Aντιφασιστική διαδήλωση τον Iούνη στου Zωγράφ
O Nίκος Λούντος εξηγεί γιατί η αριστερά χρειάζεται να απομονώσει το ΛA.O.Σ . μέσα και έξω από την βουλή.
Το πιο ανησυχητικό ανάμεσα στα αποτελέσματα των εκλογών της 16ης Σεπτέμβρη είναι αυτό του Λαϊκου Ορθόδοξου Συναγερμού. Το ΛΑΟΣ, του Γιώργου Καρατζαφέρη μπήκε στη Βουλή με 3,8%, ανεβαίνοντας από το 2,19% που είχε πάρει στην πρώτη του εμφάνιση το 2004. Σε απόλυτο αριθμό, 110 χιλιάδες παραπάνω άνθρωποι ψήφισαν το ΛΑΟΣ από ό,τι το 2004. Από τις 162 χιλιάδες έφτασε τις 272 χιλιάδες. Παρότι το σημαντικότερο αποτέλεμα των εκλογών είναι η καταγραφή της αριστερής στροφής, με περίπου 280 χιλιάδες παραπάνω από το 2004 να ψηφίζουν Αριστερά, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο του ΛΑΟΣ. Χρειάζεται να κατανοήσουμε πώς ήρθε αυτό το αποτέλεσμα και με ποιο τρόπο πρέπει να το αντιμετωπίσει η Αριστερά.
Ο λόγος που δεν μπορούμε να το υποτιμήσουμε, είναι γιατί το ΛΑΟΣ είναι μια φωλιά φασιστών. Η κοινοβουλευτική του ομάδα αποδίδει με μια πρώτη ματιά τι συμβαίνει. Ο δικηγόρος Μάκης Βορίδης είναι ένας από τους επίδοξους “φύρερ” των νεοναζί στην Ελλάδα. Ηγετικό στέλεχος της νεολαίας της ΕΠΕΝ, του κόμματος που προσπάθησε να περισυλλέξει τα απομεινάρια της Χούντας στη δεκαετία του 1980, δημιουργημένο κατ' εντολή του ίδιου του Παπαδόπουλου. Ο Βορίδης διαδέχθηκε τον Μιχαλολιάκο, τον μετέπειτα φύρερ της Χρυσής Αυγής, στην ηγεσία, όταν ο Μιχαλολιάκος αποχώρησε κατευθυνόμενος σε πιο ανοιχτά ναζιστική κατεύθυνση. Αργότερα ο Βορίδης θα ακολουθήσει έναν παραπλήσιο δρόμο. Στο μεταξύ θα αναδειχθεί σε επικεφαλής τραμπούκικων επιθέσεων εναντίον συνελεύσεων, συζητήσεων και διαδηλώσεων. Η δράση του θα αναγκάσει ακόμα και τη ΔΑΠ να συναινέσει στη διαγραφή του από το σύλλογο φοιτητών Νομικής. Στη δεκαετία του '90 ο Βορίδης έχει κατοχυρώσει επίσημες σχέσεις ώστε να θεωρείται ο εκπρόσωπος του Λεπέν στην Ελλάδα και η οργάνωση Ελληνικό Μέτωπο προσπαθεί να δράσει στα βήματα των γάλλων φασιστών, δίνοντας έμφαση στο ρατσισμό ενάντια στους μετανάστες.
Ο Θανάσης Πλεύρης είναι γιος του Κώστα Πλεύρη, ηγέτη της μεταξικής οργάνωσης “4η Αυγούστου”. Ο Κώστας Πλεύρης με την οργάνωση “Πρώτη Γραμμή” που ίδρυσε στα τέλη της δεκαετίας του '90 φιλοδοξούσε να γίνει κι αυτός “φύρερ”, στήνοντας μηχανισμό δρόμου δίπλα στη Χρυσή Αυγή και το Ελληνικό Μέτωπο. Οι δύο Πλεύρηδες και ο Βορίδης ως δικηγόροι είναι οι πιο συνηθισμένοι υπερασπιστές φασιστών στα δικαστήρια μετά από επιθέσεις. Ο Κώστας Πλεύρης υπήρξε βασικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη ενάντια στα πέντε μέλη της ΟΣΕ που φιλοδοξούσε να απαγορεύσει το βιβλίο “Το Μακεδονικό, η εργατική τάξη και τα Βαλκάνια”. Ο Κυριάκος Βελόπουλος αναδείχθηκε ως τηλε-φασίστας αγοράζοντας τηλεοπτικό χρόνο σε κανάλια της Θεσσαλονίκης.
