O Mεντβέντεφ στην Σύνοδο Kορυφής του Oργανισμ
O πόλεμος στον Kαύκασο επιβεβαιώνει πόσο άμεσα επιτακτική ανάγκη είναι η μεγάλη πανευρωπαϊκή καμπάνια που ξεκινάει με σύνθημα “60 χρόνια NATO είναι αρκετά”. O Σωτήρης Kοντογιάννης που συμμετέχει στην Eπιτροπή Πρωτοβουλίας δίνει τη συνολική εικόνα.
Ο σύντομος πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γεωργία ήταν ένα βαρύ πλήγμα για τις ΗΠΑ. "Η Μόσχα", γράφει, χωρίς να μπορεί να κρύψει την θλίψη της, η βρετανική εφημερίδα Financial Times, "τιμώρησε την φιλοδυτική Τiφλίδα [η πρωτεύουσα της Γεωργίας] γιατί προσπάθησε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και έδειξε, με ταπεινωτικό τρόπο, τα όρια της δυτικής υποστήριξης προς τους συμμάχους τους στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ενωσης... Μέχρι τώρα η Δύση ανάγκαζε την Ρωσία να αποδέχεται την εξάπλωση του ΝΑΤΟ, στοιχηματίζοντας (ορθά) ότι η Μόσχα ήταν πολύ αδύναμη για να αντιδράσει. Η Ρωσία έδειξε τώρα ότι αυτό δεν ισχύει πια".
Οι συνέπειες αυτής της ταπείνωσης δεν πρόκειται να περιοριστούν στην περιοχή της Κεντρικής Ευρώπης και του Καυκάσου. Η απείθεια της Ρωσίας -που έρχεται τώρα να προστεθεί στις αποτυχίες της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν- υπονομεύει ακόμα χειρότερα το κύρος της "μοναδικής υπερδύναμης" του πλανήτη. Πολλοί, από την Κίνα μέχρι τη Λατινική Αμερική και τη Μέση Ανατολή, θα μπουν στον πειρασμό να ακολουθήσουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το ρωσικό παράδειγμα. Καθόλου παράξενο, πολιτικοί και μέσα μαζικής ενημέρωσης στη Δύση έχουν υιοθετήσει μια καθαρά ψυχροπολεμική γλώσσα απέναντι στη Ρωσία. Ο Καρλ Μπιλντ, ο διαβόητος πρώην ειδικός μεσολαβητής της ΕΕ για την Γιουγκοσλαβία και νυν υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας δεν δίστασε να συγκρίνει την Ρωσία του Πούτιν και του Μεντβέντεφ με την Γερμανία του Χίτλερ. Το περιοδικό The Economist χαρακτηρίζει την ρωσική επίθεση "κτηνώδη" και καλεί τους ηγέτες της Δύσης να κρατήσουν μια σκληρή στάση απέναντι σε αυτόν τον "νέο ρωσικό ιμπεριαλισμό".
Η Γεωργία είναι ένας από τους πιο στενούς συμμάχους της Δύσης στην περιοχή του Καυκάσου. Ο Μιχαήλ Σαακασβίλι, ο πρόεδρός της, είναι θερμός υποστηρικτής του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας". Η Γεωργία, μια χώρα με τον μισό περίπου πληθυσμό της Ελλάδας, είναι μετά τις ΗΠΑ και την Βρετανία η τρίτη ξένη δύναμη, σε αριθμό στρατιωτών, στο Ιράκ. Οπως ήταν φυσικό η κυβέρνηση του Μπους υποστήριξε σθεναρά την ένταξή της στο ΝΑΤΟ -που "αναβλήθηκε" τελικά λόγω των αντιρρήσεων της Γερμανίας και της Γαλλίας. Η Κοντολίζα Ράις, η υπουργός Εξωτερικών του Μπους, επισκέφθηκε την Τιφλίδα λίγες βδομάδες πριν. Τώρα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ρίχνουν τις ευθύνες στους κακούς υπολογισμούς του Σαακασβίλι για το "φιάσκο". Λίγοι, όμως, μόνο αμφιβάλουν ότι το πράσινο φως για την εισβολή στην Οσετία το έδωσε η ίδια η Κοντολίζα Ράις.
