Aπεργοί των ΜΜΕ διαδηλώνουν στις 27 Νοέμβρη σ
Η Κατερίνα Θωίδου ξεσκεπάζει τα ψέματα του Μαγγίνα και δείχνει πως προχωράμε στην μεγαλύτερη σύγκρουση με την κυβέρνηση του Καραμανλή.
Ψεύτες και υποκριτές αποδείχτηκαν για άλλη μία φορά η κυβέρνηση της ΝΔ που υποστήριζε προεκλογικά ότι δεν πρόκειται να θιγούν τα όρια ηλικίας και οι συντάξιμες αποδοχές. Ακόμα και η παραμικρή υποψία αξιοπιστίας του Καραμανλή χάθηκε μετά τις ανακοινώσεις του Μαγγίνα για την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων.
Στα μέσα Νοέμβρη, δύο μόλις μήνες μετά τις εκλογές, ο Μαγγίνας έφερε στη βουλή το θέμα της ενοποίησης. Η κυβέρνηση έβαλε αυτή τη φορά στο στόχαστρο όλα τα ταμεία και όλους τους ασφαλισμένους νέους και παλιούς ακόμα και αυτούς που ασφαλίστηκαν πριν από το 1983, με στόχο την εξίσωση όλων προς τα κάτω.
Ο Μαγγίνας ανακοίνωσε ότι θα δημιουργήσει πέντε Ταμεία κύριας ασφάλισης που θα είναι το ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ (αυτοαπασχολουμένων), Ταμείο επιστημόνων (ένταξη των Ταμείων υγειονομικών, μηχανικών, νομικών και δημοσιογράφων) και το Ταμείο δημοσίων υπαλλήλων. Τα επικουρικά Ταμεία θα είναι τα ΤΕΑΜ-μισθωτών, ΤΕΑΔΥ-δημοσίων υπαλλήλων, εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, δημοτικών και κοινοτικών υπαλλήλων, Σωμάτων Ασφαλείας, αυτοαπασχολουμένων, εργαζομένων στις βιομηχανικές και εμπορικές επιχειρήσεις, ΕΔΟΕΑΠ (δημοσιογράφων) και ΕΤΑΤ (τραπεζοϋπαλλήλων).
Και μάλιστα όπως ειπώθηκε στην Κυβερνητική Επιτροπή, όλα αυτά θα γίνουν άμεσα, μόνο με μια υπουργική απόφαση (χωρίς απαραίτητα αναλογιστική μελέτη) και το σχετικό νομοσχέδιο θα κατατεθεί τον Ιανουάριο.
Οι αντιδράσεις ήταν άμεσες. Ακόμα και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος, που μέχρι πριν από λίγο καιρό είχε κλείσει θέση στα έδρανα της Βουλής αποδεχόμενος την πρόσκληση του Μαγγίνα για συμμετοχή στο διάλογο, δήλωσε: «Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, παρακολουθούν αυτές τις ημέρες ότι οι Γάλλοι συνάδελφοί τους, για να υπερασπιστούν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, αντιδρούν ενιαία, μαζικά και αγωνιστικά, έναντι της πολιτικής του προέδρου Σαρκοζί. Λοιπόν για να συνεννοούμαστε, αυτό θα συμβεί και στην Ελλάδα, θα γίνει της Γαλλίας». Την επόμενη εβδομάδα μετά τις ανακοινώσεις του Μαγγίνα, 24ωρη απεργία προκήρυξαν οι εκπαιδευτικοί, 48ωρη απεργία προκήρυξαν οι εργαζόμενοι στην Αλφα Μπανκ, 24ωρη οι δημοσιογράφοι, τριήμερη οι γιατροί, ενώ όλοι μαζί εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα κλιμακώνουν με μία πανεργατική απεργία στις 12 του Δεκέμβρη.