Το ΛΑΟΣ όμως δεν κέρδισε στις εκλογές, επειδή πρόβαλε αυτό του το πρόσωπο. Ισα ίσα, έκανε συστηματική προσπάθεια να αποκρύψει το φασισμό και το ρατσισμό. Ο Καρατζαφέρης έφτασε να μιλάει για παρωχημένους διαχωρισμούς ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ζήτησε από τους υποψήφιους βουλευτές του να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση ότι ούτε προεκλογικά ούτε μετεκλογικά θα δηλώσουν ότι υποστηρίζουν τους ρατσιστικούς διαχωρισμούς. Οταν ο Παπαθεμελής τον κατηγόρησε ότι στεγάζει “δωδεκαθεϊστές”, απάντησε με όρκους πίστης στην ανεξιθρησκία. Δήλωσε ότι υποστηρίζει τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και ότι θα έπαιρνε μέρος σε μια συζήτηση για τη δυνατότητα συμφώνου συμβίωσης. Εβαλε τούρκο υποψήφιο στο ψηφοδέλτιο της Ξάνθης, κέρδισε την υποστήριξη ενός συλλόγου τσιγγάνων, εξέλεξε μία βουλευτή με αναπηρίες. Υποστήριξε ότι στο γραφείο του έχει φωτογραφίες του Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα, δήλωνε ότι το ΛΑΟΣ είναι ενάντια στους Αμερικάνους, ενώ αρεσκόταν να αποκαλείται από τον παρ' ολίγο υποψήφιό του, παπά-Τσάκαλο, “Τσάβες των Βαλκανίων”. Προκάλεσε αντιδράσεις όταν είπε πως οι προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη έχουν στοιχεία που μπορεί να αξιοποιήσει κανείς. Οταν ρωτήθηκε τι θα πρέπει να ψηφίσει κανείς αν δεν ψηφίσει ΛΑΟΣ, απάντησε ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.
Εβαλε στο παρασκήνιο ακόμη και τις θέσεις του κατά των μεταναστών. Προτίμησε να προβάλλει ως θέσεις του ΛΑΟΣ, την αντίθεση στις τράπεζες και στα υπερκέρδη τους, την αντίθεση στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την αντίθεση στα παραδοσιακά μεγάλα κόμματα και τις πολιτικές οικογένειες. Γι' αυτό η άνοδος του ΛΑΟΣ δεν δίνει περιθώρια σε μια ανάγνωση των αποτελεσμάτων που ισοφαρίζει την αριστερή στροφή με μια αντίστοιχη ακροδεξιά στροφή. Το ΛΑΟΣ κατάφερε να συγκεντρώσει ψήφους όχι μόνο από κόσμο που συντηρητικοποιείται αλλά και από κόσμο που ριζοσπαστικοποιείται απέναντι στο σύστημα πατώντας σε δύο βάρκες.
Από τη μία παρουσιαζόμενο ως κόμμα της τάξης και της ασφάλειας που μπορεί να γίνει δύναμη που θα επαναφέρει την ηρεμία με σιδηρά πυγμή. Χαρακτη-ριστικότερο δείγμα ήταν η στάση των στελεχών του ΛΑΟΣ στη διάρκεια των φοιτητικών καταλήψεων και ιδιαίτερα στις στιγμές που κορυφωνόταν η καταστολή από τα ΜΑΤ του Πολύδωρα. Ο Καρατζαφέρης στάθηκε στο πλευρό της κυβέρνησης, προπαγανδίζοντας την κατάργηση του ασύλου ως λύση απέναντι στους “κουκουλοφόρους”. Από την άλλη παρουσιαζόμενο ως κόμμα που συγκρούεται με το “κατεστημένο” και υπερασπίζει τα συμφέροντα των “μη προνομιούχων”.
Αυτή η αντιφατικότητα αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα και στις επεξεργασίες των exit poll. Τα exit poll έδειξαν ότι από τους ψηφοφόρους του 2004 η μεγαλύτερη ροή προς το ΛΑΟΣ προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία. Ομως ακόμη μεγαλύτερη ροή υπάρχει από τους νέους ψηφόρους (μεγαλύτερο από 10%), στους οποίους υπήρχε επίσης δυσανάλογη στροφή προς την Αριστερά (περίπου 20%). Το ίδιο αποτυπώνεται και στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους, οι οποίοι σε μεγάλο ποσοστό ψήφιζαν για πρώτη φορά. Το ΛΑΟΣ πήρε ανάμεσά τους 9%, η κοινοβουλευτική Αριστερά 21,5% και τα κόμματα που έμειναν εκτός βουλής 10,8%.