ΝΑΤΟ
Ο Πούτιν και ο Μεντβέντεφ επικαλέστηκαν την ασφάλεια των “Ρώσων πολιτών” που ζούνε στην Οσετία για να δικαιολογήσουν την επέμβασή τους. Στην πραγματικότητα, όμως, τα κίνητρά τους ήταν πολύ διαφορετικά. Στην γειτονική Τσετσενία ο στρατός τους δεν δίστασε να δολοφονήσει εκατοντάδες “Ρώσους πολίτες” για να εμποδίσει την απόσχισή της από την Ρωσική Δημοκρατία. Ετσι και αλλιώς το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει ηγέτες σαν τον Μπους, τον Πούτιν ή τον Μεντβέντεφ είναι η ασφάλεια των πολιτών “τους”.
Μέχρι το 1989 ο μισός, περίπου, κόσμος ελεγχόταν από την Μόσχα. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος είχε κληροδοτήσει στον πλανήτη δυο υπερδυνάμεις -την Ρωσία και τις ΗΠΑ. Πριν ακόμα τελειώσει ο πόλεμος οι ηγέτες τους είχαν μοιράσει, με τις διαβόητες συμφωνίες της Γιάλτας, τον κόσμο μεταξύ τους στα δυο. Οπως ήταν φυσικό η αντιπαράθεση ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα δεν άργησε να έρθει.
Το 1948 η Βρετανία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία υπέγραψαν στις Βρυξέλες μια συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με στόχο την προστασία τους από την “κομμουνιστική απειλή” της Ρωσίας. Πριν προλάβει να στεγνώσει καλά-καλά το μελάνι των υπογραφών τους οι “τέσσερις” άρχισαν διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Από αυτές τις συνομιλίες γεννήθηκε στις 4 Απρίλη του 1949 το ΝΑΤΟ. Οι υπογράφοντες, έγραφε το Αρθρο 5 της “Συνθήκης της Ουάσινγκτον” (η συνθήκη υπογράφτηκε στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ) “συμφωνούν ότι οποιαδήποτε επίθεση σε βάρος ενός ή περισσοτέρων εξ' αυτών στην Ευρώπη ή την Βόρεια Αμερική θα θεωρηθεί επίθεση εναντίων όλων”. Και εάν μια τέτοια επίθεση συμβεί τότε δεσμεύονται όλοι να πάρουν όλα τα απαραίτητα μέτρα, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής βίας, για να “διατηρήσουν την ασφάλεια στην Βορει-ατλαντική περιοχή”. Το αρχικό κείμενο υπογράφτηκε από 12 χώρες -τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Βρετανία, την Γαλλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, την Ιταλία, την Νορβηγία, την Πορτογαλία, την Δανία και την Ισλανδία.
Το 1952 το ΝΑΤΟ διευρύνθηκε με την ενσωμάτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το 1955, ύστερα από διαπραγματεύσεις που κράτησαν πολλούς μήνες, εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και η Δυτική Γερμανία -που μέχρι τότε βρισκόταν, λόγω της ήττας της στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τυπικά κάτω από την κατοχή των δυτικών “συμμάχων” -των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας. Η Ρωσία απάντησε στην ενσωμάτωση της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ με την δημιουργία ενός δικού της, αντίπαλου στρατιωτικού συνασπισμού. Το “Σύμφωνο της Βαρσοβίας”, όπως έγινε γνωστό, περιλάμβανε την ΕΣΣΔ, την Ανατολική Γερμανία, την Ουγγαρία, την Πολωνία, την Ρουμανία, την Τσεχοσλοβακία, την Αλβανία και τη Βουλγαρία. Το αποτέλεσμα ήταν ο “Ψυχρός Πόλεμος” -μια εποχή σκληρού στρατιωτικού ανταγωνισμού ανάμεσα στα δυο “μπλοκ” που τίναξε τους εξοπλισμούς σε δυσθεώρατα ύψη. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διέθετε στην Ευρώπη σαφή υπεροπλία στο επίπεδο των χερσαίων δυνάμεων. Για να αντισταθμίσουν αυτό το “μειονέκτημα” οι ΗΠΑ άρχισαν το 1957 να εγκαθιστούν στην Δυτική Ευρώπη πυρηνικά όπλα -που παρέμειναν κάτω από αμερικανικό έλεγχο. Η Ρωσία, φυσικά, δεν μπορούσε να μείνει πίσω. Στο απόγειο του πυρηνικού παροξυσμού τα δυο μπλοκ διέθεταν από κοινού στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης έξι εκατομμύρια στρατιώτες και δέκα χιλιάδες πυρηνικά όπλα. Ο “αμυντικός” προϋπολογισμός αυτής της παραφροσύνης έφτανε τα 600 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο! Ο Τζόναθαν Ντιν, ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ στις ειρηνευτικές συνομιλίες της εποχής εκείνης χαρακτήρισε τον Ψυχρό Πόλεμο “την μεγαλύτερη, πιο αιματηρή και πιο ακριβή στρατιωτική αντιπαράθεση σε περίοδο ειρήνης στην ιστορία”. Και δεν είχε άδικο.
