O «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» που έχει ξεκινήσει ο Μπους και οι σύμμαχοί του συνοδεύεται από μια συντονισμένη επίθεση στο Ισλάμ και στα εκατομμύρια των ανθρώπων που πιστεύουν σε αυτή τη θρησκεία. Κάθε είδους ψευτιά περισσότερο ή λιγότερο χοντροκομμένη έχει επιστρατευτεί στα πλαίσια αυτής της επίθεσης, ακόμα και πριν οι καμικάζι της Αλ Κάιντα χτυπήσουν τους Δίδυμους Πύργους.

Η ιδέα ότι υπάρχουν κοινωνίες που από τη φύση τους είναι «κατώτερες» ήταν ένα ρατσιστικό ιδεολόγημα που χρησιμοποίησαν οι ιμπεριαλιστές αποικιοκράτες το 19ο αιώνα για να μοιράσουν το κόσμο ανάμεσα σε μια χούφτα μεγάλες δυνάμεις. Μαζί με τα κανόνια και τα πολυβόλα των αποικιακών στρατών, έρχονταν οι ιεραπόστολοι που κήρυτταν την ανωτερότητα του χριστιανισμού, και «αυτοκρατορικοί» διανοούμενοι που κήρυτταν την ανωτερότητα του «δυτικού» πολιτισμού και της «λευκής φυλής».

Σε εκείνη τη περίοδο έχει τις ρίζες της η ισλαμοφοβία, ένα ρατσιστικό ιδεολόγημα που ζωγραφίζει το Ισλάμ ως μια «κατώτερη» θρησκεία και που αντιμετωπίζει περιφρονητικά τους πιστούς του. Οταν για παράδειγμα οι Μεγάλες Δυνάμεις διαμέλιζαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετατρέποντας τις περιοχές της σε αποικίες και προτεκτοράτα, το «επιχείρημα» ήταν ότι οι Μουσουλμάνοι που τις κατοικούσαν ήταν από τη «φύση» τους τόσο «νωθροί», «αδαείς» και τυφλωμένοι από τη θρησκεία τους ώστε δε μπορούν να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή τους.

Τα ίδια ιδεολογήματα αποτελούν τη βάση της νέας επίθεσης στο Ισλάμ που έχει ξετυλιχτεί τα προηγούμενα χρόνια και το παρουσιάζουν σαν τη κατεξοχήν αντιδραστική θρησκεία που επιβάλλει κάθε είδους διακρίσεις, φέρνει κοινωνικά στασιμότητα: η σύγκρουση με τον «ανώτερο» δυτικό πολιτισμό, είναι αναπόφευκτη λένε αυτές οι «απόψεις». Το 1996 δημοσιεύτηκε ένα βιβλίο που έμελε να γίνει η «βίβλος» των γερακιών του Μπους από τις 1 1 Σεπτέμβρη και μετά. Είχε τίτλο «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών» και συγγραφέας του ήταν ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, που στη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ είχε κάνει και σύμβουλος του προέδρου Τζόνσον, μετέπειτα συνεργάτης του Κίσινγκερ, του Μπρεζίνσκι. Εκεί ο Χάντιγτον γράφει ότι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι μεγάλες συγκρούσεις που θα γνωρίσει η ανθρωπότητα θα γίνουν ανάμεσα σε «πολιτισμούς» με κυριότερη τη σύγκρουση Δύσης-Ισλάμ.

Τέτοιες ρατσιστικές ψευδο-αναλύσεις είχαν στόχο αρχικά να προσφέρουν ιδεολογική κάλυψη στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήθελε και θέλει να παρουσιάζει τις γεοστρατηγικές και οικονομικές του επιδιώξεις στη περιοχή σαν υπεράσπιση της δημοκρατίας και του πολιτισμού. Σ1 αυτά τα πλαίσια κάθε κίνημα που αντιστεκόταν στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης και στο μαντρόσκυλο τους στην περιοχή το Ισραήλ χρησιμοποιώντας τη μουσουλμανική θρησκεία σα σημαία του, όπως για παράδειγμα η Χεζμπολάχ στο Λίβανο, δαιμονοποιούνταν από τους προπαγανδιστές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Αλλά οι αντιμουσουλμανικές επιθέσεις δε περιορίστηκαν εκεί. Στο στόχαστρο αυτής της επίθεσης μπήκαν και οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης, που έπρεπε να «αφομοιωθούν» γιατί υποτίθεται διαφορετικά αποτελούσαν κίνδυνο: είτε για τη «συνοχή» των ευρωπαϊκών κοινωνιών είτε ακόμα πιο χοντροκομμένα για την ασφάλεια των πολιτών τους, αφού αποτελούσαν «πρόσφορο έδαφος για στρατολόγηση τρομοκρατών».