Σε επίπεδο πραγματικών αποτελεσμάτων, οι δώδεκα περιφέρειες στις οποίες το ΛΑΟΣ ξεπέρασε το εθνικό του ποσοστό είναι από τη μια μεριά πέντε νομοί της Μακεδονίας (Σέρρες, Δράμα, Πέλλα, Κιλκίς, Ημαθία) και από την άλλη οι εφτά περιφέρειες της Αττικής και της Θεσσαλονίκης. Με σειρά καλύτερου ποσοστού: Α' Θεσσαλονίκης, Αττικής, Β' Πειραιά, Α' Αθήνας, Β' Θεσσαλονίκης, Α' Πειραιά, Β' Αθήνας. Στη Β' Αθήνας όπου πήρε 5,04%, είχε ανησυχητικά ποσοστά στις εργατογειτονιές του Καματερού (6,41%) και του Ταύρου (6,23%). Ομως στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμη και αυτά τα επικίνδυνα ποσοστά, επισκιάζονται από επιτυχίες της Αριστεράς. Στον Καματερό η Αριστερά1 πήρε 22,12% και στον Ταύρο 24,64%. Πουθενά το ΛΑΟΣ δεν μπόρεσε να καταγραφεί ως προνομιακός εκφραστής της ριζοσπαστικοποίησης. Τις “καλύτερες” αναλογίες του ως προς την Αριστερά δεν τις έχει στις εργατογειτονιές αλλά στην Εκάλη, στου Παπάγου, τη Φιλοθέη, το Ψυχικό και την Κηφισιά. Ετσι, δεν μπορεί να υπολογιστεί σοβαρός συσχετισμός μεταξύ των ποσοστών του ΛΑΟΣ και της Αριστεράς, ούτε θετικός (ανεβαίνουν και πέφτουν μαζί), ούτε αρνητικός (ανεβαίνει ο ένας, πέφτει ο άλλος). Ο στατιστικός δείκτης συσχετισμού Pearson στα ποσοστά των δήμων της Β' Αθήνας δίνει 0,15 2.
Μπορεί τα στοιχεία που παραθέτουμε να μοιάζουν αντιφατικά. Ομως αυτή η διπλή εικόνα βρίσκεται πάντα στην καρδιά του φασισμού. Η διαφορά του φασιστικού φαινομένου από την παραδοσιακή δεξιά, ακόμη και στις πιο σκληρές εκδοχές της δεν είναι ιδεολογική. Ρατσιστές, σεξιστές και εθνικιστές υπάρχουν και περισσεύουν σε κόμματα όπως η ΝΔ. Το ειδοποιό στοιχείο είναι ότι ο φασισμός φιλοδοξεί να επιβληθεί όχι μόνο από τα πάνω, αλλά και δημιουργώντας ένα αντιδραστικό κίνημα στους δρόμους. Οι φασίστες έφτασαν στην εξουσία στην Ιταλία και τη Γερμανία όχι μέσα από τις εκλογές αλλά πρώτα επιβάλοντας την κυριαρχία του στους δρόμους. Στηριγμένοι κατά κύριο λόγο στους μικροαστούς αλλά και σε άλλα καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας κατάφεραν να στρέψουν αυτό το αντιδραστικό κίνημα σε βάρος της εργατικής τάξης, των συνδικάτων και της Αριστεράς.
Για να φτάσουν οι φασίστες να μπορουν να τα βάζουν με τα συνδικάτα και την Αριστερά, έχουν πρώτα χτίσει την βάση τους, στρέφοντας τη βία τους ενάντια στους πιο αδύναμους, τους μετανάστες, τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τους ανάπηρους και κάθε άλλον “διαφορετικό”. Ολα αυτά τα αντιδραστικά κινήματα φυσικά δεν μπορούν να οργανωθούν πάνω στην “ιδεολογία” του καπιταλισμού, αλλά πάντα πάνω σε ένα μίγμα που μπορεί να περιλαμβάνει μεγάλες δόσεις “αντικαπιταλισμού”. Στην περίπτωση των ναζί, οι αντικαπιταλιστικές κορώνες, έφταναν στην πιο ριζοσπαστική εκδοχή τους, με απειλές για εθνικοποίηση της περιουσίας των τραπεζών και των καπιταλιστών. Ολα αυτά, βέβαια, δεν υλοποιήθηκαν. Οχι όμως μόνο γιατί οι φασιστες ήταν ψεύτες. Αλλά και γιατί η άνοδος των φασιστών στην εξουσία δεν έγινε μόνο από τα κάτω, αλλά και με συμφωνίες από τα πάνω. Η αστική τάξη όταν είχε φτάσει σε απόγνωση και ένιωθε να μην μπορεί πλέον να δαμάσει την εργατική τάξη με τους “παλιούς τρόπους”, αναγκάστηκε να επιστρατεύσει τους φασίστες, παραδίδοντάς τους την εξουσία.
