Εξώφυλλο του τευχους 72
Το 2009 ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς για τους από πάνω και φορτωμένο οργή και εξέγερση για το κίνημα.
Η επιδείνωση της οικονομικής κρίσης δεν είναι πια πρόβλεψη, είναι καθημερινή πραγματικότητα. Σε διεθνές επίπεδο, οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να ομολογήσουν ότι τα πακέτα διάσωσης των τραπεζών δεν έφεραν αποτέλεσμα. Η Σίτιγκρουπ προωθεί μόνη της το διαμελισμό της, η Μπάρκλεϊς κατρακυλάει, η Κομέρτσμπανκ κρατικοποιείται από τη «σιδηρά κυρία» Μέρκελ! Για την Ελλάδα, η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας από την Στάνταρντ εντ Πουρς και η εκτίμηση της ΕΕ για ρυθμό ανάπτυξης 0,2% τα λένε όλα. Σύμφωνα με το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, τέτοιος ρυθμός ανάπτυξης σημαίνει 100.000 απολύσεις μέσα στο 2009.
Η οικονομική σφαγή αρχίζει να παίρνει διαστάσεις αντίστοιχες με την ανθρωπιστικές καταστροφές που φέρνουν οι πολεμικές σφαγές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ. Η φρίκη στη Γάζα είναι η άλλη όψη του συστήματος που σπέρνει τον όλεθρο και με τα F-16 και με τα «τοξικά ομόλογά» του.
Ομως, δίπλα στις εικόνες της καταστροφής και του ανείπωτου πόνου για τους απλούς ανθρώπους, στέκονται οι εικόνες της αντίστασης και της εξέγερσης. Μέσα στο Δεκέμβρη τα μάτια όλης της Ευρώπης, και όχι μόνο, ήταν στραμένα στην Ελλάδα που φλεγόταν από την οργή για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Παντού το μήνυμα που έβγαινε από την Ελλάδα ήταν ξεκάθαρο. Η κρίση δεν φέρνει μόνο χτυπήματα αλλά και αγώνα, κίνημα, δράση. Το είδαν με τρόμο οι διάφοροι Σαρκοζί και το ομολόγησαν τρέχοντας να αναβάλουν τις «μεταρρυθμίσεις» τους για την Παιδεία. Το είδαν όμως με ελπίδα οι εργάτες και η νεολαία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Διαδηλώσεις έξω από τις ελληνικές πρεσβείες από τη Σεούλ ως το Παρίσι είχαν να γίνουν από τον καιρό του Πολυτεχνείου τον ιστορικό Νοέμβρη 1973.
Με το γύρισμα του χρόνου όλα τα μάτια στράφηκαν στη Γάζα, στην Παλαιστίνη, σε όλη τη Μέση Ανατολή. Γεμάτα όχι μόνο συμπόνοια για τα αθώα θύματα, αλλά και θαυμασμό για έναν λαό που στέκει αλύγιστος μπροστά στα τάνκς και τις βόμβες. Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη ήταν οι μεγαλύτερες όχι μόνο στο Κάιρο και στη Βηρυτό αλλά και στο Λονδίνο, το Παρίσι, την Αθήνα. Η κινητοποίηση στο λιμάνι του Αστακού για να μην πάνε όπλα στο Ισραήλ είχε πλάι της τις καρδιές των ακτιβιστών από το Σαν Φραντσίσκο μέχρι το Καράτσι.
Οταν οι από κάτω αναδεύονται με τέτοια λαχτάρα, ξαναζωντανεύουν στη μνήμη οι μεγάλες στιγμές τις ανθρωπότητας, τα μεγάλα κινήματα για να αλλάξουμε τον κόσμο. Η συζήτηση για το μέλλον έχει βγει στην πρώτη γραμμή. Οι απαντήσεις των πολιτικάντηδων που κυβερνούν είναι αξιοθρήνητες. Ο Καραμανλής έκανε ανασχηματισμό και παριστάνει ότι θα δείξει φροντίδα και στοργή «για τους ασθενέστερους»...αλλάζοντας έναν καραβανά με έναν ξεφτιλισμένο από τα σκάνδαλα για υπουργό Δημόσιας Τάξης και ένα νεοφιλελεύθερο μηδενικό με έναν έμπορο ειδών υγιεινής για υπουργό Οικονομίας.
Μια στοιχειώδης αντιπολίτευση θα έπρεπε να κάνει περίπατο απέναντι σ’αυτούς μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Αλλά από τα έδρανα της Βουλής βγαίνει μόνο αφρός (και κάμποση λάσπη για το κίνημα που συγκρούεται στους δρόμους). Είναι κατεπείγον να συσπειρωθούμε για μια Αριστερά Αντικαπιταλιστική, για να δώσουμε νικηφόρα τις μάχες ενάντια στον πόλεμο, τη φτώχεια και την καταστολή, για να ανοίξουμε δρόμους για μια κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης.