Άρθρο
H Άνοιξη των εργατών

19 Mάρτη: το μπλοκ της ΔEH διαδηλώνει στο κεφ

Τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά τη μεγάλη μάχη για το Ασφαλιστικό. Όπως μετά το ασφαλιστικό του Γιαννίτση η απεργία και το συλλαλητήριο που ανάγκασε τον Σημίτη σε υποχώρηση έγινε σταθμός για το εργατικό κίνημα, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Μόνο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει σύγκριση.

Οι αγώνες της εργατικής τάξης αυτό το τετράμηνο έφτασαν στο ψηλότερο σημείο σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια. Γι’ αυτό η σύγκριση γίνεται από πολλούς με τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης –και αριθμητικά και ποιοτικά.

Αριθμητικά μέσα σ’αυτό το διάστημα βγήκε σε απεργία σχεδόν όλη η εργατική τάξη. Στις τρεις Πανεργατικές της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ 12Δ, 13 Φ και 19Μ, σε όλες ή τουλάχιστο σε μια, απεργούσαν χώροι ακόμα και ασυνδικάλιστοι που μέχρι τώρα δεν τολμούσαν να το σκεφτούν. Οι στατιστικές έχουν πάψει να μετράνε τις μέρες των απεργιών τα τελευταία χρόνια, αν όμως γινόταν κάτι τέτοιο το αποτέλεσμα θα ήταν το ψηλότερο.

Δεν είναι μόνο αυτό. Η διαφορά με τα προηγούμενα είναι η συμμετοχή σε κάθε χώρο. Τα ποσοστά ξεκινούσαν από το 85% και έφταναν το 100%. Στη ΔΕΗ, στους Δήμους, στην Τράπεζα της Ελλάδος η συμμετοχή έσπασε τα ρεκόρ.

Η διαφορά ήταν ότι σε μια σειρά κλάδους οι απεργίες έγιναν διαρκείας. Οι Πανεργατικές ήταν κορυφές μέσα σε ένα μακρύ απεργιακό κύμα. Ξεκίνησαν τα λεγόμενα «ευγενή» ταμεία, με τους δημοσιογράφους και τους μηχανικούς να απεργούν πριν από την πρώτη Πανεργατική και να συνεχίζουν αμέσως μετά στις 19 Δεκέμβρη. Το Γενάρη, τη σκυτάλη πήραν οι κινητοποιήσεις ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις στα Λιμάνια, στα ΕΛΤΑ, στη ΔΕΗ.

Η δεύτερη Πανεργατική στις 13 Φλεβάρη έμοιαζε με αποκλιμάκωση σε σύγκριση με την προηγούμενη και κάποιοι θεωρούσαν ότι η μάχη για το Ασφαλιστικό έπαιρνε τέλος. Ο Καραμανλής ταλαντεύτηκε για το τι πρέπει να κάνει. Νόμιζε ότι είχε κερδίσει το παιχνίδι διασπώντας το μέτωπο των «ευγενών» ταμείων με υποχωρήσεις κάτω από το τραπέζι, αλλά διαψεύστηκε οικτρά. Οι αποφάσεις στη ΔΕΗ και στους Δήμους για απεργίες διαρκείας από τα τέλη Φλεβάρη έδωσαν τον τόνο και καθόρισαν το κλίμα.

Η απεργία στην Τράπεζα της Ελλάδος έδωσε μεγαλύτερη ώθηση σ’αυτή τη δυναμική που άρχισε πια να έχει την τάση να γενικευτεί με απεργίες στο Μετρό και τον ΗΣΑΠ, στις άλλες Τράπεζες, στα Ασφαλιστικά Ταμεία.

Οι απεργίες στη ΔΕΗ, στους Δήμους και στην Τράπεζα της Ελλάδος ξαναζωντάνεψαν την περιφρούρηση και τις απεργιακές φρουρές, τον έλεγχο του προσωπικού ασφαλείας από το συνδικάτο και όχι την εργοδοσία, την οργάνωση απεργιακών επιτροπών που φροντίζουν για όλα αυτά.