Ο “ήπιων τόνων” Μαγγίνας αποδεικνύεται υπουργός με το τσεκούρι. Με την ενοποίηση των ταμείων ουσιαστικά καταργείται η 35ετία. Στόχος είναι να υπάρξει νέο όριο ηλικίας (στα 60 ή στα 62) για όσους βγαίνουν στη σύνταξη με 35 έτη ασφάλισης και σταδιακά τα απαιτούμενα έτη ασφάλισης θα φτάσουν τα 39, προκειμένου να μην βγαίνει κανείς στη σύνταξη πριν από τα 60 χρόνια. Επιπλέον προωθείται ανατροπή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, προκειμένου να λαμβάνεται υπόψη μεγαλύτερο μέρος του ασφαλιστικού βίου.
Αν περάσουν τα κυβερνητικά σχέδια έρχεται μείωση στην κύρια σύνταξη από 12% έως 18% και στην επικουρική σύνταξη μέχρι 43%.
Ουσιαστικά, το 10% των χρημάτων από τους πόρους των λεγόμενων υγιών Ταμείων θα πηγαίνουν για την κάλυψη των ελλειμμάτων άλλων προβληματικών ταμείων. Ετσι σε μερικά χρόνια θα γίνουν όλα τα Ταμεία ελλειμματικά.
Στο στόχαστρο
Ο Μαγγίνας βάζει στο στόχαστρο όλους τους εργαζόμενους, υποτίθεται στο όνομα της ισότητας. Είναι σα να λέει ότι για να μην υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους ασφαλισμένους διαφορετικών ταμείων, θα κλέψω τα καλύτερα ταμεία αντί να ενισχύσω τα πιο φτωχά. Οι πιο άμεσα θιγόμενοι είναι οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ και των τραπεζών, αλλά και του δημοσίου τομέα, οι εργαζόμενοι που ανήκουν στα λεγόμενα ειδικά ταμεία (επιστήμονες) και όλες οι εργαζόμενες γυναίκες.
Το σύστημα Κοινωνικής ασφάλισης όπως μας λένε οι διάφοροι “Σοφοί”, καταρρέει. Μόνο που αυτό το συμπέρασμα βγαίνει υπολογίζοντας ότι το κράτος θα συνεχίσει να μην χρηματοδοτεί τα ταμεία και οι εργοδότες δεν θα πληρώσουν ποτέ τα δις που χρωστούν. Ο καθηγητής και επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, Σάββας Ρομπόλης έχει δηλώσει σχετικά με τα ελλείμματα ότι: «Οπως και η δική μας μελέτη έτσι κι αυτή του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα για το ΙΚΑ: Αν το κράτος είναι συνεπές στις νομοθετημένες υποχρεώσεις του, χωρίς καν να αυξηθούν οι εισφορές, το ΙΚΑ μπορεί να πάει έως το 2025 δίχως κανένα πρόβλημα».
Το ότι η δημόσια κοινωνική ασφάλιση δεν είναι βιώσιμη το ακούμε εδώ και πολλά χρόνια. Ο κύριος Σπράος που ήταν σύμβουλος του Σημίτη και είχε κάνει μία έκθεση για το Ασφαλιστικό το 1997, υποστήριζε ότι το σύστημα θα καταρρεύσει μέχρι το 2005. Αυτές οι προβλέψεις που δεν αξίζουν ούτε το μελάνι που γράφτηκαν, στην ουσία θέλουν να σπείρουν πανικό και να κάνουν τους εργαζόμενους να στραφούν στην ιδιωτική ασφάλιση.
Τα χρέη των επιχειρήσεων προς τα ταμεία έχουν φτάσει τα 24 δισεκατομμύρια ευρώ. Την ίδια στιγμή που ζητά και άλλες θυσίες από τους εργαζόμενους η κυβέρνηση ψήφισε στη Βουλή, στις 23 Οκτωβρίου, την παράταση έως τις 30/11/2007 της προθεσμίας «ρύθμισης» χρεών των εργοδοτών προς τα ταμεία. Οι οφειλές του Δημοσίου προς τα ταμεία θα φτάσουν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Ενώ 5.8 δισ ευρώ υπολογίζεται ότι χάνουν κάθε χρόνο τα ταμεία από εισφοροδιαφυγή.
