Εξώφυλλο του τευχους 84
Απεργοί εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες μιλούν με τη Λένα Βερδέ για τον αγώνα τους.
Το να καταφέρεις αυτή την περίοδο να συγκεντρώσεις τέσσερις εργαζόμενους-συνδικαλιστές από τα ΜΜΜ στο ίδιο τραπέζι για συνέντευξη δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Το πρόγραμμά τους, δουλειά-περιοδεία-συνέλευση-συντονιστικό ΜΜΜ-συνεδρίαση ΔΣ κλπ, δεν βοηθά. Εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία της κοινής ενημερωτικής γενικής συνέλευσης των μέσων σταθερής τροχιάς στις 21/12, όπου παρευρίσκονταν συνδικαλιστές και από τα άλλα Μέσα, για να το πετύχουμε. Ηταν οι μέρες πριν τις γιορτές που ο αγώνας των συγκοινωνιών είχε για δύο βδομάδες μετατραπεί σε διαρκείας και κυριαρχούσε η συζήτηση για το πώς θα συνεχίσει μέσα και μετά τα Χριστούγεννα.
Μετ' εμποδίων, ανάμεσα σε τηλέφωνα που χτυπούσαν μανιωδώς ή με διαλείμματα από συναδέλφους τους που ρωτούσαν φεύγοντας πότε θα γίνει το επόμενο συντονιστικό ή ΔΣ αλλά και μέσα σ’ ένα ευχάριστο αγωνιστικό κλίμα, ο Νίκος Ξυδάκης, αντιπρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων ΗΛΠΑΠ (οδηγών), ο Αποστόλης Κασιμέρης, μέλος ΔΣ Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ-ΕΘΕΛ, ο Κώστας Πέππας, απολυμένος του ΜΕΤΡΟ και ο Αντώνης Σταματόπουλος, πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνών (ΣΕΛΜΑ) μας μίλησαν για τον αγώνα των συγκοινωνιών. Εναν αγώνα που έχει ξεκινήσει έξι μήνες τώρα με πολλούς σταθμούς και βήματα.
Η δημιουργία του Συντονιστικού των ΜΜΜ την περασμένη Ανοιξη για κοινή απάντηση στις επιθέσεις, οι πρώτες ενωτικές απεργίες και συλλαλητήρια το Μάη-Ιούνη, το χειρόφρενο των οδηγών στα μπλε λεωφορεία την 1η Ιούλη που ανάγκασε τον Παπακωνσταντίνου να βρει τα λεφτά για τους μισθούς τους μέσα σε λίγες ώρες, οι απεργίες συμπαράστασης στον ΟΣΕ τον Σεπτέμβρη-Οκτώβρη, οι μαζικές γενικές συνελεύσεις που απαιτούσαν και κατάφεραν στα μέσα Δεκέμβρη την κλιμάκωση του αγώνα, είναι πολύ συνοπτικά όσα είχαν προηγηθεί της συνέντευξης.
Εκτοτε έχουν, βέβαια, υπάρξει πολλές νέες εξελίξεις στο μέτωπο – οι απεργίες συνεχίζονται, το ίδιο και ο Συντονισμός, έχει δημιουργηθεί η Πρωτοβουλία Υπεράσπισης των Δημόσιων Συγκοινωνιών με πρωτοβουλία του ΣΕΛΜΑ. Η ουσία, όμως, όσων μας είπαν παραμένει: από τη μάχη των συγκοινωνιών εξαρτώνται πολλά.