Γι' αυτό είναι τελείως λανθασμένη η αντιμετώπιση του ΚΚΕ, κυρίως πριν από το καλοκαίρι, που ονόμαζε το ΛΑΟΣ ως “κόμμα με ερωτηματικό”. Η Αλέκα Παπαρηγα ζητούσε να δει το πρόγραμμα του ΛΑΟΣ για να “δούμε τι σόι κόμμα είναι” και κατήγγειλε τα “λαϊκιστικά” χαρακτηριστικά του. Ομως οι φασίστες είναι πάντα “λαϊκιστές” και όλοι οι “λαϊκιστές” δεν είναι πάντα φασίστες. Οσον αφορά το πρόγραμμα, είναι το τελευταίο που πρέπει να κοιτάει κανείς στα φασιστικά κόμματα. Το επόμενο βήμα θα ήταν να ανοίξει κανείς “προγραμματικό διάλογο” με τους φασίστες.
Μια πρώτη αντίρρηση λέει πως το ΛΑΟΣ απέχει πολύ από τα Τάγματα Εφόδου του Χίτλερ, για να απαιτείται μια αντίστοιχα σκληρή στάση απέναντί τους. Ομως δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από την “κουστουμάτη” εμφάνισή τους. Δεν είναι καινουργια τακτική. Σε όλα τα φασιστικά κινήματα προτάθηκε ή χρησιμοποιήθηκε ο δρόμος του “δημοκρατικού προσωπείου” για να επιβιώσουν έξω από το περιθώριο των συμμοριών του δρόμου. Δεξιά ή ακροδεξιά κόμματα δέχτηκαν να παίξουν το ρόλο της ομπρέλας. Ο Πλεύρης και ο Βορίδης έρχονται κατευθείαν από την τακτική της συμμορίας στην τακτική του κοστουμιού. Από την πλευρά του, ο Καρατζαφέρης ήταν από την περίοδο που ήταν στη ΝΔ, οπαδός της ομπρέλας στους φασίστες. Επί προεδρίας Εβερτ είχε δημιουργήσει την “ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ”, μιαν άτυπη οργάνωση που συνέδεε τη ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή, φτάνοντας να υπαινίσσεται ακόμη και “υφυπουργεία” στη Χρυσή Αυγή αν ενταχθεί στη ΝΔ. Η συμμετοχή των φασιστών στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι δεν τους κάνει “δημοκρατικότερους” αλλά είναι προσπάθεια για να μπορούν να χύνουν το δηλητήριό τους πιο μαζικά και να έχουν συγχωροχάρτι για τους τραμπουκισμούς τους. Η Πολιτική Ανοιξη του Σαμαρά είχε προσπαθήσει παλιότερα να παίξει αντίστοιχο παιχνίδι. Σαμαράς και Νικήτας Κακλαμάνης κήρυτταν επίσημα το μίσος απέναντι στη Δημοκρατία της Μακεδονίας αλλά και τους μετανάστες ενώ στα σπλάχνα τους κουβαλούσαν τη “φοιτητική παράταξη” των Νέων Οριζόντων στην οποία στεγαζόταν και η Χρυσή Αυγή. Ο σημερινός βουλευτής του ΛΑΟΣ, Αδωνις Γεωργιάδης προερχεται από τη διαδρομή ΔΑΠ - Νέοι Ορίζοντες.
Η πορεία της ΠΟΛΑΝ δείχνει και την εναλλακτική δυνατότητα για τέτοια κόμματα που είναι η επιστροφή στην αγκαλιά του επίσημου πολιτικού σκηνικού, με το Σαμαρά βουλευτή και τον Κακλαμάνη δήμαρχο της ΝΔ. Ομως δεν μπορούμε απλά να περιμένουμε για το πού θα γείρει ο Καρατζαφέρης.