Τη δεκαετία του 1980 η Ρωσία, η πιο αδύναμη οικονομικά από τις δυο υπερδυνάμεις, λύγισε κάτω από το βάρος των εξοπλιστικών δαπανών. Η οικονομική αιμορραγία της στρατιωτικής μηχανής υπονόμευε ολοένα και περισσότερο την οικονομική θέση της χώρας την ίδια στιγμή που οι ατέλειωτες θυσίες απειλούσαν να μετατραπούν σε μια γενικευμένη κοινωνική κρίση. Η περιβόητη “Περεστρόϊκα” (Ανασυγκρότηση) του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, του τότε ηγέτη της ΕΣΣΔ, ήταν μια βιαστική προσπάθεια μεταρρύθμισης με στόχο την διάσωση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Ο Γκορμπατσόφ έκλεισε συμφωνίες με τις ΗΠΑ για τον περιορισμό των εξοπλισμών, άνοιξε την ρωσική οικονομία στην διεθνή αγορά σε μια προσπάθεια να καλύψει την χρόνια καθυστέρησή της και προσπάθησε να εκτονώσει την κοινωνική ένταση με την “Γκλασνόστ” (διαφάνεια) -με ανοίγματα προς τη δημοκρατία. Αλλά απέτυχε. Το 1989 οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης -η “κληρονομιά” της συμφωνίας της Γιάλτας- εξεγέρθηκαν, έδιωξαν τις φιλορωσικές ηγεσίες και αποσπάστηκαν από τον έλεγχο της Μόσχας. Λίγους μήνες αργότερα η ίδια η ΕΣΣΔ διαλύθηκε: η Ουκρανία, η Λευκορωσία, η Αρμενία, η Γεωργία κλπ έγιναν ανεξάρτητες δημοκρατίες. Ο έλεγχος της Μόσχας περιορίστηκε στα εδάφη της Ρωσικής Δημοκρατίας -ενός κλάσματος μόνο της παλιάς της αυτοκρατορίας.
Το 1991 το Σύμφωνο της Βαρσοβίας ανακοίνωσε επίσημα την διάλυσή του. Στην Δύση η άρχουσα τάξη πανηγύριζε. Η ελευθερία είχε νικήσει, έλεγαν. Τώρα μπροστά στην ανθρωπότητα ανοίγεται μια νέα περίοδος ειρήνης, αφοπλισμού, δημοκρατίας, ανάπτυξης και ευημερίας. Το ΝΑΤΟ, προέβλεπαν πολλοί, ήταν πια άχρηστο. Το αντίπαλο δέος είχε πάψει να υπάρχει. Καιρός του ήταν να διαλυθεί.
Αντί να διαλυθεί, όμως, το ΝΑΤΟ αναβαθμίστηκε. Το ΝΑΤΟ βρήκε μέσα σε αυτή τη νέα περίοδο του ιμπεριαλισμού μια νέα αποστολή: έγινε ένα από τα βασικά εργαλεία “προσάρτησης” των παλιών εδαφών της ρωσικής αυτοκρατορίας στη Δύση. Και ταυτόχρονα ένας από τους βασικούς μηχανισμούς περικύκλωσης της Ρωσίας, που παρόλο που έχει πάψει να είναι υπερδύναμη εξακολουθεί να είναι μια από τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη με χιλιάδες πυρηνικά όπλα στην κατοχή της.
