28/03: απεργία της AΔEΔY και συλλαλητήριο κατ
H συζήτηση εάν το κίνημα είναι δυνατόν να επιβάλει τις δικές του λύσεις, είναι μια μεγάλη συζήτηση μέσα στην Αριστερά και στην Ελλάδα και διεθνώς.
Διεθνώς ξεκίνησε μετά τις 11 Σεπτέμβρη, με το αντιπολεμικό κίνημα να αντιστέκεται στον βομβαρδισμό του Αφγανιστάν και να παίρνει αποφασιστικές διαστάσεις με την επέμβαση στο Ιράκ. Σήμερα δύσκολα μπορεί κανείς πια να αμφισβητήσει, ακόμα οι πιο σκεπτικοί, την δύναμη που είχε αυτό το κίνημα, ώστε να φτάσει ο Μπους και οι ΗΠΑ να χάνουν στο Ιράκ, αλλά και να μην μπορούν να αποχωρήσουν.
Οι 20.000 στρατός που έστειλε φέτος ο Μπους, για να ελέγξουν την Βαγδάτη, δεν φέρνουν αποτελέσματα. Η αιματοχυσία δεν έχει σταματήσει, η πράσινη ζώνη είναι πια ανεξέλεγκτη, η Βουλή των ανδρείκελων τινάχτηκε απο ομάδα καμικάζι που τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει. Η σύγκρουση στους δρόμους της Βαγδάτης ανάμεσα στον αμερικάνικο στρατό και την Αντίσταση μεγαλώνει αντί να περιορίζει τον αριθμό των θανάτων αμερικανών στρατιωτών, και η πρόβλεψη είναι να ανέβει περισσότερο ο αριθμός μετά την απόφαση του Σαντρ να αποσύρει την υποστήριξη του απο την κατοχική κυβέρνηση. Το ένα εκατομμύριο διαδηλωτές στην Νατζάφ στις 9 Απρίλη επιβεβαίωσε οτι Σιϊτες, Σουνίτες και Κούρδοι όλοι απαιτούν να τερματιστεί η αμερικάνικη κατοχή.
Ο πόλεμος του Ιράκ έχει μεταφερθεί μέσα στην ίδια την Αμερική και αγγίζει τα στηρίγματα όχι μόνο του Μπους αλλά και της κυρίαρχης τάξης. Το σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει αυτές τις μέρες με τον Γούλφοβιτς δεν είναι παρά η μύτη του παγόβουνου. Ο Γούλφοβιτς είναι σήμερα πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και ήταν ένας από τους βασικούς αρχιτέκτονες του «διαρκούς πολέμου» του Μπους. Ήταν απο τις πρώτες απώλειες του Μπους όταν άρχισε να χάνει τον πόλεμο στο Ιράκ. Όμως η συμμετοχή του σ’ αυτό τον πόλεμο τον κυνηγά.
Ο διπλασιασμός του μισθού της φιλενάδας του Σάχα Ρίζα απο 100.000 σε 200.000 δολάρια τον μήνα, ήταν η αφορμή για να ξεσπάσει το σκάνδαλο που παλιότερα θα είχε περιορισμένες διαστάσεις. Σήμερα όμως έχει ξεσηκωθεί μια ολόκληρη αντίδραση που ζητά την παραίτηση του. Ακόμα και οι Financial Τimes κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδο για την ανάγκη παραίτησης του.