Χρειάζεται να αποκαλύπτουμε ανοιχτά για τι είδους κόμμα πρόκειται. Ξεκινώντας από τον πολιτικό ρόλο που σκοπεύει να παίξει. Οι πρώτες κιόλας κινήσεις μετά τις εκλογές δείχνουν ότι το ΛΑΟΣ είναι δεξί δεκανίκι του Καραμανλή. Ο Καραμανλής απέσυρε το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού και σε αντάλλαγμα οι βουλευτές του Καρατζαφέρη υπερψήφισαν τον Σιούφα ως πρόεδρο της Βουλής. Οι δηλώσεις όλων των βουλευτών του ΛΑΟΣ μετά τις εκλογές έλεγαν πως θα στηρίξουν την κυβέρνηση “σε ό,τι καλό κάνει”, κλείνοντας το μάτι για όποια άλλη στροφή του Καραμανλή προς τα δεξιά.
Δεύτερον, χρειάζεται να γίνεται ανοιχτή επίθεση στο ΛΑΟΣ ως φασιστικό κόμμα. Η Αριστερά δεν μπορεί να αποδέχεται να συζητάει με τους φασίστες ούτε στη Βουλή, ούτε στα “ματσάκια” που στήνουν τα κανάλια. Πρέπει να τους στερήσουμε τη “δημοκρατική” νομιμοποίηση.
Τρίτον, χρειάζεται να αποκαλύπτουμε τους παραδοσιακούς δεσμούς του Καρατζαφέρη με τη ΝΔ και με ολόκληρη την άρχουσα τάξη. Ο Καρατζαφέρης είναι γνήσιο παιδί της Δεξιάς. Αναδείχθηκε ως φιλοβασιλικός στη μεταπολίτευση, εκδίδοντας το περιοδικό “Το στέμμα της Δημοκρατίας”. Στη συνέχεια “υιοθετήθηκε” από τον Μητσοτάκη και μετατράπηκε σε “καναλάρχη” του “TV-PRESS”. Γύριζε εκπομπές προπαγάνδας εναντίον της Αριστεράς και των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ που μοιράζονταν μέσα από το δίκτυο των τοπικών της ΝΔ. Με την ιδιωτική τηλεόραση, από υπόγειο δίκτυο της Δεξιάς το TV-PRESS “νομιμοποιήθηκε” ως κανάλι TELE-CITY που μετατράπηκε σε τηλεοπτικό “Ελεύθερο Τύπο” εξαπολύοντας λάσπη και προπαγάνδα κατά των μαθητικών καταλήψεων, των φοιτητικών αγώνων και όλων των εργατικών μαχών που ξέσπασαν ενάντια στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Παράλληλα εκεί βρήκαν στέγη μια σειρά φασίστες, παρουσιαζόμενοι ως “ειδικοί” και “δημοσιογράφοι”, για να συμπληρώνουν ιδεολογικά το κανάλι με κηρύγματα εθνικισμού και ρατσισμού. Ο Πλεύρης εκεί μετατράπηκε σε τηλεοπτική περσόνα. Δίπλα του ο “θεωρητικός της χούντας” Γεωργαλάς, αλλά και άλλες φιγούρες όπως ο “Φράνκι” της “Εθνικής Σταυροφορίας”. Ο Καρατζαφέρης μέσα από τους δεσμούς του με την οικογένεια Γλύξμπουργκ και Μητσοτάκη, αλλά και με την Εκκλησία και με τον “ιερό” ρόλο που ανέλαβε να παίξει το κανάλι του έγινε ένας από τους πιο πλούσιους βουλευτές. Παρόλα τα ψέματα, ο Καρατζαφέρης κάθε άλλο παρά “παιδί του λαού” είναι.