Περικύκλωση
Το 1995 το ΝΑΤΟ εγκατέστησε μια δύναμη 60.000 στρατιωτών στην πρώην Γιουγκοσλαβία -μια χώρα που με βάση τις συμφωνίες της Γιάλτας “ανήκε” κατά 50% στην Ρωσία και κατά 50% στη Δύση - για να επιτηρεί την εκεχειρία στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη, υποτίθεται. Λίγο αργότερα συμμετείχε στον βομβαρδισμό της Σερβίας - με πρόσχημα την απελευθέρωση του Κοσσυφοπέδιου. Το 1999 η Τσεχία, μια από τις χώρες του παλιού συμφώνου της Βαρσοβίας εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ. Σήμερα έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ όλες σχεδόν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης: η Ουγγαρία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σλοβακία, η Πολωνία. Το ΝΑΤΟ έχει απλώσει τα πλοκάμια του ακόμα και μέχρι τις χώρες της Βαλτικής -την Λιθουανία, την Εσθονία και την Λετονία, τρείς δημοκρατίες που ανήκαν μέχρι το 1991 στην ίδια την Σοβιετική Ενωση. Οι ΗΠΑ έχουν εγκαταστήσει στρατιωτικές βάσεις σε τέσσερις ακόμα πρώην σοβιετικές δημοκρατίες -το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν, το Κιργιστάν και το Τουρκμενιστάν. Η εξάπλωση του ΝΑΤΟ θα έφτανε στο απόγειό της με την ενσωμάτωση της Γεωργίας και της Ουκρανίας -αλλά όπως φάνηκε οι “αντιρρήσεις” της Ρωσίας (τις οποίες, όπως φαίνεται είχαν προβλέψει πολύ καλύτερα από τον Μπους ο Σαρκοζί και η Μέρκελ) αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρές από τα όνειρα του Μπους και της Κοντολίζα Ράις. Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Το 1989 οι ΗΠΑ νίκησαν στον Ψυχρό Πόλεμο. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ άφησε την Αμερική μοναδική υπερδύναμη σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αλλά το “βασίλειο” που κληρονόμησε αποδείχτηκε πολύ μεγάλο για να μπορεί να το ελέγξει. Το 1944-45 όταν ο Ρούσβελτ και ο Στάλιν, οι ηγέτες της Αμερικής και της Ρωσίας, μοίραζαν μεταξύ τους τον κόσμο με τις συμφωνίες της Γιάλτας, οι ΗΠΑ ήταν αδιαμφισβήτητα το εργοστάσιο και η τράπεζα του πλανήτη. Σήμερα οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου -αλλά το μερίδιό τους έχει πέσει δραματικά. Το 1945 το 50% της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, για παράδειγμα, προερχόταν από τα εργοστάσια των ΗΠΑ. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει πέσει σχεδόν στο 20%. Γερμανικά, γιαπωνέζικα, κινέζικα και ινδικά προϊόντα κατακλύζουν σήμερα τις αμερικανικές αγορές. Αυτή η σχετική συρρίκνωση της οικονομικής της θέσης θέτει την αμερικάνικη άρχουσα τάξη αντιμέτωπη με φοβερά προβλήματα: η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών της, από μόνη της, για να χρησιμοποιήσουμε την δική τους ορολογία, δεν αρκεί ούτε για να εξασφαλίζει αγορές για τα προϊόντα τους, ούτε για να βρίσκει φτηνές πρώτες ύλες, ούτε για να εξασφαλίζει φτηνές πιστώσεις, ούτε για να εγγυάται ότι το δολλάριο θα γίνεται παντού αποδεκτό σαν το “ντε φάκτο” παγκόσμιο νομισμα.
Για να κρατηθεί, σε πείσμα της οικονομικής της συρρίκνωσης, στην κορυφή του πλανήτη η αμερικάνικη άρχουσα τάξη έχει μόνο έναν τρόπο: τα όπλα και την στρατιωτική βία.
