6 Mάη 2006, Διεθνείς αντιπροσωπίες διαδηλώνου
H αμερικανική κατοχή στο Iράκ και στο Aφγανιστάν φτάνει σε αιματηρό αδιέξοδο, αλλά οι HΠA απαιτούν όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή των συμμάχων τους. H πάλη ενάντια στην πολύπλευρη ελληνική εμπλοκή αποκτά μεγαλύτερη προτεραιότητα, υποστηρίζει ο Λέανδρος Mπόλαρης.
Η ΝΔ πήγε στις εκλογές δηλώνοντας ανάμεσα στ’ άλλα ότι η κυβέρνησή της ήταν και θα είναι «παράγοντας προώθησης της ειρήνης» στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Η αλήθεια είναι ότι συμμετέχει σε ένα βρόμικο, ιμπεριαλιστικό πόλεμο και βρίσκεται στη μεριά αυτού που χάνει.
Παραμονές των εκλογών, η κυβέρνηση Μπους παρουσίασε στο Κογκρέσο την «έκθεση προόδου» για την κατάσταση στο Ιράκ. Η έκθεση έκανε τον απολογισμό για την «πρόοδο» στα «18 σημεία» που είχε θέσει το Κογκρέσο για την συνέχιση της χρηματοδότησης της κατοχής.
Συντάκτες της έκθεσης ήταν ο στρατηγός Ντέηβιντ Πετρέους, διοικητής των αμερικάνικων δυνάμεων κατοχής στο Ιράκ και ο πρεσβευτής Ράϊαν Κρόκερ. Ο Πετρέους διορίστηκε επικεφαλής από τον Μπους τον Γενάρη, όταν ο τελευταίος ανακοίνωσε την «κλιμάκωση» του αριθμού των στρατευμάτων στο Ιράκ, με πρώτο στόχο την «ειρήνευση της Βαγδάτης».
Oχτώ μήνες μετά η πολυδιαφημισμένη επιχείρηση έχει αποτύχει. Στις αρχές του Ιούλη αμερικάνοι ανώτατοι αξιωματικοί ομολογούσαν ότι τα στρατεύματά τους ελέγχουν μετά βίας το 40% της Βαγδάτης.
Στις εφημερίδες και τα κανάλια η κατάσταση στο Ιράκ παρουσιάζεται σαν μια απέραντη αλληλοσφαγή ανάμεσα σε σουνίτικες και σιίτικες πολιτοφυλακές με την Αλ Κάιντα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Στις 19 Ιούλη η βρετανική εφημερίδα Guardian δημοσίευσε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τις εξελίξεις στην Αντίσταση στο Ιράκ, όπου ανάμεσα σε άλλα τόνιζε τα εξής:
«Για τέσσερα χρόνια η αντίσταση παρέμενε στη σκιά, χωρίς δημόσιο πρόσωπο, φαινομενικά ακέφαλη, ενόσω διεξήγαγε μια όλο και πιο έντονη εκστρατεία που έχει φέρει τον πιο ισχυρό στρατό του κόσμου στα πρόθυρα της ήττας και έχει ανατρέψει την παγκόσμια ισορροπία ισχύος.
Οι αγριότητες στο στυλ της Αλ-Κάϊντα με στόχο άμαχους και οι συγκρούσεις των ομάδων θανάτου Σιιτών-Σουνιτών που έχουν κλιμακωθεί τα τελευταία χρόνια, έστρεφαν την προσοχή μακριά από τον αντάρτικο πόλεμο ενάντια στις αμερικανοβρετανικές δυνάμεις κατοχής και τον μισθοφορικό ιρακινό στρατό και αστυνομία.
Ομως, είναι αυτός ο εντεινόμενος πόλεμος φθοράς που έχει φέρει την αποχώρηση από το Ιράκ στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ουάσιγκτον: τώρα σημειώνονται περισσότερες από 5.000 επιθέσεις το μήνα ενάντια στις αμερικάνικες δυνάμεις ενώ οι τρεις τελευταίοι μήνες υπήρξαν οι αιματηρότεροι για τις αμερικάνικες δυνάμεις από την εισβολή το 2003: 331 θάνατοι και 2.029 τραυματισμοί.»