Οι νέοι και οι Γυναίκες

Σ’αυτό το κύμα καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι νέοι και οι γυναίκες. Μέχρι πρόσφατα, το νέο εργατικό κομάτι είτε δεν συμμετείχε καθόλου στις απεργίες, είτε αναζητούσε χωριστές δικές του. Παράδειγμα οι «Καμπαλέρος» με τις μηχανοκίνητες πορείες τους χωριστά από τα συνδικάτα. Όμως η «γενιά των 700 ευρώ» δεν είναι κάποιο παράξενο φρούτο έξω από την υπόλοιπη εργατική τάξη και δεν αποκτάει συλλογικότητα μέσα από τους bloggers και το ίντερνετ. Πιο σωστή είναι η περιγραφή ότι πρόκειται για τη γενιά της Γένοβας και του Αρθρου 16 και αυτό δεν αφορά μόνο τους φοιτητές αλλά και τους νέους εργάτες και εργάτριες.

Η αλήθεια είναι ότι αυτό που εμποδίζει τη συμμετοχή τους είναι η αλλοτρίωση που αισθάνονται άντρες και γυναίκες σε σχέση με το πώς λειτουργούν τα συνδικάτα. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία απωθεί όλο αυτό τον κόσμο από τη ζωή των συνδικάτων. Δεν εμπνέει μια λειτουργία που μέσα στο χρόνο μπορεί να σημαίνει μια συνέλευση και εκλογές, εκεί όπου ακόμα κι αυτά δεν έχουν γίνει κάθε δυο ή τρία χρόνια. Η εικόνα δεν βελτιώνεται με το κάλεσμα μιας 24ωρης απεργίας μέσα στο χρόνο άντε στο εξάμηνο. Μέχρι τώρα, η μόνη 24ωρη απεργία που ήταν διαφορετική ήταν στις 14 Δεκέμβρη του 2005, όταν κάτω από την επίδραση της απεργίας στις Τράπεζες εκείνο το καλοκαίρι και ενός δυναμικού συλλαλητήριου στη ΔΕΘ, η ΓΣΕΕ κάλεσε πανελλαδικά στην Αθήνα κατέβασε κόσμο με τρένα από τη Θεσσαλονίκη και κινητοποίησε το Λεκανοπέδιο με επιτροπές και εκδηλώσεις στους γύρω Δήμους.

Ηταν μια αναλαμπή, ή πιο σωστά ένας προπομπός του σημερινού κινήματος. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, όμως, την είχαν φοβηθεί και γύρισαν στη ρουτίνα της «ομαλότητας».

Μέσα στη σημερινή μάχη, αυτή η ρουτίνα έσπασε κάτω από την ανάγκη να οργανωθεί η απεργία διαρκείας και την αναταραχή σε όλους τους χώρους από τη μακρόσυρτη σύγκρουση τόσων μηνών. Η συμμετοχή του νέου κοματιού και των γυναικών απογειώθηκε και αποδείχθηκε καθοριστική. Η εξήγηση ότι αυτό έγινε επειδή το νομοσχέδιο της Πετραλιά χτυπάει ιδιαίτερα τις γυναίκες και τους νέους δεν είναι αρκετή. Η ένταση, η διάρκεια και η ορμή αυτού του απεργιακού κινήματος έδωσε την έμπνευση και τη δυνατότητα να ξαναμπούνε παλιά και νέα κομάτια και να το οργανώσουν.

Οι ηγεσίες είχαν απομακρύνει και τους μεν και τους δε από τα συνδικάτα, όχι μόνο με τις γραφειοκρατικές λειτουργίες αλλά και με την πολιτική τους. Χάρισαν τη μάχη των συμβασιούχων σε δικηγόρους στυλ Νικολετσόπουλου και άφησαν κόσμο έκθετο σε αλισβερίσια στυλ Τσέκου, ενώ παράλληλα ξηλώνονταν οι κατακτήσεις που είχαν κερδίσει οι γυναίκες πριν 20 χρόνια. Η σημερινή εισβολή των γυναικών και των νέων στις απεργίες ανοίγει μια νέα δυναμική για να αλλάξουν όλα αυτά, αλλά αυτό θα είναι μάχη.

Η συνέχεια

Οι απεργίες έκλεισαν στο ψηλότερο σημείο της κλιμάκωσης τους. Στη ΔΕΗ η απόφαση ήταν κοινή από ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αλλά και ΣΥΝ και ΚΚΕ. Στους Δήμους πάλι συναίνεσαν στο κλείσιμο όλες οι παρατάξεις με μικρή διαφοροποίηση του ΚΚΕ που πρότεινε 48ωρη παράταση της απεργίας και Γενικές Συνελεύσεις. Η κυβέρνηση έβγαλε ένα μεγάλο στεναγμό ανακούφισης. Το κλείσιμο των απεργιών δεν καλύπτεται με συμβολικές κινήσεις αντιπολίτευσης όπως η πρόταση για Δημοψήφισμα ή η πρόταση μομφής ενάντια στην κυβέρνηση. Όταν χάρη στις απεργίες έχουμε φτάσει το 80% να δηλώνει στις δημοσκοπήσεις ότι θέλει να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, οι 200 ή 300 χιλιάδες υπογραφές δεν βάζουν μεγαλύτερη πολιτική πίεση στην κυβέρνηση.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πίεση από τις απεργίες. Το κλείσιμο δεν ήταν μονόδρομος, αντίθετα η συνέχεια μπορούσε και μπορεί να συνδιαστεί με τη διεύρυνση των μετώπων. Μέσα στους τελευταίους δυο μήνες άνοιξε η προοπτική να βγούνε και απεργίες για αυξήσεις. Υπήρξε η πρόταση από τη ΔΟΕ προς τους Δάσκαλους και Καθηγητές να ξεκινήσουν από τις 3 Μάρτη πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες με αίτημα για αυξήσεις. Η πρόταση αυτή αντιμετωπίστηκε αρνητικά όχι μόνο από τη ΔΑΚΕ αλλά και από παρατάξεις της αριστερας ακόμα και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Με τη λογική της «συγκέντρωσης δυνάμεων στο μέτωπο του ασφαλιστικού» άφησαν τα περιθώρια στην κυβέρνηση να ξεγλιστράει. Το αποτέλεσμα είναι η ΕΓΣΣΕ που υπόγραψε η ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ για τον ιδιωτικό τομέα με αύξηση 12,5% για τη διετία 2008-09. Ποσοστό που απέχει από εκεί που ξεκίνησε ο ΣΕΒ και με αυτή την έννοια δείχνει τον τρόμο τους για ένα δεύτερο μέτωπο, αλλά που απέχει ακόμα περισσότερο από τις ανάγκες των εργαζόμενων μπροστά στον πληθωρισμό που απογειώνεται.

 Δεν ήταν ούτε είναι η στιγμή για κλείσιμο των απεργιών ούτε για το ασφαλιστικό ούτε για τις αυξήσεις. Ιδιαίτερα καθώς ο Αλογοσκούφης βρίσκει πεδίο να αρχίσει να παίζει με τα επιδόματα την ίδια ώρα που ετοιμάζει το ασφαλιστικό για τους δημόσιους υπάλληλους. Το βάρος πέφτει στην Αριστερά και στους αγωνιστές της βάσης να προωθούν τη σύνδεση των μετώπων αντί να υποκύπτουν στον ψεύτικο ρεαλισμό των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Τα ίδια ισχύουν και για το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων. Ο ΟΤΕ απεργεί ενάντια στην εισβολή της Ντόιτσε Τέλεκομ, το ίδιο τα λιμάνια και από κοντά όλες οι άλλες ΔΕΚΟ. Η κυβέρνηση πάγωσε το μέτωπο της Ολυμπιακής μετά τη μεγαλειώδη συμμετοχή των εργαζόμενων στην πρώτη Πανεργατική στις 12 Δεκέμβρη. Δεν έχουμε κανένα λόγο να της δίνουμε περιθώρια σαλαμοποίησης. Αντίθετα μπορούμε να συνδιάσουμε τις μάχες ενάντια στις 73 υπουργικές αποφάσεις που απαιτεί η υλοποίηση των σχεδίων Πετραλιά στο ασφαλιστικό με τις μάχες των ιδιωτικοποιήσεων και τις μάχες των αυξήσεων στο δημόσιο και στις κλαδικές συμβάσεις.

Όλα αυτά είναι μπροστά μας και η εμπειρία έδειξε ότι χρειάζεται το μαχητικό κομάτι της βάσης να λειτουργήσει οργανωμένα. Εκανε διαφορά στο χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ η παρουσία της κίνησης των Financial Crimes. Εκανε διαφορά στην Ιντρακόμ η Πρωτοβουλία Γένοβα, η απεργιακή επιτροπή στη ΔΕΗ του Ρουφ, η ομάδα του Μετρό στα Σεπόλια, ο κόσμος που οργάνωσε στα γκαράζ των Δήμων στον Πειραιά, στο Περιστέρι, στον Αγιο Δημήτριο, στη Νέα Σμύρνη.