Σήμερα, στην εποχή υποτίθεται του αφοπλισμού και της ειρήνης, οι ΗΠΑ ξοδεύουν κάθε χρόνο ιλλιγιώδη ποσά για εξοπλισμούς -περισσότερα από όσα ξοδεύουν οι δέκα επόμενες στον κατάλογο των χωρών με μεγάλους εξοπλιστικούς προϋπολογισμούς μαζί! Το πρόβλημα της αμερικάνικης άρχουσας τάξης είναι, όμως, ότι παρά τους φοβερούς εξοπλισμούς και παρά τις συμμαχίες που καταφέρνει να κερδίζει -άλλοτε με υποσχέσεις, παροχές και δωροδοκίες και άλλοτε με απειλές, δημιουργία τετελεσμένων και εκβιασμούς- δεν καταφέρνει να επιβάλλει την “τάξη” στην αυτοκρατορία της. Για την άρχουσα τάξη των ΗΠΑ, όμως, δεν υπάρχει οδός επιστροφής: η υποχώρηση από το Ιράκ ή το Αφγανιστάν ισοδυναμεί με παραίτηση από τον ρόλο της υπερδύναμης. Το τι συνέπειες μπορεί να έχει κάτι τέτοιο για μια χώρα το είδαμε πολύ πρόσφατα, το 1991 με την περίπτωση της Ρωσίας. Και το τελευταίο πράγμα που ονειρεύονται ο Μπους, ο Μακ Kέιν ή ο Ομπάμα είναι να έχει η Αμερική την τύχη της παλιάς Σοβιετικής Ενωσης.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα σήμερα αυτής της αποτυχίας να επιβάλλει οποιαδήποτε τάξη είναι το Αφγανιστάν -ο πιο αιματηρός πόλεμος στην μέχρι τώρα ιστορία του ΝΑΤΟ.
Αφγανιστάν
Την Παρασκευή 22 Αυγούστου ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη βομβάρδισαν το Αζιζαμπάντ, μια περιοχή του Σιντάντ που ανήκει στην επαρχία Χεράτ του Αφγανιστάν. Το Σιντάτ είναι, σύμφωνα με το ΝΑΤΟ, “προπύργιο των Ταλιμπάν”. Μετά το πέρας της επιχείρησης ο Αμερικανός διοικητής δήλωσε ότι σκοτώθηκαν 25 αντάρτες -ανάμεσά τους και ο Μουλάς Σιντίκ, ανώτερο στέλεχος των Ταλιμπάν.
Η πραγματικότητα ήταν, όμως, πολύ διαφορετική: οι νεκροί δεν ήταν 25 αλλά 76. Και δεν ήταν αντάρτες αλλά άμαχοι -οι περισσότεροι γυναίκες και μικρά παιδιά. Η οργή του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη που ανάγκασε ακόμα και το κατοχικό υπουργείο Εσωτερικών της “κυβέρνησης” του Καρζάι να διαμαρτυρηθεί για το φριχτό έγκλημα. “Εβδομήντα έξι πολίτες, οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά μαρτύρησαν σήμερα σε μια επιχείρηση των συμμαχικών δυνάμεων στην επαρχία Χεράτ” έγραφε η επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου. Σύμφωνα με τα ειδησιογραφικά πρακτορεία από τα 76 θύματα 7 ήταν άντρες, 19 γυναίκες και τα υπόλοιπα παιδιά.
Φυσικά ούτε ο πόνος, ούτε η οργή, ούτε οι διαμαρτυρίες και οι καταγγελίες της ίδιας της κυβέρνησης-μαριονέτα του Καρζάι δεν είναι αρκετά για να συγκινήσουν τους “συμμάχους”. Ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, ο Γκόρντον Τζόντρο έριξε, ως συνήθως, τις ευθύνες τις σφαγής στην αντίσταση:
“Συχνά οι Ταλιμπάν και οι άλλες εξτρεμιστικές ομάδες”, δήλωσε, “καταφέρνουν να φθάσουν πολύ γρήγορα εδώ. Και για την βία την οποία προκαλούν ρίχνουν τις ευθύνες στις ΗΠΑ και στους συμμάχους μας”!
Δεν είναι πρώτη φορά που οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ και η αμερικανική αεροπορία δολοφονούν εν' ψυχρώ αμάχους στο Αφγανιστάν. Στις αρχές του Ιούλη “συμμαχικά” αεροσκάφη βομβάρδισαν στην Ντεχ Μπαλά, μια περιοχή της επαρχίας Ναργκαχάρ μια παρέα αμάχων που πήγαινε στο διπλανό χωριό για να γιορτάσει έναν γάμο. Εικοσιεπτά άμαχοι έχασαν την ζωή τους -ανάμεσά τους πολλά παιδιά- ενώ άλλοι 11 τουλάχιστον τραμαυτίστηκαν βαριά. “Δεν πιστεύουμε ότι έχουμε βλάψει οποιονδήποτε πέρα από τους αντάρτες” δήλωσε προκλητικά ο υποσμηναγός Ναθαν Πέρι. “Κάθε φορά που εκτελούμε μια αεροπορική επιχείρηση το πρώτο πράγμα που ακούμε είναι 'Αεροπορική επίθεση σκότωσε πολίτες' ενώ οι ρουκέτες μας έχουν χτυπήσει τους εξτρεμιστές αντάρτες που είχαμε στο στόχαστρο...”
