Άρθρο
ΓΑΖΑ: Προπύργιο της Παλαιστινιακής Αντίστασης

Αθήνα 10 Γεναρη, Συλλαλητήριο ενάντια στην ει

Ο αγώνας που δίνουν οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ενάντια στην ισραηλινή κτηνωδία έχει συγκλονίσει όλο τον κόσμο. Ο Νίκος Λούντος μας καλεί να μπλοκάρουμε τη στρατιωτική αδελφοποίηση Ελλάδας και Ισραήλ.

1040 νεκροί, σχεδόν 5000 τραυματίες. Οταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο αιματηρός απολογισμός της  ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα θα έχει χειροτερεύσει. Η εισβολή της τέταρτης μεγαλύτερης στρατιωτικής μηχανής του κόσμου στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του πλανήτη ζωγραφίζει με τα πιο μελανά χρώματα το πόσο βάρβαρο γίνεται το καπιταλιστικό σύστημα μέσα στην κρίση του. 

Η λεγόμενη “διεθνής κοινότητα” καλοπιάνει και χειροκροτεί το Ισραήλ από την πρώτη μέρα του πολέμου. Το ψήφισμα 1860 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καλεί σε κατάπαυση πυρός πήγε κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων. Ενώ οι δηλώσεις περί “δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα” και για “επίθεση με αμυντικό σκοπό” έχουν ξεπεράσει τη λογοτεχνική φαντασία του Τζορτζ Οργουελ.

Το σημερινό έγκλημα είναι προδιαγεγραμμένο και συνδιοργανωμένο από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Από το 2006, όταν η Χαμάς κέρδισε τις εκλογές στην Δυτική Οχθη και τη Γάζα, όλες οι δημοκρατικές χώρες του πολιτισμένου κόσμου συγκρότησαν μπλοκ ενάντια στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς. Οι Παλαιστίνιοι είχαν ψηφίσει “λάθος” και έπρεπε να το πληρώσουν. Το εμπάργκο και το πάγωμα τραπεζικών λογαριασμών σήμανε ότι εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι έπρεπε να επιστρέψουν στη λίθινη εποχή: να μαγειρεύουν καίγοντας τα έπιπλά τους και να ελπίζουν ότι δεν θα αρρωστήσουν γιατί τα νοσοκομεία διαλύονταν. Τα ανταλλακτικά του ιατρικού εξοπλισμού σάπιζαν στα σύνορα. Οι ίδιες δυνάμεις χρηματοδότησαν μια απόπειρα ένοπλου πραξικοπήματος στη Γάζα, από συμμορίες συνδεόμενες με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς, αλλά τα σχέδιά τους γύρισαν μπούμερανγκ. Ο κόσμος στη Γάζα έμεινε αμετακίνητος, να στηρίζει την Αντίσταση και την επιλογή που είχε κάνει. Οι βομβαρδισμοί που ξεκίνησε το Ισραήλ το Δεκέμβρη ήρθαν ως αποκορύφωμα αυτής της συντονισμένης προσπάθειας να τσακιστεί η Αντίσταση.

Η συνενοχή της κυβέρνησης του Καραμανλή σε αυτό το έγκλημα ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Δεν έχει περάσει ούτε ένα εξάμηνο από τότε που η ελληνική και η ισραηλινή αεροπορία έκαναν κοινά αεροπορικά γυμνάσια στο Αιγαίο. Τα ισραηλινά F-16 έχουν άδεια διαρκείας να κινούνται στο ελληνικό FIR. Ελληνικές φρεγάτες περιπολούν στις ακτές του Λιβάνου, ώστε να νιώθει το ισραηλινό πολεμικό ναυτικό άνετα στις εξορμήσεις του στη Μεσόγειο, ακόμη και για να εμβολίσει καϊκια που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια, όπως το πλοίο Dignity και το Αρίων. Το λιμάνι του Αστακού, αποκαλύπτεται πως έχει γίνει κόμβος για τη μεταφορά χιλιάδων τόνων πολεμικού υλικού που στέλνεται δώρο από τις ΗΠΑ στον ισραηλινό στρατό. Το 1990, ο Μητσοτάκης αποκατέστησε πλήρως τις σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ και άνοιξε η πρεσβεία του κράτους-δολοφόνου στην Αθήνα. Σήμερα, η κόρη του, ως Υπουργός Εξωτερικών, συνεχίζει αυτή τη βρόμικη παράδοση.

Οταν ιδρύθηκε το Ισραήλ πριν από 61 χρόνια, το αποκαλούσαν ένα “προκεχωρημένο φυλάκιο” της Δύσης μέσα σε μια θάλασσα Αράβων. Σήμερα συνεχίζει να δικαιώνει αυτό το όνομα: είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας των μεγάλων δυνάμεων του Δυτικού Κόσμου, που δολοφονεί αθώους και ανυπεράσπιστους. Το Ισραήλ δεν είναι ένα συνηθισμένο κράτος. Για να βρει κανείς αναλογίες πρέπει να γυρίσει στα κράτη που ίδρυαν οι λευκοί αποικιοκράτες για να οργανώσουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση Ινδών, Αλγερινών, Βιετναμέζων ή Αφρικανών.  Ο βρετανικός και ύστερα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έδωσαν τη ολόψυχη στήριξή τους σε αυτό το αποικιακό κράτος γιατί χρειάζονταν έναν ντόπιο σύμμαχο να ελέγχει την κρίσιμη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Χωρίς τη συνεχή στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί η ύπαρξη του Ισραήλ. Οι πύραυλοι του Ισραήλ είναι στραμμένοι σε όλες τις αραβικές πρωτεύουσες, έτοιμοι να αποτρέψουν οποιαδήποτε ριζοσπαστική αλλαγή που θα αμφισβητήσει την υποταγή των ντόπιων καθεστώτων στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Γι' αυτό, η ιστορία του Ισραήλ είναι η ιστορία των πολέμων του ενάντια στους Αραβες. 1948, 1967, 1973, 1982, 2006, οι χρονιές σημαδεύτηκαν από τους πολέμους του Ισραήλ κατά της Αιγύπτου, της Συρίας, της Ιορδανίας, του Λιβάνου. Το αγκάθι στα πλευρά του Ισραήλ ήταν πάντα οι Παλαιστίνιοι που αντιστέκονταν, ο λαός που έτυχε να ζει στην περιοχή που επιλέχθηκε για να στηθεί το αποικιοκρατικό κράτος. Το παλαιστινιακό αντάρτικο της δεκαετίας του '60 και του '70, ύστερα η πρώτη Ιντιφάντα το 1987 και η δεύτερη το 2000 δεν άφησαν το Ισραήλ να νομιμοποιήσει την ύπαρξή του. Για να συνεχίζει να υπάρχει, είναι αναγκασμένο να σφάζει διαρκώς, αποκαλύπτοντας τη φύση του.