Είδαμε αυτή την επίθεση να ξεδιπλώνεται με τον πιο χυδαίο τρόπο με το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Ενα σωρό ρατσιστικά «επιχειρήματα» εκτοξεύτηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, για το αν μια μουσουλμανική χώρα μπορεί να θεωρηθεί «φυσιολογικό» τμήμα της Ευρώπης. Η Ευρώπη είναι «χριστιανική» διακήρυταν οι αντιδραστικοί παπάδες όπως ο Χριστόδουλος, η «Ευρωπαϊκή κουλτούρα» δε μπορεί να συμβιβαστεί με το Ισλάμ συμπλήρωναν οι «φιλελεύθεροι» πολέμιοι.

Μια άλλη τέτοια επίθεση ήταν και η απαγόρευση στις μουσουλμάνες μαθήτριες στη Γαλλία να φοράνε τη μαντήλα τους στα δημόσια σχολεία. Αυτή η απαγόρευση νομοθετήθηκε στις αρχές του 2003 και προβλήθηκε ως προοδευτικό μέτρο που κατοχυρώνει το διαχωρισμό της θρησκείας από το κράτος. Αλλά όπως δήλωναν ανοιχτά οι εμπνευστές του ήταν ένα μέτρο που στρεφόταν ενάντια στον «ισλαμικό κίνδυνο». Ηταν ακόμα ένα ρατσιστικό μέτρο στην αλυσίδα των διακρίσεων και των επιθέσεων που υφίστανται όλα τα τελευταία χρόνια οι μουσουλμάνοι στη Γαλλία. Και όταν η νεολαία των εργατικών προαστίων του Παρισιού εξεγέρθηκε το περασμένο Νοέμβρη, πάλι υπήρχαν πολλοί που αναζήτησαν τις αιτίες στη θρησκεία αυτού του κόσμου και όχι στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις και τον ρατσισμό που ρημάζουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Οταν ο Μπους και οι σύμμαχοί του στο NATO ξεκίνησαν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, η εκστρατεία της ισλαμοφοβίας έφτανε στο κρεσέντο της. Η εισβολή στο Αφγανιστάν δεν ήταν ούτε πόλεμος κατά της τρομοκρατίας ούτε απελευθέρωση του αφγανικού λαού από τον ακραίο ισλαμιστικό ζυγό των Ταλιμπάν. Η κατοχή του Αφγανιστάν ήταν κομάτι της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής του «νέου αμερικάνικου αιώνα». Κι όμως, κάτω από την πίεση της ισλαμοφοβικής εκστρατείας ολόκληρα τμήματα της Αριστεράς -και στην Ελλάδα- δεν μπόρεσαν να δώσουν αποτελεσματική απάντηση στο πόλεμο. Και γι1 αυτό το λόγο, αν κοιτάξει κανείς τις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις του 2001-2002 θα δει ότι δε πήραν από την αρχή μεγάλες διαστάσεις επειδή υπήρχαν δισταγμοί μέσα στην Αριστερά και το αντιπολεμικό κίνημα μην και ταυτιστούν με τους «φονταμενταλιστές».

Από τότε το αντιπολεμικό κίνημα έχει προχωρήσει με τεράστια βήματα προς τα μπρος, οι κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ έβγαλαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους. Ομως, το μέτωπο της πάλης ενάντια στην ισλαμοφοβία παραμένει ανοιχτή συζήτηση μέσα στην αριστερά και στο αντιπολεμικό κίνημα, γιατί το κρατάει ανοιχτό η συνέχιση του «διαρκούς πολέμου» του Μπους και των συμμάχων του.

Η κυβέρνηση του Καραμανλή προσπαθεί να παραστήσει πώς κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να γίνει η Ελλάδα «γέφυρα της Δύσης με το Μουσουλμανικό κόσμο». Το Μάρτη, μετά την επίσκεψη της στην Ουάσινγκτον, η Μπακογιάννη υποσχέθηκε για παράδειγμα ξανά την ίδρυση ενός «επίσημου» μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα, μια υπόσχεση βέβαια που η υλοποίηση της έχει ξανά παραπεμφθεί στο αόριστο μέλλον. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική απ1 αυτές τις ψεύτικες διακηρύξεις.