Η βαρβαρότητα της αμερικανο-νατοϊκής κατοχής φαίνεται ακόμα και από τα απλά αρριθμητικά στοιχεία: από τον Δεκέμβρη του 2007 μέχρι τον Μάη του 2008 τα βρετανικά στρατεύματα μόνο κατανάλωσαν πάνω από 2 εκατομμύρια βλήματα -κατά μέσο όρο 11.000 βλήματα την ημέρα! Ο τρομαχτικός αυτός κύκλος βίας και αίματος δεν είναι παρά η απελπισμένη αντίδραση των “συμμάχων” απέναντι σε έναν πόλεμο που μοιάζει όλο και πιο αδύνατο να τον κερδίσουν.
Η Aντίσταση έχει κερδίσει έδαφος τους τελευταίους μήνες. Οι μάχες ενάντια στις δυνάμεις κατοχής έχουν εξαπλωθεί σε δεκάδες περιοχές και τώρα έχουν αρχίσει να πλησιάζουν στην μέχρι πριν από λίγο “ασφαλή” Καμπούλ. Στους χάρτες “προσβασιμότητας” που δίνει ο ΟΗΕ στις διάφορες υπηρεσίες και μη-κυβερνητικές-οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας το μισό Αφγανιστάν χαρακτηρίζεται τώρα ως “εξαιρετικά επικίνδυνο” -ένας χαρακτηρισμός που περιοριζόταν σε μερικές μόνο επαρχίες στους παλαιότερους χάρτες. Πολλές από τις “συμμαχικές” μονάδες που υποτίθεται ότι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή βρίσκονται στην πραγματικότητα κλεισμένες σε στρατιωτικές βάσεις σε απομακρυσμένες περιοχές -που όπως είναι φυσικό μπαίνουν συνεχώς στο στόχαστρο των ανταρτών. Στις 18 Αυγούστου αντάρτες “Ταλιμπάν” επιτέθηκαν με βόμβες σε μια αμερικανική στρατιωτική βάση στο Κχοστ, μια περιοχή 100 περίπου χιλιόμετρα ανατολικά της Καμπούλ. Δυο μέρες αργότερα δέκα Γάλλοι στρατιώτες σκοτώθηκαν από επίθεση ανταρτών μόλις 50 χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα.
Παρά την ισχυρή ΝΑΤΟϊκή παρουσία, η "κυβέρνηση" του Καρζάι είναι ανίκανη να επιβάλλει οποιαδήποτε "τάξη" στην χώρα. "Δισεκατομμύρια δολάρια από την διεθνή βοήθεια έχουν δαπανηθεί", γράφει η εφημερίδα Financial Times, "για την κατασκευή ενός εθνικού οδικού δίκτυου... Ο αφγανικός στρατός και η αφγανική αστυνομία, όμως, είναι ανίκανοι να επανακτήσουν τον έλεγχο των δρόμων από τους αντάρτες και τις διάφορες εγκληματικές συμμορίες που εισπράτουν παράνομα διόδια από τους εμπόρους που περνάνε από τις περιοχές τους... Οι επιβάτες στα λεωφορεία ελέγχονται συστηματικά και σκοτώνονται αν βρεθεί οποιοδήποτε στοιχείο που δείχνει ότι δουλεύουν για την κυβέρνηση ή τους ξένους... Οι εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ λένε ότι οι επιχειρήσεις τους δεν έχουν επηρεαστεί από τις επιθέσεις στις γραμμές εφοδιασμού τους, αλλά φέτος προσπάθησε να βρει εναλλακτικούς δρόμους μέσω της κεντρικής Ασίας, αντί να στηριχτεί στα υλικά που έρχονται μέσω Πακιστάν. Τον Μάρτη σαράντα βυτία καταστράφηκαν κοντά στα σύνορα ανάμεσα στις δύο χώρες... Ενας δυτικός αξιωματούχος ασφαλείας είπε στους Financial Times ότι για μια περίοδο το περασμένο καλοκαίρι μερικές στρατιωτικές βάσεις στο νότο είχαν σχεδόν ξεμείνει 'διακόπτοντας κάθε μη απαραίτητη μετακίνηση και κάθε επιθετική αποστολή λόγω έλλειψης καυσίμων... Στο Camp Bastion, την κεντρική βρετανική βάση στην επαρχία Χελμάντ, οι οδηγίες λένε ότι πρέπει να έχουν καύσιμα για 30 ημέρες. Τον περασμένο μήνα είχαν πέσει στις 7 ημέρες..."
