Πορεία Πολυτεχνείου 17 Nοέμβρη 2007
Θα γίνει «του Γιαννίτση» ή θα γίνει «της Γαλλίας»; Λιγότερο από 100 μέρες μετά τις εκλογές, τα πολιτικά ερωτήματα που κρέμονται πάνω από την «νέα» κυβέρνηση Καραμανλή δεν αφήνουν και πολλές αμφιβολίες για την πραγματική κατάστασή της. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που προσπαθεί να επιταχύνει τις «μεταρρυθμίσεις», χωρίς να διαθέτει το πολιτικό κύρος που χρειάζεται για αυτή την αναμέτρηση.
Ως ένα βαθμό, αυτό το ομολογεί η ίδια η ΝΔ με την πρωτοβουλία της για αλλαγή του εκλογικού νόμου, έτσι ώστε το πρώτο κόμμα να κλέβει όχι «μόνο» 40 αλλά 50 έδρες από τα άλλα κόμματα. Τι άλλο δείχνει αυτή η κίνηση εκτός από αγωνία ότι η κυβέρνηση δεν θα επιβιώσει μέσα στη σύγκρουση που ανοίγεται μπροστά μας; Βέβαια, η αλλαγή του εκλογικού νόμου εξυπονοεί ότι το μόνο πρόβλημα του Καραμανλή είναι η ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία του. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.
Οι εξελίξεις έχουν δείξει ότι τα κενά της πλειοψηφίας των 152 στη Βουλή μπορούν να μπαλώνονται με τη βοήθεια των βουλευτών του ΛΑΟΣ. Αυτό έγινε από την πρώτη μέρα, όταν οι Καρατζαφέρηδες ψήφισαν τον Σιούφα για πρόεδρο της Βουλής και κάλυψαν τις διαρροές από τους βουλευτές της ΝΔ. Ομως, η συνεργασία με την ακροδεξιά δεν λύνει –αντίθετα, οξύνει – το πρόβλημα της έλλειψης κοινωνικής συναίνεσης που αντιμετωπίζει ο Καραμανλής. Στην προηγούμενη θητεία της, αυτή κυβέρνηση δεν μπόρεσε να απομονώσει την αντίσταση του κινήματος των φοιτητικών καταλήψεων. Πώς μπορεί τώρα να ελπίζει ότι θα απομονώσει τις εργατικές αντιδράσεις στο Ασφαλιστικό;
Το γεγονός ότι προχωράει να ανοίξει το Ασφαλιστικό δεν σημαίνει ότι έχει απαντημένο αυτό το ερώτημα. Η προώθηση της Ασφαλιστικής «μεταρρύθυμισης» είναι μονόδρομος για την ΝΔ κάτω από τις πιέσεις του ΣΕΒ και της ΕΕ. Σε όλη την Ευρώπη βρίσκονται σε εξέλιξη κυβερνητικές επιθέσεις στο μέτωπο του Ασφαλιστικού: αυτό κάνει ο Σαρκοζί, η Μέρκελ, ο Πρόντι. Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση και ο Καραμανλής είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει στο δρόμο που του δειχνουν όλοι αυτοί. Η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού απαιτεί τη λεηλασία των Ταμείων.
Η λεηλασία επιχειρήθηκε το προηγούμενο διάστημα με τον πλάγιο τρόπο των δομημένων ομόλογων. Ο Αλογοσκούφης έβαλε χέρι στα αποθεματικά με την μεσολάβηση μερικών «Πρινιωτάκηδων» που φρόντιζαν για την σκανδαλώδη επένδυση, με το αζημίωτο γι’αυτούς. Τώρα ο Μαγγίνας προχωράει στην επισημοποίηση αυτού του σκανδάλου με τις ρυθμίσεις για ενοποίηση Ταμείων, τοποθέτηση μάνατζερ και δυνατότητα στους υπουργούς να χειρίζονται την δεξαμενή των αποθεματικών. Τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια της ΝΔ ισχυρίζονται ότι αυτό θα φέρει καλύτερες αποδόσεις. «Aλλη απόδοση πιάνεις όταν επενδύεις 10 ευρώ και άλλη όταν επενδύεις 1 εκατομμύριο», κραύγαζε σε τηλεοπτική εκπομπή ο γνωστός κ.Γεωργιάδης. Aυτό που φαντασιώνονται όλοι αυτοί είναι ένα Investment Fund που θα βγεί στο παζάρι των χρηματοπιστωτικών αγορών με μπάζα 31 δις ευρώ από τα αποθεματικά των Ταμείων.
Ο καθένας καταλαβαίνει τι τεράστια συμφέροντα ξεσηκώνονται από αυτήν την προοπτική και γιατί ο Καραμανλής και οι υπουργοί του διαλέγουν τη “φυγή προς τα μπρος”. Αν κάνουν πίσω, αυτά τα συμφέροντα τους έχουν σφαγμένους. Προτιμούν, λοιπόν, να δοκιμάσουν την τύχη τους απέναντι στους εξαγριωμένους εργάτες.