Πώς έφτασαν οι απεργίες στα ΜΜΜ να κλιμακωθούν; Ποια είναι τα στοιχεία που έπαιξαν ρόλο;
Αντώνης (ΜΕΤΡΟ): Επαιξε ρόλο ότι δύο τρία άτομα φωνάζαμε από την αρχή για απεργία διαρκείας. Αν δεν γινόταν αυτό, δεν θα πηγαίναμε ούτε στις 24ωρες που κάναμε. Προσωπικά επιμένω ακόμα, έπρεπε να τα είχαμε κλείσει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να είχαμε βάλει λουκέτο, να είχαμε κατεβάσει ρολά από την πρώτη στιγμή. Κι αυτά που κερδίσαμε, βέβαια, στο επίπεδο των κινητοποιήσεων, τα κερδίσαμε λίγοι, με μεγάλο αγώνα. Και οι εργαζόμενοι αυτό ήθελαν, φτάναμε σε γενική συνέλευση, έλεγαν οι εργαζόμενοι απεργία διαρκείας και κάποιοι συνδικαλιστές τριγυρνάγαν μάντρα μάντρα (γέλια). Kάναν πως δεν ακούγαν για να το πω διαφορετικά. Αυτή τη στιγμή έχουμε πόλεμο. Στον πόλεμο απαντάς με πόλεμο. Με τις στάσεις εργασίας δεν μπορείς να νικήσεις. Οι στάσεις εργασίας είναι σα να έχεις ευκοίλια και να σκουπίζεσαι με χαρτοπόλεμο (ξανά γέλια).
Αποστόλης (ΕΘΕΛ): Αυτοί που λένε ότι οι απεργίες διαρκείας δεν μπορούν να νικήσουν και άρα να μην τις κάνουμε καθόλου, είναι οι προβοκάτορες κάθε αγώνα της εργατικής τάξης, είναι αυτοί που θέλουν να συντηρήσουν το μνημόνιο, να συντηρήσουν την ομηρία των εργαζομένων μέσα από τους ψεύτικους αγώνες που υπόσχονται. Δεν μπορείς από τη μία να διακηρύττεις την ανυπακοή, την απειθαρχία και την εξέγερση και από την άλλη να βάζεις ηθικά διλήμματα στους εργαζομένους περί επιστράτευσης, περί απολύσεων, περί εξαθλίωσης αν τολμήσουν να αγωνιστούν. Είσαι προβοκάτορας, στυγνός κουκουλοφόρος της άρχουσας τάξης. Το θέμα είναι αυτά που λες, να τα κάνεις και πράξη. Αν δεν τα κάνεις, μέσα από τους αγώνες, είσαι συνένοχος όλων αυτών που σχεδιάζουν τα μέτρα.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, άλλα λένε στις αφίσες και άλλα κάνουν στην πράξη. Προσπαθούν να εκτονώσουν οποιαδήποτε διάθεση απεργιακή-αγωνιστική υπάρχει σε κάθε εργαζόμενο. Προσπαθούν να ελέγξουν τις αντιδράσεις. Αλλά δε τα καταφέρνουν και είναι αναγκασμένες να προχωρούν σε κινητοποιήσεις. Αυτό έχει συμβεί. Δεν έχουν καταφέρει να ελέγξουν τον κόσμο. Και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι ότι και με τις στάσεις, αντί να εκτονώνουν την οργή των συναδέλφων όπως θα ήθελαν, αυτή ενισχύεται συνεχώς και οι συνάδελφοι ρωτούν ποια θα είναι η συνέχεια του αγώνα. Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που μας έφερε στη σημερινή κλιμάκωση και που θα παίξει ρόλο και το επόμενο διάστημα στο να βγει η απεργία διαρκείας.
Κώστας (ΜΕΤΡΟ): Ο αγώνας μας, των απολυμένων του ΜΕΤΡΟ, ξεκίνησε έχοντας στο πλευρό μας τον πρόεδρο του Σωματείου Αντώνη Σταματόπουλο και την πλειοψηφία των συναδέλφων μας. Ετσι βγήκε στην επιφάνεια όλη η αλήθεια. Οτι προσληφθήκαμε όπως όλοι οι εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ, ότι καλύπτουμε πάγιες θέσεις και ότι τώρα, με την αποχώρησή μας, το Μέσο έχει μεγάλο πρόβλημα λειτουργίας. Κάναμε απεργίες, πήγαμε και στα δικαστήρια, η πρώτη απόφαση ήταν θετική για μας. Από κει και πέρα βέβαια ξεκίνησε ο πόλεμος, μας κατασυκοφάντησαν ως “ρουσφέτια”, ως “συμβασιούχους που, τι να κάνουμε, έληξε η σύμβασή τους”. Δεν μας πτοούν. Θα είμαστε στον αγώνα, στο δρόμο και στο ΜΕΤΡΟ κάθε μέρα.
Νίκος (ΗΛΠΑΠ): Ο συντονισμός έπαιξε ρόλο. Ο συντονισμός είναι απαραίτητος γιατί δεν έχει πάρει φωτιά ένα διαμέρισμα, αλλά όλη η πολυκατοικία. Ο συντονισμός θα συνεχίσει, θέλουν δεν θέλουν κάποιοι.
Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να σας απομονώσει από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Τί απαντάτε στις συκοφαντίες;
Αποστόλης (ΕΘΕΛ): Οι κινητοποιήσεις που κάνουμε δεν έχουν μοναδικό στόχο την αντιμετώπιση των νομοσχεδίων που ουσιαστικά περικόπτουν τους μισθούς μας. Εχουν και την αντιμετώπιση του να μην φτάσει να ψηφιστεί το νομοσχέδιο για την εξυγίανση-θάνατο των αστικών συγκοινωνιών. Αυτό πρώτα απ' όλα επιφέρει αύξηση στην τιμή του εισιτηρίου μέχρι και 80% σε κάποιες περιπτώσεις. Αρα το επιχείρημα ότι στρεφόμαστε κατά του μεγάλου κοινωνικού συνόλου, της εργατικής τάξης και του φτωχού κόσμου, είναι ψεύτικο. Οι κινητοποιήσεις γίνονται και για τον φτωχό κόσμο, αυτός θα κληθεί να πληρώσει τα σπασμένα της εξυγίανσης. Αυτός θα κληθεί να πληρώσει την κακοδιαχείριση και την κοινωνική ανούσια πολιτική που έκαναν τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Νίκος (ΗΛΠΑΠ): Ενα μεγάλο μέρος των συγκοινωνιών δεν είναι στο δρόμο. Θα αναφερθώ στον ΗΛΠΑΠ συγκεκριμένα, ότι διαθέτει 360 οχήματα και καθημερινά μετά βίας βγαίνουν τα 220 λόγω έλλειψης προσωπικού, βασικά οδηγών. Πιστεύω το ίδιο γίνεται και στους υπόλοιπους οργανισμούς. Για την «ταλαιπωρία», λοιπόν, του κόσμου, δεν φταίνε οι εργαζόμενοι. Τα δρομολόγια δεν τα βγάζουν οι οδηγοί, τα βγάζουν οι διοικούντες, ο ΟΑΣΑ. Εμείς εκτελούμε τα δρομολόγια που μας επιβάλλουν. Ούτε ευθυνόμαστε για τις καθυστερήσεις. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο στα δρομολόγια. Το πρόβλημα είναι κάτω από ποιο εργασιακό καθεστώς εμείς λειτουργούμε. Ο κόσμος πρέπει να μάθει ότι εμείς δεν έχουμε ούτε Κυριακές, ούτε αργίες, ούτε Σάββατα, ούτε τίποτα. Οταν καλούμαστε να δουλέψουμε, πάμε.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 250-300 απολυμένοι στο ΜΕΤΡΟ. Εμένα δε με ενδιαφέρει με ποιο καθεστώς μπήκαν. Με ενδιαφέρει ότι καλύπτουν πάγιες θέσεις. Γι'αυτό τους υπερασπίζομαι. Δεν μπορεί να απολύεις αυτούς για να πάρεις κάποιους άλλους. Ας σταματήσουν τις πελατειακές σχέσεις και τα αλισβερίσια οι διοικήσεις. Τα αλισβερίσια δεν τα κάνει ούτε ο οδηγός, ούτε ο τεχνίτης, ούτε ο διοικητικός. Τα παιχνίδια τα παίζουν οι διευθύνοντες σύμβουλοι και οι εκάστοτε διοικούντες που τους διορίζουν οι κυβερνώντες. Δεν είναι δυνατόν ένα έργο, όπως για παράδειγμα στην πλατεία Αττικής, για να μιλήσω για μας, να έχει προϋπολογισμό ένα εκατομμύριο ευρώ και να φτάνει να κλείνει στα 8 εκατομμύρια ευρώ. Δεν είναι δυνατόν το αμαξοστάσιο της Πέτρου Ράλλη το δικό μας, να έχει ένα προϋπολογισμό – είναι τυχαία τα νούμερα, αλλά οι διαφορές είναι οι ίδιες – που ξεκινάει στα 100 εκατομμύρια ευρώ και να φτάνει 700 εκατομμύρια ευρώ. Αρα τα λεφτά που δίνουν για τις συγκοινωνίες, πάνε κάπου αλλού, για να καλύψουν τις τρύπες των εργολάβων, δεν πάνε ούτε για μισθοδοσία ούτε για ανταλλακτικά κλπ όπως λένε.