Πριν από δυο μόλις χρόνια οι ΗΠΑ παρέδωσαν την διοίκηση των "συμαχικών" επιχειρήσεων στο Αφγανιστάν στους NATOϊκούς εταίρους σε μια προσπάθεια να εξοικονομήσουν δυνάμεις για τον πολύ δυσκολότερο, όπως έμοιαζε τότε, πόλεμο στο Ιράκ. Σήμερα το Αφγανιστάν έχει γίνει για τον Μπους και τους δυτικούς φίλους του ένας δεύτερος εφιάλτης. Οι δυνάμεις κατοχής είναι στην πραγματικότητα, ακριβώς όπως και στο Ιράκ, εγκλωβισμένες χωρίς καμιά ορατή διέξοδο διαφυγής.
60 χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά
Στις 3-4 Απρίλη οι ηγέτες του ΝΑΤΟ θα συγκεντρωθούν στο Σρασβούργο, σε μια πόλη στα σύνορα ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία για να γιορτάσουν, με μια μεγάλη σύνοδο κορυφής και μια σειρά από δημόσιες, πανηγυρικές εκδηλώσεις, τα 60 γενέθλια του διαβόητου οργανισμού.
Το αντιπολεμικό κίνημα έχει αποφασίσει να ακυρώσει αυτή την προκλητική φιέστα. Τον Ιούνη έγινε στο Ανόβερο της Γερμανίας, στα πλαίσια ενός συνεδρίου ενάντια στην αποστολή των γερμανικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, μια διεθνής συνάντηση εκπροσώπων αντιπολεμικών κινημάτων και οργανώσεων από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Στην συνάντηση αυτή αποφασίστηκε η δημιουργία μιας πλατιάς και ανοιχτής πρωτοβουλίας με τίτλο "60 χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά" η οποία θα αναλάβει να οργανώσει και να συντονίσει, στο Στρασβούργο, τις ίδιες μέρες που θα γίνονται οι γιορταστικές εκδηλώσεις, τις διάφορες δράσεις του κινήματος. Οι πρώτες ιδέες περιλαμβάνουν την οργάνωση μιας αντισυνόδου, μια μεγάλη δαδήλωση, περικυκλώσεις του συνεδριακού κέντρου, αντιπολεμικές πολιτιστικές εκδηλώσεις -και ο κατάλογος είναι ανοιχτός.
Για την προετοιμασία των εκδηλώσεων η πρωτοβουλία θα οργανώσει μια προπαρασκευαστική συνέλευση στην Στουντγκάρδη της Γερμανίας στις αρχές του Οκτώβρη. Η προσπάθεια είναι να είναι παρόντα όσα πιο πολλά αντιπολεμικά κινήματα και οργανώσεις είναι δυνατό.
Η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο συμμετέχει από την ιδρυτική της συνάντηση στην πρωτοβουλία "60 χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά". Οι εκδηλώσεις στο Στρασβούργο/Κελ (το Στρασβούργο είναι στην δυτική, γαλλική πλευρά των συνόρων, το Κελ στην γερμανική) θα είναι η κορύφωση μιας ολόκληρης σειράς από δράσεις εδώ στην Ελλάδα που περιλαμβάνουν αντιπολεμικό συλλαλητήριο στην Aθήνα, διαδήλωση ενάντια στις Βάσεις στη Σούδα της Κρήτης, μια διάσκεψη των αντιπολεμικών κινημάτων των Βαλκανίων στην Θεσσαλονίκη και μια μεγάλη συνέλευση της Συμμαχίας.
Το ΝΑΤΟ είναι ένας ιμπεριαλιστικός, δολοφονικός οργανισμός. Ελάτε να κάνουμε το Στρασβούργο/Κελ τον εχόμενο Απρίλη τη Γένοβα του 2009.