Το πρόβλημα σήμερα για το Ισραήλ είναι ότι δεν μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Το 2006 ηττήθηκε ταπεινωτικά από την Αντίσταση στο Λίβανο, από όπου είχε ήδη αναγκαστεί να αποχωρήσει το 2000. Σήμερα, φαίνεται ανίκανο να τσακίσει την Αντίσταση στη Γάζα, η οποία είναι πολλές φορές μικρότερης πολεμικής ισχύος από τη Χεζμπολάχ. Η αδυναμία του Ισραήλ σε συνδυασμό με τη συνολικότερη κρίση που περνάει ο έλεγχος των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή ανοίγει δυνατότητες να υπάρχουν οι μεγαλύτερες ελπίδες μέσα σε αυτή τη γεμάτη θάνατο περίοδο.

Οι ελπίδες αυτές περνάνε μέσα από τη δράση των εργατών στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο, κυρίως στην Αίγυπτο, όχι μόνο των Παλαιστίνιων που αντιστέκονται. Το σύνορο της Ράφαχ, ανάμεσα στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, είναι ερμητικά κλειστό από το καθεστώς του Μουμπάρακ, όχι από τους Ισραηλινούς. Η κατάσταση έχει δυναμώσει την οργή σε όλο τον αραβικό κόσμο ενάντια στο καθεστώς της Αιγύπτου και όλους τους συνεργάτες των ιμπεριαλιστών. Πριν από ένα χρόνο, στις 24 Γενάρη, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας κατάφεραν να σπάσουν τα σύνορα και να “εισβάλουν” στην Αίγυπτο όπου τους περίμενε ένα κύμα αλληλεγγύης από κόσμο που τους πρόσφερε τα αναγκαία τρόφιμα και φάρμακα. Ο τρόμος του Μουμπάρακ είναι ότι ένα ανάλογο κύμα σήμερα μπορεί όχι μόνο να δώσει αλληλεγγύη αλλά να φέρει και επαναστατική ανατροπή στην Αίγυπτο. Ηδη το 2008, ήταν η χρονιά όπου στην Αίγυπτο είχαμε την πρώτη εμφάνιση ανεξάρτητων συνδικάτων, μετά από ένα κύμα εργατικών αγώνων στα εργοστάσια και στις υπηρεσίες. Αυτό το κύμα με τη σειρά του είχε τροφοδοτηθεί από το αντιπολεμικό κίνημα και το κίνημα αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή Ιντιφάντα.

Τώρα ο κύκλος κλείνει και στον αραβικό κόσμο η πάλη για δημοκρατία, η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό γίνονται όλο και πιο ενιαίες. Είναι η πρώτη φορά που συσσωρεύονται τόσες πολλές εντάσεις μέσα στα αραβικά καθεστώτα, καθώς μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στη θέληση του κόσμου να συμπαρασταθεί στους Παλαιστίνιους με κάθε τρόπο και στη στάση των κυβερνήσεων και των βασιλιάδων. Ακόμη και στις χώρες του Κόλπου, η αστυνομία διέλυσε τις διαδηλώσεις για τη Γάζα που οργανώθηκαν παράνομα. Η οικονομική κρίση και η κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου έχει κάνει τα άλλοτε ισχυρά καθεστώτα της περιοχής να φοβούνται την παραμικρή κίνηση.

Ο ρόλος του αντιπολεμικού κινήματος παγκόσμια είναι πολύ σημαντικός, όχι μόνο γιατί στέλνει την αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους που την έχουν μεγάλη ανάγκη. Αλλά γιατί μπορεί να μπλοκάρει πραγματικά τη εμπλοκή των κυβερνήσεων. Ενας ακόμη λόγος που έχουμε για να ρίξουμε την κυβέρνηση του Καραμανλή είναι γιατί πρέπει να μπλοκάρουμε τη στρατιωτική αδελφοποίηση Ελλάδας και Ισραήλ. Η Αριστερά πρέπει να βρεθεί στην πρώτη γραμμή του αντιπολεμικού κινήματος. Να μην κάνει ούτε βήμα πίσω στη στήριξη της παλαιστινιακής Αντίστασης, χωρίς κανέναν όρο, χωρίς καμία προϋπόθεση. Γιατί, μέσα από τη στήριξη αυτή, ανοίγει ο δρόμος για μια διαφορετική Μέση Ανατολή, πάνω απ' όλα χωρίς πόλεμο και χωρίς σφαγές, αλλά και χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.