Η κυβέρνηση λέει ότι εξ’ αιτίας της γήρανσης του πληθυσμού η αναλογία συνταξιούχων προς ασφαλισμένους είναι 1 προς 1.77 ενώ πριν δέκα χρόνια ήταν 1 προς 2.27. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 1.100.000 ανασφάλιστων. Οπως καταγγέλει ο πρόεδρος των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία, Γιώργος Κουτρουμάνης, «Υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός επιχειρήσεων 25-30% του συνόλου, οι οποίες απασχολούν πολλές χιλιάδες εργαζόμενους και οι οποίες ούτε καν απογράφονται από τα ασφαλιστικά ταμεία». Αντί η κυβέρνηση να πάρει μέτρα κατά της “μαύρης εργασίας” στην ουσία την ενθαρρύνει εφαρμόζοντας η ίδια τις λεγόμενες “ευέλικτες μορφές απασχόλησης”.
Ακόμα και αν ένας μόνο εργαζόμενος είχε να θρέψει έναν συνταξιούχο δεν θα κατέρρεε το σύστημα γιατί ως γνωστό ο κάθε εργαζόμενος παράγει ένα ποσοστό υπεραξίας το οποίο βέβαια αντί να πηγαίνει στην Παιδεία, στην Υγεία ή στην κοινωνική ασφάλιση πάει στις τσέπες των τραπεζιτών, των επιχειρηματιών και των εφοπλιστών.
Επειδή όμως η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θέλει να βάλει χέρι σε αυτόν τον προκλητικό πλούτο προσπαθεί να μας πείσει ότι δήθεν πρέπει να καταργηθεί η “εργατική αριστοκρατία” για να αποκατασταθεί η αδικία. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιεί και ο Σαρκοζί για να επιτεθεί στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες και των μεγάλων συνδικάτων στη Γαλλία. Στην ουσία πρόκειται για ένα τεράστιο ψέμα. Οι καλύτεροι όροι συνταξιοδότησης που έχουν μέχρι στιγμής μία σειρά από Ταμεία είναι αποτέλεσμα πολυετών αγώνων που έδωσαν οι εργαζόμενοι που έχτισαν γερά συνδικάτα μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες.
Είναι ψέμα ότι αν καταργηθούν οι κατακτήσεις των εργαζόμενων στις ΔΕΚΟ ή στις Τράπεζες θα κερδίσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος δείχνει ότι κάθε φορά που ένα μεγάλο συνδικάτο κέρδιζε καλύτερους όρους πάντα άνοιγε ο δρόμος για να παλέψουν και να κερδίσουν και άλλοι εργαζόμενοι. Το γεγονός ότι κάποιοι εργαζόμενοι εντάχθηκαν στα ΒΑΕ πριν από κάποιες δεκαετίες δεν λειτούργησε σε βάρος των υπόλοίπων ίσα ίσα που άνοιξε ο δρόμος για να ενταχθούν και άλλα επαγγέλαματα. Σήμερα η ΓΣΕΕ διεκδικεί περίπου 150 επαγγέλματα να ενταχθούν στα ΒΑΕ.
Η πανεργατική στις 12 Δεκέμβρη είναι η μεγαλύτερη σύγκρουση με την κυβέρνηση Καραμανλή. Σε αυτή τη μάχη τα συνδικάτα χρειάζεται να κατέβουν με όλες τους τις εφεδρείες. Είναι μία μάχη που χρειάζεται να οργανωθεί από τα κάτω. Χρειάζεται από τώρα να γίνουν γενικές συνελευσεις σε κάθε πρωτοβάθμιο σωματείο και ομοσπονδία, να βγουν αποφάσεις συμμετοχής στην πανεργατική, να εκλεγούν απεργιακές επιτροπές που θα αναλάβουν την ενημέρωση και την οργάνωση της συμμετοχής του καθένα και της κάθεμιάς σε αυτό το μεγάλο ραντεβού.