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας βρέθηκε από τη πρώτη στιγμή μπλεγμένη στο πόλεμο του Μπους γιατί έχει στρατηγικό συμφέρον, οικονομικό και πολιτικό, από τη συμμετοχή της. Η κυβέρνηση του Σημίτη στήριξε την επίθεση στο Αφγανιστάν και έστειλε στρατιωτικό τμήμα να βοηθάει στη κατοχή της χώρας. Εδωσε διευκολύνσεις στο πόλεμο στο Ιράκ. Τώρα η κυβέρνηση του Καραμανλή θέλει να βαθύνει ακόμα περισσότερο αυτή την εμπλοκή, να γίνει ο «στρατηγικός σύμμαχος» των ΗΠΑ, στηρίζοντας τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ απέναντι στο Ιράν.

Αυτή η εμπλοκή έχει σημάνει και την οργάνωση μιας ολόκληρης εκστρατείας επιθέσεων ενάντια στους μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα και προέρχονται από μουσουλμανικές χώρες. Δεν πρόκειται για ένα μικρό αριθμό ανθρώπων: υπολογίζεται για παράδειγμα ότι μόνο στην Αττική ζουν ΙΟΟ.ΟΟΟ μουσουλμάνοι, στη πλειοψηφία τους μετανάστες. Οι μουσουλμάνοι μετανάστες στην Ελλάδα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία εργάτες, που απασχολούνται σε κακοπληρωμένες και σκληρές δουλειές. Ολος αυτός ο κόσμος έχει μπει εδώ και χρόνια στο στόχαστρο των ρατσιστικών επιθέσεων της ισλαμοφοβίας. Από τις 1 1 Σεπτέμβρη 2001 και μετά άρχισαν να πληθαίνουν για παράδειγμα οι αναφορές στα ΜΜΕ για «πληροφορίες» περί «πυρήνων της Αλ-Κάιντα που βρίσκονται εν υπνώσει» στην Ελλάδα.

Η οργάνωση της Ολυμπιάδας το καλοκαίρι του 2004 έδωσε κάλυψη σ1 αυτή την εκστρατεία. Οι χώροι λατρείας, οι κοινότητες, τα καφενεία και τα στέκια των μουσουλμάνων μπήκαν «στο μικροσκόπιο των υπηρεσιών ασφαλείας» για να χρησιμοποιήσουμε μια τυπική φράση από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων εκείνης της περιόδου. Η «ασπίδα ασφαλείας» της Ολυμπιάδας σήμαινε μια τεράστια σπατάλη 1 δις, χτυπήματα στις δημοκρατικές ελευθερίες όλων μας με το πρόσχημα της προστασίας από την «ισλαμική τρομοκρατία».

Οι βομβιστικές επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνου τον Ιούλη του 2005 έδωσαν την αφορμή για να προχωρήσει αυτή η επίθεση ένα βήμα παραπέρα. Ο Βουλγαράκης δήλωσε ξαδιάντροπα στην επιτροπή της βουλής τον Γενάρη, ότι μετά το σήμα των βρετανικών υπηρεσιών, έγιναν έλεγχοι σε περισσότερους από 5.000 μουσουλμάνους μετανάστες, χιλιάδες προσαγωγές, απελάσεις. Ετσι φτάσαμε στο σκάνδαλο των απαγωγών των Πακιστανών μεταναστών. Το ότι οι απαγωγές δεν ήταν απλά μια υπερβολική αυθαιρεσία κάποιων ΚΥΠατζήδων αλλά συστατικό στοιχείο της διεξαγωγής του πολέμου του Μπους και του Μπλερ και της συμμετοχής της Ελλάδας σ1 αυτόν τον πόλεμο, το δείχνει η ανάμιξη της ΜΙ6 και της ClA στις απαγωγές αλλά και στο σκάνδαλο των υποκλοπών. Όπως δείχνουν οι νέες αποκαλύψεις που βλέπουν το φως, οι δύο υποθέσεις τελικά συνδέονται.

Το αντιπολεμικό κίνημα έχει συγκρουστεί με αυτή την επίθεση, γυρνώντας τη μπούμεραγκ για την κυβέρνηση. Η Πακιστανική Κοινότητα μαζί με τη Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο ανέδειξαν το σκάνδαλο των απαγωγών προκαλώντας μια σοβαρή κρίση για τη κυβέρνηση της ΝΔ, που στοίχισε ανάμεσα στ1 άλλα και την απομάκρυνση του Βουλγαράκη από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Ο Μπους και ο Μπλερ συνεχίζουν τον πόλεμο και την κατοχή σε Ιράκ και Αφγανιστάν και εντείνουν τις προετοιμασίες για επίθεση στο Ιράν. Αυτός ο παράγοντας είναι που γεννάει ένταση των ισλαμοφοβικών, ρατσιστικών επιθέσεων.