Από τότε, η κατάσταση έχει γίνει χειρότερη για την κατοχή. Την 1 Αυγούστου 6 σουνίτες υπουργοί αποχώρησαν από την κυβέρνηση του Νούρι αλ Μαλίκι, αφού τα κόμματά τους απέσυραν την υποστήριξή τους. Είναι ειρωνικό από μια άποψη ότι τα δυο –σιιτικά- κόμματα που στηρίζουν τον Μαλίκι, το SCIRI και η Dawa έχουν τις στενότερες σχέσεις με το Ιράν, και αυτό σε μια στιγμή που ο Μπους κλιμακώνει ξανά τις απειλές του απέναντι σ’ αυτή τη χώρα.
Η Βασόρα, η δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Ιράκ, βρίσκεται ουσιαστικά εκτός ελέγχου του στρατού κατοχής –των Βρετανών συγκεκριμένα. Τα βρετανικά στρατεύματα αποσύρθηκαν από το κέντρο της πόλης μέσα στον Αύγουστο, για να κλειστούν σε μια βαριά οχυρωμένη βάση έξω από τα όριά της. Η εφημερίδα Financial Times δεν μάσησε τα λόγια της όταν σχολίασε με τον τίτλο «Run out of Town» -«Κυνηγημένοι από την πόλη».
Σε κανένα από τα σημαντικά «σημεία-κριτήρια» που είχε θέσει το Κογκρέσο δεν υπάρχει πρόοδος. Ο νόμος για την ιδιωτικοποίηση των πετρελαίων για παράδειγμα, ένα από τα θέματα που πιέζει ιδιαίτερα το Κογκρέσο εκ μέρους των πολυεθνικών, έχει κολήσει από την αντίσταση των συνδικάτων των εργαζόμενων στις πετρελαιοπηγές.
Κι όμως, ο στρατηγός Πετρέους ζήτησε την συνέχιση της παραμονής στο Ιράκ, με την «απόσυρση» περίπου 30.000 στρατιωτών από το Μάρτη του 2008 αν «όλα πάνε καλά». Οι ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένες να παρατήσουν το Ιράκ, παρόλη την ήττα που βιώνουν. Θέλουν να συνεχίσουν το μακελειό εκεί. Τις τελευταίες βδομάδες μάλιστα, δυναμώνουν ξανά τις απειλές ενάντια στο Ιράν.
Την ίδια στιγμή, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μέχρι πρόσφατα, οι ΗΠΑ και η Βρετανία μπορούσαν να δείχνουν το Αφγανιστάν ως τη μεγάλη επιτυχία του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Τώρα έχει γίνει εφιάλτης, που αποσταθεροποιεί όχι μόνο την κατοχή, αλλά και το γειτονικό Πακιστάν, ένα σύμμαχο-κλειδί για τις ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία.
Το χάσιμο του ελέγχου των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν έφτασε στα πρωτοσέλιδα των διεθνών ΜΜΕ το καλοκαίρι, με την απαγωγή των Κορεατών ιεραπόστολων από τους αντάρτες Ταλιμπάν. Αποδείχτηκε ότι η κυβέρνηση-μαριονέτα του Καρζάι με το ζόρι ελέγχει ακόμα και την πρωτεύουσα Καμπούλ, παρόλη την τρομακτική εκστρατεία βομβαρδισμών και εκκαθαριστικών επιχειρήσεων των αμερικάνικων και ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων που καταλήγουν σε μεγάλες σφαγές αμάχων.
Η πίεση των ΗΠΑ πάνω στους συμμάχους τους να σπεύσουν σε βοήθεια στο Αφγανιστάν μεγαλώνει.
Ενας από τους πιστότερους είναι η ελληνική άρχουσα τάξη και γι’ αυτό η συμμετοχή στον πόλεμο του Μπους ήταν πάντα στην κορυφή της ατζέντας της κυβέρνησης.
Η συμμετοχή της κυβέρνησης Καραμανλή στον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο» του Μπους είναι πολύπλευρη και βαθιά. Ξεκινάει από την εμπλοκή στο κύκλωμα των «μυστικών πτήσεων» της CIA, περνάει στις «διπλωματικές πρωτοβουλίες» της Ντόρας Μπακογιάννη και καταλήγει στην άμεση ή έμμεση εμπλοκή στους πολέμους και τις επεμβάσεις στην Ασία και στη Μέση Ανατολή.
Στα ΝΕΑ της 16 Ιούλη ο δημοσιογράφος Λ. Δημάκας παρουσίασε το εύρος της ελληνικής συμμετοχής στα μέτωπα του διαρκούς πολέμου. Οι αριθμοί που παρουσιάζονται είναι εντυπωσιακοί.
