δολοφονίας του πρωθυπουργού Iσμαήλ Xανίγιε, η απάντηση της Xαμάς ήταν σαρωτική. Oι δυνάμεις της κατέλαβαν το αρχηγείο του Nταχλάν στην Γάζα και οι πραξικοπηματίες έτρεξαν να βρουν καταφύγιο στην Aίγυπτο.

Τα σχέδιά τους

Η νίκη της Χαμάς στην Γάζα είναι νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης. Η ιστορία θα είχε άλλη εξέλιξη εάν το πραξικόπημα είχε πετύχει. Γι’ αυτό και το αντιπολεμικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε καινούργια καθήκοντα. 

Η παλαιστινιακή αντίσταση δεν κρίνεται μόνο στην Γάζα και στην Δυτική Όχθη, αλλά στο τι γίνεται σε όλη την Μέση Ανατολή. Στις 28 Μάρτη μέχρι την 1η Απρίλη έγινε το αντιπολεμικό Συνέδριο του Καΐρου που έδωσε την καλύτερη εικόνα για το κίνημα στην Αίγυπτο. Μέσα στο 2006 έγιναν 220 απεργίες που πήραν μέρος δεκάδες χιλιάδες εργάτες. Και μια σειρά απο τους πρωταγωνιστές τους βρέθηκαν στο συνέδριο και έδωσαν την εικόνα όχι μόνο των απεργιών αλλά πώς έχουν φτάσει οι απεργοί να συντονίζονται με τους αγρότες που παλεύουν για να κρατήσουν τη γη τους, και όλοι μαζί ενάντια στον Μουμπάρακ και τη συνταγματική αναθεώρηση που ετοιμάζει για να περιορίσει ακόμα περισσότερο τις δημοκρατικές ελευθερίες.

Στην Αίγυπτο έχει δημιουργηθεί μια πρωτοβουλία για την δημοκρατία και ενάντια στην συνταγματική μεταρρύθμιση που συντονίζει την νέα Αριστερά, τους αδελφούς μουσουλμάνους, τους αριστερούς νασερικούς μαζί με τους εργάτες που πρωτοστατούν στις απεργίες και το νέο φοιτητικό κίνημα. Αυτή η δυνατότητα άνοιξε στην Αίγυπτο γιατί ο Μπους χάνει στο Ιράκ, και όσο οι ΗΠΑ επιμένουν, τόσο αυτή η εικόνα θα υπάρχει παντού. Η νίκη της Χαμάς στην Γάζα διευρύνει αυτή την δυνατότητα και γι’ αυτό HΠA και Iσραήλ τρέχουν σαν τρελοί να την προλάβουν.

Μέχρι τώρα, όλα τα «προληπτικά χτυπήματα» έχουν αποτύχει. Πριν ένα χρόνο απέτυχε η Ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο. Φέτος, έχει βαλτώσει η προσπάθεια του Μπους να σταθεροποιήσει την κατοχή στο Ιράκ στέλνοντας 30.000 έξτρα πεζοναύτες. Τώρα απέτυχε και το πραξικόπημα κατά της Χαμάς. Αυτή την αλυσίδα προσπαθούν να σταματήσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις και η νέα τους κίνηση ήταν να διορίσουν τον Τόνι Μπλερ «ειδικό απεσταλμένο» του κουαρτέτου (ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσία-ΟΗΕ) στο Παλαιστινιακό.

Η επιλογή του Μπλερ στηρίζεται πρώτα και καλύτερα γιατί είναι ο πιο έμπιστος του Μπους. Μέχρι τώρα αυτό τον ρόλο τον έπαιζε η Κοντολίζα Ράις, που συναντούσε τον Ολμέρτ και τον Αμπάς, προσπαθώντας να ξαναμαγειρέψουν ένα καινούργιο σχέδιο ενώ ταυτόχρονα μεγάλωνε τις πιέσεις προς την Χαμάς. 

Ο ρόλος του Μπλερ είναι να χρησιμοποιήσει ακόμα πιο σκληρά την τακτική «διαίρει και βασίλευε» απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση. Κι αυτό σημαίνει ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στους «τρομοκράτες» της Γάζας, ανοίγοντας τον δρόμο στο Ισραήλ για στρατιωτικές επιθέσεις που αφήνουν πίσω τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες καθημερινά, ενώ ταυτόχρονα μεγαλώνουν τον οικονομικό αποκλεισμό των μαχητών της Γάζας και της Χαμάς.

Την ίδια στιγμή που σφίγγουν τον κλοιό στην Γάζα, ανοίγουν επίσημα την οικονομική βοήθεια στον Αμπάς σε μια ανοιχτή προσπάθεια να στρέψουν τη Δυτική Όχθη ενάντια στη Γάζα. Αλλά ακόμα και αμερικάνοι αξιωματούχοι προειδοποιούν δημόσια τον Μπους ότι το μόνο που θα πετύχουν είναι να ενισχυθεί η επιρροή της Χαμάς και στη Δυτική Όχθη.

Η Αριστερά μέσα στην Παλαιστίνη αντιμετωπίζει ένα μεγάλο πρόβλημα. Κρατάει ουδετερότητα  απέναντι στην Χαμάς και την Φατάχ υποστηρίζοντας οτι αυτή είναι μάχη ανάμεσα σε δύο φράξιες για την εξουσία. Αυτό είναι μεγάλο λάθος γιατί εξισώνει αυτούς που αντιστέκονται με αυτούς που συνεργάζονται με το Ισραήλ.

Δυστυχώς το ίδιο λάθος κάνει και η πλειοψηφία κομμάτων της Αριστεράς στην Ελλάδα και στην  Ευρώπη. Ο Ριζοσπάστης (1η Ιούλη) φιλοξενεί άρθρο μέλους του πολιτικού γραφείου του Κόμματος Παλαιστινιακού Λαού (το Κομμουνιστικό Κόμμα της Παλαιστίνης) που ξεκινάει ως εξής: «Μετά τα τραγικά γεγονότα στην Λωρίδα της Γάζας και την ολική κατάληψη της με στρατιωτικό πραξικόπημα από την Χαμάς, πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να επισημάνουμε τα παρακάτω σημεία:

1. Καταδικάζουμε το πραξικόπημα της Χαμάς που είχε ως συνέπεια το διαχωρισμό της Γάζας απο την Δυτική Όχθη....».

Στο ίδιο άρθρο που καταδικάζει την Χαμάς, κάνει συντροφική κριτική στον Αμπάς και στους συνεργάτες των σιωνιστών: «Απο την άλλη πλευρά ήταν πολύ απερίσκεπτη η συμπεριφορά ορισμένων στοιχείων της Φατάχ και της Παλαιστινιακής Αρχής να στηριχτούν στην εξωτερική πίεση και να ακολουθήσουν κάποιες πολιτικές απόλυτα εξαρτώμενες απο τη καλή θέληση των ΗΠΑ ή του Ισραήλ». Την ίδια αντιμετώπιση έχει και ο ΣΥΝ.

Το αντιπολεμικό κίνημα έχει να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την κρίσιμη φάση όπως και σε προηγούμενες καμπές. Μετά την 11/9 βγήκε στους δρόμους ενάντια στους βομβαρδισμούς του Αφγανιστάν και την εκστρατεία ενάντια στην «τρομοκρατία» που ξεκίνησε ο Μπους. Εάν δεν απαντούσε μετά τις 11 Σεπτέμβρη, δεν θα μπορούσε να κινητοποιήσει τα εκατομμύρια των ακτιβιστών όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στο Ιράκ και να βρεθεί στην πρώτη γραμμή με το μέρος της Χεζμπολάχ και της Λιβανέζικης Αντίστασης πέρσι το καλοκαίρι που το Ισραήλ ξεκίνησε τους βομβαρδισμούς στο Λίβανο. 

Τώρα βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και γι’ αυτό έχει σημασία να πετύχουν τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια στις 12 Ιούλη που γίνονται στην Αίγυπτο και στην Ελλάδα. 

Αυτή η μάχη δίνεται παράλληλα με την συζήτηση για το ποιος μπορεί να απελευθερώσει την Παλαιστίνη. 

Η Χαμάς κουβαλάει τα όρια ενός κινήματος που παλαντζάρει ανάμεσα στην σύγκρουση με το Ισραήλ και στον ρεαλισμό της συνεργασίας με τα αραβικά καθεστώτα. Έτσι ξεκίνησε και η Φατάχ το 1960 και έφτασε σήμερα η ηγεσία της να συνεργάζεται με το Ισραήλ και τους ιμπεριαλιστές. O κίνδυνος μα μπει η Xαμάς στο ίδιο λούκι είναι ορατός. O Mπλερ έχει εντολή να αναζητήσει μετριοπαθή στοιχεία της Xαμάς και οι σχέσεις με την Σαουδική Aραβία ανοίγουν ένα τέτοιο παράθυρο. H μόνη ελπίδα για τους μαχητές που επιμένουν αντιστασιακά δεν είναι τα αραβικά καθεστώτα αλλά οι άραβες εργάτες.

Η δύναμη για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, για να γυρίσουν πίσω όλοι οι πρόσφυγες, για να μη ζουν οι Παλαιστίνιοι κάτω απο το απαρτχάιντ που δημιούργησε το Όσλο και οι παραπέρα συμβιβασμοί, βρίσκεται μέσα στον αραβικό κόσμο. Το κίνημα στην Αίγυπτο σήμερα δείχνει τον δρόμο όχι μόνο για την ανατροπή των Μουμπάρακ της περιοχής αλλά και για την απελευθέρωση του Παλαιστινιακού λαού.