Γι1 αυτό θα έχουμε να δώσουμε κι άλλες μάχες ο1 αυτό το μέτωπο. Το είδαμε αυτό με τη διεθνή συγχορδία καταδίκης των διαδηλώσεων που έκαναν οι Μουσουλμάνοι σε μια σειρά χώρες, εξοργισμένοι από την δημοσίευση των ρατσιστικών σκίτσων του Μωάμεθ. Αυτά τα σκίτσα, που δημοσίευσε μια δεξιά φυλλάδα της Δανίας, απεικονίζουν κάθε πιστό του Ισλάμ σαν έναν παρανοϊκό τρομοκράτη. Γι1 αυτό ξεσηκώθηκαν εκατομμύρια Μουσουλμάνοι σε όλο το κόσμο, που βλέπουν τους δυτικούς στρατούς και τις δυτικές πολυεθνικές να ρημάζουν τις χώρες τους, να σκορπίζουν το θάνατο και τη φτώχεια και την ίδια στιγμή οι ίδιοι γίνονται στόχος χοντροκομμένων προσβολών λόγω της θρησκείας τους. Γι1 αυτό η Πρωτοβουλία Γένοβα και η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο βρέθηκαν στο πλευρό των Μουσουλμάνων που διαδήλωσαν στην Αθήνα το Φλεβάρη ενάντια σ1 αυτή τη πρόκληση.

Το «διεθνές παρακράτος» με το Γκουαντάναμο και τις «μυστικές πτήσεις» της CIA συνεχίζει να λειτουργεί. Η αμερικάνικη βάση της Σούδας, εκτός από ορμητήριο της σχεδιαζόμενης επίθεσης στο Ιράν, είναι και ένας σημαντικός κρίκος στο οικοδόμημα του τρόμου που έχουν χτίσει ο Μπους και οι σύμμαχοί του, ενώ τα αεροπλάνα της CIA που μεταφέρουν απαχθέντες μουσουλμάνους έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο αεροδρόμιο της Αθήνας, σύμφωνα με τις καταγγελίες μιας έκθεσης της Διεθνούς Αμνηστείας που δημοσιεύτηκε πρόσφατα.

Επίσης, μπροστά μας είναι η μάχη να αποτρέψουμε τη προσπάθεια του Βουλγαράκη, του Πολύδωρα και της κυβέρνησης συνολικά, να θάψουν την υπόθεση της απαγωγής των Πακιστανών στα δικαστικά αρχεία. Οπως δείχνουν οι καταγγελίες των Πακιστανών η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα σε αυτή τη προσπάθεια: απειλές, δωροδοκίες, είναι μερικά από τα μέσα που επιστρατεύτηκαν. Δεν είναι καθόλου εύκολο για τη κυβέρνηση να καταφέρει κάτι τέτοιο, επειδή η πλειοψηφία του κόσμου είναι ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στην εμπλοκή του Καραμανλή και της Ντόρας και γιατί το αντιπολεμικό κίνημα έχει απαντήσει ακαριαία σε κάθε τέτοια προσπάθεια υψώνοντας ασπίδα προστασίας γύρω απ1 αυτούς τους ανθρώπους.

Σ1 αυτή τη κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσουμε. Παλεύουμε για να χτίσουμε και να δυναμώσουμε την Αριστερά που θα βρίσκεται στη πρώτη γραμμή της πάλης ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Για να προχωρήσει αυτή η υπόθεση, χρειάζεται η Αριστερά να στέκεται ασυμβίβαστα στην απόκρουση της ισλαμοφοβίας, όποια μορφή κι αν παίρνει: από τα «ραφιναρισμένα» ιδεολογήματα για την «καθυστερημένη» φύση των μουσουλμανικών κοινωνιών μέχρι τις απαγωγές και τους μπάτσους του κάθε Βουλγαράκη. Εκατομμύρια μουσουλμάνοι, από τη Μέση Ανατολή και την Ασία μέχρι τις Ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις ξεσηκώνονται ενάντια στην εκμετάλλευση και τη καταπίεση. Οι άρχουσες τάξεις προσπαθούν με την ισλαμοφοβία να υψώσουν τείχη ανάμεσα σε αυτούς και τους άλλους εργαζόμενους, εμείς πρέπει να τα γκρεμίσουμε. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να κερδηθούν όλοι αυτοί που ξεσηκώνονται με τη σημαία του ισλάμ ενάντια στον ιμπεριαλισμό στις ιδέες της πραγματικής κοινωνικής απελευθέρωσης, τις ιδέες του σοσιαλισμού.