Τέταρτον, δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο που έπαιξαν τα κανάλια στο “σπρώξιμο” του ΛΑΟΣ για να εκλεγεί στη Βουλή. Από την περίοδο των καταλήψεων και μετα, εκπρόσωποι του Καρατζαφέρη καλούνταν σχεδόν σε κάθε εκπομπή με μόνη ουσιαστική ιδιότητα ότι είναι φασίστες. Δεν έλειπαν από καμιά συζήτηση με θέμα το άσυλο, τους μετανάστες, την παιδική εγκληματικότητα. Οταν είχαν πάρει πλέον αέρα ως παίχτες του πολιτικού σκηνικού, αναβαθμίστηκαν ακόμη περισσότερο με τη συζήτηση περί εκλογικού νόμου, πεντακομματικής βουλής και αυτοδυναμίας. Τα ΜΜΕ μετέτρεψαν την είσοδο του ΛΑΟΣ στη Βουλή σε αναγκαία συνθήκη ώστε η επόμενη κυβέρνηση να είναι αδύναμη. Σ' αυτή την εικόνα χρήσιμο είναι το στοιχείο ότι μια σειρά από στελέχη των ιδιωτικών καναλιών έχουν “ανδρωθεί” στο μαγαζί του Καρατζαφέρη. Η Τάνια Ιακωβίδου, δεν ξεκίνησε ως συμπαρουσιάστρια του Γρηγόρη Αρναούτογλου, αλλά του Καρατζαφέρη. Ο Γιώργος Βλάχος του ΑΛΦΑ ήταν “ρεπόρτερ” του TV-PRESS όπως και άλλοι τηλεοπτικοί “σεξολόγοι”, “διατροφολόγοι” και “γλάστρες”. Ο Καρατζαφέρης έχει καλές σχέσεις σχεδόν με όλους τους καναλάρχες και εκδότες.
Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα δεν έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί τους φασίστες σαν λύση απέναντι στα προβλήματά της. Ούτε το ΛΑΟΣ από τη μεριά του μπορεί σήμερα να διεκδικεί ένα τέτοιο ρόλο πολιορκητικού κριού απέναντι στην Αριστερά και τα συνδικάτα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο όμως. Η προεκλογική δήλωση του Πρόδρομου Εμφιετζόγλου, του προέδρου της Μηχανικής, του μεγαλύτερου καπιταλιστή της Θράκης ότι “στηρίζει ΛΑΟΣ για εθνικούς λόγους”, δείχνει ότι αυτός ο δρόμος δεν είναι κλειστός.
Οι φασίστες χρειάζονται ενιαιομετωπική αντιμετώπιση. Σε όποια γειτονιά, σε όποιον εργατικό χώρο, σε όποιο χώρο νεολαίας τολμήσουν να εμφανιστούν με λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικό προσωπείο, είναι ανάγκη να ξεκινάνε πρωτοβουλίες για την απομόνωσή τους. Το αντιφασιστικό μέτωπο δεν έχει όρους και προϋποθέσεις, είναι θέμα ολόκληρης της εργατικής τάξης και στόχος είναι να παίρνουν μέρος εργάτες και νεολαίοι ακόμα και αν δεν έχουν σπάσει τις αυταπάτες τους για το ΠΑΣΟΚ ή την κοινοβουλευτική Αριστερά.
Ομως ο αντιφασισμός είναι μόνο το μισό της μάχης ενάντια στο φασισμό. Το άλλο απαραίτητο μισό είναι η οικοδόμηση μιας πραγματικά εναλλακτικής λύσης απέναντι στον καπιταλισμό. Οσο το σύστημα μπαίνει σε κρίση, τόσο περισσότερο θα είναι αναπόφευκτο να γεννάει τέρατα, να στηρίζεται σε ιδεολογίες μίσους όπως ο ρατσισμός, να προσπαθεί να στρέψει την οργή απέναντι στους μετανάστες και τους αδύναμους. Αν οι σοσιαλιστές δεν προσφέρουν πολιτικά μια εναλλακτική λύση που θα προβάλλει ως ελπίδα για τον κόσμο που πιέζεται από το σύστημα, θα υπάρχουν άνθρωποι που αντί για την ελπίδα της αλλαγής της κοινωνίας θα προσφεύγουν στο καταφύγιο του φόβου και της απογοήτευσης. Οσο περισσότερο αποδεικνύεται στην πράξη ότι ο δρόμος των αγώνων και της επανάστασης είναι λύση για να αλλάξουμε τις ζωές μας, τόσο λιγότερο ελεύθερο χώρο θα βρίσκουν για να πλασάρονται οι φασίστες ως “γροθιά στο κατεστημένο”.
1- Στην Αριστερά αθροίζω: ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ(μ-λ), ΜΕΡΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ, ΜΛ-ΚΚΕ
2-Το 1 σημαίνει πλήρη (γραμμικό) συσχετισμό. Το -1 αρνητικό γραμμικό συσχετισμό. Για παράδειγμα ο ίδιος δείκτης μεταξύ κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δίνει 0,66.