«Αυτή τη στιγμή στα καυτά σημεία του πλανήτη υπηρετούν 3.163 έλληνες στρατιωτικοί, με ετήσιο συνολικό κόστος περίπου 250 εκατομμύρια ευρώ. Τα αριθμητικά στοιχεία της ελληνικής παρουσίας και συμμετοχής σε όλο το κόσμο είναι εντυπωσιακά: *Στο Ιράκ, η Ελλάδα έχει διαθέσει μέχρι σήμερα 14.505 ευρώ για διάφορα προγράμματα (άρση ναρκοπεδίων, εξουδετέρωση βλημάτων, υγεία, εκπαίδευση, κλπ) Ανάλογη βοήθεια έχει προσφερθεί και στο Αφγανιστάν. *Δωρήθηκαν 36 τεθωρακισμένα οχήματα ΒΜΡ-1. *Διαθέσαμε ανω του 1 εκατ. Ευρώ για εκπαίδευση ιρακινών αξιωματικών. *Δωρήθηκαν στο Αφγανιστάν μερικές εκατοντάδες καλάσνικοφ *Από την αεροναυτική βάση της Σούδας εξυπηρετήθηκαν από το 2001 μέχρι σήμερα: 13.600 στρατιωτικά αεροσκάφη και 2.300 στρατιωτικά πλοία συμμαχικών χωρών».
Ο Λ. Δημάκας επισημαίνει επίσης ότι «Πόσο σημαντική είναι η ελληνική συμβολή...φαίνεται από το κόστος της ισπανικής και ολλανδικής συνεισφοράς στις αποστολές του ΝΑΤΟ το 2005. Η Ισπανία με 40 εκατομμύρια πληθυσμό και μεγαλύτερο από την Ελλάδα κατά κεφαλήν εισόδημα συνεισέφερε 240 εκατομμύρια ευρώ. Η Ολλανδία με 16 εκατομμύρια πληθυσμό και υψηλό επίσης κατά κεφαλήν εισόδημα διέθεσε 280 εκατομμύρια ευρώ.»
Οι Αμερικάνοι, αποκαλύπτει ο δημοσιογράφος, πιέζουν για αύξηση της ελληνικής παρουσίας στο Αφγανιστάν, και στρατιωτική και «τεχνικοοικονομική». Αυτή τη στιγμή στο Αφγανιστάν βρίσκονται 150 στρατιωτικοί. «Στο στρατιωτικό επίπεδο η ελληνική αντιπροσωπεία στο ΝΑΤΟ έχει αρχίσει να βολιδοσκοπείται –ανεπισήμως σ’ αυτήν την φάση- να στείλει στο Αφγανιστάν 5-6 αεροσκάφη F-16 αντί για στρατιώτες. Οι σύμμαχοι προβάλλουν το παράδειγμα της Ολλανδίας και το επιχείρημα ότι κάθε F-16 θα ‘μετρά’ για 100 στρατιώτες. Ετσι, λένε, η Ελλάδα θα πιστώνεται με 750 στρατιώτες, αντί των 150 που έχει σήμερα στο Αφγανιστάν.»
Οσο για την «τεχνικοοικονομική» πλευρά, πρόκειται για την συμμετοχή στις PRT’s τις «πολιτικές ομάδες ανασυγκρότησης» οι οποίες υποτίθεται θα «ανοικοδομούν» τις ρημαγμένες επαρχίες του Αφγανιστάν. Στην ουσία πρόκειται για την επέλαση τεχνικών και άλλων εταιρειών από αυτές που ήδη έχουν πλουτίσει με την «ανοικοδόμηση» του Αφγανιστάν (χωρίς να έχουν ανοικοδομήσει σχεδόν τίποτα). Αλλά αυτό που δεν λέγεται, στις ομιλίες των διαφόρων υπουργών του ΝΑΤΟ, είναι ότι την ασφάλεια αυτών των ομάδων θα πρέπει να την αναλάβουν οι χώρες που τις στελεχώνουν. Το «όραμα» της ΝΔ είναι να φυλάνε πεζοναύτες και ΛΟΚατζήδες τα τεχνικά έργα του κάθε Βωβού και Εμφιετζόγλου...
Η σπατάλη 250 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως για τον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο» του Μπους είναι μια πρόκληση για όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Αυτό το ποσό για παράδειγμα ισοδυναμεί με τους μισθούς 10.000 εργαζόμενων στα δημόσια νοσοκομεία. Επίσης, είναι σχεδόν ίσο με την επιχορήγηση του τακτικού προϋπολογισμού για τους οργανισμούς και ιδρύματα υγείας (247 εκατομμύρια ευρώ το 2006) και μεγαλύτερο από την αντίστοιχη επιχορήγηση για τους συγκοινωνιακούς φορείς (220 εκατομμύρια ευρώ το 2006).
Οι καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου που κόστισαν τη ζωή σε 68 ανθρώπους και ανυπολόγιστες καταστροφές, ήταν έγκλημα των περικοπών και του κέρδους. Οι δαπάνες για την πρόληψη, για την Πολιτική Προστασία, για το Πυροσβεστικό Σώμα, πετσοκόφτηκαν άγρια για να παρουσιάσει δημοσιονομικές επιτυχίες ο Αλογοσκούφης. Ομως, οι δαπάνες για πόλεμο και καταστολή δεν μπαίνουν κάτω από την ίδια λαιμητόμο. Ολόκληρη η Πυροσβεστική πήρε 392.625.000 ευρώ από τον Τακτικό Προϋπολογισμό του 2007. Η Αστυνομία, 1.657.070.000. Πακτωλοί χρημάτων για μπάτσους, «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις, συμμετοχές σε ιμπεριαλιστικούς πόλεμους και ψίχουλα για τις υπηρεσίες που μπορούσαν να είχαν σώσει την Πελοπόννησο, την Ευβοια και τόσες άλλες περιοχές από την καταστροφή. Και μετά η κυβέρνηση είχε το θράσος να μιλάει για «ασύμμετρες απειλές» δανειζόμενη τη φρασεολογία του Μπους.
Εκτός από χρήματα, όμως, η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις απαιτεί και κάτι άλλο: κρέας για τα κανόνια ή για να εκσυγχρονίσουμε την έκφραση, κρέας για τα «υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα» τα οποία αγοράζουν με απίστευτη βουλιμία οι κυβερνήσεις μέσω των «πενταετών εξοπλιστικών προγραμμάτων».
Η ΝΔ ανέβηκε στην κυβέρνηση το 2004 υποσχόμενη ότι θα μειώσει τη θητεία στους 6 μήνες. Εφτασε στους τελευταίους μήνες της διακυβέρνησής της, προωθώντας σχέδια για την στράτευση στα 18 και για την «εθελοντική» στράτευση των γυναικών. Aν αυτά τα σχέδια έμειναν στα συρτάρια του Μεϊμαράκη, οφείλεται αποκλειστικά στην αντίσταση του αντιπολεμικού κινήματος και το κίνημα των καταλήψεων που έκοψαν άγρια τα «φτερά» της κυβέρνησης.
Ομως, τα σχέδια αυτά δεν έχουν ακυρωθεί. Το ΝΑΤΟ πιέζει τις χώρες μέλη του να αυξήσουν το ποοστό των «ειδικών» και «ταχυκίνητων» δυνάμεών τους, που μάλιστα το 8% απ’ αυτές θα μπορεί να συμμετέχει σε «ειρηνευτικές αποστολές» εκτός συνόρων. Τέτοιου είδους στόχοι βάζουν πιέσεις για να αυξηθεί ο αριθμός των στρατευθέντων, όχι να μειωθεί. Και εδώ οι κυβερνήσεις έχουν πρόβλημα: για παράδειγμα, από τους 30.000 στρατεύσιμους που παίρνουν αναβολή κάθε χρόνο, πάνω από το 10% με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν υπηρετεί τη στρατιωτική θητεία. Η στράτευση στα 18 θα έλυνε δραστικά το «πρόβλημα» και θα προμήθευε μια απέραντη δεξαμενή για τις «ταχυκίνητες», «ειδικές» μονάδες που θα στελεχώνονται από Επαγγελματίες Οπλίτες. Επίσης, θα είναι και ένα μέτρο πειθάρχησης της νεολαίας, ώστε να αποφεύγει τον «πειρασμό» των καταλήψεων και των διαδηλώσεων σε αυτή την «τρυφερή» ηλικία: «Από τον Λυκειάρχη στον Συνταγματάρχη» όπως έλεγε και το σχόλιο μιας εφημερίδας...
Η ανεργία είναι το όπλο που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ για να πετύχει το στόχο. Μελέτες του Πεντάγωνου έχουν διαπιστώσει ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που ολοκληρώνουν τη θητεία μένουν άνεργοι για ένα ή και περισσότερα χρόνια. Σ’ αυτούς θα γίνεται η πρόταση επανακατάταξης με ένα μισθό 800-900 ευρώ που θα τριπλασιάζεται αν δηλώσουν «εθελοντές» για συμμετοχή σε «ειρηνευτικές αποστολές» όπως στο Αφγανιστάν ή στο Κόσοβο.
Περίπου 2.500-3000 μπορεί να φτάσει αυτός ο αριθμός σύμφωνα με αυτές τις μελέτες, μια κανονική «ταξιαρχία ανέργων». Αυτός είναι ο περίφημος θεσμός των «Οπλιτών Βραχείας Ανακατάταξης» που είχε ανακοινώσει ο Σπηλιωτόπουλος, ο προηγούμενος υπουργός Αμυνας του Καραμανλή. Είναι η μεταφορά του «αμερικάνικου μοντέλου» στην ελληνική πραγματικότητα. Ενα μεγάλο μέρος των αμερικάνων φαντάρων που βρίσκεται σήμερα στο Ιράκ κατέληξε στο στρατό, την Εθνοφρουρά ή τους Πεζοναύτες για να αποφύγει την ανεργία, ή απλά για να ξεπληρώσει τα δάνεια των σπουδών του. Αυτό θέλει να κάνει ο Καραμανλής και εδώ.
Η συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είναι στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης. Από την ήττα ή την νίκη του «διαρκούς πολέμου» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κρίνονται τα μεγαλύτερα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού, όπως για παράδειγμα των εφοπλιστών που με τα τανκερ τους μεταφέρουν τα πετρέλαια του Κόλπου προς την Δύση και την Ασία. Γι’ αυτό η στήριξη αυτού του πολέμου, με ότι συνεπάγεται σε θυσίες για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, ήταν επιλογή και της κυβέρνησης του Σημίτη.
Η αποστολή της «Ελληνικής Δύναμης Αφγανιστάν» το 2002 ήταν κομμάτι αυτού του προσανατολισμού. Ο τότε αμερικάνος πρεσβευτής Νίκολας Μπερνς ζητούσε από τον Σημίτη και τον Τσοχατζόπουλο την πρόσθετη αποστολή υπερσύγχρονων μαχητικών ελικοπτέρων «Απάτσι» στο μέτωπο του Αφγανιστάν. Σήμερα, ο ίδιος Μπερνς, που τώρα είναι το Νο3 του Στέητ Ντηπάρντμεντ έχει αναβαθμίσει τις απαιτήσεις του και ζητάει την αποστολή F-16. Οσο χάνουν οι Αμερικάνοι στο Αφγανιστάν, τόσο θα μεγαλώνουν οι πιέσεις για βάθαιμα της εμπλοκής στη κατοχή αυτής της χώρας.
Ο παράγοντας που μπορεί να βάλει τέρμα στην εμπλοκή σε αυτούς τους βρόμικους πολέμους είναι το αντιπολεμικό κίνημα. Αν ο Σημίτης δεν έστειλε «Απάτσι» στο Αφγανιστάν ή αν η κυβέρνησή του δεν βρέθηκε στη «συμμαχία των προθύμων» το 2003 οφείλεται στις δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν «καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στο βρόμικο πόλεμο».
Οι μάχες που έχει δώσει το αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον Καραμανλή, από την αποκάλυψη του σκανδάλου των απαγωγών των Πακιστανών, μέχρι την αντίθεση στη συμμετοχή στη «πολυεθνική» που πολιορκεί την Αντίσταση στο Λίβανο, είναι ο παράγοντας που του δένει τα χέρια.
Αυτές τις μάχες θα πρέπει να τις συνεχίσουμε και να τις κλιμακώσουμε. Η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να πρωτοστατήσει σε αυτό το μέτωπο, ενωτικά, φέρνοντας στη δράση τη μεγάλη πλειοψηφία που σιχαίνεται τον πόλεμο και την συμμετοχή σε αυτές τις βρόμικες επεμβάσεις και δένοντας αυτή τη «μητέρα των μαχών» με όλες τις μεγάλες μάχες που θα δώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Στις 14-16 του Δεκέμβρη το αντιπολεμικό κίνημα της Ιταλίας, με κέντρο τους διαδηλωτές της Βιτσέντζα, καλεί μεγάλες κινητοποιήσεις. Τα αντιπολεμικά κινήματα της Ευρώπης και η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο θα συντονιστούν μαζί τους. Κεντρικό αίτημά μας θα πρέπει να είναι η απαίτηση για να γυρίσει πίσω ο στρατός από το Αφγανιστάν, να κλείσει η βάση της Σούδας, να σταματήσει κάθε εμπλοκή.