Αυτή τη στιγμή κάνουν περικοπές. Πόσο ακόμα; Μας έχουν φτάσει στο μισό του μισθού. Είμαι παντρεμένος με δύο παιδιά, με 22 χρόνια υπηρεσία και παίρνω 1480 ευρώ. Πού είναι τα 60 χιλιάδες; Θεωρούμαι εφοπλιστής ασφάλτου με αυτό το μισθό; Προκαλούμε την κυβέρνηση που έχει μισθολόγια από το υπουργείο Μεταφορών, να τα δώσει στη δημοσιότητα. Εγώ προσωπικά λέγομαι Ξυδάκης Νίκος, το μητρώο μου στον ΗΛΠΑΠ είναι 9262, μπορεί η κυβέρνηση να δώσει στον αέρα το μισθολόγιό μου.
Κώστας (ΜΕΤΡΟ): Θεωρώ ότι ξεκίνησαν την επίθεση από το ΜΕΤΡΟ με τις δικές μας απολύσεις, επειδή, όπως και να το κάνουμε, το ΜΕΤΡΟ είναι το φιλέτο των συγκοινωνιών, το πιο σύγχρονο μέσο. Ξεκίνησαν από μας για να κάνουν ένα κρας τεστ. Είναι προαποφασισμένο να τα πουλήσουν κοψοχρονιά, να τα εκποιήσουν καλύτερα. Αυτό κρύβεται πίσω από τις συκοφαντίες.
Ηδη, αυτό το μοναδικό μέσο που ήταν υγιές, το χτύπησαν. Για παράδειγμα, διευθυντής επιδομής στο ΜΕΤΡΟ είναι κάποιος κύριος Τερζάκης ο οποίος εμπλέκεται στο σκάνδαλο της Ζήμενς. Αναφέρθηκε το όνομά του στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής, ότι κλείδωσε το γραφείο μόλις πήγε ο ανακριτής να πάρει τους φακέλους. Συνεχίζει να είναι διευθυντής. Ο άντρας της διευθύντριας προσωπικού στο ΜΕΤΡΟ προμηθεύει το ΜΕΤΡΟ με πλεξιγκλάς. Ταξίδια που διοργάνωνε ο διευθύνων σύμβουλος το 2004 στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία και έπαιρνε τους 50 φίλους του μαζί. Προμηθευτές που στοιχίζουν πάρα πολλά λεφτά. Και για μας, απολύσεις.