Σ’αυτό το σημείο αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια παρένθεση. Βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου οι απώλειες από λάθος κινήσεις τις χρηματοπιστωτικές αγορές είναι τεράστιες. Μετά την κρίση στην αγορά στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ που άρχισε το καλοκαίρι, πολυεθνικές τράπεζες-κολοσσοί αναγκάζονται να ανακοινώνουν δραματικές ζημιές. Η HSBC ανακοίνωσε ότι θα μεταφέρει στο παθητικό της 45 δις ευρώ από τις μετέωρες υποχρεώσεις των θυγατρικών της που έκαψαν τα δαχτυλά τους στις κερδοσκοπικές αγορές. Πρόκειται για ποσά μεγαλύτερα από το σύνολο των αποθεματικών των ασφαλιστικών Ταμείων στην Ελλάδα. Οι ευθύνες του κάθε βουλευτή που θα ψηφίσει μια τέτοια “μεταρρύθμιση” είναι τόσες ώστε να πάνε για κρέμασμα.
Ξέρουμε, όμως, καλά ότι δεν είναι η συναίσθηση των ευθυνών που θα τους σταματήσει. Είναι μόνο η κινητοποίηση του κόσμου. Εδώ κρίνεται το στοίχημα.
Η κυβέρνηση υπολογίζει σε συναίνεση από την μεριά του ΠΑΣΟΚ για να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις. Αυτή η συναίνεση είναι υπαρκτή, αλλά είναι ταυτόχρονα μια συναίνεση που δεν τολμάει να πει το όνομά της. Οι θέσεις της επανεκλεγμένης ηγεσίας Παπανδρέου είναι ταυτόσημες με της κυβέρνησης και γι αυτό ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προτιμάει να κάνει αντιπολίτευση σιωπής, παριστάνοντας ότι είναι απασχολημένος με το επικείμενο συνέδριο του κόμματος του.
Την Πέμπτη 29 Νοέμβρη οι “αρμόδιοι τομεάρχες” του ΠΑΣΟΚ παρουσίασαν 16 θέσεις για το Ασφαλιστικό. Ο Μαγγίνας λέει ενοποίηση σε 5 Ταμεία, αυτοί προτείνουν ενοποίηση σε 3 Ταμεία. Ο Αλογοσκούφης ανυπομονεί για την διαχείρηση των αποθεματικών, το ΠΑΣΟΚ προτείνει «κοινοπραξία των κλάδων Υγείας ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ και ΟΠΑΔ» και «έχει ταχθεί υπέρ της δημιουργίας ευέλικτων δομών χρηματο-οικονομικής διαχείρισης των αποθεματικών με υψηλές αποδόσεις». Κατά τα λοιπά, όλα μπορούν να ρυθμιστούν με τις διατάξεις του Νόμου 3029/2002 (Νόμος Ρέππα) που προβλέπει κίνητρα για να βγαίνεις στην σύνταξη αργότερα, αναθεώρηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών και αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων ώστε να μειώνονται σαν ποσοστό των αποδοχών των εργαζομένων.
Η ουσία της γραμμής του ΠΑΣΟΚ είναι ότι οι “μεταρρυθμίσεις” μπορούν να περάσουν αθόρυβα με την εφαρμογή του Νόμου Ρέππα και άρα η ΝΔ προκαλεί “άσκοπες εντάσεις”. Θα χρειαστούν νέες ανταρσίες, όπως έγινε με το Αρθρο 16, για να ξεδιπλωθεί η αντίσταση στα σχέδια του Μαγγίνα σε πείσμα της γραμμής Παπανδρέου.
Αυτές οι ανταρσίες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη . Η απεργία των εργαζόμενων στα ΜΜΕ στις 27 Νοέμβρη ήταν μια έκρηξη, η μεγαλύτερη κινητοποίηση σ’αυτό τον χώρο από τη Μεταπολίτευση. Σε όλους του χώρους υπάρχουν μεγάλα ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα των εργαζομένων ικανά να στηρίξουν κινητοποιήσεις διαρκείας σέρνοντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες προς αυτή την κατεύθυνση. Το είδαμε πέρσι στους Δασκάλους, φάνηκε ξανά και ξανά στους εργαζόμενους στους Δήμους και στα Νοσοκομεία, με δυσκολία κρατιέται στις ΔΕΚΟ και στα Λιμάνια. Αυτή η πίεση είναι που έκανε την ηγεσία της ΓΣΕΕ να περάσει από τη συμμετοχή στο διάλογο του Μαγγίνα στις υποσχέσεις ότι “θα γίνει της Γαλλίας”. Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ελπίζουν ότι μια επίδειξη δύναμης στις 12 Δεκέμβρη μπορεί να “συνετίσει” την κυβέρνηση ώστε να συμπλεύσει με το ΠΑΣΟΚ στην “αθόρυβη” μεταρρύθμιση μέσα από το Νόμο Ρέππα.
Υπάρχουν, όμως, οι δυνατότητες ώστε μια πετυχημένη Πανεργατική απεργία να γίνει η αφετηρία για την κλιμάκωση της αντίστασης που φοβάται ο Καραμανλής και προσπαθεί να αποφύγει ο Παπανδρέου. Είναι ώρα να δείξει η Αριστερά ότι μπορεί να στηρίξει αυτήν την κλιμάκωση.