Σ’ αυτό το σημείο είναι που δένονται η κρίση του Μπους και της στρατηγικής του για τον διεθνή έλεγχο με την κρίση του νεοφιλελευθερισμού. Σήμερα είναι όσο ποτέ καθαρό οτι οι «επιτυχίες» του νεοφιλελεύθερου μοντέλου της τελευταίας εικοσαετίας στηρίχτηκαν στις φούσκες. Και σήμερα οι φούσκες σπάνε και έτσι ξεσπάνε τα σκάνδαλα. Φθηνό χρήμα, χαμηλά επιτόκια και απέραντα δάνεια για να γλιτώσουν την κρίση της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής ώστε να μην μεταφερθεί μέσα στην Αμερική. Αυτό ενίσχυσε τον τζόγο μέσα στα Χρηματιστήρια και απ’ έξω. Το κίνημα που ξεκίνησε σαν κριτική στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση φούντωσε απο τις προκλητικές ανισότητες ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς και τώρα τροφοδοτείται απο την οργή για τα τρανταχτά σκάνδαλα.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα για την κυρίαρχη τάξη και για την κυβέρνηση. Τώρα συμπληρώνεται ένας χρόνος απο τότε που ξεκίνησαν οι φοιτητικές καταλήψεις και τα πάντα έχουν αλλάξει. Η κυβέρνηση είναι παραλυμένη, τα στελέχη της κυβέρνησης διαφωνούν για το πώς θα προχωρήσουν και δυσκολεύονται ακόμα και να αποφασίσουν πότε θα πάνε για εκλογές. Ακόμα και τα στημένα γκάλοπ, δείχνουν οτι το 70% του κόσμου όχι μόνο πιστεύουν οτι οι υπουργοί είναι κλέφτες αλλά ζητάνε και την παραίτησή τους. Εάν προστεθούν οι παραιτήσεις υπουργών που έχει διεκδικήσει το κίνημα των τελευταίων χρόνων είναι σίγουρο οτι ξεπερνάνε τους υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας.
Μετά απ’ αυτή την χρονιά, μια Αριστερά που υποστηρίζει ακόμα οτι ο ιμπεριαλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός είναι παντοδύναμοι, είναι όχι μόνο τυφλή αλλά και αναποτελεσματική. Είναι ανίκανη να δώσει προοπτική και να οργανώσει τις επόμενες μάχες αυτού του κινήματος και στο οικονομικό επίπεδο και στο πολιτικό και στις ιδέες. Το μεγάλωμα της Νέας Αριστεράς είναι μια απο τις πιο ελπιδοφόρες εξελίξεις παγκόσμια και μέσα στην Ελλάδα. Οι φοιτητικές καταλήψεις ήταν το πάντρεμα του αυθόρμητου μαζί με την συγκεκριμένη προσπάθεια του πιο ριζοσπαστικού κομματιού της Αριστεράς. Και αυτή είναι η εικόνα παντού.
Όπου το κίνημα, οι απεργίες, οι καταλήψεις, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι μαθητές στρίμωξαν την Νέα Δημοκρατία, αυτό μπόρεσε να γίνει γιατί η οργή των απο κάτω συντονίστηκε με τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της Αριστεράς, με τους επαναστάτες και τους αντικαπιταλιστές. Αυτός ο πόλος χρειάζεται να μεγαλώσει, γιατί μετά τις καταλήψεις η ανάγκη για πολιτική έκφραση όλης της νέας ριζοσπαστικοποίησης είναι μεγαλύτερη απο ποτέ για να μην «γυρίσει πίσω το ποτάμι» όπως λέει το γενικό σύνθημα των φοιτητικών καταλήψεων.
Η πρωτοβουλία του ΣΕΚ που απευθύνεται σε όλη την ριζοσπαστική Αριστερά και στους πρωταγωνιστές αυτού του νέου κινήματος για συντονισμό και κοινό κατέβασμα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, λογοδοτεί σ’ αυτή την ανάγκη. Είναι μια δύσκολη διαδικασία, αλλά δεν είναι αδύνατη. Το Τριήμερο του Μαρξισμού που γίνεται στις 18-20 Μάη επιδιώκουμε να λειτουργήσει σαν ένα βήμα προς αυτή την κοινή προσπάθεια. Η ανάγκη για μια νέα Αριστερά έχει να πατήσει στις σημερινές εξελίξεις και στους ώμους γιγάντων που μας έμαθαν ότι η Ιστορία αλλάζει απο τα κάτω.