Παντού υπάρχουν παραδείγματα από τη δράση ενός τέτοιου κοματιού που στήριξε την επιτυχία του απεργιακού κύματος του τελευταίου τετράμηνου. Όταν μπαίνει σε κίνηση το μεγάλο γρανάζι των εκατομμυρίων απεργών της εργατικής τάξης, παίζει κρίσιμο ρόλο το «μικρό» γρανάζι μιας μαχητικής μειοψηφίας που οργανώνει κάθε βήμα, βάζει πίεση στις ηγεσίες και αντιστέκεται στις υποχωρήσεις.

Δεν πρόκειται για τη δημιουργία κάποιας νέας παράταξης. Αντίθετα, τέτοιες πρωτοβουλίες της βάσης σπάνε τα στεγανά των παρατάξεων που είναι οργανωμένες σαν εκλογικοί μηχανισμοί μέσα στα συνδικάτα. Αγωνιστές από όλο το φάσμα της αριστεράς ενώνονται σε τέτοιες κινήσεις γιατί συσπειρώνονται με βάση το δυνάμωμα και την οργάνωση του αγώνα στο χώρο τους, το άπλωμα και τον συντονισμό της δράσης σε όλους τους χώρους και όχι με ιδεολογικά κριτήρια. Δεν είναι συσπειρώσεις επαναστατών, έστω κι αν οι επαναστάτες έχουν χρέος να βρίσκονται εκεί και να στηρίζουν αυτή την προσπάθεια με όλες τους τις δυνάμεις. 

Αυτό έκανε και κάνει η Εργατική Αλληλεγγύη. Γι’αυτό και παίρνει την πρωτοβουλία να συγκαλέσει μια εργατική σύσκεψη στις 20 Απρίλη. Όχι για να υποκαταστήσει αυτό το πλούσιο δίκτυο αγωνιστών της βάσης, αλλά για να βοηθήσει να συζητηθούν οι εμπειρίες και να απογειωθούν οι προσπάθειες οργάνωσης των δικών τους σχημάτων και εντύπων που τόσο χρειαζόμαστε όλοι για τη συνέχεια αυτού του νέου εργατικού κινήματος.

Aντιπολεμικό Συλλαλητήριο 22M

Με κινητοποιήσεις που έκαναν το γύρο του κόσμου από τις 15 ως τις 22 Μάρτη, το αντιπολεμικό κίνημα «υποδέχθηκε» τη μαύρη επέτειο των 5 χρόνων από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Στο Λονδίνο, στο Λος Αντζελες, στη Βαρσοβία, στο Μόντρεαλ, στην Ισταμπούλ, στο Σίδνεϊ, στην Πράγα έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις.

Στην Αθήνα το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στις 22Μ συνδίασε και μια άλλη επέτειο, τα 9 χρόνια από την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Το σύνθημα «Εξω το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια» ένωσε περίπου 5000 διαδηλωτές που βάδισαν στην αμερικάνικη πρεσβεία. Είχε προηγηθεί συναυλία με τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης και σύντομες ομιλίες από εκπροσώπους της ΓΣΕΕ, της ΟΛΜΕ και της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο. Κεντρικοί ομιλητές ήταν ο Σαμπάχ Τζαουάντ που μετέφερε το μήνυμα του Συνδικάτου Εργατων Πετρελαίου του Ιράκ και ο Βλαντιμίρ Κορίκα από τους αντιπολεμικούς φοιτητές στο Βελιγράδι. Ο Ναίμ Ελγαντούρ θύμισε στους συγκεντρωμένους την ηρωική αντίσταση των Παλαιστίνιων στη Γάζα το τελευταίο διάστημα.

Η συνεχιζόμενη σημασία του αντιπολεμικού κινήματος φάνηκε αμέσως μετά, με την εξέγερση που ξέσπασε στο Ιράκ ενάντια στην εισβολή των κατοχικών στρατευμάτων στη Βασόρα. Ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη παζαρεύει στο ΝΑΤΟ την ελληνική εμπλοκή στα προτεκτοράτα των Βαλκανίων και στην κατοχή του Αφγανιστάν, η δική μας θέση είναι στο πλευρό όσων αγωνίζονται να απαλλαγούν από την ιμπεριαλιστική παρουσία, από τη Μιτρόβιτσα ως την Καμπούλ.