Η κυβέρνηση μιλά για καταπολέμηση ελλειμμάτων και ποιοτικότερη συγκοινωνία μετά τα μέτρα. Τί πιστεύετε;
Νίκος (ΗΛΠΑΠ): Ετσι πήγε και η Ολυμπιακή. Τα ίδια έλεγαν. Οτι θα υπάρχουν φτηνότερα εισιτήρια δεν είπαν; Είδατε φτηνότερα εισιτήρια; Από όλες τις επιχειρήσεις που έχουν γίνει μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, έχετε δει σε καμία πτώσεις τιμών;
Αποστόλης (ΕΘΕΛ): Τα ίδια έλεγε ο Μητσοτάκης το 1992 με το κλείσιμο της ΕΑΣ όταν θέλησε να επιτεθεί κατά του εργατικού κινήματος και του συνδικαλισμού. Αυτός ήταν ο πρώτος του στόχος. Συνεπαρμένος και ερωτευμένος με την πολιτική της Θάτσερ θέλησε ο ίδιος να γίνει ένας ηγεμόνας και εφαρμοστής της πολιτικής αυτής στην Ελλάδα. Μετά 18 μήνες, όμως, πήρε την απάντηση. Οτι τέτοιες πολιτικές δεν χωράνε. Αλλωστε το επιχείρημα τότε του καινούργιου τύπου λαϊκού καπιταλισμού που ήταν η ΣΕΠ απέτυχε παταγωδώς. Είχαμε επιλεκτική συγκοινωνία, υποβαθμισμένη συγκοινωνία, συγκοινωνία μόνο εκεί που υπήρχε κέρδος. Οι “άγονες” γραμμές πολλαπλασιάστηκαν γιατί δεν είχαν κέρδος για τους ιδιώτες, για τους μικρούς αυτούς καπιταλιστές κεφαλαιούχους.
Νίκος (ΗΛΠΑΠ): Με επιδότηση από το κράτος, με χαμηλές τιμές, χωρίς φορολογία τα αγόρασαν, μάλιστα, τα λεωφορεία τότε... Σκεφτείτε, η διαχείριση οχημάτων και ο έλεγχος των εισιτηρίων θα περάσει τώρα σε ιδιώτη. Σε τι εξυπηρετεί αυτό;
Αποστόλης (ΕΘΕΛ): Ενώ εμείς θέλουμε προσλήψεις τώρα τακτικών ελεγκτών και ανοχή στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες – ανέργους, ηλικιωμένους, μαθητές και άλλους – που δεν μπορούν να δώσουν αυτή τη δύσκολη εποχή του μνημονίου το εισιτήριο.
Κώστας (ΜΕΤΡΟ): Επειδή εγώ ήμουν ελεγκτής εισιτηρίων, αυτή ήταν η ειδικότητά μου, θέλω να πω ότι είναι έτσι, όπως τα λέει ο Αποστόλης. Πριν ξεκινήσω τη βάρδια μου κάθε μέρα, 5 ευρώ από το μεροκάματό μου τα χάλαγα και αγόραζα τρία εισιτήρια ενιαία του ενός ευρώ και τέσσερα του μισού για να δώσω σε άνεργους γιατί δεν μπορούσα να τους γράψω, δεν μου πήγαινε. Ο ιδιώτης δεν θα το κάνει, θα τους ξεσκίζει.
Είναι απαραίτητη η συμπαράσταση των υπόλοιπων εργαζόμενων στον αγώνα σας;
Νίκος (ΗΛΠΑΠ): Ακόμα κι αν είμαι “ρετιρέ”, όπως μας κατηγορούν, αν το ισόγειο δεν έχει να φάει, πώς θα στηρίξει την κολόνα και άρα και το ρετιρέ; Απλά πράγματα και λαϊκά...
Αποστόλης (ΕΘΕΛ): Καταρχήν, έχουμε εμείς ευθύνη και υποχρέωση έναντι κοινωνικών ομάδων που δεν μπορούν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, που δεν μπορούν να συνδικαλιστούν, να βγούμε μπροστά και να ανοίξουμε το δρόμο. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα εργαζόμενο ν’ απολυθεί, κανένα συνταξιούχο να χάσει από το εισόδημά του, κανένα κοινωνικό αγαθό να ξεπουληθεί. Από κει και πέρα, η αλληλεγγύη είναι πάντα το όπλο μας. Η συμπαράσταση στον αγώνα μας είναι αναγκαία προϋπόθεση νίκης.
Αντώνης (ΜΕΤΡΟ): Εχουμε ζητήσει συμπαράσταση από πολλούς αλλά την είδαμε από λίγους στην πράξη. Από τον Αποστόλη που είναι δίπλα μου, από την Επιτροπή Αλληλεγγύης Συνδικαλιστών και Συνδικάτων. Δεν το βάζουμε κάτω. Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια.