Ετσι θα μπει η πίεση και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες να την οργανώσουν. Όπως πριν από 2 χρόνια στην πανεργατική στις 14 Δεκέμβρη του 2005, όπου η κυβέρνηση της ΝΔ άνοιγε τότε την επίθεση με τις ΔΕΚΟ ψηφίζοντας το νόμο που καταργούσε τις ΣΣΕ και τους κανονισμούς εργασίας. Τότε η ΓΣΕΕ είχε οργανώσει περιφερεικαές συσκέψεις στις γειτονιές όπου άνοιξε τη συζήτηση για τη σημασία της πανεργατικής απάντησης και οργάνωσε την συμμετοχή του κόσμου.
Ο Μαγγίνας μπορεί να έχει την τύχη του Γιαννίτση και γιατί οι εργαζόμενοι έχουν διάθεση να συγκρουστούν με αυτή την πολιτική στο ασφαλιστικό αλλά και γιατί έχουμε μπροστά μας μία αδύναμη κυβέρνηση. Τα αποτελέσματα των εκλογών απέδειξαν ότι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης εμπνέεται από το κίνημα που έδωσε την κόντρα με την κυβέρνηση Καραμανλή. Σε όλους τους χώρους οι εμπειρίες από τις προηγούμενες μάχες και το μήνυμα της αριστερής στροφής που βγήκε από την κάλπη, έχει διαμορφώσει ένα κλίμα αυτοπεποίθησης και αποφασιστικότητας σε όλους τους εργαζόμενους να μην αφήσουν την κυβέρνηση να υλοποιήσει ούτε τον προϋπολογισμό της λιτότητας, ούτε την επίθεση στο ασφαλιστικό ούτε καμία άλλη μεταρρύθμιση.
Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκαν κάτω από αυτή τη διάθεση να προκηρύξουν την πανεργατική και να ακυρώσουν τη συμμετοχή τους στο διάλογο. Γι αυτό δεν χρειάζεται να υπάρξει περίοδος αναμονής. Οι απεργίες των τραπεζοϋπαλλήλων, των εκπαιδευτικών, των δημοσιογράφων και των γιατρών έχουν τεράστια σημασία γιατί θα προετοιμάσουν το κλίμα για μία μεγάλη πανεργατική στις 12 Δεκέμβρη. Η ίδια η πανεργατική μπορεί να γίνει η απεργία σταθμός που θα δώσει νέο αέρα σε όλους τους εργαζόμενους να συνεχίσουν την κόντρα με την κυβέρνηση της ΝΔ. Η επιτυχία της θα καθορίσει και τη συνέχεια. Όπως το 2001 η απάντηση στο Γιαννίτση δεν ήταν μόνο μία 24ωρη σεισμός στις 26 Απρίλη, αλλά είχε και συνέχεια και στις 17 Μάη αλλά έδωσε και αέρα σε μία σειρά κλάδους να ξαναδυναμώσουν τα συνδικάτα και να δώσουν την κόντρα ενάντια στην πολιτική λιτότητας. Το ίδιο χρειάζεται να γίνει και σήμερα.
Η συνέχεια της πανεργατικής είναι να γίνει της Γαλλίας με απεργίες διαρκείας σε όλους τους χώρους, ώστε να μην φτάσει ποτέ να κατατεθεί το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Οπως οι φοιτητές με τις καταλήψεις διαρκείας που ξεκίνησαν πέρσι το Γενάρη κατάφεραν να νικήσουν το ίδιο μπορούμε να κάνουμε παντού.
Αυτή η προοπτική χρειάζεται οργάνωση από τα κάτω. Σε κάθε εργατικό χώρο να οργανώσουμε από τώρα την απάντησή μας ενάντια στις επιθέσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση στο ασφαλιστικό και διεκδικώντας ταυτόχρονα όλα όσα παλεύουμε τα τελευταία χρόνια, τους μισθούς αξιοπρέπειας, αυξήσεις στις δαπάνες για παιδεία και υγεία και όχι ιδιωτικοποιήσεις. Η 12 Δεκέμβρη μπορεί να γίνει η αρχή μίας πανεργατικής έκρηξης, που θα κάνει τον εφιάλτη του Γιαννίτση πραγματικότητα και την περσινή νίκη των φοιτητών πανεργατική ενάντια σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα.