Νικαια 8/02, διαδήλωση ενάντια στις ρατσιστικ
Η πρωτοβουλία για την Ενότητα και την Κοινή Δράση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έκανε ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα στις 31 Γενάρη στο Σπόρτιγκ και ετοιμάζεται για την συνέχεια στο Συνεδριακό Κέντρο «Αθηναΐδα» στις 22 Μάρτη. Ανάμεσα σε αυτές τις δυο «κεντρικές» στιγμές της, η Πρωτοβουλία οργάνωσε έναν μεγάλο κύκλο τοπικών συγκεντρώσεων σε περίπου 40 σημεία. Υπολογίζεται ότι δίπλα στους 3000 που έδωσαν το «παρών» στο Σπόρτιγκ από όλο το Λεκανοπέδιο, ήρθαν να προστεθούν άλλοι 2000 περίπου από πολλές πόλεις έξω από την Αθήνα. Από την Αλεξανδρούπολη και την Ξάνθη μέχρι τα Χανιά και από τα Γιαννιτσά και τα Γιάννενα μέχρι το Ηράκλειο της Κρήτης δημιουργήθηκαν τοπικές Πρωτοβουλίες πανελλαδικά, αλλά και σε πολλούς δήμους της Αθήνας και του Πειραιά.
Δεν είναι, όμως, η μαζικότητα και η γεωγραφική εξάπλωση της ανταπόκρισης που βρίσκει η Πρωτοβουλία η μόνη ένδειξη ότι οι οιωνοί για το νέο εγχείρημα είναι καλοί. Μπορεί ένας τόσο εντατικός και εκτατικός γύρος εκδηλώσεων συγκρότησης μέσα σε λιγότερο από δυο μήνες να είναι ενθαρρυντικός, αλλά η εικόνα γίνεται ακόμα πιο δυνατή αν πάρουμε υπόψη μας ότι οι δυνάμεις που συγκροτούν αυτή την προσπάθεια κινήθηκαν δραστήρια σε όλα τα μέτωπα του κινήματος, όλο αυτό το διάστημα.
Οι μαθητικές και φοιτητικές καταλήψεις κόπασαν μέσα στις εξετάσεις και οι εργατικές απεργίες συγκρατήθηκαν καθώς οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προτιμούν το «διάλογο» από τις κινητοποιήσεις. Αλλά οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έχουν να επιδείξουν έναν εντυπωσιακό ρυθμό παρεμβάσεων. Από τη διαδήλωση αλληλεγγύης στο πλευρό των αγροτών της Κρήτης που έκαναν απόβαση στον Πειραιά δυο μέρες μετά το «Σπόρτιγκ» μέχρι το πανελλαδικό αντιπολεμικό συλλαλητήριο της 21 Μάρτη, παραμονή της «Αθηναΐδας», το ημερολόγιο ήταν γεμάτο δράσεις.
Πέρα από τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας στο πλευρό της Κωνσταντίνα Κούνεβα, για την υπεράσπιση των συλληφθέντων του Δεκέμβρη και για την καταδίκη της φασιστικής επίθεσης στο Δίκτυο, έγιναν μαζικές κινητοποιήσεις στο πλευρό μεταναστών από το Πακιστάν που δέχθηκαν επιθέσεις σε πολλές γειτονιές: στις 7 Φλεβάρη στη Ν. Ιωνία, στις 8/2 στη Νίκαια, στις 15/2 στη Λαμπρινή, στις 8 Μάρτη στο Αιγάλεω. Παντού η συμμετοχή κυμάνθηκε ανάμεσα στους 500 με 1000 διαδηλωτές, με συγκινητική ανταπόκριση από τον κόσμο που χειροκροτούσε στο πέρασμα τους.
Αυτές οι επιτυχίες ενάντια στους ρατσιστές του ΛΑΟΣ, που γίνονται ακόμα πιο σημαντικές μέσα στη σημερινή φάση του «συναινετικού» φλερτ Καραμανλή-Καρατζαφέρη, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Ήταν επιβεβαίωση ότι το ΣΕΚ σαν συνιστώσα της νέας Πρωτοβουλίας πραγματικά δίνει μάχες για να μπει η αντικαπιταλιστική αριστερά μπροστά σε όλα τα μέτωπα. Ήταν, επίσης, επιβεβαίωση ότι η παρουσία του προέδρου της Πακιστανικής Κοινότητας Τζαβέντ Ασλάμ στο Σπόρτιγκ δεν ήταν απλά συμβολική.
Το ίδιο ισχύει για το αντιπολεμικό μέτωπο. Μέσα στο χρονικό διάστημα που αναφερόμαστε (από τις 3 Φλεβάρη μέχρι τις 21 Μάρτη) έγιναν περίπου 20 εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν κλείστηκε στον εαυτό της για να φροντίσει μόνο τις «δικές της» 40 εκδηλώσεις της Πρωτοβουλίας για την Ενότητα και την Κοινή Δράση, αλλά έτρεξε (με πρώτο το ΣΕΚ) να οργανώσει το ρίζωμα της συμπαράστασης για την Παλαιστίνη μέσα στις γειτονιές, στις σχολές, στους χώρους.
Και μόνο το άθροισμα αυτών των εκδηλώσεων, 60 μέσα σε λιγότερο από δυο μήνες, σημαίνει σχεδόν μια εκδήλωση κάθε μέρα. Και βέβαια δίπλα σ’ αυτά ήταν οι κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις, από τη FRIGOGLASS μέχρι το Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΛΦΑ και πάει λέγοντας. Η προσπάθεια να συγκροτηθεί η Επιτροπή Σωματείων και Συνδικαλιστών ενάντια στις Απολύσεις και την Ανεργία δυναμώνει στο κίνημα στο πιο σκληρό μέτωπο της περιόδου.
Όλα αυτά είναι δείγματα γραφής, είναι οι καλύτερες εγγυήσεις ότι οι διακηρύξεις του Σπόρτιγκ δεν είναι μόνο λόγια και υποσχέσεις, αλλά γνήσια βήματα για να συγκροτήσουμε ένα πολιτικό μέτωπο αντάξιο της περιόδου.
Η Νέα Δημοκρατία κάνει αγωνιώδεις προσπάθειες να παγώσει την πολιτική κρίση που ήρθε στην επιφάνεια με την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ο Καραμανλής έχει κάνει τη «συναίνεση» σημαία του και πιέζει όλες τις ηγεσίες της αντιπολίτευσης, αν δεν προσυπογράφουν ανοιχτά, τουλάχιστον να μην αντιδρούν πραγματικά στα μέτρα της κυβέρνησης. Ο Σπηλιωτόπουλος έχει μετονομάσει το Υπουργείο Παιδείας σε υπουργείο διαλόγου για να ενισχύσει την εικόνα μιας κυβέρνησης που είναι ανοιχτή στην «εθνική συνεννόηση» πάνω στα «αυτονόητα». Ο Παπαθανασίου, ο Σουφλιάς, η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά καθημερινά ζωγραφίζουν την οικονομική κρίση σαν ένα «ακραίο καιρικό φαινόμενο» που απαιτεί να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί μέχρι να περάσει η μπόρα.
Και η αντιπολίτευση; Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ξαναθυμάται με ραγδαίους ρυθμούς όλα τα δεξιά «αυτονόητα» που τη συνδέουν με την κυβέρνηση. Ο Παπανδρέου ξέχασε τις μηνύσεις του Βγενόπουλου και η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής προχωράει λες και δεν ξέρουμε τι σημαίνει το ξεπούλημα στο αφεντικό της MIG. Η Άννα Διαμαντοπούλου αποδεικνύεται άξια παρτενέρ του Σπηλιωτοπούλου στον «εθνικό διάλογο» για την Παιδεία. Ο Πάγκαλος φροντίζει να ταυτίζει την Αριστερά με τα «γκαζάκια», έτσι ώστε να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ενάντια σε ποιους «ακραίους» στρέφεται όλη αυτή η συναινετική φιλολογία. Άλλωστε, τα φασιστοειδή του ΛΑΟΣ χωράνε άνετα στο τραπέζι του «διαλόγου», π.χ. για την Παιδεία, ακόμα και αν απέχει η Αριστερά. Ο Καρατζαφέρης γίνεται «ακραίος» για το ΠΑΣΟΚ μόνο όταν ανάβει η εκλογική ταχτική για τον «μεσαίο χώρο». Και πάνω σ’ όλα αυτά επιστρέφει και ο Σημίτης, το ισχυρότερο σύμβολο του γεγονότος ότι το ΠΑΣΟΚ δεν δέχεται μαθήματα από τη Ν.Δ. για τα «αυτονόητα».
Είναι τόσο διάφανοι και τόσο γελοίοι όλοι αυτοί οι ελιγμοί, ώστε τα κόμματα της Αριστεράς θα έπρεπε να τραβάνε την κουρτίνα της «συναίνεσης» με τον πιο εύκολο τρόπο. Κι όμως. Η ηγεσία του ΚΚΕ ενδιαφέρεται περισσότερο να ενισχύσει την «περιφρουρημένη» πορεία του σε αντιπαράθεση με το υπαρκτό κίνημα. Ο Καραμανλής έστειλε συγχαρητήριο μήνυμα στην Παπαρήγα για την επανεκλογή της, στο οποίο δηλώνει ότι προσβλέπει στην καλύτερη συνεργασία, αλλά το ΚΚΕ δεν προσπάθησε ούτε καν συμβολικά να επιστρέψει ως απαράδεκτο αυτόν τον προβοκατόρικο εναγκαλισμό.
Στον Συνασπισμό, ο Τσίπρας και ο Αλαβάνος είναι πια υποχρεωμένοι να τρέχουν να σβήνουν τις φιτιλιές του Κύρκου και του Κουβέλη. Όταν ένα κόμμα της Αριστεράς διστάζει και ταλαντεύεται μπροστά στην πόλωση που φέρνει μια εξέγερση, τότε είναι επόμενο να ενθαρρύνονται οι πιο δεξιές πτέρυγες του. Να βγαίνουν ανοιχτά οι φίλοι της Γιαννάκου και να χτυπάνε την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, να βγαίνουν οι «ανανεωτές» και να διεκδικούν ότι το δημοψήφισμα για τις υποψηφιότητες στις ευρωεκλογές έδειξε ανατροπή των εσωκομματικών συσχετισμών.
Οι εξελίξεις βοούν για την αναγκαιότητα μιας δυνατής αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Τώρα είναι η στιγμή για κάθε έναν και κάθε μια που τοποθετεί τον εαυτό του/της σ’ αυτόν το χώρο να στρατευτεί στην κοινή Πρωτοβουλία. Η νέα ριζοσπαστικοποίηση ασφυκτιά μέσα στο παλιό σκηνικό. Η κρίση κάνει τα θεμέλια του να τρίζουν. Είναι ώρα να προχωρήσουμε τολμηρά αντικαπιταλιστικά.