Πώς πρέπει να συνεχίσει ο αγώνας;
Αντώνης (ΜΕΤΡΟ): Ο κόσμος είναι μαζί μας, θέλει αγώνα, από εκεί και πέρα είναι στο χέρι όλων μας να προχωρήσουμε. Μας λένε για τρίτο μνημόνιο. Εμείς όταν λέμε συνεχίζουμε τις απεργίες εννοούμε ότι δεν δεχόμαστε κανένα μνημόνιο. Να τα πάρουν όλα πίσω. Δεν δεχόμαστε όσα μας έκοψαν, να πάρουν πίσω τις απολύσεις και να επανέλθουν τα παιδιά γιατί το ΜΕΤΡΟ μπαίνει μέσα, βουλιάζει.
Νίκος (ΗΛΠΑΠ): Μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν. Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία, ποτέ στο τέλος δεν έγινε τίποτα με διάλογο. Ο διάλογος τελείωσε. Οταν εμείς καλούμαστε να υποστούμε όλες αυτές τις μειώσεις χωρίς να έχουμε πάρει μέρος σε ένα διάλογο για τις συγκοινωνίες που μας αφορούν και μας ζητάνε να τα δεχτούμε όλα επειδή αποφασίζουν και διατάζουν, η προσωπική μου άποψη είναι μόνο: πόλεμος. Τι εννοώ; Μετωπική σύγκρουση. Με ημίμετρα δεν γίνεται τίποτα.
Κώστας (ΜΕΤΡΟ): Η ΓΣΕΕ έκανε μια πετυχημένη απεργία. Πότε θα ξανακάνει; Κανονικά μία την βδομάδα θα 'πρεπε να κάνει, τουλάχιστον. Και θα σου ‘λεγα που θα πηγαίναν τα μνημόνια...
Οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούν το κυριότερο κατοχυρωμένο δικαίωμά τους, την απεργία, που αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να την ποινικοποιήσει. Εμείς κάναμε δυο απεργίες κι όχι απλά τις έβγαλαν παράνομες και καταχρηστικές – έτσι κι αλλιώς όλες παράνομες τις βγάζουν πια – αλλά έπαιρναν και τους συναδέλφους τηλέφωνο και τους απειλούσαν ότι «αν δεν προσέλθεις στη δουλειά, απολύεσαι». Ο,τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι μέχρι σήμερα, δεν το κέρδισαν με “ειρηνικές” πορείες προς τη Βουλή, το κέρδισαν με αγώνες διαρκείας, ενίοτε χύθηκε και πολύ αίμα.
Αποστόλης (ΕΘΕΛ): Το μνημόνιο δεν είναι τίποτα άλλο από πολιτική επιλογή. Και στις πολιτικές επιλογές απαντάς μόνο με πολιτικές απεργίες. Η δική μας πρόταση, λοιπόν, δεν αλλάζει. Είναι για πολιτική απεργία, να πέσει το καθεστώς κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-τρόικας, να συντριβεί το κεφάλαιο και να μην μπορέσει ξανά τέτοια επίθεση στους εργαζόμενους. Οποιοσδήποτε νόμος δεν έχει τη συγκατάθεση του εργαζόμενου, είναι καταδικασμένος. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, αυτό πρέπει να το γνωρίζουν όσοι αυτοί τη στιγμή ψηφίζουν νομοθετήματα εναντίον των εργατών. Θα έρθει η στιγμή που θα κριθούν και θα κριθούν αυστηρά. Ο κόσμος δε θα σταματήσει να αγωνίζεται. Οσο θα μεγαλώνουν τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί το μνημόνιο, τόσο μαζικότερες και εντονότερες θα είναι οι αντιδράσεις. Στην Αργεντινή μπόρεσαν και έφυγαν με ελικόπτερο. Δεν είναι σίγουρο εδώ ότι θα προλάβουν.